Bölüm 26 | Ebeveynin Ebeveyni Olmak 

Çayı haşlamadan soğuk demliyorum şu an. Anneme annelik yapmaktan uzun zaman önce vazgeçtim. İçimdeki çocuğun hala destek beklediğini bugün sizi dinlerken gözlerim yaşarınca fark ettim. O destek gelsin diye beklerken hayatı kaçırmamak önemli. Çocuğumuza ihtiyacı olan desteği bazen veremesek de veremediğimizi fark edip telafi etmek de tamir ediyor.

Bu durum başka insanları hayatına almakta zorluk yaşamaya neden olabiliyor bence. Tüm ilişkilerde benden bunun bekleneceğini düşünüyorum ve hayatımda başka bir yakınlık istemiyorum bazen…

Ben de beş yaşında ebeveyn oldum ve malesef EMDR terapi ile iyileşebildim. Yetişkin moduna geçmek çocukluk travmalarıyla yüzleşmekten geçiyor. Ebeveynliği bırakmak lazım. Biz ebeveyn olursak karşımıza da narsist ve kırılgan ergen erkekler çıkacak başla yolu yok. Önce biz değişmeliyiz. Zaten terapi tamamlandıktan sonra onları seçmiyoruz.

Merak edilecek bir çok konu, aklınıza takılacak pek çok soruya, en canımızı sıkan durumları bile suhuletle tahlil etme imkanı veren ilmî ama anlaşılır, bilgilendirici ama öğretici sıkıcılığında değil, sakin akan bir ırmak gibi şırıl şırıl sesleri ve güneş gibi sıcacık ve pırıl pırıl sohbetleriyle cevap bulmamızı sağlayan iki güzide ve bilge insan. İyi ki varsınız... siz daha önce nerelerdeydiniz yahu. Keşke daha önce tanısaydım sizi.

İşte bu anlattığınız sebeplerle çocuk sahibi olamadım, bütün iyi niyetime rağmen, kendi çocukluk kaderimi muhtemelen bu hayatta en çok seveceğim varlığa aktarırım korkusuyla..

Şefkat samimiyet sadelik içeren bir ebeveynlikle ne hoş bir sohbet olmuş. Emeğinize yüreğinize sağlık

Ben bu konunun yasını haftalarca tuttum. Evcilik oynayan iki çocuğun çocuğuydum ben. Hakimleri oldum bazen, tarafları oldum, kendime baktım, bir de onların sırtlarını sıvazladım. Sonra kardeşim oldu, onun annesi babası bakıcısı ablası oldum elimden geldiğince. En zor konu benim için. Yorumu 01:33. Saniyede yazıyorum. Bu videoya elim gitmedi bildirim geldiğinden beri, eteğimde kalan taş olduysa diye dökmek için cesaret bekledim.

Çevremde gördüğüm bu çocuğundan bakım alan ebeveynler, torunları olduğunda ilk başta çok bocalıyor ve kavga ediyorlar çocuklarıyla, sanki torunu değil de kardeşi olmuş gibi davranan, lohusadan ya da yeni babadan hizmet bakım bekleyen büyükanne ve büyükbabalar çok kalp kırıcı oluyor.

Cok kaliteli, ilminin zekatini veren insanlar. Teşekkürler...

Siz bana pazartesi pazartesi ne kadar iyi geldiniz. Demir eksikliği sebebiyle ara verdiğim çayı, akşam bunları düşünerek içeceğim. Bol kucaklama ve bolca sevgi...

Sizi diğer programlardan ayıran samimiyetle kendinizle ilgili deneyimlerinizi çok rahat paylaşıyor olmanız. Bir videonuzda çocuğunuzun sizinle balkon konuşması yaptığından söz etmiştiniz. Ben hep başka bir ailede büyüseydim yine de böyle kaygılı hassas olur muydum diye düşünürdüm. Bu anınızı anlattığınızda fark ettim ki hatalar hepimiz için sadece bunu telafi etmeyi bilmiyormuşuz. Bunu da yavaş yavaş öğrenmeye çalışıyoruz annemle ve videolarınız da çokça yardımcı oluyor. Videolarınızdan öğrendiğim en önemli şeyler, kabul ve kendine şefkat. Çoğu psikoloji kanallarında da bunlardan bahsediliyor fakat siz öyle bir anlatıyorsunuz ki, kendimi ister istemez o şefkatli kola teslim ediyorum. Geçen videoda annemle ilgili yorumumu okuyup sizi mutlu ettiğinden bahsetmişsiniz çok memnun olduk. Sevgiler ❤

