Samotność i osamotnienie to pojęcia, które nam się czasami mylą. Osamotnienie jest źródłem cierpienia. Samotność jest twórcza i rozwojowa. O obu rozmawiamy z dr Małgosią Torój Książka z dedykacją tutaj: agnieszkakozak...
@@agnieszka.kozak.ak75 mieszkam w USA. Muszę się dowiedzieć jak ją sprowadzić. Bardzo lubię sposób Pani bycia naturalny uśmiech , barwa głosu, prawdziwość . I poprostu ludzkość , w pięknym wydaniu. Jedynym i niepowtarzalnym
Witam serdecznie . Mam ponad 50 lat i przez większość życia bardzo bałam się samotności. Żyłam w przekonaniu , że nie można być szczęśliwą osobą, jeżeli nie jest się w relacji romantycznej. Dziś już wiem , że dużo gorsze od samotności jest osamotnienie, gdyż od dziecka go doświadczałam i przeniosłam je do swojego dorosłego życia . Często będąc w związku czułem się bardziej samotna niż obecnie , gdy faktycznie jestem sama. Uczęszczam na spotkania DDA , słucham podcastów , pracowałam z terapeutą. Cieszę się, że dziś mogę powiedzieć, że nie boje się już samotności i mam wokół siebie ludzi przy których nie czuję się osamotniona.
Wybrałam ,,na teraz" samotność,poto bym mogła poznać samą siebie ,gdyż w moim pędzącym życiu z deficytami ,,niby w związku ,niby razem" byłam osamotniona ,nie byłam w stanie prosić o cokolwiek. Było milczenie ,obrażanie , gniewnie ,zwalanie odpowiedzialności na drugiego człowieka .Byłam nieświadoma ,gdyż wyprowadzając się z domu w wieku dziewiętnastu lat dostał taki pakiet od rodziców ,rodziców ,którzy byli małżeństwem ,a jednak każde z nich osamotnione, cierpiące , związanie z uzależnieniami od papierosów ,alkoholu . Dziś otworzyły mi Panie oczy , rozum ,serce ,a przede wszystkim poczułam wielu smutek ,że już nieżyjący mój tata był człowiekiem poranionym przez swojego tatę i po części przegrany ,bo kto miał mu to wytłumaczyć, YT wtedy nie było . Bardzo jestem wdzięczna Pani za ogrom wiedzy jaki Pani przekazuje ludziom ,którzy szukają odpowiedzi na pytania odnośnie siebie , tego co przeżyli ❤
U mnie osamotnienie przyszło wraz ze świadomością roli w rodzinie pochodzenia... Kiedy postanowiłam zadbać o siebie (ponieważ chorowało już moje ciało i dusza), wylał się na mnie strumień nienawiści, złości... była próba przemocowego "nastawienia mnie na stare tory". Wsparcie męża i świadomość tego, że jestem dla siebie ważna, uratowały mnie. Dziś już wiem, że pierwsza reakcją mojego ciała na ciszę w domu jest lęk, ale zauważam go i po chwili robi się miejsce na spokój... Nauczyłam się, że poczucie osamotnienia towarzyszy mi w życiu, ale jako dorosła kobieta mogę wybrać czy zostaję w tym stanie, czy zacznę zauważać dobro wokół mnie... Dziury z dzieciństwa nie da się zalepić, ale można pracować z tym, że mimo tej dziury, może być też pięknie... Ba! Jest pięknie, mimo tego...❤ Ogromna wdzięczność za ten film!
