Jak myśli i manipuluje psychopata: analiza "Whiplash" (Terrence Fletcher) 

Nie zgodziłbym się tylko z końcowym wnioskiem, że Andrew wyzwolił się spod władzy Fletchera, a to dlatego, że pod sam koniec, pomimo całego upokorzenia, jakie ten mu przed chwilą zafundował, w wymianie spojrzeń Andrew dalej szukał jego aprobaty. To nie było spojrzenie pt. "ale ci teraz pokazałem", tylko wręcz pytanie "czy wreszcie dokonałem tego? Czy jesteś ze mnie dumny?".

Gość zagrał genialnie swoją rolę, byłam pod mega wielkim wrażeniem i gdyby nie dostał oskara to byłby szok. Oglądając film nawet przez sekundę nie pomyślałam że to aktor, a nauczyciel muzyki z krwi i kości, który zajmuje się tym od wielu lat. A to dla aktora największy komplement. Pierwsze o czym myslałam po obejrzeniu filmu, to nie o głownym bohaterze czy o przedstawionej w filmie historii, ale o tym gościu, ktory zagrał mistrzowsko i jeżeli jego gra nie zostałaby doceniona, to sama przyznałabym mu nagrodę.

Baaardzo dobra analiza. Dużo ciekawych informacji, film nabiera o wiele głębszego znaczenia.

3 firmy, 6 lat. Byłem pod wpływem trzech różnych fleczrów. Moi koledzy uzależniali się od nich, każdy kto miał niską samoocenę nie potrafił się uwolnić. Mobbing na każdym kroku. Jedna osoba została okaleczona w wypadku z powodu presji. Stanowiska menedżerskie są usiane takimi psychopatami. Cisnęli mnie ale się nie dawałem i muszę przyznać że wyszło mi to na mega plus w długim okresie. Osiągałem rzeczy o których 95% branży mogła pomarzyć. Trochę widzę tu siebie. Ego rosło po uwolnieniu się od takich ludzi, ale przejąłem od nich zachowania i muszę się hamować w stosunku do znajomych i rodziny. Jak dla mnie dwie możliwości są w takim wypadku albo brnąć będąc pewnym siebie albo odpuścić i zmienić drogę całkowicie. Przy czym porzucenie takiej osoby było strasznie strasznie strasznie trudne, byłem cały chory robiąc to. Świat jest pojebany 😁.

Świetna analiza, chociaż bardzo mocno nie zgadzam się z końcową tezą. Chłopak posiadał talent, który szlifował jeszcze przed spotkaniem psychopatycznego nauczyciela, ambicja nie była więc problemem, i żadna z tych rzeczy nie była stricte zasługą nauczyciela. Zgadzam się z tym, że aby wyjść poza "przeciętność" i bańkę poczucia niskiej wartości, chłopak potrzebował mocnego bodźca. Ale ten bodziec to powinna być przede wszystkim terapia, wzmocnienie asertywności i ZDROWEGO poczucia własnej wartości, w taki sposób, żeby tacy ludzie jak nauczyciel nie pasożytowali na nim, i aby mógł podążać za swoją pasją i naturalną ambicją w taki sposób jak on sam chce. Bez traum na przyszłość i bez rujnowania relacji ze swoim otoczeniem. Z tym talentem, ambicjami plus z odpowiednim wsparciem psychologicznym, chłopak spokojnie stałby się legendą. Może i nawet szybciej. A na pewno z mniejszymi ranami na psychice. I oczywiście - nie o tym był film. To miała być historia o destruktywnej, toksycznej relacji między ofiarą i psychopatą. Natomiast stawianie tezy, że wpływ psychopatycznych zachowań może mieć pozytywny efekt jest naprawdę niepokojący. Biorąc pod uwagę fakt, że edukacja na temat zdrowia psychicznego dopiero się rozwija, a historia pokazuje, że zastraszeni ludzie potrafią gloryfikować osoby psychopatyczne, to taka teza tylko dołożyłaby się tylko do uzasadnienia trwania takich relacji. Wiadomo, zdaję sobie sprawę, że nie taka była intencja tej analizy:) która ogólnie jest świetna. Ale po prostu chciałam podzielić się tą uwagą na temat dyskusyjności tej końcowej interpretacji.

Dziękuję.. To jest bardzo ważny materiał. 🙏😇

O! Jeden z moich ulubionych filmów, cudownie.

Świetna analiza która dała mi światło na kilka spraw których w tym wybitnym filmie nie dostrzegałem, oby więcej takich analiz!

Ja w ostatniej scenie raczej widzę, że to była ostatnia próba Fletchera i liczył dokładnie na to co się stało, a nie że jego zamiarem było Andrewa zniszczyć i się zemścić. Zwłaszcza kiedy go pocisnął kiedy wyszedł i czekał na niego ociec. Dokładnie wiedział w jaka nutę uderza, że porównując go do przeciętnego od przeciętnego ojca rozbudzi w nim ambicje i gniew i sprowokuje go dokładnie do tego, co Andrew zrobił.

