Nie chcę już ratować! Kim jest dorosły ratownik i jak z niego wyjść? 

Jako 27 letni facet pierwszy raz ktoś uwidocznił mi ten mechanizm i mam wrażenie, że dorosły ratownik jest też bardzo często powiązany z brakiem umiejętności stawiania granic. (tematem poprzedniego podcastu) Pięknie dziękuję za ten i poprzedni materiał.

54 lat w słonecznym patrolu 😄. A w swoim życiu zgliszcza. Składam wypowiedzenie. Odchodzę na emeryturę. Czas na swoje życie. Czas na terapię. Dzięki dziewczyno.

Ależ mnie to dotknęło. Mama ratownik, którą znajomi określili jako "uosobienie życzliwości". Dla nas zimna, oschła, czasem wściekła, bo zasobów zero. Teraz ja, jej córka wychodzę z bycia ratownikiem dla ludzi wokół mnie i czuję taki spokój, wolność. Przede wszystkim zaczynam w ogóle CZUĆ - emocje, samą siebie, swoje granice i upodobania. Dziękuję za ten materiał.

Twarz dziecka a mądrość sowy... Dziękuję i pozdrawiam serdecznie.

Jesteś, jak Anioł dla dorosłych nieuzdrowionych. Dziękuję Ci za każdy materiał, którym się dzielisz z nami❤

Mega podcast.Mam juz to w.procesie .Jako mała dziewczynka ,ratowanie mamy ratowanie taty..a potem opieka nad mezem po wypadku...jakze mi sie ratowanie rodzicow przydało bo męża tez ratowalam prze 15 lat..nie wspieralam a ratowalam..umeczylam sie...dopoki nie zajrzalam do siebie..do traum do piwnic ..i tam znalazlam dzoewczynke...przerazoną,zależną ,odretwoałą z braku bezpiecseństwa..dziś moja jedyną misją jest uratować ta dzoewczynke ..uslyszec,wesprzeć ,widziec a innych ucze sie wspierać...i oczywoscie nie ma innej drogi jak przez uklad nerwowy i ciało...TO MOJA DROGA..TRUDNA ale jest sensem mojego życia ,mimo juz powaznego wieku ,mam nadzieje na prawdziwa doroslośc w swoim wnetrzy.Dziekuje Marianna za mega prace❤.Iza MB

Słuchając, miałam w sercu bliską mi osobę. Ta treść bardzo pomogła mi zrozumieć, co w niej siedzi. Niestety takich ratowników też nie da się "uratować", ale i niedobrze jest im ulegać. Od ratowników chce się uciec jak najdalej, bo potrafią dla dobra sprawy być bardzo przemocowi.

Witam, mam wrażenie że ten materiał jest o mnie, wszystko się zgadza, nawet skończyłam studia ratownictwa medycznego, byłam nienasycona ratowaniem innych, teraz czuję się wypompowana i bardzo zmęczona. Nie umiałam sobie pozwolić na nie pomaganie, gdy próbowałam czułam się winna. Dziękuję za ten materiał. Idę w dobrą stronę. Jest to trudne ale czuję że bedzie dobrze. Jeszcze raz dziękuję.

Wiem juz od dawna ze jestem ratownikiem...proces wychodzenia z tego jest trudny i mozolny .mimo świadomości ciezko te mechanizmy ze swojego zycia wyrzucic...ale pomalutku mozna ...jestem w procesie ..i jestem wdzieczna takim osobom jak Marianka ..to dzieki Tobie Marianno ..i innym osobom ktore zajmuja sie tematami psychologii..wychodze na prostą..bardzo dziekuje❤❤❤❤

Marianko bardzo dziękuję za to że jesteś. Wiem że to źle zabrzmi na tle Twojej wypowiedzi, ale ratujesz moje życie i układasz mnie na nowo. Z każdym kolejnym podcastem obieram się jak cebulę i odkrywam kolejne pokłady warstw z których nie zdawałam sobie sprawy. Jestem pod ogromnym wrażeniem wiedzy i łatwości przekazywania jej, szczególnie że jesteś tak młodą osobą. Wszystkiego dobrego prosto z serca.

Rzeczywiście nie jest łatwo być dzieckiem ratownika. Dla rodzica w takiej roli potrzeby/problemy dziecka często nie wydają się wystarczająco ważne i poważne, żeby się nimi zajmować, nie ma też już na nie sił i czasu. Może to prowadzić do poważnych zaniedbań emocjonalnych. Dzięki za poruszenie tego wątku!

Dziesięcioletni proces wychodzenia z tego ruchu z wisienką na torcie w postaci Twojego podsumowania. Dziękuję. Tak, ratowanie to uzależnienie jak każde inne. W momencie kiedy (jeszcze wtedy nie do końca świadomie) zapragnęłam, żeby nikt ode mnie nic nie chciał- napęd życiowej energii przestał działać. Poczułam cholerne zmęczenie….. teraz MOJA ścieżka staje się tą najważnjejszą