Życie w samotności jest oznaką dojrzałej osobowości, świadomie wchodzą w nią ci, którzy nie uciekają przed sobą.... Osamotnienia doświadczamy coraz częściej... i myślę, że to problem cywilizacji. Ludzie uciekają przed relacjami.... Pani Agnieszko warto o tym rozmawiać! Dziękuję za odważne rozmowy i tematy! Pozdrawiam
Ja kiedyś podczas warsztatów, na ktirych bylo kolo 15 osob, powiedziałam o swoich wdrukach z dzieciństwa i spotkałam się z odrzuceniem. Teraz rozumiem dlaczego...Ci ludzie maja w sobie piasek i nie mogą dać nic więcej. Potrzebowałam być przyjęta z moją prawdą i autentycznością. Dziękuję za te treści
Mam 37 lat, na zewnątrz wesoła i zabawna,ale przez samotność - rodzeństwo ma swoje rodziny,mieszka daleko, mieszkam sama i przeraża mnie przyszłość. Najgorsze są wakacje,gdy na wyjeździe nie ma z kim podzielić się tym, że coś jest pięknego, że coś nas zachwyca. Ja nie potrafię tego oswoić.
Przepiękna, głęboka rozmowa, która woła, porusza, rezonuje. I zachęca mnie do częstszego "używania aparatu paszczowego" (jaki cudny zwrot! 😻) w celu proszenia o gest wzbogacający życie. Dziękuję! Dla mnie temat samotności jest na dziś bardziej pociągający. Więc proszę o więcej 🎈 Pozdrawiam słonecznie!
Będą, ciągle słucham 👂, po kilka razy. Jestem katechetka po rozwodzie i zostałam poproszona o pracę w szkole, już będąc na emeryturze i zostałam zrozumiana i przyjęta jestem wdzięczna bardzo bo to był i jeszcze jest trudny czas. Byłam też nie zrozumiana. Dziękuję Panią za piękną rozmowę. Rozumiem lęk przed szpitalem i pająkami. Pozdrawiam serdecznie 💕 😇
Dziękuję za fragmenty o osamotnieniu. Myślę, że czasem warto szukać tzw. grup wsparcia, gdzie są ludzie mający podobny problem. Bardzo mi pomogły zwierzenia ludzi, których dziecko ćpało i zaczęło się staczać. Nie odseparowałam się od przyjaciół i rodziny, ale dopiero te teksty z "My, rodzice dzieci z Dworca Centralnego" pomogły mi przyjąć, że m o g ł a m zamknąć w końcu przed córką drzwi, bo wciąż wracała do swojego towarzystwa. I że dbanie w tym wszystkim o siebie ma sens.
Ludzie czasami są za bardzo ciekawi drugiego człowieka.i to wścibstwo wykorzystywane w innych sytuacjach. Ja za bardzo ufam.tak autentyczność i brak przyjęcia.osunelam się od ludzi. Pozdrawiam serdecznie.ania
Od zawsze byłam osamotnionia, walczyłam z nią- z osamotnieniem- brakiem bycia zrozumianą na wszelkie sposoby, teraz po 50 latach życia wybrałam samotność aby odzyskać siebie.
Trudny temat ,ale dziękuję za każde słowo . Poczucie osamotnienia towarzyszyło mi całe dzieciństwo - taka miła,taka grzeczna ,potrafi sama się sobą zająć /bawic …😢 nie umialam być blisko. Nadal się uczę . Mam rodzinę,męża,dzieci,ale to poczucie nie mijało. .. bałam się też i nie lubiłam być ze sobą sam na sam. Uciekałam od tego.Od kiedy zaopiekowalam się sobą delektuję się takimi chwilami 😍 Dziękuję Agnieszko❤ pięknie mówisz o wszystkim. Książki na razie na półce,ale wiem ,że są ważne i będę czytać
Uważam ,że Pani kanał na YT powinien być tłumaczony na jezyk migowy . Dziękuję za ksiażkę. 🥰 Juz przy pierwszym rozdziale pojawily sie we mnie duże emocje. Pozdrawiam serdecznie ❤.
To dwa tematy super:))) o tej samotności i osamotnieniu, to w punkt... na nasz czas. Często mówimy o mindfulness, medytacjach w taki duchowy sposób, a mało jest tej psychologicznej wiedzy, dlaczego nam to odosobnienie jest tak potrzebne.
