czy ładni mają na serio łatwiej? 

Musisz sobie wyciąć z "Miodowych Lat" fragment jak Karol Krawczyk krzyczy "Psycholożka!" i wstawić go jako czołówkę kanału 🙂

Hmhm nie wiem na ile pretty privilage faktycznie sięga ale wiem jedno. Jak się odpie*dole jak stróż na Boże Ciało jestem zupełnie inaczej traktowana (na plus zdecydowanie) niż jak jestem w swoich 'codziennych' dżinsach i bluzach. Mój ulubiony przykład to jak po 12h dyżurze nocnym poszłam załatwiać do urzędu papierologie. Byłam zmęczona ze śladowymi ilościami mejkapu i wgl wypluta przez życie. No i zostałam kompletnie zignorowana. Nie mogłam się niczego doprosić. Nie miałam na to siły, dałam za wygraną i wróciłam na następny dzień wyspana, z mejkapem i wgl bardziej 'reprezentacyjna' i zdeterminowana żeby to dziś załatwić. Moja sprawa została załatwiona od ręki, momentalnie od razu. Przez tych samych ludzi, o tej samej porze dnia co wczoraj. Wzięło mnie to z kompletnego zaskoczenia i byłam wręcz oszołomiona...

Znam to od obu stron. Kiedyś byłam "brzydkim dzieciakiem" z nadwagą, a aktualnie jestem uważana za osobę atrakcyjną. I naprawdę, baaardzo widzę różnicę w podejściu ludzi do mnie, przez co aż boję się przestać być ładna, bo wiem jak to jest nie być obiektywnie atrakcyjną.

Jako osoba, która była brzydka otyłą nastolatką i przeszła glow up w szczupła, młoda, ładna kobietę po 20 mogę się szeroko opowiedzieć o pretty privilage. Ludzie chętniej do Ciebie podchodzą, mają przyjaźniejsze usposobienie od początku, zwłaszcza mężczyźni. Koledzy w pracy podrywają i chętniej z Tobą żartują. Ale jest druga, ciemniejsza strona tego wszystkiego. Płeć męska bardzo często po prostu nas seksualizuje do maksimum . - "Jakie ładne usta, ciekawe co potrafią zrobić xd" - "obrazić ci 3 pokolenia do przodu xdd" To tak nawiasem, bo tak odpowiedziałam. Kolejna sprawa, że jako ładne kobiety, tu się wypowiem o kobietach, nie do końca jesteśmy traktowane poważnie. Serio. Zwłaszcza jak ktoś ma młodzieńcza i słodką buzie po prostu to jest infantylizowany. Inne podejście też jest do blondynek a inne do brunetek. Gdy miałam jaśniejsze włosy musiałam się wydawać milsza w odbiorze niż teraz, jako brunetką. Często słyszę, że wydaje się być "ostra". I tak jestem też odbierana.

Wiele razy spotkałam się z beauty privilege ale nie osobiście. Nie wpisuje za bardzo się w kanon piękna, a często moje koleżanki mają różne benefity z tego że są ładne i niestety wpędziło mnie to w kompleksy i pojawił się brak akceptacji siebie. Życzę dużo siły tym którzy mają podobne odczucia ♡♡♡ A filmik bardzo wartościowy, czekam na kolejne🤍

Mam taką refleksję, że przywilej ten jest ograniczony do pewnego rodzaju zysków - wydają one się nam po prostu "dobre", łatwiej im wybaczamy błędy, czy nie podejrzewamy ich o złe intencje. dodatkowo to że przyjemnie nam się na takie osoby patrzy, sprawia że uruchamiają się pewne obszary mózgu odpowiadające za przyjemność i automatycznie jesteśmy gotowi robić miłe rzeczy i wchodzić w jakieś pozytywne interakcje z tymi osobami. Z drugiej strony mam wrażenie że to dotyczy tylko tych łagodnych rysów twarzy i drobniejszych sylwetek. Ci z z ostrymirysami nie są już postrzegani jako mili, ale jako aroganccy i wyniośli, i takim już mniej chętnie pomagamy i idziemy na rękę. Z drugiej strony piękną u kobiet częściej kojarzy się z mniejszymi kompetencjami niż u atrakcyjnych mężczyzn -zwłaszcza w zawodach typu lekarz, prawnik.

Hej, jeśli chodzi o przewożenie psa, to polecam wprowadzić materiałowy rozkładany transporter. W razie kontroli psa można mieć w transporterze obok siebie i nie trzeba używać wtedy kagańca. Na pewno będzie to bardziej komfortowe dla każdej ze stron. A dobrze wprowadzony transporter to zbawienie i poczucie bezpieczeństwa dla zwierzaka. :)

Tak samo w przypadku vtubera corpse husband, który testował swoją publiczność, pokazując swoje stare zdjęcie za czasów jak miał około 14 lat. Polała się fala hejtu i tego, że zawiedli się, gdyż wyobrażali sobie, że będzie hot. Czysta głupota bo mnóstwo osób z wiekiem staje się bardziej atrakcyjnych, ale to jednocześnie pokazuje jak wiele ludzi jest "sztucznych", którzy mogą kogoś od razu skreślić po samym wyglądzie (choć daną osobę znali, obserwowali od dawna i wielbili)

Ja również zauważyłam tego typu przywileje najpierw u innych potem u siebie jak zaczęłam bardziej dbać o swój wygląd. Chciałam tylko wspomnieć o innym przywileju a mianowicie przywileju bycia ekstrawertykiem. Od zawsze byłam uważana za tą „spokojną”, która raczej nie wychyla się przed szereg. Bardzo często było mi to wypominane w gimnazjum. Mam o 3 lata straszą siostrę, która jest właśnie ekstrawertykiem. Gdy ja wchodziłam do gimnazjum od razu dostałam tytuł „siostra xyz”. Nauczyciel od angielskiego bardzo często mówił do mnie że moja siostra była inna (lepsza?) ode mnie. Bardziej głośniejsza, było jej wszędzie pełno i do wszystkiego się angażowała. Ja byłam przeciwnością. Na studiach podczas sesji również była taka sytuacja, że osoba która miała gorsze umiejętności ode mnie, przez swoją otwartą osobowość została lepiej oceniona. U mnie były komentarze na temat projektów a koleżanki komentarze skupiały się głównie właśnie na osobowości. Nie wiem na ile to jest fair bo charyzma to tez jakaś umiejetność, no ale nie mnie to oceniać 🤷‍♀️ Chętnie usłyszę co o tym myślisz 😁

Walduś jest przeuroczy i przy okazji tego psiego wątku chciałam też nadmienić, że również zwierzątka z wizualnymi defektami w schroniskach miewają dużo mniejsze szanse na adopcję : (

Bardzo się cieszę że zrobiłaś o tym film. Jest to dosyć dziwny i specyficzny temat i dobrze go opisałaś. Czekam na psychonazalizy innych postaci z filmów!

Chciałabym się wypowiedzieć jako osoba, która miała okazje doświadczyć obu końców kija. Byłam brzydkim dzieckiem i nastolatką. Ot, przez większość życia byłam wprost nazywana brzydką, nie mam zbyt dobrych wspomnień ze szkoły, wiele osób nie chciało nawet ze mną rozmawiać. Musiałam się na prawdę starać jako osoba, by w ogóle mieć znajomych. Aka robić projekty za całą grupę czy pozwalać z siebie żartować. I wtedy dorosłam. Straciłam na wadze, moje rysy trochę się zmieniły, zmieniłam fryzurę, zaczęłam się ubierać po swojemu itp. i nagle się okazało, że pan w mcdonaldzie może ci dać ciastko za darmo, bo pomylił twoją kawę a nie zmarszczyć czoło i mamrotać o roszczeniowych klientach. Że możesz mieć przedłużony termin "na ładne oczy". Że wykładowca może ci bez większego powodu podnieść ocenę o dwa stopnie. Że współpracownicy mogą być bardzo chętni, by wykonywać za ciebie drobne zadania jak wydrukowanie czegoś itp. Że nagle wszyscy mogą czuć potrzebę, by zdrabniać twoje imię w uroczy sposób. Powiem szczerze - był to dla mnie okropny szok. Z bycia "fat, funny friend" nagle zaczęłam dostawać na dzień więcej komplementów niż przez całe swoje życie. Nie wiedziałam jak mam się zachowywać, więc przez pierwsze miesiące po dość nagłej zmianie byłam dosłownie wyjęta z rzeczywistości i strasznie się odizolowałam. Potem było lepiej, wróciłam do siebie i zaczęłam się zachowywać tak, jak kiedy musiałam się starać o każdą osobę, która się do mnie odezwała. I wiecie co? Trendy się zmieniły. Ludzie z jednej strony zaczęli z własnej woli ułatwiać mi życie, ale z drugiej strony zaczęli też mnie gorzej postrzegać. Jakbym nie miała nic więcej do zaoferowania. Wprost usłyszałam od osoby, która poznała mnie już po glow upie, że na początku myślała, że jestem po prostu głupia i nieporadna, innym razem, że wyglądałam jak ktoś z zamkniętą głową itp. Tego typu komentarze wychodzą w momencie, jak ktoś już mnie pozna i w rzeczywistości są mówione w pozytywnym kontekście tj. że są zaskoczeni, że tak na prawdę jest zupełnie na odwrót i wcale nie jestem złym towarzystwem. Ale czasem o tym myślę i dochodzę do wniosku, że efekt aureoli nie koniecznie oznacza przypisywania komuś pozytywnych cech, a niewiadomą potrzebę bycia dla kogoś miłym, bo wygląda ładnie, nawet jeśli potem będziemy w głowie narzekać, że ta osoba jest do niczego i wszyscy tylko ułatwiają jej życie

