Mentalność ofiary, która zabiera życie. Dr Agnieszka Kozak 

cenne uwagi , rozswietliły problem

Właśnie czytam "Dar terapii" I. D. Yalom'a i od razu w 1 rozdziale podaje on pogląd Karen Horney ( "Nerwica a rozwój człowieka"), że człowiek ma wrodzoną skłonność do samorealizacji. Tak jak żołądź staje się dębem. Trzeba tylko rozpoznać i usunąć przeszkody. Kiedyś bardzo potrzebowałam wsparcia i kiedy o nie poprosiłam, usłyszałam, że mam "wyjść z roli ofiary". Pierwszą moją reakcją było zdziwienie, potem przyszła myśl, że to bardzo nieludzkie zachowanie. Kiedy zostałam wysłuchana z uwagą przez inną osobę ( bez otrzymywania rad i bez oceniania tego co przeżywam ), stało się dla mnie jasne, że to co przeżyłam, to naprawdę był koszmar. I zamiast temu zaprzeczać, postanowiłam przeżyć żałobę : ze świadomym smutkiem i wylewaniem morza łez. Teraz nie boję się ani swojego smutku, ani smutku innych. Nie jestem ani łajzą ani księżniczką. Jestem człowiekiem, który przeżywa całe spektrum życia : jego radości i jego smutki.

Moje bycie ofiarą to masa korzyści: uwaga otoczenia, wysłuchiwanie narzekań, rady, mielenie tematu (o, jaka ważna jestem), immunitet na krytykę ( no bo jak można być niemiłym dla takiej bidulki?), poczucie lepszości ( no bo kto się tak pięknie poświęca i cierpi? Inni to tylko patrzą aby żyć lekko i egoistycznie), nie podejmowanie decyzji ( niech inni je za mnie podejmą, będę mogła ich i świat obwiniać za niepowodzenia). To tak z grubsza. Moment kiedy zdałam sobie sprawę, że to manipulacje i uwikłania, kiedy zrozumiałam, że ja to pielęgnuję, bo mi to pasuje był jak kubeł zimnej wody. Czasem jeszcze zerkam na ten cmentarz i zrywam kwiatuszki, ale mówię sobie: chcesz w tym tkwić jak jęczysz i kwękasz. To twoja decyzja, twój wybór.

4:30 pieknie powiedziane ... bycie ofiara jest meczace tez dla samej ofiary. Potem czlowiek zamienia sie w kata. Nie moge sobie wyobrazic zeby byc szczesliwym z kims innym jesli samemu sie odmawia sobie milosci, ciepla i uwagi. Najpierw trzeba sie zaopiekowac soba, zrozumiec, utulic siebie za ten smutek, za ta zlosc ...zaakceptowac te emocje. One sa po to aby sie nimi zajac . Zrzucanie tego ciezaru na innych pomaga na chwile . Ale te osoby zostaja z tym bagazem ..niejednokrotnie nie wiedzac co z ta informacja zrobic. Dostalam lekcje od zycia .. Dziekuje dzis mojej najlepszej kolezance, ze zostawila mnie .. bo sama byla juz w rozsypce i sluchanie o problemach swojej kolezanki po raz wtory byl dla niej meczacy. Dala mi ksiazke - nie pamietam tytulu ..ale zrozumialam przeslanie. Bylo mi bardzo ciezko przez kilka lat.. Rozumiem jej zachowanie i wiem, ze chciała dobrze. Jak czlowiek juz sam z sobą nie wytrzymuje. Od siebie nie mozna uciec..chyba ze w uzywki, to trzeba spojrzec sobie w lustro i powiedzieć " jestem tym, co o sobie mysle " i albo nadal sie tarzac w tym marazmie z przeszlosci i sie nakrecac nie widzac schematow albo zaczac konfrontowac swoje zachowania. Mnie pomogl Bog i wiara .. chociaz w pewnym momencie i to utracilam .. na szczescie On jest zawsze za mna i przede mna a ja mam tylko o tym pamietac . Bez milosci czlowiek jest martwy .. dziekuje Pani Agnieszko za dzielenie sie swoja wiedza i pomaganie tysiacom ludzi. Nie wiedzialam ze jestesmy w tym samym wieku. Czuje sie taka niedojrzala jak nas swoj wiek.. mam wrazenie ze jakbym sie cofnela o 33 lata w stecz .. Wszystkiego najleszego Kamila .. nie wiem czy ty sledzisz ten kanal .. ale jestem Ci za wszystko wdzieczna ..nawet za te rozstanie .. Podnioslam sie i mimo mojego ChAD wiem, ze moge znowu cieszyc sie zyciem.😊

