NIEZWYKŁA HISTORIA CZŁOWIEKA. Jeśli tego nie zrobisz to Sodomie w dzień sądu będzie lżej niż tobie. 

Widziałem Twoją kabaretową krytykę artykułu Profesora Ziemińskiego. Poszedłeś na łatwiznę. Spróbuj się zmierzyć z wykładem Profesora "Dlaczego Bóg czyni zło?" Uważam że jest wyjątkowo dobry. Znam ludzi którzy po jego wysłuchaniu zrezygnowali z wiary.

Panie Tomaszu, nie chcę się w żaden sposób wywyższać, sugerować, że wiem lepiej od Pana co dobre. Uważam jedynie, że nie do końca rozumie Pan co Pan Jezus miał na myśli. Panu Jezusowi nie chodziło o to, żeby zmienić się na lepsze, o takie coś może chodzić, używając porównania trenerowi motywującemu do ćwiczeń. Pan Jezus wezwał ludzi do posłuszeństwa Bogu. Izrael odrzucił Chrystusa, bo nie chciał się nawrócić. Panie Tomaszu religia katolicka nie polega na byciu dobrym, bo tylko Bóg jest dobry. Katolicyzm to codzienne udoskonalanie cnót i podejmowanie wyrzeczeń dla Boga w poczuciu własnej nicości. Mam nadzieje, że nie jest Pan obrażony moim wpisem. Nie chodzło mi o to, żeby Pana pouczać.

,🙏masz moją modlitwę ❣️

"walczę by powrócić do Boga." Póki walczysz jesteś zwycięzcą:) Zdrowia!

@@tomjeery2741 Dziękuję! :)

Pytanie czy jest po co wracać

Dziękuję za Twoją opowieść. To trudne doświadczenie z raną, ale każda śmierć to szansa na zmartwychwstanie.

Dzięki,.ja też walczę ze sobą o to by od Niego nie uciekać.

Pięknie powiedziane: jeżeli żyjesz przykazaniami, krzywdy sobie nie zrobisz. Ja często powtarzam, że przykazania są jak przepisy ruchu drogowego. Szanuj je, będziesz, bezpieczny.

Ależ "I will follow Him" wykorzystano jako piosenkę w kierunku Boga! W przecudownej wciąż młodej komedii "Sister Act" :D

Przełęcz ocalonych 🥰

jeśli ktokolwiek to przeczyta to naprawdę podziwiam xd

Aż się wierzyć nie chce że wszystkie te muzyczne doznania i przemyślenia są udziałem tak młodej osoby .Chłoń dalej absolutnie wszystko, nie ustawiaj w otwieraniu duszy i serca na nowe...Bo tak jak nasza wiara, jest dynamiczna i nie lubiąca zastoju...Tak, ważna jest nasza wrażliwość na wszystko. Wiem o czym mówię bo nie ustaje a jestem dziś już ojcem i dziadkiem dwójki wspaniałych chłopców Nathana i Ilaya. Jak się w końcu zbiorę to może napiszę o swojej własnej historii... Pozdrawiam 👋

Trzymaj się ❤️❤️

Ja nie słucham muzyki ale w pustce nie żyje. Miejscami bywa, ale to cisza dziś jest inspirującą

Mam to samo, już nie sprawia mi przyjemności. Jeszcze może trochę muzyka klasyczna, ale to nie to co 15-10 lat temu.

😂

Samotny pielgrzym nigdy nie wybierze łatwej drogi, ale za to taką, która najlepiej pokaże mu miłość Boga Ulu

​@@TheWibannie każdy ma siłę być samotnym Pielgrzymem. To nie droga dla każdego. Sam swoje przeszedłem i cudem wciąż żyje i walczę by każdy dzień miał sens.

​@@BratRemigio Remik, wiem że jest Ci bardzo trudno. Ja jestem wierzący, a pól swojego życia temu, przestałem przyjmować komunie, bo uznałem, że nie jestem godzien by to robić. Upadam coraz niżej i za każdym razem wstaję z kolan na coraz krócej. Walczę do końca, bo nic już mi innego nie zostało. Jedyna rada jaką dla Ciebie mam, to pamiętaj: głowa do góry, bo i co z tego będzie aż miał, że zapłaczesz się na śmierć nad swoim losem.