Dziękuję🙏 Narracja mojego życia🙈 Wychodzę z tego od 20 lat, powolutku, krok po kroku, bo nie od razu zauważyłam to w sobie, ale czułam, że coś jest nie tak jak powinno... Moja mama tak funkcjonuje od dziecka (jest pierwszym dzieckiem z 4) i wiem, że od niej to mam (pierwsze dziecko z 3), ale ja na szczęście zaczęłam zauważać, że to jest chore i duszę się w tej roli🙏 Nasza ostatnia sytuacja z życia... moja mama została wciągnięta w długi w imię ideii ratowania mojego brata, który niestety ma osobowość toksyczną. Miał spłacać te kredyty, które ona zaciągnęła dla niego, ale od prawie roku nie płaci... mama z 3800 emerytury ma dla siebie teraz 2000, bo musi spłacać długi. W dodatku nie potrafi powiedzieć mojemu bratu by ją spłacał, bo wg niej to "on powinien się domyślić", "przecież wie, że ma placić", ale ewidentnie potrzebuje z nim porozmawiać, bo przecież to on zabiera jej pół emerytury🙄 Mama nie umie stawiać granic, więc jednocześnie chyba boi się konfrontacji z nim, zapytania o swoje, bo on od razu ją wpędza w poczucie winy, że jak śmie pytać, że on teraz nie ma! Ja dowiedziałam się pół roku temu i pierwsza moja reakcja to... pogadać z bratem, potrząsnąć nim, a może i zbluzgać... ale za kilka dni pomyślałam, że nie mogę tak postąpić, że to nie mój problem, tak, to moja mama, ale nie ja tak zadecydowałam, nie mogę teraz jej ratować z jej roli ratownika🙈 Takie to wszystko jest pokręcone! W Polsce jest ogrom takich ludzi... nie nauczono nas odpowiadać za siebie, a zawsze za innych🙈 P.S. ale jest też ogrom ludzi żerujacych na ratownikach🙄

Podcast zmieniajacy zycie. Bardzo wazny dla mnie osobiscie. Ogromnie dziekuje za kazde slowo!

Nie było łatwo wyjść z tej roli. Zanim uświadomiłam sobie, że nie jest dobrze minęło kilkanaście lat. Teraz nie chcę ratować i tego nie robię. W rodzinie mam osoby, które oczekują ratowania ale tego nie robię. Wspieram. Nie jest łatwo, jest ciężko. Z odmową ratowania pojawia się poczucie winy, że nie chcę kogoś ratować, że odmawiam ratunku. To kolejna rzecz do przepracowania.

Podaję się do dymisji z funkcji ratownika!!! Dziś i teraz!!!! ❤❤❤

Byłam ratownikiem, wręcz zbawicielem, bo byłam gotowa umierać za te swoje misje i projekty. Wyszłam z tego, pomogła terapia, ale też praca ze sobą. Bywa, że przejmuję się trochę za bardzo, ale umiem się wycofać. Niech ten proces trwa, nie chcę już nigdy ratować.

O tak Pani Marianna, a ile nas jest w zawodach tzw. "pomagaczy" . Źle zrozumiana pomoc skutkuje szybkim wypaleniem. Dziękuję to bardzo wartościowe co Pani mówi i trafia do serca.

To o mnie! Niech ratownik wie, że można inaczej:) oprzytomnialam gdy moja bliska znajoma też ratownik" doprowadziła do swojego rozwodu, obarczając winą męża za wszystko. Klapki mi spadły z oczu, ona karmi się ratowaniem do tej pory, nie znosi sprzeciwu, innego zdania.. Znam ból fizyczny gdy widzisz czyjąś "ranę", znam przyciąganie potrzebujących, współodczuwanie. Potrzeba świadomości nieustannej obserwacji siebie jakby z boku, by chronić przed "skokiem". Często łączy się to z perfekcjonizmem, przymusem robienia, nieumiejętność odpoczynku, pracoholizmem.. Droga długa ale WARTO. Wreszcie czuję że żyję w sobie i zapraszam to życie codziennie do siebie kochając się. Marianko 😂❤

Ćwierć wieku czekałam na to nagranie, jestem wdzięczna!❤

W wieku 50 lat doszło do mnie że jestem ratownikiem, dziękuję

Od jakiegoś czasu, mam hm...sprzeciw, aby nazywać cokolwiek miłością. Wcielamy się w systemy, odgrywamy role. Jaka tu jest miłość? Role odgrywamy z różnych przyczyn - strachu, lęku, niepokoju - czyli jakieś przekonania w podświadomości. To jest tylko gra. Odkąd zrozumiałam, odczułam, doświadczyłam siebie, tego czym jest dla mnie "miłość" do siebie, jak jestem uwarunkowana itd...Nie, nie nazwę niczego miłością. To są tylko programy. Rozkminiamy system i chwała Ci Marianko za to, bo dopóki nie zrzucimy ciężaru powinności i nie zobaczymy w jakiej grze tkwimy to będziemy się kręcić w kółko i powtarzać. I fakt - sami sobie to robimy.

Słucham słucham i widzę siebie -To JA niestety 🙉 zostawiam wszystko,moje sprawy ,moje życie i jestem dla innych tylko nie ma mnie dla siebie. Wszystko o czym Pani mówi jest prawda tak było jako dziecko byłam ratownikiem Mamy i całej reszty...Musiałam przeżyć 57 lat żeby to wszystko teraz odkryć dzięki Pani. Jestem wdzięczna ❤️ dziękuję Staram się całe życie i nic nie wypracowałam dla siebie oczywiście...lecz wszystko dla innych Jestem już zmęczona tym ratowaniem naprawdę bardzo zmęczona ... Jest Pani piekną Kobietą i ma niesamowitą wiedzę mimo tak młodego wieku Dziękuję,że Jesteś i pomagasz tak wielu osobom ❤️❤️❤️

Jesteś niesamowita, masz dar do tego co robisz. Mam 51 lat, od 6 lat w poszukiwaniu siebie. Wiele rzeczy zrozumiałam i przepracowałam, ale jak Ciebie słucham to mam ciary. Zajebisty przekaz, ten i inne. Zostaję tu, wdzięczności ❤