Sam film mnie poruszył mocno... Nigdy tak sobie nie wyobrażałem tych relacji. Wiedziałem a właściwie czułem, że nauczyciel jest stuknięty i gdyby to mnie spotkało, byłoby srogo, bo ja nie umiem "klękać". Z trudem znosiłem pokorę młodego pałkarza... nie było mojej aprobaty na tego typu zachowania :/ Pokazałeś mi zupełnie nieznany dla mnie osąd i analizę tego, czemu zawszę stawiałem opór. Pięknie :) Dziękuję i wytrwałości życzę ;)

Zajebistee, więcej takich analiz filmowych prosze !!

Puenta jest zupełnie inna. Andrew w ostatnim momencie patrzy na Fletchera jak na wyrocznię czekając na werdykt. Uśmiecha się dopiero kiedy widzi uśmiech tego psychopaty.

Świetna analiza, ostatnia część bardzo wartościowa wyłamująca się dychotomicznego standardu.

Dziękuję za bardzo wartościowy materiał. Myślę że koncepcja omawiania technik psychologicznych zastosowanych w filmach to ciekawy content.

Podoba mi się jak w przypadku chorób i zaburzeń osoby z depresją, zaburzeniami związanymi z stresem czy też zaburzeniami osobowości z grup A, C i Borderline z grupy B są czasami wręcz romantyzowani, każdy chce w jakiś sposób okazać wsparcie, ale gdy pojawia się osoba z ASPD czy też NPD więc "socjo/psychopatia" i narcyzm, gdzie zaburzenia te rozwijane są na drodze długotrwałego silnego bólu emocjonalnego doświadczanego w latach dziecięcych (wpływ mogą mieć też czynniki genetyczne) to taka osoba przestaje być dla ludzi człowiekiem i zamiast tego jest postrzegana jako robot bez emocji, którego celem życiowym jest manipulowanie wszystkimi wokół i zniszczenie cywilizacji, jaką znamy, i śmieszna tu jest ironia sytuacji; Głównym powodem dlaczego ogół populacji nie lubi takich ludzi jest to, że nie liczą się one z emocjami i dobrobytem innych, jednocześnie odrzucając myśl, że taka osoba przeżyła naprawdę wielkie cierpienie, bądź nadal cierpi (osoby z zaburzeniem antyspołecznym mają większy procentowy udział prób samobójczych i samobójstw niż osoby z borderlinem), dość hipokrytyczne podejście do sprawy. Kolejną ważną rolę w "odczłowieczaniu" "psychopatów" gra przedstawienie w mediach osób z takimi zaburzeniami jako morderców czy ogólnie złoczyńców. Ironicznie większość sławnych seryjnych morderców nie miało nic wspólnego z ASPD czyli waszą "socjopatią" i "psychopatią", dobrym przykładem jest Jeffrey Dahmer, który został zdiagnozowany jako osoba z BPD i podajrze zaburzeniem schizoidalnym. Najrealistyczniejszym przedstawieniem osoby z ASPD w mediach jest według mnie Dr. House. Mniej więcej w ten sposób będzie się zachowywał straszliwy "psychopata" czy tam "socjopata". Nie chodzi mi o miłość do takich osób, chodzi mi o powstrzymanie się z ocenianiem LUDZI. Zły człowiek będzie złym człowiekiem, nie ważne na co choruje.

Świetny materiał... A sam film, jeden z moich top of the top.

KOZACKA ANALIZA MEGA DZIĘKUJĘ

Super wykład, dziękuję

Poprosimy filmik o Thomasie Shelby z Peaky Blinders Albo Patricku Batemanie z American Psycho 🙂

Ale głęboka analiza filmu. Jestem pod wrażeniem.

Świetny film i ciekawy komentarz. Dzięki.

Zajebista analiza - lud chce wincyj ale nie spiesz się nie ilość a jakość 🙂

Miałam kiedyś takiego terapeutę, że jak szlam do niego na sesję, to rzygałam przed drzwiami, a on miał znakomitą renomę i "prowadził" wielu znanych artystów😮😮😮

Mistrzostwo (film I analiza) 🎉❤😊

bardzo dobrze sie to ogląda, chłone jak gąbka taki content :)

Super filmik, dzięki

dzięki za materiał

Genialna analiza

Z takimi ludźmi nie wygrasz trzeba się od nich izolować. 20lat przepracowałem z takim psycholem który jest w dodatku moim bratem. Do dziś ten człowiek stara się mnie nękać i twierdzi że porzuciłem rodzinę w czym nie ma absolutnie żadnej jego winy. Taki się urodził, nie ma żadnych przyjaciół i jest starym kawalerem. Tyle z jego manipulacji.

Po pierwszej analizie dziękuję. W tej scenie kluczowe jest pierwsze rozpoczęcie grania przez zdezorientowanego studenta i tego co wytworzyło się po pytaniu w jego głowie. Tak się buduje autorytet. A korzystanie z niego jest tylko następstwem. Z analizy wynika, że policjant z patrolu działa tak samo bo ma pałę na wierzchu.

