Miałam krwotok przy porodzie,pękło mi naczynko,prawie się wykrwawilam ,miałam krwiaka,który pękł ,lekarzom bardzo trudno było zatamować krwawienie Byłam przytomna i widziałam że życie uchodzi ze mnie. Powiedziałam lekarzowi , że czuję że umieram,pocieszał mnie ,że wszystko będzie dobrze.Podali mi narkozę,a ja pomyślałam,że to koniec ,bo widziałam jak krew przez długi czas wypływala ze mnie. W pewnym momencie znalazłam się w przestrzeni ,panowała tam cisza, nie czułam swego ciała,byłam jakby świadomością, która widzi ,słyszy ,ma uczucia ,ale nie ma ciała. Przestraszyłam sie,pomyślałam wtedy,,,czy ja umarłam?,co się ze mną stało,.?.Nie widziałam tam nikogo,nie wiedziałam gdzie jestem,panował tam półmrok.W tej przestrzeni jednak ktoś był .Na moje pytanie dostałam odpowiedź, jakbym usłyszała czyjąś myśl ,, Jeszcze nie umarłas , twoje losy się ważą,musisz czekać,, Pomyślałam z przerażeniem,,Ja nie chcę umierać, chcę żyć, jestem młoda , urodziłam dziecko, chcę żyć,,Istota która duchowo tam byla przy mnie, przekazała mi stanowczo ,,musisz czekać, twoje losy się ważą,jeszcze nie przekraczaylas tej bariery, musisz czekać, ,, Po chwili zobaczyłam światło,w odcieniach, różnych kolorach,było, kojące,unosilam się pod tym światłem jak na jakiejś fali pod okrągłą kopułą ciepłego światła i czekałam z świadomością,że mogę już nigdy nie zobaczyć mojego dziecka ,trwało to dość długo W pewnym momencie jakbym została zciągnięta w dol i obudziłam się w swoim ciele,poczułam straszny ból ciala.Lekarz , który mnie ratował powiedział mi później ,że to cud że żyje,walka była wielka o moje życie.Minelo 25 lat,a ja to pamiętam szczegółowo i wierzę że śmierć to tylko przekroczenie pewnej bariery, która nas dzieli od świata duchowego 💚
Ja też po pierwszym porodzie się wykrwawiałam, poczułam przyjemne ciepło i wiedziałam że muszę powiadomić męża , który na moje szczęście był obok, wówczas nie było obok żadnej położnej, mąż zawołał pomoc, a mnie odcięło z ciała, ale odczuwałam błogosc i ciepło w ciszy słyszałam głos który powtarzał jedno zdanie "pozwól się prowadzić córce,zaufaj " a potem usłyszałam troskliwy głos męża" Ania nie zasypiaj proszę , otwórz oczy" i tak też zrobiłam. Od dziecka rozważałam o śmierci , od dziecka czułam, że to nie jest moje pierwsze życie, ale dopiero tozdarzenie rozpoczęło moja pracę nad sobą i uwalnianiem lęków, przed śmiercią własną i bliskich. Wówczas już bardzo dużo bliskich mi osób odeszło z tego świata, kiedy odchodził mój tato i oddawał ostatni świadomy oddech bo był świadomy do samego końca ,wtedy ja trzymałam go za rękę. Od dziecka czuje obecność kogoś obok mnie, czuje się bezpieczna i od dziecka rozmawiam ze sobą jak dziwnie by to nie brzmiało, od dziecka słyszę wewnętrzny głos i byłam przekonana, że tak ma każdy, czytam znaki jako zielone i czerwone flagi na mojej drodze i to było dla mnie naturalne i nie miałam potrzeby kiedyś o tym mówić bo myślałam, że to normalne ale po porodzie zaczęłam stopniowo czuć znacznie więcej i dostrzegać jeszcze więcej czerwonych flag i zgłębiłam pracę nad sobą, zaczęłam dostawać przekazy dotyczące mojego życia w snach jak również w wizjach, miałam zacząć się tym dzielić, wtedy też zrozumiałam, że niewiele osób to rozumie tak więc weszłam na drogę obserwacji i odpuszczenia, a jednocześnie byłam zapraszana swoją prawdą do głębszej pracy nad sobą, a przez to do wciskania guzików bardzo bolesnych wśród ludzi dookoła mnie, tych których kocham , dostawałam prowadzenie czym jest praca z energią własną i ciągle jestem w procesie nauki. Dziękuję ślicznie, że moge tu być i słuchać. 🌬️💗
Przeżyłam wyjście poza ciało podczas narkozy po porodzie. Było tak pięknie, wylatywalam w przestrzeń z migającymi barwami i coś mnie ciągnęło do ciała, a ja nie chciałam wracać. Słyszałam panikujacych ludzi i mojego męża i to spowodowało,że wróciłam. Od tej pory nie boję się śmierci i wierzę, że jest wiele wymiarów.
Przeżyłam chwilę smierci w 1996, miałam wrażenie bycia w innym wymiarze, był bardziej realny niż ten świat. Dostałam tam wybór czy chcę zostać czy wracać, wróciłam. Bardzo ważny jest stan umysłu w jakim się odchodzi, idź w pokoju, pogódź się z losem, nie trzymaj urazy, a zobaczysz raj. Ja to tak czuję.
Pani Izuniu, ja miałam podobne doświadczenie podczas porodu, swojego jako dziecko przychodzące na ten świat. Moja mama miała bardzo trudny poród z powikłaniami, podczas którego prawie umarłam. Były to lata 70, tak więc nie było takiej technologii jaką teraz dysponuje medycyna. Moje doświadczenia podczas przyjścia na ten świat były naprawdę traumatyczne. Jako świadomość wiedziałam, że mam się urodzić na tym świecie, na Ziemi, ale jakby nie do końca tego chciałam, cały czas miałam kontakt mentalny z (Bogiem? Nadświadomością? Wyższą Istotą?), nie wiem jak o tym mówić naszym językiem, aby było to zrozumiałe... wiem, że chciałam uniknąć tego wcielenia w ciało, ale Istota powiedziała, że muszę przez to przejść, bo tak wybrałam i żebym się nie martwiła, ponieważ nie będzie aż tak źle, powiedziała, że będę miała wspaniałą matkę, która mi pomoże ( to się zgadza!), miałam cudowną mamę. Pamiętam, że doświadczyłam cofnięcia, jakby śmierci klinicznej w czasie swoich narodzin. Nie ma tu miejsca aby opisywać to doświadczenie szczegółowo, ale jest ono bardzo podobne w odczuciach, do tego o czym Pani mówiła. Przez wiele lat później miałam powracający sen, w którym jestem jakby w wagonie kolejowym, nagle zaczyna zalewać mnie woda i mam świadomość, że zaraz się uduszę i zawsze w ostatniej chwili nadchodzi pomoc, widzę ostre światło i ktoś wyciąga mnie z tego ciasnego, zalanego wodą pomieszczenia, zawsze budziłam się z krzykiem z tego snu. Po wielu latach, dopiero w wieku nastoletnim zdałam sobie sprawę, że ten powracający horror jest dokładnym odzwierciedleniem mojego porodu. Dopiero po rozmowie z moją mamą o tym jak przebiegał jej poród, zdałam sobie sprawę, że ten powracający sen jest dokładnym odzwierciedleniem moich narodzin. Jako dziecko a potem nastolatka miałam cały czas uczucie tęsknoty za tamtym światem, którego doświadczyłam, czytałam wiele relacji ludzi o podobnych doświadczeniach i utwierdziły mnie one w przekonaniu, że świadomość jest stanem ciągłym, wiecznym. Powiem, że po tych doświadczeniach jest mi trudno zakorzenić się w materii. Chociaż jestem bardzo racjonalnie myślącą osobą i zajmuję się nauką, to cały czas mam wrażenie, że ten materialny świat nie dzieje się naprawdę. Jest to jakiś rodzaj doświadczenia, przez który musimy przejść, ale to życie jest jakby jednym puzzlem dużo większej całości. Co ciekawe pamiętam bardzo wiele szczegółów ze stanu prenatalnego, kiedy moja mama była ze mną w ciąży, pamiętam jej stany emocjonalne, a co jeszcze ciekawsze pamiętam jak była ubrana będąc ze mną w ciąży, tego nie mogłam wiedzieć, bo te stroje były używane kiedy nie było mnie jeszcze na tym świecie. Pamiętam, że kiedy opowiedziałam o tym mamie, to dość dziwnie na mnie patrzyła, bo wszystko się zgadzało! Opisałam jej dokładnie jak była ubrana w czasie ciąży i co działo się na sali porodowej. Wszystko potwierdziła.