Jak nie czuć się osamotnionym,jak wokół coraz więcej znieczulonych,aroganckich ludzi? Im dalej w las,im więcej czytam,rozwijam się,staram się postępować wg porozumienia bez przemocy, analizować sytuacje,wyciągnąć wnioski,tym coraz częściej spotykam się z niesprawiedliwością,atakiem. Ludzie nie chcą komunikacji, rozmów, rozwiązywania problemów. Trudno iść do przodu,kiedy rzeczywistość i otaczający nas ludzie,nie idą w tym samym rytmie,co my. Dla mnie,każda taka trudna sytuacja, zamyka mnie coraz bardziej,utrudnia obdarzenie kogoś zaufaniem.
6 дней назад
Najbardziej mi zapadło w serce to, jak Pani Agnieszka zastosowała psychoetymologię dla slowa osamotnienie, czyli samo/odcięcie, niestety mam z tym problem, ale i tak myślę, że ważniejsze jest rozpracowanie samotności, bo to tam rodzi się odwaga, żeby jednak zaryzykować, by opuścić swój kokon i polatać z innymi motylami. ❤
Dziękuję bardzo za bardzo wazny temat. Ja od dziecka balam sie samotności takiej na dłużej, chwile pitrzebuje czasem pobyć sama ale na szybką chwilę. Wiekszosc zycia czuje sie osamotniona i niezrozumiana. Kiedy zaczynam mowic co czuje naprawdę to spotykam sie często z tekstem typu" przesadzasz , jestes przewrazliona" i to jest smutne bo doswiadczam tego od bliskich mi ludzi 😢
Często wybieram bycie sama ze sobą, żeby nie czuć osamotnienia, osamotnienie najbardziej odczuwam wśród ludzi. Widzę, że ludzie jakoś tak automatycznie "się wyczuwają" i nawiązują bliższe relacje. Ja nie mam takiego "automatu" i moje ( może nieudolne) próby wychodzenia do ludzi kończą się fiaskiem...
Mialam blokade przed ludzmi nie tylko przez jakanie( dluuuugi czas nie bylam swiadoma jakania), ale przed ludzmi,którzy w jakiś sposób mnie ranili. Albo ktorych sie obawiałam. Miałam 3 swiaty w ktorych jakos funkcjonowałam w relacjach. Terapia mowy ( nie jest łatwo, nieraz mam ochotę to rzucic), ( za)krótka psychoterapia, te podcasty zmieniły te relacyjność, nakręciły mnie do szukania nowych, relacyjnych wyzwań, odkrywam swoje ukryte ja i drugiego od srodka. Wyszłam z leku o siebie. Mój automat wycofania zmienił się w chęć poszukiwania tego co dzieli/ jest inne i łączy z drugim. Mam przekonanie ze relacje to nielatwe wyzwanie, zwl. te dlugoterminowe.
@@Alcia-xr4fm można się tego uczyć. Krok po kroku. Ja przeżyłam traume odrzucenia, bardzo mnie to zraniło. Naturalnie chyba nie miałam umiejętności zaprzyjaźniania się ale nauczyłam sie. Ludzie do mnie lgną a ja bardzo cenię relacje. To trwało/trwa nadal ale było warto.
Pani Małgosiu nie ma ,,dużych pająków", one są duże dla pani 😉 Pani Agnieszko nie ma ,,za długich nagrań", one mogą być za długie dla Pani 😉 Dziękuję za tę piękną rozmowę jest mi bardzo bliska, choć wierzę, że jest bliska dla każdego kto choć raz doświadczył osamotnienia. Pozdrawiam serdecznie Robert S.😊
A ja po tym filmie zrozumiałam że moim największym problemem, który tworzył lęki jest byciem osamotnioną😢 Mam męża z miłości, dzieci z wyboru, dobrą pracę, dużą rodzinę pochodzenia - a jednak bardzo czuję się osamotniona w życiu, pozostawiona sama sobie, nikomu nie mówiłam jakie miewam lęki, a innych próbowałam wyciągać z dołków. Dużo łez od wczoraj wylałam... Tak jakby otworzyło się kolejne pudełko pokazujące dlaczego nie jest w moim życiu do końca ok. Bardzo wdzięczna za rozmowę🙏❤️
@@Izabela_Wojtal Czy uważasz ta terapię za skuteczną skoro chodzisz na nią 13 lat ??? Przecież wszędzie mówią, ze teraz powinna trwać max 2-3 lata, a jeśli się przeciąga, to znaczy, ze terapeuta jest mało skuteczny albo chce doić kasę.
