bu adam ölümle barıştı ve büyümüş hissediyor 

anadolunun bağrından üniversite için istanbula geldim. ilkokuldan beri ortamın hep farklı düşüneni olmak, arkadaşlarından daha olgun hissetmek bizi sıradan olmadığımız düşüncesine itiyor zaman içinde. hepimiz şehrimizin kahramanı gibi hissediyoruz. o şehire fazla geliyoruz oranın insanlarından nefret ediyoruz kendi huzursuzluklarımızın sebebi tamamen o şehirmiş gibi davranıyoruz. ama değil. "mutluluğun başka yerde olduğu avuntusu" o hayalini kurduğumuz başka yere gidince artık çalışmıyor. yavaş yavaş hedef küçültmeye başlıyorsun. ölüm senin için sadece 2. bir seçenek oluyor. sonra hedeflerinin de uğruna mücadele vermeye değer şeyler olmadığını anlıyorsun. büyüyorsun.

"Herkes dedi merak içinde, ölümden sonra hayat var mı diye? Boşuna düşünürler, sanki hayat varmış gibi ölümden önce" Videodan önce dinliyodum, güzel denk geldi

ölümden çok yaşamı düşünmek daha anlamlı geliyor bana. ölümün tek beni endişelendiren kısmı hiçbir konsepti içinde barındırmayıp tamamen bilinç dahil her şeyin yok olması. bu soruna arka kapıdan giriş gibi bi çözüm olarak hiçbir şey yoksa bilinç de yoktur ama acılar da yoktur keder de yoktur düşünme fiili de yoktur ebedi dinleniş denilebilir.

Yeni tost makinen hayırlı olsun

Videoların gerçekten kafa açıyor teşekkürler

Ölüm korkusuyla ahirete inanarak baş ediyorum. Çünkü ölüm bir tür kavuşma benim için. Dünyadaki amellerime güveniyorum ve ahirette asıl sevgiliye kavuşacağımı ve ondan da büyük bir sevgi ve takdir alacağımı biliyorum şimdilik tek korktuğum sevdiklerimin ölmesi onunla baş edebilecek bir düşüncem yok. Tek tesellim onların da ahirette güzel şeylerle karşılaşacak olduğuna ve sonsuz alemde birlikte olacağına inanmam

Bu ve bunun gibi konuları düşünüp derinden hissetmek herkesin yaptığı bir sey degil. Normal sıradan insanlar sadece hayatın akışına kapılıp düşünmeden devam ediyor. Bunun cocuklukla ve yetişme tarziyla alakasi oldugunu dusunuyorum. Ben de hep en basarili ben olmaliyim zihniyetiyle buyudum ve kendimi de cok zeki ve ustun gorurdum, cevremden bana aşılanan buydu. Tum varlik amacim, karakterim bana yakistirilan bu algilardan ibaretti. Bir sekilde basarili oldum, su an tıp okuyorum ama buyudukce o eski algilar yerle bir oldu tabi ve simdi kendimi yeniden yaratmakta, yaşamıma basari disinda bir anlam vermekte zorlaniyorum. Hicbir seye hevesim de kalmadi, hedonist bir sekilde yaşamımı sürdürüyorum. Aslinda istedigim anlam falan da degil, hayata karismak, guvende hissetmek. Cocukken ne yaptigim hep belliydi ve iradem ebeveynlerimin kontrolu altindaydi,su an attigim adımlari biri soylemedigi icin tam guvende hissedemiyorum. Aslinda zekama, attigim adimlara guveniyorum. Istedigim surece bircok seyi yapabilecegimi de biliyorum.. sadece depresif egilimlerim hayattan elimi eteğimi cekme istegi uyandiriyor bende. Oyle olunca da potansiyelimi gerceklestirememenin verdigi vicdan azabi yakami bırakmıyor

Ölüm kaçınılmaz bir gerçek.Ve bunu kimse değiştiremez.Ömür dediğimiz şey belli bir yıl aralığı.Hayattan zevk almaya,mutlu olmaya bak.Başarı hırs aşk nefret tehlikeli duygular.Zamanını alıp götürmesine izin verme başarmanın sonu yok.

Fight Club'tan bir sekansı hatırlattı fikirlerin: "You are not special. You're not a beautiful and unique snowflake. You're the same decaying organic matter as everything else. We're all part of the same compost heap. We're all singing, all dancing crap of the world."

