Mamo, jestem już duży! Rozmowa o nadopiekuńczych rodzicach. 

Byłam nadopiekuńcza mama w stosunku do swojego syna. Na szczęście dla niego i dla siebie dosyć wcześnie zauważyłam że to nie jest odpowiednie zachowanie. Poprzez pracę nad sobą zmieniłam swoją postawę. Czasu nie cofnę ale staram się nie być nadopiekuńcza babcia. Piękny przekaz bardzo potrzebny. Dziękuję i pozdrawiam serdecznie. 😊❤

A ja, dzięki dzisiejszej pogadance, dowiedziałem się, że jestem nadopiekuńczym ojcem! Dobrze będzie wziąć się za siebie!

Nadopiekuńczość to też przemoc, to jest przeciwko mocy dziecka

Nigdy takiej prostoty w przekazaniu tak ciężkich tematów nie słyszałam lepiej jak Ciebie, dziękuję. Robisz świetną pracę które pomaga być lepszym dla siebie i innych.

Nadopiekuńczość mojej mamy była skrajna,bo dużo chorowałam,a ona sama przeżyła ciężkie rzeczy w czasie wojny.Ojciec mój,jak większość mężczyzn w naszej rodzinie -zdegenerowany alkoholik.Kobiety silne.I tak postrzegam moje korzenie-dające poczucie bezpieczeństwa kobiety i zawodni mężczyźni.Mnie ratował silny instynkt do życia.Pomimo wielkiego podporządkowania poczułam,że się duszę,że sczeznę,jeśli nie wyjdę z domu i to daleko.Nie buntowałam się,nie kłóciłam,ale nikt mnie nie był w stanie powstrzymać.Przy czym ,oczywiście przeżywałam dręczące poczucie winy wobec mamy.Dostanie się na studia było ratunkiem.Wtedy nie było dostępnych od ręki telefonów,na szczęście(współczuję dzisiejszym dzieciom,to dopiero jest używanie dla nakręconych,nadopiekuńczych mamusiek),więc kontakt był rzadki.Ten czas,czas wielu relacji,czas "nocnych Polaków rozmów",(bo nie było tak rozwiniętej pomocy terapeutycznej),był dla mnie niesamowicie rozwojowy.Tak jak Marianko mówisz,ze zgrozą stwierdziłam,,że tak naprawdę nie mam wewnętrznego poczucia kim jestem.Łatwo poddawałam się wpływowi osób dominujących itd.Od iluś tam lat, nie pozwalam i nie potrafię tworzyć relacji zbyt bliskich,w sensie przyjaźni,koleżeństwa, bo zbytnia bliskość kojarzy mi się z zaborczością ,z wchłonięciem.Przyznam,że stawianie granic jest dla mnie bardzo trudne,ale jest o wiele lepiej niż kiedyś, bo nie jestem w stanie zakłamywać siebie,tak jak wcześniej,żeby kogoś nie stracić.Życie jest piękne!❤Dodam,żem babcią i wiekiem i wnukami😄

Bardzo wartościowe treści, uświadomiłam sobie, że nadal nie stawiam granic swojej nadopiekuńczej mamie. Gram w jej grę. Z niepokojem stwierdzam, że nie wiem jak rozmawiać z rodzicielką, po odcięciu "tematów naruszających granicę" jest pustka 😅

Słuchałam z uwagą, jak każdego odcinka Marianny. Mam taką refleksję, że takich rzeczy powinniśmy uczyć dzieci, nie wiem w którym momencie, ale w szkole powinien być przedmiot - Wiedza o sobie. Po to ,by wkraczając w dorosłe życie mieć świadomość swoich systemowych zależności, deficytów i poprzez pracę nad sobą tworzyć zdrowsze relacje partnerskie i rodzicielskie. Mamy jedno życie i jedną szansę na bycie szczęśliwym człowiekiem. Marianno, dziękuję za każdy kamyk - podnosząc go z Twoich rąk jestem lepszym człowiekiem od tego z wczoraj. I choć poznałam Cię w dojrzałym wieku, to jestem wdzięczna, że w ogóle mogłam . Każdy podcast odsłuchuję kilka razy. To potem kiełkuje i osadza się korzeniami. Dziękuję ❣️ za wszystko co dajesz nam z serca i życzliwości do ludzi.