Ludzie w osamotnieniu tworzą niespójne społeczeństwo, które staje się jałową pustynią, na której nic nie wyrośnie. Stajemy się jak luźne ziarnka piasku, wrażliwi na wiatr. Takie przyszło mi rozwinięcie metafory pustyni. Przeciwieństwem jest humus, gleba pełna powiązań i zależności, dającą życie w konsekwencji.
Dla mnie oba tematy ważne: samotność i osamotnienie. Im jestem starsza tym bardziej doceniam te chwile samotności w odnajdywaniu siebie. Kiedyś nie lubiłam przebywać sama. Dziękuję za precyzyjne i zrozumiałe definicje oraz całość rozmowy. Najbardziej wstrząsnął mną ten opis przemocy fizycznej na dziecku poprzez kabel od prodiża. Pozdrawiam serdecznie obie panie 🫶🏻🫶🏻🫶🏻
Lubię być sama, ale mam też potrzebę/glód relacji, dotyku, kogoś z kimś mogłabym dzielić codzienność, zjeść kolację etc. Więc taka permanentna samotność wywołuje w końcu osamotnienie. Niedawno zdałam sobie sprawę z tego, że relacje, o które dbam służą mi często do zagłuszenia osamotnienia. Kiedy spotykam się ze znajomymi czuję się dobrze, bo wtedy nie czuję, bądź też nie myślę (przez chwilę) o osamotnieniu.
Uwielbiam obie Panie Wasza rozmowa zawsze tak pięknie płynie, że traci się zupełnie rachube czasu :) a jeśli chodzi o treść filmu u mnie chyba jest uczucie osamotnienia.. byłam w bardzo ważnym dla mnie związku z wyjątkowym człowiekiem, ale ze swoją historią i chyba z tą samą pustką w sobie jaką ja nosze od małego.. nie potrafiliśmy przebić najwzajem w sobie tej ściany zbudowanej w dzieciństwie. Zamiast wzrastać przy sobie to każde chciało uwagi od drugiego, ale ciągle czuliśmy się niezrozumiani.. ogromny ból w sercu. Ja niestety się odcinam nie umiem tego komunikować w jskiś dorosły sposób i pewnie tu jest cały problem. Bardzo dziękuję za tą rozmowe.. na pewno będę do niej wracała 🫶
Super, że wspomniała Pani o camino, wg mnie to bardzo dobry przykład tego o czym rozmawiacie. Właśnie stamtąd wróciłam. Szlam sama i mimo tego, że większość czasu spędzałam sama, to nigdy nie czułam się samotna. Przykład: np. jakoś tak wychodziło, że nigdy nie jadłam obiadokolacji sama, mimo, że nie szukałam jakoś specjalnie tego kontaktu to zwykle był ktoś w pobliżu. Bardzo ciekawe doświadczenie dobrej samotności. Nie jestem praktykującą katoliczką i camino nie miało dla mnie to wymiaru religijnego, ale dużo mi dało: metafora życia jako drogi przeżyta na własnej skórze 😀
Bardzo ważna rozmowa. Wszyscy urodzeni i wychowani w latach 70 tych ubiegłego wieku powinni jej wysłuchać. Po raz kolejny poczułam jak ważne dla mnie i mojego męża będzie udział w Twoich warsztatach Pani Agnieszko😊 Dziękuję Paniom.❤❤
Dziś otrzymałam książkę i to już uczyniło ten dzień pięknym. Dziękuję. Mam w sercu przeświadczenie, że dzięki Pani obecności w napisanych książkach, czy wypowiedzianych słowach w dostępnych rozmowach, moje życie mnie samą coraz bardziej zachwyca. Czekam na spotkanie❤
Witam. Najbardziej dotknęły mnie historie z prodiżem. Też doświadczyłem przemocy. Ze strony starszego brata. Chodzę na terapię i wypowiedzenie oraz nazwanie traumy bardzo uwalnia. Zachęcam do terapii. Pozdrawiam. Paweł.