Jest Pani Mamą i Żoną. Zamiast skupiać się na zapomnianych talentach proszę Panią z całego serca aby skupiła się na Dzieciach i budowaniu lepszej relacji z nimi bo one Pani i Męża POTRZEBUJĄ jak nikogo innego na świecie. Proszę być z nimi, rozmawiać, interesować sie ich zyciem, tym czym się interesują, jakie mają problemy, co sprawia im radość, kto i co jest dla nich w życiu ważne, jakie mają marzenia i plany, budować dom, do ktòrego będą chciały wracać, próbować zrozumieć, budować relację która będzie fundamentem dla ich dorosłego życia i kochać, kochać i jeszcze raz kochać. Nie ma nic ważniejezego w Pani życiu niż Pani Dzieci i piszę to w ciemno bez znajomości Pani sytuacji. Z Pani opisu wynika, że najstarszy Syn ma 14 lat. To nadal dziecko, nie mówiąc już o pozostałej trójce. Ma Pani najważniejszą misję życia przed sobą, misję uczynienia z nich kochających Boga, dobrych, szczśliwych, radzących sobie w zyciu ludzi. Czasem ta misja jest nieprawdopodobnie trudna, ale co? poddać się? Zycze Pani i Pani rodzinie aby się Pani nie poddała.

To samo 😀

Piękna muzyczno duchowa historia

Kat "okazał się dość proroczy w kontekscie naszych czasów , "Spisz jak kamień" , Bawi :)

O nieeee!!!😂😂😂

Skillet jest meeeega ❤❤❤ Również polecam 😍😍😍 A szczególnie utwór "Stars".

❤❤❤

❤

Pojawił się utwór Rezső Seressa - Szomorú vasárnap (Smutna niedziela), który tego czasu określano hymnem samobójców. Trzymając słuchawki w uszach przez większość dnia, zapętlając coraz smutniejsze utwory, izolowałem się bardziej i bardziej, aż dotarłem do momentu, że miałem już dość swojego życia. Cała radość gdzieś prysła. Psychicznie roztrzaskałem się na miliony kawałków, w szkole byłem upokarzany na każdym możliwym kroku i nie tylko przez rówieśników, ale też przez dwóch satanistów, których miałem w swojej klasie. Po szkole często bili mnie, a kiedy dwóch mnie trzymało, a reszta robiła swoje, to drwili "Gdzie Twój Bóg? Gdzie Twój Bóg? Niech Cię uratuje! ". Robili to, bo wiedzieli, że jestem osobą wierzącą i traktuję to śmiertelnie poważnie. Dla nich to była tylko okazja by niszczyć mnie jeszcze bardziej. Wykorzystali też mój wizerunek by stworzyć profil na portalu dla homoseksualistów. Pewnego dnia po szkole wychodziłem głównym wyjściem, zastawili mi drogę we dwójkę, ale był jeszcze z nimi ktoś obcy. Mężczyzna wyższy od nich prawie dwukrotnie. "Hej, to jest B***** i jest ge*em. Bardzo chciałby Cię poznać", po czym ten największy odezwał się "Tylko go przytrzymajcie, żeby nie uciekł i żeby nie krzyczał". Resztę opisu daruję, ale w końcu udało mi się uciec. W liceum było też kilka dziewczyn, które mi się podobały, ale oczywiście te same osoby, które wymieniłem wcześniej zadbały już bym miał opinię, że jestem jakimś potworem. Wmówiły szczególnie tej jednej osobie takie rzeczy, że się mnie z dnia na dzień zaczęła panicznie bać. Nie miałem się już nawet do kogo odezwać, usłyszeć jednego dobrego słowa. Nie potrafiłem też postawić się czy zawalczyć o swoje. Przyszedł stres związany z maturami, co dobiło mnie z innej strony. I w końcu dwukrotnie targnąłem się na swoje życie. W obu przypadkach przeżyłem, ale zamiast uzyskać wsparcie, otrzymałem tylko słowa: "Masz tydzień na skończenie z tymi głupotami i ogarnięciem się, albo mieszkasz pod mostem". Tak więc wszystkie moje problemy wsiąknęły głęboko do środka. Nie wolno mi było o nich mówić, więc trzymałem wszystko w sobie. Papa Roach - …To be Loved ("I've got one confession, A love deprivation, I've got a jet black heart, It's all fu**ed up and it's falling apart"). Pewnego dnia zostałem zaproszony na koncert przez mojego imiennika z liceum, chodził do innej klasy i był znany ze swojego złego zachowania, brania narkotyków i handlu nimi. Poszedłem na ten koncert, nie wiedząc co właściwie robić wśród ludzi. I na tym koncercie usłyszałem muzykę, w której bezgranicznie się zakochałem - heavy metal. Muszę tutaj powiedzieć, że to był pierwszy moment, w którym zupełnie na serio potraktowałem muzykę jako część mojego życia. Może nawet powinienem powiedzieć, że to właśnie ten moment wyznacza prawdziwy początek mojej przygody z muzyką poza bezmyślnym słuchaniem dla samego zapchania zewnętrznego świata i izolacji. Black Sabbath - N.I.B. z albumu Black Sabbath ("Now, I have you with me under my power, Our love grows stronger now with every hour, Look into my eyes, you'll see who I am, My name is Lucifer, please take my hand") Ozzy Osbourne - Crazy Train z albumu Blizzard of Ozz ("Mental wounds not healing, Who and what's to blame, I'm going off the rails on a crazy train"), The White Stripes - Seven Nation Army z albumu Elephant, Manowar - The Power z albumu Louder than Hell ("The power of the magic, the power of the spell, Not to serve in heaven but one day rule in hell"). Tego dnia wkroczyłem w dorosłość i w to środowisko, którym przewodził właśnie mój imiennik. Po raz pierwszy poczułem się zaakceptowany. Ci ludzie nie chcieli ode mnie nic, po prostu bym był ich częścią. Zapraszali mnie na wyjścia, częstowali różnymi substancjami, mogłem wyjść o każdej porze dnia na miasto i wiedziałem, że zawsze kogoś spotkam. Miałem wrażenie, że żyję, że napędza mnie jakaś siła, która jest jednocześnie niesamowicie agresywna, ale mi to odpowiadało.

