Osobowość lękliwa (wycofana) okiem psychoterapeuty. Dr Agnieszka Kozak 

Wielkie dzięki za ten filmik. 🙏Mam 50 lat .Właśnie rozwala mi się zycie po 30 latach małżeństwa. 💣Zaczęłam nieświadomie zmieniać się i wyrażać moje życzenia co spowodowało coraz częstsze kłótnie. Aby ich uniknac jeszcze bardziej starałam sie dopasować. W poszukiwaniu na odpowiedź czytałam różne książki az znalazłam w nich siebie. To był dla mnie szok. 🥺🥺🥺🥺🥺🥺Teraz czeka mnie przeprowadzka i nowe życie. Juz wiem , że początki nie będą latwe ale ja mam MOC I SIŁĘ.💪 trzymajcie za mnie kciuki. ✊

Pozdrawiam wszystkie niewidzialne dzieci! Pamiętajcie mamy tę MOC w SOBIE!!!!!!! Buziaki💚

Pasuje. “Życie w śmierci.” Bolesne przebudzenie ale jestem wdzięczna za tę prawdę o mnie. Dziękuję. Stalin zrujnował życie mojej mamie. Była niedostępna dla mnie.W wieku 73 kat stawiam pierwsze kroki w dbaniu o siebie. Lepiej późno niż wcale. Tylko teraz muszę wyzwolić się od narcyza ukrytego….

Pani Agnieszko, oglądałam ten film 4 razy zanim dobrnęłam do końca. Tak bardzo poruszało mnie w nim praktycznie każde zdanie. To jakbym usłyszała opis całego mojego życia w 20 minutach... Dziękuję Pani z całego serca nie tylko za tak klarowne tłumaczenie tych schematów i psychologicznych zagadnień ale przede wszystkim za sposób, w jaki Pani o tym opowiada, tak empatyczny, wprost karmiący na poziomie werbalnym i niewerbalnym 🙏💗

Dobrze że powstał ten film. U mnie bliskość z matką oznaczało stan zagrażający życiu, więc unikałem bliskości, byle tylko dawała jeść i pić. Nie raz matka mówiła, że szkoda że nie została sama. Mając kilka lat czułem się adoptowany. Z ojcem nie wykształciłem więzi. Był zakaz okazywania gniewu, resztę uczuć zawstydzano. Żyję sam dla samego siebie, z nikim się nie związałem mimo chęci - brak mi wzorców w domu.

Jestem taka osobą. Nie umiem prosić o pomoc, nie umiem komunikować potrzeb, boje się panicznie odrzucenia i ciągłą potrzeba zasługiwania... Mam 50 lat i pytam się samej siebie kim jestem... 🥺🥺🥺

To także ja.Środkowe,grzeczne,najmniej widoczne dziecko,jednocześnie wrażliwe.Jak patrzę czasami wstecz,na wszystkie cierpienia,trudy to się zastanawiam,jak ja te lata przeżyłam..Na szczęście można coś z tym zrobić,ja to przepracowałam z Bogiem.Jestem w tym procesie nadal,ale różnica jest ogromna.Bardzo dziękuję za dawkę wiedzy😊

To wszystko o mnie, nie potrafię sobie poradzić z życiem, samotnością, wycofaniem i lękiem przed relacjami z innymi ludźmi, dlatego coraz bardziej wszystkich unikam

Przed trafieniem na Pani kanał czułem się jak 30 letni śmieć bez mieszkania, dziewczyny i pieniędzy i syfem w głowie. Miałem szczerą nadzieję że coś mnie potrąci albo zabije choroba. Ten filmik był jak podanie tlenu duszacemu się. Za każdym razem gdy dopada mnie rozpacz oglądam go i czuję jakby ktoś trzymał mnie za rękę i mówił, że nic się jeszcze nie skończyło.

Czasem algorytm RU-vid podsunie taki materiał, który potrafi zmienić życie. Obejrzałam cały film z głęboką refleksją, co chwilę zatrzymując, żeby przeanalizować co Pani właśnie powiedziała. Uderzyło mnie to bardzo konkretnie, a pisząc ten komentarz również muszę sobie robić przerwy i przemyśleć. Coś niesamowitego. Dziękuję bardzo

Szkoda że nie usłyszałam tego jakieś 20 lat temu. Słuchając czułam jakby ktoś opowiedział prawie całe moje życie, mimo że mnie nie zna.