Wspaniały materiał! Aż mam ochotę rozesłać ten podcast do wszystkich znajomych mi ratowników by ich uratować 🤣🤣🤣 Mam poczucie, że jak tego nie zrobię to sami sobie nie poradzą i dalej będą tkwić w swoim ratownictwie a przecież tu jest idealne rozwiązanie! 😄 Jesteś cudowna Marianna! Dziękuję! 😘

RATOWNIK !!! To moja mama - całe życie ratowała i ratuje do tej pory wszystkich dookoła. Był czas, że funkcjonowałam podobnie. Mam 5 dych i od ok 20 zaczęło mnie to męczyć. I nauczyłam się dbać o SWOJE i o SIEBIE. Kiedyś myślało się inaczej. Mama powtarzała, że myślę tylko o sobie. Że jestem jak moj tata. Marianko jak pięknie odpowiedziałaś "moja rodzinną historię" ❤ Dziękuję

Jaką ulgą jest, wyjście z tej roli 😊 i bycie w sobie. Ja doszłam do tego po wielu terapiach grupowych i popełnieniu wielu błędów, w wieku 55 lat. Szczęście doznania własnej przestrzeni jest niezwykłe. Marianko, dziękuję za Twoją wiedzę❤😊

Już jakiś czas temu zacząłem to przepracowywać bez wiedzy, którą tu prezentujesz. Objawiało się to tak, że najpierw byłem tak zmęczony tym pomaganiem, że po prostu miałem dość. Izolacja. Do tego doszło patrzenie na to jak ktoś reaguje na moją pomoc, czy mogę na niego również liczyć. I życie postawiło przede mną dużo narcyzów, bo gdy czegoś potrzebowałem, okazywało się że nie ma chętnego. Doprowadziło mnie to do takiego zdrowego egoizmu. Koniec, wypierdalać. Już dość, teraz skupiam się na sobie. W tym momencie gdy ktoś mnie coś prosi to zatrzymuje się, i jest tak jak mówisz - patrzę czy mogę pomóc. Jeśli nie mogę to odmawiam, choć z tym też mam problem i kręcę się i migam zamiast powiedzieć stanowcze nie. To też braki w stawianiu granic, kurcze jak to wszystko jest ze sobą mocno powiązane... A wszystko zaczyna się w dzieciństwie. Kolejny raz dziękuję że jesteśmy ❤

TAK!!! Tak właśnie mam i uświadomiłam to sobie teraz, gdy kolejny raz wysłuchałam tego podcastu. Dziękuję niezmiernie... brak mi słów by wyrazić co czuję, co poczułam gdy docierało to do mnie Niewymowna wdzięczność ❤❤❤❤

Bardzo dziękuję za ten odcinek. Byłam właśnie takim ratownikiem. Jestem w rozwoju kilka lat. Poznaje te wszystkie uzależnienia i z czego to się wzięło. Nawet wczoraj 😅 na szczęście zauważam to już u siebie a i wszechświat daje mi znaki. Przestań pomagać „ni sile” zajmij się sobą. Prawda jest w tym, ze ciągnęłam ludzi jak magnes, których chciałam uratować a potem sie wkurwialam, że mi to nikt nie pomaga 🫣 Czekam na drugą cześć z wypiekami 😊

Tak pieknie się wysławiasz i do tego tak tresciwie! Wszystkiego o czym mówisz doswiadczyłam w praktyce. I byc ratownikiem i zobaczyć że sie nim jest i nawet podjac jakies dzialania naprawcze. Moze dlatego tak mnie zachwyca Twój podkast, wiem ze mówisz prawdę i do tego taka jesteś dobra w odbiorze. Dziękuję ❤

Podziwiam Cię (o ile mogę mówić Pani na Ty) !!! jestes taka młoda a taka mądra!!!!! Mówisz o moim życiu, dopiero gdy przestałam brać na siebie problemy innych zyję lżej, pozdrawiam i dziękuję za te treści. ❤❤❤❤❤❤❤

Mam 28 lat. To co usłyszałam od Ciebie w tym materiale to jak podsumowanie wiedzy, którą szukałam i zdobywałam w zakresie psychologii od ostatnich 10 lat. Szukałam przyczyn moich obiawów jak np brak umiejętności stawiania granic i znajdowałam tutoriale o jak je stawiać ale to załatwiało sprawy, bo pojawiały się u mnie takie emocje jak poczucie rozczarowania drugiego człowieka, poczucie winy, odpowiedzialność za pomoc drugiej osobie. Myślałam, że być może dla osoby, której odmawiam pomocy jestem pierwszą i (oby nie) ostatnią osobą, do której zwróci się o pomoc. A przecież to, że czasem potrzebujemy wsparcia jest normalne. Jesteśmy istotami stadnymi i nie żyjemy w próżni. Ale jednocześnie sama nie potrafiłam poprosić kogokolwiek o pomoc. Bałam się, że za bardzo obciążę swoimi problemami inną osobę i będę ją miała na sumieniu. Czułam się odpowidzeialna za emocje, które mogłabym wywołać w drugim człowieku, niezależnie od tego z czego one w nim wynikały. Emocje nie były dla mnie, jak dzisiaj po odrobionej pracy na terapii i latach pracy nad rozwojem, informacją. Emocje były zagrożeniem jak powódź zalewająca ciało i siejąca znieszczenie; Myślę, że gdybym parę lat temu usłyszała, że postawa ratownika jest związana z poczuciem boskości, to czułabym ogromny wstyd. Przecież nie czerpię z tego przyjemności, że ratuję innych. Jedyne co czułam, to ulgę i spadek napięcia w ciele. Uf, o włos. Cieszę się, że zostawiłam część tego przenienia w przeszłości; Dziękuję za ten materiał i dziękuję za to co robisz, bo jest to piękne i wartościowe. Serdeczności 🌻