İnsanın fıtrat-ı zîşuuru olan vicdanı, saadet-i ebediyeye bakar, gösterir. Evet, kim kendi uyanık vicdanını dinlerse 'Ebed!.. ebed!' sesini işitecektir. Bütün kâinat o vicdana verilse, ebede karşı olan ihtiyacının yerini dolduramaz. Demek o vicdan, o ebed için mahlûktur.”(lemalar,3 .lema 3. Nükte)

hayatım tamamen ölüm korkusu üzerine temelli aslında ama sanki bunu aşıyorum gittikçe dediğin o kadar doğru ki sıradan olduğumu fark etmek benim en ağır yenilgim oldu ama çok da güzel oldu aslında ölüm daha az korkutuyor yine de tamamen kabullenmiş değilim henüz 18 yaşındayım ve hala ne istediğimi bilmiyorum çünkü kendim için en mükemmelini bulmaya odaklıyım sürekli büyük insan olma potansiyelim var düşüncesi ve ben herkesten farklıyım mentalitesi sürekli bu ikilemlerde boğulmak o kadar hiçliğe sürüklüyor ki insanı kendimden yoruldum

her seyin siradan oldugunu kabullendikten sonra nasil kendi canini almiyorsun? uzun bir suredir olum dusunceleri beni yiyip bitiriyor cunku biliyorum ki olumle barisirsam bu sefer hayata kusecegim, devam etmenin bir anlami olmayacak ve hedonist degilim :p. eger hayatimla barismayi secersem bu sefer de olum ve unutulma gercegi yuzunden surekli bir korkuyla, her an emeklerim ve hayallerimin yok olacagi ihtimaliyle bogusacagim zort her seyin siradan ve aciz olmasi beni o kadar yipratiyor ki keske tanri inancim olsaydi belki daha huzurlu olurdum

Hala çözemediğim sorun; Epikür haklı ama ben hala ölümden korkuyorum

ben ölümden değil de ölüme hazır hissetmemekten korkuyorum. hazır kelimesinden kastım işte ölürken yeterli anıya, bilgiye ve başarıya ulaşamadan ölme. tabii bu yeterlilik kendime kadar olan abartılı bir skalası yok. açıkçası bu korkuda belirli bi seviyede kaldığı sürece de benim hoşuma gidiyor çünkü katalizör bi etkisi var hayatıma. bi de nedense makro doz asit takıldıktan sonra bende korkma hissiyatı yok oldu bunları felan yazarken de aslında korku hissetmiyorum ilkem böyle felan diye düşünüp yazdım.

Hayat yolundaki zorluklara dayanma gücü ölümün varlığıyla temellendirilebilir.

konusmak icin cok erken

Ölüm nedenimin vereceği acıdan korkuyorum ama ölüm olgusundan o kadar çekinmiyorum. Korkmuyorum diyemem belirsizlik başlı başına korku kaynağı. Sanırım varoluşumun anlamsızlığını kabul ettikten sonra yaşam ve ölüm çok da önemli gelmemeye başladı. Öldüğüm günün ertesi günü insanların işe gidecek olması, izleyemeyeceğim yeni dizilerin yayınlanması ya da unutularak hiç yaşamamış gibi olmak beni ürpertmiyor. Nedenini bilmiyorum aslında böyle yazınca gayet dehşete düşülesi. Belki de yaşımdan ötürü çok uzakta olduğunu düşünüyorum, yaşlandıkça fikirlerim değişebilir. Yaşam ve ölümü zıt olarak değil doğanın her insana dayattığı süreçler olarak görüyorum bu yüzden yaşamak için de intihar etmek için de herhangi bir motivasyonum yok. Tabii ki insan olmak çok şeyi etkiliyor ve yaşama içgüdüsü çok kuvvetli. Şu anlık bana haz verecek şeylerle uğraşıyorum ve hayatı akışına bıraktım, hedeflerime ulaşmaya çalışıyor kendimi oyalıyorum. Bahsettiğin ölümsüzlük hissine ise aşina değilim.

bu videoyu yarın yemek yerken izleyecegim görüsürüz

Merhaba. Konu dışı olacak ama sizden bir ricam var . Müsait olduğunuz bir zamanda ben ve benim gibi Boğaziçi tarih bölümünü isteyenlere yardımcı olmak açısından bilgi verir misiniz! İstanbul'da yaşamak hakkında vb.

