"Empuzjon" vs. "Czarodziejska góra". 📚 Nowa książka Olgi Tokarczuk 

To pierwsza książka Tokarczuk jaką czytałem i jestem zachwycony. Na jednej z pierwszych stron jest opis pięknego krajobrazu, na który główny bohater reaguje melancholią. To taki obraz zagubienia się w świecie i może depresji, który bardzo do mnie trafił. A pejzaż to w ogóle powracający temat w książce, więc czuć tutaj spójność.

Właśnie skończyłam lekturę Empuzjonu i powiem,że bardzo mi się ta książka podoba.Intrygująca,mądra,ale nie przemadrzała,Książka wspaniale skonstruowana.Ciekawa,zaskakująca,klimatyczna,z czytelnym przesłaniem.Teraz sięgnę po " Czarodziejska górę" T.Manna.

Swego rodzaju nawiązaniem do "Czarodziejskiej góry" był "Castorp" Pawła Huelle. Piękna książką, szkoda, że mało kto o niej pamięta.

Dziękuję za ciekawą i wartościową recenzję 🙂 Zostałem zachęcony, na pewno przeczytam nową książkę Olgi Tokarczuk. Pozdrawiam serdecznie

Niestety Empuzjon wydaje mi się takim "me too" do Czarodziejskiej Góry. Czytałam kilka książek Olgi Tokarczuk, ale np nagradzanych Biegunów nie mogłam skończyć. Brakuje mi autentyczności, jakiejś głębi. Odbieram jej pisanie jako modną pozę. Sama Czarodziejska Góra jest miejscami trudna przez dialogi polityczno filozoficzne, ale kilka razy łkałam mimo emocjonalnej oszczędności Thomasa Manna. Olga Tokarczuk mnie nie dotyka.

Empuzjon ma się tak do czarodziejskiej góry jak kucyk do konia wyścigowego

Czytałam "Czarodziejska górę" , świetna pozycja

Zastanawiałam się przez cały film, czy dużo stracę, jeśli nie przeczytam "Czarodziejskiej góry" przed "Empuzjonem" i na końcu rozwiałeś moje wątpliwości :) Dzieło Manna też na sto procent chcę przeczytać, ale to jedna z tych książek, które szalenie mnie onieśmielają, więc chyba Tokarczuk wleci jako pierwsza. Dzięki bardzo za ten film!

Cześć, Rafale :) Właśnie czytam! Zaczęłam dwa dni temu i powiem Ci, że podoba mi się bardzo. Tyle na razie :) Pozdrawiam słonecznie 🌞

Żałuję, że nie mogę napisać, że książka wzbudziła mój pełny zachwyt. Jak zwykle jestem pod wrażeniem języka, kontekstualności (ileż tu odniesień do różnych dzieł literackich), tematyki i samego pomysłu. I chociaż całym swoim sercem chłonę wszelkie obnażania mizoginii, patriarchatu, to właśnie w tym aspekcie Olga Tokarczuk nieco mnie zawiodła. Mężczyźni mają swoje codziennie sympozjony, na których twierdzą, że kobiety są własnością państwa, a one raz w roku organizują empuzjon i znowu na 364 dni chowają się pod mech, schodzą do podziemia? Bardzo mi się kojarzy ta książka z Heksami Agnieszki Szpili (oczywiście nie ten język i poziom), ale tam dziewczyny były aktywne, waleczne, miały pomysły, wpływały na codzienność. A u Tokarczuk tak naprawdę nic nie zmieniają. Mało tego same niemalże potwierdzają, że ten męski punkt widzenia ma pewne racjonalne podstawy (bierność, mściwość, nieskuteczność). I może dlatego po ponad 100 latach niewiele się zmienia, bo podobne słowa możemy słyszeć także teraz z ust prawicowych populistów. Potrzebny jest gniew, potrzebny jest krzyk niezgody wobec pogardy dla kobiet, osób innego koloru skóry, wyznania i innej orientacji seksualnej. Ale nie wiem, czy tak jak to przedstawiła Tokarczuk.