Kiedy psycholog zapytał mnie,, czy umie pani odpocząć,, od razu odpowiedziałem, że TAK, kiedy wszystko jest zrobione !💡🤣

Ja również mam ten syndrom. I niezwykle trudno jest mi zbalansować naturalną zdolność rozwiązywania problemów z tym nadmiernym dążeniem do psychicznego komfortu. Bo wg mnie wynika on z faktu, że nasz mózg jest leniwy i nie lubi "problemów" ponieważ powodują w naszym życiu dyskomfort właśnie. Naturalną rzeczą jest nasze dążenie do szczęśliwego życia. Sztuką jest dostrzegać, że nasze poczucie szczęścia nie zależy od sytuacji na zewnątrz nas tylko od naszego podejścia i sposobu postrzegania tych "problematycznych" sytuacji. I fajnie jest powiedzieć sobie: problem to okazja do rozwoju. Tylko, że mamy ten nawyk dążenia do stworzenia komfortu wokół siebie bo tak jest nam zwyczajnie wygodniej i przyjemniej. A przecież nasz rozwój ma miejsce out of the comfort zone. I myślę, że im lepuej wypracujemy w sobie odpowiednie podejście do "problemów", tym mniej będzie się ich pojawiało na naszej drodze. Jedyną osobą, jaką chcę ratować zatem, jestem ja sama. Chcę siebie ratować przed ratowaniem innych oraz przed zaburzonym podejściem do tego, co wydarza się wokół mnie.

Dziękuję Marianno, nawet nie wiesz ile znaczą twoje podcasty ❤❤❤❤

Genialny wykład ! Jak wiele rzeczy stało sie jasne. Dziękuję.

Nie wiem jak trafilam na to wideo i podcast, zupelnie 'przypadkiem', ale przemowilo to do mnie na 100%. To niepojete, jak mozna uslyszec wlasnie, nieuswiadomione mysli i przekazy. Dziekuje za to wideo, czekam na dalsza czesc.

Pozdrawiam Cię Marianna Dobrze, że jesteś 💚

Właśnie tak to czuje: jak nic nie zrobię w sprawie mamy to pie£dolni£ 🥺🥺 najgorsze, ze ona i tak nie słucha, a jak już j£bni£ to ja mam to wszystko na głowie. Jestem już tym zmęczona. Pamietam dzień, w którym byłam na basenie około południa. Odpoczęłam mega, relaks na maksa. Wychodzę i widzę nieodebrane połączenia od mamy i od mojego męża. Oddzwaniam do mamy cisza. Czytam SMSa „ mame zabrała karetka” i co?? Tak się wkurwil@m, ze wykrzyczałam ze łzami w oczach „ kurw@ dlaczego ?!!” Ale wiecie co znaczyło dlaczego ?? Dlaczego ona mi to znowu robi? Dlaczego nie mogę mieć spokoju, ciszy, czystej głowy tylko wiecznie temat matki i jej zdrowia? Mój mąż myslał, ze płacze ze stresu i lęku a ja wyłam z wkurw@🥺🥺🥺 to było pierwszy raz kiedy realnie się wściekłam na mamę. Dodam ze mieszkam 200 km od niej i to nie jest chwila moment żeby podjechać do szpitala. Mniejsza o resztę ( wróciła do domu, wszystko Ok) ale właśnie tego dnia uświadomiłam sobie dwie rzeczy: Po pierwsze: boje się być szcześliwa i skupiać na sobie Bo na bank jebni£ Po drugie : mam złość ze wszystko zawsze spada na mnie. Słucham dopiero 16 minuty i wyje. Jak to jest o mnie! Jakiś rok temu powiedziałam do męża „ co ze mną jest nie tak, że co by się nie zesrało to zawsze tam jestem; o proszę, tu Magda, pomogę we wszystkim!” Zaczynam rozumieć w końcu o co w tym chodzi. Dziękuję Marianko za to, co robisz ❤️❤️

Dziękuję. Ile mądrości. Dzięki temu co uświadamiasz, świat staje się lepszym miejscem ❤

Kurczę aby tego wszystkiego się nauczyć o czym mówisz trzeba kilka razy przesłuchać każdy odcinek . Dużo ciekawych rzeczy się dowiedziałam o sobie kim jestem kim chce być . Dziękuję ❤❤❤

Marianko utulam Cię za mądrość i za to, że tak pięknie i wyczerpująco mówisz o rzeczach, do których sama dochodzę 💪. Cały ten podcast jest tak naprawdę o współuzależnieniu chociaż nie pada to słowo. 😘

Dzięki za mądre słowa , dzięki temu będę próbować się zmienić . 34 lata byłam ratownikiem dla męża .

