Pek güzel şiir ve seslendiriş. İnsan en iyi kendini kendi sesiyle yansıtabiliyor galiba. Fakat İsmet Özel Beyefendi başka bir yorumu da dinlemiş olsa ne hüküm giydirirdi acep. 🍀
Şiirde beni benden alan 10 ülegü var; 1:"İhmalkâr gözle okunmuş bir kitap. Bîtab bir gözle okunmayı tercih ederdim." 2:"Sadece bir kucak. Açılınca açıkları kapatan, acıkınca doyuran. Ve doyurunca, nasıl da perişan, ne kadar da ölçülü. Darası alınmaz yüküm bu benim. kayda geçirilemez, narhı konulmaz. resmen ve alenen ifade usûlü yok. "..Bende bu kucak olduktan sonra iyi veya kötü ne yapılabilir; kendi hayatı aleyhine, binlerce defa dolap çevirmiş olan bana?" 3:""Çocuklar acıları paylaşmaz." Demiştim omuz silkerek, acılardır paylaşan çocukları. Gün geldi paylaşıldı acılar. Çocuklar paylaşıldı." 4:"Evet, ilmektir boynumda ki ama ben kimsenin kölesi değilim" (diye devâm eden kısım.) Ve şiirin sonlarında bu ülegüye hitâben şöyle bir bölüm var; "Tarihe dersini vermen gerek. Yoldan ayrılamazsın. Yediremezsin sokulmayı kendine, tabiâtın apış aralarına. Ne yıkılmış bir tapınağın suskunluğu durdurabiliyor seni ne gürültülü bir havra." 5:"Bulduğum her gerçeği delik deşik ediyor, kayboluş kapımı sürgüleyen bir vaşak. Her sevincimi virân eden bu hayvan, yalanlar içinde boğulmamı önlüyor. Ondan kurtulacak olursam, biliyorum; Beni yaşamakla coşturan, bir kaynak keşfederim. Ondan kurtulduğum ân, bütün boyutlarımı kaybederim." 6:"Çehreme iyi baksalardı yırtılırdı, uykularının zarı. Uykuluydular. Sinerken bedenime kırâç dağlar. Bitek vâdilerle beraber ben, tenimi yumarken uykularına tutundular." 7:"Uyanmanın bedeli serapları fedadır. Uykuyu tadayım dersen, kâbusa dalmak pahasına." 8:"..Ricâcıları öldürdüm. Onlar; bu dumanlı dünyanın, beni nasıl özlediğini görmüş olabilirdi. Gerçekten özlemişti beni dünya, öze çekmişti. "Özüm" denilinceye kadar bana temâs etmişti. Bu dokunuş parlatınca beni, benden biraz "Dünya" isteyen ricâcıları öldürdüm ve kıtâl bitti. Yazık..." 9:"..Bu da deniz; hırs püsküren, toynak durduran deniz. Rezeleri yerlerinden oynatan; vaad eden, vaad eden, vaad eden teselleyicimiz." 10:"Öyle bir yol yürüdünüz ki, ancak dönüş yolunu, yok ederek gelebilirdiniz." Bu şiir tam anlamıyla bir şâheser be.