mastika ve yks konulu video wow

nalbantoğlu vibeı aldım

Aslında rasyonel olarak bakarsak ölüm yaşamaktan çok daha mantıklı eğer insanlığa bir katkınız yok ise zaten 2 nesil sonra unutulacaksınız ve hiç var olmayacaksınız fakat bunun yanında yaşamaya devam etmek yanlızca daha fazla yük getirmekte.Buna rağmen gerek evrim gereği gerek farklı sebeplerle kendimizi yasama bağlayıp oyalanma yolu ile yaşamaya devam ediyoruz, etmeye çalışıyoruz. Bunu hakkında yapabileceğim tek yorum "komik" veya "ironik" olurdu herhalde. Çoğunluk kabul etmese yada etmek istemese dahi başı sonu belli bir yolda ilerlemekten baska birsey yapmıyoruz. Ve en acısı bunun hakkında yapabileceğimiz en ufak birsey yok.

irvin d. yalom erich fromm viktor e frankl engin geçtan okudunuz mu? ben okumadım ama tavsiye olunur

benim ölüm korkumu aşma konum açıkcası bir ay önceye kadar aşırı bi yalnızlık içine sürünmem ile oldu ve bana göre ölümün o korkunçluğunu yaşadığımız sürece taşımak normal, ölüm anında salgılanan maddeler sayesinde de o anı kabullenecek bir sona sahip olacağımızı düşünüyorum. şeye benziyor, başına gelmeden bilemezsin olayı. bunu benimseyerek yendim açıkcası bunu ve ölümsüzlük hissi bende de oluyordu fazla hayal kurduğum zaman, şimdi yine hayal kuruyorum ama ölmeden önce istediklerimi yapmak için

abi video atmazsan ben aglarim. teşekkürler.

bir başarımda bunu hissesdemedim ama aşk konusunda bulutların üzerinde... ama şunu söyleyebilirim ölümü kabullenmiştim ve bu hayallerimize yansıyordu mesela insan yaşamının bu sevgiden daha kısa olacağı

merhaba emre abi öncelikle seninle bir iki hafta önce tanıştım raslantı sonucu elim videona çarptı ve başlığı fark edip izlemiştim devam ettirdim vidonu başından sonuna kadar ve dedim bu adam aynı ben yani karakterist olarak ben çok mükemeliyetçi biriryimm savaşçıyımdır her alanda basarı elde etmek isterim çoğunluklada olurum (spor sanat okul )da fakat son yıllarda hayatımı mahveden bir gercek vardı oda ölümdü nerdeyse her gün düşümüyorum daha bu sabah tuvalete ulan öleceğiz diyordum bu da beni kötü etkiliyordu bir hiç olacaksak neden hayata bu kadar caba sarf edelim neden bu calıstıgımız onca saatler bosa gitmeyecek mı zaten ama şu an ölümle barışık haldeyim eğer nedensiz bir şekide bu dünyada var olduysak yokluğumuzun da nedensiz olması bizi rahatsız etmemelı diye düsünuyorum (YAZIM HATALARI İCİN SIMDIDEN OZUR DILERIM KLAVYEDEN YAZIYORUM )

Kafalar karışık.

Mutlu olamıyorum intihar etmeme sebebim bu zamana kadar vermis oldugum emek onun için hayatima beni ne mutlu eder sorusuna verdiğim cevabin yanlis olduğunu anladim