Evliliğiniz de çokkkk iyi bir arkadaş gibi duruyorsunuz ben anne ve babamda hiç böyle bir an hatırlamıyorum, ama yine de mutlu olduğumu hatırlıyorum aile çok önemli cidden sizin çocuğunuz da çok şanslı olsa gerek

Serdar hocam ablanızın size annelik yapması konusunu dinlerken gözyaşlarımı tutamadım. Ablam 11 yaşında anne olup beni büyütmek zorunda kalmış. Annemiz vardiyalı işte çalıştığı için ben 3 aylıkken ablama bırakıp işe başlamış. Uyumadan önce benim sütümü hazırlayıp yastığın yayına koyarmış ık dediğimde hemen vermek için, ne büyük yük. Ablamın hayatımdaki yeri çok başka şuan. Çocuk ebeveyn olma konusuna şunu da eklemek istiyorum. Hasta anne babaya bakmak zorunda kalan çocuk olmak. Bu konuda yüküm öyle fazlaymış ki yeni yeni farkına varıyorum. Saglikli anne ile büyümek ne büyük lütufmuş. Neyse ki annemsiz büyümedim onu kaybetmedim ama yaralarimin ne denli büyük olduğunu görmek elbette acıtıyor. Sizi ilk kez dinledim, samimiyetinize teşekkür ederim. ❤

Yetişkinlikte ciddi kirildigin ebeveyni affetmek nasıl mümkün olabilir? Affetmek ve yola devam edebilmenin yolu ne olabilir.konusalim mi? 😊

Sizi dinlediğimde hayat o kadar da zor değil hissine kapılıyorum. Özellikle videoda sorunlara değindikten sonra ne yapabilirizi konuşmanız içime umut dolduruyor

Harikasınız. 47 yaşında artık senin annen olmayacağım diyebildim.

Ebeveynin ebeveyni olmak çok yıpratıcı , hiç çocuk olmamak ama güzel tarafı kendi ayakların üstüne basıyorsun. Çay tek başına biriyle içebiliyorsan daha güzel katılıyorum.

22.07 -22.47 arası büyüdüğüm ev gerçekten ailenin sorumluluğunu almaktan yoruldum kendi evim var ama hala o evi düşünüyorum

Sizi dinlerken/izlerken samimiyetiniz bana o kadar geçiyor ki kalbim sızlıyor, gözlerim doluyor, burnumun kemiği sızlıyor… Sizinle yolumu kesiştiren Allah’a hamdolsun 🙏🏼

Serdar bey nasıl içtensiniz bugün biraz ağlattınız beni. Zeynep hanım ve çocuklarınızla huzurlu uzun yıllarınız olsun. Sevgiler selamlar

Zaten farkında olduğumuz şeylerin bu şekilde konuşulması sizin açınızdan değil ama kendi açımdan kalbimi kırdı. Neyse ki çocuklarım benden biraz daha şanslı olabilir, hiç bunu sorgulamamış ebeveynlerime nazaran olayın az çok farkındayım. Bu seriniz farkındalıklarımı çok arttırıyor. Teşekkürleer🎉

Çok samimi sohbet ve anlatilanlar neden bu kadar dokunuyor diye düşünürken Serdar beyin zorluklardan geçtik diye kendi deneyimini o kadar icten anlatmasi❤ cok iyi geliyor sohbetiniz iyiki demek istiyorum ve cok teşekkür ediyorum 🎉

Yaşadığınız şeyleri samimiyetle paylaşırken ve yandan önemli bilgileri usulca verirken, “yolunda gitmeyen şeyler olduysa dahi, ilişki içinde iyileşmek mümkün”e inandırdığınız için teşekkürler ❤

Yarası olan insanlar iyileştirir merak etmeyin bunu o kadar iyi biliyor ve yaşıyorum ki. Tekrar tekrar diyorum ki iyiki varsınız. Dinlerken hem ağlayıp hem gülebiliyoruz sizinle yalnızlığıma çok iyi geliyorsunuz.