Ja za to wiele razy padłam "ofiarą" mienia pod górkę przez to, że nie jestem obiektywnie piękna i nie wpisuję się w panujący kanon urody. Jestem kobietą, która lubi styl z lat '80 i '90, szeroka bluza, kurtka dżinsowa, denimowe spodnie w kroju mom's jeans, tramkpki, nie specjalnie przejmuję się swoim wyglądem zewnętrznym, nie maluję się, bardziej dbam o cerę w kwestii pielęgnacji, ale kolorówkę porzuciłam już lata temu. Włosy mam przeciętne, proste. Na lato raczej ubiorę oversizowy t-shirt i legginsy kolarki. Dbam o swoją wygodę, a nie o to jak wyglądam i raczej z twarzy też nie podobam się mężczyznom, bo zawsze byłam "tą kumpelą", która była fajna i mogli ze mną o wszystkim pogadać, zwłaszcza w sprawach sercowych, ale nic więcej. Przez mój look i raczej statyczną aparycję twarzy i nie strojenie "głupiutkiej, rozchichotanej dziewuchy" zdarzyło mi się nie otrzymać pracy, bo usłyszałam, że poszukują bardziej wyrazistych dziewczyn. Kiedyś też na rozmowie o pracę do knajpy dostałam pytanie, czy miałabym coś przeciwko, gdybym do pracy przychodziła ubrana w spódnicę i dopasowaną koszulę. W szkole miałam nieco gorsze oceny z przedmiotów prowadzonych przez mężczyzn niż moje ładniejsze koleżanki. Kiedyś po klasówce z jedną koleżanką miałyśmy być po lekcji dopytywane przez nauczyciela od wosu, bo nasze sytuacje wahały się między lepszym stopniem, a gorszym, a zbliżał się okres wystawiania ocen. Kiedy koleżanka "ta ładniejsza" odpowiadała to nauczyciel przymykał oko na jej potknięcia i jąkanie się. Przy niektórych pytaniach, żartował z nią i generalnie był rozbawiony jej nieporadnością, po czym dostała lepszą ocenę niż z poprzedniej klasówki "na zachętę". Po jej odpytkach, kiedy przyszedł czas na mnie, nauczyciel założył pokerową twarz i przy odpytywaniu mnie już nie uśmiechał się ani nie żartował. Dodam jeszcze, że w czasach licealnych byłam metalówą ubraną zawsze na czarno, w glanach, koszulką ulubionego zespołu i na to koszulą w kratę, a koleżanka ubrana była tamtego dnia w bluzeczkę z dekoltem w serek, sweterek i obcisłe spodnie rurki. Nauczyciel też wystawił mi po odpytkach lepszą ocenę niż tę, którą dostałam na klasówce, ale ja byłam o wiele lepiej przygotowana niż moja koleżanka. Ona zdecydowanie nie nauczyła się materiału, ale dostała taką samą ocenę jak ja, a ja przygotowywałam się około dwie godziny. Także ładni ludzie mają łatwiej, bo dostają to, na co brzydsi muszą sobie zapracować wysiłkiem i czasem.

Wielokrotnie korzystałam na swoim wyglądzie co w efekcie funduje mi obawę, że gdy uroda przeminie to już nic mi nie zostanie. Ludzie mogą się okłamywać, że uroda nie ma znaczenia dla świata i tego jak Cię odbiera ale nawet to myślenie nie zmienia faktu, że świat właśnie tak funkcjonuje.

Ja zauważyłam że chętniej zagadam do obcej osoby która wydaje mi się ładna (taki niezobowiązujący small talk np. w poczekalni) ale jednocześnie jeśli ktoś jest taki mega ładny to o dziwo budzi we mnie negatywne emocje. Szczególnie takie "idealne" kobiety, zawsze idealny makijaż, ubranie itd. (tak postrzegam na przykład Wersow). Od razu takie osoby w mojej głowie zapalają masę lampek alarmowych i postrzegam je jako fałszywe i chcące wykorzystać. Może to też wygrały mi amerykańskie filmy gdzie te negatywne bohaterów często takie są? Edit: wyedytowałam trochę mój komentarz aby lepiej oddać o co mi chodzi, bo biorąc pod uwagę niektóre komentarze mogłam być źle zrozumiana.

Co do kulturowych aspektów tego zjawiska, szczególnie w kulturach europejskich i posteuropejskich dochodzi jeszcze jeden ciekawy, acz bardzo rzadko wspominany czynnik, w postaci przeniknięcia do kultur europejskich spaczonej wersji koncepcji Piękna z kultury Antycznej Grecji. Bo w kulturze antycznej Grecji Piękno było utożsamiane z pięknem wewnętrznym, Piękne było to co oddaje/wypełnia Cnoty moralne, ma dobry charakter itp. W starożytnej Grecji więc Piękno było bardziej czymś w rodzaju dobra i nie było utożsamiane z pięknem fizycznym. Oczywiście np. w rzeźbiarstwie istniało dążenie do przedstawienia jak największego piękna po przez oddanie idealnych proporcji ciała, ale właśnie te proporcje ciała były jedynie środkiem do przedstawienia prawdziwego Piękna, a nie pięknem samym w sobie (zresztą w historii całej antycznej Grecji były bodajże tylko trzy rzeźby uznane za dzieła sztuki. Sztuka w tamtej kulturze oznaczała właśnie oddawanie Piękna, czego z zasady czynności schematyczne jak rzeźbiarstwo i malarstwo nie były w stanie oddać). I przepraszam że moje tłumaczenie tego wygląda tak topornie, ale naprawdę Kultura Europejska, szczególnie ta współczesna, i Kultura Antyczna są od siebie tak skrajnie różne, że nie da się dobrze przetłumaczyć pojęć Kultury Antycznej na pojęcia Kultury Europejskiej. I właśnie te problemy z przełożeniem tych pojęć doprowadziły do tego, że zaczęto łączyć pojęcie Fizycznego Piękna z pojęciem Piękna w rozumieniu Antycznym, doprowadzając do powstania przekonania że Piękno Fizyczne = Bycie Moralnie (i nie tylko) Lepszym człowiekiem. Stąd aż takie podświadome przekonanie, że ładni fizycznie ludzie (oczywiście w ramach obecnie przyjętych kanonów tego co ładne fizycznie) są po polsku lepsi i należy się im lepsze traktowanie.

Ja widziałam trochę odwrotną sytuację. Jak jeszcze mieszkałam w domu dziecka ( prowadzony przez siostry zakonne) to jedna z dziewczyn pochwaliła się że ma chłopaka, na co zakonnica powiedziała że ten chłopak to pewnie chce ja tylko wykorzystać bo nie jest zbyt urodziwa i raczej jest mało prawdopodobne że urzekła go sobą. Na bank usialo mu chodzić o coś innego. Czaicie? Zakonnica tak powiedziała. Myślałam że padnę jak to uslyszalam

Wiele razy spotkałam się z pretty privilege i stety - niestety znam go z dwóch stron - po pierwsze jak przez brak wychodzenia z domu - z wiadomych przyczyn w 2020 - przytyłam, to nie mogłam pozbyć się komentarzy "ojejku, przybrało ci się, chyba lubisz sobie pojeść teraz, ale pełniej wyglądasz" co dla osoby, która zawsze była tą najchudszą było mega ciężko słyszeć. Ale udało mi się uniknąć mandatu, dostawałam lepsze napiwki wraz z feedbackiem że bardzo dużo się uśmiecham i to mega miłe (akurat mam taką "sympatyczną" twarz xd), ale również dostałam łatwiejsze pytania na egzaminie :o Warto sobie zdawać z tego sprawę i mówić o tym głośno - ja np. pracując w restauracji byłam tego świadoma, i traktowałam wszystkich klientów równo, za co wiem - bardzo mnie doceniali - bo czasami mówili, że tylko ja traktuje ich miło, co sprawiało, że było mi w sumie przykro :(((( Byli to zazwyczaj starsi ludzie. Bardzo się cieszę, że ten film powstał! Bardzo dobrze jest uświadamiać ludzi.