Na wakacjach zamierzam przeczytać Czarodziejską górę. Powiedziałam to wiec tylko dotrzymać obietnicy danej sobie👍

Bardzo ucieszyłam się gdy tylko zobaczyłam, że zająłeś się omówieniem tych dwóch książek! "Empuzjon" czytałam z naprawdę ogromnym zaangażowaniem i czułam ogromną chęć podyskutowania o tej książce, ale póki co, nikt z moich znajomych po najnowszą powieść Olgi Tokarczuk nie sięgnął. Absolutnie zgadzam się z tym, że wyczuwalna jest w niej jakaś taka hmm... ironia? Specyficzny humor? Płynęłam przez tę powieść bardzo szybko, od razu mnie wciągnęła. Zainteresowała mnie sama warstwa fabularna, ale to przede wszystkim różne przemyślenia towarzyszące mi lekturze spowodowały że zapadła mi mocno w pamięć. I trochę żałuję, że czasem autorka zbytnio skupiała się na "horrorowym" rozwoju akcji, zamiast na rozmowach i relacjach między bohaterami. Na pewno będę "Empuzjon" bardzo polecać, choć, tak jak w Twoim przypadku, książka ta nie została moim numerem 1 od pani Tokarczuk ;)

❤

Nie przeczytałam ani jednej książki Tokarczuk, kiedy słucham recenzji ,wydaje mi się , że nic nie straciłam, że byłaby to strata czasu i pieniędzy;)

Wydaje mi się, że jak ktoś był w Berghof to Sokołowisko może sobie darować.

Empuzjon przeczytany, tak bardzo wyczekany :-) zakończenie nieco zaskakujące a Czarodziejską właśnie słucham w audiobooku, bo czytana była tak dawno, że szok :-) czyta świetnie Adam Ferency. W sanatorium byłam raz w życiu i właśnie takie jest zycie sanatoryjne, powoli wokół zabiegów, posiłków, spacerów... tak to wyglada nadal :-) tylko rozmowy kuracjuszy inne. Okropnie mi to nie odpowiadało, że nie chciałam więcej.

Przeczytałam Empuzjon i bardzo mi się podobał. Piękna, wzruszająca książka.

Ja Empuzjonu nie przeczytam, tak jak innych książek Tokarczuk. Mam za niskie kompetencje, wrażliwość i brakuje mi rozeznania w kulturze. Książki które czytam nie są nigdzie zawieszone, tylko stoją twardo na ziemi. Ja nie wierzę, że przeczytam jej literaturę i przeżyję katharsis. Ale czytam inne książki, które są dla ludzi mało inteligentnych, którzy nie myślą, nie czują i nie mają żadnej wrażliwości.

Panie Rafale, mam dokładnie takie same wrażenia po przeczytaniu książki Empuzjon, Pani Olgi Tokarczuk. Czyli literacko , bardzo dobrze napisana powieść, tematycznie:-)))??????. niekoniecznie ? Zamówiłam właśnie "czarodziejką górę" T. Manna w bibliotece . Dziękuję za świetne recenzje,

Przed "Empuzjon" przeczytałem cztery inne książki Tokarczuk i byłem nimi zachwycony. Empuzjon trochę mnie rozczarował ale nie była to do końca zła książka. Chyba zbyt wiele oczekiwałem po tej powieści. Mam zamiar ponownie ją przeczytać żeby lepiej się z nią polubić. Język Pani Tokarczuk bardzo mi się podoba.

Młody Człowieku - ktoś kto podejmuje się rozmów o książkach musi wiedzieć czym jest "Epilog" a czym "Nota autorska".

A ja bym bardziej sugerowała zestawienie Czarodziejska Góra T. Manna a ... Rozświetlona jama. Dzienniki sanatoryjne M. Blechera aniżeli Empuzjon Tokarczuk.