Im bliżej było końca szkoły, tym muzyka stawała się intensywniejsza, mroczniejsza, agresywniejsza. Jednak nawet taki zastrzyk energii nie zmienił braku poczucia wartości. Muzyka zeszła do wręcz tematów okultystycznych jak: Inferius Torment - Sola Scriptura z albumu Ceremony of Godslaying, SoulWound - Bridgeburner z albumu Seeing Red, gdzie obrazoburczość grała pierwsze skrzypce. Wystarczy wyszukać teksty tychże piosenek. Silver Mt. Zion - Broken Chords Can Sing a Little z albumu He Has Left Us Alone But Shafts of Light Sometimes Grace The Corner of Our Rooms - pełna beznadziei, bólu, okropieństwa wręcz. Antimatter - The Weight of the World z albumu Planetary Confinement ("Am I the only one, Crushed by the weight, Of the world?"). Mimo, że byłem otoczony ludźmi przez krótki czas, nadal czułem się pusty i samotny, W końcu zostałem dostrzeżony przez jedną osobę w klasie, która też słuchała heavy metalu. I tylko dzięki tej osobie nie stoczyłem się na dno, bo powiedziała, że chce mnie poznać lepiej, chce mnie zaprosić do siebie na domówkę i że widzi mnie w "swojej grupie wesołych ludków". Trzymaliśmy się wspólnie we czwórkę, przetrwaliśmy szkołę, a ja wyszedłem ze środowiska, które mnie najbardziej "rozruszało". Ten czas wspominam najlepiej. Do dzisiaj mam też pamiątkę po tej osobie - gitarę elektryczną. Traktuję ją jako najcenniejszą rzecz materialną jaką posiadam. Niejako namacalny dowód, że dla kogoś byłem przyjacielem. Nie wiem czy dzisiaj też możemy nazwać się przyjaciółmi. Od lat nie rozmawialiśmy. Na studiach zupełnie nagle wyszedłem ze słuchania lżejszych czy smętnych utworów a także black metalu i tekstów okultystycznych. Pojawiły się zupełnie inne, energiczne, napompowane buntem i dzikością. To też dla mnie okres poważniejszych relacji, ale wciąż oscylowałem wokół heavy metalu - głównie Black Sabbath, choć tam ciężko o teksty stricte okultystyczne. Poznałem też dziewczynę, na której punkcie oszalałem. Była moją pierwszą narzeczoną. I tu moje pierwsze zniszczone narzeczeństwo, które pociągnęło mnie znowu w dół. Długoletnia relacja, gdzie dla tej osoby jeździłem setki kilometrów, byle tylko się spotkać. I nagle, bez słowa koniec. Chociaż dzisiaj wiem, że relacja z osobą zajmującą się magią, tarotem itd., nie mogła skończyć się dobrze. Sam też zacząłem być manipulantem w tej relacji, byle coś też dla siebie osiągnąć. Działy się też naprawdę niewytłumaczalne rzeczy w mieszkaniu, gdzie przebywaliśmy, jak: ślady zadrapań, pomruki, zapach siarki nad ranem, lewitujące w powietrzu przedmioty. Po rozstaniu to wszystko minęło. Zaś powód rozstania poznałem dopiero po siedmiu latach. Wciąż trwałem przy muzyce metalowej, agresywnej, ciężkiej, depresyjnej, dzikiej. Byłem wściekły na siebie, na świat i każdego dnia to uczucie nienawiści się pogłębiało. Zacząłem też prace nad swoją powieścią - Misanthropia, lecz rękopis wylądował w koszu. Niszczyłem wszystko co stworzyłem, niezależnie czy były to rysunki, malunki, teksty. Tak jak za młodu, kiedy moi rodzice niszczyli każdy przejaw artystyczny z mojej strony, żebym "zajął się normalną pracą, a nie głupotami", tak teraz ja sam niszczyłem absolutnie wszystko to co tworzyłem. Dlaczego? Ta wewnętrzna krytyka, która spadała na mnie za dziecka, zapuściła korzenie w każdym milimetrze mojego jestestwa. Wszystko co robię jest głupie, złe, brzydkie, niepotrzebne. Można rzec, że stałem się architektem zniszczenia, gdyż nauczyłem się doprowadzać innych wokół mnie do podobnego stanu. Jednak wciąż jakoś tam trzymałem się Kościoła, chociaż może to już było tylko mechaniczne. Nie czułem tutaj nic poza strachem przed Bogiem. I ten strach dawał się we znaki szczególnie w skrupułach, a mimo to grzeszyłem strasznie i ciężko. Głód bliskości wygrywał, głód agresji i przekraczania kolejnych granic cierpienia czy poziomu adrenaliny. Wciąż jednak byłem cichy, praktycznie nie odzywałem się do nikogo. Wciąż tłamsiłem w sobie wszystko, a cała ta mieszanka negatywnych emocji i przeżyć tylko czekała na odpowiedni moment.