6:05 efekt Awizo xD Miłego oglądania ludki 💜

Bardzo ciekawy temat. Jestem osobą, która doświadczyła obu stron medalu - jako dziecko byłam brzydkim kaczątkiem, w wieku ok. 16 lat zaliczyłam glow up i teraz jestem dosyć atrakcyjną kobietą. W dzieciństwie byłam zawsze najmniejszym, najchudszym dzieckiem w klasie i szarą myszką. Ludzie przeważnie mnie nie zauważali. Byłam jak powietrze. Mimo bycia bardzo dobrą uczennicą, nauczyciele nigdy nie postrzegali mnie jako kogoś, na kogo czeka świetlana przyszłość. Nie mogli się za to nachwalić dziewczynek, które może nie były najbystrzejsze, ale za to ładne, sympatyczne i rezolutne. W szkolnych przedstawieniach dostawałam role drzewa albo innego elementu dekoracji. Nigdy nie byłam wysyłana na konkursy recytatorskie itd. Nauczyciele zachęcali do tego dziewczynki, które niekoniecznie miały do tego dryg, ale były ładne i dobrze się prezentowały. Wszystko zmieniło się drastycznie, gdy zaczęłam dorastać i urósł mi spory biust. Nagle okazało się, że moje ciało i twarz wpisują się w kanony piękna. Ogromna fala popularności, uwagi ze strony płci męskiej, ulubienica nauczycieli. Kilkukrotnie zostałam zaczepiona na ulicy przez ludzi ze świata mody, próbowałam sił w fotomodelingu. Z wiekiem przyszły też pieniądze i tutaj kolejny przeskok w traktowaniu - osoba atrakcyjna i do tego zamożna jest traktowana zupełnie inaczej. Widzę ogromną różnicę między tym, jak postrzegają mnie ludzie, gdy idę na zakupy bez makijażu i w bluzie, a jak wtedy, gdy mam na sobie markowy płaszcz i drogą torebkę. Z drugiej jednak strony, będąc ładną młodą kobietą wielokrotnie byłam traktowana protekcjonalnie przez mężczyzn w sytuacjach zawodowych. Były też niemoralne propozycje. Do tego zdarza się chłodne, wrogie nastawienie i zazdrość ze strony innych kobiet.

Jako brzydki koleś dostrzegam u siebie z biegiem lat tendencję do narastającej niechęci względem ładnych osób - to, że są lepiej traktowane i popularniejsze odpycha mnie od nich. Wiem, że popadnięcie w skrajność z takiej "drugiej strony" problemu nie jest dobrym pomysłem, ale też jakoś nieszczególnie zależy mi na tym by ten trend u siebie całkiem zatrzymać, ponieważ będąc ostrożniejszym w ocenie kogoś "na pierwszy rzut oka" koniec końców skupiam się mocniej na tym kto jaki naprawdę jest a nie tylko jak się prezentuje. Macie też tak? Może to efekt jakiejś urazy z powodu bycia wiecznie odrzuconym ;d

Mnie bawi że u mnie nie występuje klasyczny przypadek pretty privilage (wiesz, że ktoś uważa mnie za atrakcyjną) a bardziej przez mój łagodny wyraz twarzy, niski wzrost oraz mój styl ubierania (który jest często oficjalny lub casual) ludzie uważają że jestem bardziej godna zaufania. Przez to wiele ludzi do mnie podchodziło w sklepie by w czymś zapytać albo na ulicy pytali o drogę do jakiegoś miejsca, a jak jeszcze chodziłam do szkoly, to często nie byłam podejrzewana o jakieś ściąganie czy inne szkolne przewinienia. Przypadki sklepowe są dla mnie najbardziej zaskakujące, gdyż w sklepie jest wiele osób - w tym pracownicy - a to akurat mnie pytają co uważam o jakimś produkcie, albo znam gdzie leży dana rzecz. Mimo że często to się zdarza, to nie mialam przykrych sytuacji w tym związanych, bo właśnie mnie pytają zazwyczaj panie które są wieku mojej mamy albo mojej babci. Też mnie bawi to, że moja mama i moja siostra mają ten sam problem, wiec może coś genetycznie w sobie mamy.

Ludzie potrafią dać ogromny kredyt zaufania kiedy ci dobrze z oczu patrzy.

Nie wiem czy to się liczy jako "preety privilage" ale pod koniec LO i podczas całych studiów miałem dready i chyba byłem nawet przystojny. Tak czy srak objawiało się to tym, że na zainteresowanie panienek nie mogłem narzekać, często dostawałem jaranie za friko i nawet lokalni dresiarze z Jeżyc nie pytali się, czy mam jakiś problem, tylko wołali "eeeee rastafarai"!

Od małego byłam obdarowywana przez obcych starszych ludzi a to bransoletkami a to naszyjnikami bo byłam ,,słodką małą modnisią" ale gdy dorosłam zamieniło się to na przepuszczanie w kolejce a to oferowanie pomocy w noszeniu zakupów przez mężczyzn, ale na tym pozytywy się kończą bo w 90% jestem obdarowywana obrzydliwym wzrokiem na moje odsłonięte nogi a to na dekolt. Także jestem zaczepiana tylko po to aby usłyszeć czy nie chce szybkiego numerku z obcym gościem. Przez to wszystko całkowicie się zmieniłam z pastelowych dziewczęcych sukienek przeniosłam się na mroczne ubrania zakrywające większość ciała, także zaczęłam się malować bardziej agresywnie a idąc przez miasto idę szybkim krokiem z miną jakbym miała zaraz kogoś pobić i muszę przyznać, że to daje mi poczucie bezpieczeństwa bo sprawiło to, że nie jestem już tak często zaczepiana.

Jak ktoś w młodości był gnębiony przez takich klasowych przystojniaków i ślicznotki to efekt aureoli na niego nie działa.

Ja tez jestem zdania żeby wysyłać cv bez zdjęcia :) ostatnio szukałam pracy i cv bez zdjęcia nie miało większego znaczenia odzew był bardzo dobry. Często ludzie na etapie wybierania odpowiednich kandydatów na starcie przyklejają do nich łatkę co jest bardzo nie fair. Sama byłam świadkiem w jednej z firm gdzie szukaliśmy pracownika do działu zdarzały się komentarze na temat zdjęcia w cv np. Ta ma bitch face, ten dziwak… mimo pasującego doświadczenia byli skreślani na starcie :) pozdrawiam

Oooo ja mam historię. lvl 22, 6 miesiąc ciąży. Stoję w kolejce z ciężkim koszykiem zakupów i zgrzewką wody. Wyszłam tylko do sklepu, zawiązałam włosy w kok, nie umalowałam się i założyłam jakieś dresy. Ludzie odwracali wzrok. (Zanim ktoś powie, że jestem gruba i to normalne że nikt nie pomyślał o ciąży - jeżeli nie umiecie rozróżnić okrąglutkiego brzucha ciążowego od ciąży spożywczej która ma zupełnie inny kształt, to nie mój problem) I teraz wchodzi ona - ubrana w modne ciuchy zgrabna babeczka w pełnym makijażu i z olśniewającymi blond lokami. Mała wypukłość na brzuchu, jakoś 3 miesiąc na oko. Wzięła małą butelkę wody i banana. Tylko odwróciła się w stronę kasy i już jakiś byczek mówi "proszę stanąć przede mną, mi się aż tak nie spieszy :)". No zatkało mnie nieźle. I żeby nie było, nie winię tej kobiety, good for her że dobrze wygląda i ludzie lubią na nią patrzeć. Zła jestem na ten przywilej, bo będąc grubą ciężarną nie raz przytrafiło mi się gorsze traktowanie niż moim szczupłym koleżankom. Zaczynając od buca w samolocie pytającego ile przytyłam w ciąży (byłam w 7 miesiącu wtedy) i jaki mam problem, żeby wstać do toalety bez stękania. Oraz że "pora na dietę" xD, a kończąc na dużej części lekarzy ginekologów i położnych, która wcale nie jest lepsza. Żaden nie spyta, czemu choruję na otyłość, tylko zakłada się z góry że jestem leniem śmierdzącym który wpierdala ile wlezie i że leżę cały dzień i nic nie robię. Nikt nie spyta, czy jestem na diecie, czy mam zaburzenia odżywiania, zaburzenia hormonalne, depresję, czy udało mi się już schudnąć bo np. byłam większa. I mogłabym tak opowiadać o wszechobecnej fatfobii, ale zajęłoby to dużo czasu, więc mam do przekazania tylko tyle - każda ciężarna zasługuje na takie samo traktowanie. U każdej ciężarnej już od 8 tygodnia serce jest podwójnie obciążone, a objętość płuc zmniejsza się o 1/3. Każda ciężarna jak przewróci się w autobusie na brzuch, może nawet umrzeć, nie mówiąc o płodzie. Ktoś nazwie to podejście madkowym, ale again, nie jest to moim problemem xD I zanim ktoś mi zarzuci promowanie otyłości, albo wykorzystywanie ciąży do żarcia na potęgę - po porodzie ważyłam mniej niż przed ciążą ;) Nie żeby miało to jakiekolwiek znaczenie, bo jednak w tym czasie lepiej być życzliwym dla swojego ciała - w końcu udało mu sie wydać na świat nowego człowieka. Dlatego nawet jakbym przytyła, to nie naciskałabym na siebie żeby schudnąć za wszelką cenę, jak najszybciej. A niestety widzę wiele młodych matek, dla których dodatkowe kilogramy to koniec świata. Jak zwykle super filmik, polecam użytkowniczkę :>