Dziękuję P. Agnieszko za ten filmik. To wszystko tak trudno odwrócić, zmienić.. Tym bardziej że człowiek żyje dając siebie i czerpiąc z tego ogromną radość .. Umęczony, nie wyspany czasem ale szczęśliwy.. Kocham żyć dla innych i uważam to za moją misję na tym świecie, moje potrzeby są na ostatnim miejscu albo jeszcze dalej.. Czasem myślę że nie pasuję do tego świata że coś jest nie tak.. Że inni żyją inaczej. Ale czytając komentarze widzę że jest nas więcej. Pozdrawiam serdecznie.

Moją strategią na przetrwanie było bycie winną Cały czas Wstydzę się tego że jestem ofiarą że jestem zalękniona

Moja mama postanowiła się zabić i najadła się tabletek. Wylądowała w szpitalu a mnie z alkoholikiem zostawiła w łóżeczku na 3 dni. Miałam osiem miesięcy życia. To w jakim byłam stanie, nie będę opisywać bo jest to zbyt drastyczne. Od kiedy się tego dowiedziałam, przeczuwałam że tu zaczęła się trauma, osobowość lękliwa, borderline, nerwica, zaburzenia lękowe i wszystko inne co mi przez lata diagnozowali. Całe życie okrutnie cierpię. Jak Pani to powodziala zmroziło mnie, poczułam złość ale i lekka ulgę, ze miałam rację. Dziękuję za film. Za Pani pracę.

Ciagle choruje, wszystkie choroby zeujnowaky moją odpornosc. Zamknieta klatka piersiowa, spięte miesnie karku i bole kręgosłupa. Plytki oddech. To wszystko jest w ciele. Niedawno to wszystko zrouzmialam z czym mecze się latami. Jak sama podcinam sobie skrzydla i rzucam klody ood nogi, bo nie zasluguje na nic lepszego. Dziekuje za ten film bo to uswiadomilo mi, ze to jaka jestem to nie wyrok na reszte moich dni.

jestem dzieckiem odrzuconym przez bliskich. Moje dzieciństwo to odrzucenie, lekceważenie moich potrzeb, samotność, ciągła krytyka, nierealne wymagania...nigdy sobie nie poradziłam trauma, której doświadczyłam.

Bardzo wartościwe uwagi i całosciowa prezentacja. Jestem pod wrażeniem. Nie zgodzę się tylko z opisanym powodem dlaczego takie osoby opiekują się innymi. Moim zdaniem nie wynika to z chęci, żeby inni to odwzajemnili, ale z współodczuwania, wyraźnego widzenia tych potrzeb u innych, bo samemu się tego doświadczyło i samo patrzenie na to boli, dlatego trzeba zadbać o tych potrzebujących, żeby ukoić swój ból i nie pozwolić na istnienie takiego samego u innych.

Mam styl unikający. W zasadzie 90% opisu do mnie pasuje. Przeczytałam o tym. Wcześniej myślałam, że "taka moja uroda", przystosowałam swoje życie, bliskich i pracę pod to w mistrzowski wręcz sposób (nieświadomie). Teraz pomyslałam -"ojej! to coś złego MUSZĘ TO ZMIENIĆ". Zaczynam więcej wychodzić do ludzi, być bardziej otwarta, zainteresowana itd. - efekt tego taki, że czuje się przemęczona i przytłoczona większą ilością kontaktów. Zupełnie to nie moja bajka. W pracy podobnie. Pomyslałam, że może zacznę zmieniać ten mój styl na bardziej bezpieczny i przyjmować z otwartością to, co jest mi proponowane. Efekt? jak wyżej, przemęczenie , przytłoczenie i ta przemożna chęć ucieczki. A gdy zgodziłam się na przyjecie wyższego stanowiska i odpowiedzialności (zamiast unikać), rozchorowałam się jak małe dziecko. Klasyka somatyzacji. Tak, jakby mój organizm mówił : "O nie! jak chcesz sobie zmieniać swój styl więzi, to sobie zmieniaj, ale beze mnie". Czuje się jakbym robiła coś wbrew sobie. Wbrew swojej naturze. Czy to nie jest tak, że styl więzi jest jaki jest, i już... i lepiej np. wchodzić w związek mówiąc - "potrzebuje więcej przestrzeni", niż na siłę sobie tłumaczyć, że "potrzebuję bliskości", gdy jej nie potrzebuje? I oczywiście można mówić, że zapewne moje uczucia są "zamrożone". Ale wtedy musiałabym je odmrozić. Potem dopiero zacząć cierpieć (super, nie mogę się doczekać), a potem zacząć to cierpienie zmieniać (no bo przecież nie będę chcieć cierpieć). Robi się z tego masło maślane. Bez sensu. Sztuka dla sztuki. Tym bardziej, że potrafię się zachwycać otoczeniem, przyrodą, cieszyć sie z małych rzeczy, i ogólnie określiłabym się jako osobę szcześliwą. Co przez wielu jest niezrozumiałe. Nie jesteś w związku, to zapewne czujesz pustkę i samotność. No właśnie nie czuje ani pustki, ani samotności. Ooo! to napewno "zamrażasz uczucia". O rety! serio można zwariować. Z jednej strony rozumiem, to dawanie nadziei na zmianę , na to że jest to możliwe. Ale w praktyce, jedyne zmiany jakie widziałam w realności, to ewentualnie przeskok ze stylu unikającego do lękowego (zależnego), ale nie widziałam, jak żyje żeby ktoś ze stylem unikającym, zaczął być bezpieczny. A może po prostu przyjąć siebie z dobrodziejstwem inwentarza i nie próbować z dzikiego zwierzęcia robić domowego kota? Po co? serio pytam.