Jesteś dla mnie jak domowa terapeutka, dziękuję za kolejny podcast!

Zdałam sobie sprawę z nadopiekuńczości mamy po jej nagłej śmierci. Miałam wtedy 32 lata, a mój świat się mocno zawalił. Musiałam się w końcu skonfrontować z własnymi emocjami, nie było dokąd uciec przed nimi, mimo że wcześniej radziłam sobie z napięciem przy pomocy używek. Dorastałam w przyspieszonym tempie. Przechodziłam przez najróżniejsze stany emocjonalne i dałam sobie na nie przestrzeń, poczucie winy, złość, bezsilność, aż w końcu nastał spokój, wynikający ze zrozumienia i wdzięczności za wszystkie lekcje i doświadczenia. Wdzięczność za tą niedoskonałą miłość, którą otrzymałam. Ostatecznie było to najbardziej transformujące doświadczenie. Minęło 6 lat, a ja mam wrażenie, że dopiero od tego czasu zaczęłam żyć i dowiadywać się kim jestem, jakie są moje potrzeby, marzenia, co jest autentycznie moje, a co uwewnętrznionym głosem matki. Nie wiem, co by było gdyby żyła. Dlatego wysyłam ogrom szacunku i siły dla wszystkich, którzy potrafią przetransformować swoją relację z nadopiekuńczym rodzicem, jeszcze za jego życia. 💚

Jejku dzięki, bo właśnie nad tym pracuje ..moje dziecko ma 13 lat...mój program jest taki żeby zająć się bardziej sobą rozwijać pasje i nie wylatywać z radami , nadmierną ochroną , martwieniem .Kocham moje dziecko i chciałam mu dać lepsze dzieciństwo, ochronę niż moje bez wsparcia psychicznego ,z stanami depresyjnymi i paskiem którym dostawałam.Ale teraz staram sie słuchać i nie wylatywać z monologiem radami , zauważać ze woli coś innego, wspierać ale nie włazić z butami żeby kłaść poduszki nadmiernie pod kolana dziecku , nie dzwonić co chwila i relacja się poprawia.Bo im bardziej włazi sie na dziecko tym bardziej sie oddala, a im bardziej daje sie spokojne wsparcie a nie kontroluje to dziecko samo jest swobodne mowi i sie otwiera.Trzeba powstrzymac moraly i zapędy apodyktyczne bo sie zrujnuje tą relacje

To chyba inny temat już, ale zapytam tutaj co kiedy rodzice nie rozumieją tych "prostych komunikatów" i odbierają je wręcz jak napaść lub brak szacunku albo jakiś dziwaczny odchył ich dziecka. Do tego na taki komunikat się obrażają i nie chcą zrozumieć wyjaśnień dziecka, nie chcą dłużej rozmawiać o tym albo traktują temat jak walkę o rację? Jak rozmawiać z niedojrzałym rodzicem bez wymuszania na nim zmiany? Jak reagować na przekraczanie przez rodziców naszych granic? Odcinanie się nie jest dobrą receptą na takie relacje, może naturalne konsekwencje, ale jak daleko one muszą zajść by polepszyć relacje rodzica z doroslym dzieckiem?

Bardzo dziękuję za tak wartościowy przekaz!!!❤ Bardzo żałuję, że kiedy ja byłam młodą kobietą to nie było Marianki, która by tak pięknie i z taką lekkością opowiadała o tak istotnych sprawach, tak wiele by się zmieniło w nie jednym życiu.. Dziękuję, że JESTEŚ ❤️❤️❤️

Oglafam to wideo w dzień po śmierci mamy dla której bylam celem życia. Jestem bardzo zmęczona. C ostatnio przyszlo do mnie ze teraz czas na dowiedzenie się kim jestem. Dziękuję za ten materiał