To o mnie. Ratowałam matkę przed ojcem kiedy bił i pił. Ojca przed piciem. Matkę kiedy miała swoje shizofreniczne bo była schizofreniczka. Brata przed narkomanią... Od 27 at. Zrobiłam mu 6 mieszkań..... Itp itd.... Meżaa przed alkoholem... Syna przed nerwica za. Lękowymi... Drugiego syna przed śmiertelną choroba wg. Medycyny konwencjonalnej ... I akurat u synów się udało :) Ale Stop. Ruch ratownika przekierowałam na siebie... ❤😊

Tak sobie myślę, że ratownik tak naprawdę chce uratować siebie, swój obraz siebie Np. matka ma bardzo dużo nienawiści do siebie, świata, potężny wstyd w sobie. dziewczynka jest tresowana, ma robić, myśleć, mówić tylko to, czego chce matka. Kazdy sprzeciw dziecka jest tłumiony agresja i przemocą. Dlaczego? Bo matka ratuje siebie kosztem dziecka. Matka chce przezyc życie dziecka za niego. Nie z miłości, nie żeby je ochronić ale żeby poprawić, naprawić czy jakkolwiek to nazwać - swoje ego, swoje ja. Projektuje na nią wszystko co ma w sobie a potem przymusza do określonego zachowania, żeby się lepiej poczuć. Dziecko nie ma wyjścia...z jednej strony matka-potwór, z drugiej programowanie społeczne, ze "czcij ojca swego i matkę swoją", "matka jest tylko jedna", "kazda matka kocha swoje dzieci" - i...dziecko pływa w tym bagnie...dopóki się nie obudzi...I jeszcze jedno...ratownik zawsze chce zwrotu...

Jestes genialna!!!Informacje konkretne i pieknie przekazane !! Dajesz “ po gaciach “ i wylewasz “ kubel zimnej wody na glowe “ Bez mydlenia i znieczulenia !! Nawet jak mowisz pierd….nie to nie jest to absolutnie razące, i nawet eleganckie:) Gdy ktos mówi od serca to trafia do innych serc. Dziekuje bardzo

Jest Pani świetna … sposób w jaki Pani mówi, słowa jakie Pani dobiera są „w punkt ”…przynajmniej dla mnie, oddają dokładnie to na czym polega problem Ratownika. Dziękuję i pozdrawiam.

Pięknie dziękuję.😊 Pierwszy raz słyszę wytłumaczone tak logicznie i spójnie jak należy wspierać by nie pomagać. Dziękuję za podzielenie się swoim doświadczeniem i przemyśleniami. To wielka mądrość w Pani. I wsparcie. 😊

Otóż prawda obiektywna : ,,Nikogo nie uszczęśliwisz na siłę” Dziękuje z serca ❤ Jesteś fantastyczna 💫 Pozdrawiam 🌹

,,Ratowałam" mamę od 5 roku życia .. sprawdzałam czy oddycha kiedy śpi...,ponieważ umierała..bałam się,że umrze.. niestety..UMARŁA( miala 36 lat) 😞 kiedy miałam 15 lat... Teraz mam lęk o dorosłe dzieci..i nawet o byłego męża .

Uwielbiam Cię słuchać Marianno i jednocześnie widzieć. Jesteś piękną i jakże mądrą Kobietą. Także bardzo się cieszę, że jesteś tutaj na RU-vid i nagrywasz podcasty z video. Daję 'Like' od razu "w ciemno" i zostawiam, żeby wysłuchać później - w przestrzeni pełnej spokoju i ciszy, takiej tylko dla siebie, z Tobą ❤

P. Marianno, pani podkasty są wybitne♥️🙏

Poprzez to że wysyłamy taka energię na naszej drodze pojawiają się tego typu ludzie .

Sporo czasu już kiedy przestałam słuchać tego typu nagrań. Po terapii i pracy coachingowej powstałam i odbudowywuje się jak Feniks z popiołów. 🎉🪷💜 Ale coś mnie ciągnęło, jak każde pojawienie się Marianny w moim życiu. Dziękuję więc Kochana za podcast, bo poczułam wdzięczność do siebie, ile to "pracy" przez ostatnie lata włożyłam, wytrwania przy sobie bo otoczenie u mnie hojnie nagradza za bycie ratownikiem. Ciekawe, że te podpunkty idealnie pasują do mojej podróży uzdrowienia, dokładnie taka kolejność, czasem coś się wróci, a teraz dużo uwagi nadal potrzebuje kierować na układ nerwowy, np z pomocą teorii poliwagalnej. Piękne opracowanie Marianka 💸🙏🙏🙏🌷😊😘

Od 30 lat ratuję swoje małżeństwo i jestem tym bardzo zmęczona. Dziękuję Tobie za wszystkie materiały, ktore nagrywasz.❤❤❤❤

Kocham Cię Marianka,zwracasz mi siebie,pokazałaś mi szafę w której siedzi mała zmęczona dziewczynka...Chcę ją przytulić🥹

Marianko bardzo dziękuję za ten podcast. Wszystko zaczęło mi się składać w całość. To kim jestem z kim jestem z kim pracuje itd.Driga pewnie będzie długa by wyjsc z roli ratownika .System ten widzę że ciągnie się z pokolenia na pokolenie

Niesamowity podcast! Tak bardzo w punkt, jesteś tak mądrą Kobietą, dziękuje za ten podcast! Jestem mega wdzięczna♥️

Dziękuję Marianko za tak piękny materiał...za analizę, której potrzebuję do zrozumienia. Przekazujesz CUDOWNĄ wiedzę.

To jest nie do opisania jak bardzo tego potrzebowałam, bardzo dziękuję, jest Pani naszym dobrem narodowym, Wybitna osobowość, wybitne spostrzeżenia, ma Pani genialny sposób dotarcia do najgłębszych warstw tych problemów pod przykrywką ciepłej kołderki. Aż boli momentami ale to ma boleć żeby w końcu znaleźć przyczynę tego bólu i go zlikwidować. Zazwyczaj działamy dopiero wtedy kiedy pojawia się ból, niewygodny, upierdliwy i natrętny, często kompulsywny, wtedy nie ma lepszego momentu by działać na przyczyny bólu a nie tylko objawy. Ogromnie dziękuję za danie mi narzędzi do pracy. ❤

Jestem wdzięczna za tak szczegółowy materiał, 🥇🏆👑Marianno jesteś mistrzem . Wszystkiego najlepszego na Twojej autostradzie życia ❤️❤️❤️