Fajne - na pewno zostanę widzem konału. Wspomnę tylko, że nauczyciel był sam, a termin bombardowanie miłością dotyczy raczej zachowania całej podporządkowanej komuś wspólnoty, aby pozytywnie do siebie nastawić, czyli w przypadku z filmu to trochę naciągane. Choć zasada manipulacji jest niejako podobna. To nie jakiś zarzut tylko po prostu ogólnie używane definicje są nieprecyzyjne jeszcze. Jednakże zostawiam komentarz, bo nie podoba mi się konkluzja, że psychopata komuś może pomóc. Choć tak to wygląda w jednym aspekcie, czyli muzyki, to trzeba powiedzieć, że bohater filmu będzie mierzyć się przez całe życie z masą emocjonalnych problemów po takiej tresurze. Zwłaszcza jak uzna, z resztą tak samo jak autor filmu, iż jest to wzorzec władzy, mentora, nauczyciela, czy autorytetu, który jest w stanie komuś pomóc. W rzeczywistości to totalnie pyrusowe zwycięstwo, które trzeba naprawiać terapią. Ponadto miał szczęście, bo większość ludzi nie jest w stanie wpisać się w oczekiwania takiego psychopaty i kończy załamaniem nerwowym, obniżoną wartością siebie, depresją, zatraca się z rozpaczy w alkoholu, narkotykach lub popełnia samobójstwo. Wymienione konsekwencje mogą też wystąpić po wielu latach, ale też nie muszą w ogóle. Dlatego każda relacja z psychopatą jest ryzykowna. Zwłaszcza jak nie ma się zdrowego wsparcia w otoczeniu. Z drugiej strony rzeczywistoście taka tresura powoduje u ofiary fiksację na celu, czyli przestają dla niego mieć znaczenie inne bodźce i relacje. Czy jednak naprawdę musi przechodzić tę tresurę, aby nauczyciel poczuł, iż destrukcyjnymi metodami można ulepić wspaniałego artystę? Kto ma na tym zyskać bardziej? No można manipulować, bo każdy to robi w jakimś zakresie, ale lepiej, aby był to świadomy i kontrolowany proces, jak w sporcie zawodowym. W filmie po prostu nauczyciel robi to w sposób destrukcyjny i kosztem życia wielu innych osób, którym po drodze się nie udaje. Według mnie zdrowa konkurencja, motywacja i rzeczowa opinia wystarczy. Choć są mniejsze szanse na wyprodukowanie mistrza, to też mniejsze, że zniszczy się komuś życie. Poza tym porównajcie psychikę zdrowego np. biegacza olimpijskiego, którym opiekuje się zespół psychologów, aby miał dobre wyniki, do tego dzieciaka z filmu, który ledwo się psychicznie trzyma kupy.

Mistrzostwo! Bardzo dużo się dowiedziałem

dzieki tobie obejrzalam dzisiaj dobry film

Mój nauczyciel z technikum był psychopatą. Nie obchodziło go kim jesteś ,miałeś być najlepszy, albo wypierdalaj. Poza tym opowiadał raz historię o uczniu, który pociął sobie rękę na egzaminie zawodowym i nie okazywał żadnych absolutnie emocji, a nawet kpił z tego. Co zrobić życie jest brutalne i przejebane, ale jak będziemy twardzi i nieugięci, to możemy postawić się takich skurwysynom.

Ciekawy film

Dziękuję !

Kocham ten film ,gra mistrzostwo .Super analiza,dzięki😊

Zajebiaszczy film!

Świetna analiza

Errata: "poznawczość" (ang. cognitivity) to nie zdolność wyrażania emocji jak mówi film (i nie tylko emocji ale czegokolwiek), ale przede wszystkim zdolność ich odczytu. Na przykład psychopatów bardzo łatwo pomylić z zespołem Aspergera, jedni i drudzy potrafią zachowywać się podobnie chamsko, ale ci pierwsi nie potrafią przeżywać emocji (choć zwykle je dostrzegają u innych), a ci drudzy potrafią przeżywać ale nie są w stanie ich dostrzec u innych.

chcemy więcej.. więcej.. więcej!

Wspaniała analiza, przypadkiem widziałem ten film 3 dni temu.

Jeden z najlepszych filmów jakie oglądałem jak nie jeden z najlepszych filmów oat

świetna analiza, oglądałem z zapartym tchem

Świetny film

Fenomenalne!

Wiedziałem, że psychopaci są potrzebni! 💪🏻

Świetnie przedstawione. Tak sa psychooaci nie impulsywni

Pozdrawiam wszystkich uzależnionych od kontroli, zakochanych w sobie cynicznych pojebow 🎉

Środowisko pielęgniarek ma dużo psychopatekw swoim gronie.Szczegolnie na stanowiskach kierowniczych są bardzo pożądane,przez tych ,którzy rządzą służba zdrowia.