Bycie ofiarą jest bardzo wygodne. Wiem bo bardzo długo żyłam z taką mentalnością. Dopiero terapia otworzyła mi oczy jak bardzo pozbawiłam się sprawczości i jak bardzo byłam nieszczęśliwa. Jak to zrozumiałam to od razu życie stało się piękniejsze. Dałam sobie też prawo do popełniania błędów i skończyłam z samobiczowaniem. Porażki zaczęłam też traktować jako lekcje które mają mnie czegoś nauczyć

Ja zaczęłam pracować nad soba mając 50 lat. Dopiero teraz zaczęło się moje życie 💗 Piękne 💗 i mam zgodę na siebie taka jaka . Teraz dopiero wiem kim jestem . Dziękuję 💗 Bardzo uwielbiam Panią słuchać 🍀

Często zachowywałem się jak ofiara, to było pokłosie konfliktów wewnętrznych. Miałem ogromny deficyt uwagi, akceptacji, miłości i opieki z dzieciństwa. Moją strategią na te potrzeby było bycie milusińskim, przesadnie grzecznym, nadużywającym siebie kosztem innych. Oczywiście miałem oczekiwania że inni odpłacą mi tym samym.. i to się praktycznie nie wydarzało - inni lepiej dbali o swoją energię i nie chcieli jej rozdawać jak ja. Obierając taką drogę miałem ogromne problemy z asertywnością, mimo że dostawałem okruchy uwagi, akceptacji. Skutek był oczywisty - ludzie są źli, egoiści, nie rozumieją co to bezinteresowność itp. Mając nierealistyczne oczekiwania zacząłem robić z siebie ofiarę, wytworzyło się we mnie dużo wstydu. Tak jak w filmiku - stanowczy ton upatrywałem jako napad na samego siebie - rozpamiętywałem i patrzyłem na tą osobę przez pryzmat tej krzywdy. Dużo z mentalności ofiary mieli rodzice ("co powiedzą inni?", "oszukają nas", "nie wychylaj się"). W domu panowała atmosfera apatii, beznadziei i smutku. Nie było życia, szukania i tworzenia fajnych chwil. Wyjścia frontem do życia, eksperymentowania, ciekawości tego co może się wydarzyć

Nigdy nie jest za późno żeby się zmienić nawet po sześćdziesiątce siedemdziesiątcr😂

W każdym momencie życia, w każdym wieku można i warto zaczynać od nowa i czerpać radość z życia

Genialne bezcemne kolejne nagranie. Z całego serca dziękuję ❤

Agnieszko, to, co powiedziałaś na końcu odnośnie naszego podejścia do ran z przeszłości przypomniało mi słowa ks Grzywocza o tym , że nie mamy wpływu na to, co się w naszym życiu wydarzyło, ale mamy na to, jaki wybierzemy mieć do tego stosunek. Warto wybrać życie:). Dziękuję ❤

Dziękuję za te słowa. Być może zabrzmię jak ofiara, ale znam siebie i doskonale dostrzegam to, ze narzekam, bo mam niekorzystne otoczenie. Nie ma miejsca na empatyczne rozmowy z nikim, moje potrzeby są bagatelizowane, niestety wsparcia szukam sam. Ale nie wiedzieć czemu poznaję wielu "specjalistów", którzy nie są skorzy do wysłuchania, zaistnienia ze mną. Nawet psychologowie potrafią oceniać, doradzać na siłę, nie słuchać. Wiec uważam, że obecnie mam prawo ponarzekać, poczuć żal, rozczarowanie. Nie mogę się zgodzić ze zdaniem, że narzekanie jednoczy. Mam wrażenie, że jednak ludzie szukają tylko dobrych wibracji, a te złe odpychają uciekają. Nie doświadczają trudności, tylko je zakopują, myśląc, że "samo się zrobi" albo najlepiej niech ktoś za nich zrobi. Stąd może i jestem ofiarą, ale podjąłem wiele działań, aby się uwolnić z trudnych warunków.