Sıcak bir yuva kurmak ebeveynin görevidir dediniz. Bir çok anne-baba bunu bilmiyor, cabalamıyor bunun için.

Eve anahtarla girmek.... Ben de hep yaşadım bu durumu, kapıyı çalarak girdiğim çok az olmuştur. Halbuseki birinin ziline basınca o kapının açılışını beklemek öyle güzel bir heyecanmış ki... Arkadaşımın evine gittiğimde kapı açılınca seviniyorum ve ona özlemle sarılıyorum. Şimdi düşününce otogara tek gidip gelmek gibi üzücü bir şey eve anahtarla girmek de. Ben üniversiteye gidip gelirken hiç otogara bırakılmadım veya otogarda karşılanmadım mesela..... Bir gün eşim ve çocugum olursa mümkün oldukça kapıyı onlara ben açmak isterim, yapamazsam da bununla illgili konuşurum dediğiniz gibi

İyi ki yolumuz sizinle kesişmiş. ❤

Kendi kendime teshis koydugum ama ilk defa baskasindan duydugum bir konu. Annemin annesi olmusum ben. Hem gurur hem keder sebebi 🧡

Her bölümde kendimden birseyler bulup hem kendimi hem anneligimi iyileştirecek ışıklar yakıyorsunuz gönlünüze, sıcak cayıniza, hoş sohbetimize bin teşekkür 🌸

Teşekkürler ❤

ne tatlı bir çiftsiniz ya içim sıcacık oldu erkek arkadşaımla buluştupumuz zamanlar sizi izliyor yorumluyoruz çok güzel geliyor

Annemle babamın kavgaları bitmişti artık babam evden uzaklaştırma almıştı sonrasında eve hiç gelmedi ve sonra abim gitti bir kadın ve iki çocukla yani annem ve kardeşlerimle kalakalmıştım öyle o kadar zorduki. Bir insanın hayatı zorsa sonra kolaylaşmiyor hani en karanlık günü dibi görmek gerekiyor diyorlarya en dibide gördüm ama düzelmiyor hiçbir şey nasıl başladıysa hayatın öyle devam ediyor. Anneme babama ebeveyn oldum daha sonra aile üzerime kaldı herşeyiyle hem okudum hem çalıştım. Zor günler geçmedi ama bitmedide...😢

Zeynep Hanım Serdar Bey siz bana ilham oldunuz..Oğlumun DEHB teşhisi bir süre sonra bununla ilgili bilgilenme gayretim ve kendimi görmem çocuk Işın ergen genç Işın çırpınmalarım...Serdar Bey kendisine dair birşey anlattığında hep kendimi buluyorum...size gerçekten tüm kalbimle teşekkür ediyorum...iyi ki sizi keşfettim...

Harikasınız 🙏 beni Ankara’ya, ebeveynliğime ,çocukluğuma ve gençliğime götürdünüz ♥️ çay demleyip bir kez daha izleyeceğim huzur veren sohbetinizi😊👍

Sizi dinlerken kalbim sızlıyor, gözlerim doluyor. İyileştiğimi ailemden ayrıştığımı görüyorum ama aman Allahım bunları farkedememişim dediğim o kadar çok şey varmış ki

Merhabalar, paylaşımlarınızı beğeniyle takip ediyorum. Olgun olmayan ebeveynlerin çocukları hakkındaki son serinize bir katkı olarak önerimi sunmak istiyorum. Kendim bahsettiğiniz gibi bir ebeveynin büyük kızıyım ve eğitimde de işte de olmayan gençler kervanındayım. Kendimi çok da tanıyamadan büyüdüğümü fark ediyorum. Neye yeteneğim, eğilimim var, benim için en uygun meslek nedir, kendimi göstermekten nasıl çekinmem gibi birçok soru işareti ile yaşıyorum. Benim gibi gençler çoğunlukla ebeveynlerinden büyük baskı veya küçümsenme görüyorlar. Sanki bu dünyaya ebeveyninin uzantısı olmaya gelmişsin de şu an hayatı çözemeye çalışırken rehberlik etmedikleri gibi bir de yük oluyormuşsun gibi hissettiriliş, toplumun hayata geç kaldığına dair hissettirdiği baskı, akranlarının hayat standartları vs ile kendini karşılaştırma. Biz kendimizi nasıl tamamlanmış hissedebiliriz? Hayatımızı istediğimiz hale nasıl getirebiliriz? Benim gibi gençlere mümkün olan yönlendirmelerinizi, buna dair sohbetinizi dinlemeyi çok isterim. Çook teşekkürler.