Jak Wam się podobają takie "storytellingowe" materiały? Czy nauka poprzez praktyczne przykłady, opowiadanie historii i wplatanie w to badań/nauki to dobry kierunek tego kanału? ;) Co powiecie na analizę "Ślepnąc od Świateł"? A dla tych którzy nie dotrwali do końca - możliwe jest odebranie darmowej lekcji z mojego kursu w której pozancie technikę rozpoznawania i przeciwdziałania manipulacji: interpersonalny.pl/pobierz/m14-65348769834/

Ten film jest genialny.

chlopak osiagnal by to samo bez tego obrzydliwego psychola. Wystarczylby dobry nauczyciel, ktory zachecalby i tak juz ambitnego chlopaka do ciezkiej pracy. Ja nie widze nic pozytywnego w psychopatycznych sztuczkach. Pewnosci siebie tez by mlody nabral odnoszac sukcesy. Pod koniec filmu obawialam sie, ze chlopak zrezygnuje z zycia osobistego a to przeciez jest rownie wazne jak kariera.

Ło jeny - znam ludzi, którzy uważają, że ten film jest fajny. Że opowiada historię "wspaniałego nauczyciela". Po seansie byłem przerażony. Jedni widzieli w tym pot, krew i łzy oraz sukces, który się z tego zrodził a ja cud, że chłop się nie zabił. Przerażające jest to, że w realnym życiu ludzie łapią się na te "psychosztuczki". Nie uważam, że dobry mentor powinien być przeciwieństwem Fletchera ale ja stawiam na metody efektywne a nie efektowne. Dobrym przykładem jest tu Radek Kotarski i jego Ferrari. Zauważył i przyznał się, że mimo, że osiągnął jakiś jednak sukces kupując auto w cenie domu to osiągnął to pracą "nie mądrą". W ogóle autorytet Fletchera mógł być tylko wynikiem spektaklu na koncercie. Ludzie widząc jego zaangażowanie cenili go za jego pracę. Nie za sam wynik tylko sposób do jakiego doszedł.... Tu się zaczyna zawiłość ludzkiej psychiki (lub po prostu czysta głupota) gdzie ludzie widząc kwadrat myślą, że tego właśnie chcą lub jest to czerwień po, którą przyszli. Swoją drogą ciekawe, czy ten film powstał tylko po to by zagrać na ludzkich emocjach czy jednak by przybliżyć temat psychopatii? Na pewno powstał dzięki temu ten ciekawy materiał.

ŚWIETNE !!!!!!

