Jak odzyskać siebie i radość życia. 

Czuję się jakbym rozwalił swój związek przez kompleksy i frustrację wynikające z tłumionych emocji, nie róbcie tego, krzyczcie, płaczcie a będziecie szczęśliwsi i ludzie dookoła was też

Pamiętam z dzieciństwa bezgłośny szloch wewnątrz małego mojego ciałka. Ból przepony. Rozkaz "Ani mru mru". Łykanie łez i wzdryganie. Potem sen. Okropne to wspomnienie. Dziś jako dorosła kobieta na stres reaguję żołądkiem. Nie umiem oddychać. Uczę się NIE WYŁĄCZAĆ emocji. A moim córkom daję radę RYCZ ILE WLEZIE Jeszcze tyle nauki przede mną! Dziękuję ❤

Gdyby nasi rodzice byli świadomi co nam zrobili płakali by razem z nami. Jedyne co nam zostaje to zrozumienie, wybaczenie i podziękowanie za życie. Bez względu bowiem jakie jest mamy zawsze szansę na to aby było lepsze.❤🎉

„Moje ciało pozwala na wszystko…” jeśli matka używała przemocy i biła dziecko od drugiego roku życia, to ciało dorosłego będzie bezbronne. Po prostu nie znamy stanu bezpieczeństwa i może zostać łatwo ofiarami. Gdyby tylko rodzice byli zobowiązani brać kursy wychowania dziecka …. Licencja jest potrzebna do łowienia ryb, do wielu innych o wiele prostszych zadań. Tak łatwo zostać rodzicem ale jak wychować dziecko, jak przygotować do dorosłego życia ? Dziękuję bardzo za to video. ❤

Światem rządzi tyrania pozytywizmu. Ale świat jest kolorowy, jest w nim miejsce na radość i ból. Dziękuję za rozmowę.❤

Rewelacyjna rozmowa! Emocje zablokowane w ciele nie pozwalają żyć w pełni, wyrażać i cieszyć się życiem, jego pięknem.. a niewyrażone emocje prowadzą do sztywności ciała, blokad i wielu chorób... Prosimy o więcej Pani Agnieszko, bo niestety nasze pokolenie dorastało w czasach, gdzie nie można było sie wyrażać, bo krzyk i płacz były zakazane.. wyrażenia "siedź cicho", "nie krzycz" albo "nie wolno płakać" byly powtarzane jak mantra..😢

Dziękuję za ten odcinek i poruszone treści. Byłam na takich rekolekcjach gdzie był etap krzyku. Było dla mnie to niezwykłe wydarzenie bo pierwszy raz otworzyłam swoje gardło i usłyszałam siebie. Nie było łatwo krzyknąć. Najpierw to był skrzek. Ale gdy poszło z przepony, dało efekty. Na tym nie kończyły się rekolekcje. Bo uzdrowienie dokonało się przed Najświętszym sakramentem. Pierwszy raz płakałam szlochając. Nie mogłam tego powstrzymać. Dzięki Waszym wypowiedziom zrozumiałam jakie to było ważne w procesie mojego uzdrowienia. Ten etap oczywiście nadal trwa, a Jezus jest najlepszym lekarzem. Jedno wiem, że odzyskałam głos i potrafię śpiewać na wyższych partiach co miałam kompletnie zblokowane 😊

Cieszę się, że prowadzi Pani ten kanał. ❤

Piękna rozmowa ! Marze żeby wszyscy rodzice zrozumieli, ze dzieci mogą płakać i żeby im tego nie zatrzymywano ❤️

Od lat zmagam się z bólem i sztywnością różnych części ciała.Dzieki tym podkastom dochodzę do przekonania że powodem jest wiele emocji zatrzymanych ,nie rozwiązanych . Dziękuję 😊

Nie becz, ale z ciebie beksa. Tylko płakałaś powiedziała siostra po ok 50 latach...A ja gulę w gardle, tłumienie płaczu notorycznie miałam.... I głęboki smutek całe życie... B.silna depresja chroniczna. A teraz uśmiecham się nieustannie , nauczyłam się pilnować myśli, nie wpuszczam negatywnych, nie ruminuję.. Każdego dnia wyszukuję coś pięknego; a to kwiat, liść, chmury, zachód słońca, kora na drzewie....Uszczerbek na naszej żywotności...pierwsze słyszę a jakie to ważne.Dziękuję...