ölümü düşünmeyerek ölümü yeniyorum lets go baby

Abi ben kendim üzerinden bir şey anlatıcam. Benim uzun zamandır kaybetme korkum vardı bu korkum çok fazla şey içeriyodu. Arkadaşlarım, sosyal hayatım, mutluluğum , huzurum, hobilerim gibi. Sanki bunları yitirirsem hayatın sonu gelicek gibiydi. Mutsuz olma kaygısı benim için ölüm korkusuna denkti. Uzun süre bu durumla başa çıkmaya çalıştım. Arkadaşlarıma çok bağlandım, onları arkadaştan çok tutunucak bi dal olarak kabul etmeye başlamıştım tabi bunları dile getiremiyodum. Evde kalmaktan dışarı çıkıp sosyalleşememekten çok korkuyodum sanki dışarda olan her şeyi kaçırıyomuşum gibi. Ya bi arkadaş çevrem olmazsa ya bu hayatı tüm zevklerini alarak yaşayamazsam ya gençliğim sadece depresyonda geçer ve ilerde pişman olursam … Bu tarz düşünceler ve daha fazlası tüm gün beni inanılmaz bunaltıyodu 2dk yerimde oturamıyodum. Kısacası belli başlı kaygılarım yüzünden kendimi tüketiyodum. 3 yılım bu şekilde geçti son 3 ayda bu isteklerimin aslında beni mutlu etmediğini sadece kaygılarım yüzünden oluştuğunu fark ettim. Kendime ait zevklerim yoktu sadece sosyal olmak için yapıyodum. Kaliteli, sevdiğim ve güzel sohbet edebileceğim arkadaşlarım yoktu yine korkularım yüzünden oradalardı. Dinlediğim şarkılardan izlediğim dizilere okuduğum kitaplara hiç biri beni yansıtmıyodu ,kaygılarımın oluşturduğu zevklerimdi hepsi. Bi noktada gerçekten kendim olmanın ,depresifte olsa ya da hayatı monoton ve sıkıcı da geçse beni daha fazla mutlu edebileceğini düşündüm. Kendimi kabullenmeye başladım, istemediğim herkesi ve her şeyi hayatımdan bi anda çıkardım. Yalnız vakit geçirmeye, karakterimi ve düşüncelerimi yansıtan diziler filmler şarkılar keşfetmeye başladım. Bu bana çok fazla zevk verdi ve içimdeki kaygıların ne kadar gereksiz ve yıpratıcı olduğunu fark ettim. Dışarda kaçan hiç bir şey yoktu aslında herkes kendi kaygıları yüzünden istemedikleri insanlarla konuşuyo istemedikleri ortamlara girip çıkıyodu veya yine kaybetme ve kaçırma korkuları yüzünden kendilerini kabullenip dışarı göstermiyodu. Kaybetme ve yalnızlık anksiyetem yok olmaya başladı şuan da nerdeyse bunları düşünmüyorum bile. Bunu anlatmamın sebebi bence hepimiz bir şeyleri kaçırdığımızı düşünerek ya da kendimizce ulaşmamız gereken mutluluktan daha az mutlu olduğumuz için hayattan silinip gittiğimizi düşünüyoruz bu da bizde iz bırakamama yani ölüm korkusuna denk bi korkuya yol açıyo. İnsanların çoğunun belli bi yaştan sonra bu yüzden çocuk sahibi olmak istediğini düşünüyorum çünkü kendilerine yetemiyolar bu hayattan kendi başlarına zevk alamıyolar, yalnızlıktan korkuyolar. Yani bana göre bu hayatta bi iz bırakmak için kendi varlığını kabullenmen ve kendini tanıman gerek kendine ait bir şeyler oluşturman lazım. Başkaları yapıyo ben kaçırıyorum gibi düşüncelerle insanların peşine takılmak seni sadece akıntıda sürükler bazen akıntının tersine yüzmek gerekiyo ne kadar seni mutsuz etse de. Ancak o zaman olduğun kişiyi farklı bir şekilde görebiliyosun. Ben kendi izimi bırakmak için torun sahibi olmaktansa özgünlüğümle gitmek istiyorum bu dünyadan. Bu yüzden ölüm korkum yok.

Abi kusura bakma ama gerçekten tost makinesiyle falan mı çektin videoyu?

benim merak ettigim su var. kendini ve etrafindaki insanlari siradan olarak kabul ettiginde zaten varolan bir dogruya yaklastigini mi dusunuyorsun? cunku etrafindaki insanlar ve possibly sen cok fazla degismemesine ragmen senin onlarla ilgili dusuncelerinin bu iki zitta degisiyo olmasi iki dusuncenin de gecerliligini sorgulattiriyo olmali. yani ya bir yanilgini farkedip fikrini degistirdin ya da ortada objektif dogrulugundan soz edemeyecegimiz bi seyler varmis, kendini ve etrafindaki insanlari siradan gorup gormemek, ve sen sadece farkli optiona inanmaya basladin. hangisi gibi oldugunu dusunuyosun? siradan gorup gormemek bi choice mu yoksa siradanlik bi dogru mu?