Dziękuję bardzo za tę relację. Czytałam wiele na ten temat, ale nigdy kogoś, kto pamięta swój poród i życie prenatalne! Bardzo ciekawe. Pewien nauczyciel duchowy, Sadghuru powiedzial ostatnio, że " życie to sen, ale...prawdziwy". Pozdrawiam z tej i tamtej rzeczywistości.💫
Dziękuję, czuję się rozumiana i widzę Cię 🙏❤️ Też rodziłam się w trudny sposób i mam często owo in-body-experience, poczucie świata tutaj jako opcji. Pamiętam też wyraźnie zdarzenia z czasu ciąży mamy/noworodkowego/wczesnodziecięcego, jakby to było wczoraj.
Słuchałam wczoraj tego filmu, x wrażenia nie byłam wstanie nic napisać, musiałam się z tym przespać. Cieszę się że przeszła pani do 5D, ale jeszcze bardziej się cieszę że pani Kochana rodzina sprowadziła Panią z powrotem i odnalazła w szpitalu i przywiozła do domu ❤ tak wielka jest MOC MIŁOŚCI ❤ brak mi słów że wzruszenia
Miałam coś podobnego jak się topiłam, najpierw przerażenie, później błogość przeradzajaca się w ekstazę. Wtedy zrozumiałam że śmierć nie boli, dostajemy "morfinę".
Jezu. Tego się słucha z zapartym tchem a czas się zatrzymuje. Wow. Te drzewa bardzo mnie ruszyły. Bardzo czekałam na drugi odc podcastu. I z chęcią odsłucham 3!
To był przełom października i listopada 2020. Byłam na zajęciach na uczelni. Tematy, które omawialiśmy były dość mocno wyczerpujące mnie intelektualnie, bo odbywały się w języku niemieckim i dotyczyły dość skomplikowanych prawno medialnych zagadnień. Tego dnia pogoda była zmienna. Trochę padało a później wychodziło słońce i tak na przemian. Pamietam to dobrze bo te kolory to światło bardzo mnie zachwycało. W pewnym momencie zaczęłam uświadamiać sobie że coś dziwnego dzieje się ze mna. Drętwiały mi kończyny wiec zaczęłam ruszać stopami i dłońmi, by poprawić krążenie krwi. W pewnej chwili spoglądając w notatki zorientowałam się ze nie jestem w stanie przeczytać ani słowa. Pomyślałam „ośle ośle..”. Wyjęłam telefon by przeczytać coś w nim ale tez nie byłam w stanie przeczytać nic, w żadnym języku. Nie byłam w stanie tez nic napisać. Kilka minut później skończyły się zajęcia. Nie miałam w tej grupie znajomych wiec nikt mnie nie zaczepił, ani nie zagadał. Wszyscy wstali i zaczęli opuszczać sale. Ja nie do końca byłam świadoma tego, co dzieje sie ze mna, choć czułam w sobie jakiś spokój. Automatycznie wstałam i podazylam za wszystkimi ale nie wiedziałam gdzie jestem. Pomyślałam, ze to niedotlenienie, ze zaraz mi przejdzie, bo miałam wrażenie jakby ktoś podłączył mnie do jakiegoś innego programu. Wyszłam z uczelni na zewnątrz. Wszystko wyglądało inaczej, czułam z jakiegoś poziomu instynktu/pamieci ze znam to miejsce ale wszystko wyglądało inaczej, miało inne kolory, inny design inny kształt choć z poziomu czucia nie było mi obce. Po zajęciach byłam umówiona z kolezanka na Hackescher Markt (Berlin). Nie wiedziałam gdzie jestem i jak tam dotrzeć. Pamiętałam o spotkaniu. Usiadłam na ławce i patrzyłam na to wszystko, głęboko oddychałam ale moj stan nie poprawiał się. Podmieniony swiat/ matrix/ program wygladal lepiej. Niebo było przepiękne, spokojne, „czyste” i to światło, kolory… kojące… Rozumiałam to co ludzie mowia wokół ale ja byłam jakby z innego świata, odłączona. Obserwowałam to. W pewnym momencie zadzwoniła moja przyjaciółka, ktora czekała już na mnie w umówionym miejscu. Odebrałam z automatu telefon ale nie byłam w stanie powiedzieć nic co brzmiałoby sensownie. Wiedziałam dokładnie kim jest, jak wyglada Marija, czułam jej energie ale nie miałam pojęcia jak ma na imię. Nie umialam wytłumaczyć jej co się ze mna dzieje?. Cos wybełkotałam na zasadzie „i don’t know”, „ich weiß es nicht“, (nie wiem). Ona zachowała sie bardzo rozsadnie, powiedziała mi ze wysyła mi lokalizacje. Żebym podążała za nia. Patrzyłam sie w telefon, jakby czuła ze wiem jak to działa ale tak właściwie wszystko co robiłam było oparte na pamięci jakby z czucia. Nie wiem jak to nazwać. Rozszyfrowanie jednego słowa, złożenie literek zajmowało mi dużo czasu. Myślałam: właśnie urwał mi się kontakt ze światem. Jak skontaktować się z nim? Czy to już tak zostanie? Gdy poczułam strach, znów spojrzałam w to piękne niebo i światło i poczułam spokój, ukojenie. Powtarzam się ale nie umiem tego wytłumaczyć. Poczułam ze musze odnaleźć przyjaciółkę. Ruszałam tak właśnie z tej pamięci czucia widząc jednocześnie wszystko nowe. Nie byłam przerażona, czułam spokój. Nie było we mnie oporu, paniki. Choć czułam smutek z utraty polaczenia, wyrażenia się.. nie wiem czy ktokolwiek kto mnie widział wtedy zauważył czego doświadczam. Ja, nie wiedzieć czemu nie szukałam pomocy.. u nikogo. (Jesli ktokolwiek z Was będzie w podobnej sytuacji szukajcie pomocy asap) W końcu, spotkałam Mariję. Usiadłyśmy. Mówiła do mnie ale ja nie moglam wyartykułować wiele. Zamówiła coś do picia, mówiła Aga może to stres, zrelaksuj się, może cukier Ci spadł (nie jestem diabetykiem) ale zjadłam (bardziej przełknęłam) coś. Zaczęłam płakać, poczułam wtedy bezsilność. Ale to niebo uspokajało mnie za każdym razem, ta energia z niego płynąca. Wtedy wzięła mnie za rękę i poszłyśmy na ostry dyżur do okolicznego szpitala. Po około 3 godzinach, afazja i wszystkie towarzyszące jej zaburzenia ustały. Około 2 tygodnie spędziłam w szpitalu na oddziale neurologicznym oraz kardiologicznym. Wyniki nie pokazały śladów udaru mózgu. Żadnych zatorów żylnych etc. Przebadali chyba wszystko co mogli. Odkryli jakieś zmiany przy szyszynce i w sercu PFO. Ze szpitala wyszłam z diagnoza TIA. Choć lekarzy dziwił brak choćby minimalnych śladów udaru. Uznali, ze szybko musiał się zregenerować. Co tez ciekawe na każdym paznokciu u rąk i nóg miałam czarny pasek, jakby siniak. U mnie to były paski ok 2 milimetrowe. Schodziły ze mnie, „towarzyszyły mi” przez kilka kolejnych miesięcy. Pewnie da sie to wszystko jakoś racjonalnie wytłumaczyć i może to nie to samo, ani nawet nie podobne doświadczenie, które spotkało Panią ale dla mnie to zdarzenie było spotkaniem z nieziemską energią. Mam nadzieje jednak ze nie dostane nigdy udaru i nie doświadczę czegoś takiego ponownie. Pozdrawiam serdecznie i jeszcze raz apeluję w przypadku podejrzeń udaru liczy się każda minuta, szukajcie pomocy.