Dziękuję bardzo 🌹. 46 lat życia w klatce lęku. Dziękuję. Chcę wejść na drogę życia miłości bezwarunkowej - miłości własnej. 🌹

To jest niesamowite, że przypadkiem mi się wyświetliło dokładnie w momencie kiedy tego potrzebowałam. I właśnie tak o sobie myślę jako o dziecku, zupełnie nie wiedząc, że taka nazwa naprawdę istnieje - niewidzialne dziecko.

Sama siebie przytuliłam po wysłuchaniu ❤

To jest straszne w swojej prawdziwości,zawsze widziałam że jestem wycofana i lękliwa ale teraz poskładałam to w całość.Mam już prawie 60 lat, już raczej nie odzyskam tożsamości ale dobrze widzieć dlaczego musiałam tak płytko oddychać.

Wszystko się zgadza, bardzo trafny opis tego, z czym zmagam się całe życie. Dobrze wiedzieć, że nie jestem jedyna. Bardzo proszę o kontynuację i rozwinięcie jak radzić sobie z tym w życiu i jak nad sobą pracować ❤️ Pomaga Pani wielu ludziom odzyskać wiarę, że nie musimy tak cierpieć, że życie może wyglądać inaczej jeśli tego chcemy i dostaniemy odpowiednie narzędzia żeby to naprawić. Bardzo proszę o dalszy ciąg ❤️ Pozdrawiam serdecznie!

Słucham o sobie. Płaczę i się przytulam, przytulam się sama, bo nikt tego lepiej nie zrobi. O ironio 😪

Proszę Pani, nasi rodzice,, to zimny chów,, ja już swojemu dziecku mówiłam, że jego kocham, że jestem dumna, a moja mama, na stwierdzenie, że jestem ładna dziewczynką, odpowiadała,, Pani słowa są mile,,. Także i psycholodzy, też mają problemy, dlatego się kształcą w tym temacie. Pozdrawiam 🕊️

Mam 30 lat i dopiero zaczynam żyć. Dziękuję za przypomnienie, że to życie doprowadziło do tego. Często bywa ciężko i łatwo się poddać. Właśnie dzisiaj bardzo potrzebowałam usłyszeć to wszystko. Lepiej teraz rozumiem siebie. Chcę podjąć tę walkę. Jest we mnie jeszcze duża wewnętrza żałoba o to utracone życie. Zwłaszcza czas nastoletni. Ale małymi kroczkani chcę nadrobić.

Jestem osobą lękliwą. Niedawno zakończył się związek z narcyzem, który mnie krzywdził. W większości przypadków nic nie mówiłam na te przykrości, rzadko mu wytykałam coś, bo nie chciałam JEMU robić problemów, bo bałam się, że mnie opuści. Najczęściej płakałam sama do siebie, kiedy on był u kolegów. Mówił, że w każdej chwili może znaleźć lepszą, więc się stresowałam. Z łatwością mnie szantażował, pytał o pieniądze,mówił, że nie jestem jego priorytetem, a zrywając zwalił wszystkie winy na mnie. Kiedy ja mu wytknęłam wszystkie przykrości, to nie widział w nich niczego zlego. Z drugiej strony jestem niezalezną kobietą, zwiedziłam sama kawał świata, tak po prostu. Radzę sobie na co dzień, mam konkretne poglądy, których się trzymam. Marzę jednak o akceptacji, której mi brakuje. Od dziecka, kiedy nie dogadywałam się z rówieśnikami, to uciekałam w rysowanie i tak mi zostało. Uchodziłam za dziwaka. Dzisiaj w wieku 34 lat dalej marzę, żeby po prostu ktoś mnie zaakceptował, żeby szczerze szanował, dbał. Zmagam się też ze stanami lękowymi,że już zawsze tak będzie, że zostanę sama... Czeka mnie długa praca nad niską samooceną.