Świetny temat!!! Moja mama jest nadopiekuńcza ale granice już jej od dawna stawiam, najpierw się obrażała ale teraz akceptuje ( czasem jej się zdarzy focha walnąć ale na mnie to już nie działa). Niestety tez jestem nadopiekuńcza ale ucze syna jak stawiać mi granicę. I też łapie się na zbytnym "martwieniu sie". Miło było posłuchać 💚

Dobry wykład, zabrakło mi jednak bardzo istotnej kwestii. Dziecko nadopiekuńczego rodzica nie wie gdzie są granice. Dla niego największym problemem jest ustalenie gdzie są granice. Bo skoro przez całe życie tych granic nie było, to dziecka(niezależnie czy ma 30,40,50) nie zna innego świata i nie rozumiem, że po jego "podwórku" ciągle chodzi mama. Taki człowiek będzie uważał, że jest samodzielny, dorosły a te drobne informacje, którymi dzieli się z mamą są zupełnie naturalne.

Pani Marianno tak wlasnie sobie pomyslalsm kiedy nastepny podcast a tu juz:) Mam do Pani pytanie-czy nie rozwazylaby pani sprzedazy swoich wykladow z okolic ciala w nizszych cenach? Wtedy na pewno wiecej sluchaczy by się zdecydowało, pani by zarobila tyle samo,a bylyby bardziej osiagalne. Te kilkaset zlotych to naprawde duza bariera dla wielu osob pozdrawiam

Ooo, tak! Leci to pokoleniowo, moja babcia, moja mama, ja i moja córka. Najwyższa pora to zmienić, aby wnuki już w tych dynamikach nadopiekuńczości się nie znajdowały. . Dziękuję ❤Marianko, za tak głęboka analizę i zrozumienie. 🤗

Jejku Marianko, pierwszy punkt jest o mojej mamusi. Jej mama odeszla do innego mezczyzny i zostawila 3 dzieci z ojcem. Moja mama robila wszystko, zeby dac wiecej I byc lepsza mama niz moja babcia. ❤ Jaka to presja na czlowieku. Ale wdziecznosc za jej starania 🙏

Słucham sobie pod kątem mojej już nieżyjącej babci. Była bardzo nadopiekuńcza wobec mamy. Wydarzyło się tam wszystko, co wymienione: nie dostała wsparcia od rodziców, w zasadzie była bękartem i nikt jej nie chronił. Uciekała w czasie wojny z Rosji jako nastolatka, także świat jest niebezpiecznym miejscem. Straciła wcześniejsze dziecko, straciła też kilka osób z rodzeństwa, partner w zasadzie był tyranem czyli nie było partnera + duże napięcie. Teraz zaczynam rozumieć, skąd taka dynamika w naszej rodzinie.

Dziękuję że jesteś. Dziękuję za wspaniały podcast, jeden z mądrzejszych jaki kiedykolwiek widziałem. Kanał poleciła mi koleżanka kilka dni temu i jest genialny. Odsłuchałem kilka odcinków, są rewelacyjne. Niesamowite jak to się wszystko klaruje, układa w całość, jak bardzo poszerza świadomość. Bardzo zachęca do słuchania więcej, poznania książki, kursów. Poza tym i tak chyba warto pójść na psychoterapię, jednak dzięki kanałowi i zdobytej wiedzy może być łatwiej i szybciej poukładać wszystkie puzzle. Największa zaletą jest prosty język, nie trzeba skończyć psychologii i znać tysiące terminów medycznych żeby go zrozumieć. Dużo zdrowia i energii do nagrywania kolejnych odcinków. Masz niesamowity dar i ten sposób przekazu, powtórzenie, podkreślenie, naciski, intonacje są mistrzowskie, jakbyś miała 20 lat doświadczenia. 💛

Jak zobaczyłam tytuł to pomyślałam : aha, to nie mój temat. Bo to ja byłam nadopiekuńczą córką mojej mamy. Już po chwili zrozumiałam, że to ja mogę być w przyszłości nadopiekuńczym rodzicem, bo to dla mnie tak znajome zachowanie. Będę się temu przyglądać i na pewno będę nad tym pracować. Dziękuję

