Wypalenie i Przemęczenie przez szkołę 

Materiał zdemonetyzowany, całe szczęście, że treść jest nieodpowiednia dla większości reklamodawców. (:

dlatego zdalne były dla mnie wybawieniem, mogłem skupić się na własnych pasjach, nie musieć pytać się nauczyciela czy łaskawie mogę pójść do toalety czy napić się picia lub coś zjeść, a na przedmiotach, na których mi zależało po prostu się skupiałem

Ja chwilę temu skończyłem edukację i obecnie pracuję Wciąż mam w głowie słowa dorosłych, jak jeszcze byłem dzieckiem Mówili, że jak pójdę do pracy, to będę tęsknił za szkołą I wiecie co? Mylili się, w życiu bym się nie cofnął, na żaden z etapów edukacji

-"Zapomnij o wszystkim, czego uczyłeś się na studiach" -"Ale ja nie studiowałem..." -"A to przepraszam, jednak bez odpowiedniego wykształcenia nie może pan objąć tu stanowiska"

Chodząc do szkoły odnoszę wrażenie, że uczę się dla zasady, a nie dla siebie.

"Ze szkoły wyniosłem tylko depresję i 2 kable" Klasyczne powiedzenie lecz większość z nas nawet tych kabli nie wyniesie

Szkoda, że taki film trafia do nas - uczniów, którzy to wiedzą - a nie do osób które mają jakiś wpływ...

Od zawsze mocno interesowałem się astronomią i astrofizyką, informatyką, i podobnymi naukami ścisłymi. Obydwaj moi dziadkowie byli maniakami nauki i technologii, więc zaszczepili we mnie tę wiedzę. Nie byli profesjonalistami, ale po prostu opowiadali o tym co ich pasjonowało i kupowali mi książki na urodziny i święta. A potem przyszła szkoła, pierwsze lekcje przyrody, fizyki, informatyki... I wtedy naszła mnie taka myśl: "Szkoła jest mistrzem w przedstawianiu fajnych rzeczy tak, żebyś ich nienawidził"

21:10 Najśmieszniejsze jest jeszcze w tym wszystkim to, że u mnie nauczyciele, mówili przed feriami żebyśmy nie myśleli podczas nich o nauce i się wyluzowali i te same osoby zadawały nam sprawdziany na luty już na po feriach....

Ja wracam do domu i od razu słyszę "Czym ty możesz być zmęczony"

45 minut 8 lekcji 5 dni 42 tygodnie 19 lat (przedszkole, podstawówka, liceum i studia) A dorośli dalej mówią że liceum i ogólnie szkoła to ich najlepszy okres w życiu

To przykre, że w każdy weekend zamiast budzić się z myślą "Hej, ale super, w końcu czas na rozwijanie moich pasji! O i mam nawet czas na przeczytanie tej książki! I w końcu będę mogła bez stresu pogadać ze znajomymi o nie szkolnych sprawach!" myślę bardziej o czymś w stylu "Nie chcę nawet wstawać z tego łóżka, bo jak już wstanę, to będę musiała wkuwać na trzy sprawdziany, robić dwie prezentacje i stresować się, że o czymś jeszcze zapomniałam" :/

Pamiętajcie ze tekst "bedziesz tesknil za szkoła" starsi ludzie wpsominaja swoja mlodosc a nie szkole. Dlatego tak mówią