Widziałam kiedyś piękne ćwiczenie. Dwa szybkie wdechy, jak przy płaczu, szlochu i spokojny wydech. Bardzo kojące.😊

Bardzo wartościowa rozmowa , wielkie dzięki dla obu Pań🙏

wychowywanie do posłuszeństwa - mocne to jest

Bardzo dziękuję za tą rozmowę, ten temat. Moje ciało na wiele sposobów sygnalizowało mi, że jest mu trudno, bardzo ciężko, aż w ostateczności informacja, która nie była roszyfrowana, wypłynęła w postaci depresji. To co fundujemy sobie, po przez tłumienie, po przez ignorowanie,tuszowanie uśmiechem..to w czystej postaci wychodzi w postaci depresji " uśmiechniętej depresji " .. lata niezrozumienia i oszukiwania własnego ciała. Na szczęście zaczyna się uświadamiać, co to w ogóle jest, skąd się to bierze ... ten kamień w środku, który tak ciąży i boli. Skąd pomysł, żeby trudne momęty, płacz, zmęczenie, po prostu przespać .. I te momenty, kiedy nasze ciało samo rozwali ten mur i jednak puści płacz, czy złość..często wszystko na raz ...ulga jaka potem przychodzi ... gdy przez tą wyrwę na chwilę się wedrze inne uczucie .np. radość...zanim znowu nie załatamy tego muru...przez chwilę można zapomnieć o depresji, pomyśleć; może jej jednak nie mam. To ciekawe, że depresja to prężne pracująca firma za tymi murami. Dziękuję za wskazanie sposobu, jak rozwalić, po kawałku, ale jednak, jak rozwalić ten mur. Ważną wskazówką jest pokazanie przez Panie z czego ten mur jest zbudowany. Odzyskałam nadzieję na odzyskanie siebie, życia , Dziękuję ❤❤

Cieszę się, że wreszcie słyszę, że płacz jest naturalną reakcją organizmu... Jestem płaczką, jestem wrażliwą osobą i jak mnie coś boli to płaczę i już...

Roszina i znajomi uważają mnie za osobę silną, zdecydowaną, a nawet radzącą sobie w zyciu. A ja niestety w srodku jestem bezradna, wystraszona, niepewna. Przez to mam depresję i stany lękowe. Chodzę od roku na terapię. Pomalu z tego wychodzę. Ale nadal nie panuję nad emocjami i wybucham. Nie potrafię inaczej sobie z tym poradzicie

Słucham i płaczę 😢 w końcu z radością, że mogę, że to dobrze, że tak ma być 😢 wreszcie nie muszę się wstydzić 😢 samej siebie 😢 ależ piękne treści 😢 dziękuję bardzo za ten materiał 😢❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤wreszcie mogę być w pełni człowiekiem ❤

Bardzo dziękuję za ten temat. Mam zblokowany płacz i krzyk. Na terapii odblokowała się złość i granicę. Płacz może 3 razy. No cóż "nic mnie nie rusza". W ciele nadal mam spięcia. Szczególnie szczęka, gardło i przepona. Że nie będę płakał zdecydowałem gdy miałem 6 lat. To 43 lata temu .. Lowen to coś dla mnie. Dziękuję za wskazanie drogi. Pozdrawiam 😊

Mnie bardzo poruszyło zdanie że trzeba odróżnić wyrzucanie emocji od wyrażania tej emocji