We mnie pracują oba te aspekty i wiążą się ze sobą. Realna samotność wywołuje osamotnienie i powoduje, że nie ma ochoty na kontakt ze sobą, jest głód relacji. PS. To czytanie z <a href="#" class="seekto" data-time="1500">25:00</a> minuty to jest też jeden ze sposobów radzenia sobie z dysfunkcyjną rodziną - tzw. Dziecko we mgle 🤔
Nie przestawajcie Panie mówić zarówno o samotności jak i o osamotnieniu. Wiek tu nie ma znaczenia. To nagranie jest w pewnym sensie odpowiedzią na moje bóle egzystencji, cierpienia, których korzenie tkwią w dzieciństwie a ich smród ciągnie się za mną do dzisiaj.... a proces oczyszczenia....uzdrowienia to jak bóle porodowe ... DZIĘKUJĘ 🫶🌻
Jestem świadomy moich potrzeb, jasno w związku komunikowalem kiedy potrzebuje zeby przytulic (majac swiadomosc ze dokładnie te kilka chwil zmieni moj stan). Czesto spptukalem sie z odrzuceniem tych pottzeb przez moją partnerke, mowial ze ona niea teraz ochoty i bedziensie przytulac kiedy ona chce, ze moje oczekiwanie bliskosci jest czym co przekracza granice. W zwiazku z tym mam metlik w glowie. Wychodze z zalozenia, że jesli ktos mi bliski mowi ze potrsebuje chwile uwagi to mu ją daję, ale sam zaczalaem watpic czy mysle dobrze... Bardzo to trudne...
Zapewne partnerka odbierała chęć przytulenia jako wstęp do seksu, na który zapewne nie miała ochoty. Wiele kobiet odbiera chęć "przytulenia" jak wymuszanie seksu.
Bardzo dziękuję za spotkanie z paniami. To, czego doświadczam w moim gabinecie to ilość klientów, których historia zmuszała do bycia jakimiś. Nie wiedzą jak to jest być autentycznym i boją się doświadczać siebie. Drogi do siebie. To może być ciekawy temat do rozważań. Fanka pani Agnieszki i jej gości.
Ja jestem w takim momencie,że potrzebuje samotności,lubię i potrzebuję tego czasu tylko zagubiłam tą możliwość,żeby wyjść do relacji.I z budującej samotności przechodzę w osamotnienie.
Dobry wieczór, już pierwsze słowa Pani Agnieszko „brak kontaktu ze sobą” uderzyły mnie, dotarło ze zdwojoną siłą - jak niemiłosiernie opuszczałam siebie samą, osierociłam siebie dogłębnie. Tyle lat, to zaczyna boleć, myślę że pozwolę sobie z tym dłużej pobyć, przeżyć żałobę. To przeszłość, jest dziś … Słucham dalej ..
"Osierocić siebie" jakie to dosadne i dobrze ujęte. Zwykle myślimy, że możemy osierocić dziecko. A tu siebie, swoje wewnętrzne dziecko też potrafimy osierocić.
