Nikogo kto choć trochę zna historię II Wojny Światowej nie trzeba specjalnie przekonywać, że zwłaszcza w pierwszych dwóch latach wojny niemieckie lotnictwo bombowe nie miało sobie równych. Wynikało to zarówno z tego, że w szeregach Luftwaffe znalazło się wielu bardzo doświadczonych weteranów walk w Hiszpanii, a później także w Polsce, Skandynawii i Francji i nawet spore straty poniesione przez Niemców podczas bitwy o Anglię wśród załóg bombowców nie doprowadziły do załamania się niemieckiego lotnictwa bombowego, jak również z posiadania bardzo dobrych samolotów bombowych. Junkersy Ju 87 jako maszyny nurkujące naprawdę robiły robotę, zwłaszcza podczas walk w Polsce i we Francji, Heinkel He 111 był udaną konstrukcją, która wytrzymała w linii aż do końca wojny, Junkers Ju 88 był w zasadzie uniwersalną platformą bojową, zdolną do wykorzystywania bardzo różnorodnych zadań, a Do 17 w innych okolicznościach byłby zapewne wykorzystywany znacznie dłużej, jednakże ostatecznie uznano go za konstrukcję nieperspektywiczną, co nie powinno dziwić, biorąc pod uwagę, że Niemcy mieli co najmniej kilka innych możliwości jeśli chodzi o średnie bombowce. No właśnie. Średnie bombowce, albo samoloty bombowe, które można by określić mianem bombowców taktycznych, zdolnych wprawdzie do zbombardowania miasta położonego dość daleko za liniami frontu, ale de facto nie zdolnych do prowadzenia bombardowań strategicznych, czy nawet bombardowań dywanowych na taką skalę jak robiła to amerykańska 8 Armia Powietrzna, czy Królewskie Siły Powietrzne, które każdej nocy posyłały nad Niemcy dziesiątki bombowców, jeśli nawet nie setki. Brak bombowców strategicznych dał się zauważyć już podczas kampanii bombowej przeciwko Londynowi, jednakże wówczas problem ten został przez Niemców zlekceważony. Później podczas bombardowania Moskwy i Leningradu braki w niemieckim arsenale zostały dostrzeżone po raz kolejny. Na nieszczęście Niemców, w pewnym momencie do wojny włączyły się Stany Zjednoczone. Kraj uznawany przez niemieckich przywódców za kraj upadający, pogrążony w dekadencji i chylący się ku upadkowi moralnemu miał jednak znaczącą przewagę polegającą na posiadaniu olbrzymiego przemysłu, który każdego tygodnia był w stanie dostarczyć na front dziesiątki samolotów bombowych napędzanych czterema silnikami. Tymczasem niemieckiego odpowiednika bombowca strategicznego próżno było szukać. Owszem, istniało coś na kształt w postaci FW 200 Condor, jednakże był to po prostu przerobiony pod kątem wykonywania operacji morskich samolot pasażerski i nikt nie traktował go jako pełnoprawnej maszyny bojowej. Już w trakcie wojny pojawił się projekt budowy samolotu, nazwanego „Gryfem”. Mowa oczywiście, o potężnym He 177, ale samolot ten był tworzony w tempie, bardziej niż spełnieniu potrzeb Luftwaffe służyło spełnieniu potrzeb producenta. Poza tym sama koncepcja samolotu, napędzanego kilkoma silnikami, które miały wprawiać w ruch dwa śmigła (po dwa silniki na jedno śmigło), a który ponadto miał prowadzić bombardowanie z lotu nurkowego, co było jednym z ulubionych pomysłów niemieckich władz lotniczych, pozostających pod wpływem skuteczności Ju 87, była nie bójmy się tego słowa idiotyczna.
W materiale wykorzystano nagrania pochodzące z zasobów Imperial War Museum.
A jeśli podoba się Państwu to co robię i chcecie zobaczyć więcej treści na kanale, zapraszam do stawiania mi wirtualnej kawy. Aby to zrobić wystarczy wejść w link i dokonać przelewu na wybraną przez siebie kwotę: buycoffee.to/b...
Zacznij wspierać ten kanał, a dostaniesz te bonusy:
/ @balszoi
#airforce #aviation #lotnictwo #bomber #luftwaffe #ww2 #junkers #worldwar2 #worldwarii #niemcy #germany
22 авг 2024