buradan takip edebilirsiniz: ellerimde dinç akıllı kimselerin ne mânâya geldiğini merak ettikleri yüzükler taşıyorum yüzük taşlarımın altına arsenik sıvaştırmadan yaşıyorum iflâh olmaz diktatör işte o bensem o bir köprüyse işte sırat dedikleri benim orayı biri çıkıp söyleyebilir mi gurultuyu çaktırmadan deneyip cambazlığı façama toz kondurmayıp hiç azar işitmeden geçmenin fırsatını kullandığımı yo hayır böyle bir beyan sadır olamayacak sırat oradan geçmedim ben benden ısrarla nefsimi ıslah etmemi istediler nerede bende o göz var mı bende öylesine bir dirim nefsimi söylesinler kimler hesabına ıslah edecekmişim sayıp dökülecek cinsten şeyler mi nefsimi ayarlayacağım şeyler kitapta yeri var mı benden istenenlerin çizmiş mi müstakbel şemailimi kalem cevapsız bırakıldıysam nasıl imkân dahiline girer bu estetikten yoksun müstamel ahaliye yeltenmem yürüdüm yürüyüş ritmime uygun bir yol bulacak gibi oldumsa da çıplak gözüm tipi çıkınca lapa karla örtülen yön tayini işaretini görmedi tutamak bildiğim içimdeki okun seyri yüküm her gün biraz daha ağırlaştığı için yavaşım yaşımın ilerlediğini merceğimin gevşediğini gördükleri için yoldan çıkacağımı sanan kalpazanların alnını karışlarım vazgeçer miyim ömrümü adadığım diktatörlükten olacak şey mi bu hiç olur mu benim gibilere küçükken sıkı dur oğlum türk çocuğusun sen dendiği unutulur mu turşu küpü kırk paranın tırtırlısı tarlaların uzaklığı bana yeten bir dersti fırçanın hiçbir türünü şimdiye kadar yüksündürmedim saatten benim üç parmağımla kurulma işlemine bir itiraz gelmedi önüme ağılanmadan geçilmez caddeler açılmıştı cinnete göz yummasam cinayeti yarıda kesmek için bir şey yapacak olsam hazırdı yağlı urgan gaz odası giyotin pis işlere bulaşmamı allı morlu keyiflerle imrendirdikleri zaman parmak kadardım tabiatı icabı tuzak ortalık ışımadan kuruldu yol kesenler çetelesinde diğerlerinden biraz erken tespit edildi yerim akşam eve yorgun ve yufka yüreğimi sorgulamış olarak dönmeme rağmen hava karardığı zaman kol kanat germiş bir vaziyette durmuyor sorgulayıcı bir edayla sarıyordu üstümü çatı dişiyle tırnağıyla diyorlardı dişiyle tırnağıyla ne savaş vardı istenilmeyen her şey yakındı. tötonmuş gül haç kardeşleriymiş kimler idiyse savaşın tarafları onlara aldıran yoktu kız koynumda ya beni itham ettiler dretnotları imal eden benmişim gibi katliama uğrayan biçare nesillerin suçlusu güya bendim suçmuş hartuçları bırakıp riyaziye esaslarını sevişme denklemine uygulayışım bana bağırıp çağırdı resmi ağız kurallar bu uygulamayı dışta tutmayı âmir dedi kur’an yasaktır rezilliklerin en rezilidir şiir sonra halka dönüp şunu söyledi söz geçirebilirsen diktatöre geçir balçık mı çamur mu artık ne dersen onu hayatımın kaynaklarına bulaştırmamdan suç delillerini karartmam anlamı çıkarılıyordu savaşın cereyanına katkım yok demiyorum yalan değil uyrukların tıklımına sert çıkarak gözleri çatlatma faaliyetim en iyi ben bilirim en sağlam keselerin bile nereden delineceğini öyle zamanlar geçti ki kimin öd kesesi patlatılacaksa bana müracaat edilirdi yırtmışlığım var yalnızca kelle vergisi alarak servetlerine servet katan zenginlerin değil onlarla yoldaşlıktan nasiplendiğini zanneden fakirlerinkini de yıkmak demiştim on dokuz yaşımdayken kutsal kinidir yürekli olmanın aradan kaç yıl geçtiği hesaplanabilir beni çatık kaşla yaşlandıran diktatörlük bu işte dinlemezdim kimden gelirse