Nie wiem czy to syndrom ofiary w 100% ale bardzo męczy mnie nieumiejętność pełnego cieszenia się dobrymi chwilami. Odczuwam wtedy smutek że one zaraz przeminą (wiem, że to niemądre;) , że czai się katastrofa. Niedawno czytałam o syndromie Atlasa (termin Agnieszki Pospiszyl) i też znalazłam wiele cech wspólnych. Atlas to ofiara która przetrwala trune chwile ale utraciła radość, o ile dobrze to zrozumiałam. Serdecznie dziękuję za Pani pracę dla nas i pozdrawiam urodzinowo💗💗

Prosiłabym o odcinek o cierpliwości do siebie, kiedy już zdecydowaliśmy się wyjść -z cmentarza -z zamrażarki emocji aby cieszyć się nawet z wyższego poziomu lodówki..

Człowiek to taki komputer z pamięcią,zamiast się rozluźnic wolną chwilą- śledzi pamięć w poszukiwaniach nie wiadomo czego. Kazdy w zyciu doswiadcza trudnosci roznej masci,ale to tylko doswiadczenie na przyszłość! Przed przyszłością nie trzeba sie bronić wspomnieniami ,trzeba ja witać z szeroko otwartymi ramionami!

Wspaniały ciepły głos Milo Panią słuchać Dużo Pani mówi o mnie w swoich rozmowach 🥰

Dziekuje. Ten podcast jest o mnie. Od kilkudziesięciu lat wiem, ze mam mentalność ofiary. Uczęszczałem na wiele różnych psychoterapii i nie potrafiłem z tego wyjść. Nikt nie pracował z moim wewnętrznym dzieckiem. Gdy zobaczyłem w moim synu swoje odbicie sprzed wielu lat coś we mnie pękło… chce się zmienić chocby dlatego żeby on był szczęśliwszy. A i ja mam dosyć już fiołków. Podcast pojawił się jak znak po dwóch tygodniach od silnego postanowienia, ze już nie chce być ofiarą! Cały czas myślałem ze to (pokłosie) pułapka niewybaczonej krzywdy. Ty, Agnieszko rozwiałas mi ostatnie wątpliwości. Dziekuje❤ Czuje niedosyt w obszarze środków zaradczych i autoterapii. Co mogę zrobić, żeby nie wracać na cmentarzysko i na trwałe przejść na stronę życia? Mogę prosić o więcej na ten temat? Pozdrawiam i dziękuję bardzo ❤

Całe życie byłam ofiarą. Praca nad sobą i potem roczna trapia DDA bardzo mi pomogła. Słuchając podcastu czuję że ofiarą jestem jeszcze dla swoich dzieci, zamartwiam się, obwiniam, siedzę czasem w błotku użalania nad sobą. Mentalność ofiary ma moja mama, nieco mniej tata. I to się ciągnie od pokoleń.

Z okazji urodzin Pani Agnieszki - mentalności córek i synów Króla życzę wszystkim słuchaczom i sympatykom, zaś samej Autorce radosnego obcowania z Głębią! Dzikie, acz czułe uściski 🤗

Dziękuję Pani Agnieszko❤ miałam okazję spotkać Panią przed 15 laty. Poruszona Pani świadectwem wybrałam nową drogę. Teraz po wysłuchania podcastu znowu chcę wyruszyc w kolejną nową drogę. Niech Pani Bóg błogosławi i strzeże❤

Praca z wewnętrznym dzieckiem, spotkanie się z nim sprawia, że jestesmy bliżej siebie. Przygladanie sie swoim ranom pozwala na uwalnianie emocji i wychodzenie z syndromu ofiary. Przyglądanie się sobie sprawia, ze nie zrzucamy winy za nasze samopoczucie na innych. Taką pracę podjęlam i widzę efekty. Bardzo dziękuję za ten materiał❤

Tak właśnie tego słucham spacerując po parku. Ja obecnie pracuję na terapii nad wyjściem z nałogowego regulowania emocji przez alkohol, porno i kofeinę. Ciągnie się za mną historia DDA, lęków, niskiego poczucia wartości itd, ale spoko mam też z tej ofiary. Słucham Pani podcastów są super. Dziś u mnie spokojniej.