I poproszę temat o samotności ze sobą rozwinąć ❤ i myślę też że osamotnienie to temat na jeszcze kolejną rozmowę. Wspaniała z wyczuciem i zrozumieniem ❤
Bardzo dziękuję. Osamotnienia doświadczałam i na szczęście mam teraz już przestrzeń na samotność. Nie byłoby to możliwe bez terapii (odbyłam ją w nurcie IFS i cały czas jestem pod wrażeniem spektakularności zmian w moim życiu po niej i tu mała dygresja, zachęcam by mówiąc że jest się/było w trakcie terapii podawać jej nurt). Ten odcinek poruszył czułą strunę. Mówię głośno o mojej terapii i marzę by osoby mi bliskie też skorzystały z jej dobrodziejstwa. I często słyszę WPROST o ich lęku przed ponownym zmierzeniem się z tym co bolesne. Dziękuję, bo ten odcinek jakoś we mnie uhonorował ten ich lęk i ich własną gotowość.
@@maamiss5561 myślę że każdy może znaleźć taką jakiej potrzebuje. Nie ma uniwersalnej jednej terapii dla wszystkich, gdyby tak było nie powstawałyby nowe nurty.
Mnie w moim osamotnieniu takim sierocym najbardziej pomagało mi że nie jestem sama w moich problemach . W tym trudnym uczuciu bólu samotnego dziecka. Wstydziłam się tego. Otwartość łączy , zbliża i leczy. Dziękuję Paniom za wspaniałą rozmowę. Bardzo głęboka i wspierająca ❤😊
DZIĘKUJĘ❤ piękne i głębokie sprawy...narazie osadzam się i cieszę SAMOTNOSCIĄ którą bardzo kocham😊 rozmowa była niezwykle ciekawa...dotykała najważniejszych strun każdego serca....❤Narazie czekam na ostatnią książkę z nadzieją że odnajdę tam 'Klucz do Domu'....SERDECZNIE POZDRAWIAM...milego wieczoru ❤
Pani Agnieszko, dziękuję za to co Pani robi. Jeszcze nie wysłuchałam rozmowy, ale już dziękuję. ❤ bo ważne jest, że ktoś chce pomóc. Rozumie i akceptuje. Dziękuję. ❤ To piękne.
Odnośnie końcowego pytania, czy chcemy pogłębić temat samotności czy osamotnienia, to jakoś we mnie gra, że jak nie zaczniemy dobrze radzić sobie z samotnością, to osamotnienie może być tego naturalną konsekwencją. Jeśli poradzimy sobie z byciem samym ze sobą, to ryzyko osamotnienia jest dużo mniejsze. Ja bym zaczęła od samotności.
W dzieciństwie rodzina wyznaczyla mi rolę opiekuna rodziców osoby samotnej żyjącej dla rodziców i rolę tą wypelnilam teraz jestem sama i Bogu dziękuję że już nic nie muszę
No tak, poczucie że jesteś dzieckiem urodzonym dla rodziców na starość...... A jeszcze spróbuj się "postawić", to "dadzą" ci takie poczucie winy, że odpuszczasz...... To jest egoistyczne podejście rodziców, rodzeństwa i nie chodzi o to że nie chcemy pomóc, ale o to żeby życie moje było naprawdę moje.......
Tak! A ja w końcu poczułam się normalna❤ A nawet niedawno pomyślałam sobie, jak Panią słuchałam że Pani to ma tak fajnie, wszystko porobione ze sobą. A jednak jest Pani zwykłym człowiekiem, tak jak my🥳 ale z ogromną wiedzą i umiejętnością dzielenia się nią z nami❤ Dziękuje 😘
Kochanie dziewczyny. WAS dwie można słuchać i słuchać i słuchać. Pamiętam jak babcia mówiła "mądrego to i dobrze posłuchać". Nareszcie pojęłam różnice i podobieństwa samotności i osamotnienia.. Dziękuję za wszystkie wątki, które poruszylyscie w tym filmie. Wszystkie mi rezonują tak jakby to było wszystko o mnie. W tych zawiłościach samotności i osamotnienia dobrze że jest jeszcze Anioł stróż, który wyprowadza do Światła. Chociażby podsyłając takie filmy w odpowiednim momencie.. Dziękuję bardzo. Pozdrawiam serdecznie i przestrzegam przed pająkami w bananach. W kwietniu mnie ugryzł.