Nie umiem wyrazić wdzięczności za ten film❤

A ja uważam, że to spore uproszczenie, niepotrzebny schemat, który nas zamyka na inne, równie możliwe i bardziej prozaiczne wnioski. Sama czuję się ratownikiem, ale doskonale rozumiem schemat tego działania w mojej osobie. Pochodzę z bardzi dobrej, ulizonrj rodziny, bez zachwiań, zwyrodnień i zadawanych sobie ran. Moja rola ratownika, ro rodzaj odziedziczonej po mamie wrażliwości,, szczegolnej empatii, o którą trudno w dzisiejszym świecie, bo współczesna ekonomia zysków i strat, wyraźnie wskazuje wynik "NIE WARTO". Ja ratuję, bo inaczej nie potrafię. Zawsze wkładałam wszystkie misie i lalki do łóżka, bo przecież któremuś z nich mogło by hyc naprawdę pr,ykro zostać tym jednym wykluczonym, pozostawionym na zimnej półce. Rola ratownika bardzo pomogła mi uwierzyć w swoją moc sprawczosci oraz wzmocnić samoocenę, która broń Boże nie wynikała z zahukamego dzieciństwa, ale ze zwykłej, ludzkiej nieśmiałości, podyktowanej wrodzonym charakterem i może dodatkowo czasami PRL w których dorastałam. Dziś dobrze się czuję że swoim ratownictwem ochotniczym, choć przyznaję, że zaczynam baczniej przyglądać się swoim "podopiecznym". Wprowadziłam elementy ekonomii czasu oraz ważę sprawy, by się przekonać które faktycznie nie obędą się bez mojej ingerencji osobistej. To uciążliwe, gdy nie potrafimy być asertywni. Uczę się tego, szczególnie gdy prosi mnie o mój czas osoba bliska, o której wiem, że przegina lub sama jest w stanie poradzić sobie z problemem. Życzyła bym sobie aby świat był pełen nas, ratownikow ochotniczych. Było by wówczas serdecznie i kolorowo.

46 lat mi zajęło by znaleźć rozwiązanie na siebie dzięki temu co tu usłyszałam . Uff mogę się w końcu zwolnić z tej funkcji

Nie jest łatwo tego słuchać, ale to bardzo ważne. Dziękuję 💚

Mądre, głębokie i prawdziwe! (musiałam to napisać, żeby nie pier.. ąć 😂). Niesamowita Pani jest, szacunek!

Cudowny wykład Dużo mi uświadomił dlaczego mam taką potrzebę pomagania Jestem ratownikiem a myślałam że wspieram Poproszę o więcej filmów Masz cudowny przekaz który bardzo ułatwia zrozumienie siebie ❤

Dziękuję za rewelacyjny materiał. Film doskonały pod każdym względem. Bardzo dobry pod względem merytorycznym, jakość nagrania też doskonała.♥️

Dziękuję Ci za ten materiał ❤️ był mi bardzo potrzebny. Jest dokładnie tak jak mówisz. Gdyż od jakiegoś czasu nie mam siły pomagać i czułam dyskomfort i poczucie winy, że nie mogę ratować innych. Na szczęście pracuję nad sobą i coraz bardziej jest mi lepiej samej ze sobą. Im jestem starsza tym większym introwertykiem się staję. Ale jeszcze długa droga przede mną...

Dziękuję za uświadamienie mnie ! Od dzisiaj widząc dziecko lub żebraka! Proszącego o pieniądze! Będę wyganiał od siebie na kopach ! A jak zadzwoni ktoś z rodziny o pomoc wyślę do pani ! I pani swoimi słowami zmieni ich życie! Pozdrawiam.

Dlaczego widzę ten film dopiero teraz….. brak stawiania granic i silna potrzeba pomocy innym bywa niebezpieczna. „Nie pomożesz topielcowi kiedy sam toniesz”. Pomagałam osobie w depresji z wieloma problemami i tak się w to wczulam, ze teraz sama mam depresje i brak siły zeby wstać z łóżka a uratowany ma się świetnie. Pozostaje ten niesmak. Jak mogłam tak zdradzić sama siebie? Kompletnie zaniedbać swoje potrzeby i obowiązki? Dlaczego mnie tak bolał cudzy ból ze nie czułam własnego?

Dokładnie teraz potrzebowałam tego podcastu. Dziękuję ❤️Dużo roboty przede mną.

Wspaniały, wartościowy wykład 🌼 dziękuję

Ja czuję ultra spokój po uratowaniu siebie z ruchu ratownika 😃

jejku jak przytulam wszystkich, którzy są w takim stanie ❤ dzięki Mariance słysząc słowo Ratownik .. trafiło to do mnie z podwójną mocą budzącą z tego stanu... wypłynął na wierzch brak zasobów z powodu ratowania bliskich osób z ich tonących łódek, za które są odpowiedzialne od momentu wejścia do nich (odrzucających wielokrotnie koła rarunkowe) taplających się dalej w burzliwej wodzie, w którą wpadli... oduczam się tego ratowania ... ratuję się sama!!! ❤