Przeczytane i niestety lekki zawód. Aczkolwiek tylko dlatego, że wiele po tej książce oczekiwałem - drugiej, nowej czarodziejskiej góry. A Tokarczuk wzięła to, co chciała i wrzuciła wątek główny, który był świetny. Aż tyle, a dla mnie tylko tyle, bo chciałem więcej rozmów i mniej subtelny ten horror

Nie wiem czy zauważyłeś, ale Tokarczuk od zawsze aspirowała do stworzenia klasycznej prozy. Empuzjon nie był pierwszą książka inspirowaną twórczością Thomasa Manna. Pierwszą pozycją byli Bieguni, gdzie próbowała się rozprawić z relacją między czasem, a przestrzenią. Nie za bardzo wiem, czym się ludzie zachwycają. Ot, połatany Hess wespół z Mannem. Gdy dostała Nobla, to w końcu się przyznała, zapominając o wprawkach przy Biegunach. Aczkolwiek Księgi Jakubowe wybitne. Złoty strzał.

Nie mam dobrych wspomnień z Czarodziejskiej góry, dlatego wcale nie spodobał mi się pomysł inspiracji tą książką. Ale Empuzjon okazał się nieporównywalnie lepszy!! Do końca nie miałam pojęcia jaką szaloną tajemnicę skrywa w sobie główny bohater:)

Czy Empuzjon dobry, żeby rozpocząć przygodę z Tokarczuk? Czy lepiej zacząć od czegoś innego? 🤔

Mi się Emupzjon bardziej podobał od książki Manna.... Mann przynudzał czasami.... ten konflikt humanisty racjonalisty z średniowiecznym religijnym ex-jezuitą trochę mnie nudził.... a czy Castorp w tę noc przed wyjazdem (jej) od swojej rosyjskiej ukochanej coś więcej czy tylko "kliszę" z prześwietlenia? bo dalej nie wiem jak to interpretować... mi się wydawało że jednak było "coś" więcej....

Wytłumaczcie mi jak to jest, że Tokarczuk zabrała się za dialog z jedną z najtrudniejszych, wymagających powieści należących do klasyki lit. światowej, a na spotkaniach autorskich robi wrażenie osoby na wskroś infantylnej, o małej wiedzy i płytkich przemyśleniach. kontrast między Tokarczuk w realu a ambicją jej literatury jest na tyle duży, że rodzi zasadne pytanie o autorstwo tych książek i proces ich powstawania.

Przecież ogólnie faceci lepiej gotują niż kobiety.

Tak rzeczywiście książka uświadamia nam w jak bardzo patriarchalnym świecie żyjemy, i to zupełnie bez sensu. Empuzjon to książka która powinna znaleźć się na liście lektur klasy maturalnej. I to jak najszybciej, choć dziś w Polsce nie ma na to żadnych szans... Dlatego jest ważna, bardzo.

Dla mnie Empuzjon to niewyobrażalny gniot. Będąc kiedyś wielką entuzjastką prozy Tokarczuk (do okolic „Prowadź swój plug...”), dotrwałam do końca dzięki sile woli, wersji audiobookowej i ciekawym zajęciom towarzyszącym. Książka wtórna pod każdym względem. Dęte dialogi nie wiadomo czemu służące. Nieznośnie umizgiwanie się do miałkich intelektualnie mainstreemowych narracji. Zero dynamizmu czy oryginalności myśli. Odradzam!

Na ,,Empuzjon" rzuciłam się od razu na fali zachwytu jej wcześniejszą twórczością i nie powiem, że mnie jakoś rozczarował, ale nie wzbudził takiego zachwytu jak ,,Dom dzienny, dom nocny". Wydaje mi się że to jest w pewnym sensie książka z tezą, a fabuła jest tylko pretekstem do manifestacji poglądów autorki. Oczywiście porusza ona ważne kwestie, ale po kilu rozmowach bogaterów zaczynałam być zmęczona. Wątek nadprzyrodzony ma bardzo duży potencjał i w przypadku twórczości Tokarczuk nie wydawał się on przerysowany czy na siłę i żałuję że nie został bardziej rozwinięty albo pogłębiony.

Czytając Emp. Nie tyle czekałam na to co dalej,lecz delektowalam się każdym zdaniem,używaniem języka.ambrozja .najwyższa klasa.gdzie Pan przeczytał,że im nie smakuje ? Panowie jedzą pyszne rzeczy i bardzo im smakują …Vide np.uczta królikowa .