Hejka, jeśli chodzi o moją historię to wyglądało to tak że nigdy nie byłam jakoś wybitnie piękna ale też nie byłam brzydka, dopóki mieszkałam w Polsce byłam traktowana dosyć normalnie ale wszystko zmieniło się kiedy wyprowadziłam się do Włoch . Przez wielu Włochów zostałam określona jako najpiękniejsza kobieta jaką widzieli w życiu. Początkowo nie wierzyłam jak ktoś mi tak mówił, ale w pewnym momencie zauważyłam że mam dużo więcej przywilejów niż tutejsze kobiety .. np. przepuszczanie w kolejkach, wspomniane już darmowe drinki czy inne tego typu rzeczy. Jednakże kulminacyjnym był moment kiedy zaczęłam być zaczepiana na ulicy przez mezczyzn ale także i przez kobiety . Początkowo mi się to nawet podobało ale teraz mieszkam tu już ponad rok i na dłuższą metę jest to naprawdę męczące i też niebezpieczne ponieważ nawet wracając do domu po zmroku zaczepiają mnie różni dziwni ludzie i czasami potrafią być bardzo nachalni co doprowadziło do tego że po zmroku staram się nie wychodzić z domu sama . Wiem że to brzmi jak historia wyssana z palca bo sama bym e coś takiego nigdy nie uwierzyła ale to jest mój realny problem .

Jeśli chodzi o tę różę z kolcami i tym że ładne kobiety są traktowane przedmiotowo, to są chociaż jakkolwiek traktowane, sama nie wpisuję się w kanon piękna przez co nie raz i nie dwa byłam traktowana jak powietrze. Często to widziałam w szkole jak moja ładniejsza koleżanka narzekała jak chłopaki ją zaczepiały i z nią żartowały podczas gdy do mnie nie wypowiedzieli nawet słowa, raz na jakiś czas udało się z jakimś pogadać sam na sam to było spoko ale jak pojawiały się ziomki to od razu znikałam jakbym nie istniała. Poza szkołą też to mnie dotykało jak w grupce znajomych ci ładniejsi mieli zawsze pełno uwagi i każdy ich słuchał a ja muszę trzy razy powtórzyć aż zwrócą na mnie uwagę. Nabawiłam się wtedy strasznych kompleksów które (mimo że próbuję z nimi walczyć) do dziś się mnie trzymają i choć wiem że nie powinnam to skrycie zazdroszczę tym pięknym ludziom tych ich problemów z tym związanych bo to oznacza że przynajmniej ktoś zwraca na nich uwagę. Co ostatecznie sprowadziło mój umysł do myślenia że półki jestem brzydka to nigdy nikogo nie znajdę i nic mi w życiu nie wyjdzie, a nawet jeśli kogoś się uda znaleźć to czy będzie myślał ciągle o tym że mógł mieć lepszą?

Sama jestem raczej średniakiem, ale zdarzyło mi się odwalić „jak szczur na otwarcie kanału” żeby coś załatwić albo dobrze wypaść na rozmowie rekrutacyjnej. Wiadomo, że umiejętności umiejętnościami, ale czasem trzeba się „nadwyraz dobrze sprzedać”.

Ile to razy słyszałam "musisz założyć spódniczkę na święta, żeby było elegancko" albo "taka ładna dziewczyna, a ubiera się jak chłopak". I moje ulubione "nie przeklinaj, kobietom to nie przystoi". Także no, jak ktoś jest atrakcyjny dla innych, to często pojawiają się założenia.

Hej, pracuje na kolei jako konduktor i już objaśniam. Ten kaganiec to nie jest nasze widzi misie bo każdy pies może ugryźć, sama jestem tego przykładem bo zostałam pogryziona podczas pracy przez pieska podobnego do twojego. Tez malutki i slodziutki a skończyło się na szwach dla mnie. Jeżeli pies ma krótką kufę przez co ma problemy z oddychaniem to zawsze można go załadować do transportera gdzie tez będzie mu komfortowo i zarówno pracownicy kolei (konduktorzy) jak i inni pasażerowie będą dzięki temu mieli zapewniony bezpieczny przejazd.

Przecież ten cały Dream nie jest brzydki, całkiem przystojny, nie czaje ludzi xD

Wiele razy, gdy wysyłałem cv bez zdjęcia, byłem zapraszany na rozmowę o pracę, mimo, że miałem wiedzę i kwalifikacje większe niż wymagane na dane stanowisko, i tak danej pracy nie dostawałem. Raz powiedziano mi wprost, że gdybym wyglądał inaczej to pracę dostał bym bez probielmu (a starałem się wyglądać najlepiej jak umiem).

Miłego oglądania wszystki i smacznego obiadu

Pamietam jednego z wykładowców, który dawał zaliczenie tylko tym dziewczynom „w jego typie”. A resztę oblewał, na egzamin dziewczyny wiec robiły co mogły aby mu się spodobać, uśmieszki, spódniczki itd. Sama niestety brałam w tym procederze udział - na zaliczeniu zmierzył mnie wzorkiem i zapytał co bym chciała dostać po czym wpisał mi 5 i jeszcze skomentował moje zdjęcie w indeksie i że bardziej podobam mu się w aktualnej fryzurze. Wtedy byłam młodsza i mniej świadoma, nie zdawałam sobie sprawy, że w ten sposób dałam się upokorzyć i uprzedmiotowić. A przecież byłam przygotowana…Gdyby spotkało mnie to teraz poprosiłabym o profesjonalizm i odpytanie mnie z materiału, No ale człowiek uczy się na błędach 😎

To ja może wypowiem sie z osoby która urodziwa nie jestem ale mam koleżanke która jest. Moge powiedzieć że bycie "tą mniej atrakcyjną" w aktualnym kanonie piękna w moim przypadku był mi na ręke jeśli chodzi o relacje miedzy ludzkie. Znajdywałam przyjaciół szczerych którzy nigdy w życiu mnie nie okłamywali i byli pomocni. Byly to bardzo zdrowe relacje (nawet dzięki temu byłam w zdrowym związku). Natomiast moja koleżanka miała na odwrót...każdy przebywał z nią tylko dla tego bo "była piekna" a jak sie chodzi z piekną koleżanką na mieście to ludzie inaczej na ciebie patrzą plus jest szansa że jak ta "piekna kolezanka" dostanie bonusy to ty to też wykorzystarz. To samo z partnerami....co było bardzo okrutne. Dlatego też nie ma za dużo "przyjaciół" ale ma za to dużo znajomych. Czasami piękno daje plusy i minusy. To samo brzydota...Ja miałam szczere i pełne troski relacje lecz trudniej było mi załatwić sprawy urzędowe czy znaleźć prace. Nawet z nauką w szkole niektorzy nauczyciele traktowali mnie bardziej śmieciowo niż moją piękną koleżanke.

Z moich obserwacji: osoby, które są przeciętne, ale są zadbane, uśmiechają się i są otwarte i wygadane i mają "milusi" głos i dużo się śmieją potrafią uzyskać sporo więcej niż wizualnie ładniejsza od nich osoba lecz mająca bitch face i zaczepny charakter, chyba, że trafi się na konesera. hehe.