Przeurocze kobiety. Prosze o wiecej wskazowek do odzyskania siebie.🌹🌸🍀🌺💙

Wczoraj trochę się spóźniłam, nie zdążyłam podziękować obu Paniom. Wspaniała rozmowa! Akurat ja płaczę na okrągło, nie ma dnia bez łzy. Nawet jeśli nie wzruszy mnie film, złe wiadomości, to popłaczę się na widok skowronka na niebie. Za nic nie byłam tak "prześladowana", jak za płacz. Mówiło się, że płaczę na zawołanie. Płakałam w szkole. Wystarczył fragment "O Psie który jeździł koleją" czy wiersz Szymborskiej. Pamiętam, że próbowałam przestać. Nigdy mi się nie udało ani temu zapobiec, ani przestać. Był taki czas, że próbowałam z płaczu zrobić moją wyjątkową cechę, być jak aktor na scenie. Wreszcie zdobyłam umiejętność "wyłączania się". Zdobyłam wtedy nowy przydomek "po Tobie wszystko spływa jak po kaczce". Tak spływało do środka i płakałam w łazience lub pod kocem. Na koniec nastąpiło spięcie tych dwóch "przeciwstawnych postaw" i wyłonił się trzeci aspekt mnie. Powstał gniewny człowiek. Gdzieś kiedyś usłyszałam, że krzyk powstaje wtedy gdy próbujemy coś powiedzieć, ale nie jesteśmy wysłuchani. Powiedzmy, że to przetrenowałam i osiągnęłam sukces. Pozwoliłam samej sobie płakać. Odzyskałam radość, równowagę, było dobrze. Tak sobie żyłam jakiś czas zadowolona z siebie. I nagle spotkałam się z osobowością narcystyczną i przekonałam się jak kruche to wszystko było. Uważam, że to bezsilność leży u podstawy każdej mojej emocji. Najpierw jest "zatkanie" (brak tchu), wielki znak zapytania, ale jak to? A potem jest taka gniewna rozpacz, która wprawia mnie w ruch, najczęściej wtedy muszę gdzieś iść, gdziekolwiek.

Drogie panie, jesteście tak piękne, że stwierdzam iż do terapii powoływane są takie osoby, nie bez powodu.Dziękuję za wiedzę. "Przyjęcie kogoś z złością" To jest dla mnie trudne. Złość-zwiastunowa emocjia, do akcji i zbierania informacji, do samoszacunku.!!! Piękny cały wykład.Dziękuję.

Obu Paniom DZIEKUJĘ za rozmowę💌...wartościową ..choć momentami trudną! Jak to ja-muszę jeszcze raz albo dwa odsluchac dla lepszego zrozumienia🙈.Piękne było zdanie : aby zrobić Drogę do Radosci musimy SPOTKAĆ się z naszym smutkiem!! Utkwiło mi też zdanie - ODZYSKAĆ swój PŁACZ!! Pamiętam...dawno temu złapałam się na tym że od dwóch lat wogóle nie płakałam...czułam z tego powodu wielki niepokój...bo ogólnie płaczliwym typem zawsze byłam! Kiedy placz wrócił-wiadomo że nie z radosci-czułam z tego powodu ulgę i pewną wewnętrzną Radosc że żyję! ODZYSKAŁAM swój płacz😊..może by jeszcz ten temat rozszerzyc...fajnie P.Agnieszka powiedziała o tych rekolekcjach....bo slowo chyba oznacza- odzyskac połączenie😊dziękuję..serdecznie pozdrawiam...dobrego wieczoru💌😊

Bardzo ciekawa rozmowa. Słucham wykładów p. Marzeny, robię z nią niektore ćwiczenia i wiele razy w ciągu dnia wykorzystuję pewne pomysły, by zadać sobie pytanie, co dzieje się z moim ciałem i co to znaczy i co zrobić, żeby sobie pomóc. Bardzo zaciekawił mnie fragment rozmowy o połączeniu gniewu i smutku. Dziekuję za wskazówki i inspiracje do dalszej pracy. To niesamowite, ile energii życiowej przybywa ,gdy uda się choć trochę uwolnić emocję zamkniętą w ciele.❤

Pani Agnieszko! Jest Pani przepiękną kobietą i w środku i na zewnątrz. Bardzo wartościowa rozmowa i cudowny gość! Dziękuję ❤

Dziękuję za dziś bardzo poruszające i ważne treści z szacunkiem i nie pomijaniem ciała które pamięta...

Będąc na warsztatach pracy z ciałem widziałam jak wielu psychoterapeutów z różnych części świata wyrażało swoją złość i cierpienie. Prowadzący był z nami. Muzyka pozwoliła na ekspresje. Luksusowy hotel wytrzymal . Swiat sie nie zawalil. Byl czas i byla przestrzen na nasze doswiadczenia. A wiec mozna. W naszej kulturze tak niewiele jest miejsca na ekspresje emocjonalna. Sami odbieramy sobie sile I energie. Pora to zmieniac. Dziekuje za spotkanie.

Super wywiad! Jako mama malych jeszcze dzieci dziekuje za przypomnienie o tych wszystkich drobnych, ale arcy-istotnych gestach wspierania dzieci w przezywaniu emocji!