Jestem absolwentką "elitarnego" liceum w moim mieście, które we wspomnianym rankingu w województwie zajmuje rokrocznie 1 lub 2 miejsce zależnie od wyników matur. Szkoła była dla mnie priorytetem, zakuwanie do sprawdzianów, wstawanie o 5 i spanie po 3-4 h były moją rutyną. Czerwony pasek obowiązkowo we wszystkich klasach począwszy od 4 kl. szkoły podstawowej aż do klasy maturalnej i wyniki matury: 76% j.pol.(95% ustny), 96% matma, 100% ang. podst.(87% ustny), 80% j. ang. rozsz. Myślałam, że później będzie już z górki, a tak naprawdę do niczego mnie to nie doprowadziło. Po tygodniu zrezygnowałam z rozczarowujących studiów i miesiąc później wyjechałam do UK. Pogoń za wynikami i walka z samą sobą tak mnie wypaliły, że choć mam już prawie 24 lata, to odrzuca mnie na myśl o studiach. Teraz ta sterta świadectw z czerwonymi paskami nic nie znaczy. Jeżeli chcę coś mieć muszę na to pracować własnymi rękami. Gdy rówieśnicy spędzali wspólnie czas po lekcjach i wychodzili na miasto ja ślęczałam nad książkami. Jestem introwertyczką i wymarzonym miejscem pracy dla mnie jest takie, w którym jak najmniej będę musiała z kimkolwiek się komunikować czy wchodzić w interakcje. Na żadnej rozmowie kwalifikacyjnej nikt nawet nigdy nie zapytał czy zdałam maturę lub w ogóle skończyłam szkołę. Od roku nie mogę znaleźć pracy w Polsce, więc znowu planuję wyjazd za granicę. Całkiem inaczej sobie to wyobrażałam jako szkolniak, ale jest jak jest i na tym polega życie, aby umieć przystosować się do nowych warunków. Powodzenia dla wszystkich, którzy mają duże ambicje, by nie zabrały im one chęci do życia.

Zastraszyć, zdominować, osłabić, upokorzyć, zaniżyć, zmienić myślenie i wyrównać - Szkoła, schemat skuteczny.

Jestem w 1 klasie technikum i ledwo co się trzymam, mam 30% obecności od początku roku szkolnego a to wszystko przez moje doświadczenia w podstawówce. Byłem dręczony przez rówieśników, wyzywany, nękany. Zawsze miałem problemy z nauką jechałem na trójach, przez co moi nauczyciele też mnie nie lubili a pedagog szkolna nawet stwierdziła że mam się leczyć na głowę przez to że nie interesuje mnie matematyka, fizyka, chemia itd. Bo wolałem rozwijać sie w kierunkach artystycznych. I co ja teraz po tym ku*wa mam, depresje, w którą moi rodzice nie wierzą i mnie nie wspierają. Mówią że jak normalnie zaczne chodzić do szkoły to mi przejdzie, no ta jasne. Właśnie przez szkołę pojawiły sie u mnie te wszystkie problemy a oni i tak powiedza że to lenistwo. Miałem 4 próby samobójcze i ja sie pytam po ch*j mi szkoła skoro przez nią mam takie rzeczy.

Pamiętam tą radość mojej klasy, kiedy zmienili nam plan lekcji i nie mieliśmy 3 razy w tygodniu (pon. śr. czw.) po 9 lekcji tylko raz w środę. Obecnie mam 37 lekcji w tygodniu czyli prawie 28 godzin zegarowych lekcji (nie licząc przerw) i jako nastoletni człowiek muszę spać przynajmniej 7 godz. co i tak nie zawsze jest możliwe bo starając połączyć hobby, naukę, obowiązki domowe, realizowanie planów czy choćby gotowanie wychodzi że nie śpię od 14 do nawet 18 godzin DZIENNIE. Biorę tabletki nasenne bo natłok myśli nie daje mi spać a kiedy postanawiam sobie zrobić dzień lenia to słyszę że jestem nierobem i tylko mi komputer i telefon w głowie. Po 10 latach nauki jedyne co wam mogę doradzić to nie brać na swoje barki wszystkiego co "musicie" zrobić bo od tego zależy wasza przyszłość... NIE! Nie zapominajcie że to wasze życie i pomimo że macie naście lat to pamiętajcie że niektórzy nie dożywają 40 lat. Jeśli zrezygnujecie ze swoich ambicji, marzeń i zainteresowań na rzecz szkoły/nauki to już zawsze będziecie mieli poczucie że mogliście uczyć się więcej, bardziej i będziecie obwiniać o to siebie. Nie zachęcam do olewania nauki ale to rodzice, przyjaciele, mentorzy dają wam najbardziej wartościowe lekcje. Ja zrezygnowałam z pianina, gitary, akrobatyki, projektowania i taekwondo z powodu przyłożenia się do nauki już w 7 klasie podstawówki i wiecie co? Żałuję tego jak nigdy. Zamiast tworzyć utwory to je słucham a moja znajoma wzięła udział w ogólnopolskich zawodach z akrobatyki. Weźcie te słowa nie do serca ale do głowy, a zamiast poduczać się w domu to skupiajcie się na lekcjach. To taka mała rada od zmęczonej już 17 letniej uczennicy...