Za wszelką cenę starałem się wejść w kolejną relację, tylko po to by na nowo poczuć się akceptowanym z całym tym bagażem doświadczeń, który dźwigałem. Ponownie wszedłem w związek, bardzo długi związek i po wielu latach pomyślałem, że to jest to. Dla tej osoby złamałem wszystkie swoje zasady, byle tylko przypodobać się jej bardziej, niemalże złamałem chyba wszystkie możliwe przykazania. W końcu przyszedł czas na narzeczeństwo. Sam związek był pełen nieczystości i wszelkich brudów o jakich można sobie tylko pomyśleć. Tutaj jako tło muzyczne pójdą typowe utwory punkowe, grunge'owe i rockowe, ale są też albumy i utwory, które utkwiły mi w pamięci najbardziej z tego czasu: The Doors - The End z albumu The Doors Coldplay - Paradise z albumu Mylo Xyloto Nirvana - Smells Like Teen Spirit/Lithium/Come as you are z albumu Nevermind Horytnica - Zaślubieni z albumu In Memoriam Nirvana - Heart-Shaped Box z albumu In Utero Guns N' Roses - November Rain/Don’t Cry z albumu Use Your Illusion Nirvana - About a Girl z albumu Bleach We Are the Fallen - Bury Me Alive z albumu Tear the World Down KoRn - Daddy z albumu KoRn Zella Day - Hypnotic z albumu Kicker Happysad - Odpocznijmy z albumu Podróże z i pod prąd The Bill - Odejdę/Ty i Ja/Schron z albumu Historie Prawdziwe Lana Del Rey - Summertime Sadness z albumu Born to Die In This Moment - W*ore/Adrenalize z albumu Blood Linkin Park - Numb z albumu Meteora Obscure Sphinx - Void Mother (całość albumu) Stoned Jesus - Bright Like the Morning/I’m the Mountain/Stormy Monday z albumu Seven Thunders Roar System of a Down - Lonely Day z albumu Hypnotize Ex Deo - I, Caligvla z albumu Caligvla. Trwaliśmy w tym wszystkim. Aż tu na dwa miesiące przed tym jak oboje postanowiliśmy poinformować swoich rodziców i powiedzieć sobie "tak" - wszystko się zepsuło. A zniszczyła to właśnie nieczystość, w którą się okropnie zagłębiłem. Szczególnie kiedy ugiąłem się od narzekań o to, że przyjaciółki są "już po" i ile można chodzić ze sobą i nie iść do łóżka. Od tego zbliżenia rosła niechęć, kontakt był coraz gorszy, mniej rozmów, pretensje, rozbite poczucie wartości, coraz dłuższe ciche dni. Rozstanie przyszło nagle, uderzyło z taką siłą, że nie zostało ze mnie dosłownie nic.