"Możesz zacząć dostawać uwagę w inny sposób: możesz dostawać uwagę poprzez swoje talenty, poprzez swoje mocne strony, poprzez mówienie czego chcesz, poprzez mówienie tego, co jest dla ciebie ważne. Możesz wyjść na środek - uwaga! - jako łajza, którą wszyscy muszą się zaopiekować, albo jako książę, księżniczka - którzy mogą zyskać uwagę w taki sposób, na jaki zasługujesz. Wyjście z roli ofiary to życie świadome, to świadomy wybór dobra w sobie i w innych ludziach i codziennie wybieranie tego, że jestem w tymi teraz". Piękne słowa, bardzo dziękuję. Za to, że jest to tak bardzo treściwe, a jednocześnie zwięzłe ❤

Wspaniały wykład Pani Agnieszko - przedstawia samo życie ludzi

Mnie najbardziej poruszył fragment o zamartwianiu się, co będzie dalej. I trudna jest dla mnie świadomość, że dalej, owszem, może być świetnie - ale równie dobrze może być odwrotnie. Niepewność, ryzyko... bo próba wyjścia z roli ofiary niestety wcale nie musi skończyć się dobrze. Może się okazać, że osoba, która spróbuje zawalczyć o siebie, zostanie "sprowadzona do parteru" i już więcej się nie odważy. Myślę, że bardzo trudno jest podjąć decyzję i działania ze świadomością, że mogą one nie przynieść upragnionego efektu. Można mieć nadzieję, że go przyniesie, ale z tyłu głowy może pojawić się myśl "a jeśli nie?" i podetnie skrzydła.

„Wraca na cmentarz swego życia - po fiołki”…. po niewidoczne dla swych oczu korzyści. „Ludzie nas nie ranią - dotykają czegoś dla nas ważnego”. „Zrzuca winy na tany, którymi się nie zajęła… nie zajmuje się ranami, którym nie pozwala się zagoić”. 👌👌👌🙏

Pani Agnieszko, miałabym takie sugestie, co do kontynuowania tematu : syndrom ofiary w kontekście strategii deprecjonowania siebie, zespołu stresu pourazowego, traumy odrzucenia, wyuczonej bezradności, regulowania emocji za pomocą cierpienia. Często jedno łączy się z drugim niestety :(. Dużo tego, ale temat bardzo potrzebny 👍☺️

No to chyba wchodzę w ofiarę. Wychodzę na terapii i mam nadzieję że przestanę się biczować przeszłością, a nauczę mówić wprost gdy coś mi nie pasuje w sposób taki by nie naruszyć granicy innej osoby. Dziękuję za Pani nagrania ❤

Genialne🌱 Dziś, z okazji Pani Urodzin Eucharystia i Komunia Święta, z podziękowaniem za dar życia🌻 i osoby 🌹 królewskiej Agnieszki, za podjęte posłannictwo🥀 🌼🌺💮💝💮🌺🌼

"Cmenarz" ... to mnie przekonuje! Idealna metafora! Wdzięczność ❤

Dziękuję za te słowa. To co było już minęło. Mogę zamknąć drzwi i zacząć żyć w świadomy sposób pięknie. I chociaż przychodzą nieraz trudne chwile nie zatrzymywać się za długo na nich. Bo życie jest taka wartością że szkoda za długo użalać się nad tym co negatywne i toksyczne. Warto dostrzegać dobro wokół siebie i być za nie wdzięcznym.

Dziękuję za te wzmacniające mnie slowa. Z poczuciem ofiary bujałam się przez wiele lat, odpuszczało i nadal ten trup czasami się odzywa.

Moja mama ma taką mentalność, i niestety wygrał życie ten, kto wyjechał za granicę, czasami się zastanawiam, czy dopiero za granicą można być wolnym. Ja jestem blisko, i uczę się żyć , ale rodzeństwo, które jeszcze mieszka w domu rodzinnym, jest jak zombie , ci którzy wyjechali żyją. Trudne jest bycie dzieckiem " ofiary" .. odpowiedzialne jest zająć się sobą, terapia jest wyrazem siły, nie poddaniem się. POZDRAWIAM

Sz. dr Agnieszka, dziękuję. Chciałbym, by wspomnieć lub rozwinąć wątek o wolnej woli i samostanowieniu z korzyścią dla siebie i bliskich. 🍀

Aby ranom pozwolić odejść trzeba zrezygnować z korzyści z narzekania.

Zatrzymały mnie dziś Pani Agnieszko słowa ludzie nas nie ranią tylko dotykają naszych ran. Terapia w której jestem właśnie tego mnie uczy przyglądania się sobie. Dlaczego tak zabolało i odkrywaniu tego co było i jest trudne. Spotkanie się z sobą samą. Dziękuję 🌹

Wyrwać się z tej "łajzy" , to początek wolności i radości.