Szkoła ma uczyć przede wszystkim tego, że życie jest nieustanną udręką.

"Jeszcze zatęsknisz za szkołą!" Powiedział każdy rodzić zawsze "Kurdę tęsknię za szkołą, wolał bym się tam uczyć niż pracować" Powiedział nikt nigdy nigdzie

Szczerze? Moim zdaniem lekcje zdalne to najlepsze co może być. Fakt faktem, wtedy wiele osób się nie uczy i np. gra w gry podczas lekcji, ale przecież jeżeli ktoś się chce uczyć będzie to robił również na zdalnych, a jeśli ktoś tego nie chce - w szkole również nie będzie się uczył a jedynie stresował i kombinował. Dzięki odbywaniu lekcji w domu nie marnuje się czasu na dojazd do szkoły - w moim przypadku to łącznie około godziny jazdy oraz godzina czekania na przystankach, jeśli nie zdążę na któryś autobus to czekam kolejną godzinę na następny. Zamiast marnować ten czas na siedzienie w busie (lub stanie na przystanku) mogłabym spożytkować go na wyjście na spacer, naukę czy chociażby sen. Gdy już o tym mowa, podczas zdalnych przynajmniej normalnie sypiałam, po 8-10 godzin. Podczas nauczania stacjonarnego wygląda to całkowicie inaczej, nauka do późna bo przecież jeszcze mam do odrobienia 13 stron w ćwiczeniach z przedmiotu, który jest dla mnie mało ważny, którego nie rozszerzam i nie będę zdawać z niego matury. No ale zrobić je trzeba. O 5 muszę wstać aby zdążyć na jedynego busa, którym dojadę na zajęcia o 7:10, dzięki czemu zwykle śpię po 3-4 godziny dziennie, ale tylko gdy mam luźniejszy tydzień. Często zdarzają się tygodnie, gdy mam nawet po kilka kartkówek dziennie, więc nauki "na już" przybywa, a dzięki temu z kolei czas mojego snu skraca się nawet do niecałych 7 godzin TYGODNIOWO, nie dziennie... I nie jest też powiedziane że śpię codziennie, nieraz przez natłok nauki zarywałam nawet do 3 nocy z rzędu. Przez tak krótki czas snu w ciągu dni szkolnych nie śpię dłużej niż 5 godzin nawet w dni wolne, potem po prostu się budzę i za nic nie mogę spać dłużej bo jestem przyzwyczajona do wstawania po takim czasie. Jedynie podczas dłuższej przerwy, jak np wakacje jestem w stanie powoli przestawić swój organizm na dłuższy czas snu. I niech mi ktoś teraz powie, że siedząc 9 godzin w szkole kompletnie niewyspana, wręcz przysypiająca na lekcjach nauczę się więcej niż wyspana i skupiona na nauczaniu zdalnym... Kolejna kwestia - hobby. Aktualnie wyjeżdżam jeszcze przed świtem, wracam równo z zachodzącym słońcem, potem muszę odrobić pracę domową. Kiedy mam więc pójść na spacer do lasu, pobiegać czy też wyjść ze znajomymi? Uwielbiam aktywny wypoczynek i uprawiać sport, kiedy mam to robić? Gdy już jest ciemno, zimno i pada deszcz lub śnieg? Otóż nawet wtedy nie mogę bo przecież jest tyle do nauczenia się z przedmiotów, które mnie nie interesują i z których nie będę pisać matury! Chcę poczytać książkę? No niestety mam do odrobienia na jutro 6 stron z ćwiczeń z geografii. Chcę obejrzeć film lub serial? Jutro mam przedsiębiorczość, na pewno będzie pytał z ostatnich 3 tematów. Chcę pograć ze znajomymi? Prezentacja z wosu sama się nie zrobi. Chcę się zdrzemnąć? Jeszcze 9 zadań z fizyki muszę zrobić. I tak w kółko... No więc kiedy mam znaleźć czas na swoje zainteresowania, na relaks? Podczas nauczania zdalnego mogę odpuścić sobie odrabianie lekcji z przedmiotów, które nie przydadzą mi się na maturze a zamiast tego mogę skupić się na tych, które rozszerzam czy też zająć się własnym życiem. Nie jestem tak ograniczona przez szkołę, więc łatwiej pogodzić wtedy naukę z czasem wolnym. Gdy już mam możliwość robienia tego, co lubię, życie wydaje mi się o wiele lepsze. Zamiast trwać w tej monotonii ciągłego odrabiania pracy domowej mogę zrobić coś, dzięki czemu będę szczęśliwa a na starość będę miała jakieś inne wspomnienia, niż tylko lekcje w szkole i nauka