gelsin sızlanmaları israfil’e kulak kesilmekti ilk alındığım ve son işim itlaf edilmeliydi nerede varsa kene koynum boş değildi madem pabuç mu bırakacaktım gülle gürültüsüne manzara hep mükemmeldi ben ve sevgilim için mükemmeldi francalayla esmer somunun farkı kuyumcuyla manav komşuluk ediyor geceleri ailecek görüşüyorlarsa bana mı düşerdi bunda bir kusur bulmak âyet sarih zikredilmiş cevaplanmıştı soru at pazarı demirden kır atlar için miting alanı donu merak ediliyorsa sütçü beygirinin doru devenin nalı nişaburek şehir hatlarının gazoz borusu her geçen gün bilenen bilinç gittikçe daha sivri seyran ü sefayı terk ederek sevdiğim kız koynuma kaçtıysa neden toz konduracakmışım şanıma arkada hasreti çekilecek sevgili bırakmayan gemi yakmazsa yazık direkler çatırdasın cayırdasın yelkenler ötesine aklım ermedi hiçbir zaman müdrik miydim nâtık mıydım hâfız mı adım bir intikam olarak bari anılacak mıydı acaba tuzun gözüme durduğunun farkında olmadım şerbetini bana ekşittikten sonra sundukları kızılcık fark etmedim damarlarıma sızmış cinsî temas haline getirmiş beni olağan bile saymadığım dünyayla gaflet miymiş yaşadığım istiğrak mı nereden bilecektim canıma batan dikenleri ayıklamaya dalmışken ibadetimden olmasa bari derken kuşkum savaş bitmiş ben nöbette unutulmuşum savaş bitmiş ben bunu koynumun boşluğuyla anlıyorum kükreyen ırmağın ölümü meğer savaşın sonuymuş halbuki ben sanırdım ki dünyada savaş var diyedir serçelerin vakitlice uçuşu glayöllerin yana yaslanışı fulyaların mızmızlanışı savaş bittiyse bir cenahtan bir boru sesi geldi mi? hayır, gelmedi. çanlar çalındı mı herhangi biri için? hayır, çalınmadı. vakit mi girdi, okundu mu ezan hayır duyulmadı hiçbir şey okunan şahidi yok trompetin öttürüldüğünün çanlar bu sesi verir diyecek bir kimse yok seyyar satıcıların müezzinlerle kurduğu diyalog yurttaş hakkı olarak algılanıyor ben bir tek benim birdenbire her şey yerli yerindeyken koynu boş kalan şimşeği atlattığımı bile kimseler fark etmedi boş koyun bir bergüzardı bana savaşın bittiğini anlatan savaş bitti sular heraklitus ne derse desin akmıyor o bir ırmak ölüsüdür kükreyen artık hiç kimse almanlar yüzünden telaşa kapılmaya bir sebep bulup buluşturmaya kalkmıyor karartma sırasında annemin migreni tutunca ne yapacağımı bilmesem de oluyor james marka kalın tekerlekli siyah bisikletiyle babam halkevi sinemasına giden beton köprüden geçmek istemiyor şarkı söylemek kendi kitaplarını ciltlemek gibi bir şey haline geliverdi aniden “yalnız bırakıp gitme bu akşam yine erken” “öksüz sanırım kendimi ben sensiz içerken” şimşeği atlattım diye kimseye can bahşedecek hale gelmedim demek âdem ahfâdından savaş bittiği için koynu boşalan bir kişi gerekiyormuş o da bendim diğerleri ellerini çabuk tutup kesme şeker hakkında edindikleri barut kokulu fikre acilen tadilât getirmişler sıkı yönetim kalkmış savaşın bittiği kesin yama bulmak dirseklere hünerse kendi kumaşından kim neylesin savaş bitti kır gezmelerinde bundan böyle şüphe çekmeyeceğiz kime kalacak kırlara çıkmanın burun sızlatan anlamı dinlemek zorunda değiliz muhallebicide yabancı dilden anıştırmalarla yüklü kaçış hikâyelerini mültecilerin memur beyler neler karıştırdıysa şehir kulübünde buraya kadardı bu saatten sonra briyantin saçlılara hiç kimse göster eşkinli beygir vesikanı diyemeyecek kanaviçe veya goblen kime ne arık fitil odam loş savaş bitti koynum boş.