Öncelikle dürüstlüğün için tebrik ederim, en azından bazı çok bilmişler gibi dalga geçmeyip ölümün ağırlığını kavrayıp boşvermemişsin. Bu işin ciddiyetine az çok vakıf olduğunu düşünüyorum. Ben müslümanım, rasyonel anlamda daha mantıklı olduğunu düşündüğüm için müslümanım, umarım bana tepeden bakıp, ölümden korktuğun için müslümansın falan demezsin bu senin zararına olur. Sana NACİZANE tavsiyem bu meselenin ağırlığını hiç bir zaman gözardı etmemelisin. Ölüm insanoğlunun çözmesi gereken en mühim mesele, bazı dangalak adı lazım olmayan prof veya aptal kanal sahipleri gibi bu meseleyi dalgaya almak hiç bir işe yaramıyor. Elinde sonunda eğer bu işte samimiysen, bu işi çözebileceğine inanıyorum. Müslüman olmadığın için müslümanmışsın gibi cevap veremeyeceğim için yazabileceklerim sadece bunlar. Umarım "hakikatı" hepimiz bir şekilde anlarız, istafeden bol olsun. Neden müslüman olmadığını veyahut şuan ki düşüncelerinin neden mantıklı geldiğini bir videoda anlatırsan, belki bende bir şeyler öğrenmiş olurum. Ölümü kabul edenler veya ettiğini söyleyenler ya ölümün ağırlığını anlayamamış ya da anladığını zannedenler, sadece unutuyorlar kabul ettikleri yok. Vesselam (yazım kural hataları için kusura bakmayın)

Olası İstanbul depreminden dolayı ölümü çok düşünüyorum ve inançlı biri olarak namazlarımı kılmak iyi hissettiriyo. Görmüş olma ihtimalin yüksek ama görmediysen optimistic nihilism’i araştırabilirsin, senin düşüncelerine göre sana iyi gelebilir diye düşündüm. Kurzgesagt’ın da konu hakkında güzel bi videosu var. p.s. sana iq’nun ortalama üstü olduğunu saatlerce anlatmaya çalıştım ama onu bile kabul etmedin, hiçbi zaman kendini aşırı yüksekte görmüyodun ya da görmemeye çalışıyodun bence.

Ölümden bazen korkuyorum hiçlik düşüncesi insanı dehşete sürüklüyor .Bazen ise bu leş dünyadan kaçış olduğu için tatlı bir uyku olacakmış gibi geliyor. bu konuya bir de şuradan yaklaşalım : Ölüm soyut mudur somut mu ? Burada kast ettiğim 25 inde ölüp 75 inde gömülmek gibi değil. Bizi korkutan asıl şey ne? Ölüm nedir ki ? Yaşayanlar nereden bilebilir ki ölümü? Ölümden korkarsak soğuk bir zincire dönüşür ve somut hale gelir, etimizi kesen paslı soğuk bir demir. Ya da ölümü kanat yapıp buradan güç alarak kendimizi uçurabiliriz. Evet unutulmak korkunç ama unutulmamak da çok korkunç bence. Yaşadığımız hayat önemsiz evet, bu durum insanı boşluğa sürükleyebilir okey ama ya önemli olsaydı? Bu siktiri boktan hayatın bir önemi olmaması beni bazen mutlu ediyor .Boşuna olması önemsiz ve geçici olması bana güç veriyor sanki, öte yandan dünyada saçma sapan şeyler oluveriyor çok kahpe insanlar var gerçekten yani dünya pis dünya lekeli dünya karanlık bir yer ve hal böyleyken bir gün ölüp gideceğim için sevinebiliyorum. Melankolik değilim. Bu durum en azından beni melankolik yapmıyor keyfime düşkün olup bu dünyanın güzel ve bana keyif veren yanlarına odaklanmaya çalışıyorum ve bu yolda bana en fazla güç veren şey ölüm oluyor. Hadi kızım diyorum bu dünyaya bir kere geldin yap şunu ya da bir kere geldim ben buraya kafama bunları takamam vs. Kısacası ölüm bize zindan da olabilir kanat da ve bu durum bizim elimizde -ölüme karşı olan korkumuzu bilinmeyene duyulan korku düzeyine indirgeyebilmeliyiz-

cinayet olmuşsun cinayet

Neden öldükten sonra yok olacağını varsayıyorusun ki .Neden bu derece islamdan uzaksın sebeplerini gerçekten merak ediyorum.İslamiyeti kabul etmemek için direniyor gibisin.Egon engel oluyor gibi bir tavrın var.(ölümden sonra yaşam diğer inanclarda da mevcut.fakat İslamiyet özelinde sormak istedim daha cok)