Videoyu izlerken büyük bir farkındalık oldu. Ebeveynlik yaparken niye zorlandığımı, dediğiniz gibi öfkesiyle, ağlamasıyla niye baş edemediğimi kimi zamanda niye fazla üzerine gittiğimi anladım. İnşallah bunu çözmeyi de başarırım. İnsan bir video ile nasıl bu kadar içten olabilir, gelip sizinle tanışıp sohbet etmek istiyor insan, hem doğru, hem içten, hem samimi... Çok teşekkürler bilginizi en güzel şekilde paylaştığınız için 😊

Aynen de öyle. Evet bakim veriyor ama duygusal olarak ulasilabilir bir anne olamıyor.

O birgünün geleceği umudu bırakılabilecek bir şey değil... İnsan bekliyor, bunu beklemeyi bile sevebiliyor... Anlatması zor, çok zor...

Ne güzelsiniz…Bende sizleri işten geldikten sonra çay içerken dinliyorum, çünkü benim için bu içerikler dinlendirici😊 Yapılan araştırmalar “çay demledim” cümlesinin insanlarda mutluluk hormonu serotonini artırdığını söylüyor😊Bu konu o kadar çok şey içeriyor ki benden…Her bir içerikte kendimden birşeyler buluyorum. Allah sizlerin sayısını artırsın. 🙏

Bu güzel sohbet için teşekkürler öncelikle 😊 çok iyi hissettiriyorsunuz ve sizi dinleyince zor olsa da tamiri mümkün olan yaralarımızı iyileştirme çabasına düşüyorum. Sağlıklı mutlu bir anne çocuklarının içinde baharı getirir. Önce her anlamda sağlıklı anne baba sonra mutlu ve sağlıklı çocuklar. Kesinlikle Psikolojik sağlık fizyolojik sağlık kadar önemli 😊 çokça kalp her ikinize de ❤❤❤

Dinlerken kendimi istemsizce tebessüm ederken buldum..Çok teşekkürler..❤

Çok beğenerek dinliyorum iki kızım bir oğlum var hep şimdiye kadar kendimi yetersiz görüyordum kızlarımla her konuda tartışıp konuşa biliyorum oğlumla da zaman zaman ama eşimde keşke sizi dinlese muhabbetiniz bol olsun sevgiyle kalın ❤

Uzun zamandır insanlardan olabildiğince uzak duruyorum, karşı cinsle nerdeyse hiç bağ kuramadım. İşin sonunda kullanılmış olacağım düşüncesi ve gerçeğinden kurtulmak zor. Beklenti karşılamaktan yoruldum 🤓

Bilgilendirdiğiniz için teşekkürler emeğinize sağlık 👏

Hocam harikasınız çok güzel bir farkındalık oluyor sayenizde. Ben bilinçli bir anne olduğumu düşünüyorum ama ihmal edilmiş bir çocuk olarak 3 yaşındaki kızıma kendimi veremiyorum. Nasıl sarıp sarmalanır bilemiyorum ve öğrenmek için çabalıyorum. Bu yönde videolarınıza çok ihtiyacımız var 🩵🙏🏻

Bana çok iyi gelen bir bölüm oldu, emeğiniz, paylaşımınız için teşekkür ederim. Benim annemin övgüyle bahsettiği bir durum bu ama benim üzerine çalıştığım, kurtulmaya çalıştığım bir rol. Bu durumu yaşayan herkese şifa olmasını dilerim bu bölümün. 🌹

Ağzınıza sağlık😊 çok tatlısınız 😊varolun, Allah muhabbetinizi arttırsın 🎉🎉🎉🎉🎉

Yaaa Gökkuşağı çay evi belkide yollarımız kesişti 😊 çok tatlısınız ❤

Videolarınız benim için çok faydalı oluyor çok teşekkür ederim 🌸💐 var olun her daim 💐 ilminizi bizimle paylaştığınız için de çok teşekkür ederim 💐sizleri yetiştiren anne babalarınızdan Allah razı olsun