Sene 2008. Final sınavım için okula yürürken, İstanbul İlahiyatın üst tarafındaki parkta bankta otururken gördüm onu. Bankın öbür tarafına ilişip şiirlerini okuduğumu, canlı yayın programlarında kendisini izlediğimi biraz çekinerek ifade ettiğim o günü, sonra benimle sohbet edişini, tesettürden bahsedip örtümün doğru olduğunu söyleyişini, hayatımın sayfaları arasında kurutulmuş bir gül gibi saklıyorum.. Taksim'de Şiir Tetikte Gider sohbetlerindeki o hayranlık uyandıran İsmet Özelle bir bankta yan yana oturup sohbet ettiğim o gün; bir hocanın talebesine ders verir, nasihat eder gibi samimi anlatışından sonra final sınavına ayaklarım yürüyerek, kalbim ise gökyüzünde kanat çırparak gittik.. 16 sene olmuş ama hatırlamakla hâlâ sevindiğim bu ân için teşekkür ederim pek muhterem Üstadım. Allah hayırlı, sağlıklı, uzuun ömürler ihsan eylesin..
*Ben Mustafa Kemal'e göndermelerine hayranım daha çok Müslüman duruşuna geçmişi kimseyi ilgilendirmez Rahman ona Hidayet nasip ettiyse bize susmak düşer.*
İsyanım Ne Allah’a ne de onun yarattığı manaya!? İsyanım! Çelik,çomak oynayanlar kadar masum olan,bir hayatı zehir edenlere…Evet İsyan! Açılan bir bildirgenin,imzalanan kara bir hükmün,ne kadar Adaletsizce mürekkep edildiğine isyan ediyorum.Kefenimde zar atanlara inat! Ben yemyeşil kefene büründüm! Bürünüyorum…
tam anlamıyla örneklendirerek olayı tekrardan açıklayabilir misiniz çünkü rastgele verilmemiş bir örnek olmadığının belli olması yanında sanki bir tarafa vurgu yaparmışçasına anlatmış cevaplamak isteyene şimdiden teşekkürler.
Benim anladığım: bahsedilen kavmin kendine özgü besin kaynağı var ve diğer kavimlerden bu yüzden farklı olduğu için diğerleri isyan etmezken bunlar hâlâ isyan ediyor. Bunun gibi Türklerin de kendine ait töresi, milli özellikleri, yaşayış biçimi var. Bugüne kadar Türkler ile Avrupa arasında olan savaşlarda Türkler savaşmaktan vazgeçmedi, kendi kültürlerini muhafaza etti vs. Fakat günümüzde yaşayış biçimi Batı tarzına yöneldiğinden "Düşman Çanakkale'den giremedi ama çanak antenden girdi" misali onlara benzedik. Onlara benzediğimiz için de eskisi gibi Avrupa ile savaşmıyoruz.
