Myślę, że ten pomysł z 0D&D można by zrealizować, gdyby wieża maga była jedną z wież zamku wojownika. Gorzej tylko wsadzić gildię złodziei do warowni XD
Czy gdy mowa o grze storytellingowej traktującej o emerytowanych poszukiwaczach przygód, to mieliście coś konkretnego na myśli? Koncept mnie zaintrygował.
@@mateusztondera7049 właśnie nie byłem pewien ;). Natomiast tak, pomysł jest fajny i z potencjałem. Można sobie wyobrazić procedury gry, które gracze wywołują, żeby poprzez retrospekcje wyjaśnić napięcia i zadry z dawnymi towarzyszami czy istotniejszymi npcami itd. A z inspiracji popkulturowych nasuwają się chociażby muszkieterowie z Człowieka w żelaznej masce.
ciągle pamiętam, jak chyba jakoś w 2 klasie liceum, więc to byłoby jakieś 4 lata temu, graliśmy w RPG, oczywiście na systemie mojego znajomego, który zaczął go projektować i wielokrotnie przebudowywać jeszcze w gimnazjum i przy naszej kolektywnej niskiej świadomości na temat RPG w ogóle graliśmy w jakimś w czymś, co można, jak myślę nazwać kulturą tradycyjną, chociaż jak można się domyśleć, było to w obrębie grupy bardzo niespójne i z różnymi odchyłami powergamerowymi, sotrygamowymi czy bardziej klasycznymi u poszczególnych osób, które tego raczej w ogóle nie były świadome i pamiętam wielki bój mój i mojego znajomego gdy w ramach jednej z historii, jaką wymyślił mistrz gry, w zasadzie staliśmy się właścicielami karczmy w jakimś mieście, naszym naturalnym pomysłem było to, żeby zacząć nią w jakiś sposób zarządzać, tak żeby wyciągnąć z niej profity, jakiś zarobek itp. gotowi byliśmy wymyślać jakieś mechaniki itp. zatrudnić w niej ludzi czy coś, mnie osobiście bardzo podniecała ta opcja i bardzo mnie zabolało, jak ten pomysł został zablokowany jedyne co zaproponował mistrz gry to zamiana naszych postaci na NPC (na co chyba ostatecznie ja się zgodziłem, chociaż bardzo mi było szkoda, bo lubiłem grać tą postacią) i dzięki temu mieć możliwość dostać jakieś profity, których w sumie chyba nigdy nie odczuliśmy, a i tak one miały być jakieś śmieszne jak jakieś niewielkie pieniądze co jakiś czas do odebrania do jakichś posłańców od tych postaci, które zostały zamienione na NPC. Myślę o tym jako o historii podwójnie smutnej, bo moja postać, którą bardzo lubiłem grać, została poświęcona w zamian za to, żeby zrealizować, chociaż w części pomysł, który tak mi się podobał, a który ostatecznie w grze w sumie wcale nie wybrzmiał, jako że chyba ta karczma nigdy potem nie została wspomniana, a jakby nie patrzeć pozostali członkowie drużyny jak najbardziej byli jej właścicielami co powinno jakoś na ich statu wpływać, co też się nie wydarzyło, chociaż chyba następna przygoda działa się na nowym kontynencie dopiero co odkrytym więc odcięcie od przybytku statusu itp. ale no to takie historie z (jeszcze bardziej niż teraz) młodzieńczego grania
Ja doświadczyłem czegoś podobnego. Jako drużyna przejęliśmy nawiedzoną twierdzę, aby móc z niej robić dalsze wypady. W tradowym graniu było to nie na rękę MG, zwłaszcza, że brakowało mechanik do tego (graliśmy w zhackowaną pierdycję). Niemniej rozumiem, w tradowym graniu, mając zaplanowaną fabułę ileśtam sesji do przodu ciężko o elastyczne podejście.
Uwielbiam ten tytuł, jest to jedyna solo-journalingowa gra do której wciąż wracam. Wydanie jest przepiękne, świetnie wprowadza w klimat. Polecam robić sobie dłuższe przerwy między sesjami (ja lubię wracać do mojego wampira na urlopach), robi to fajny efekt "zapominania".
Myślę - zagrałbym w jakieś fajnego nowego erpeżka. Ale w co do diabła jak tu tyle opcji na rynku. Myślę - zobaczę dobre rzuty co mówią. No i bingo mam polecajke jakiej szukałem.