Pretty privilage zauważyłam przede wszystkim w sposobie, w jaki traktują mnie i innych rówieśnicy i nauczyciele Osobom atrakcyjnym ludzie częściej odpuszczają ich błędy czy mało fajne zachowanie

Oczywista , oczywistość ,że ładni ludzie mają łatwiej w życiu :)

Ja wiem, że jest to okrutne, ale czasem ciężko się dziwić pracodawcą, że patrzą na zdjęcia w CV, bo jeżeli szukają kogoś do pracy z ludźmi, potrzebują kogoś kto coś sprzeda lub będzie negocjował to oni też sobie zdają sprawę, że osoby wpisujące się w kanon piękna będą mogły więcej ugrać, a żaden pracodawca nie chce narażać siebie na straty lub mniejszy zysk niż potencjalnie mógłby mieć.

Boże jak powiedziałaś o symetryczności, to przypomniał mi się lord sumetron i stara drama Dominika Bosa z samcem alfa

Ja tylko dodam off top apropo przewożenia psa w pociągu: 1. Transporter - można psa przewozić w materiałowym transporterze (a teraz już te cudy techniki składają się tak, że mieszczą w zwykły plecak) i wtedy pies nie musi mieć kagańca - dodatkowo w niektórych pociągach za przewóz psa w transporterze nie trzeba płacić. 2. Można zakupić kaganiec fizjologiczny, na rynku jest już multum wersji od metalowych po skórzane a nawet wersje z otworem przez który pies może zjeść smaczka (ale ludzkiej ręki już nie ;). Są też wersje dla ras brachycefalicznych i naprawdę taki, dobrze dobrany kaganiec, psu w podróży nie przeszkadza. Osobiście jestem bardzo, bardzo za tym żeby takie przepisy były podtrzymywane i przestrzegane, pies to jest zwierze i naprawdę sporo właścicieli nie wie jak się zachowa. To już mówię ogólnie, może kogoś skłoni to do refleks. Co jeśli w tym przykładowym pociągu do naszego przedziału wsiądzie jakiś nie do końca trzeźwy jegomość? Większość psów takich jednostek nie lubi, dodatkowo w obcym (być może dla psa stresującym) miejscu może niespodziewanie zaczac nas bronić, szczególnie jeśli taki człowiek chciałby przysiąść się blisko nas-właściciela. Inna sytuacja może też być kiedy pies ma super ekstra luz w pociągu, zasypia głęboko i naraz, nawet niechcąco ktoś go potrąci wybudzając. Zwierze może zareagować obroną, nawet jeśli nic nie zrobi to nadal będą niepotrzebne nerwy. Ileż to się słyszy o pieskach które nie skrzywdziłyby muchy, ale za to małego dzieciaka pogryzły. Czy to wina psa? Nie to wina właściciela, bo nie rozumie tego że ma pod opieką zwierze i nie rozumie jego komunikacji. Jednak między innymi dlatego uważam że te przepisy są bardzo madre - nawet jeśli właściciel nie pomyśli i nie przewidzi danej sytuacji pies nie zrobi nikomu krzywdy. Bardzo mądre. Szczególnie dla psa, który po tym jak kogoś chapsnie bedzie miał problemy. Bo do tego tak na prawdę się to sprowadza, z jednej strony będzie ten 'agresywny' pies który kogoś ugryzł a z drugiej osoba która ewentualnie przez to ugryzienie ucierpiała.

Ja mając nienahalną urodę ;) osobiście tego nie doświadczyłam, ale wiele razy, jak gdzieś byłam z koleżanką, która była ładna to często ludzie ją faworyzowali, a mnie pomijali 🙃 tak więc doświadczyłam tego od drugiej strony 😅

Dziękuje za bycie moim timerem do gotowania ryżu ❤

Ło, ale szybko kliknęłam. Miłego oglądanka❤❤❤ pozdrawiam

Tak ładni ludzie mają łatwiej moim zdaniem. Jestem osobą która przekracza wymiar 'ideału'. Nie maluje się ani lekko ani mocno, otyła ( ale to już od dziecka mam, za co byłam gnębiona długi czas ), plus moja rodzina czepiająca się mnie i mojego wyglądu ,,Jesteś ładną dziewczyną, gdybyś tylko schudła.", ,,Jak byś schudła to każdy chłop by za tobą latał" i takie tam. Przez to wszystko ciężko mi jest jakkolwiek funkcjonować w społeczeństwie. Bałam się i nadal boję zawierać z kimś znajomość w szkole czy gdziekolwiek bym była. Został mi pokazany poprawny kanon piękna, gdzie na wfufie nawet wstydzę sie ćwiczyć choć to robię tak czy siak. Nie lubię robić przez to sobie zdjęć, wstydzę przechodzić między ludźmi. To jest bardzo toksyczne i tak naprawdę w jakiś sposób mnie to zniszczyło z jakiejś strony.

Droga psoloszko 🐶 Miałam delikatną nadzieje, że dotkniesz też omawianego tematu od strony mniej privilege, a bardziej bycia przez pretty na językach i źródłem plotek, hejtu etc. Doskonale przedstawia to film Malena z Monicą Bellucci 😊 dziękuje za ewentualną realizacje mojej sugestii i turbo słodziak z Twojego psiulka 🥰😍

w mojej trzy-kolezankowej grupie 12 letnich dziewczynek bylam uwazana za ta najbrzydsza, przez wszystkich nawet przez nauczycieli czy rodzicow. raz gdy poszlysmy w trojke zbierac pieniadze na wosp to podchodzili do nas ludzie i dawali im po taka sama sume pieniedzy a mnie prawie zawsze ignorowali:/, moglo na to miec wplyw tez to ze moje kolezanki mialy po 1.60-1.70 a ja siegalam do 1.80 i nie mialam dlugich smuklych wlosow. pod koniec gdy porownywalysmy nasze puszki to moja byla prawie pusta a ich wrecz sie wysypywaly jak na to patrze 5 lat pozniej to jest wciaz mega smutne:/

Mój starszy syn (obecnie 7-letni) jest osobą w spektrum autyzmu. Jednocześnie jest przepięknym dzieckiem. Zdaję sobie sprawę, że dzieci i nastolatki potrafią być okrutne wobec dzieciaków w jakiś sposób odstających od normy. Od czasu otrzymania diagnozy ASD towarzyszy mi lęk, że i moje dziecko może spotkać odtrącenie ze względu na jego czasem ekscentryczne zachowania i trudności w relacjach społecznych. No i wracając do przywileju piękna - mimo, że widzę w nim pułapki, to mam nadzieję, że mój syn z niego skorzysta. Bo tak, jak dzieci wykluczają "innych", tak samo ulegają efektowi anielskości. PS dla tych, którzy pomyślą, że chcę by moje dziecko jechało przez życie na efekcie "ładnej buzi" ;) - syn jest bystrym, radosnym, sympatycznym dzieckiem. Staram się go wychowywać na dobrego, otwartego i pewnego swojej wartości człowieka. Więc ładna buzia nie jest jedynym jego atutem i w moich zachowaniach i wypowiedziach wobec dziecka staram się nie czynić z atrakcyjnego wyglądu wyznacznika wartości człowieka. Ale jako że kocham go najmocniej na świecie i serce mi krwawi, gdy widzę jego krzywdę, mam nadzieję, że spotka go w życiu samo dobro. Choćby po części miało wynikać z przywileju piękna ;P

Pamiętam, gdy mając 17-18 lat założyłam krótką spódniczkę, koturny i czerwoną bluzkę (zabudowaną pod szyję). Facet, którego minęłam na ulicy obrócił się i obrzydliwie syknął "uuaaaaa". Przez tego typu sytuacje mam teraz ogromny opór przed założeniem spódniczki albo sukienki, o tym żeby była krótka to nie wspominając 🙃

Absolutny of top ale bardzo podoba mi się jak pasują do siebie miniaturki tego i poprzedniego filmu 💗

Mnie nie przekonuje argument, że uroda jest chwilowa. Nie, nie jest. Zanim piękny człowiek się zestarzeje, mijają dziesiątki lat, w czasie których może cieszyć się powodzeniem u płci przeciwnej, tym, jak pięknie wygląda nawet w najzwyklejszych ciuchach i masą innych rzeczy. Założę się, że wiele osób oddałoby dużo za to, żeby choć na chwilę wejść w skórę atrakcyjnej osoby i tak właśnie się poczuć. Stwierdzenie "uroda przemija" to banał. Sama jestem bardzo przeciętna, staram się nie narzekać i być wdzięczna za to, co dostałam od losu. Mam jednak przyjaciółkę, dziewczyna jest naprawdę fajna i wartościowa, jednak obiektywnie jest po prostu nieatrakcyjna. Dba o siebie, robi cuda na kiju, żeby jakoś zatuszować mankamenty, a uwypuklić mocne strony. I Choć się stara, wychodzi do ludzi, to jest wiecznie pomijana, ignorowana, a każdy nowo poznany facet widzi w niej tylko fajną kumpelę. Widzę, jak od lat zmaga się z tym, ile wkłada wysiłku w to, aby jakoś się przebić, gdzie w sytuacji, gdyby była atrakcyjna, miałaby świat u stóp. Mam wrażenie, że w tych czasach bycie uciemiężonym jest bardzo na topie. Pewnie dlatego bogatym czy pięknym też koniecznie musi być ciężko w życiu.