(10:58) Türk Milleti sabrı, karakter haline getirmiştir.... İsmet hocam, yüksek müsadelerinizle, bu görüşünüze ( kısmen) katılmadığımı size arzetmeme izin verin. Sabrı, kollektif sabır ve bireysel sabır diye ikiye ayırmak, meseleyi daha kolay anlaşılabilir hale getirecektir. Bireysel sabır: zoraki katlanış haline sabır denmez. O ızdırap duyduğun derdine, tahammül etmeye çabalamak denir. Bu çabada, içsel bir direnç vardır. Yani kişinin içinde, bu derde itiraz eden, direnen biri(hannas) vardır. Ve aynı zamanda bu itiraz edeni tutan ve önünü tıkayan bir (öz) ben vardır. O tıkanma noktasında, benzer duygular birikir, birikir ve belli bir yüksekliğe ulaştığında ya taşar yada engeli yıkar. Çünkü hiç kimse, kendi duygularından daha güçlü değildir... Allah-u Teâlânın, kulundan istediği, tavsiye ettiği ve Razı olduğu sabır(sabrın hakikati) ise; kulun, katlanmaya icbar edildiği derdini sevmesidir. Burada direnç gösteren, itiraz eden kişi(hannas) ölmeden önce ölmüştür ve duygusal birikme yoktur, dolayısıyla da bir taşma söz konusu değildir. Yüce dinimizin adıdır İslamiyet yani Teslimiyet. Tüm dikkat, tam teslimiyettir.(Şimdinin Gücü - Echarte Tolle) Her olan şey, onun olmasına izin verenin hatırına(Allah-u Teâlânın hatırına) kabule şayan bir değer taşır.(İ.Ö.) Yani her bireysel dert ve sıkıntı, kulun ölmeden önce ölme pratikleridir. İlahi bir yardımdır. Öyle bir yardım ki, ancak Alemlerin Rabbı olan, Rabb-ı Rahmânımızın ve Şefkatli Malikimizin gücünün yetebileceği kadar büyük bir nimetin ikramıdır, her dert ve her sıkıntı. İtiraz ve direnç ise Allah-u Teâlânın fiillerine Teslim olamamaktır.( Buradaki bilinçsizliği, Allah-u Teâlâ dilerse mazeret olarak kabul edebilir.) Uğranılan derde ve sıkıntıya bilinçli olarak yapılan itiraz ve direnç ise (ki burada hannas ile özdeşleşme söz konusudur. Çok uç bir nokta olan hannasda fenaya eriş vardır.) İslam dairesinin dışına savrulmadır. Tövbe edip, Kelime-i Şehadet getirerek tekrar İslam(Teslim) dairesine girmeyi gerektirir. Yani sabır, İman konusuyla direk ilgilidir. Sabrın, hafife alınması ve öneminin yeterince anlaşılamaması, sabır tanımının uğradığı anlam kayması ve anlam kaybı sebebiyledir. Buradaki farkındalık kişiye özeldir. Hiç kimse, bir başkası hakkında bu hükmü(küfür) veremez. "- Bir kişi yanınızda açıkça Allah'ı inkar etse(bilinçli olarak küfrü gerektirecek bir söz etse, haşa)ve bir çeşmenin yada bir duvarın arkasından dolanıp gelse. Artık o kişinin küfrüne şahitlik edemezsiniz. Belki o duvarın arkasında tövbe etmistir." (İmam-ı Azam, Ebu Hanife"ks") Kollektif Sabır: Toplumsal sabrın, her bir alan için tek tek ele alınması gereken vechesi olabilir. Bir çok ayrıntıya inmemiz gerekebilir. En genel anlamıyla Vatana, İslama ve İslam'ın kutsallarina, Millete, Bayrağa ve Devlete yapılan bir dış saldırıda sabır, söz konusu bile olamaz. Angajman kuralları gereğince karşı hamle yapılır. Mü'minlerin emirinin(devlet başkanının) önderliğinde bir devlet kararıyla olur. Kişisel hamle emir ve komutayı zaafa uğratır, faydadan çok, zarar getirebilir... Türk milletine ve yukarıda saydığım kutsallarına yapılan bir iç saldırıda ise insiyatif devletin ve devlet başkanının (siyasetcinin değil) hizmetine talip olduğu Türk milletini ve Türk milletinin hukukunu ve Vatanı korumakla ilgilidir. Sabırla ilgili değil. Özellikle burada kişisel hamleler anarşiye ve karmaşaya yol açar. Kollektif sabırda bir tek kişinin başına gelen bir sıkıntıya ve derde(hastalık ve açlık gibi...) toplumun geri kalanının sabır gösterme gibi bir hakkı yoktur. Buna kollektif sabır değil, kollektif bencillik denir.Tok yada aç, hiç kimse, komşusunun açlığına sabır göstermeye hakkı yoktur. Yani kişi bir başkası adına sabır gösteremez, sabır, kendisiyle ilgilidir. (11:20) Taşmayan sabır, sabır değildir... Saygı değer İsmet hocam, yukarıdaki önermede yapacağım değişikliği, küstahlık olarak algılamayın lütfen. Taşan sabır, sabır değildir; zoraki katlanıştır... Sosyal sabır konusu olarak işlemeyi düşündüğüm, sabrın karaktere dönüşme halini, izninizle, ayrı bir konu başlığı olarak ele almaya çalışırım İnşaallah. Saygılarımla.
