Zacząłem cię oglądać lata temu od zagrajmy w crapa, jak zacząłem oglądać pozostały kontent jaki masz, to normalnie łał. O wiele razy lepsze od crapów :)
Dobrze że pan Micielski czyta komentarze i zmienił tego babola z tym o czytaniu gier NTSC na PlayStation, choć chyba ta zmiana nie bardzo pykła, bo wygląda jakby przerwano wypowiedź w trakcie
Tak tak, film mi się podobał... Łapa jest, ciekawe. Dobry materiał. Dobra wersja, włączyłem na chwilę porównać coś ty tam wpiął za podkład muzyczny... 5 sekund, co tam zaszło 🤦♂️ Piątka.
Ciekawostka - grafika z 16:11 jest błędna. FF7 wyszło na TRZECH płytach CD po 450 MB i ostatecznie miała 1317 MB, co oznaczało by nie 13 a 20 maksymalnych 64 MB katridźy
Ale o co chodzi? Ta muzyka była najlepsza :) Po obejrzeniu tego filmu w oryginale miałem jedną myśl: "Materiał soczysty jak zwykle, ale muzyka to już mistrzostwo świata" A ten utwór który zaczynał się między 22 a 23 minutą to już mistrzostwo świata. Niestety zawsze najgłośniej krzyczą Ci którym coś nie pasuje, a potem okazuje się że są w mniejszości, tylko krzyczą najgłośniej.
Czemu "no music"? Założę się że NrGeek odwalił coś takiego że za głośno ustawił muzykę w tle. NIe było nic słychać, więc teraz po prostu ją usunął bo mu się nie chciało. Założę się, że coś tego typu zostało tu odwalone. Poprzedniego filmu nie oglądałem więc strzelam.
Była czasami zbyt głośno ale było słychać co gada. Ja obejrzałem cały film z muzyką ale czasami denerwowała. Wiekszość czasu fajnie leciała w tle ale te głośne momentu psują film
W rzeczywistości, wbrew wielu mitom była całkiem ładna i przyjemna. Gry na Nintendo 64 miały "samplowany" styl ścieżek dźwiękowych, podobnie jak SNES, tyle, że bardziej rozbudowany. Przed odtwarzaniem każdej nowej ścieżki dźwiękowej wprowadzano do RAM konsoli bardzo krótkie próbki dźwięków podstawowych instrumentów, każdy tylko po jednej nucie, a pozostałe nuty oraz efekty pogłosu (reverb i chorus) były już robione przez procesor DSP. Czyli wgrywamy podstawowe dźwięki instrumentów, cała melodia jest "układana" już z nich wg zapisu nutowego, a różne częstotliwości tych samych instrumentów nie są (jak w pierwszych systemach syntezy wavetable) oddzielnie wgrane, a tworzone poprzez zmianę tonacji tych podstawowych odmian (standardowo 440 Hz jako odmiana podstawowa). Niektórzy uważają taki sposób tworzenia ścieżek dźwiękowych za pewien rodzaj "ręcznej kompresji audio" - surowe audio, a nawet najlepsze automatycznie kompresujące sygnał kodeki nie pozwolą na ściśnięcie ścieżki dźwiękowej do tak małych rozmiarów. Pamiętaj tylko o tym, że taki format nie działał tak jak typowe ścieżki MIDI w grach Java - tutaj były zapisane nie tylko nuty oraz nazwy instrumentów, a także próbki dźwięków. W grach Java na komórki z lat 2000 standardowo były podane tylko nuty oraz znaczenia instrumentów, gdzie umownie producenci gier wraz z producentami telefonów przyjmowali, że ten sam kod instrumentu ma we wszystkich układach dźwiękowych produkowanych na potrzeby telefonów brzmieć podobnie (podobnie, ale nie identycznie), natomiast telefony miały wgrane bazy ponad 100 próbek najbardziej znanych instrumentów lub (tańsze telefony) presetów do wbudowanych w telefony syntezatorów FM (produkcji samej Yamahy - lepsze modele były porównywalne brzmieniowo do DX7). W Nintendo 64 natomiast każda gra miała swój oddzielny zestaw próbek, a przynajmniej taka była możliwość - większość dużych producentów gier na Nintendo 64 miała swoje własne biblioteki brzmieniowe i dlatego gry od topowych producentów jest łatwo odróżnić po ich brzmieniu. Trudno