Tak jestem psychopatą. Fakt jestem egocentryczny i narcystyczny i samoświadomy. Dla świata zewnętrznego jestem spokojnym , wycofanym chłopakiem, który jest nieśmiały i niby niepewny siebie. I na ogół osoby jakie spotykam są do mnie pozytywnie nastawione bo postrzegają mnie jako dobrego uczynnego człowieka, który bezinteresowanie pomaga innym. Tak naprawdę jednak pomagam tym osobom tylko w jednym celu. By ich sobie kupić. By każda pomoc była dla nich długiem na sumieniu, który będą musieli spełnić poprzez zrobienie czegoś co przyniesie mi korzyści. Za każdym razem jak nadejdzie okazja by mi pomóc, zrobić coś dla mnie to te osoby to zrobią głównie dlatego, że ja im wcześniej z czymś pomogłem, a sama pomoc z mojej strony...przynajmniej dla mnie osobiscie nie była w żaden sposób wyzwaniem, poświęceniem czegoś itd. Nawet jak musiałem poświęcić czas na zrobienie czegoś by w czymś pomóc komuś to i tak była to po prostu inwestycja w to, co mogę w zamian otrzymać. Przez fakt, że jestem często w środkowisku postrzegany jako przyjazna dobroduszna osoba, często zwraca się to dla mnie w wielu korzyściach. I fakt faktem, są osoby które bardzo lubię i jak już mam ich zmanipulować to tak, by one podświadomie zrobiły coś, myśląc, że same na to wpadły by ostatecznie dało im to korzyść w życiu z której będą zadowoleni. Często zaniżam swój wizerunek, wiele ludzi uznaje mnie za głupka. Często właśnie poprzez zaniżanie swojej jawnej inteligencji można bardzo dobrze poznać innego człowieka. To jak będzie reagować na ciebie. Czy będzie cię lekceważyć, czy mimo wszystko będzie cię próbował wspierać. Dzięki temu poznałem kilku prawdziwych przyjaciół, którzy z czasem poznali moje prawdziwe oblicze. No może nie do końca bo dalej od pewnych osób czerpię wyłącznie korzyści nie dając za wiele w zamian, ale i tak tyle, by uznali że przyjaźń to nie wyzysk. Są może z dwie osoby, które szanuję na tyle, by ich nie manipulować. Najbardziej się obawiam tylko inteligentnych ludzi, którzy są w stanie mnie przejrzeć, ale na szczęście takich spotykam bardzo mało, a przynajmniej o takiej ilości jedynie wiem. Ktoś musi być naprawdę wysoce inteligentną osobą, by umiała zatuszować w pełni fakt, że wie co ja planuję osiągnąć swoim zachowaniem, swoim byciem. Z czasem nauczyłem się kontrolować emocje. W zależności od sytuacji jeśli przykładowo potrzebuję by ktoś w moim towarzystwie widział moją reakcje to wtedy odpowiednio na coś zareaguję tak, by mój wizerunek odpowiadał wizerunkowi osoby jaką ktoś sobie wyobraził gdy miał ze mną kontakt. Jeśli jestem wśród obcych ludzi, nie planuje mieć żadnej korzyści od nich lub nie muszę "grać" jakiegoś człowieka to emocje są głęboko stłumione i czasem nawet się muszę zastanawiać w jaki sposób teoretycznie potrzebuję zareagować emocjonalnie na daną sytuację. Kolejna sprawa to czerpanie korzyści poprzez dawanie sobą manipulować mimo, że ktoś myśli , że o tym nie wiem. Przykładowo jak ktoś każe mi coś zrobić raz za razem wywierając na mnie presję że to dobrze żebym to zrobił, że to lepiej dla mnie mimo, że głównie to ta osoba ma na tym skorzystać.... ja to robię. Dlaczego? W taki sam sposób. Jeśli wiem , że od tej osoby jestem w stanie w przyszłości otrzymać jakieś korzyści to go kupię swoją pomocą lub tym , że postrzega mnie jako naiwną osobę, łatwą do kontrolowania. Przykładowo jak ta osoba jest wysoko postawiona to z chęcią będzie chciała mieć kogoś "zaufanego i łatwowiernego przy sobie". Dlatego często te osoby będą chciały awansować wyżej tych "naiwnych" by robili co im każą za każdym razem, gdy to oni powinni coś zrobić by zyskać na czymś. Jest to bardzo przydatne, gdy wiesz , że ktoś myśli, że jesteś głupi i łatwy do kontrolowania, kiedy to w rzeczywistości planujesz na znacznie dłuższą metę osiągnąć coś przez co nawet dana osoba by przez chwilę nie pomyślała, że jesteś zdolny do czegoś takiego. I fakt faktem, może jest to miecz obusieczny jak to się przysłowiowo mówi. Może gdy ja kimś manipuluję on o tym wie i również działa w podobny sposób co i ja, ale szczerze mówiąc, są pewne scenariusze, które czasem mogą wyglądać jak jakieś teorie spiskowe, ale są mimo wszystko prawdopodobne mimo , że naprawdę ktoś musiałby do tego dążyć w wyrafinowany sposób i są takie, które nie są po prostu możliwe bo coś stoi i będzie dalej stać na drodze do osiągnięcia założonego celu poprzez manipulacje zwrotną.

Chłop zagrał to jak mistrz w soim fachu cóż można więcej powiedzieć, nalo tego po tej analizie faktach oraz ogólnie materiale mam zamiar obejrzeć ten film

Nie znam tego filmu, ale wlaczanie elementow wizulanych ubogaca monolog. Wysluchalam do konca z zainteresowaniem. Prosze o wiecej takich przykladow.

Leci like w ciemno ;) Kiedy możemy spodziewać się obiecanej analizy słynnego austriackiego akwarelisty (i czy w ogóle)? Pozdro

Niestety tak wygląda często nauka muzyki w Polsce. Tak jak baletu. Sama miałam taką nauczycielkę jako dziecko. Mnie udalo się przetrwać, ale znam osoby mające uraz do instrymentu od lat. I nie jest to wcale odosobniony przypadek. Na szczęście wiele też się tu zmienia,żeby nie marudzić;).

Ciekawy materiał. Czy mógłbyś zrobić analizę serialu „Ray Donovan” jest dam dużo ciekawych przykładów postaw bohaterów i ich wzajemnej relacji itp. np. Ojciec-syn (pejoratywna relacja) itp….

Jak robisz before/after jak w 23:23 to weź dawaj before na lewą stronę, a after na prawą xd Nie wiem jak u innych, ale dla mnie wtedy jest to jakoś dużo naturalniejsze i prostsze w odbiorze

I trzeba pracowac nad soba i swoimi kontaktami spolecznemu wiec wtedy stajesz sie niezalezny emocjonalnie

To wszystko jest bardziej skomikowane i zalerzy od osoby i sytuacji

Jeśli według twojej analizy Fletcher wyciskał siódme poty dla siebie to ktoś tu chyba przespał pół filmu

genialne

Jak ktoś się wypowiada publicznie i mówi "w cydzysłowiu", to już przestaję słuchać. Dalej nie wiem, ile błędów popełnił.

