Kostki czy odgrywanie? 

Chyba najbardziej lubię podcasty od Rafała i Mateusza. Nie dla tego, że inne są na niższym poziomie, bo nie są, ale po prostu Rafał i Mateusz siedzą w najciekawszych miejscach rpg-owych.

Bardzo dobrze się tego słucha, a około połowy pojawiają się bardzo ciekawe wnioski i nowe dla mnie fragmenty historii erpegów. Tytuł zwodniczy, ale jest znacznie więcej głębi za tym podcastem. :)

Rzucać kostkami kiedy porażka może być ciekawa dla narracji, kiedy stawka jest wysoka, kiedy gracz przeżywa podczas rzutu dreszczyk emocji. Odgrywać kiedy postać jest kompetentna w tym co robi, kiedy stawka jest niewielka, kiedy porażka jest nieistotna. Dla mnie idealną pod względem balansu rzutów a odgrywania jest mechanika Swords of the Serpentine. Bohaterowie mogą posiadać socjalne zdolności "śledcze" (ponieważ jest to wariacja na temat mechaniki Gumshoe), i wtedy w sposób pasywny wpływają na co najwyżej negatywne im otoczenie podczas rozmowy. W zasadzie każda zdolność śledcza posiada pasywną właściwość mechaniczną, ale można też wydać punkty w sposób aktywny (regenerują się dopiero po przygodzie, ale pasywki ciągle działają) co powoduje, że nadal nie musimy rzucać kostkami a nasze zdolności robią "magię". Dodatkowo istnieją umiejętności ogólne podczas akcji bardziej namacalnych i obarczonych ryzykiem porażki, tam dopiero rzucamy kostkami i podbijamy swoje szanse za pule punktów. Dzięki temu rozgraniczeniu jest miejsce na odgrywanie postaci poprzez pokazanie ich kompetencji jak i słabości (nie masz przejrzenia kłamstwa? to nie masz pojęcia czy NPC brzmi wiarygodnie czy nie), oraz miejsce na rzucanie kostkami, szacowanie ryzyka, wydawanie skończonej puli z punktów ogólnych umiejętności, czy namiastkę taktycznej walki (w tej wersji Gumshoe jest ona nieco bardziej rozbudowana).

W końcu jakiś poważny temat

Bardzo merytoryczna rozmowa na temat, gdzie TAKICH rozmów brakuje.

Myślę, że istnieje złoty środek, choć on nie będzie dla wszystkich idealny. Ba, może być nawet growo-przeciętnym dla każdego uczestnika! No, ale zakładając, że wolimy grać z dobrymi znajomymi, którzy mają zróżnicowane preferencje zamiast wiecznie szukać stołu idealnego, skrojonego pod nas, ale z losowymi ludźmi i wszelkimi tego konsekwencjami, to chyba lepiej sięgnąć po systemy, które zapewniają obie rzeczy i nie idą w skrajności. W sensie przestrzeń na kostki i odgrywanie. Ja bym tu upatrywał sukces tradowych gier, bo Jasiu może sobie tworzyć w głowie build przez 20 poziomów rozwoju swojej postaci, Kasia może wczuć się w rolę i odgrywać swoją postać zgodnie z charakterologicznym opisem tej postaci, a Tadek-gawędziarz ma okazję do popisania się w karczmie swoimi zdolnościami oratorskimi i aktorskimi.

Odpowiedź jest prosta: Kostki

Mam wrażenie, że ludzie którzy głoszą takie frazy jak "No jak nie rzuciłeś ani razu kostką, to grałeś w jaką zabawę dla dzieci" i "Nie no ty nie grasz w RPG tylko w grę planszową" są pokroju- Majonez Winiary czy Kielecki? Najpierw dajesz mleko a później płatki czy na odwrót? To jest dla mnie dziecinada, a nie to jak ktoś gra w grę... Moja subiektywna opinia w tej materii jest taka: Kostki mają wspierać fikcję i narrację. Dogrywanie i narracja jest częścią RPG, rzucanie i licznie punktów też jest częścią RPG Jak ze wszystkim to są suwaki, które JA CZŁOWIEK ANIMUJE więc jeśli mam paczkę znajomych i chcą oni sobie pochodzić po lochach, lekko odgrywać relacje i zabić bossa to wybierzemy taki system. Świetny materiał, świetnie się was słucha

Cudowny odcinek :) Więcej takich!

Kostki! Kostki! Kostki!

Pozdrawiam serdecznie

Super rozmowa. Ostatecznie chyba wyszło, że jedno i drugie ma swoje miejsce.