Bardzo ciekawa gra, choć po dwóch posiedzeniach po ok. 1,5 godziny odstawiłem ją na długi czas i nie mogłem wrócić przez rok. Teraz zachęciliście mnie, by sobie ją odświeżyć i dokończyć historię mojego... perskiego księcia, którego losy zetknęły nawet z Aleksandrem Wielkim. ;)
Tak słucham któryś raz tego typu waszych rozmów i cały czas temat schodzi na OSR, megadungeony, a nie słyszałem jeszcze ani razu byście prowadzili/rekomendowali w innych materiałach ten typ rozrywki. Macie jakieś ulubione, zalecane, systemy pod tego typu gry?
To moze odrobić lekcję za autorów? Z tego co pamiętam: Ars Magica - tam zaczyna się z zasadzie z twierdzą - a polityka z tym związana jest nieodłączną częscią gry. 3ed. DD - Stronghold Builder's Guidebook - 2002 rok 2ed. Birthright - ale tu moja wiedza jest znikoma. Star Wars d6 - bez statku bazy w zasadzie ciężko grać + odpada połowa systemu walk w kosmosie itp tyle po kilku chwilach zastanowienia ;) O grach komputerowych nie wspomnę bo tam ten temat bardzo dawno temu były już ogrywany
@@GrzechDabw Birthright każdy z graczy jest szlachcicem w świecie łudząco przypominającym Westeros, mają nawet Żelazny Tron 😀 Warto zaznaczyć, że setting wyszedł kilka lat przed „Grą o Tron”.
Zadziwił mnie brak odniesienie do Public Access, który wydaje się dużo bliższy niż Babcie. Chętnie posłuchałbym porównania do tego systemu i czy ktoś zakochany w nim odnajdzie tutaj to samo tylko w sztafażu potwornego Londynu XIX wieku?
Czym innym jest granie ze znajomymi a czym innym jest tworzenie filmików, które się będzie dobrze oglądało. Baniak robi to drugie i robi to dobrze. Nie chciałbym z nim grać, ale dobrze się ogląda to co wypuszcza.
Jeszcze nie zagrałam w Brindlewood Bay (a to będzie moja pierwsza gra rpg!), a tu to? Dajcie spokój. A dobrze, nie ma jeszcze papierowej wersji, mogę spokojnie czekać.
Co do modyfikatorow wlasnie o to chodzi z modyfikatory. Ktore sa uzaleznione od warunków. Jak was slucham coraz bardziej dochodze to tego , że nie potraficie grać i tyle
Co do różnych profesji i składu drużyny. Kolejne peirdolenie kocopołów. Musicie naprawdę kiepsko prowadzić i kiepsko grać. Że to co wymieniacie przez pierwsza połowę. To nie wina warhammera tylko waszych złych doświadczeń
Co do różnych profesji i składu drużyny. Kolejne peirdolenie kocopołów. Musicie naprawdę kiepsko prowadzić i kiepsko grać. Że to co wymieniacie przez pierwsza połowę. To nie wina warhammera tylko waszych złych doświadczeń
Ja zazwyczaj prowadzę jak gracze chcą. Chcą mieć zadanie - walka - nagroda / poprowadzę. Chcą zawiłe intrygi będą. Chcą 20 sesji bawić się w mieście i 3 sesje bawić się w karczmie też TK zrobię
To co mówicie na początku mówicie to nie wina systemu ale mg. Każdy system może być liniowy. Ja zawsze daje graczom wolna wolę. Często główny wątek był porzucany przez drużynę. Przygotowywałem się głównie z sesji na sesje. Nigdy nie było liniowo i na siłę nie prowadziłem graczy tam gdzie chciałem tylko tam gdzie drużyna chciała
Chętnie bym zobaczył Blasphemus w waszym wydaniu, sam myslałem o podobnym koncepcie. Ja to widzę następująco: OSR, z mapą hexową w której gracze wcielają się w Pielgrzymów i muszą odwrócić Klątwę Cudu. Schemat gry przypominałby trochę Forbidden Landsy czyli sandbox w którym po czasie trafia się na adventure site na końcu którego czeka walka z bossem. Preferowany system o dużej śmiertelnośći np: Mork Borg - po zgonie postać odradza się, wskrzeszona przez cud, jednak za cenę człowieczeństwa. No i zamiast zasad "podróży" dałbym zasady "pielgrzymki" - zamiast rozbijać obóz w głuszy gracze muszą np. odprawić procesję.