@@masteryourlifeizabela Dziękuję Pani za odpowiedź. ❤️ DMT. To bardzo interesujące, nigdy nie slyszałam o DMT. Nie eksperymentowałam nigdy z zadnymi substancjami psychoaktywnymi (poza kilkoma doswiadczeniami z „trawka”, ktora nawet mimo malej jej ilosci, za kazdym razem działała na mnie zaskakująco intensywnie) . Studiuje właśnie, dzieki Pani, dostepne w interneci informacje na temat DMT. Jeśli to nie było TIA, I gdybym była pod wpływem działania endogennego DMT, czy istnieje jakieś racjonalne wytłumaczenie ze mój mózg, w ramach jakiejś „reaktywacji”(samoleczenia) (nie biorąc pod uwagę wszelkich innych niewytłumaczalnych zjawisk) sam wytworzył substancje DMT w ramach samouzdrowienia? Wspomniała tez Pani w pierwszym vlogu na temat doświadczeń z pogranicza śmierci o Pani grupie krwi. Moja grupa krwi to AB (rh-). Może ten minus jest faktycznie też jakąś poszlaką?! Pozdrawiam Panią bardzo mocno.
Pani Izo. Miałam 30lat temu taki sen. Mianowicie we śnie leciałam jak ptak nad drogą która przebiega obok domu. W kącie ogrodu rosną duże krzaki kaliny.Kiedy nadlecialam nad kalinę ,moim oczom ukazał się obraz, dopiero dzisiaj słuchając Pani uswìadomilam sobie że ten krzak widziałam w obrazie 4d,lub jak nazwać. Bo z góry widziałam każdy listek.Doslownie każdy listek.Kiedy się obudziłam, przyszła myśl,,Bóg widzi i słyszy wszystko,,
Mam doswiadczenie toniecia w wieku 10 lat. Podobnie jak Ty widzialam i czulam blogosc. Wcale nie chcialam wolac o pomoc tylko szybko poddalam sie temu kolysaniu i blogosci. Ktos widzial jak zniknelam pod woda i zostalam wyciagnieta i reanimowana. Nigdy nie zapomnialam uczucia blogosci kiedy stracilam przytomnosc.
Wow! Mi się śniło kiedyś (dwukrotnie), że byłam na plaży, na której były klejnoty turkusowe. Były niemal wszędzie. Potem się dowiedziałam o Zielonej Tarze.
Pani Izo nigdy nie miałam takich doświadczeń , ale czuje inny świat dookoła mnie. Widzę istoty niewidzialne gołym okiem. Wiem ze spotykam aniołow i ze jak potrzebuje to ktoś nade mną czuwa nawet czuje dotyk czasem ( nie mam schizofrenii). Wierze i czuje to o czym pani mówi ❤ ❤ ❤ tak po postu jest i mimo 35 lat czekam na smierć z radością która mam nadzieje ze nadejdzie naturalnie na starość bo mam dla kogo teraz żyć :) buziaki
Kilka lat temu poczułam duże zmęczenie w ciągu dnia, co mi się zwykle nie zdarza. Położyłam się do łóżka i spałam kilka godzin. Miałam sny, których po przebudzeniu jednak nie pamiętałam. Ale kiedy się obudziłam, miałam silne i dość nieprzyjemne wrażenie, że nie jestem w domu i że ten świat jest bardzo prymitywny. Nie tylko w sensie technologicznym, po prostu wszystko, włącznie z prawami fizyki wydawało mi się prymitywne. Ten stan przeszedł mi po kilku godzinach, ale przez następne tygodnie „widziałam” jak ludzie za pomocą wypowiadanych przez siebie słów dosłownie budują coś w rodzaju klatek lub murów wokół siebie. Jakby komunikacji używali do więzienia samych siebie. Ja sama rzadko się w tym czasie odzywałam, bo byłam pod wrażeniem tego, co widzę.