Lubie słuchać Pani głosu, jest kojący 🙂

Dziś wysłuchałam Pani słowo. Czasem jeszcze grzebie w razie. Chcę do życia. Mam talenty. Mam ograniczenia fizyczne z wieku jednak nie jestem trupem. Witaj życie.

Jeśli jestem stworzona na obraz i podobieństwo Boga.. to myśli Ofiary nie są tak na prawdę gdzieś głęboko moimi myślami.. One przychodzą z świata ciemności.. NIE MOJE.. Dlaczego więc miałbym przyjmować je i karmić się nimi..? Gdy przychodzą.. i zdążę je "złapać " zanim wywołają smutek.. Mówię w ich stronę.. NIE MOJE i odrzucam.. Trzeba tylko nauczyć się "łapać " myśli ciemności i wciąż na nowo uświadamiać sobie Kim Jestem.. Jestem dzieckiem Światłości.. Nawet w dzieciństwie otoczona ciemnością.. Wytresowana by identyfikować myśli ciemności ze sobą.. Nadal pozostałam.. Dzieckiem Światłości.. Dziś wiedząc o tym uczę siebie i innych.. Przyjmować.. Asymilować.. myśli Światła.. bo one należą do Mnie.. są dla mnie.. są gdzieś głęboko.. moje... 🙂 prawdziwie moje... Walka o mnie PRAWDZIWĄ przebiega na poziomie myśli.. i decyzji by pokonywać przyzwyczajenia z ciemności i karmić się myślami Światła i iść drogą którą wyznaczają.. 😇

To co Pani mówi i robi..i jakie serce w to wkłada, to jest DAR ❤

To co pani mówi o cmentarzu,o życiu,kojarzy mi się ze słowami Jezusa"zostawcie umarłym,grzebanie ich umarłych".

Kilka miesięcy temu polecil mi Pani stronę pewien Kapłan na spowiedzi. Zawsze z przyjemnością czekam na nowe odcinki. Dziękuję za to co Pani robi dla nas.

Chodzi o wybór dobra w sobie i w innych- najmądrzejszy i najkrótsza definicja tego procesu, a jednocześnie drogowskaz. Dzięki ❤

Pani Agnieszko. Bardzo wartościowy materiał. Dla mnie najważniejsze jest, żeby podjąć decyzję "nie będę już ofiarą", "chcę żyć pełnią życia". Wybór zależy od każdego z nas.

Agnieszka. Świetnie trafiasz w sedno. Bardzo się cieszę że rozstajesz tyle świadomości i dobra na tak wielką skalę. Wiele lat temu zakończyłem 4 letniaą terapię w nurcie Geshalt a dzięki Twoim podcastom wciąż się czegoś uczę. Dziękuję Wielce i życzę wszystkim czerpania z Twojej studni wiedzy i doświadczenia. 3majcie się ciepło w sobie i w ogóle

❤ Dziękuję Wyszłam z roli ofiary Na szczęście Koniec użalania się. Żyje

bardzo potrzebny podcast ♥️ jako osoba z PTSD, DDA i walcząca z chorobą, bardzo bardzo długo żyłam jako ofiara ... Najmniejsze i najprostsze rzeczy,jak choćby mówienie o tym jak się czuję były dla mnie nieosiągalne,bo oczywiście nie chciałam nikogo martwić, bałam się odrzucenia etc. Niestety gdy już zrobiłam wiele kroków na przód, pracowałam nad sobą, współpracowałam z terapeutą, to weszłam w relację z NARCYZEM i tutaj po kilku miesiacach stanęłam przed ogromnym wyzwaniem - dać się sprowadzić znów do pozycji ofiary, czy tupnąć nogą i powiedzieć dość. Na szczęście powiedziałam dość

Bardzo ważny temat,świetny podcast, serdecznie pozdrawiam 🥰❤️🌹

Juz nie wiadomo jak żyć, z jednej strony mamy sie nie użalać nad soba, z drugiej ze każdy moze sobie popłakać i to tez trzeba zrozumieć 🥺

Pani Agnieszko Wykład przewspaniały. Daje duuużo do myślenia. Posłucham jeszcze raz i ...jeszcze raz Serdecznie dziękuję 🎉🎉

Dobry wieczór. Pozdrawiam :)

Zaimponowało mi stwierdzenie po co iść na cmentarz po fiołki….genialne określenie ❤❤❤zapamiętam do końca życia….Dziękuję,dziękuję,dziękuję ❤❤❤

Ja rozumiem swoje emocje i patrzę na to, co jest teraz. Dobrze jest wiedzieć i pomyśleć, że ma się coś za zobą. I w czym już jestem zwycięzcą. Ja lubię i chcę mówić.