Bardzo dziękuję za przedstawienie tego tematu: blokady krzyku i płaczu. Mnie poruszyło to że oprócz nie utulenia w tych emocjach którego nie otrzymałam w dzieciństwie; przestrzeni na nie; to jeszcze to że jak widziałam płaczącą histerycznie mamę nie chciałam bym być do niej podobna... tak to prawda. Stąd moje furie stąd złości tak straszne że przerażają mnie samą. A można wybrać inaczej: nie wyrzucić, a wyrazić. Trudne to. Staję do wyrażania płaczu i krzyku codziennie i uczenia się wyrażania go w nienadużywający sposób. W szacunku do siebie i innych. WOW. Dziękuję dziękuję dziękuję:)

Piękne spotkanie bardzo ciekawa gościnie, taka wyrazista i kompetentną. Wiedza duża i przekazana w pełen emocji sposób. Super się słuchało i oglądało obie Panie. Dziękuję za to że się dzielicie swoją wiedzą. Pozdrawiam serdecznie. 😊❤

Fenomenalna rozmowa! Jestem osobą z zablokowanym płaczem i odciętym głosem, tak na maxa :/ zamiast płaczu potwornie zaczyna mnie boleć gardło. Smutek, żal, rozpacz - to emocje, które mam kompletnie niezaakceptowane i boję się ich. Bardzo dziękuję za tą rozmowę

Piekna i wartosciowa rozmowa.

Nie wolno mi było płakać w dzieciństwie. Teraz płaczę przy każdej okazji. Pięknie powiedziałaś Agnieszko: łzy to niewypowiedziane słowa.... Jakie to prawdziwe...

Moja mama była baaardzo mądra....kiedy płakałam, byłam smutna to mówiła zawsze....płacz kochana, płacz, wypłacz się i jeszcze i jeszcze....I płakałam, aż faktycznie już mi przechodziło....niesamowita ulga przychodziła i reset ❤

Łzy wzbierają co chwilę podczas słuchania, choć ogólnie na głęboki szloch rzadko sobie pozwalam. Nie umiem też oddychać przeponowo bez nakierowania świadomie uwagi na to. Dla mnie terapeutyczne jest też oglądanie bajek z dziećmi, płaczę ale po cichu (no właśnie, a nie powinnam, wstydzę sie szlochać przy kimś). I uczę sie wytrzymywać płacz moich dzieci i być przy nich, nie blokować tego, ja nie pamiętam bym w dzieciństwie płakała, zawsze byłam wzorowa i grzeczna, nawet podczas zastrzyków, bo wiele razy chorowalam na płuca.

"Kocyk moknie, becik moknie nie płacz płaczku tak okropnie" Byłem smutnym i samotnym dzieckiem. Często płakałem z tego smutku i samotności. Niestety reakcją na mój płacz było zawstydzanie, odtrącanie. Nauczyłem się płakać kiedy nikogo nie było w domu. Kiedy czułem, że nazbierało się we mnie dużo smutku, włączałem jakąś smutną piosenkę, żeby dopełnić tą czarę smutku i zacząć wypłakiwanie. Na codzień mam odruch zatrzymywania płaczu. Mój płacz przeszkadzał mamie. Jak miałem 17 lat mama zbiła mnie, straszyła psychiatrykiem, nazywała żmiją, bo płakałem przez kilka dni. Ogólnie mama nie akceptuje mojej ekspresji - tej wesołej też.

Zalanie partnera swoimi emocjami spowoduje otwarcie jego ran .W odpowiedzi mamy kontratak lub wycofanie .Jedno i drugie niszczaco dziala na zwiazek i czesto prowadzi do rozstania pelnego zalu i pretensji .Praca nad soba mi mowi ze "wlasne"schematy trzeba rozwalic z terapeuta w bezpiecznych warunkach .