Rany ja też mam ciągłe wrażenie że ten świat jest tak ograniczony ja się tu czuje zniewolona jak w klatce. Chyba najbardziej mnie smuci ograniczona mentalność ludzi bo na całą resztę jeszcze byłby sposób tylko nie ma jak tego odblokować ... bo kolejność jest ważna a tu na Ziemi też niestety jest zbyt dużo nieprawidłowości czyli zła które uniemożliwiają odkrywanie prawidłowych kodów/ wzorów
Bardzo dziękuję za drugi odcinek z tej fascynującej serii. Czekałam na niego. Ja wielokrotnie byłam o krok od śmierci, jednak nie miałam tego typu doświadczeń z pogranicza śmierci. Miewam jednak różne mistyczne, jasnowidcze, itp. Potwierdzają one w całokształcie Twoje doświadczenia, Izabello, jeśli chodzi o odbiór najgłebszej Rzeczywistości. Mam jednak niedostateczną wiedzę, jeśli chodzi o swiat astralny, o którym wspominasz i przychylam się do próśb innych o odcinek na ten temat i o swoiste BHP, jak nie zagubić się w tym i by nie zaszkodzić sobie i by inne " energie" nam nie zaszkodziły. Raz jeszcze gratuluję odwagi w dzieleniu się tymi treściami.🕊️🎇
Dziękuję Kochana Izabelo za podzielenie się tak piękną podróżą; wędrówką podczas Twojej opowieści dałam się ponieść tam wraz z Tobą 🙏 Jak dobrze wiedzieć, że każde ścięte drzewo ma swoje miejsce tam i jest nienaruszone 🌳 ❤ wzruszyłam się ze szczęścia.. - ta wieść daje także pewne ukojenie dla ducha i serca z perspektywy z tego miejsca 🙏 Jak dobrze, że jesteś z nami ❤ Jestem Ci bardzo wdzięczna, że się dzielisz swoimi doświadczeniami min.📚 dzięki Tobie zrozumiałam wiele swoich doświadczeń ❤🙏 Podziele się podróżą poza ciało. To doświadczenie, które opiszę było pare dni po inwazji Rosji na Ukraine. Tego dnia, gdy dotarły do mnie wieści o tym zdarzeniu 🥺 wieczorem medytowałam generujac pokój i współczucie odpalając też świece w tej intencji 💕🕯🙏 Następnie zajrzałam w przestrzeń internetu - poczułam tak wiele strachu i lęku, paniki, które generowało pole kolektywne w Polsce.. to była dla mnie tak silna fala uderzeniowa, że potrzebowałam się wycofać. Chodziłam sobie pare dni i czułam subtelny lęk, porozmawiałam z moją wewnątrzna dziewczynką ❤ Lecz nadal czułam i obserwowałam subtelny lęk, włączyłam muzykę gdzie głównie były bębny - moje serce zaczęło bić jak szalone 💓 wyraźnie zobaczyłam swoich przodków, którzy wojne przeżyli pokłoniłam sie z szacunkiem, porozmawiałam. Wtedy lęk się rozpuścił. Obserwowałam trochę zmęczenie związane z napływającymi informacjami z każdej możliwej strony mimo, ze juz nie zaglądałam w przestrzeń internetu czułam energetycznie, że temat jest potęgowany, metaforycznie jakby latały strzały w polu kolektywnym i było tego coraz więcej. Wyraziłam wtedy intencje przed snem, że chciałabym się odpiąć i aby energia, która podąża za uwagą do mnie wróciła 🙏 (już wtedy używałam zwrotu w swoim wnętrzu "zakaz wstepu bez zezwolenia") poniosło mnie Kochana Izabelo w piękna nature Szwajcaria/Austria - czyste piękno, cisza, spokój, góry, niebo majestatyczne krajobrazy zieleni, a w tle czarna dziura - wiedziałam, że właśnie jest portalem, przejściem, jakby żywym organizmem 🥰 wplecionym w boską rzeczywistość - przyglądałam się. Następnie wróciłam - widziałam siebie leżącą na łóżku, weszłam sobie do ciała spokojnie i lekko.. po jakieś chwili obudziłam się, usiadłam na krawędzi łóżka.. z zamkniętymi oczami i obrazem stamtąd, poczułam swoje ciało - jakbym była po wizycie w SPA. Było tak zrelaksowane, tak naładowane energią... wypoczęte.. trudno to wyrazić słowami. Przemieściłam się do kuchni jeszcze w stanie takim trochę tam, a już tu wypiłam szklankę wody i wtedy do siebie na głos powiedziałam wow... - i stwierdziłam przecież przed chwilą tam byłam i właściwe to gdzie ja byłam.. niesamowite 🥰 Położyłam się spać w stanie niepradopodobnej błogości i te błogość już w sobie zatrzymałam ❤ Później jedyne co powtarzałam sobie wewnątrz, że nie zapraszam wojny do domu ❤ - wybrałam pozostać w oku cyklonu 🙏 Dziękuję, że jesteś 🙏💕 PS Izabelo zanurtowalo mnie, że nie wyszystkie dusze "tam" trafiają, czy my stąd tutaj jesteśmy w stanie je wesprzeć, aby trafiły do tego wymiaru ? 💙
Witam Pani Izo miałam doświadczenie bycia poza ciałem , to odległy czas wtedy miałam 17 lat , wieczorem staliśmy z grupką znajomych i prowadziliśmy rozmowę i jednego z kolegów brat o wiele lat od nas starszy wziął mnie od tyłu swoją ręką objął za szyję i zaczął mnie dusić .Tego się nie spodziewałam nie broniłam się byłam całkiem spokojna . Otaczała mnie ciemność a w oddali zobaczyłam okno kuchni mojego mieszkania ,świeciło się tam światło przybliżając się zobaczyłam swoje rodzeństwo razem z mamą , będąc obserwatorem starałam się uważnie zobaczyć co oni robią ale nie byłam w stanie tego uchwycić bo te sekwencje przewijały się klatka po klatce jak film .Sytuacja ta mnie nie przerażała ,byłam spokojna, chciałam jak najwięcej zobaczyć ,ale w pewnym momencie poczułam nieprzyjemny ból bo ktoś ze znajomych okładał mnie po policzkach żeby przywrócić mnie do żywych , oni byli przerażeni bo jak on mnie dusił to ja się osunęłam i straciłam przytomność upadając na ziemię. Nie wiem ile czasu to trwało , było to niesamowite doświadczenie. ,
Niezwykła historia, podzielenie się nią ze światem wymaga dużej odwagi. Cenna jest Pani wypowiedź o sercu ❤️. O sercu pięknie mówią słowa piosenki Stana Borysa "Serce, serduszko" - "Kto zawsze jest po mojej stronie / Jest we mnie, przy mnie jak w piosence / I nie chce wiedzieć, że to koniec / Serce, serduszko, serce, serce... serce. / Dźwigamy niewielki budzik / Od nocy do nocy / To strażnik wszystkich ludzi / W niezgodzie i niemocy ". ❤️ P. s. Opieka w tym państwowym szpitalu przyprawia o dreszcze, dobrze że Pani wydostała się z tej sytuacji 😲
To niesamowite co przeżyłaś. Ja nigdy nie miałam takich doświadczeń, ale widzę aury ludzi i energię właśnie tak jak to opisałaś. Ciekawe skąd mi się to wzięło...
Wspaniale, pięknie opowiedziane świadectwo. Gdyby kiedykolwiek spotkało mnie coś choćby podobnego na pewno dzięki Pani historii będę umiała spokojniej, bez paniki to przyjąć. Swoją drogą Natalia Przybysz w najnowszym utworze "Do zobaczenia, do jutra" śpiewa w refrenie o turkusie.. Ale może to przypadek 😊 Pozdrawiam serdecznie 🩷🙌🫶
Wszechświat nam zawsze odpowiada ,nie zawsze słyszymy . Dzisiejszy filmik jest tego najlepszym dowodem dla mnie .Od paru lat widzę więcej ,słyszę więcej ( zostało to potwierdzone na regresyjnej hipnozie ,snami " proroczymi " i relacją najbliższych ) Mieszkam od 6 l w cudownej części Anglii , niestety tereny po kopalniane . Nasza sypialnia to istny portal 😢,parokrotnie były robione procesy odprowadzania dusz . Spokój na jakiś czas . Prawie co noc czuje jakby ktoś chciał wejść wręcz przez mój splot słoneczny 😢😢obydwoje z partnerem jesteśmy wykończeni . Dziś zamierzam wynieść lustro ,bo właśnie w tym miejscu widzimy sporo różnych postaci . Były palone świece z naturalnego wosku ,szałwia ... oczywiście nasza kotka też widzi ,patrzy nieraz w to miejsce wręcz lodowatym wzrokiem . Ogromnie Pani dziękuję Izabello ♥️
Kochana Nasza Izuniu ! 💜🌺🌹🍀 Wspaniała Nauczycielko ! 🍀🌺 Świetnie zrelacjonowana Podróż ciała i Duszy💜 Od zawsze interesuje się światem poza..., szczerze przyznam, że odkąd pamiętam, miałam poczucie , że nie należę do tego świata...🌏 A teraz tym bardziej, kiedy moja świadomość unosi się jak mgła o poranku ...🍀🌞i eksploruje różne przestrzenie 😉 A jeśli chodzi o doświadczenie "bliskie śmierci..." W dzieciństwie również tonęłam, nie pamiętam czy walczyłam? Jednak pamiętam, że było, to fantastyczne doświadczenie...czułam spokój, BŁOGOŚĆ...i ciepło A woda była wówczas zimna.🌊 Długo rozpamiętywałam i przywoływałam ten obraz , tyle , że jako dziecko bałam się panicznie śmierci, nie rozumiałam i nie miałam absolutnie żadnej świadomości, ani wiedzy, że istnieje " coś " poza...🌏😇 Wysyłam Miłość 💜 I uściski...dla Wszystkich ...