Tak trafilam tutaj i właśnie mam Depresję lękowa 😊wszystkiego się boję.

Dziekuje za wyjasnienie dlaczego mi jest tak trudno .... to jest film o mnie popłakakam się

...mam wszystkie cechy omawianej osobowosci... z tym, ze ja mialam cudownych rodzicow, wspaniale dziecinstwo, bylam kochana i zaopiekowana 🤗... pamietam, ze od zawsze nie lubilam stwarzac klopotu swoja osoba, wiec i rzadko chorowalam. Nie lubilam tez byc w centrum uwagi. Reszta sie zgadza... z tym, ze ja zwykle mam swoje zdanie. Mysle wiec, ze przyczyna musi tkwic jeszcze gdzie indziej, po prostu rodzac sie nie jestesmy niezapisana kartka... Dodam, ze mam 63 lata. Ps. W domu nie bylo problemu alkoholowego... byly bajki na dobranoc, niedzielne rodzinne spacery, wspolne gry, cudne wakacje. Rodzice byli ciepli i dojrzali...

Dziękuję Pani Agnieszko, dziękuję bardzo za każde słowo w tym filmie. Wszystko o mnie. W moim życiu były jeszcze większe zamotania. Szukałam substytutu matki w babciach, siostrach matki, czyli ciotkach. Oczywiście robiłam to na poziomie nieświadomym. I też byłam odrzucana. Głód miłości jest zabójczy, prowadzi do autoagresji somatycznej i agresji emocjonalnej. Dopiero zaczynam to u siebie rozumieć. Dawać sobie ze wszystkim radę od wczesnego dzieciństwa to było moje życiowe motto. Aż do teraz kiedy serce ♥ jest zmęczone i choruje. Zbieram wiedzę i siły żeby jeszcze zacząć żyć dla siebie. Pani filmy dają kopa. Pozdrawiam serdecznie 💖 💓 💞 💝 i jeszcze raz dziękuję. 💙

Moje proszenie o pomoc jest przez innych źle przyjmowane. inaczej proszenie o pomoc jest przyjmowane przez ludzi lubianych w towarzystwie. Inni ludzie czasami mają do mnie pretensje o to, że jest mi za dobrze, albo, że jestem ofiarą, albo, że nie umiem sobie radzić

Nie piszę nigdy komentarzy, ale material bardzo mnie poruszył. Odnajduje się tu w stu procentach..pięćdziesiąt lat takiego życia..😔 około 10 lat z przerwami terapii, jest dużo lepiej ale mam jeszcze sporo do zrobienia.. Często choruje (zapalenia płuc powazne) i trafiam do szpitala. Znajomi współczuli i przeżywali ze tam musze, niektórych dziwił mój optymizm, a ja tam czułam się dobrze, naprawdę dobrze. Niedawno uświadomiłam sobie, że w szpitalu odczuwam troskę i opiekę, której nie dostawałam. Teraz już się to trochę zmieniło i już mi się coraz mniej w szpitalach podoba, jednak z życia wycofana jestem bardzo.. Tyle bym chciała zrobić i mam możliwości a nie kreuje tego swojego życia, smuci mnie, że tak mi przecieka przez palce... Dziękuję za ten bardzo wartościowy materiał 🙂👍 mogłam się przejrzeć w tym opisie..

tak jak większość komentujących idealnie odnajduję się w tym opisie. Podjęłam zarówno terapię, jak i leczenie psychiatryczne, ale obawiam się, że może nie udać mi się z tego wyjść. Mam już 30 lat i powiedzmy sobie szczerze, jak coś wrastało w człowieka przez 30 lat to już raczej z niego nie wyjdzie. Martwi mnie też moje uzależnienie od maladaptive daydreaming (to chyba nie ma polskiej nazwy) i boli mnie to, że moja terapeutka zignorowała ten problem. Ja nie żyję prawdziwym życiem, żyję tylko w swojej głowie.