Wszystko mnie poruszyło. Jestem zachwycona Panią i darem jaki otrzymuję. Nie chcę być łajzą. Dziękuję za pobudkę. ❤ ps. ten komentarz wpisałam gdzieś omyłkowo, nie mogę namierzyć, przepraszam - nie jestem trolem.💕

Aby nie mówić o tym co mnie boli bo czasem poprostu nie chce napoczynać z kimś głębszych tematów nauczyłam się mówić o ogrodzie o roślinach, kwiatach, zachodach słońca. Kiedyś byłam skłonna popłynąć i mówić za wiele o swojej chistorii. Nigdy chyba nie miałam tego typu postaw "uronię Ci rąbka tajemnicy aby mi nie pomagaj" raczej odwrotnie miałam zachłanność na uwagę opiekę i tp wartości. Już o terapiach to jest już z tym ok

Dziękuję za wykład.

Pani Agnieszko uwielbiam Pania sluchac . Jestem psychoterapeutka i polonistka. Kultura pani jezyka, rozmowy z zapraszanymi osobami sa dla mnie wyjatkowa okazja do poglebiania swojej wiedzy i wsluchania sie w wyjatkowo piekny sposob jej przekazywania. Fanka

To bardzo ciekawy i leczący odcinek,chcę być żywym człowiekiem i nie chce już wracać na cmentarz.Dziękuję pani Agnieszko :D

Boże... mam 100% mentalności ofiary i teraz wiele rzeczy mi sie rozjaśniło... JAK Z TEGO WYJŚĆ? Oprócz akceptacji tej części siebie? Skoro w krainie cmentarza jest tak dobrze, wygodnie i bezpiecznie. Pozdrawiam i dziękuje za ten podcast

Pani Agnieszko dziękuję bardzo za ten podcast. Temat jest mi bardzo bliski. Jeszcze raz dziękuję.❤

Chcę żyć dziękuję warto warto było posłuchać

Bardzo dziękuję za to co Pani robi.Niedawno Panią odkryłam i od tej pory nie mogę przestać słuchać. Bardzo mi Pani pomaga. Dziękuję

Dziękuję to ważne dla mnie! Zwłaszcza dzisiaj!❤

‌Na wstępie dziękuję Agnieszko za tą cenną wiedzę którą przekazujesz i z której korzystam❤🤩👌 Słusznie zauważyłaś, że mentalność ofiary odgrywa w kółko ten sam scenariusz, głównie dlatego że innych nie zna. Czy mogła byś nagrać film o wielości zdrowych scenariuszy jakimi można by było zastąpić wzorzec ofiary innym zachowaniem, już takim ze świadomego wyboru. Scenariusze zachowań jak szafa pełna pięknych ubrań🥳. Chodzi o to że nie wszyscy znają typy osobowości jakie mogliby sobie zbudować by im służyły i tym samym nie wiedzą co mogą wybrać. Do tego wchodzić może niepewność i wstyd, co prowadzi do pewnego otępienia umysłu który nie wie jak by się mógł inaczej zachować czy inaczej reagować. Pozdrawiam Agnieszka

Pani Agnieszko! Kiedy Panią słucham to konfrontuję to ze swoim życiem . Jest tego, oj jest… Trafiłam kiedyś w odpowiedniej chwili na grupę wsparcia al-Anon i widzę , jak wiele jej zawdzięczam . Jak zobaczyć , jak zrozumieć, jak nazwać i co z tym zrobić . Pani wykłady są dla mnie wisienką na torcie. Jestem od pięciu lat na emeryturze i mogę się dokształcać . Dziękuję za you T i za istnienie tak profesjonalnych ludzi jak Pani !😘 Serdecznie pozdrawiam!

Dziękuję 😊❤

Bardzo dziękuję za podcast. W syndromie ofiary cierpienie bywa kompulsywne, smutek, żal, zamartwianie się również. Jak radzić sobie z taką kompulsją, takim lgnięciem do cierpienia?