Dziękuję. Dotknęło mnie ostatnie zdanie, że powolutku do przodu, i że nie można od razu wszystkiego czego się uczymy wprowadzić w życie, bo to tak nie działa. ❤ Prosiłabym więcej o "oswajaniu" traumy ?
Bardzo potrzebny na te czasy temat a zarazem ważny i trudny dla człowieka ….przesłuchałam i musiałam z tym pobyć …. Samotność i bezsilność to chyba jedne z najtrudniejszych emocji…warto poszukać wsparcia terapeuty 🤗
@@AB-yw5zr zobaczyłam Twój wpis i zapragnęłam abyś poczuła pokój może w kilku słowach które napiszę. Każdy podkast Pani Agnieszki ma ograniczoną ilość czasu, więc ona nie mogła tego bardziej rozwinąć napewno. Też mnie to zdanie dotknęło. Napiszę jednak z własnego doświadczenia że jeżeli człowiek pracuje nad sobą , to z czasem nabiera dystansu , ŚWIADOMOŚĆ że wszystko w życiu dzieje się po coś w pewnym momencie życia nabiera innego znaczenia. Tak! Pojawia się wdzięczność, życie i ludzie uczą nas, pojawia się pragnienie inwestowania w siebie, stajemy się innym człowiekiem, lepszą wersją samego siebie. Pozdrawiam serdecznie.
Dzien dobry, slucham uwaznie... Jestem psychoterapeuta uzależnien i zgadzam sie z Pani patrzeniem na uzależnienie. Opuszczenie, poczucie osamotnienia, trudna więż.... wazne tematy przy uzależnieniu. Dziekuje!
A czy ktoś wspomniał. O samotności na emigracji.? Życie w obcym kraju jest tak trudne. Nikt kto tego nie doświadczył nawet nie wie jaki to ciężki kawałek chleba ..
Rezonuje we mnie pytanie jak spotkać się z kimś kogo zrobiłam, odrzuciłam ( aby nie być odrzucona) i przyznać się, że nie umiałam inaczej... Ukazywanie swojej słabej strony, zagubienia jest nadal trudne do przyjęcia chociaż więcej rozumiem ... Paradoks - chce być zrozumiana w krzepiącej relacji, a wybieram odosobnienie i izolacje, jestem obserwatorem...
Dla mnie Osamotnienie. Mówienie o sobie. Słuchanie innych, empatia i ich rozumienie nie jest dla mnie trudne. Taka miałem rolę jako dziecko w rodzinie. Słuchanie siebie w samotności tego się uczę i nie myślenia zbyt wiele o innych i ich sprawach a słuchania w sobie o sobie i mówienia o tym co dla mnie ważne. Np. Od jakiegoś czasu czuje się osamotniony i po prostu o tym mówię i jest ok.
Kiedy czuje sie samotna ( z dala od synkow ) wyobrazam sobie swoja samotna 8 letnia czesc i karmie ja miloscia - tak jak synow. Przechodzi niemalze od razu😊
Mi bardzo idzie w wielkie osamotnienie i smutek który aż dusi... Umiem być sama, nie zagłuszam...ale kiedy przychodzi moment powrotu do ludzi i natrafiam na ich niedojrzałość do glebszych relacji, do przyjaźni, miłości miedzy sobą...to aż się żyć odechciewa😪 Nie wiem, chce uciekac od kazdego...to strasznie raniące...nie wiem czy depresja czy co ale strasznie źle mi z tym...
Osamotnienie i nie moc wyjścia z tego. Ja milczę chcę odezwać się ale nie mogę prawie że fizycznie mnie blokuje zwłaszcza jeśli na kimś w jakimkolwiek stopniu zależy.
Mam 50 lat, od wielu lat borykam się z lękiem przed badaniami.Nawet zwykłe mierzenie ciśnienia powoduje duży jego wzrost i bardzo szybki puls. Czasem usłyszałam pani to jakaś wariatka, więc pojawił się dodatkowo wstyd. Teraz próbuję uprzedzić lekarza i jest trochę lżej. Słysząc Panią, że tak silna i piękna osoba z taką wiedzą też ma taki problem i nic nie pomaga troszkę się przyłamałam.😢 Czy tak już nam zostanie?