Witam. Słucham o robi mi się gorąco. Mam 56 lat i dochodzi do mnie świadomość mojego Ja. Przerażające. Pobudka. Zimny prysznic . Chcę wyjść z tego koła i inaczej żyć. Ja mając rok zostałam oddana do domu dziecka. Rodzice zabrali mnie jak miałam dwa lata. Mieli trudna sytuację i było nad sześcioro. dziękuję pani. Pozdrawiam serdecznie

Dziękuję Pani doktor!❤👏Właśnie opisała mnie😢💔....Byłam zupełnie inna. Ostatnie 4 lata były dla mnie koszmarem w pracy, ludzie koleżanki z pracy z zazdrości mnie zniszczyły i dokładnie taka się stałam...była skrajnie inna jeszcze w 2018r...pomocy!😢💙🙏 p.s.Dziecinstwo faktycznie moje było kij i marchewka i konflikt między rodzicami...

Jestem w szoku, że to o mnie. Znam fakt ze swojego życia dłuższego pobytu w szpitalu w wieku 8mc. To były lata 90. kiedy nie było standardu pobytu rodziców w szpitalu. Faktycznie sprawdza się u mnie: nadmierna werbalizacja, brak umiejętności dbania o siebie, za to staje na głowie, aby zadbać o innych, niestety chyba też przeniesienie, ale przede wszystkim (ostatnio) życie w ciągłym z zamartwianiem. Już nawet zaczęłam myśleć, że nie mam żadnych marzeń i pragnień, ale po obejrzeniu tego filmu myślę, że bardzo chce się z tego wyrwać! Dziękuję Pani Agnieszko za tą nadzieję na końcu - jeszcze długa droga, ale dzięki wielkie!❤️

Trafiłem do szpitala, i mimo złamanej ręki czułem się zaopiekowany. Czułem się super. Bo dużo odwiedzin i "prezentow". Cały czas poczucie pustki i samotność.

Słucham i płacze. Płacze jak dziecko. Wszystko prawda...

Swietny material. Super tlumaczony i prezentowany. Mysle ze pomoze Pani wielu osob wartosciowych, ale zamknietych w samych sobie. Dziekuje za podzielenie takiej wiedzy🤗🌻

Bardzo dziękuję za ten filmik ❤. Idealnie opisała Pani cechy, zachowania osoby lękliwej. To wypisz, wymaluj ja. Pocieszające jest, że można pewne schematy myślenia zmienić. Choć zdaję sobie sprawę, że jest to proces niełatwy i długotrwały. Jestem przekonana, że warto podjąć ten trud. Inaczej życie jest udręką. Pozdrawiam 🙂

A ja mam 52 lata I to przeszedłem i przechodzę....Podoba mi się to co Pani mówi To prawda....

Jestem Panią zachwycona , pięknie Pani opisała osobność lękliwą - dziękuję i pozdrawiam serdecznie 🤗🌼

Rozpoznaję ten unikowo-lękowy styl przywiązania, towarzyszył mi przez ponad 40 lat życia. Nie wiedzialam, że wiąże się on z chorobą mojej matki (depresją). Dziękuję za pomoc w połączeniu kropek ❤

Powoli uczę się dbać o Siebie 🌈

Temat dla mnie tak trudny, że obejrzenie filmu wiąże się z bólem i odkładam to na później. Kanał zasubskrybowałam.

Jest to dość przerażające ile mam wspólnego z tą opisywaną osobą... Dziękuję za ten film i danie nadziei

Dziękuje za ten filmik🙏💛Daje Pani nadzieję…Jak oglądałam ten filmik, to płakałam. Niestety odnalazłam w tym siebie 😔 Byłam odrzucona przez ojca po urodzeniu, a mama odpychała mnie emocjonalne😔 Jestem osobą, która całe życie się garbi( teraz wiem dlaczego). Dopiero odrzucenie przez narcystyczna przyjaciółkę i choroba otworzyły mi oczy na mój problem i zaczęłam pracę nad sobą. Dopiero teraz poznaje siebie i przyczyny moich problemów. To jest bardzo ciężka praca nad sobą i bolesny proces. Życzę wszystkim wytrwałości 💕

Jestem pod wrażeniem tego jak Pani to wszystko tłumaczy. My dorośli ,nie mamy pojęcia z kad się biorą nasze leki niedowartościowanie ,poczucie że jesteśmy gorsi od innych i ta chęć uchylania nieba drugiemu człowiekowi i zapomnienie o sobie bo przecież ja się nie liczę. A to wszystko z naszej kołyski wychodzi i idzie za nami i jak cień do końca życia. Pani aparycja i sposób w jaki Pani to przekazuje jest naprawdę super. Dziękuję.🥰.Myślę że każda osoba która to wysłucha znajdzie opis jakby swojego własnego życia.🤗