Dziękuję za wykład ❤

Bardzo dziękuję ❤

Dziękuję ❤

Dzięki temu wykładu dowiaduję się, jak jeszcze lepiej mogę chronić i wzmacniać mojà wrażliwość.

Super wykład. Dziękuję.

Bardzo dziękuję za poruszenie tego tematu. Mam nieustannie wyrzuca mi, że jej nie rozumiem, że miała takie trudne życie. Wpędza mnie w poczucie winy, kiedy nie chce wejść , podzielać jej emocji, użalania się. Ostatnio stwierdziła, że ja żyję w innym świecie i tu się z nią zgadzam. Z tym, że ona chciała mnie zranić, a ja odebrałam to jako komplement. Pozdrawiam serdecznie.

Bardzo dziękuje ❤❤❤

Pani Doktor, Bardzo dziękuję za ten podcast oraz za podcast o Za opiekowaniu się wewnętrznym dzieckiem… I bardzo proszę o wskazówkę lub wyjaśnienia jak te dwa tematy można ze soba połączyć podczas swojej terapii. Jestem 44-latkiem z mentalnością ofiary, co przez ostatnią dekadę wskazywało mi kilka osób próbujących się na mnie otworzyć (niestety bezskutecznie). Bardzo przekonuje mnie temat pracy nad wewnętrznym dzieckiem. Sporo już odczarowałem i sporo już wiem, choć nadal nie mam poczucia kontaktu ze swoim wewnętrznym chłopcem. Natomiast cały czas mam mentalny problem z pracą nad swoją przyszłością a jednocześnie na tym aby nie kierowała ona moimi schematami i nie zmuszała mnie ona do odreagowywania na otoczeniu zarzucając je swoim pesymizmem i czarnowidztwem. Bardzo proszę o wskazówkę jak powinienem pracować oraz jakie Pani szkolenie wydaje się Pani najbardziej właściwe dla mnie? Czy istnieje opcja spotkania indywidualnego?

Dziękuję ❤️

Bardzo wartościowy materiał. Dziękuję! Kilka dni temu - prawdopodobnie - zakończyłam znajomość z kimś w roli ofiary. Dla mnie było to wysysanie energii i znajdywanie problemu na każde rozwiązanie. Po rozmowach z tą osobą miewałam kilkudniowe migreny. Oczywiście mam wyrzuty sumienia, ale dłużej nie dałabym rady.

Pani Agnieszko, dokladnie to - wiem, że to ta rola, że żyje poza życiem, że to boli, że tak tkwię i ..... dalej tkwię jak zamrożona. Jeśli juz nie w małych sprawach, to ciągle w tych najważniejszych, kluczowych, duże decyzje - jaka praca, czy zmiana, gdzie mieszkać, reakcje na trudności wychowawcze z dziećmi. Co robić, jak tu sobie pomóc? Terapeuta mowi, slyszy sie slowa, wierzy, ale .... to ale Pani zna😮 - nie przechodzi sie do działania. Co pomaga przejść? Co pomoże takiemub tupnieciu nóżką, ze powie sie dość, nie godze się na niszczenie samej siebie.... Ważny wątek Pani poruszyła - "nie zasluguję", to gdzieś wgryzione w podświadomość, takie pogodzenie się, że no trudno choć boli i niezgoda na to, to trudno, taki los. A nawet więcej.... Pozdrawiam, dziekuje i proszę o wiecej w tym temacie. ❤

Bardzo dziękuję za wskazówki , nadzieję, że mogę wyjść z roli ofiary!teraz podjęłam decyzję , że kategorycznie wychodzę z roli ofiary i chcę żyć pięknym życiem 😇 Dziękuję Pani Agnieszko❤️

Piękny wykład.

Poprostu Kocham Panią ❣️ Pani robi świetna robotę 👌 Pozdrawiam ciepło!

Jak mówi ks. Kralka przyjmować to znaczy chwytać ręką... Bardzo mnie poruszyły ostatnie frazy Pani podcastu. Dziękuję. Cieszę się, że kilka lat temu odkryłam moc wyboru, moc podejmowania decyzji. Czasem bywam jeszcze ofiarą, ale wybieram wtedy życie.