Przede wszystkim niewłaściwe tu jest słowo "psychopata".Nie oglądałem filmu ale nawet z pobieżnej analizy wynika,że ten człowiek może mieć osobowość autorytarną,przywódczą ale w żadnym wypadku psychopatyczną! Dyrygent musi być przywódcą, musi musi potrafić zmusić grupę wrażliwych indywidualistów to pracy w zespole. To dyrygent tworzy koncepcję co taki zespół ma zagrać i jak zagrać! To jego wizja i niczyja inna. Bardzo się uśmiałem słuchając fragmentów wykładu Daniela Boduszeka. Daniel Boduszek najpierw robi założenie,że ludzie których bada to psychopaci.Następnie przypisuje im określone cechy i zachowania. Na końcu, ponieważ ci ludzie nie zachowują się, tak, jak założył, mówi, że oni udają bo są inteligentni! Dobre! Nie wiem jak ktoś może ot, tak sobie sprawić by ciekły mu łzy i jednocześnie przyśpieszyć lub zwolnić tętno i oszukać "wykrywacz prawdy". To jest fizjologia związana z odczuwanymi emocjami! Podobno agenci tajnych służb tego się uczą ale i im to słabo wychodzi. Podobne pomysły mięli marksistowscy socjolodzy i psycholodzy z "frankfurckiego instytutu badań społecznych" (Theodor W. Adorno). Oni wymyślili nowe określenie "faszysty", które nie ma nic wspólnego z jakimkolwiek realnie istniejącym faszyzmem; faszystą czy ideologią faszystowską (faszyzm włoski, hiszpański itd). Dla frankfurtczyków faszysta, to tak samo jak tu, przy psychopacie, osobowość autorytarna o zdolnościach przywódczych. Oni nawet założyli, że wszyscy jesteśmy w większym lub mniejszym stopniu faszystami i przy pomocy wymyślonej skali "F" od faszyzm (ang. fascism) badali poziom "faszysyzacji" każdego! Cel- stygmatyzacja... Cechy psychopaty według Hervey'a Cleckley'a prnt.sc/vlQM_i7baxzC Jeśli przyjąć retorykę pana Daniela Boduszeka, to w zasadzie słowem "psychopata" można stygmatyzować każdego! Można zanegować miłość ojcowską, bo to nie miłość tylko przedłużenie ego "psychopaty". Można zanegować rozpacz po czyjejś śmierci, bo przecież to psychopata, więc udaje...a jeśli nie udaje, to jego zawiedzione ego itd. O ile się nie mylę ktoś już nawet stworzył skalę do badania stopnia psychopatii każdego z nas...Czemu ma to służyć? Czemu ma służyć postawienie obok zbrodniarza psychopaty, każdego, nawet najuporczywszego człowieka, bo przecież każdemu można przypisać najniższe intencje??? Możliwość stygmatyzacji drugiego człowieka dopiero daje duże możliwości manipulowania i wykluczania. Współcześni neopsycholodzy i neosocjolodzy prześcigają się w wymyślaniu pojęć, które dają możliwość stygmatyzacji, piętnowania i wykluczania innych, których uznamy za przeciwników, albo, że stoją nam na drodze do jakiegoś celu.

Dziękuję. Super analiza. Tak mnie zastanawia co dalej z tym młodym człowiekiem będzie? Ktoś tu ładnie napisał, że bardzo ciężko jest od kogos takiego odejść i dużo zachowań się przejmuje. Czy nie zostaje się już na zawsze takim mentalnym niewolnikiem?

Ten fragment o tym, że psychopaci nie czują emocji np. widąc wypadek jest trochę chybiony. Ja np. nie mam żadnych odruchów, gdy widzę takie rzeczy, a potrafię się popłakać oglądając serial.

Ciekawy materiał. Ale okazuje się że normalne codzienne wykorzystywanie swojej pozycji i przywilejów, klasyfikuje się pod manipulację? :) Powiem więcej. Sam młodym, główny bohater, miał autentycznie ogromne parcie na sukces i wykorzystanie szansy. Więc oboje do siebie pasują i nie nazwałbym go w pełni ofiarą od a do z. Udowodnił np właśnie w scenie gniewu, że jest w stanie znieść te manipulacje, nawet kiedy jest ich świadom, bo dalej również jest świadom, że jest to najkrótsza i najpewniejsza droga do jakiejś rozpoznawalności. Zakład w którym poddaje się dosłownie tresurze, ale liczy na wygranie czegoś.

Genialna recenzja, wysoki stopień wtajemniczenia. Inteligentni się zachwycą. Plebs kompletnie nie ogarnie o co chodzi. Mój wewnętrzny psychopata jest zachwycony widząc talent wybijający się ponad przeciętność.

tacy nauczyciele by się przydali, ale dla tych rozwydrzonych i rozpasanych uczniów

Opieranie się na pojedynczym przypadku, przejaskrawionej postaci filmowej oraz opiniach celebryty Pana Daniela Boduszka, który nie jest psychiatrą, lecz psychologiem jest bardzo szkodliwe dla rozpoznania tematu. Spłyca Pan poważny problem. Odsyłam Pana i co ambitniejszych widzów do fachowej literatury. Jako psychiatra nigdy nie pozwoliłbym sobie na takie uproszczenia.

Bardzo dobre podsumowanie psychopatii. Termin psychopata jest bowiem bardzo nadużywany i przeważnie źle rozumiany.