Ah o çay ocağı...üniversite yıllarında eşimle oturduğumuz hatta evlilik teklifini aldığım yerdi... Göz yaşları ile dinlediğim konuşmanızın o çay ocağı ile bitmesi bir tesadüf olamaz...saf ve farkındalıkların olmadığı güzel eski günler...😢

Merhaba, her yeni videoda eşimle birlikte bir şeyler doldurup sizin evinize konuk oluyoruz. Değerli vaktinizi ayırıp çektiğiniz videolar için yürekten teşekkür ederiz. Sevgiyle ❤

Spontan olarak ordalar, teorik bilginin yetersiz kalmasi, uygulayamamak ögrenilenleri… bunlarla ilgili de bir bölüm yapar misiniz? Tesekkürler

😊

Şimdi bir çay koyup alamadığım o ebeveynliği kendime yapmaya çalışacağım, kendinin ebeveyni olmayı sizlerden dinlemeyi çok isterim, iyi ki varsınız 🌸💐

Emeğinize sağlık 👏👏

Cok tatlisiniz🥰 iki kizim var, biri 4 yasinda digeri 6 aylik. Ikinci kizimdan sonra birinci kizima haksizlik mi ediyorum diye vicdan azabi yasadim durdum ama sonra isler dengelenmeye basladi. Herseye yetebilmek mumkun olamiyor. Kendine eksik kaliyor sonra insan.. ama bu iki arka arkaya cocuk ve duygusal olarak onlari idare edebilmek, tatmin edebilmek ve buarada kendi duygusal sagligini da koruyabilmek hem anne hem de baba icin nasil kolaylasir, bununla ilgili de bir video yayinlayabilirseniz cok memnun olurum❤️ hep var olun. Cok guzelsiniz..

PTT nin onunde buluşup Sakaryada icilen cayin tadi bir baskaydi

Böyle ailede büyüyenler kendi ailelerini kurmak da zorluk çektiğini düşünüyorum, bu tarz ebeveynler çocuklarından kopamıyorlar.

Çay içtiğiniz Sakarya da ki yer de ben de çok otururdum , sayenizde hatırladım teşekkürler

Ne yazık ki ebeveynliği deneme yanılma yoluyla ögreniyoruz .Niyetimiz iyi ama hep bir eksiğiz. Sayenizde öğreniyoruz. Kendimizi bilmek yolunda ilerliyoruz. Aileden gelen yanlış kemikleşmiş öğretilerimizi düzeltmeye çalışıyoruz.Teşekkürler

Çok güzel bir konuydı pür dikkat dinledim🙏👏👏👏

İyiki varsınız.. Varlığınıza şükrettim 😌

Bu konu tam olarak da beni anlatmış seviyorum teknolojiyi her bölümünüz keyifle dinliyorum Payıma düşeni alıyor sevdiklerimle de bu güzel videoları paylaşıyorum Lakin katılmadığı bir cümle var Anne babasına ebeveynlik yapmış çocukların kendi çocuklarını yetiştiremiyor onlarla oyun oynamayı bilmiyor onları anne babalık yapamıyor cümlesini kabul etmiyorum kendi adıma diyebilirim ki Çocukluğumda yaşadığım her şeyi tüm zorlukları o sorumlulukları negatif tam pozitife çevirmeye çalışıp çocuklarım olduktan sonra bambaşka biri oldum ve şöyle düşünüyorum Çocukluğumda öğrendiklerim bana verilen sorumlulukların yükü bazen kaldıramıyor yaşlarıyla hayata tutunmaya çalışmam yetişkin olduğumda bana çok şeyler kazandırdı Belki de zamanında Çocukluğumda yaşadığım sıkıntılar çocuk yetişkin Hallerim Şimdi Bana bir ödül olarak geri dönüyor elimden geldiğince çocuklarımı iyi yetiştirmek için gayret gösteriyorum😊

Narsist ebeveynlere de lutfen deginirmisiniz, yine her bolumde oldugu gibi hem cok iyi geldiniz hem düşündum hem guldum hem de anilarda kayboldum. Emeğinize saglik cok çok teşekkürler

Gökkuşağı Çay Ocağı, ne güzeldi, Ankara’nın en güzel zamanları, belki sizden tabure rica etmişizdir 🌸