Uważam, że to zdecydowanie miecz obusieczny, ponieważ jako dziecko byłam uważana za "piękną dziewczynkę" a nie inteligentną czy mądrą. Jako dziecko nie interesowały mnie stricte lalki, ubrania ale książki i encyklopedie które połykałam w całości a już jako 5 latka mówiłam, że będę mieć pewnego dnia doktorat z paleontologii, natomiast przez nauczycieli, rówieśników i ogólnie ludzi byłam zawsze traktowana jak ta "ładna ale dość głupia" a tylko bliższa rodzina skupiała się na moim wnętrzu i oczytaniu. Kiedy zaczęłam dorastać pojawiły się u mnie chęci ubierania się ładnie, więc to dołożyło tylko do postrzegania mnie jako kogoś, kto nie miał zbyt dużo do powiedzenia i zostało to zmienione dopiero kiedy przeniosłam się do nowej szkoły i nauczyciele w następnej placówce (ofc niektórzy dalej nie traktowali mnie fair i mój wygląd się do tego przyczynił (pani z matematyki z liceum nieugięcie twierdziła, że wagaruje kiedy spędziłam miesiąc w domu i szpitalu)). Anyway, teraz jestem w końcu na drodze do mojego doktoratu i będę pisać go w moich czerwonych szpilkach bo nikt mi nie zabroni, a jest ciężko być konwencjonalnie ładną kobietą na polu zdominowanym przez mężczyzn.

Bez oglądania filmu jestem w stanie odpowiedzieć na to pytanie: tak.

Ja się wpisuję mocno w dzisiejszy kanon piękna i jak słyszę jak to ładni mają łatwiej, to śmiać mi się chce. Dobrej pracy nigdy przez swoją urodę nie dostałam, faceta ze snów nigdy nie poznałam, to gdzie te profity? Kobuch w tramwaju flirtować potrafił, ale nie przeszkodziło mu to wypisać mandatu. Drinki w knajpie sama mogę sobie kupić, to majątku nie kosztuje. Faceci są mili bo po prostu chcą zaruchać, za to kobiety z góry są negatywnie nastawione bo czują "konkurencję", najchętniej utopiłyby w szklance wody, obgadują, dokuczają z zazdrości i znalezienie przyjaciółki jest niemożliwością. O tym już nikt nie powie. Łatwiej jest może tym, które szukają sponsora, chcą być utrzymankami, to wtedy szybko znajdą. Wow.

Bardzo proszę o próbę powiedzenia "psychotraktoroloszka"na początku odcinka 😊

Tymczasem nam brzydalom jedyne co pozostaje to wybór między skokiem z mostu a tym pod pociąg

Przywilej piękna to coś niestety codziennego. Jako osoba będąca po "mniej" uprzywilejowanej stronie tego zjawiska muszę przyznać że mnie to totalnie irytuje. Nie lubię traktowania jak powietrze czy pracy z większymi wymaganiami/ ilością obowiązków z tego powodu. Ofc mówię tu o dziedzinach w których ważniejsze są kompetencje i to jaką ma się wiedzę, a nie ładna buzia czy wpisywanie się w inne kanony. Stąd też wolę pracować w środowiskach nie sfeminizowanych lub przynajmniej że składem osobowym pół na pół. Po prostu w miejscach w których jest większość kobiet hierarchia jest ustalana na podstawie wyglądu lub przy jego dużym udziale. Jaki sens ma takie środowisko w którym najwięcej do powiedzenia ma osoba "ładna", a nie ta która jest najbardziej kompetentna? W zawodach w których liczy się uroda jest to jak najbardziej zrozumiałe (choć może nie powinno 🤔), ale w pozostałych jest to po prostu nieprofesjonalne.

Miłego oglądania wszystkim ❤️

Mam psa, jest mega przytulaśny, kocha wszystkich ludzi, ale ma wadę: 40kg. I w związku z tym, że jest duży MUSI mieć kaganiec. Wiele razy widziałam ludzi z małymi psami w transporcie publicznym bez kagańców i to jest w porządku, ale mój 40-kilogramowy MUSI mieć kaganiec. I nie ma znaczenia jak wygląda właściciel czy pies. Mojego psa regulamin obowiązuje, małych nie. I to nie jest w porządku, uważam, że powinnaś ubierać psu kaganiec w transporcie, gdyż taki jest regulamin. Jadąc pociągiem zgadzasz się przestrzegać regulaminu. Po prostu. Jeżeli nie jesteś w stanie przestrzegać regulaminu jedź samochodem, nie transportem zbiorowym.

Mam koleżankę, która dużo bardziej niż ja wpasowuje się w ten kanon piękna. Pracowaliśmy razem i przez wszystkich była dużo lepiej traktowana. Doszło nawet do sytuacji że słyszałam wprost że ona to jest ładna a ja to wgl nie. Nawet jak mówiłysmy to samo do kogoś to ja byłam chamska a ona zajebista. Bardzo ciężko było nie wkurzać się na nią. Ale nic nie zrobiła. To nie jej wina że tacy są ludzie. Ale no tak to też działa. Ze wkurzamy się często na ludzi którzy nie są niczemu winni. Także jest to bardzo przykre kiedy jesteś gorzej traktowany tylko dlatego że nie jesteś wystarczająco ładny w czyiś oczach

Ale jeżeli Twój pies kogoś ugryzie, to ta osoba pozwie przewoźnika a nie Ciebie.

Jako osoba która może powiedzieć, że jest w stadium pośrednim... Ja pierniczę, to jest okropne jak ludzie inaczej nas traktują, w zależności od wyglądu. Przez większość mojego życia byłem tym grubiutkim przegrywem. Ale na studiach dostaliśmy jako wf 1,5 godziny siłowni. I nagle cud, ludzie zrobili się dla mnie milsi. No, jeszcze mi brakuje to zostania "pięknym motylkiem" (nadal mam spore brzucho 😅).

Moje przywileje z bycia ładnym, to wieczne bycie narażonym na molestowanie za dzieciaka. I dla tego zadbałem by nie być atrakcyjnym. Teraz inteligencją i doświadczeniem zdobywam więcej przywilejów niż osoby atrakcyjne z mojego otoczenia.

Traktor dla zasięgu❤ Bardzo fajny i ciekawy temat Loszka😊 jeśli chodzi o to to ja uważam że na salach sądowych oskarżeni mogą być online z wyłączoną kamerką 😅

O tym, że ładni mają łatwiej, przekonuję się za każdym razem, gdy bywam w Douglasie lub Sephorze. Zazwyczaj do galerii handlowych wybieram się w dni wolne, w sportowym obuwiu, z plecakiem, bez makijażu. Zawsze jestem ignorowana, a gdy poproszę o pomoc, mierzona wzrokiem od góry do dołu. Raz wyjątkowo pojechałam po pracy, w eleganckim stroju, szpilkach, makijażu, z torebką. Wtedy panie ekspedientki skakały wokół mnie i mało brakowało, a rozłożyłyby przede mną czerwony dywan.

Nie ukrywajmy: lepiej być pięknym.

Ja ze swojej strony powiem, że faktycznie bywają sytuacje, w których świat bywa bardziej życzliwy, ale oprócz seksualizacji, o zgrozo od dziecka, dochodzi jeszcze gorsze traktowanie przez młode kobiety. Zaczynając od młodych nauczycielek w liceum, poprzez fałszywe koleżanki po randomowe kobiety. Serio nie chce z nikim rywalizować, tak na prawdę nie obchodzą mnie te osoby. Zwyczajnie wystarczy przejść przez świat swoją drogą, zamiast na siłę utrudniać komuś życie

Dla mnie jako dla osoby która no nie wpisuje się w ten kanon piękna jest to takie smutne i widzę że niektóre moje koleżanki są faworyzowane np. przez nauczycieli...