Mam 14 lat. Całe życie miałam dobre oceny i skupiałam się na tym. Zawsze mówiono mi że muszę być najlepszą więc tylko rywalizowała z innymi. Teraz nie mam przyjaciół tylko rywali i nie umiem tego zmienić. Zawsze był niejadkiem, przez stres szkolny nabawiłam się anoreksji. Tak samo problemów z kręgosłupem (doktor powiedział, że chyba nigdy nie widział tak młodej osoby z tak napiętymi mięśniami). Bliscy mówią mi że mnie nie poznają. Że kiedyś byłam radosna i uparta, a teraz tylko chodzę jak duch. Zdalne to był jedyny czas gdy byłam naprawdę sobą bez stresu. Ale teraz znów jest gorzej. Piszę to tutaj bo nie mam komu o tym powiedzieć i dla każdego kto to czyta, proszę nie popełniaj mojego błędu.

Jestem teraz maturzystą i całe liceum korzystam z prostego planu. 51% obecności i oceny dopuszczające. Po doznaniu totalnego wypalenia w gimnazjum i braku zrozumienia straciłem chęci do wszystkiego. Mój typowy w dzień w gimnazjum wyglądał tak; szkoła, dodatkowy język, zajęcia sportowe i na koniec dnia zadania domowe. Praktycznie praca 10h dziennie. Wcześniej chciałem iść na studia, ale teraz planuję zrobić kursy zawodowe i zaoszczędzić pieniądze na założenie firmy. Szkoła doszczętnie zniszczyła we mnie chęć zdobywania bardziej zaawansowanej wiedzy. Teraz po prostu chcę zdać maturę, a same chodzenie tam traktuje jak cyrk, jest dla mnie śmieszna. Powstrzymuję się na lekcjach od śmiechu gdy nauczyciele wygłaszają swoje płomienne przemowy dyscyplinarne po otrzymaniu gorszej oceny z jakiegoś testu i podświadomym wmawianiu nam, że nieznajomość treści "Przedwiośnia" sprawi, że będziemy nikim. Gdzieś kiedyś usłyszałem takie słowa: "Nie pozwól stanąć szkole na drodze swojej edukacji." i właśnie tego każdemu życzę.

Dyskusja zniknęła ze szkoły dlatego, że większość nauczycieli z góry zakłada, że uczeń się myli.

W podstawówce byłam wzorową uczennicą, zawsze czerwone paski i wkuwanie do wszystkiego. W gimnazjum coś się zmieniło i do końca liceum wagarowałam, choć wciąż zdawałam wszystkie przedmioty. Przez to jak inni ludzie (rówieśnicy, nauczyciele i rodzice) zaczęli mnie postrzegać przez moje wagarowanie, moja samoocena znacznie spadła. Powiedz coś dziecku/nastolatkowi, a zacznie w to wierzyć. Dlatego ze "zdolnej i ambitnej" dziewczynki przemieniłam się w "leniwą i buntowniczą". Gimnazjum było dla mnie katorgą. Często wracałam przemęczona, z bólami głowy, moja mama zastanawiała się dlaczego codziennie popołudniami ucinam drzemki. Później poszłam na studia i choć czasami zdarzało mi się opuszczać zajęcia, to radziłam sobie dobrze. Po raz pierwszy w życiu czułam, że realnie uczę się czegoś co sprawia mi satysfakcję + miałam może 3 dni zajęć w tygodniu. W końcu przestałam chodzić wiecznie przemęczona. Dopiero niedawno zrozumiałam, że naprawdę uwielbiam się uczyć rzeczy, które mnie fascynują. Szkoła zabiła we mnie tę chęć do nauki i naturalną ciekawość do odkrywania nowych rzeczy, którą miałam, gdy byłam mała. Dopiero teraz, gdy już nie muszę się uczyć, sprawia mi to największą satysfakcję. Słyszałam od mamy, że nie skończę szkoły i z takim podejściem do niczego nie dojdę. Krzywe spojrzenia nauczycieli, gdy opuszczałam lekcje czy potępienie ze strony rówieśników również sprawiły, że myślałam, że jestem mało inteligentna. Teraz po latach nie żałuję, że wagarowałam, bo w tym czasie byłam wolontariuszką w schronisku, czytałam książki i robiłam inne rozwijające rzeczy.