Cześć Marianno, cześć Społeczności❤️ prawdziwe i każdy tu znajdzie siebie w tej prawdzie, trzeba pracować z rodziną a ze sobą praca nie kończy się nigdy🙈

Słuchałam tego z uwagą tylko jako ta druga strona czyli nadopiekuńcza mama.Jakie to bardzo o mnie dziękuję że mogłam tego posłuchać i usłyszeć!❤

Cześć Marianno, cześć społeczności Okolic Ciała 😊❤

Marianko cudne włosy ,i tak bardzo się zmieniasz . Jesteś Taka Dojrzała , Mądra i Inteligentna ponad miarę i robisz Dobrą Robotę.

Jestem na terapii, bo zobaczyłam jak bardzo jestem z córką zakleszczona w nadopiekuńczości. Tak od 18 lat. Późno, ale mam nadzieję, że obie damy radę. Bardziej osobno. Dziękuję. To ważne, co usłyszałam. Pozdrawiam. ❤❤❤

Jak zwykle super wartościowe treści. Ja chyba nie jestem córką nadopiekuńczych rodziców, ale dostrzegam ta nadopiekuńczość wśród otaczających mnie ludzi. Moja mama jest osobą kontrolującą, ale też zawłaszczająca. Jej nadopiekuńczość wynikała raczej z chęci wykorzystywania nas do swoich celów. Troska, zamartwianie się chyba też wynikało właśnie z obawy przed utrata "narzędzi", a nie kochanej osoby. To smutne, z drugiej strony brutalne, ale tak właśnie miałam. Miałam, bo zrobiłam tak jak mówisz. Postawiłam granicę i wystałam. Teraz patrzę na mamę inaczej. Patrzę na nią z miłością, akceptacją i zrozumieniem, uśmiecham się za każdym razem gdy próbuje swoich sztuczek i mówię w myślach patrząc jej w oczy... Mamo widzę Cię 🙂

Przymus pytania rodziców (czy kogokolwiek) o zdanie a przymus tłumaczenia się ze swoich decyzji to dwie różne rzeczy, dwa RÓŻNE rodzaje niesamodzielności. Nie muszą iść w parze.

Dziękuję za ten odcinek. Jestem 42-letnią córką nadopiekuńczych rodziców (nie tylko mama, ale też tata w równym stopniu był i jest nadopiekuńczy). To doświadczenie wciąż przysparza mi różnych trudności, ale od wielu lat pracuję nad sobą i jest coraz lepiej.

Nareszcie kolejny odcinek 🎉

Świetna wypowiedź i uważam bardzo potrzebna wielu osobom. Pozdrawiam, dzięki 😊.

Kocham Cię, kobieto- jesteś niezwykła 😊 i właśnie odpowiedziałaś na wszystkie moje pytania❤

Dziękuję. Pani Marianno, a czy mogłaby Pani nagrać podcast na odwrotną sytuację, czyli jak rodzice mogą sobie poradzić z dorosłym dzieckiem, które cały czas zachowuje się jak "małe dziecko", nie dba o siebie, nie szuka pracy, nie chce się uczyć i tylko liczy na finansową i fizyczną opiekę od strony rodziców. To jest też częsty problem. Rodzice chcieliby, aby dorosły (27 lat) syn się usamodzielnił, ale nie pomagają ani zachęty, ani prośby, nawet terapie u psychologa. Bardzo Panią proszę o wsparcie podcastem takiego tematu. Będę wdzięczna.