Wspaniała gościni, pani Agnieszko. Dziękuję za tę interesującą rozmowę. Dzisiaj nie mogłam oderwać oczu od pani Marzeny, od tego jak jej ciało i twarz żyło emocjami podczas mówienia, jak całe uczestniczyło w głębokim rozumieniu tematów, na które się wypowiadała. Byłam jak zahipnotyzowana tym, że widzę kobietę, która cała jest ucieleśnionym, przeżywającym istnieniem. Pięknym i prawdziwym. Chwilami pewnie nie słyszałam słów, bo chłonęłam widok. 😊 Pewnie będę wracała do tego nagrania, żeby je jednak usłyszeć, bo rozmowa dwóch specjalistek od uczuć - jednej bardziej od strony cielesnej, drugiej bardziej od strony psychologicznej - jest ogromnie wartościowa i dziękuję Pani za ten pomysł. I za zapowiedź realizacji kolejnych. Dopiero na sam koniec mój wzrok przyciągnęła Pani twarz, gdy cała, razem z oczami, rozpromieniła się w uśmiechu. To było tak, jakby nagle zaświeciło słońce i przyciągnęło mnie mocno. Myślę sobie, że wielkim walorem tego filmu jest, poza merytoryczną zawartością, obserwowanie tego, co się emocjonalnie wydarza. I że jest to możliwe, jest na to przestrzeń. Inaczej niż w suchych, czysto intelektualnych rozmowach "ekspertów", dla których odmrożenie ekspresji to coś "nieprofesjonalnego".

Dziekuje sliczne za wartosciowy podcast pozdrawiam cieplo I milo❤

Piękne spotkanie. Dziękuję ❤️

Pani Agnieszko, cudowny materiał,, uczy jak rozumieć swoje emocje, nadać im,, tor,, jak je wyrażać, szanować siebie, za darmo mega wartościowa wiedza, dziękuję bardzo,, dużo łatwiej radzę sobie,,, po każdym filmie mam chęć,, latać,, czuję się wolna i radosna, pozdrawiam serdecznie obie panie :) :) :)

Dziękuję. Pod koniec słuchania rozmowy o płaczu, poruszona tym co jest u mnie teraz pozwoliłam sobie na smutek i też wyrazem były łzy. ❤ A słuchając dalej dotarło do mnie, że ta moja aktualna sytuacja też mnie złości.. i wstałam z łóżka, a miałam ochotę tylko spać z doświadczalnego trudu. Dziękuję za uświadamianie i nazywanie 🥹🤗

Tak Pani Dr…w swoim czasie gdy byłam w dłuższej traumie płakałam po czym przemywałam twarz i z uśmiechem wychodziłam do pracy i jestem przekonana,że dlatego stałam się silna…i przetrwałam wszystko 😭🙈🦾❤️dzisiaj jestem szczęśliwą kobietą…dziękuję,dziękuję,dziękuję ❤❤❤ 32:01

Tak mnie ożywił ten odcinek, że chyba całą noc będę tańczyć. Jest to po "mózgu" mój nr 2 temat. Pani Agnieszko, dziękuję za te niezwykłe treści, ponieważ stwierdzam, że jestem zdrową emocjonalnie osobą. I z przyzwoleniem będę płakać i złościć, bo kocham swoje życie. Wrzucam na luz❤

Super gość i bdb rozmowa, wiele wątków mnie poruszyło, odsłucham z uwagą jeszcze raz. Dziękuję

Akceptacja siebie rozgniewanego, ale nie takiego który niekontrolowaną złością jest w stanie nieświadomie skrzywdzić, bardzo tu dla mnie wybrzmiała. Zezwalanie sobie na kontrolowany upust emocjom = szacunek do samego siebie jako pierwszy krok do prewencji tsunami wewnątrz i na zewnątrz. Otwierająca umysł rozmowa - pięknie. Dziękuję. Niesamowicie ważny wątek o nie zostawianiu dzieci płaczących samym sobie… My rodzice bardzo potrzebujemy takich wskazówek jako walidacji naszych instynktów do wsparcia dzieci w trudnych emocjach, żebyśmy nie powielali tego co znamy, a co niekoniecznie dobre dla rozwoju samoregulacji w naszych latoroślach. Niesamowite patrzeć jak nawzajem się inspirujecie - autentyczna rozmowa, z korzyścią dla słuchaczy - jest moc!

Mnie karcono że krzyczę ,to było złe,, byłam zła gdy pokazywałam emocje ,więc musiałam tłumić żebym nie była ta ,,zła,,.