Bence anne babasının ebeveyni olan çocuklar hep çocuk kalıyor , bi yerde büyük gibi görünseler de bi tarafları hep çocuk kalıyor ve o taraf büyümek istemiyor Belki yaşamadığı çocukluğunu yaşama umudu taşıyor’ ( m ) , bilemiyorum

Çok teşekkür ederim hoş sohbet için, bekarlık, yalnızlık konuları da bi ailemeselesi ne dahil olmalı😊

Çok samimi Bir sohbet

Çay aramam ama bi çay demleyesim geldi❤

Çiftler arasındaki ilişkisel problemlerin çocuğa yansımasından bahsetmiştiniz. Eşten göremediği şefkat yakınlık ihtiyacını çocukla gidermek konusu benim çok dikkatimi çekti. Ben de eşim tarafından merak edilmeyen, görülmeyen, yok sayılan hatta sevilmeyen biriyim hatta eşim bile demek istemiyorum belirtmek adına söylüyorum. Her şeye rağmen çocuklarım ve mental sağlığım için psikolojimi güçlü tutmaya çalışıyorum. Çocuklarımın babası sık sık ard arda gece eve geç gelir ve böyle zamanlarda daha gelmemişken kendi sorumluluğumun çok fazla olduğuna dair serzenişlerde bulunuyordum bunu farkettim söylediklerim ne kadar doğru olsa da onların yanında söylenmem yanlıştı. Sırf onlar üzülmesinler diye kavga da etmiyoruz ama ilişkimiz de yok. Bu şekilde yaşamak çocuklara ne kadar zarar verir ya da verir mi?

Merhaba Zeynep ve Serdar, bir arkadaşımın önerisiyle sizleri dinlemeye başladım, öyle iyi geldi ki durumları ele alışınız ve tavrınız, içinden geçmekte olduğum bu zor dönemde ilaç gibi oldu. Sizden bir tema ricasında bulunmak isterim, eğer göç ve göçmenlik psikolojisi üzerine bir bölüm yapabilirseniz çok mutlu olurum. Berlin'de yaşıyorum ve yaşadığım süreci anlamlandırma burda yeni bir kimliğin içinde büyümeye çabalama süreci oldukça zorlayıcı, eğer sohbetinize bu konuyu da dahil edebilirseniz ben ve benim gibi bu deneyim içinde olan birçok kişi çok minnettar olacaktır🙏🏽

Bu benim tam olarak,kendimi sorguluyorum her bölüm de sizi dinlerken,gereksiz bir olgunluk yani çocuk yaşta yüklendiğimiz, bazen hatta çoğu zaman buna mecbur kalıyorsunuz,ve bu zaman içinde üstünüze yapışıyor,etrafımızda bir çok kişiye ebeveyn lik yapıyorsunuz ama yıllar içinde kendi kızımın ebeveyni olamadım mı ? Diye düşünürsünüz bana,bugün onun yaşadığı sorunların altında bu sebep yatıyor olabilir...Şimdi kızımda erişkin artık ,ama ben neyi nasıl değiştirebilirim...bilemiyorum sizi dinlemek iyi hissettiriyor sadece

❤❤❤

Tesekkurler harika bir sohbet ti yine❤

Nokta atişi

Ne yazık ki çok zor erkenden ebeveynlik yapmak..sonrasında da ben annelik yaparken kitaplardan öğrenmeye çalıştım nasıl anne olunmalıdır acaba diye..çünkü ben annem gibi olmamalıydım.ancak büyürken uygulanışını görmek isterdim

Titiz bir anne (şimdi değilim) olarak kızımı büyütürken yaptığım hatalardan biri çamurla ve toz toprakla (park hariç) oynamasına izin vermemek🙈😔 Öyle pişmanım ki... Ben yaptım siz yapmayın lütfen sevgili ebeveynler ❣

Eminim ki o insanın sırtından büyük bir yük kalkacak.

Cok tesekkürler öncelikle. 3,5 yasinda bir oglum var. Kardesi dogduktan sonra aramizdaki o güzel bag koptu sanki. Hergün o kadar emek verip onunla ilgilenmeye calismama ragmen bana hep öfkeli davranislar gösteriyor; babasini sevdigini söylüyor. Bu durum beni endiselendiriyor. Babasini sevsin tabii ama bana neden böyle davraniyor anlamiyorum. Ya hep böyle kalirsa iliskimiz diye korkmaya basladim. Onunla oynayan, hergün kitap okuyan, parka götüren, onun ihtiyaclarini gözeten benim ama bana öfke dolu. Bu gecici bir durum mudur? Destek almali miyim? Bu yastaki cocuklarin anneye öfkelenip babaya yönelmesi normal midir?

