W 1947 r. US Army Air Force zostały oficjalnie przekształcone w kompletnie niezależne od reszty wojsk lądowych lotnictwo. W tym czasie na fali powojennej redukcji stanów osobowych i zmian w wyposażeniu lotnictwa wojskowego okazało się, że w amerykańskim lotnictwie wojskowym pozostało stosunkowo niewiele samolotów przeznaczonych do wykonywania różnego rodzaju zadań pomocniczych. Można tu wymienić chociażby samoloty rozpoznawcze, pomocnicze, łącznikowe i inne. Brak takich maszyn wykorzystywanych do różnych, często bardzo nietypowych zadań dał się szczególnie we znaki amerykańskim lotnikom zwłaszcza w początkowym okresie wojny w Korei, gdy Amerykanie musieli szybko odtwarzać jednostki rozpoznawcze. W tym czasie podstawowym samolotem rozpoznawczym był samolot Cessna L-19 Bird Dog, który bardzo dobrze nadawał się do prowadzenia rozpoznania wzorkowego na krótkich dystansach i wykonywania zadań pomocniczych. Do realizacji zadań rozpoznawczych na wyższym szczeblu w Korei wykorzystywano główne rozpoznawczą wersję Mustanga noszącą oznaczenie RF-51. O ile L-19 miał wiele zalet, o tyle miał też sporo władz. Po pierwsze był praktycznie niechroniony przed ogniem przeciwlotniczym i to zarówno prowadzonym z broni maszynowej jak również cięższymi kalibrami. W 1954 r., pod wpływem doświadczeń zgromadzonych w trakcie walk na terenie Korei, amerykańskie władze wojskowe zwróciły się do amerykańskich kół przemysłowych z zapytaniem czy dałoby się zrobić coś w temacie stworzenia samolotu rozpoznawczego. Na propozycję odpowiedziało sześć firm, a wkrótce zapotrzebowanie na podobny samolot zgłosiła także Marynarka Wojenna, która również potrzebowała czegoś co będzie mogło zastąpić samoloty Bird Dog, używane min., przez Marynarkę Wojenną USA. W marcu 1956 r. pojawiły się w końcu skonkretyzowane wymagania dotyczące nowego samolotu rozpoznawczego. Oczekiwano, że będzie to maszyna dwumiejscowa, dwusilnikowa, napędzana silnikami turbośmigłowymi, z możliwościami krótkiego startu i lądowania, wyposażony w nowoczesny sprzęt rozpoznawczy. Łatwo powiedzieć, ale trochę trudniej zrobić. Jednocześnie pomiędzy władzami wojskowymi trwała wojenka podjazdowa. Obowiązująca w tym czasie zasada, zgodnie z którą wszystko co waży więcej niż 2270 kg, czyli 5 tys. funtów należy do sił powietrznych, skutecznie blokowało budowę samolotu rozpoznawczego działającego na rzecz wojsk lądowych, tym bardziej, że nowa maszyna rozpoznawcza miała być znacznie cięższa, a to oznaczało że pomiędzy lotnictwem, a armią, będzie się działo. No i działo się. Przez kilka miesięcy obie strony kopały się po kostkach i próbowały wykorzystywać do toczenia walki podjazdowej polityków, a także urzędników z Departamentu Obrony Stanów Zjednoczonych. Ostatecznie sekretarz obrony Wilson postanowił zrobić porządek z tymi przepychankami. Z rywalizacji zwycięską ręką, przynajmniej na razie, wyszła armia, która otrzymała zgodę na przyjęcie do służby samolotów przekraczających masę 5 tys. funtów - w pierwszym rzędzie transportowego DHC-4. Zgoda obejmowała także nowy samolot rozpoznawczy noszący oznaczenie AO-1. Jednocześnie zwycięzcą konkursu, na nowy samolot rozpoznawczy dla Armii zupełnie nieoczekiwania okazała się firma Grumman, która przedstawiłą projekt noszący robocze oznaczenie G-134. Sam udział firmy w podobnym konkursie stanowił spore zaskoczenie. Zakłady Grummana były znane raczej z budowy samolotów morskich i pokładowych, a tu nagle wojskowy samolot rozpoznawczy? No ale, w marcu 1957 r. władze amerykańskie wyraziły zgodę na budowę dziewięciu egzemplarzy samolotu noszącego robocze oznaczenie YAO-1AF. Szybko jednak okazało się, że na bezchmurnym początkowo niebie pojawiły się czarne chmury. Owymi czarnymi chmurami okazał się w pierwszym rzędzie Korpus Piechoty Morskiej, a następnie Marynarka Wojenna jako taka.
Jestem także tu:
odysee.com/@Ba...
Zapraszam do wspierania kanału:
Wirtualna kawa buycoffee.to/b...
Patronite:
patronite.pl/B...
#lotnictwo #samoloty #historia #military #fighter #army #usarmy #usaf #vietnam #korea #mohawk
1 окт 2024