Dziękuję Agnieszko za ten materiał. Mentalność ofiary to bardzo trudny temat przerabiałam go we wszystkich sferach życia w relacjach w pracy, w związku i cieszę się i jestem z siebie dumna że wyszłam z roli ofiary ze wszystkich sferach życia i życie świadome jest cudowne.🌻🌞 Pozdrawiam⚘

Ciekawe, prawdopodobnie byłam ofiarą, ale nie miałem pojęcia.🌺

Dzień dobry! Jest mi źle , a po Pani wypowiedzi poczułam się jeszcze gorzej. Przez 47 lat nie mówiłam nikomu, co mnie spotkało ze strony ojca i jakoś trzymałam się. Kiedy zaczęłam mówić całkiem rozsypałam się i boję się, że już nie uda mi się poskładać 😢. Dobrego dnia!!! 🌄

Poruszyło mnie wiele, ale oświeciło słowo klucz " łajza" , mega❤

W końcu zrozumiałam,że mam mentalność ofiary, czułam to ale dzięki Pani słowom dotarło to do mnie i poruszyło głęboko. Zrozumiałam też, że taki syndrom ma moja 16 letnia córka i mój 18 letni syn. Myślę,że mogłam sprzedać im taki model funkcjonowania :(

❤❤❤

Dziękuję!💕 Ważny i potrzebny temat!

Dziękuję za ten wspaniały odcinek ❤

Dziekuje pani cieplo I serdecznie pozdrawiam..uwielbiam pani sluchac ..💐

Kochana Pani Agnieszko, w dniu urodzin życzę Pani wszystkiego co najpiękniejsze i najlepsze. Wspaniałych chwil, przeżyć, spełnienia tego co Pani w sercu gra. Z ogromną wdzięcznością i szacunkiem, że Pani jest ❤ Serdeczności 💐 Renata

To ja 🫣😔😓 I miewam sny ze osoby, które mnie jakoś skrzywdziły odpowiadają za to. I bardzo często myślę o karmie. I dziwnym zbiegiem okoliczności wydarza sie coś przykrego u ludzi w przeszłości dla mnie złośliwych. Otaczające mnie środowisko to narzekacze. Nie moze byc wiec inaczej i u mnie samej, by zapomnieć i przestać narzekać, stekac i jeczec.

Dzięki. Od dzisiaj zaczynam od nowa i wierzę, że mi się uda. Nigdy nie jest za późno. Wielkie dzięki, to było bardzo pomocne.

Dziękuję Pani Agnieszko za ten przekaz. Jestem w takim momencie swojego życia, że już nie chce czekac na to co bedzie dalej. Czuje , że czas przejac pełną odpowiedzialność jak chce pokierowac swoim zyciem. Odpowiedzialność za wybór, która daje moc i chęć do Swojego życia. Wiele skarbów do odkrycia przede mną 😊. Cudownego dnia zycze

Odcinam "kudłaty ogon". Pani Agnieszko, bardzo dziękuję ❤️

Dziękuję bardzo za lekcję! Bardzo mi dotknęły słowa o cmentarzu- jak jesteś w stanie ofiary,jak użalasz się nad sobą to niby wracasz na cmentarz i siedzisz tam, zamiast żyć w pełni życia, że to twoj własny wybór. Treba po prostu to uświadomić i wyjść z tego cmentarza.

Pani Agnieszko, z pewnością są ludzie ofiary masochiści totalni ale zastanawiam się jak straszne historie życiowe stoją za tym i szanuję często bardzo bolesne doświadczenia tych ludzi. Osobiście , mimo trudnych doświadczeń, zawsze widzę nadzieję, że będzie lepiej, że dam radę. Czasami aż dziwię się skąd mam tę cechę ale sądzę że są też ludzie pozbawieni jej i stąd ich życie w beznadziei . Dla mnie interesujące jest dlaczego istnieją też ludzie sadyści, nie zaraz tam psychopaci ale tacy , którzy z przyjemnością i nieskrywaną satysfakcją wbijają szpile, systematycznie przy każdym spotkaniu i widać w ich oczach zadowolenie, że znów się udało komuś popsuć radość, umniejszyć itp. Czasami wydaje mi się, że tacy ludzie reprezentują zwykłą ludzką podłość w czystej postaci. Tylko skąd ona się bierze? Czy to nadal skrzywdzeni krzywdzą? Jak zawsze pozdrawiam serdecznie.

Dziękuję za ten wykład! Miałam tak kiedyś! Ale jestem żywym przykładem tego, że da się z tego wyjść!