Te pierożki, to moja historia. Bylam karana, jedzeniem też, aż do wymiotów. Na pierogii nie moglam patrzeć przez 30 lat, bo bylo mi słabo. Dzisiaj mam 50 lat, robię je i patrzę jak znikają w ustach moich dzieci z wołaniem o dokładkę. Jemy co chcemy i ile chcemy. To mnie uzdrawia. Dziękuję za cudowną rozmowę, słuchałam i sobie pięknie płakałam, z przepony szło...na głos, zdrowo

Popłakałam się słuchając. Dziękuje za tą rozmowę 🙏❤️

Wartościowa dla mnie rozmowa. Przez długie lata nie potrafilam uzywac krzyku, bo bałam się, że "wywalę" swoją złość na kogoś, tak jak z tego Kałasznikowa, i przez to kogos skrzywdzę, tym swoim ogromnym krzykiem. W dzieciństwie moj tata tak wyladowywal swoje emocje na nas. Nauczyłam się, ze krzyk jest krzywdzący. Dorastając bylam totalnie zblokowana emocjonalnie i przez to postrzegano mnie jako spokojną, miłą i opanowaną osobę, nawet ja sama tak o sobie myślałam. Ale czułam też pewien dysonans, poniewaz wewnętrznie az gotowalo sie we mnie w sytuacjach konfliktu. Cześć spraw przepracowalam na terapii. Gdzie konkretnie moglaym pochylic się jeszcze nad uwolnieniem krzyku? Jakieś warsztaty?

Pani Agnieszko,piękny dialog,miło posłuchać dwie dojrzałe kobiety szanujące się nawzajem😀 Staram się pozwalać swojej 7 letniej córce płakac i okazywać zlość kiedy widzę że te emocje już wypływają na wierzch ale najgorsze jest to że nauczyciele z przedszkola " starej daty" zabraniają dzieciom płakać,bo pewnie to dla nich niewygodne.Dziekuje za wszystkie Pani filmiki, bardzo mi już pomogły zrozumieć siebie i innych.To bezcenne klejnoty.Pozdrawiam serdecznie

Przez rok nie umiałam płakać, byłam jak beton, teraz chce odzyskać życie🌹

Przetrwalam traumę po smierci mamy dlatego że pozwolilam sobie na płacz, szloch, wycie, krzyk... Trwało to kilka miesięcy, a powtarzalo sie co drugi-trzeci dzień. Plus ćwiczenia oddechowe plus medytacja. Nikt mi tego nie powiedział ze tak trzeba. Przyszlo samo. Az w koncu trauma zaczęła odpuszczać... Jestescie Panie cudowne!! Dziękuję

Piękna rozmowa! Wszystkie moje ciała dziękowały mi za to, że pozwoliłam sobie, abyście mnie Panie poprowadziły przez tę godzinę. Co wzięłam - to już moje 🌻 Dziękuję!

Bardzo dziękuję 💞💞💞💞

Dziękuję. Bardzo wartościowa rozmowa.

Bardzo dziękuję za cudowną rozmowę ❤

Z głębi serca dziękuję Paniom za niezwykłe spotkanie,bardzo potrzebne,prawdziwe,otwierające na nowe, jeśli pozwolimy sobie na bycie sobą,na wyrażanie siebie,na szacunek do siebie.Poruszonych zostało wiele ważnych wątków.My mamy wpływ co z tym zrobimy.Szczerze,moim pragnieniem byłoby wziąć udział w warsztatach z tak doświadczonymi osobami,by przepracować przeszłość,aby móc żyć dalej w pełnej radości, otwartości.Dlatego pani praca z doświadczonymi osobami pomaga,aby wychodzić ze schematów myśleniowych,inspiruje,aby wybierać życie w pełni.Leczy Pani rany razem ze swoimi gośćmi.Dziękuję😊

Ja nie płaczę w ogóle , nie mam potrzeby krzyczeć ani wrzeszczeć . Bywa że mam mokre oko ze wzruszenia . Nie odczuwam powyższych sytuacji jako koniecznych do życia . Jestem w dobrej kondycji i dodam że miałam tak zawsze. Jeden raz w życiu płakałam a mam już pół wieku . Czekam na treść i dziękuję za przekaz 🌹

Dziękuję za rozmowę i zaproszenie do słuchania naszego ciała, do bycia z nim w autentycznym kontakcie a przez to bycie szczęśliwym🫶🏻

Świetna rozmowa, bardzo jej potrzebowałam!! Musze wysłuchać drugi raz i zapisac pewne wątki. Dziękuję za pomoc w zrozumieniu siebie 😊

Bardzo dziękuje Paniom za super pomocny podcast. W UK ,sprubować krzyknąć to już jest przemoc . Przeszedłem przez to . Niestety nie można wyrazić swych emocji. Wszystko ma być, cicho, łagodnie, milutko a później depressed I psycholodzy pełne ręce roboty.