Twój wywód o tym, że jaki to twój pies jest łagodny i dalsze usprawiedliwianie, że to siamto. Pies ma skrócony pysk, no tak, to się nie kupuje takich ras psów, żeby nie wspierać hodowców, którzy hodują rasy bo są ładne bez zwracania uwagi na ich dobrostan (tak, jest już kilka krajów które zakazały hodowli tychże psów) Cavaliery też mają problemy związane z budową czaszki.. Jeżeli już masz takiego psa to niestety stosujesz się do zaleceń. Ja mam 45kg owczarka niemieckiego po szkoleniach i jest super łagodnym psem i tez nie jest fanem kagańców, ALE nie jest to dla mnie wymówką żeby nie stosować się do zaleceń. Nie potrafisz stosować się do zaleceń przewoźnika to go zmień! Wynajmij samochód, psa zostaw w hoteliku dla zwierzaków, jest wiele opcji i rozwiązań. Mam wrażenie, że połowa twojego filmu to tylko usprawiedliwianie twojej ewidentnej winy, a bo wcześniej nikt nie miał pretensji, a szkoda, że nie miał!

Nie wiem czy było, ale im ktoś bardziej podziwia innych za to, że są ładni i mają osiegniecia, tym większe stężenie cech narcystycznych posiada. Podobnie jest z widzeniem dobra w takich zjawiskach jak sława, kariera, posiadanie, nabywanie itd.

Ja trochę od drugiej strony - uważam się za osobę atrakcyjną (jestem szczupła, a do tego urodziłam się niestety z twarzą takiej troszkę wyniosłej femme fatale o czarnych oczach 😂), ale zauważyłam, że przez to mam paradoksalnie bardzo utrudniony kontakt z płcią przeciwną. Już nieraz zdarzało mi się, że ktoś "zakochał się we mnie od pierwszego wejrzenia" (jakkolwiek to głupio brzmi, ale naprawdę - zdarzało mi się, że ktoś pytał mnie na spotkaniu czy wierzę w miłość od pierwszego wejrzenia albo wystalkował mnie w internecie, choć nigdy nie zamieniliśmy słowa i gdzieś mu mignęłam w pracy... 😰). To trochę niezręczno-przerażające. Mam wrażenie, że nieważne jaka bym nie była w środku i czego nie robiła, to i tak będę oceniania w pierwszej kolejności za wygląd. Dlatego podświadomie przy nowych znajomościach z mężczyznami od razu mam negatywne nastawienie i w ogóle nie chcę wchodzić w żadne relacje przyjacielskie, bo mam przeczucie, że każdy kto zna mnie krótko, a jest miły, może mieć jakiś ukryty motyw. A to właśnie przyjaźń jest dla mnie największą wartością. Dlatego wolę kolegować się z osobami już w związkach albo "obiektywnie uważanymi za brzydkie", bo przy nich czuję się pewniejsza tego, że to szczere uczucia za to jaka jestem. Z innych obserwacji - ludzie często wydają się być przy mnie onieśmieleni (przez to np. nie miałam zbyt wielu bliskich przyjaciół w liceum). Lub mają dość skrzywiony obraz na mój temat (myślą np. że jestem tajemnicza/mądrzejsza od innych/etc), chociaż tak naprawdę z charakteru jestem chłopczycą i typem kumpeli do piwkowania, wysyłania memów i grania w gry. I dużo bardziej wolałabym to piwkowanie, niż niezręczne patrzenie jak kolega koleżanki do mnie wzdycha... Kiedyś byłam osobą bardzo uprzejmą, ale z wiekiem stałam sie wręcz chamska, zaczęłam strasznie rzucać mięsem czy niewybrednymi żartami, itd, byleby nie być uważana za kobiecą i potencjalną partnerkę. Może te "problemy" brzmią trochę gówniarsko i może niektórzy daliby się za nie pokroić, ale niedługo kończę trzydziestkę i dla mnie są cierniem w oku... 😂 Chcę żyć w spokoju z dala od jakichś dziwnych absztyfikantów. Dodam, że jestem introwertyczką, więc nie lubię, kiedy obcy skupiają na mnie zbyt dużo uwagi. Dużo trudności sprawia mi też friendzonowanie i czuję się naprawdę źle, kiedy muszę komuś sprawiać przykrość. Więc brzydki czy ładny - no nie ujedziesz, no...

Nowy odcinek - klikam z prędkością światła ❤

Byłam "brzydkim kaczątkiem" i moje durne zachowanie było karcone. Teraz jak jestem ładna mogę odwalać i wszyscy są happy xD

traktor dla zasięgu, może teraz film o almond moms i wpływie rodziców na postrzeganie siebie?

Moim zdaniem pretty privilege wpływa też na złe nawyki. Jak w serialach pokazuje się mniej atrakcyjnych ludzi którzy palą papierosy, to mało ludzi chce mieć ten nawyk. Natomiast jak są pokazywane ładne osoby które palą, sprawa wygląda inaczej. Nie wiem czy to prawda, ale mam wrażenie że ma to wpływ.

Osobiście nie uważam się za jakąś wyjątkową piękność, ale faktycznie dbam o siebie, maluję się i ubieram się ładnie. O ile spotykam się często z pozytywnymi komentarzami na temat mojego wyglądu, albo nawet jakichś tam przywilejów (u mnie w szkole jest ogólno wiadome że jeden nauczyciel daje wyższe oceny ładnym dziewczynom w spódniczkach) o tyle miałam kilka bardzo nieprzyjemnych sytuacji z tym związanych ze strony innych osób. Oprocz uznawania mnie często za głupszą niż jestem naprawdę, to zdarzyło mi się kilka akcji, gdy chociażby na siłowni mężczyźni mierzą mnie wątpiącym wzrokiem kiedy podchodzę do jakiegoś ćwiczenia, ale z poważniejszych to np. jadąc autobusem jakiś starszy, obcy mężyczyzna siedząc za mną bawił się moimi włosami i to widać było że zupełnie celowo bo aż wysiągał rękę przez pół siedzienia (bardzo dziękuję pani która zareagowała na jego zachowanie i zmusiła go aby wysiadł na najbliższej stacji), a innym razem jakis mężczyzna, który niewyglądał na zbyt trzeźwego na przystanku postanowił położyć mi rękę na udzie (byłam w krótkich spodenkach). Obie te sytuacje były dla mnie bardzo przykre i odbiły się mocno na mnie tym bardziej że nie miałam wtedy nawet 15 lat. Także osobiści widze perki z bycia ładną, ale jakoś wydaje mi się że wynoszę z tego więcej złego niż dobrego :(((

Super, że poruszyłaś ten temat

Jeśli skorzystałam, to na niskim wzroście 😂 ale były też niezbyt fajne momenty 😢

"pretty privilege" to jedna strona medalu, druga strona medalu (a raczej przeciwległy biegun) to ludzie nieatrakcyjni, którzy nie są ładni. Takich ludzi społeczeństwo często wyklucza ze swojego środowiska, poprzez bycie niemiłym dla nich, unikaniem ich, nie zapraszaniem ich, nie wpuszczaniem do klubów, wymigiwaniem się od nich, okłamywaniem itd itp Ludzie brzydcy choćby nie wiem jak się starali czy to byli mili, uprzejmi, pomocni to nie zostaną mile potraktowani co najwyżej z obojętnością. Działa to ze zdwojoną siłą bo nie dość że nie są akceptowani to w dodatku, załatwienie różnych spraw jest dla nich udręką, stresem, nie spotkają się z pomocą, czy życzliwością, a raczej z arogancją wyższością a nawet karą za to że coś głupiego zrobili, pomylili się. Ktoś piękny jest w stanie dostrzec różnicę w byciu pięknym a brzydkim, w drugą stronę jest już gorzej bo komuś brzydkiemu ciężko nagle stać się pięknym i zobaczyć jak wygląd ma wpływ na postrzeganie świata, który nagle staję dla nich otwarty, miły, uprzejmy nie mówiąc już o tym że może być adorowany, mieć jakieś profity z tego... Kiedyś spotykałem się z piękną znajomą i byłem zdumiony tym jak ludzie postronni, nieznajomi ją traktują... policjant przymyka oko na wykroczenie i puszcza płazem... albo w centrum handlowym pani ochroniarz mówi dzień dobry, uśmiecha się do niej a gdy ona pyta o toaletę to pani ochroniarz nawet otwiera jej drzwi do toalety... dla mnie to był szok, że ludzie potrafią być tacy mili dla kogoś nieznajomego, nie wspomnę już o sytuacjach z kelnerami czy sprzedawcami... nawet będąc z nią można było odczuć że samemu jest się lepiej traktowanym. Ludzie piękni żyją w innej rzeczywistości, mają inne problemy niż ludzie brzydcy, którzy często są wyalienowani, żyją na uboczu z niską samooceną, z awersją do ludzi i spotykania się z nimi. Moim zdaniem preferowanie ładnych nie wynika ze stereotypów ani z kultury, to raczej kultura się dostosowała do tego co lubią ludzie aby takie bajki Disneya lepiej się sprzedawały. Tak samo lalka barbi jest ładnej urody aby lepiej się sprzedawała. Myślę, że to instynkty, że to matka natura nas tak skonstruowała że preferujemy ładniejszych bo z kimś ładniejszym nasze geny będą miały większe szanse na przetrwanie

Oczywiście, że ładni mają łatwiej. Zauważyłam to też na swoim przykładzie: jak się nie pomaluję i ubiorę byle jak, to ludzie są bardziej obojętni na mnie. A jak się pomaluję i zadbam o ubiór, to "nagle" staję się widzialna i ludzie są dla mnie milsi. Myślę, że to wynika również z faktu, że osoby "ładne" z automatu klasyfikujemy jako zdrowe i zadbane. W naszej szerokości geograficznej zdrowie i zadbane ciało świadczy pośrednio o zaradności życiowej: stać kogoś czasowo i finansowo na zajmowanie się sobą. Kłopot w tym, że nie na wszystko mamy wpływ i nie każdy aspekt "załatwimy" pieniędzmi, a ludzie tego nie ogarniają i oceniają po samym wyglądzie. A na wygląd składa się o wiele więcej aspektów, jak zajęcia w ciągu dnia, sytuacja życiowa, ilość snu i wiele więcej. No, ale to trzeba umieć spojrzeć szerzej...