Póki co mam dwa takie doświadczenia pobliża śmierci za sobą - przynajmniej mam takie wrażenie. Ostatnie miałem podczas Ciemni w ostatnią noc (15-16 listopada 2021). Okazało się, że zmarł Kamil Durczok wtedy co mocno wyczułem niejako prosząc, żebym mógł tu jeszcze zostać. Wystraszyłem się wtedy tego drugiego doświadczenia, bo miałem świadomość, że jestem sam w mieszkaniu i jak skomunikuje się w razie czego. Do dziś traktuje to jako piękne doświadczenie, w szczególności, że był tam Jezus - co ma dla mnie znaczenie ogromne 💙
Ruch bez ruchu, jakie to musi być ciekawe! Choć trudno zrozumieć.Dziękuję za podzielenie się tym niesamowitym przeżyciem❤.Proszę, o jakąś opowieść z astralnego świata.🙏❤
Doswiadczylam toniecia jako 13 -sto letnia dziewczynka, jedyne czego bylo mi zal to to ze nie porzegnalam sie z mama I ze stracilam okulary .....pozniej bylo tylko blogo...dopoki mnie nie wyciagnieto
Dziękuję za podzielenie się Twoją historią.🙏 Iza jak żyć w tej rzeczywistości po takich przeżyciach ? Mnie jest z tym bardzo trudno i tęsknie za tamtym światem i pełnią miłości 🥰
A może inne ,cudowne Istotny zaprosiły Panią do świata który na nas czeka ? Piękna podróż ,mało bezpieczna w oczach rodziny ❤Dziękuję za podzielenie się z nami nią. Raz w życiu także się topilam ,po chwili spokój ,piękne ,błękitne bąbelki iii kosmata ręką ratownika wyciągnęła mnie z basenu . ❤ serdecznie pozdrawiam
Jest Pani cudowną Osobą, jedna sprawa, którą chce dodać to potrzeba każdego człowieka, aby mieć relacje z Ojcem w Niebie przez Jezusa Chrystusa. Dobrego Życia.
Dziękuję za ten film. Przedstawiła Pani bardzo ciekawą perspektywę. Osobiście przynajmniej dwa razy wychodziłam z ciała. Kiedyś w wieku nastoletnim, ale wyparłam to wspomnienie, bo było bardzo nieprzyjemne, dlatego nie mogę powiedzieć nic więcej prócz tego, że miało miejsce. Natomiast drugi raz mając 27-28 lat podczas głębokiej medytacji. Medytowałam na leżąco, to była medytacja prowadzona. Nie spałam, byłam świadoma. Nagle całe moje ciało zesztywniało, ja nie mogłam się ruszyć, wstać, nic... A "druga" ja - nie wiem, może mój duch, wyszedł ze mnie i poszedł kilka kroków do lustra, by na siebie patrzeć a potem "druga ja" patrzyła na sparaliżowaną "pierwszą mnie". Całą siłą jaką miałam po wielu próbach udało mi się ruszyć z paraliżu i wszystko wróciło do normy. Okropne uczucie, bardzo negatywne, przerażające, powodujące ogromną bezsilność. Od tej pory nie medytuję.
@@malgorzata-7064jak we wszystkim. Ja medytując czuje brahme...( Część na głowie która jest nazywana ciemiączkiem u niemowląt ) Już do tego przywykłam ,ale na początku bałam się ,że pająk spadł mi na włosy
@@angee-magha3358 Ja z własnych doświadczeń wien, że " wyciąga na wierzch" rózne stłumione emocje, czasem " ubiera" je w obrazy, kreuje różne doznania fizyczne, nie mówiąc już o mistycznych, np. poczucie, że nie wiemy, gdzie się kończy nasze ciało... Gdy głębiej w to weszłam, przeraziłam się, bo zrozumiałam, że nie powinniśmy robić tego bez przewodnika, nauczyciela, gdyż łatwo można się zagubić w tym wszystkim.
pytanie skąd tego nauczyciela wziać przy tylu fake guru. Sama jestem ciekawa eksplorowania tej duchowej części, ale widzę, że nie jest tam "samo dobro". A to przeraża, szczególnie gdy nie ma pewności powrotu do ciała. @@malgorzata-7064
@@malgorzata-7064 dokładnie,widzę ,że czujemy to samo . A czy masz takie uczucie ,że jak się wyciszasz ,robisz świadome oddechy ( ja robię na spacerze z psem ale także w aucie ) nagle jakby ciało traciło swój ciężar i się rozpuszczało ? Jakbys wchodziła w inną gęstość
Witaj Izo, tez przezylam podróz poza cialo, to byl lot nad dachami domów, jesień '98, po przebudzeniu bylam chora dwa tygodnie, drugim razem bylo lepiej, czulam myśli ludzi spotkanych na drodze, pozdrawiam serdecznie.
Dziękuję Pani Izo za wyróżnienie, bardzo się cieszę 💖 Nie miałam doświadczenia OOBE, ale miewam cudowne sny. Fascynujące jest to o czym Pani mówi. Pozdrawiam serdecznie ❤️
A to ja tam byłam też. Znaczy pod złoto-białą kopułą. W trakcie znieczulenia przy nagłym CC. Usłyszałam tam jakby z daleka pierwszy płacz mojej córeczki.
Jedno z moich najwczesniejszejszych wspomnien w zyciu. Bylam dzieckiem, nie wiem ilu letnim moze dwu lub trzy -etnim. Zachorowalam na zapalenie ploc i mama w pospiechu wiozla mnie do szpitala taksowka. W tej taksowce trzymala mnie na kolanach tak bardzo owinieta w jakies koce czy pledy chyba nawet z zalsonieta twarza, tak ze bylam pewna ze sie udusze i nie bedzie juz trzeba ratowac mnie w szpitalu. Pomyslalam, ze cos musze zrobic, jakos sie z tamtad wydostac. I w jakis sposob mi sie to udalo. Za chwile patrzylam na to zawiniatko ktore trzymala moja mama z gory. Czulam sie uratowana i ze teraz to juz nie jest takie wazne czy dozyje przyjazdu do szpitala czy tez nie. Ale dozylam, z tym ze musialam wrocic do ciala, tego juz nie pamietam.