Najgorzej, jak w dzieciństwie straumatyzowane fizycznie i psychicznie dziecko nawet juz nie płacze. kiedy wie, że to i tak nic nie da. nikt nie przyjdzie. nikt nie powstrzyma okrutnych rodziców. a jeszcze gorzej, jak po latach starej matce zbiera sie na wyrzuty sumienia i szlocha "jaką bylam dla ciebie złą matką". nienawidzę wtedy jej, hipokryzji i straconego dzieciństwa

Kolejny cieply I wartosciowy przekqz dziekuje pani❤

Dziękuję 😀 za jak zwykle piękną i wartościową rozmowę, która pozwala mi się ugruntować w tym co już wiem o emocjach i potrzebie ich wyrażania. ❤ Teraz zostanę w zasłuchaniu i pewnie jeszcze niebawem do tej rozmowy wrócę, tak mi się ona podobała i tak wiel ważnych dla mnie treści w sobie przyniosła.

Jako dziecko słyszałam nie rycz,publicznie nie lubie płakać,dziękuję za mądrą rozmowe

Wszystko zatrzymane w moim ciele. Zrozumiałam swoją depresję i dwubiegunowość. Ból przepony, pleców, żołądka. Dzieciństwo to bicie, upokarzanie, noemożnoßć bycia Sobà, zakaz śmiechu, radości. O bliskości, uwadze nie było mowy. Przez dziesięciolecia nie mogłam płakać, chociaż było bardzo ciężko. Zrozumiałam uzależnienia męża i agresję, co było dla mnie wymuszeniem udawania, bycia miłą i tłumienia emocji dla tak zwanego „ świętego spokoju” . Migreny i cała reszta w tym pracoholizm, perfekcjonizm i wreszcie totalna pustka. I co dalej, od czego zacząć w tej samotności i niezrozumieniu. Każde słowo mega waźne. Bardzo dziękuję.

Dziękuję za pokazanie techniki kałasznikowa aby zbliżyć się do płaczu. Kojąca była dla mnie wasza rozmowa.

Wspaniała rozmowa. Dziękuję

O jaka miła niespodzianka❤. Pani Marzena i P. Agnieszka razem.😊

Dziękuję za tą bardzo wartoścową rozmowę. Uruchomił mi się płacz i pierwsz 30 minut płakałam łzy ciekły strumieniem a potem był spokój. Pewnie jeszcze będze praca z krzykiem i gniewem. Pozdrawiam serdecznie 🌷⚘️

A Jordan Peterson płacze publicznie i to jest super. Super jest to, że sie nie wstydzę swoich emocji. U mnie, kiedy blokuję płacz, pojawia się silne, dotkliwe dławienie w gardle, jakby mnie ktoś dusił. To moje ja pokazuje mi, jak bardzo boli blokowanie płaczu.

Rozmowa poruszyła mnóstwo przestrzeni w moim ciele. To, co poczułam tak, że aż jęknęłam tak prosto z trzewi to zdanie: Podziękuj sobie za płacz... I to zrobię, dużo go u mnie w ostatnim czasie. I taki bliższy niż kiedykolwiek dotąd. Dziękuję przepięknie za rozmowę. 💜

Coraz częściej puszczam😊i pozwalam na swobodny przepływ łez❤. Cudowna rozmowa. Dziękuję ❤

Bardzo cenne uwagi pani udziela lubię Panią oglądać

Cudowna rozmowa, dziękuję 🫶

Bardzo dziękuję Paniom-Poetkom oraz życzę wszystkiego dobrego.

Dziękuję za kolejną dawkę mentalnego przytulenia ❤

Dziękuję z całego serca, słuchając Panie, miałam wrażenie że mówicie do mnie i o mnie. Jeszcze raz bardzo dziękuję.

Głośno śmiać się już mi wolno,jest to cudowne.Na płacz pozwalam sobie w kontakcie ze sztuką i filmem.Gardło już mniej się zaciska.