Tak jakby dziwnym trafem filmik o mnie o moim życiu. Dzięki za filmik. Jest nad czym pracować wiem że dzięki Bogu dam radę zmienić życie na lepsze. Pozdrawiam serdecznie 🙂

Bardzo dziękuję za ten przekaz.Przeżycia z mojego dzieciństwa wskazują na to,że sporo problemów mam życiu dorosłym.Pozdrawiam Panią serdecznie.🍀💕🤗

Bardzo ciekawe, dziękuję. Nasi rodzice byli też dziećmi pokolenia wojennego. Moim zdaniem ta trauma wciąż gdzieś jest. Niesamowicie uderzyła mnie kiedyś wizyta w galerii sztuki współczesnej w Polsce w porównaniu z taką galeria w innym kraju.. Tate Modern nie ma prawie wcale nawiązań do wojny a we Wrocławiu jest pełno odwołań, to była ogromna różnica.

Wracam do tego filmiku po raz kolejny. Jestem właśnie takim niewidocznym dzieckiem, które bało się w domu oddychać, żeby nie narazić się przemocowemu tacie. Przeszyłam długą drogę i wiele się zmieniło, ale nadal nie potrafię prosić o pomoc, nadal ciągnie mnie do ludzi którzy nie potrafią dawać poczucia bezpieczeństwa i bliskości, moje życie jest wegetacją. Lęk przed oceną jest tak duży że nawet nie umiem szukać pracy, bo każdy brak odzewu na wysłane CV jest dla mnie potwierdzeniem mojej beznadziejności. Oczywiście mam też lepsze momenty, kiedy coś mi się uda. Niestety są ulotne i szybko wytracam energię. Trudne to wszystko...

Dziękuję. Pani Agnieszko jakie to niesamowite, jak okazuje się że w pewnym sensie to "normalne", tzn. że sami lub wokół nas są ludzie którzy mają podobnie 😉 Bardzo dziękuję, wszystko co Pani mówi ma ogromne znaczenie ❣

Dziękuję prawie całą ja, nikogo nie potrzebuje, wszystko sama zrobię, w zw z tym bez znajomych, bez przyjaciół, próbowałam terapii z psychologami ale to nic nie daje, opowiadam o sobie, psycholog potakuje w milczeniu i po godzinie bierze kasę, bez sensu, to nic nie daje, wiedzę czerpie z you tuba i z książek, trafiłam tutaj, korzystam z wiedzy, dziekuje🙂

Serdecznie pozdrawiam Panią,Pani dr Agnieszko!! Jest Pani niezwykle pozytywną osobą i wspaniałym znawcą ludzkiego umysłu 👌❤️

To takie smutne, kiedy zdajesz sobie sprawę, że słyszysz o sobie....

Pani Agnieszko, dziękuję. Nie zna mnie Pani, nie opowiadałam Pani o sobie a mówi Pani o mnie. Słowo w słowo, kropka w kropkę. Nie wyobraża Pani sobie jak ja cierpię wewnętrznie. Dawca, obowiązkowość i nawet ta zamknięta klatka. Mam 60 lat, za późno by cokolwiek zmienić. Trzy tygodnie zostałam kolejny raz odrzucona przez partnera. Oddałam całą siebie, zostały zgliszcza.

Mam nadzieje, ze bedzie Pani kontynuowac ten temat. Mam dziewczyne, ktora jest lekliwa (wycofana). Bardzo mi na niej zalezy, a taka wiedza jest super wazna, zebym mogl ja zrozumiec... Jeszcze raz dziekuje

Pani Agnieszko z calym szcunkiem dla pani wiedzy i prosty przekaz dla widza.Niewiem czy to pomoze spolecznstwu,to wolanie na puszczy.Spoleczenstwo nasze od poczatku dziejow nie mialo normalnych warunkow do normalnego rozwoju sad sprawdza sie powiedzenie ze cierpimy za grzech naszych rodzicow.Warunki spoleczno gospodarcze i polityczne byly przez wladze polityczne koscielne przy stolach na salonach,a i wsejmach suto zakrapianych alkocholem,nawet na kongresie Wiedenskim przez dwa lata pili tanczli ,decydujac o rowoju Europy i naszego kraju,a nie wspominajac rzadow saskich.Po mojemu stad bierze sie dzisiejsze spolecznstwo manipulantow narcyzow, socjo patow,psychopatow ktorzy chca zagarnac drugiej osoby jego dobra materialne i inne dobra.Mowa o milosci to absud gdyby dzieci sie tylko rodzily sie tylko z milosci,ludnosc swiata ,zmiescila by sie w najwiekszej operze teatru w Nowym Jorku.Prosze zobaczc jak obecna wladza wykorzystuje te wady spoleczne,manipuluje ludzmi tworzac narcyzow,socjopatow,psychopatow byle utrzymac sie u wladzy nie ma normalnych warunkow do rozwoju.Pani wyklady sa bardzo pouczajace ale one nic nie zmienia.Gwozdz jest w nodze omywanie woda utleniona na nic sie zda.Nasi pisarze w okresie oswiecenia mowili jest potrzebna praca u podstaw.Na dzien dzisieszy chory kraj chore spoleczenstwo to sie zle skonczy bedzie powtorka z historii.Pozdrawiam