Ależ mądry i klarowny przekaz! Dziękuję ❤

Moja mama miała/ma wszystkie dynamiki... pioruńska nadopiekuńczość. Mnie to dotyczy w wielu sytuacjach, w zasadzie w każdej sytuacji wychodzącej od mamy. Od kliku lat staram się nie wchodzić w jej tango, ale różnie to wychodzi. Prawie 50-letnie nawyki trudno ot tak po prostu zmienić, z dnia na dzień. Jednak od kilku m-cy się zawzięłam i granice stawiam niemal za każdym razem, czasem ostro bo jeszcze nie zawsze daje radę inaczej. Skończyło sie to depresją mamy :( I mimo, że odcinek był wspaniały, trafny, mądry i taki prawdziwy, taki mój... to zabrakło mi zakończenia tej mojej historii. Czyli jak żyć z depresją mamy, która wzbudza poczucie winy, że to z powodu odsunięcia sie rodziny, braku rodziny, jej samotności, poczucia odepchnięcia zachorowała na depresje?

Świetnie przedstawiony temat. Dziękuję bardzo i pozdrawiam 😊

Tęskniłam 😊

Bardzo wartościowy material, zresztą jak zawsze! Dzięki śliczne

Cudowny Podcast, dziękuję

Raz dziennie jak dzwoni Mama do 50 latka co wieczór pytać ,,co robisz? Gdzie jesteś ? ,,etc. ..,a jej syn ma 3zwiazek i po drodze 4 dzieci i nie odbierze to Mama wypisuje SMS ,,Dlaczego nie odbierasz ode mnie telefonów jak dzwonię !!!! Zadzwoń do mnie !!! Akurat podaje przykład bycia z osobą zaburzona narcystycznie. Na szczęście lekcja przerobiona i odszedł. Ale nie było łatwo . Także nadopiekuńcze Matki ,, tworzą też dzieci narcystyczne,,.

Dziękuję ❤️

Marianna jesteś dla mnie wzorem, po przeczytaniu Twojej książki zmieniłam swoje życie, żyję tak jak chcę a nie jak inni by chcieli. Jesteś dla Mnie drogowskazem życia❤

Wspaniały podcast ❤

Jestem przykładem, dziękuję bardzo za ten odcinek.

Ja miałam taką relację z moimi rodzicami. Właściwie do własnej terapii, miałam na przykład duży wewnętrzny przymus tłumaczenia się mojej mamie. Moja mama była nadopiekuńcza: wyręczanie, nacisk że "ty masz się tylko uczyć'. Miałam też pretensje o to, że przez nadopiekuńczość nie jestem szczęśliwa. Jako nastolatka buntowałam się przeciwko temu, że na przykład nie mogę podejmować autonomicznych decyzji (wybór szkoły średniej). Po latach w mojej głowie ta narracja się zmieniła. Na przykład zamiast obwiniania o coś, pytanie skąd coś jest, lub z czego wynika.

Jednym z powodów dlaczego boję się macierzyństwa jest właśnie to, że nie będę widzieć swoich dzieci tylko swoje niezaspokojone w dzieciństwie potrzeby. Zauważyłam to już wcześniej w mojej opiece nad dziećmi w rodzinie, w wolontariacie, rozpoznałam w marzeniach, że to wszystko to motywacja aby pośrednio zalepić dziury w moim dzieciństwie. Rozpoznałam to, przeraziłam się sobą i porzuciłam marzenie o macierzyństwie, bo boję cię że zniszczę swoje własne dzieci.

Dziękuję 😘❤️

Słuchając tego odcinka w wielu momentach kończyłam w myślach wypowiadane przez Ciebie zdania dokładnie w taki sam sposób. Łapałam się na kiwaniu głową w akcie potakiwania, przez większość czasu. Dokładnie tak to czuję. Dziękuję! 🧡

Wspaniały podcast!!!!

Dziękuję, Marianko, pięknie i konkretnie mówisz. Pozdrawiam serdecznie.

U mnie bylo odwrotnie, zero pomocy w niczym i wiecznie narzucaniem swojego zdania. Ciężko żyć w balansie bo każdy inaczej ma wgrany balns, jedno dziecko powie że nadopiekuńczy, drugie, ze nie.