Inspiruje Pani jak mało kto❤ zdecydowanie za mało poświecamy uwagi doswiadczeniom pozazmysłowym. wspaniała opowieść Pani Izo, ma Pani z czego teraz czerpać
Dzień dobry, Pani Izabelo, a będzie może ten drugi kanał o którym Pani mówiła z tego typu treściami, są fascynujące, bardzo dziękuję za to nagranie, pozdrawiam ❤
Miałam również podobne doświadczenie do Pani Izy, gdy była mała. Także jako kilkuletnia dziewczynka pływałam na oponach z innymi dziećmi na niewielkim jeziorze i też wypadłam (nie pamiętam, jak do tego doszło) z opony. Najstarszy (kilkunastoletni) chłopak jednak od razu wskoczył po mnie, więc nie tonęłam, skończyło się na wielkim strachu.
Ja doświadczyłam kilka razy czegoś niezrozumiałego - kładłam się spać, zamykałam oczy i po chwili czułam mrowiące zimno przeszywające moje ciało wraz z jakąś niewidzialną, trudną do opisania siłą, która ciągnęła mnie gdzieś, gdzie nie chciałam iść. Zachowywałam przy tym świadomość - wiedziałam, że przed chwilą się położyłam, że jestem w domu, we własnym łóżku, jednak zupełnie traciłam kontrolę nad ciałem-nie mogłam otworzyć oczu, ruszyć ręką, krzyknąć do domowników..Odczuwałam przy tym piekielne wyczerpanie walką z tą ciagnącą mnie siłą, a kiedy uznałam, że nie dam rady dłużej walczyć - poddałam się i zaczęłam odczuwać niesamowitą lekkość i spokój. Wtedy usłyszałam głos mojego zmarłego Ojca "Obudź się" - i rzeczywiście się wybudziłam. To się powtarzało. Rodzina poinformowana o tym, co przeżywam, obserwowała mnie gdy zasypiałam, po czym pomagała mi się wybudzić - twierdzą, że zaczynałam wówczas wydobywać z siebie nienaturalne jęki. (Nigdy nie chorowałam psychicznie, nie miałam również styczności z używkami), a nie dających się racjonalnie wyjaśnić doświadczeń miałam w życiu kilkanaście..
@@ewelinakli5450 wśród materiałów pochodzących od demonologów i egzorcystów. Z Polski to np ksiądz Piotr Glas, Marian Rajchel, świecki demonolog (nie egzorcysta, bo egzorcystą prawdziwym może być wyłącznie ksiądz) Grzegorz Bacik. A z zagranicznych to np Gabriel Amorth, Rufus Pereira. Co nieco wie też Dominik Chmielewski, ale ci powyżej to znawcy. Aaa dodam jeszcze Augustyna Pelanowskiego, najlepszy znawca duchowości i wnętrza człowieka, żaden psycholog mu nie dorównuje.
Zainspirowałem się do refleksji ale dotyczącej wciąż tego życia - doczesności. Kiedy człowiek chce wykorzystywać umysł swobodniej, szerzej może natrafić na ciekawe "problemy". Aspekt życia funkcjonalno-praktycznego może wydać mu się np. inaczej problematyczny i musi go opanowywać na nowo poruszając się w innej organizacji percepcyjnej (tak jak przerzucenie się na inny telefon gdzie znane nam już funkcje z poprzedniego modelu uczmy się obsługiwać jeszcze raz, bo inny interfejs i inne rozmieszczenie danych "poleceń".) Więc człowiek "poszerzający świadomość" (wchodzący w inną organizacje percepcji codzienności) dla obserwatora zewnętrznego (biorący za punkt odniesienia "system" i statystyczne myślokształty") przyglądającego się wycinkowo, może wydać się czasem kimś popadającym w regres, tracącym płynność, operacyjną sprawność.
Przepiękna opowieść i doświadczenie. Jakem "doktor Hałs" doszukiwalabym się jednak trigera i skłaniała ku tym nerkom (może jakieś niezauważone zapalenie kłębuszków nerkowych doprowadziło do mocznicy i/lub kwasicy metabolicznej... objawy by się zgadzały). A wspomnienie tonięcia (wir i picie dużej ilości wody doprowadzające niejako do stanu błogości) odzwierciedla się pięknie w samym doświadczeniu...
Piękne świadectwo że życie to coś znacznie więcej niż ciało. Zastanawiam się co się dzieje z duszą ludzi, którzy odeszli z własnej woli stąd. Może właśnie trafiają do 4D? . Pozdrawiam serdecznie i dziękuję za podzielenie się z nami tak wyjątkowo prywatną i intymną historią.
Z tego, co mi było dane dowiedzieć się, to samobójcy trafiają w stan bardo/ 4D i pozostają tam zapętleni w chwili śmierci własnej, odtwarzanej na nowo, aż nie zostaną przechwyceni lub przeprowadzeni. Pięknie pokazuje to film "Nasz dom".
@@masteryourlifeizabelaPani Izabelo czy to oznacza, że takie osoby mogą być pomiędzy do momentu przejścia ? W sensie być ciagle tutaj między nami na Ziemi jako ta energia póki nie przejdą? Bo składa mi się to w całość, a nie jestem jeszcze gotowa obejrzeć filmu. Mój Brat popełnił samobójstwo 15 lat temu( miałam wtedy 13 lat) bardzo wiele wtedy doświadczyłam kontaktu z Nim i takich szczególnych sytuacji, właśnie jakby mi cały czas próbował pokazać, że jest tu z Nami, że jakby jego dusza jeszcze nie odeszła, to bardzo długie historie, ale bardzo mnie ukształtowały , moja świadomość. Dwa lata temu straciłam drugiego Brata tylko zmarł śmiercią naturalna, tu tez miałam silne doświadczenia, ale były już zupelnie innego rodzaju. Temat śmierci i próba zrozumienia tego co doświadczyłam zawsze gdzieś przeplata się w moim zyciu, to bardzo ważny dla mnie temat, bardzo trudno mi to opisać słowami. Z czasem też mi się te wnioski, obserwacje składają w całość i jak trafiłam na tematykę na Pani koncie to kamień spadł mi z serca bo jeszcze bardziej zrozumiałam i połączyło kropki. Tez mam wrażenie, że im bardziej jakby otwieram się na te doświadczenia, nie racjonalizuje, ufam w nie to jakby powodowało to we mnie uczucie takiej miłości na sercu, ciepła, też pogodzenia się, a nie rozpaczy za ich zyciem i to jakby sprawiało, że czuje jeszcze większa miłość do moich Braci , paradoksalnie jakby smierć ją odblokowała. Ciężko to opisać. Czasem tylko coś we mnie powoduje taki strach czy Oni nie cierpieli ( szczególnie mój Brat, który popełnił samobójstwo), nie cierpią, czy jest im napewno dobrze. Może ta potrzeba upewnienia się w tym skłania mnie do próby zrozumienia, poszukiwania odpowiedzi, nie wiem czy to dobrze. Ale po samobojstwie mojego Brata bardzo często wtedy płakałam i zadawałam Mu pytanie czy On tam nie cierpi. Dopiero po długim czasie, po tym jakby już Jego dusza faktycznie odeszła przyśnił mi się mówiąc, że poprosił ( Tego Najwyższego ? ) żeby przyjść do mnie bo bardzo płacze, ale więcej nie może i pokazywał mi właśnie jakby Eden piękna krainę kwiaty i taka nieskończona jasna przestrzeń, mówiąc, że tam jest pięknie, i faktycznie czułam to podczas snu ta aure, powiedział, że musi już iść i nie może więcej przychodzić. I faktycznie później śnił mi się już tylko w jakiś sytuacjach jak chciał mnie ostrzec przed czymś ( złym partnerem itp ) tylko już rozciągnięte w latach, o śmierci drugiego Brata też mnie uprzedził i dał czas na pogodzenie się ( ale to bardzo długi wątek).