Bardzo baardzo potrzebuje wiecej 🤤

W końcu materiał o mnie. 6 minuta i już widzę brednie. Czyli nadal nie o mnie, a wiem, że jestem psychopatą.

W Polandii to nawet w kolhozach za najniższą krajowa - ludzie sie daja w to wciągnąć i jeden drugiego by w lyzce widy utopil, choc jada na tym samym wozku- zamiast trzymac sie razem i wywierac presje na wlascicielach kolhozu

konstruktywna psychopatia jest jak najbardziej produktywna :)

Ciekawa analiza ale nie wyczerpujaca tematu psychopatii. Z mojej praktyki i lektur wynika raczej , ze sa dwa podstawowe typy psychopaty: jeden to typ dominujacy (wodzowski) nad innymi i uzywajacy roznych technik manipulacji , drugi typ to blazen (pajac), ktory raczej gra role ofiary po to aby wciagnac inne osoby w siec intryg tak aby one pracowaly dla niego najlepiej za darmo. Co ciekawe ten drugi typ jest bardziej powszechny wsrod politykow.

Zadowolenie Fletchera na końcu bardzo nie pasuje do narcystycznego psychopaty, który zadbał o rozwój talentu swojego podopiecznego. Raczej jest zadowolony ze stworzenia swojego własnego odbicia w uczniu. Faktycznie, Neimann, staje się silniejszym człowiekiem, i świetnym muzykiem, ale i psychopatą. Czy to dobre zakończenie?

Od takich osób można sie duzo nauczyć.

Ja to się zawsze zastanawiałem, czy można zmanipulować psychopatę. Jak by trzeba być blisko swoim umysłem, jego umysłu (czy sam musiał bym być psychopatą)? Jak dalece może być to niebezpieczne? Pewnie odpowiedź na to pytanie również nie jest łatwa. Jeśli psychopata nie posiada empatii lub jest w stanie ją jedynie symulować, to przecież ma wyłączony dość duży obszar samej inteligencji, gdyż podręcznikowo empatia jest wymiarem inteligencji emocjonalnej. Ale jak można by to wykorzystać?

Ciekawy materiał, szczególnie wstawki z praktykiem psychologii. Niemniej jednak uważam, że trochę zagalopowałeś się z analizą wpływu Fletchera na osobowość Andy'ego. Poniżej uwagi: 1. Wycofanie się z relacji z dziewczyną, żeby poświęcić się graniu. - Andy ma 19 lat i wkracza w życie. Chce stać się wybitnym perkusistą. Jeśli nie poświęciłby się w 100% temu marzeniu, może by nawet je osiągnął, jakby poświęcił się mu w 90%. Uważasz, że byłoby lepiej, gdyby zamiast rozwojowi muzycznemu poświęcił się seksowi z tą dziewczyną i chodzeniu z nią na randki? Chłopak ma 19 lat, a postawiłeś sprawę, jakby miał co najmniej żonę i trójkę dzieci na utrzymaniu. Moim zdaniem postąpił dobrze, wybierając muzykę, bo to jego życie i jego plany na nie, a na seks będzie miał jeszcze czas. Tym bardziej, że ta dziewczyna to dla niego de facto jakaś obca typiara z kiepską pracą, poznana przypadkiem. Poza tym w Nowym Jorku podejście do związków jest inne niż na np. Podkarpaciu czy na Podlasiu. 2. Powiedziałeś, że negatywny wpływ na osobowość Andy'ego było widać przy rodzinnym obiedzie. Może nie zauważyłeś, ale wszyscy bagatelizowali to, czym Andy się zajmuje, i go próbowali poniżać. On się w pewnym momencie zaczął bronić. To była rodzina nieuków, która nie znała się na kulturze i nie potrafiła docenić tego, czym Andy się zajmował. Zachwycali się za to mięśniakiem, który grał w trzeciej lidze futbolu amerykańskiego i zdobył przyłożenie z 90 jardów. Nawiasem mówiąc, encefalopatia wśród bokserów występuje w pewnym wieku u 20% z nich. U futbolistów - u około 90%. Więc jego rodzina to rodzina prostaków, z której wywiódł się jeden wybitny jej członek - Andy. Ale w filmie on nie uważa się za lepszego - on się tylko broni przed umniejszaniem go przez resztę. To, że rodzina go nie doceniała, widać w około 99 minucie filmu, kiedy jego ojciec jest na koncercie i opada mu szczęka, gdy widzi na własne oczy, co jego 19-letni syn potrafi.

Ciary mam pod koniec filmu. Psychopaci nie zawsze są źli. Nie zawsze zdają sobie sprawę ze swoich manipulacyjnych zachowań. Manipulować znaczy działać tak, żeby ktoś podejmował decyzje, bez pomyślunku, kierując się emocjami. Psychopata nie potrafi podejmować decyzji bez pomyślunku (dopóki nie trafi na innego psychopate lub narcyza) i nie rozumie, że inni potrafią.