Bardzo to mądre.. Tak , bycie w roli ratownika jest ciężkie. Dziękuje za uświadomienie mi przyczyn bo rzeczywiście od kiedy pamietam nie potrafiłam przejść obojętnie obok krzywdy ludzkiej . Tak , ratowałam matkę chociaż uciekałam przed tatą żeby właśnie chronić matkę i brata i tak uciekło nam 37 lat 😑. Na początku tęgo roku zdobyłam się na to wyznanie . Ratując innych uciekałam przed sobą. Najbardziej zaskoczył mnie mój młodszy brat mówiąc mi „ my juz nie jesteśmy dziećmi i nie musisz juz nas ratować , jesteśmy dorośli i powinniśmy sie nauczyć żyć ze swoimi decyzjami, a ty też masz dzieci które potrzebują cie o wiele bardziej niż my'' . Tak , proces wyciągania siebie z roli ratownika jest ciężką lekcja i tak naprawdę jeszcze długa droga przede mną . 💚😢

Ciężko jest być żoną ratownika 😢 coraz częściej dociera do mnie, że tak nie powinno i nie musi być… w pracy, dla rodziców, rodzeństwa - pomoc na już, no bo jak inaczej. Niestety nie działa to w dwie strony. A jak już wróci do domu - bez sił, energii dla siebie, dla mnie, dla domu… i wtedy ja wchodzę w rolę ratownika męża. Błędne koło …

Dziękuję za ten temat. W zasadzie podejrzewałam siebie o to, że mogę być typem ratownika. Po tym materiale, wiem to napewno. I wiem też, że jestem bardzo zmęczonym ratownikiem i mam doć bycia ratownikiem. Jeszcze raz dziękuję, otworzyłaś mi oczy

Warto sobie te mechanizmy uświadomić i z tego jak najszybciej wyjść. Myślę że kluczem jest odkrywanie swojej mocy sprawczej, czucie swojej wartości i tworzenie silnej tożsamości która potrafi stawiać granice i jasno przedstawiać swoje potrzeby. Jestem w terapii od ponad 3 lat, wciąż widzę w sobie ratownika ale idę w dobrą stronę. Życzę wszystkim osiągnięcia wolności osobistej w tworzeniu swojego wymarzonego życia.

Marianno jesteś przecudowną, niezwykle mądrą i świadomą kobietą ❤. Jestem Ci ogromnie wdzięczna za wszystko czym się dzielisz. ❤

Kochana! Dosłownie poskładałaś mnie tym podcastem. Niby wiele z tych rzeczy już wiedziałam, ale wciąż tak wiele pozostało do przepracowania i uzdrowienia. Dziękuję z całego serca! ❤

Piękny wykład Pani Marianno ,też poczułam w sobie jakiś dysonans i dokładnie spojrzałam z tej samej perspektywy i cieszę się, że sama do tego doszłam ,nie wiedziałam tylko z czego to wynika ,teraz rozumię ...jak zawsze praca z wewnętrznym dzieckiem. Pozdrawiam Pani Marianno ❤

Od dawna wiem, że jestem ratownikiem. Jak się z tego wyleczyć - nie wiem. Słucham dalej...

Dziękuje,bardzo bardzo dziękuje:)Jesteś cudowna. Masz przeogromną wiedzę i dar umiejętnego jej przekazania. Bezcenne!

Jesteś niesamowita osobą dziekiuje że mowisz o tym publicznie Słucham Ciebie z wielka poczuciem pozytywnych i roznych emocji

Aj..jeszcze jeden komentarz. "Wściekłość ratownika". Zauważyłam u siebie objawy , które zaobserwowałam u matki. Najsilniej odczuwane w splocie słonecznym. Kiedy dziecko nie robi czegoś tak jak chce matka, pojawia się w matce wściekłość, nienawiść i chęć zemsty. W najbardziej nieistotnych sprawach nawet. Potężne pragnienie, żeby - dziecko miało "nauczkę" (życzenie wszystkiego najgorszego, nawet śmierci - wyrażane werbalnie albo takie odczucie wewnętrzne).To potężny przymus. Kiedy uświadomiłam sobie , że przejęłam taki schemat, zaczęłam sie temu przyglądać. Kontrola, bezwzględność, zemsta, zawiść...to jest tak, jakby cały swiat musiał być taki jak chce ratownik. Inaczej zniszczy. A jesli nie może zniszczyc innych, to będzie niszczył siebie. Jako nastolatka, zadawałam sobie pytanie dlaczego ona nie może być wdzięczna, za to co ma. Teraz juz wiem dlaczego....

Zdecydowanie to o mnie. Rodzice bardzo przyzwyczaili sie, ze jestem i ratuje i przez to tez oni nie biora odpowiedzialnosci za wlasne dzialania. Od kilku lat probuje im to wytlumaczyc i sie zdystansowac, ale oni nalegaja abym wrocila do nich i ratowala dalej, podtrzymujac iluzje dobrej rodziny, ktorej nie bylo. Kiedy postawilam granice i odmowilam przyjazdu bo od 3 lat choruje i nie jestem nawet w stanie podrozowac, (mieszkam za granica) to moja Mama przestala sie do mnie odzywac i nie informuje mnie nawet, ze Tata jest w stanie krytycznym w szpitalu (wiem to z unnych zrodel).

Dziękuję. Dla mnie to niesamowite odkrycie. Zastanawiałam się dlaczego mam dużo sytuacji, że podchodzą do mnie ludzie po pomoc. W sklepie, na ulicy, personalnie z trudną sytuacją z prośbą o wsparcie finansowe, w zagrożeniu czyjegoś życia, żebym pomogła. Nikt z mojego otoczenia takich sytuacji z taką częstotliwością nie miał. Krążyły anegdoty, vo mni się nowego przytrafiło. Tu jakby Marianka nałożyła ramę na tą rozsypankę z puzli. Zaczęło się wreszcie rozjaśniać. Mama w depresji od najmłodszych moich lat bardzo rozchwiana emocjonalnie. Chodzenie na paluszkach. Pomaganie i uwaga na nastrój. Nie wiem jeszcze tylko czemu w doroslym życiu często na mojej drodze stawali pijacy, awanturnicy np. na ulicy. Jak był w zasiegu wzroku jakiś pijak to zawsze się do mnie przyczepił. To dla mnie zagadka czemu takich ludzi przyciągałam. Bardzo się bałam tych sytuacji. Może potrzeba stawiania przeze mnie granic??? Temat niesamowity. Bardzo dziękuję.