Marianka dziękuję ❤ za przekaz-madry-subiektywny-dobrze zdefiniowany ❤

Bardzo, bardzo dziękuję ☺️ Jestem dojrzałą kobietą ale wciąż przepracowuję relacje z dziećmi i swoją przeszłość... Myślę że jestem na dobrej drodze 😊. Serdecznie pozdrawiam 😊

Super! Świetny odcinek A może coś nagrasz o przyjaźni? Pozdrawiam

Dziekuje za ten podcast. Wlasnie uświadomiłam sobie że moja mama jest nadopiekuńcza. Zastanawiam sie w jaki sposób to odwrócić żeby żyć normalnie bez nadmiernej zaleznosci od niej.

❤❤❤❤❤❤❤❤Jak zwykle bezcenny materiał. Dziękuję serdecznie.

Bardzo ciekawy i wartościowy odcinek. Pozdrawiam serdecznie.

Świetnie ❤️ juz wiem co robic aby nie powielać błędów Mama nadopiekuńcza Z tym partnerstwem i przelaniem miłości na dzieci to prawda ! Mama ma 71 lat i przyznaje się do tego że w momencie kiedy sie już jej nie układało w małżeństwie przelała na mnie miłość więc jestem osobowością zależną ale walczę z tym na terapii..

Dziękuję za ten film. Bardzo mnie uświadomił. ❤

Temat bardzo mój. Nadopiekuńczy byl i jest moj ojciec, systemowo możliwe z powodu utraty połowy rodzeństwa swojego, jak byłam mała to z powodu zdrowia byłam pod kloszem. I miałam większość zycia osobowość zależną. Mama też jest nadopiekuńcza ale ją porywał alkohol i dla mnie byla odpychająca i nieobecna, nie tuliła mnie prawie wcale, ja przykleiłem sie lękowo do taty, ktory nauczyl mnie, ze ludzie i świat są groźni i źli, co wyniósł od swojej mamy, a ona z wojny. Prawie kazda dynamika przez Ciebie wyjasniona jest w naszej rodzinie. Bardzo duże obciążenie... bardzo dziękuję za tak piekne wyjaśnienie ❤

Bardzo ciekawy podcast. Ważne dla mnie: nie próbuj, nie oczekuj zmiany drugiej strony. Ale co zrobić jeśli rodzic oczekuje opiekuńczości i próbuje zamienić role?

Boszszsz, a co jeśli w mojej matce spotykają się WSZYSTKIE dynamiki OSOBISTE I RODOWE? Dzięki TEMU ODCINKOWI zrozumiałam całą moją relację z matką. Dziękuję ❤

Jestem niestety tą nadopiekuńcza matką...ale na szczescie zaczęłam pracowac w tym temacie ..łatwo nie jest ..dziekuje ❤❤❤

Dziękuję za wasze podkasty

Bardzo dziękuję🙏🏻❤️

Jak zawsze multiwitamina w najlepszym wydaniu ❤

Nadopiekuńczość daje tokstczny core na całe życie.Po takim wychowaniu " dla Twojego dobra" i tak naprawdę nie akceptowaniu swojego życia przez rodzica który tą frustrację przelewa na dziecko, stwarza się w dalszym życiu otwarta droga do toksycznych związków.Takie relacje pogłębiają już istniejące deficyty.Jeśli w połowie zycia dochodzi się do przysłowiowej ściany, życie jest w ruinie a Ty nadal nie wiesz kim jesteś i co dalej? A mama na drobną skargę w tej kwestii umywa ręce i kwituje to słowami" nie ma Cię za co pochwalić"- i czuje przy tym swoistego rodzaju satysfakcję.Bo jej słowo jest zawsze na wierzchu.