Wrócę do tej rozmowy na pewno bo temat płaczu jest nieznany i obcy mimo moich doświadczeń w życiu

U mnie w wieku prawie 40 lat w wyniku kolejnej traumatycznej sytuacji, wyszly na swiatlo dzienne chyba wszystkie pozostale traumy i skumulowane w ciele emocje, ktore nosilem w sobie od najmlodszych lat. Od pol roku wylewa sie ze mnie tyle lez, ze momentami az sie sam dziwie, ze jeszcze sie nie odwodnilem. Pozwalam sobie na ten placz, szloch, czasem ryk, a nawet krzyk - czasem, az sie sam tego boje. Mimo, ze cialo jest nadal strasznie spiete i obolale, to gdzies w glebi duszy, mam wrazenie ze moje cialo w ten sposob się oczyszcza z tych wszystkich emocji zamknietych w ciele. Pytanie tylko ile jeszcze to wszystko potrwa, ile jeszcze musze wyplakac, zeby chociaz cialo odzyskalo rownowage... Mam nadzieje, ze to wszystko jest po cos i ma glebszy sens. Dziekuje dziewczyny za wyklad! 🙏♥️🌻🖖

Bardzo dziękuję za ten materiał. Pamiętam, że kiedyś napisałam w komentarzu prośbę o coś w temacie płaczu. Poczułam się usłyszana i otrzymałam konkretne wskazówki.

Dziękuję bardzo 💚 jest Pani dla mnie wielkim wsparciem.Uswiadomilam sobie,ile rzeczy wymazalam z pamięci 😮

Przepiękny materiał , cudownie dziękuje ❤❤❤

Bardzo dziękuje za tą rozmowę :)

Dziękuje ❤bardzo ważny temat.

Co za genialna konferencja! I nie musimy za to płacić 🌷😁

Bardzo dziękuję❤

Wspaniała rozmowa! Dziękuję 🙂

Ogromnie dziękuję ❤

Pięknie się wypełniacie w tej rozmowie. 😊 W trakcie mojego przebudzenia duchowego poczulem jak zbliza się ogromna fala płaczu . Niestedy dzialo się to w publicznym miejscu a obok mnie była żona. Pamiętam że zużyłem wtedy wszystkie swoje siły by nie dopuścić do beku . Płynęły tylko łzy. Trwa to 8 lat a w ostatnim roku intuicyjnie płaczę z oddechem czując że wywalam cały bul i zatrzymaną energię. Sesje płaczu trwają nawet 1 godzine . Usłyszałem od pani" coucz" że mogę się rozsypać bo nie zapełniam przestrzeni po emocjach które wychodzą ze mnie....... czuję że nie ma racji.....

Dziękuję za tę rozmowę, z całego serca. Moją uwagę szczególnie przykuwa ją słowa dotyczące rozpoznawania w sobie-jak zatrzymuję się przed wyrażaniem złości? Nauczyć się mowy własnego Ciała - to moja potrzeba, marzenie. I jestem w kontakcie z ciałem , skanuję je, pytam, ale jeszcze nie rozumiem jego języka..Ta rozmowa daje nadzieję i wiarę, pewnoś, że to jest możliwe. Tak bardzo za tym tęsknię.., za sobą.. Dziękuję.

Przepiękna rozmowa. Tyle strun porusza. Dziękuję ❤

Wspaniale przekazy piękne dzięki dla obu pań . Bardzo mi sie podoba waga słowa .....czuje gniew.... nie złość

Ponownie swietny wykład.Słyszałam coś o bioenergetyce a tu dowiedziałam się jak to działa .Bardzo mnie to zainteresowało.

Bardzo ważna rozmowa Pani Agnieszko! ♥️👍 Pomaga zrozumieć problemy występujące przy "odmrażaniu" stłumionego spektrum emocji i uczuć. Odczuwam radość, miłość i wdzięczność, jednak jest obawa wobec odczuwania złości i gniewu. Mam poczucie, że ich nie znam i utracę nad nimi kontrolę, albo też wyrażając je narażę się na odrzucenie przez otoczenie😔 (wiem, że to tylko lęk przed odrzuceniem projektowany na otoczenie). Cenne są wskazówki Pani Marzeny dotyczące emocji, aby nauczyć się je "wyrażać, a nie z siebie wyrzucać, regulować, a nie tłumić". Proszę o poruszenie kwestii zatrzymanej rozpaczy. Dziękuję za tak wnikliwe przedstawienie tematu i pozdrawiam serdecznie ❤️❤️🔥

Dziękuję

Kiedyś usłyszałam ciekawą myśl,że płacz to nasz odblokowany wentyl bezpieczeństwa...pomaga upuścic to,co się nagromadziło...czyli reset...❤