Peki çocuğumuz yoksa, sadece anne babamız varsa ve onlar bunu kullanıyorlarsa...

Bugun ben mi fazla duygusalim yoksa konu mu beni çok etkiledi tam anlamadım ama başından sonuna gözyaşlarımı tutamadığım bi bölüm oldu kendi anneme ebeveynlik kardeşlerime de anne babalık yapmaktan ne çocuk ne ebeveyn olabildim bu yolda ilerliyorum ama zorlanıyorum çokça umarım başarabilirim

Mükemmel bir pazartesi oldu❤

İyi ki varsınız❤

Şok! Siz evliymişsiniz! 😮:)

Farkında olmadan sorumlulukları almışım

bu videonun sonuna gelemedim hıçkırarak ağlıyorumbenim ebeveynelerim asla sorumsuz olduklarını kabul etmediler ben 19 yaşındayım 24 ve 14 yaşında kardeşlerim var hayat çok komik ki babamlar 11 kardeş annem ben 8 yaşına kadar babaannemle yaşadı ben annemi o zamanlar tanımadım temizlik iş bahçe sobası kaynanası halası eltisi cart curtu derken annem de beni ben de annemi unutum ben anaokulana başladığım gün kardeşim doğdu çok hastaydı annem onunla ilgilenmek zorunda kaldı ve 2. sınıfa geçerken taşındık o kabus evden ama annemle babamın evlilikleri tam oturmuyordu sonra annem ben 2. sınıfın ortasındayken babamın işine gidip gelip part time çalışmaya başladı annem çalışkan bir kadındır evi de temizler yemek de yapardı ama evde olmazdı abim zor bir ergenlik geçiriyordu ve bu ergenlik fiziksel şiddete dönüyordu sesli ağlamama izin vermezdi hala ağlamam sesli sonra annem babamla bu işe gittikçe girdi ve ben ortaokula başladığımda 5. sınıfa annem artık iş hayatındaydı sorumsuz ebeveyn diyorum çocuk değillerdi iş yerinde sorumluluk sahibilerdi ama ben aşırı kaygılıydım ve evin annesi oldum o zamanlar da hep kavgamız babamla abim niye bana yardım etmiyor kocası yardım etmeyen bir kadın gibi anneme şikayet ederdim şimdilerde bunu hep yüzüme vurur sen o zamanlar da hep başımı şişirdin der ama elimden gelen buydu artık herkwsi azarlıyordum o işler mükemmel olmalıydı bit yandan da deli gibi ders çalışırdım sonra bu düzen böyle devam etti kardeşime baktım babamı şikayet ettim annem iş yerinde yemek yaptı eve getirdik yedik içtik topladım abime abla kardeş oldum kardeşime anne babama da hizmetçi güzel kızı annem yüksek mesailerde çalıştı babam 2. işi kurdu ve pandemi geldi abim o sıra ünideydi geldi ev dolu ben depresyona girdim ev dolu çünkü bir sürü işim var gibi hissedip çıkamadım o işin içinden annemde evdeydi ama o sorumluluk duygumu evin annesi reisi benim duygusunu bırakamıyordum ve annem yemek dışında bir şey yaptığında kontrol etmeye çalıştım o da bana tepki gösterdi falan en küçük kardeşimle annem arasında cidden çok iyi bir bağ var anneme bir kere bir şey söyledi ben de merak edip ne olmuş diye sordum o da sen onun annesi değilsin böyle davranmayı kes ben evdeyim artık dedi boşluğa düştüm tam o sıralar bir arkadaşım intihar etti mezarına bir kere gittim ailesine bile gidemedim ebeveynelerime sorsanız zarar gelmesin diye derler ancak sonuç sorumsuzluk onlar benim üzüntümün sorumluluğunu bile almadılar sonra ben kilo almaya başladım mükemmeliyetçi bir babam var 2 konuda böyle derslerim ve kilom azarlamalar aşağılamalar da başladı ben babamla hep zamn geçirirdim kendimi bir tek onun yanında mutlu hissederdim bu arada bu depresyon süreci