Mój świat się rozwalił, świat, który zbudowałem pod byłą narzeczoną, gdzie nie istniały żadne wartości poza nią samą. Rzuciłem tej osobie do stóp całe swoje życie, a teraz zostałem z niczym. To doprowadziło mnie do całkowitego załamania się. Tym razem skończyło się aż na 4 próbach odebrania sobie życia. Przy ostatniej z nich, kiedy leżałem na torach, czekając na zbliżający się pociąg, usłyszałem w głowie głos "Mówię Ci wstań i wróć do domu". I posłusznie to zrobiłem. Niewiele więcej pamiętam. Chociaż i tak jak za pierwszym razem, na dalszą pomoc od innych praktycznie nie mogłem liczyć. Dopiero po wielu miesiącach wygadałem się kilku osobom. A rodzice nie zorientowali się o zerwaniu przez półtorej roku, myśląc, że po prostu przełożyliśmy datę ślubu. Przeprowadziłem się do Krakowa, poszedłem na studia magisterskie, znacznie opóźnione przez moje problemy z nauką po tym co zaszło. W Krakowie wplątałem się w jeszcze gorsze rzeczy, jak przygodne związki na kilka nocy, by podbudować poczucie wartości, by poczuć się na moment kochanym, potrzebnym i że ktoś po prostu zaakceptuje mnie takiego jakim jestem. Wystarczyła ta szczypta bliskości, wtulenie się w kogoś, poczucie obecności tuż obok. Z czasem jednak to przestało dawać cokolwiek, pojawiła się niesamowita agresja w stosunku do każdego, kto był szczęśliwy na dłuższą metę, a nie tylko na moment. Zazdrościłem parom, które mijałem na ulicy, życzyłem im jak najgorzej, a nawet dochodziło do sytuacji, że wprost krzyczałem do takich par "Mam nadzieję, że Cię zostawi albo zdradzi i będziesz cierpieć!". I tutaj idealnym podkładem muzycznym będzie Leftover Crack - The War at Home z albumu Constructs of the State i słowa zamykające piosenkę "You will rot, sick and die alone" i z tego samego utworu "Diffuse, resist, react and refuse. React, reject, collect and abuse". Ponieważ nadal łaknąłem akceptacji, byłem w stanie oddać się każdej osobie, która okaże mi minimum bliskości i akceptacji. W międzyczasie utonąłem całkowicie w muzyce, która przypominała mi byłą narzeczoną lub się z nią kojarzyła w najmniejszym stopniu. Zerwałem wszystkie przyjaźnie, zniszczyłem każdą relację z każdym człowiekiem - zostałem zupełnie sam. Na siłę szukałem w kobietach choćby najmniejszej części wspólnej ze swoją byłą. Byłem niczym widmo, nie mając żadnego celu w życiu poza napełnianiem się coraz bardziej negatywnymi emocjami, odcinając się od wszystkich wartości, popadając znowu w kolejne nałogi. Pompowałem się agresją, która dawała mi parę by jakoś dociągnąć kolejny dzień. Wróciłem też znowu do narkotyków i używek, a kiedy byłem w stanie pewnego rodzaju transu, pisałem grafomańskie wiersze (które o dziwo zostały ze mną do dzisiaj, co uważam za jakiś przełom, mimo że nie mogę na nie patrzeć). Niedługo po rozpoczęciu studiów wybuchła pandemia i przeżyłem swoje pierwsze Święta Wielkanocne zupełnie sam w obcym mieście. Zachorowałem wtedy na Covid, kiedy nie istniały jeszcze szczepionki. Trawiony chorobą, trafiłem na kazania o. Szustaka o tym co robić, kiedy jest się już na samym dnie. I to było dla mnie takim punktem zwrotnym. Zacząłem stopniowo, małymi krokami wracać do Kościoła, ale dzisiaj wciąż jestem daleko. Wciąż nie potrafię utrzymać żadnej relacji z drugim człowiekiem, wciąż się potykam, jeżeli