Marianno kochana dzięki Tobie po raz pierwszy jako 62 letnia kobieta zobaczyłam w sobie ratownika i to jeszcze takiego który nie posiada umiejętności stawiania granic.Nagle coś we mnie kliknęło i dotarło , że nim jestem od lat. Bardzo dziękuję

Dziękuję!... całe życie ratowałam wszystkich, tylko nie siebie...od 2 lat ten czas jest dla mnie

Dziękuję za ten filmik. Bardzo miło się ciebie słucha. Jestem współuzależniona tematyka mi bardzo bliska... Dużo pracy aby wyjść z funkcji ratownika przede mną.

Najbardziej mnie walnelo ,ze wlasnie na dziecko czesto brak zasobow🥲matulu🙈jakosc przekazu jest obledna❣️doszlo do mnie ,a przeciez niedawno uslyszalam diagnoze ratownik..dopiero teraz zrozumialam

O ja ciez jak Ty mi pomoglas😢przyjaciolka podeslala mi linka do Ciebie. A ja od dwoch jestem ratownikiem 😢 ciagle ratuje jedna i ta sama osobe, ja ratuje a ta osoba wogole nie wyciaga lekcji i znowu gasze pozar….jestem juz tak zmeczona…. Dziekuje Ci bardzo za ten film❤️

Chciałam Ci powiedzieć-ogromne dziękuję ❤

Ja raczej byłam wychowywana do roli ofiary losu, byłam czarną owcą, która wszystko robi źle, nic nie wie, ze wszystkiego jest za słaba (a jak jest w czymś dobra, to to jest nieważne i można to zlekceważyć), do niczego się nie nadaje, jest głupia i samolubna, kiedy nie chce robić wszystkiego tylko dla innych lub chce coś dla siebie (bo dla siebie to nie wypada). A i tak latami byłam w syndromie ratownika i oduczałam się tęgo też latami. Jeszcze miewam takie myślenie, ale teraz zdecydowanie staram się wspierać. Jak daję poradę, bo to moja profesja lub wieloletnie doświadczenie, to o tym mówię i od razu mówię: zrobisz jak zechcesz ☺️ Jak się dzielę np tytułami książek, kursów, livów, webinarów, to też mówię sprawdź, tu masz bezpłatnie, wybierz coś dla siebie 💝 Lub dzielę się swoją historią 🌹

Dziękuję❤, to co usłyszałam to cała prawda o mnie ratowniku -dziecku kiedyś i ratowniku -dorosłym obecnie, dużo "musze," "jeszcze poukładać w głowie i przerobić zeby wyjść z tej roli. Czasami jestem naprawdę mega zmęczona ... Twoje sliwa maja moc 🤗

Uwielbiam ,dziękuję i czekam z niecierpliwością na kolejne odcinki 😊

SPRAWA komplikuje sie (jeszcze bardziej), kiedy konstelacia - tak, jak w moim przypadku - wyglada nastepujaco: jestem ratownikiem ( wspoluzalezniona) od nalogu doroslego dziecka, ktore zyje ze mna ( jestem szczesliwa mezatka ) maz nie jest biologicznym ojcem. Moje dorosle dziecko jest uzaleznione od komputera i gier komp. Krotko mowiac: siecioholik. Nie mieszkam.w Polsce juz od wielu lat a zatem "dziecko"nie ma innych krwenych poza mna i rodzenstwem. Ja jestem ratowniczka ( tak, jak to robilam w dziecinastwie w dysfunkcjonalnej rodzinie, Alkohol, przemoc, etc. Wiec cala gama...... Moj syn nawet nie mysli ( okreslam z wlasnej perspektywy widzenia) o tym, aby zajac sie swoim zyciem, wiec ja "zyje" za niego. A zyjac za kogos - niejako odbieramy komus sprawczosc, jak Marianna doskonale wyjasnila i zobrazowala. To jest naprawde ogromnie ciezko, chocby z tytulu zamieszkiwania razem i glebokiego przywiazania emocjonalnego oraz poczucia winy (czy zyje za kogos, mysle za kogos, wykonuje jego obowiazki itd itp czy odwrotnie : "zostawiam na pastwe losu"....w obu przypadkach dominuje poczucie winy. Plus: poczucie winy (ogromnie poczucie winy) za dziecinastwo i ojca, ktory byl bardzo dla dziecka toksyczny. A wiec diabelskie kolo To.wszystko jest kompleksowe, wiec reasumujac: chodzi mi o trudnosci wydobycia sie z wlasnej depresji i zaburzen somatycznych wynikajacych z faktu przebywania z osoba, ktora bardzo sie kocha, Malo tego , ktorej dalo sie zycie oraz, z gdzie dystans ani emocj., ani fizyczny nie jest mozliwy. To jest calkiem.inny Kaliber..... Nie jestem w stanie wyrazic mojej wdziecznosci do Marianny za tyle pomocy i checi uswiadomienia odbiorcom o co w tym wszystkim chodzi. Podcasty sa "uczta" dla mojego ducha. Tyle madrosci i dobrych intencji. Dziekuje stokroc. Jestem zachwycona. Uklony

Dziękuję za tak wspaniałe słowa oraz lekcja na przyszłość 😇