pandemi bitinve ben de sosyaleşince ve eve az az geldikçe takmamaya başladım ve ben anne değilim diiyerek evden elimi çektim sosyalleşmeye başladım dedim ya babamla çok iyi anlaşırdım bir gün bir pazar kardeşim ağladı babam ablamla bana aynı değil benle alakalı değil senle alakalı dedim sen gitmiyorsun ki babamın yanına dedim o da sen babamı çaldın dedi ben bu sözle babamdan 2 3 adım uzaklaştım babadan uzaklaşmak beni mealnkolik bir hale sokmuştu o dönemler ben evde çok az duruyordum bu arada annem pandeminden sonra işe dönmedi babamda öğlen işe gidip akşam geri döndügeldim lise sona sınav yaklaşırken deprem oldu depremde ailem çok sarsıldı biz 3 4 şehir değiştirdik hepsinde okulumu falan ben hallettim bu arada bugune kadar 18 olmadan dershaanelere gidip pazarlık yaptım sonra hastahanelere gittim ailem dışarıda diyip muayne oldum zatn alışkındım ki onlarda bunu derdi sen halledersin anne faturam yaklaşıyor sen halledersin baba para sen halledersin anne ben korkuyorum sen halledersin her şeyi hallettim sağ olsunlar sonra ben biraz sinrili olmaya başladım bir şekilde ben mezuna kaldım bu süreçte çok insan bana laf söyledi ve benim o minik dünyam tek başarım olan derslerim de bana sınavda kazık atınca ben o an anladım çok başarısız bir insanım dedin mezuna kaldım sınava çalışmaya full kütüphaneye gittim çüünkü evde kalırsam ebeveyn olurum diye yine de babam kardeşimle alakalı şeyler için bana sorumluluk yüklerdi annem laf söylese de o kendisiyle ilgilensin dese de babam o sorumlluğu verdi sonra bu mezuna kalacağım yaz annem ben babamla otururken içeri de evi toplarken bir an söylenmeye başladı milletin kızları evi toparlar temizler annesiyle babası oturur biz de tam tersi üşengeçsiniz sanki bizim evde blablanın karısı sensin dedi o cümle o kadar koydu ben babamla bir daha samimi olamayacağım tek ailem gibi hissettiğim az da olsa sorumluluklarımı bırakıp rahatça naz yapacağım adamdan uzaklaştım sonra benim ruh hali sinirli oldu çok sinirli ciddi umursamz ve şimdi tekrar bu evdeyim ve bana sen çok değiştin sen tuhafsın sen ne karıştırıyorsun falan dşyorlar şimdi siz söyleyin ben bu insanlara ne diyeyim ne yapayım ben nasıl o sosyal eğlenceli insna olmaya döneyim ders bile çalışamıyorum bu evde onların istediği her şey midemi bulandırıyor ne yapıcam ben ne yapmallıyım ben ileride kötü bir anne mi olucam

Anlattiklariniz oyle tanidik geldi ki… Bu yaralar, siz yetiskin oldugunuzda ikili iliskilerde de suruyor ta ki yorulana kadar…

🥰🥰🥰🥰🥰🥰🥰🥰🥰🥰🥰🥰🥰🥰🥰🥰🥰🥰🥰🥰🥰🥰

Bu konu da narsist ebeveyn kategorisine giriyor mu? Çünkü narsist anne baba da tıpkı bu davranışları sergiliyor

Zafer çarşısı olabilir mi bahsettiğiniz?

❤

Sahile yazılan yazı😢

❤❤❤

Ama bizi ağlatmayın🥹🤗

Bunu söylemek acı ama bazı anne babalar bencil maalesef.

😢

❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤

Bakimli görünüyorsunuz. Ebevey konusu üzerinde cok fazla durdunuz. Ölcüyü kacirmamak lazim. Biraz da felsefeye edebiyata sinemaya kitaplara dair konusmanizi bekliyoruz. Yani ne bileyim sizi etkileyen kitap filmler gibi. Yani biraz kültür tarihi medeniyetler tarihi düsünce tarihi gibi konulari ele alin lütfen. Yeter ama bu ebeveyn meselesi...

❤❤