Dziękuję za ten filmik.

Pani Agnieszko. Po tym wykładzie zastanawiam się skąd mnie Pani zna. Wszystko to co usłyszałem pasuje mi do mojego życiorysu od kiedy pamiętam do dnia dzisiejszego. Zmagam się z depresją i maskuję swoją osobowość choć sił już brakuje. Pozdrawiam serdecznie.

Dziękuję bardzo za ten film

Dziękuję! Chciałam dodać, że widzę tu nie tylko patologię, np. alkoholizm. 9 miesięcy to wiek lęku separacyjnego. W połączeniu z "nie noś, bo przyzwyczaisz", "dziecko wymusza płaczem uwagę" mamy niezaspokojone potrzeby.

Bardzo dziękuje za ten filmik ❤️

Dziękuję bardzo ❤🧡💛💚💙💜

Dziękuję cala prawda. To wszystko przeszłam.Bardzo chciałam z kimś być i mieć dzieci bo chciałam je bardzo kochać i dac to czego ja nie miałam i bez zastanowienia ułożyłam sobie życie z toksyczna osobą i nie potrafiłam tego zakończyć. Do tej pory w tym istnieje i nie mogę teraz poradzić sobie z okropnym żalem że sobie na to pozwalała że nie zakończyłam tego związku i dalej nie potrafię tego zrobić. A całe życie ze wszystkim i we wszystkim byłam i jestem sama. Wszystko co mam zawdzięczam sobie 😪😪😪

Dziękuję bardzo pozdrawiam

Bardzo dziekuje za ten film

O matko to ja! Wszystkie cechy mam🥺 i ogolnie wszystko sie zgadza.

Bardzo dziękuję 🕊

Mimo iż nie jestem osobą lękliwą, to w okresie 6 klasy podstawówki doznałam przez pewien czas odrzucenia części klasy w szkole. Wszystko przez jedną z koleżanek, dla której stałam się w owym czasie kozłem ofiarnym (jednym z kolejnych w ciągu 3 poprzednich lat). Ta dziewczyna zachowywała się źle w stosunku do nauczycieli, były skargi u wychowawczyni, była do granic bezczelna i wyrachowana, a klasa przyklaskiwała klasowemu błaznowi, który znęcał się nad innymi. Stwierdziłam, że jeśli część klasy ulega takiej dziewczynie, to nie są warci mojej uwagi i skupiłam się na kilku koleżankach i kolegach, którzy trzymali się z daleka od niej i obracałam się w ich gronie. Pod koniec 6 klasy ta nasza wychowawczyni, która nie reagowała na to, co się działo przez trzy lata, bo była wiecznie skoncentrowana na swoim synu, którego w szkole delikatnie mówiąc - nie lubiano, bo wywyższał się nad wszystkimi i traktował rówieśników z góry - spotkała się z nami poza szkołą. Nie wiem już jak to się stało, ale z perspektywy osoby dorosłej wydaje mi się to chore. Byliśmy grupą, były tam też osoby z grona, z którym nie utrzymywałam kontaktu, bo właśnie plotkowały, obmawiały innych pod wpływem klasowego pajaca. Ta cudowna "wychowawczyni" zaczęła do mnie mówić rzeczy w stylu: "no i co, zauważyłaś w końcu, że człowiek nie jest samotną wyspą?", "jesteś wyizolowana od innych, nie otwierasz się na ludzi, może to dojdzie do ciebie w końcu?". Byłam w szoku, że przez tyle lat swoją nieudolność i niezaradność w stosunku do uczniów przelewała na nich samych wmawiając im, że są nieudolni, wycofani, problematyczni i sprzedawała takie "rewelacje" rodzicom. Nie raz rodzice byli w szoku słysząc, że ich dzieci są opisywane przez nią w sposób całkowicie inny, niż były postrzegane przez rodzinę czy rówieśników. Uważam, że była to osoba zaburzona, z własnymi problemami rodzinnymi, o których nam (dzieciom w 4-6 klasie opowiadała) - np. że jej mąż jest niepełnosprawny, nie wychodzi z domu, że ona jest uwiązana, że cierpi, że musi go podcierać (dosłownie), że jeździ po lekarzach, że tylko ona dba o dom i syna, że jej mąż jest na wykończeniu, że ona zastępuje synowi ojca, że jej syn jest poniżany, a przecież jest taki cudowny, itd. Gdybym się dowiedziała, że moje dziecko ma taką wychowawczynię, to zrobiłabym w szkole taki dym, że kuratorium by się musiało tłumaczyć. Ale lata 90-te rządziły się swoimi prawami. Nie wiem kto wtedy dostawał papiery jako pedagog, ale uważam, że ta kobieta zrobiła nam po prostu krzywdę zrzucając na nas balast jej problemów rodzinnych i nie reagując na zło, które dzieje się w klasie. Notabene - jak syn dorósł - musieli się wyprowadzić z miasta, a jego znajomi z uczelni wypisywali do innych przypadkowych jego znajomych, że popamieta za to, jak traktuje on innych. 😮 Tak mi się wspomniało, jak jedna osoba próbowała mi wmówić, że jestem samotnikiem, wycofańcem itd. Mam wspaniałych przyjaciół od gimnazjum i liceum, mam po 30-stce i mam nadzieję, że takich "nauczycieli" z przypadku już nie ma w szkołach.