chodzi o nieczystość, ale inne uzależnienia pokonałem z pomocą łaski od Boga. Wciąż brakuje mi w życiu miłości, szczególnie tej bliźniego, ale wiem, że jeszcze nie jestem na nią gotowy. Nie potrafię kochać, za dużo jeszcze we mnie zgorzkniałości, odoru śmierci, strachu, chęci kontrolowania i agresji. Nie potrafię utrzymać przyjaźni, a co dopiero bardziej zażyłej relacji. Teraz, tu, gdzie aktualnie jestem, pozostałem przy muzyce metalowej, ale unikam już zespołów, które mają cokolwiek wspólnego z okultyzmem. Uczę się modlić na nowo, chociaż jest bardzo ciężko. Z sukcesem natomiast udało mi się dwukrotnie przebyć "The Bible In a Year", czyli czytanie i rozważanie Pisma Świętego w całości. Każdego dnia kilka fragmentów. Powoli zbieram się też do "The Catechism in a Year", chociaż jestem okropnie do tyłu - już ponad 7 miesięcy. Nie wiem, czy zdołam nadrobić, czy nie zacząć w przyszłym roku. Zacząłem medytację, codzienną modlitwę, którą zdarza mi się zaniedbywać z powodu lenistwa. Jednak, na pewno jest to ogromna różnica w porównaniu do życia jakie prowadziłem, gdzie dla Boga miałem czas tylko w Niedzielę na Mszy. Czuję, że wciąż jestem daleko od Pana Boga, wciąż słyszę w głowie każdego dnia szepty diabła: "Z taką przeszłością nigdy nie będziesz kochany, myślisz, że ON cię zaakceptuje? Nigdy z takimi grzechami!". I czasami wciąż ulegam tym podszeptom, popadając w beznadzieję. Zdaję sobie sprawę, że niejako mam w środku nieco skrępowaną bestię, jednak z każdym dniem odzyskuję nieco większą kontrolę nad swoimi myślami. Kiedyś chciałem po prostu patrzeć, jak świat płonie, jak ludzie cierpią. Dzisiaj po prostu chciałbym dać jak najwięcej dobra, odkryłem co Pan Bóg mi dał jako dar - zdolność do słuchania innych, niezależnie co mi powiedzą. Jestem doskonałym słuchaczem. Potrafię też wczuć się w druga osobę, przeżywać te same emocje. Mój spokój pomaga też innym, gdyż jestem w stanie załagodzić większość konfliktów. I ta cisza i opanowanie udziela się osobom, wśród których przebywam. Pan Bóg nieco poruszył też moje zlodowaciałe serce i sumienie. Zdobyłem się na odwagę by przeprosić każdą osobę, którą w swoim życiu skrzywdziłem. I nawet w tej chwili, kiedy piszę te słowa w zupełnym chaosie myśli, a w tle przygrywają mi najbardziej zapętlone od dwóch miesięcy utwory: Burzum - Dunkelheit z albumu Filosofem (tak, to ten który spalił 3 kościoły w Norwegii i zamordował innego wokalistę), Black Sabbath - Children of the Sea z albumu Heaven & Hell, W.A.S.P. - The Rock Rolls On z albumu Inside the Electric Circus, to ta agresja sącząca się z melodii i słów, nie ma nade mną takiej kontroli jak niegdyś. Nie potrafię jednak zrezygnować z tej muzyki, głównie dlatego że dzięki niej poznałem wspaniałych ludzi, których znam do dzisiaj. Ta muzyka pomogła mi przejść przez najmroczniejszy okres w życiu. Ta muzyka wyraża wszystko to co przeżyłem i jest częścią mnie.

Dziękuję za Twoją historię, serdecznie pozdrawiam i życzę odnalezienia prawdziwego Pokoju i Miłości w sercu oraz - na ile to możliwe - w otaczającym świecie ❤.

Oj tak. Do tego Nirvana. Był tylko jeden zasadniczy problem z tymi piosenkami, piękna melancholia i smutek. Grałęm je a jednoczesnie wchodziłem w ten sam smutek...Eh... Pozdrawiam.

Tymoteusz, owca, Fishclectic, Pozdrawiam :)