Dziękuję za twoje nagrania, są dla mnie bardzo odkrywcze i jestem naprawdę wdzięczna ❤piszę nie w temacie ale mam takie pytanie, jeśli to czytasz byłabym jeszcze bardziej wdzieczna za odpowiedź. Bardzo często powtarzasz, że trzeba pytać siebie co czuje i czego potrzebuję. Uczę się i myślę, że coraz lepiej idzie mi z "co czuje" ale zupełnie źle z czego potrzebuję. Czy mogłabyś kiedyś podać kilka przykładów takiego wewnętrznego dialogu? Na pewno każdy ma inaczej ale może na prowadziłoby to niektórych, w tym mnie na jakieś zarośnięte ścieżki w głowie i poprowadziło dalej, dziękuję, że jesteś ❤

Dziękuję!!❤

Mądrego i przyjemnie posłuchać

Co mozna poczytac na temat ustawien systemowych? Chciałbym zapytac skad Pani ma taka solidna wiedze? Jakie kursy, szkolenia, studia, kompetencje

Dziękuję bardzo

Dziękuję❤😊

dziękuję za świetne nagranie. Czy nadopiekuńczość zawsze zawiera w sobie współzależność?

Dziękuję ❤

❤Jak nie byc nadopiekunczym rodzicem mama dla corki nastolatki z depresja...

Można nadopiekuńczość pomylić z narcyzmem, co jest jeszcze gorsze i prowadzi do rozbicia rodziny.

Mocne!

Dziękuję Zobaczyłam siebie moją mamę i babcie -mamy mamę moje moje córki tez....

W czym jest różnica - jeśli jest - pomiędzy nadopiekuńczym rodzicem a narcystycznym manipulatorem ?

Przepiękne

Dziękuję za piękne,mądre,obrazowe Treści💛 PROSZĘ o doprecyzowanie od jakiego wieku dziecka należy "puścić je bardziej do męskiego/do świata" - tak aby nie doznało ONO lęku separacyjnego(traumy)???

Bardzo dziękuję za wiedzę

Zupełnie mnie temat nie dotyczy ale miło było Cie posłuchać. Czekam na Twoja książkę o traumie prenatalne. Będzie dla mnie ważna jako dla niechcianego dziecka. Pozdrawiam

A co jeśli rodzic byl zarowno niedostępny emocjonalnie/fizycznie i bardzo kontrolujący, piszący scenariusz życia dziecka, mowienie z kim może być, co najmniej robić itd...? Co to za typ rodzica...?

Świetny temat, znam to z autopsji..

piękny temat mam 35lat i moja mama jest nadopiekuncza tylko do mnie mimo ze mam 3 rodzenstwa

Moja mama dawala nam sporo wolnosci kiefy byłyśmy dziećmi. To nam bardzo pomoglo wejsc w samodzielność. Ale z czasem moja mama stala sie bardzo kontrolujaca i nie ufajaca nam. Czuje sie przy niej jak dziecko.😢😢. niestety ja również weszlam w schemat nadopiekunczosci wobec syna. Nie umiem z tego wyjść

❤

Trafiłaś w samo sedno, ja jestem z drugiego podzbioru 😂 opuściłam dom rodzinny mając 17 lat

A co zrobić, jeśli się jest nadopiuekuńczym rodzicem i to z kilku podanych przez Ciebie przyczyn? Jak to w sobie zmienić?

❤❤❤

Czy możliwe jest, że po urodzeniu wnuczki, taka nadopiekuńcza matka dorosłego syna, chce być taka nadopiekuńcza babcia dla wnuczki? Po prostu przerzuciła się z syna na nią?

U mnie chyba jeat na odwrot, jestem bardziej opiekuncza do mojej mamy niz ona do mnie 😅

Czy to jest mozliwe ze w kazdym przykladzie widze siebie ??? 😢😢

Uswiadomilas mnie ze jestem nadopiekuńcza mama, jak przestac nia byc aby nie wyjsc na matke ktora nie przejmuje sie ,nie martwi sie o swoje dziecko....😢

Z ❤ dziękuję

Marianko...zrób coś pomocowego dla matki samotnej ..która jest córka matki samotnej...i ma pęlną świadomość co powtórzyła.i cierpi bardzo..daj jej narzędzia do ręki ..

Jak się ma nadopiekunczosc rodzica do nadoodpowiedzialnego dizecka? Czy taka dynamika rowniez wystepuje?

Witam, czy planowany jest w najblizszej przyszlosci podcast o osobowosci narcystycznej - ale moze juz ten temat byl gdzies kiedys poruszany u Pani tylko mi umknelo?