Moje dzieciństwo było pustynią samotności oraz wyczekiwania na rodziców. Na czekaniu minęło mi 6 lat. Co ze mnie wyrosło? Czuję, że silny chwast, bo chwasty rosną bez opieki i całkiem dobrze sobie radzą. Jednak tak bardzo chciałabym być różą.
Chyba warto mieć tą umiejętność akceptacji swojego osamotnienia, Tak dla własnego dobra. Bywa, że w zwiazkach można usłyszeć, że to twój problem, że czujesz osamotnienie przecież jestem obok, rozmawiam itp. Jednak jeśli decydujemy się na związek to bierzemy na siebie odpowiedzialność za drugiego człowieka, w części za jego przy nas samopoczucie i poczucie bezpiecznej przynależności i tym samym, żeby nie czuł się osamotniony. Łatwo o tym zapomnieć w kulturze “ja”. Nasza uważność na drugiego czlowieka jest podstawâ. Przecież, kiedy zapraszamy gosci do domu nie zostawiamy ich samym sobie. Dbamy o ich dobrostan w danym momencie.
Jestem sama ale nie powiem o sobie samotna mam przyjaciółki nauczyłam.sie ze drugi czlowiek niekoniecznie nas uszczęśliwi bo relacje bywają różne najważniejsze zaakceptować siebie zrozumieć siebie swoje potrzeby i to że druga osoba nie wypełni pustki jeśli my sami że sobą nie będziemy pogodzeni
Jestem w połowie słuchania, więc nie wiem,czy o tym będzie mowa, ja mam więzi psychiczne, z których jestem zadowolona, ale brakuje mi czułości i dotyku. Chodzi o relacje przyjacielskie, bo mam mam te bliskość z mężem i dziećmi. Tęsknię za przytuleniem, pogłaskaniem z przyjaciółkami. Bardzo trudno mi to wyrazić wprost, bo się wstydzę i boję odmowy. Mam obawy,że ta potrzeba będzie rozumiana jako erotyczna, a nie tego w tym kontekście potrzebuje. Jednak coraz intensywniej odczuwam brak dotyku. Jak zaopiekować się tą potrzebą i o nią zadbać?
Jeśli ta potrzeba dotyczy przyjaciółek a więc kobiet moze chodzi o chłód w relacji z matką którego prawdopdnie doświadczyłaś. Myślę że jesli masz przyjaciółkę i powiesz" weź mbie przytul bo tego potrzebuję" i nie sądzę żeby odebrała to sposób erotyczny. Przytulam❤
@@user-qh3dr6em2s dzięki. Ja nie kojarzę chłodu ze strony mojej mamy ale ona ze strony swojej już tak. Może dawała mi tyle ile mogła ale ja potrzebowałam więcej?
Nie za bardzo wiem jak pozbyć się osamotnienia- mówić ale przecież nikt nie słucha, a przynajmniej nie ci co my chcemy, obcy ludzie? , czy grupy wsparcia? to nie zawsze wychodzi...... Co zrobić samemu, bez terapi?
Dziś ciężko o bliskość a nawet o przyjaźń- osobiście mam jedną przyjaciółkę, chociaż myślałam że więcej, ale to nic, dobrze że jest ta jedna..... Niestety znam osobę co nie ma nawet jednej prawdziwej przyjaźni. Jest mnóstwo osób wokół, ale to tylko zwykli znajomi, koleżanki czy koledzy. Człowiek zastanawia się co jest nie tak i widzi że jakoś nie pasuje do dzisiejszego świata jakby-"co ja tu robię".....więc jak budować relacje, bo nie chodzi przecież o to żeby dopasować się wbrew sobie. A może to za duże oczekiwania mamy my????@@agnieszka.kozak.ak75