Ewa, masz śliczne kreski💖

Efekt aureoli. Tyle.

Jestem brzydka jak noc, ale mam ładny głos. Kiedyś w nocy wracałam z imprezy przez miasto, szczelnie opatulona szalikiem i kapturem, rozmawiając przez telefon. Zwrócił na mnie uwagę pewien chłopak, przystojny sportowiec. Zaproponował odprowadzenie do domu. Całą drogę flirtował, był bardzo miły i uroczy. Pod moim blokiem było dopiero jaśniej, latarnia oświetliła moją twarz i do dziś pamiętam jego zawiedzioną minę na mój widok. Tak samo jest z telefonami, w rozmowach wychodzę bardzo korzystnie, a przy spotkaniu na żywo czar pryska. Miałam wiele bardzo przykrych zdarzeń z moją brzydotą... mojej koleżance, ślicznej, faceci zaproponowali zniesienie ciężkiej walizki po schodach. Mnie w tej samej sytuacji będącej, przy niej, totalnie zignorowali. Albo brano mnie za mężczyznę parę razy. Bardzo przykre,że mimo starań, wyglądam jak facet. Całe życie mam pod górkę, jestem pewna, że to przez wygląd.

Nie widzę bardzo dużego problemu w perspektywie, gdzie wszystkie te ciała i tak staną się proszkiem lub gnijącą kupką. Drastyczna to perspektywa, ale dla "ugly cursed" bardzo odciążająca i uspokajająca.

Dzięki za ten film, myślę, że okaże się naprawdę pomocny🍄

Już zabieram się za ogladanie❤

Zaczęłam doświadczać pretty privlage, kiedy schudłam 15kg w pół roku. Pracuję w sklepie. Wcześniej Klienci mnie po prostu omijali, nie zauważyli mnie do tego stopnia że potrafili mnie podeptać, kiedy wykładałam towar na najniższe półki. Teraz nie zdarza mi się to już wcale. Ba! Męska część Klientów nawet czasem rzuca się do pomocy, kiedy wkładam coś cięższego na wyższą półkę. Od momentu kiedy "wyładniałam" udało mi się awansować i dostać 2 podwyżki ot tak o. Od kiedy mieszczę się już w kryterium stabilnej szóstki, lub nawet siódemki w skali "ruchable" ludzie są o wiele przyjaźniej nastawieni do mnie, odnoszą się do mnie z szacunkiem. Oczywiście ma to swoje negatywne strony, jak na przykład częste naruszanie przestrzeni osobistej przez kolegów w pracy. Wcześniej, kiedy chcieli o coś zapytać nie podchodzili AŻ TAK blisko. :)

A jeszcze coś na temat pretty privilage w sądownictwie. Warto wspomnieć, że przestępcy, którym atrakcyjny wygląd ułatwił "robotę" (np wyłudzenia i oszustwa), są surowiej traktowani właśnie wtedy, gdy są piękni. Uroda jest postrzegana jako (powiedzmy) narzędzie zbrodni. Na ten temat też były jakieś badania, ale teraz nie potrafię ich przytoczyć.

Nic w tym nowego że ładni mają w życiu łatwiej i to na każdym szczeblu czy zawodowym czy prywatnym. Smutna prawda dla tych mało urodziwych i tyle. Obojętnie jak bardzo ktoś taki by się starał i dbał o swój wygląd to nigdy nie dorówna nawet nie umalowanej ślicznotce

Nie rozumiem trochę czemu masz pretensje o to, że jakiś kanar się przyczepił że nie przestrzegasz regulaminu, gdy rzeczywiście go nie przestrzegalaś. Miał prawo się czepiać, wręcz jest to jego robota

Ja długo miałam urodę nastolatki a wręcz dziecka (w wieku 16 lat potrafiłam być brana za 12-łatkę). Do tego dochodzi brak makijażu i styl ubierania raczej kojarzony z kimś młodym (dużo kolorów i wzorów). Przez to często ktoś był bardziej chętny żeby mi pomóc bo uważał że jeszcze jestem dzieckiem. Okazało się to mniej przyjemne kiedy klienci nie chcieli być przeze mnie obsługiwani ponieważ na pewno nic nie wiem a kiedy urodziłam dziecko to już zupełnie byłam traktowana jak puszczalska nastolatka (miałam wtedy 24 lata) i spotykałam się z wieloma negatywnymi komentarzami od przypadkowych osób na ulicy.

Mam atrakcyjną koleżankę, która jak idzie z ciężką torbą, może z całą pewnością liczyć na to, że ktoś zaproponuje jej pomoc z wniesieniem tej torby po schodach. Mam też koleżankę, która nie jest aż tak atrakcyjna i spotkała się z sytuacją, gdy poprosiła o pomoc z wniesieniem torby jakiegoś mężczyznę, a on jej zwyczajnie odmówił. Tak działa świat.

Kto jeszcze wierzy, że życie jest sprawiedliwe i każdy jest równo traktowany.....

Na studiach- co nie dopowiem, to dowyglądam- tak mi mówiła mama i faktycznie tak jest:) duża kawa w restauracji zamiast małej, znajomi chcą wysyłać sami notatki, ludzie są dla mnie bardziej uprzejmi, ale często pojawia się przekonanie, że skoro jestem ładna to raczej nie za mądra

Są zalety i wady bycia "pretty". Rzeczywiscie łatwiej mi wszystko uchodziło na sucho ale.. O wiele wiecej jest negatywów. Zazdrość kobiet ktore z automatu traktują mnie jako wroga/konkurencję. Nie raz taka kobieta byla moją szefową i nie polecam :). Mężczyźni traktuja mnie jako obiekt westchnień do zdobycia. W pracy zawsze szybko awansowalam ale pozniej spotykalam sie ze sciana w postaci: jesli chcssz iść jeszcze wyzej to musisz najpierw byc moja 😅. Cała moja praca i staranie sie nagle przestawaly byc widoczne kiedy im odmawiałam i z automatu byłam degradowana. Zeby to bylo raz... 5x mnie to spotkalo w pracy od strony mężczyzn, 3x uprzykszanie życia od strony kobiet w pracy. Wszyscy w nowej pracy zawsze na start zakładali że jestem łatwa i przyszłam dup@ się wybić. A to co sie dzialo w szkole przechodzi ludzkie pojęcie. Praktycznie kazdy chlopak chcial być ze mna i nie kazdy sie sluchal kiedy mowilam NIE. Sledzenie każdego mojego kroku, robienie mi zdjec z ukrycia... Dziewczyny byly tak zazdrosne że w szkole nie mialam ani jednej przyjaciółki. Robily mi profile na aplikacjach randkowych i podszywaly sie pode mnie. Faceci z tych apek czekali na mnie pod szkołą, jezdzili za mna a czasami zdazalo sie pukali do drzwi po darmowy s€x bo im "obiecałam". 7x prób porwań, ponad 20 prob molestowań ... Wszystko to do 23rż. Postanowilam przytyc zeby miec spokój. Przytylam 20kg i dalo mi to ogrom spokoju ale za to ciagle choruję 😅. Chcialabym schudnać ale boje sie że to wszystko wróci

Jak zawsze świetny materiał ❤ Czekam na analizę bohaterów Ginny and Georgia

Tak mają łatwiej ale niekoniecznie jest to ich wina. Często jest to wina tych, z którymi mają styczność np. pracodawca prędzej zatrudni ładną osobę niż bardziej doświadczoną.