Pamiętam dwie różne sytuacje: W pierwszej prowadziłem Warhammera 40.000: Only War i stwierdziłem, że więcej tego nie robię, bo system jest niegrywalny. Zanim BG wystrzeli musi rozważyć 100 różnych czynników i je zsumować, a potem robimy to samo z kilkudziesięcioma innymi postaciami, bo świat przedstawiony zakłada, że drużyna bierze udział w działaniach wojennych. Było to zbyt męczace bez użycia internetowych stołów rpg z porobionym milionem makr, który by to wszystko sprowadzał do 1-2 kliknięć myszką. W drugiej prowadziłem Kult: Boskość Utracona. BG przyszło stanąć oko w oko z potworem, ja się głowię jak to rozstrzygnąć i stwierdzam "a rzuć sobie na Przemoc, czy go przegonisz". Na to słyszę, że nie, bo to tak nie działa, bo tylko on sobie decyduje, kiedy rzuca na statystykę. Ja miałem zonka. To co, on nie powiedział, że chce rzucić, to ja decyduję, że mu głowę urwał? Potem było jeszcze dyskutowanie, czy on jak już chce, to rzuca z tej czy innej statystyki itd.. Ja nagle stwierdziłem, że system mi daje mechanikę, a potem zakazuje jej używać, jakby była czymś złym. Wtedy poczułem, że mam problem z dalszym prowadzeniem sesji. W obu sytuacjach czułem, że coś jest bardzo nie tak. Istniała pewna 'doktryna grania', która zmuszała mnie do stosowania rozwiązań nieoptymalnych w danej sytuacji. Jakby mi ktoś powiedział "masz się bawić w ten określony sposób i nieważne, czy to jest funkcjonalne czy nie".

19:49 Ten problem z FTLem o którym mówisz, jest prawdziwy tak naprawdę tylko w szczególnej teorii względności. Wtedy faktycznie generuje paradoksy. Ale w ogólnej teorii względności (a więc tej uwzględniającej masę i zakrzywienie czasoprzestrzeni) FTL nie powoduje paradoksów.

"cząsteczki rozgrzanych protonów" :) Tak, to zdecydowanie nie będzie działać

Tl;dr oba. Tam gdzie ma to miejsce. Kiedy coś każe mi odgrywać w miejscach gdzie powinienem rzucić - system posysa. (pbta, cały szajs od ffg) Kiedy coś każe mi rzucać w miejscach które powinienem odegrać - system posysa.

spoko fajnie, może macie Państwo wiedze i dużo do powiedzenia, ale w waszych materiałach tego mięsa jest na tyle, że spokojnie można by było to sobie podzielić etapami i zrobić ten materiał na 20min, a całą sprawą po krótce przygotować sobie przed materiałem, żeby wiedzieć co i jak

tylko odgrywanie

Świetna dyskusja, Panowie. Wg mnie to jest kwestia preferencji. Czy w sałatce jarzynowej powinno być więcej ziemniaków a mniej jajek? Nie ma na to wzoru. Myślę, nie powinno być pietruszki, jeżeli ktoś ma na nią uczulenie, bardzo pietruszki nie lubi. Dużo zależy wg mnie od settingu, oczekiwanego tempa gry. Narracja jest wolniejsza od kostek. Kostki to nie zasady. Wampir Maskarada II edycja np. - pula wyższa od PT to automatyczny sukces. Kto określa poziom trudności? Tam narrator. MG może próbować obiektywnie ocenić skutek rozmowy bez testowania charyzmy, ale już kostki i najgorsze zasady chyba lepiej obiektywnie rozstrzygną walkę z Obcym. PbtA dobrze przedstawia koncepcję ceny sukcesu. Didaskalia out of RP bywają kluczowe czasami - uczciwe informowanie graczy przed rostrzygnięciem - tu jesteś kompetentny, tam cena, tam decydować będzie Los. Z mojego doświadczenia: gracze chcą narracji zwieńczonej dramatyczną kostkologią. Jak ktoś lubi rzucać, pozwalam rzucać. Na tej samej sesji - komuś, kto lubi być elokwentny, pozwalam odgrywać. Dobry MG wie chyba, kiedy przestać - opisywać, odgrywać, turlać. Jabłka i pomarańcze. Jesteście prze-kozaki w tych swoich rozkminach. Nie wiem, jakim cudem, ale nie obracacie takich rozważań w bełkot. Pozdrawiam

Wynik rzutu kostkami jest jednoznaczny i obiektywny. Słowa natomiast są interpretowane bardzo różnie, co może prowadzić do nieporozumień.