Kawał dobrej muzyki w tym filmie ❤️

Trzeba przyznać, że Europa jest bardzo cywilizowana pod tym kątem i dzięki prawu o przeciwdziałaniu mobbingowi ukrócono sznureczki wielu takim ludziom. Np. w Szwecji idziesz do pierdla lub na leczenie psychiatryczne. Wszędzie na terenie EU możesz zgłosić takie zachowania swoich przełożonych gdzie np. w USA czy Australii panoszą się tacy jakby cały świat był ich.

Jest możliwość obejrzenia gdzieś Analizy Maxa Kolonko? To był mega dobry film i bym go obejrzał ponownie, ale wszędzie pousuwane :(

Nie rozumiem w ogóle i czym ludzie tutaj piszą? Jeśli mnie ktoś krytykuje i źle się czuję to czas zmienić pracę CO W TYM TRUDNEGO????

25:50 - moim zdaniem flecher próbował być zadowolony, ale wcale nie był, ale na sam koniec mu się odmieniło

cena za bycie wybitnym (wsród wybitnych) jest bardzo wysoka WIELKA GRA nie ma swego miejsca na płaszczyźnie „dobra” i „zła”. Ból i cierpienie jest nieodłączne w tej drodze, i tak uważam że bez Fletchera i jego „złych” zachowań. Neumann nigdy by nie dotknął tego „czegoś” w sobie, gdzie ból tam wolność i spokój

Christian Bale to aktor, chodziło Ci o postać Patricka Bateman'a.

Często jak się czyta biografie sportowców, opisują swoich trenerów jakby byli psychopatami..pytanie: Czy nimi byli? Czy byli dobrymi trenerami? Czy bez tych cech trenera ci sportowcy osiagneliby to co osiągnęli ?? Poczytajcie biografie pilkarzy,,co opisują takeigo Fergusona czy Mourinho..Pytanie: Czy byli tak znakomitymi trenerami czy psychopatami?? Czy stosowali te swoje techniki świadomie, bo wiedzieli ze przyniosą skutek, czy po prostu była to ich naturalna czesc charakteru i temperamentu, jak darcie mordy przez Fergusona pilkarzomi prosto w twarz dotykając się nosami prawie..

Ciekawa analiza choć jakoś wewnętrznie się z nią nie zgadzam. Wedlug mnie kluczową sceną tego filmu jest scena w barze (zupełnie tu pominięta) po tym jak sie przypadkowo spotykaja i Fletcher opowiada historię tego innego wybitnego perkusisty i co by się stało gdyby jego mentor go wtedy pocieszył zamiast rzucić płytą. To jest kluczowa reguła, którą ŚWADOMIE stosuje Fletcher jako nauczyciel, żeby znaleźć kolejnego wybitnego artystę. Oczywiście Fletcher sam nie jest normalny i może rzeczywiście ma te wszystkie psychopatyczne cechy ale według mnie film raczej pokazuje, że aby wyłuskać z kogoś ponadprzeciętność trzeba go doprowadzić do limitu. Ten motyw jest częsty np. trening u Pai Meia w Kill Billu czy choćby w mangach jak Naruto gdzie bohaterowie odkrywają nowe moce dopiero gdy znajdą sie na granicy życia i śmierci lub pod wpływem ekstremalnych emocji. Wg. mnie film też pokazuje niewygodną prawdę o świecie - postępu nie dokonują zwykli, przeciętni ludzie tylko ci "nienormalni". Tyle, że ci źli to mordercy w więzieniach a inni stworzyli Apple czy Spacex.

Dla mnie to jest najman

Fletcher nie jest psychopatą, tylko nauczycielem w najlepszej szkole muzycznej NY. On nie chce tam uczyć przeciętniaków (ci niech studiują w innych szkołach). On chce uczyć ludzi, którzy są gotowi przekroczyć własne granice. Myślę, że to jest łatwiej zrozumiałe jeśli ktoś wyczynowo trenował jakąś dyscyplinę sportu i miał w tym zakresie spore ambicje. Ten młody człowiek przeszedł wszystkie testy. Nawet ten najtrudniejszy, gdzie Fletcher stawia na szali własną reputację. Finał, to jego nagroda i życiowy sukces. Myślę, że Fletcher wie, że w przeciętnej szkole jego metody nie mają sensu, ale to nie jest przeciętna szkoła i ludzie którzy tam się dostają powinni być gotowi na takie traktowanie. Podobnie jak ludzie w oddziałach specjalnych w wojsku. Jeśli ktoś chce tylko chodzić w mundurze i sypiać w namiocie, to wojska obrony terytorialnej czekają. Podobnie jak ktoś chce plumkać na fortepianie lub uczyć w ognisku muzycznym, też nie musi spotykać się z Fletcherem. Podsumowując. żeby uznać Fletchera za psychopatę trzeba akcję filmu umieścić w podrzędnej szkole muzycznej.

4:30, to jest Patrick Bateman :)

Polecam dawać inf. o spojlerach

A jeżeli okazało by się, że ma w rodzinie muzyków? Jaki byłby model działania?

👍