określić, jak brzmi muzyka na Nintendo 64. Obecnie, wiele cech dźwięku, które dawniej uważano za wady, obecnie uważa się za zalety. Osoby najbardziej uzdolnione i doświadczone w tej dziedzinie potrafiły dostosować ścieżki z PSX do postaci typowej dla N64 w sposób praktycznie nie odróżnialny od pełnowymiarowej wersji z PSX - jedynym dużym problemem były dialogi, ponieważ zbudowanie syntezatora mowy dla głosu każdej postaci w grze oddzielnie było trudne i czasochłonne. Drugim problemem były instrumenty, w których występowała korelacja między częstotliwością poszczególnych nut, a ich charakterystyka brzmieniową (poszczególne nuty różniły się nie tylko tonacją), ale w większości instrumentów akustycznych taka korelacja nie występuje lub występuje w bardzo minimalnym natężeniu, więc w praktyce taki model opisu różnych brzmień dla większości instrumentów akustycznych był wystarczający. Są jednak pewne różnice w charakterystyce ścieżek dźwiękowych z Nintendo 64 i PSX-a - te z Nintendo 64 brzmią tak jakby bardziej słodko, cukierkowo, wręcz dziecinnie. Mają trochę nostalgiczne brzmienie i trochę bardziej sztuczne, "plastikowe", aczkolwiek znacznie mniej sztuczne niż w SNES-ie. Ogólnie najbardziej znane dla większości warianty ścieżek dźwiękowych z najpopularniejszych gier brzmią nieco bardziej "dziecinnie" i "słodko" ze względu na to, że większość ludzi często te same gry pamięta głównie w wersji na Amigę lub SNES-a, gdzie bardziej "cukierkowe" i "bajkowe" brzmienie było nie wyborem a koniecznością, wynikającą z ograniczeń modelu kształtowania ścieżki dźwiękowej na jakie te platformy: Amiga i SNES pozwalały. Nie jest prawdą, że ścieżki z gier z tamtych lat w wersji na Amigę lub SNES-a mają bardziej charakterystyczne brzmienie dlatego, że taka była moda, a dlatego, że przy modelu kształtowania ścieżek dźwiękowych, na jaki te platformy pozwalały (w rozsądnej pojemności - pomijam pełnowymiarowe ścieżki audio, które przy rozmiarach nośników typowych dla tych platform były całkowicie bez sensu) było bardzo trudno zredukować taki "dziecinny", "cukierkowy" i "bajkowy" charakter brzmienia i większości producentów po prostu nie chciało się tak optymalizować ścieżek dźwiękowych, aby brzmiały bardziej poważnie. Oczywiście nie są to brzmienia typowe dla ery Amigi lub SNES-a, bo są znacznie bliższe do tych z PSX, ale nadal czuć pewnie uczucie sztuczności. W ścieżkach na Nintendo 64 słychać dużo więcej syntetycznych instrumentów dętych: syntetycznych trąbek i syntetycznych tub niż w ścieżkach na PSX/Saturn. Ogólnie, większość gier na Nintendo 64 brzmi podobnie jak oprawa dźwiękowa większości reklam telewizyjnych oraz oprawa dźwiękowa samego TVP z końca lat 90 oraz większości ówczesnych show (1998-2000). Bardziej naturalnie niż oprawa dźwiękowa TVP z początku lat 90, ale nadal bardziej sztucznie niż oprawa TVP z lat 2000.
Tam chyba musiał pracować jakiś sabotażysta. Sprzęt Silicon Graphics, który mógł zrobić rewolucje. Tymczasem ktoś zdecydował by użyć karta, by tekstura mogła mieć maksymalnie 4Kb (!!!) i tak dalej. Zawsze uważałem, że zabili tym konsolę. To sabotaż, nie ma innej opcji.
Można się śmiać z ludzi którym przeszkadzała muzyka, która nie zagłuszała przecież informacji a leciała w tle dla większego fajniejszego odbioru materiału i docenienia wkładu w materiał twórcy... ... Ale... Może nikt nie wziął pod uwagę że niektórym przeszkadza muzyka w delektowaniu się anielskim głosem Pana Krzysztofa, gdyż ów ton głosu nie powinien być przećmiewany przez żadne dźwięki i żadna muzyka nie jest w stanie dorównać barwie głosu autora 😁