Pani Izo dziękuję za ten filmik🤍 Dawno dawno dawno temu umarła mi babcia na raka miałam jakoś 16 lat. Byłam z babcią bardzo związana.. Bardzo mnie dotknęła jej śmierć. Babcia czuła, że umrze i dzień przed jej śmiercią powiedziała mi, że się cieszy, że odchodzi w lepszy świat, żeby nie płakać jak odejdzie. Jako dziecko palnęłam wtedy dziwne pytanie.. "Babciu, a jeśli odejdziesz czy przyjdziesz do mnie i powiesz mi czy Bóg istnieje?" Babcia obiecała mi to, a na nasteony dzień umarła. Zapomniałam kompletnie o tym o co ją prosiłam bo po prostu sama w to nie wierzyłam, że tak się stanie.. Pogodziłam się ze stratą babci. Nie myślałam o tym po prostu zapomniałam. Rok później przyśnił mi się sen, w którym odwiedziła mnie babcia, ale nie jako osoba, ale jako świetlista energia. Nie bałam się jej czułam spokój poznałam po rysach ciała i twarzy tej energii, że to moja babcia. Babcia mnie przytuliła i powiedziała kochanie przyszłam Ci powiedzieć, że Boga nie ma..... To w jaki sposób mówiła był łagodny, spokojny, ale ja wtedy jako nastolatka wystraszyłam się tej odpowiedzi i się przebudziłam szybko. Do tej pory nurtuje mnie ten sen, a ma on już 11 lat... Ciągle siedzi mi w głowie. Zastanawiam się czy gdybym się wtedy nie przebudziła o czym jeszcze bym się dowiedziała z rozmowy.
Dzięki wielkie za te wiadomości z przeżyć - daje lepsze rozeznanie w tym jak się zachować kiedy człowiek JUŻ znajdzie się w takim stanie/w takiej sytuacji. Ja nigdy nie miałam takich doświadczeń, ale jakoś je czuję...i wiem, że kiedy już się zdarzą trzeba się w to zanurzyć... Piękne to o drzewach :))) A cała opowieść o "tym wydarzeniu" pokazuje raz jeszcze (mnie), że rzeczywistość materialna nie decyduje o tym - co się stanie - kiedy się stanie - jak się stanie... Dodam jeszcze, pod wpływem Twoich słów o pożegnaniu ze wszystkimi i wszystkim z czym byłaś związana, Iza, że ja od iluś już lat przechodzę w moim życiu sytuacje, które mówią mi/pokazują, żebym nie przywiązywała się ani do ludzi/zwierząt ani do rzeczy...Rozumiem to, czuję też, że to dobry kierunek, ale momentami jest mi ciężko i trudno..
Iza, ja bym prosiła, gdybyś mogła o nagranie czegoś na temat tego, jak 'po przejściu na drugą stronę' zachowywać się aby nie ugrzeznąć w astralu. Nawet nie wiem czy to pytanie ma sens w formie, w której napisałam, bo nie mam takich doświadczeń i mam za małą wiedzę, ale mam nadzieję, że wiesz o co chodzi.
Ostanio słuchałem relacji jakiegoś człowieka, który był ateistą i przeżył śmierc kliniczną. Trafił do miejsca, gdzie dręczyły go różne istoty i sprawiało im to przyjemność. Ponieważ jako dziecko chodził do kościoła, zaczął wołać do Jezusa. Przyszło Światło i uwolniło, go od tych istot. Gdy lekarze go odratowali, uwierzył w Boga i został pastorem. Inna osoba opowiadała, że w trakcie śmierci klinicznej była jakby na sądzie, gdzie w obecności dwóch dobrych istot oglądała swoje życie, z czego jedna istota pokazywała, co było złe, a druga go usprawiedliwiała. Pani Izo, jak Pani tłumaczy, że te doświadczenia, Pani i innych osób, z pogranicza śmierci są tak różne?
Nie wydają mi się różne. Raczej ich interpretacje bywają odmienne. Osądzanie czynów, ważenie ich też znam z relacji odchodzących... U mnie to miało miejsce dużo wcześniej, w innych okolicznościach więc widocznie nie było już takiej potrzeby. Wiele zależy od tego którędy - dosłownie - wyjdzie świadomość z ciała, dokąd się uda. Krótko - dla mnie te relacje dowodzą w jak wiele różnych miejsc/czasoprzestrzeni/tuneli percepcyjnych może udać się świadomość. Można też wyróżnić wiele punktów wspólnych i to robią badacze NDE.
Śniłam dzisiaj o Pani! Oglądałam TV ipojawił się apel o pomoc w odnalezieniu młodej kobiety, a raczej dziewczyny Izabeli i tu podano inne nazwisko (niby panieńskie). Wiedziałam, że to chodzi o Panią z okresu około 18 lat. Okazało się, że "uciekła" Pani do swojej miłości. Mężczyzna miał piękny dom, jakby pałac nad jeziorem w Bawarii. Szczęśliwa Izabela relacjonowała w telewizji, dlaczego zniknęła i pokazywała, jak obecnie jej życie wygląda. Czyż to nie dziwny sen?
Polecam lekturę Polskiej egzorcystki Wandy Prątnickiej" kołowrót życia",( I-III tomy) bardzo ciekawie opisane doświadczenia autorki i spójne z tym, z czym dzieli się z nami Pani Iza❤
Droga Izo ,dziękuję Ci za ten niesamowity opis doswiadczen , niektóre tak bardzo przypominające moje...sprzed 5 lat kiedy to w wyniku wypadku nastąpiło 3 minutowe nagle zatrzymanie akcji serca tzw .NZK ,ale.dzieki szybkiej reanimacji i mojej chęci życia , JESTEM i mogę doświadczać niesamowitego tu i teraz :) dużo by tu opisywać ....czy to temat na sesję czy ustawienia? ,chodzi mi chyba bardziej o przegadanie i czucie tego tematu co bylo po tzw.stres pourazowy :) pozdrawiam Izzie
Pani Izo bardzo dziekuje za to, ze Pani się tym dzieli! Mam takie pytanie, jak chcieć trwać w ciele w 3D, kiedy udało nam się zaznać 5D? Myśle, ze inaczej jak się ma rodzine, bliskich itd. Ale jeśli ktoś nie ma zbyt wiele, oczywiście jest wdzięczny za to co ma, ale wciąż to nie jest, nie wiem. Po prostu w 5D jest cudownie i idealnie, jak mam woleć i być wdzięczna za to, ze jestem w 3D?
? Dziękuje za podzielenie się z nami tymi osobistymi doświadczeniami. Mam dwa takie dosłownie „przeżycia„ mam pytanie w związku z tym: gdzie mogę Pani wysłać opis tych zdarzeń bo tu chyba jest za mało miejsca. Pozdrawiam ❤
Izuniu, czy zgodzisz się z założeniem, że poprzez świadomy wybór myśli (co akceptuję w swym umyśle, czego nie) dostrajamy się do jednej z nieskończenie wielu rzeczywistości, w której jesteśmy najlepszą wersją nas i żyjemy wspaniałym życiem?