Bardzo był mi ten vlog potrzebny. Wczoraj wpadłam w panikę i chaos emocjonalny w związku z nową obiecującą relacją. Po wysłuchaniu tych słow poczułam się lepiej. Uspokoiłam się i okrzepnęłam. Bardzo dziękuję. Idę ogarniać się dalej. Serdecznie pozdrawiam❤🤗🙂

Dziękuję bardzo ❤️

Dziękuję Pani doktor, jestem zdumiona, że idealnie opisała Pani moje zachowania, to cała ja. Nie wiedziałam, że istnieje definicja i wyjaśnienie takiej osobowości. Bardzo kochałam moją matkę, bałam się o Nią, czekałam na Nią z lękiem, a Ona jakby unikała mnie,czułam się winna. Nie rozumiałam tego. Urodziłam się w trakcie, gdy rodzice planowali rozwód. ❤

Bardzo mądre słowa i prawdziwe

Dziękuję Jak dużo zrozumiałam

Dziękuję za ten filmik z całego serca.

Dziękuję, po prostu i aż.

O jak miło że Pani tego nie nazwała zaburzeniem :)

Pięknie powiedziane pozdrawiam

Dziekuje za bardzo cenne informacje ...pozdrawaim

Dziekuje pani serdecznie

Bardzo dziękuję. Ważne zagadnienienie. 👍

Dziękuję ❤

To jest Cudowne uzdrowienie ! Przyjmuje:) i dalej przekaze:)

Bardzo dobry materiał.

Cudowny przekaz, dziękuję z serca.

..bardzo dobre tematy. Dziekuje ze ktos profesjonalny sie tym zajal.

I wszystko jasne. Dziękuję!

To ja. Dziękuję. Bardzo. Pomogła mi Pani. ❤❤❤

Wszystko się zgadza,matka kochającą tylko 1 dziecko. Ojca ciągle brak bo kochanki i woli do tej pory obcych niż rodzinę. Dla rodziców nigdy nie byłam wystarczająco dobra. Taką osobowość zauważyłam dawno u siebie,mimo ambicji i bycia upartą ciągle uciekam. Jedynie względem dziecka,jestem zupełnie inna. Sama zaczynam uczyć się by zmienić swoje życie.

Wspaniały wykład… dziękuję

PRZEPIĘKNY PRZEKAZ❤❤❤ bardzo dziękuję Pani❤️🌹🌹🌹

Bardzo dziękuje ❤️ Bardzo praktyczne, zachęcające, dużo dobrej energii 👏 dostałam moc 😊

Dziękuję. Juz wiem co mi jest.

Dziękuję za filmik. Bardzo klarownie i sympatycznie Pani tłumaczy. Czekam na kolejne odcinki :)

Dziękuję 🙂🌷

Dziękuję bardzo💗

Bardzo dziękuję za to że panią znalazłam, właśnie dziś 🌹🌹🌹