A może liczba odrodzeń miałaby wpływ na wydźwięk zakończenia? Temat wydaje się dawać spore pole manewru w obszarze "ukończyłeś zadanie, ale...". Coś takiego, jak zastosowano np. w planszówkowym escape roomie "Escape Tales" (kiedy graczowi skończy się pewien konieczny zasób, może go odnowić ciągnąć tzw. "doom cards", które uzupełniają zasób, ale to, z ilu się skorzystało ma wpływ na zakończenie historii), albo trochę dalsze skojarzenie -> rozwiązanie z Dishonored (czyli wpływ liczby pewnych działań na to, jak wygląda "pozytywne" zakończenie).
W ciekawym Mega dungeonie jakieś frakcje muszą być, bezpieczna przystań, handlarze na znaleziony niechciany junk, bbeg, coś co jest ciekawsze niż kolejni przeciwnicy do ubicia, trochę się nie zgodzę 40:00
tl;dr konkluzja walki bez tur: przeciwnik nie ma akcji, to gracze dalej je mają i cały czas uprawiają paraolimpiadę. Ich słabe rzuty to notabene akcje przeciwnika. 1/10 not even once
Walczymy bez tur i inicjatywy... Całym sensem walki bez tur i inicjatywy jest to, żeby płynnie grać bez przejścia do metagry... Pierwsze zdanie: No to to chyba zaczyna walkę xD "Myślę że tutaj pasuje albo on the move ewentualnie preparing to act against foe" xDDDD Missed the point completely
Kwestia wyboru mechaniki, nie każda gra miałaby takie dialogi wbudowane w scenę walki. Ironsworn i Starforged akurat mają wejście do walki decydujące o tym, kto zaczyna starcie "in a bad spot", a także ruchy wymagające wyboru atrybutu w zależności od podejścia. Przykładowo Dungeon World robi tego mniej. Planujemy też nagrać kolejny odcinek korzystając ze znacznie lżejszej mechaniki Into the Odd. Wybór gry wpłynie na ilość komunikacji w meta, ale nie podważa to filarów walki bez tur, jakim jest skupienie się na dynamicznie zmieniającej się po każdym rzucie sytuacji wokół postaci.
Moment, kiedy okazuje się, że na bagnach też jest hierarchia i trzeba zdobywać poparcie X ważniaków, żeby zostać przyjętym do towarzystwa, jest cudowny <3
Jeśli chodzi o fabułę, odgrywanie postaci i klimat, fantastycznie! To co mnie jednak raziło to ilość rozkmin, jak coś zrobić mechanicznie. Trochę mnie to zraża do systemu, bo zamiast opowiadać historię, trochę modyfikowaną rzutami, główkuje się, co wolno, a co nie, jak w grach planszowych.
To raczej kwestia oswojania się z mechaniką. To był jedna z pierwszych sesji na tym systemie dla tej ekipy, a sam Ironsworn nie był on też powszechnie znany tak jak dzisiaj. Zagrałem blisko 20 sesji na Ironsworn i Ironsworn: Starforged i sesja potrafi przebiegać bardzo płynnie, gdy prowadzi MG i nie trzeba się naradzać w meta nad dalszym przebiegiem wydarzeń jak w trybie kooperacyjnym.
BCG brzmi świetnie, Rakehell to jeden z moich ulubionych modułów. Fajnie, że ostatnio pojawia się więcej pozycji propagujących naszą rodzimą kulturę. Ze swojej strony polecam zapoznać się z Baptism of Fire, który dzieje się w XI wiecznej Polsce, kopalnia wiedzy na temat wierzeń, mitologii, rytuałów i zabobonów, które w tym systemie są rzeczywistością. Poza tym to prosty ale solidny system OSRowy, książka komplementarna, stawiająca na prowadzenie w stylu bez przygotowania.
Fantastycznie się słuchało, od razu wpisałem się do powiadomienia o polskiej wersji fizycznej, bo angielska bardzo mi siadła i zaliczam jeden one shot w niej do jednego z najlepszych, które prowadziłem przy prawie zerowym prepie, a mój jedyny problem to było właśnie tłumaczenie nazw biesów 😅. Jeśli chodzi o muzyczne polecajki klimatu to ja od siebie polecę Malokarpatan - świetny słowacki zespół black metalowy ze sporą dawką folkowych ale nie przaśnych motywów psychodelicznych, który korzysta garściami z ludowości i legend - słuchanie ich towarzyszyło mi podczas czytania Cornego Gronia. Super człowiek z Kuby, oby więcej takich twórców w polskim erpegówku!