(0:52) O zaman İskender, casuslar vasıtasıyla, bu kavmi, balıktan başka şeyler yemeye alıştırmış... Burada, yemeden içmeden bahsedildiğini zanneden akıl fukaraları, İsmet ustaya boş konuşma diyebilirler. IQ'ları 50'nin altında bir ilkellikte takılı kaldıkları için, ancak ürü'yebilenlere değilde; ufkun ötesine yürüyebilenlere dikkatimizi verelim... Her alışkanlık, koşullanma ve şartlanma ikliminde, bağımlılığa dönüşür. Teknik olarak, bağımlılığı oluşturma işlevselliği şu şekilde izah edilebilir: "- Bir ürüne yada fikre yeni duygular bağlama süreci; temel şartlanma için, önemli bir aktarımdır.(A.Robbins)-" İskender denizi kurutamazdı. O kavmin gıda tedariği kendi kontrolü dışındaydı. Ve İskender bir şey daha biliyordu; her lezzetin bir bağımlılık prangası olduğunu. Tedariğini kontrol edebildiği lezzetlere alıştırarak, o kavmi gönüllü esarete razı etti... Olay parantezi içindeki bu tür bilgiler(mantık yürütmeler) basit ve anlaşılabilir şeyler. Orta beyinlerin ilgi duyduğu şeyler... Fikirlerin konuşulduğu, yüce beyinlerin katına yükselebilseydik eğer, şöyle derin sohbetlere tanıklık edebilirdik: John lock insan fıtratını manipüle etmede, şeytani bir deha boyutunda yetenek. Varoluşçu batı felsefesinde ki ahlak tartışmalarında, öz çıkarın( bencilliğin) şampiyon ilan edildiği tarihten günümüze, dünyayı şekillendiren siyasi, iktisadi ve ahlaki normların temeline bakmak; neden Türk olan bir düşüncenin aklına gelmedi? Türk olan düşünce, bakabilseydi, şu an tartışılmaz zannedilen değerlerin, insan doğası varsayımının üzerine inşaa edildiğini görecekti. 2500 yıllık batı felsefesinin ıskaladığı şu küçük ayrıntıyı yakalayacaktı. İnsan doğasını, Ego'dan ibaret zannetme yanılgısını çok rahat yakalayabilirdi. Varoluşçu damardan gelen deskartes'in özü zannettiği şeyin( düşünüyorum o halde varım.) aslında egonun kökeni olduğunu bulgulayan, takipcisi John Pol Sertra (bir şeyi düşünen bilinç ile ne düşündüğünü farkeden bilinç iki ayrı bilinçdir. Düşünen bilinç ilkel olan alt bilinç "ego bilinç" ; düşüneni farkeden bilinç ise gelişmiş olan Üst bilinçdir.) gibi... Ey Türk olan düşünce! şuna ne dersin: - Günümüz dünyasının, analitik düşünme metotlarını şekillendiren eski yunan düşünürleri; insanları eksik düşünmeye alıştırıp, yanlış düşünmeye mahkûm etmişlerdir. Edvard de Bono Ey Türk olan düşünce; kurutulamayan denizine, kontrol edilemeyen besin kaynağına (Allah ve Resulüne'SAV') geri dönersen; başka milletleri esaret girdabın da boğan, yabancı lezzetlerden(Türk olmayan düşüncelerden) kurtulursun. Sen kurtulursan, dünyanın geri kalan mazlumlarının da kurtulma ümidi artar, senden cesaret bulur...