Bardzo piekna i barwna historia.Takie pozytywne doswiadczenie.Dziekuje,ze sie pani tym podzielila.A czy nie zastanawiala sie pani po co jestesmy tutaj na ziemi? Nie oszukujmy sie ,procentowo jest tutaj o wiele wiecej cierpienia niz dobrych doswiadczen.Osobiscie nie wierze w teorie New Age,o tym,ze ziemia to szkola,a my jestesmy tutaj po to,zeby sie uczyc.Przeczy temu fakt,ze mamy wymazana pamiec kiedy sie rodzimy,takze nie wiemy kim jestesmy,po co tu jestesmy,czego mamy sie "nauczyc" itp Większość ludzi zyje nieswiadomie i tak tez umiera,w dodatku w strachu. Sama pani opowoadala,ze nie chciala tutaj wracac z poziomu 5D. Jest duzo anglojezycznych kanalow na YT ,ktore analizuja doswiadczenia śmierci, spiaczki i podroze astralne. We wszystkich tych doswiadczeniach jest jeden wspolny mianownik-nikt nie chce wracać tutaj,na ziemie.Co pani o tym teraz myśli z perspektywy swoich doswiadczen?pozdrawiam
1. Wymazanie pamięci jest względne i czasowe. Gdyby wszyscy ją mieli, to by nie ogarniali albo przeciwnie - nadużywali, 2. Możemy odkryć kim jesteśmy i czego się mamy nauczyć, 3. To prawda - większość wybiera nieświadomość czyli ignorancję czyli cierpienie ale nic nam do tego, 4. Nie chciałam wracać i dlatego - wróciłam z tym wymiarem w sobie, doświadczam nieustannie cudu życia na tej również planecie/ w tej wibracji z zachwytem i pokorą, doświadczam używania pojazdu ciała jako niezwykłej kreacji oraz niesamowitego spektaklu zbiorowego. I wiem, że nie da się tego postanowić, to się musi niejako samo stać w nas. Ale gwarantuję, że jest możliwe ❤️
W Lizbonie,ludzie którzy opuścili szpital w opieczętowanej trumnie,to oni odeszli z powodu kowida,energii które ich otaczały, czy z powodu zmian,a ich ciała nie dostosowaly się?Może jest też inny powód? Pozdrawiam
Może to trochę odbiega od tematu, ale do tej pory nie potrafię znaleźć odpowiedzi na powtarzający się sen w dzieciństwie (a wtedy raczej koszmar). Leciałem w przestrzeni i po chwili ogromna siła, którą odbierałem jako olbrzymi i czarny głaz leciała centralnie od przodu na mnie i powodowała moje cofanie się, które nabierało zawrotnej prędkości, aż ostatecznie miażdzýlo mnie swoim ciężarem. Wtedy oczywiście budziłem się. Czy ktoś może wie czy to może być jskieś wspomnienie? Może talie jest uczucie kuedy dusza wchodzi do ciała?
"LATANIE Symbol wzmożonej energii, zaufania do siebie, wiary, uniesienia uczuciowego (fascynacji), entuzjazmu, twórczej inspiracji, oderwania się od uwarunkowań materii. W snach oznacza zdolność fantazjowania (często śni się wrażliwym dzieciom) lub próbę ucieczki od zbyt bolesnej rzeczywistości, ograniczeń fizycznych. Wg psychologii Junga latanie jest symbolem inflacji, czyli rozdęcia możliwości „ja” (ego naładowane energią archetypu). ; SEN KOSZMARNY Dramatyczny sen wypełniony nagłymi zdarzeniami, zwykle o charakterze katastrofy, upadku, zniszczenia, zagrożenia, nieszczęścia, bezradności, frustracji, ataku potworów, dzikich zwierząt, śmierci itp. Typowy sen nerwicowy (lękowy) lub pourazowy. Sen koszmarny odreagowuje nadmiar agresji i lęku skumulowanego w nieświadomości indywidualnej. Błędem jest uznawanie koszmarów za sny prorocze, czyli automatyczne przenoszenie nieprzyjemnej atmosfery i treści zdarzeń ze snu do zwykłej rzeczywistości." ~~ Eneteia Mały słownik psychologii głębi Podpinam z racji symbolu latania i nadania nazwy "koszmar". Może źródło okaże się jakimś ciekawym tropem 😊
@@Roza.Wiatrow Dokładnie w punkt... Rzeczywistość była zbyt bolesna, a i ograniczenia fizyczne również. Jednak schemat snu ten sam przez wiele lat, to mnie zastanawia. Dzisiaj nic nie śni mi się 2 razy, a kilkaset razy ten sam sen? Ale dzięki za podzielenie się mądrością. Bo jeśli wiedzę się wykorzystuje, to już mądrość. Jesteś pierwszym człowiekiem od 40lat, pierwszą kobiecą świadomością która zwróciła uwagę na moje pytanie😉 Było, minęło, ale ciekawość pozostała. Teraz jednak jej miejsce zastąpiła wdzięczność 😌 Przesyłam ją... wszystkiego dobrego.
Opisane tu doświadczenie-sen jest często spotykanym u dzieci obrazem. Moim zdaniem nawiązuje do procesów wcielania się świadomości lub przechodzenia ciała przez drogi rodne. Dzieci widują albo głazy, które je przygniatają albo olbrzymie rury/tunele. Dosyć, że wówczas jest się nie tyle kimś, co punktem świadomości, małym bezradnym obiektem tego zdarzenia, bez wpływu na jego przebieg. To III matryca perinatalna.
Nie wydaje się Pani to, to się stało. Mieliśmy podobnie. Kolejny światły komentarz specjalnie dla Pani, bo jestem zaskoczony właściwym kierunkiem uświadamiania. OOBE jest faktem: to są ostrzeżenia, lub właśnie jakiegoś rodzaju wskazówki. Skoro jest dobro i zło, a zło jest zgniłym dobrem, to jakaś część absolutu musi być dla równowagi złą energią. Raczej upomnienie ale z wyróżnieniem, trzeba się było zmienić, co Pani uczyniła. Szczerze mówiąc nie polecam się tego (LD, OOBE) uczyć bez zewnętrznego wyróżnienia, czyli jakby... "namaszczenia". Można wówczas zabrnąć w złe przestrzenie, to są fragmenty "piekła". Jesteśmy starymi duszami, znamy to dziadostwo na dole. Przyklejają się te byty do nas ludzi tez. Nie chcemy tego, po to tutaj żyjemy żeby wyjść, jak to Pani powiedziała, do 5D, jako nagrodę. Ja to określam wysokimi częstotliwościami, przy wyjściu jest pisk w uszach i wyciąga przez stopy. Dużo ludzi którzy ginie tragicznie, nie ma na stopach butów. W bogu nadzieja czymkolwiek On jest, zawsze warto być człowiekiem, choć tak łatwo zejść na psy! Nie bójcie się diabła bo to jest bałwan. Kochaj siebie, bliźniego, Boga jakiego poznałeś - bądź dobrym dla siebie i innych.