Aż mi się przypomniał traumatyczny dzień gdzie podczas 7 lekcji na 3 była kartkówka, na jednej sprawdzian a na 2 trafiłam do odpytki. A liceum ukończyłam jakieś 6 lat temu. Nigdy w życiu nie chiałabym wrócić do szkoły.

Dodajmy jeszcze że przez przeludnienie w placówkach jest tam straszny hałas, a z tego co słyszałem długotrwałe przebywanie w hałasie zwiększa stres i nerwowość człowieka. Dlatego niektórzy nauczyciele mimo że są normalnie fajni, nerwy im puszczają przy uczniach.

Budzić się codziennie rano o 6 godz., jechać do szkoły 20 km autobusem po małych wioskach, iść 700 m do szkoły bo autobus tam nie podjeżdża, i przychodzić na 8 rano na sprawdzian z matmy. Siedzieć po 8 lekcji dziennie, później z buta 900 m na przystanek spod szkoły. Dziękuję za miłe wspomnienia ze szkoły.

Postanowiłem, ze dorzucę swoje wspomnienia z czasów szkolnych. Będzie długo i mogą pojawić się wyrazy niecenzuralne. Czasy od późnej podstawówki, przez gimnazjum aż do liceum były dla mnie frustujące. Byłem ciągany po różnych psychologach i specjalistach i miałem wrażenie, że traktują mnie jak jakiegoś wyrzutka czy niepełnosprawnego intelektualnie. Chodziłem do klasy dla tzw. "trudnych dzieci" i jak można się domyśleć - wrzucenie ponad dwudziestu takich dzieciaków do jednej klasy nie mogło skończyć się najlepiej. Silniejsi rozwalali całą lekcję i prześladowali tych słabszych którzy kompletnie sobie nie radzili. Co prawda większość nauczycieli była w porządku, ba - niektórzy nawet rzeczywiście potrafili przekazywać wiedzę uczniom. Jednak klasa była kompletnie przeładowana i dodatkowo mieliśmy lekcje często od 7, bo było po prostu tak dużo uczniów (literki którymi nazywano klasy kończyły się często na G albo nawet na H, a to tylko jeden rocznik!). Nawet w przypadku najbardziej charyzmatycznych i zaangażowanych nauczycieli przekazywanie wiedzy w takich warunkach było skrajnie nieefektywne. Byłem jednym z tzw. "trudnych dzieci", dodatkowo w gimnazjum często chodziłem wkurzony - na szkołę, na kolegów i ogólnie na cały świat. Skutkiem czego nie należałem do osób koleżeńskich i przyjacielskich, często popadałem w konflikty. Wszelkiego rodzaju bójki czy inne formy przemocy fizycznej były poza kontrolą nauczycieli - najczęściej rozdzielali oni walczących, zmuszali do nieszczerych przeprosin a walka przenosiła się poza szkołę. Formą kary, która była najczęściej stosowana wobec "problematycznych" dzieci była wizyta u psychologa szkolnego. Byłem tam częstym gościem i do dzisiaj mam jakiś uraz do psychologów, przez szkołę właśnie. Nienawidziłem tego. Wolałem dostać pałę albo uwagę niż znowu tam iść. Ci ludzie byli tacy irytujący i sztuczni że głowa mała. Tak jak pisałem, traktowali mnie jak jakieś biedne dziecko specjalnej troski zamiast porozmawiać ze mną jak z normalnym człowiekiem. Wielokrotnie pytali się mnie o kwestie, o których nie miałem ochoty rozmawiać nawet z moimi rodzicami, a co dopiero z babką której tak właściwie w ogóle nie znam. Często dość dosadnie odmawiałem odpowiedzi i nie wyrażałem chęci na dalszą rozmowę ale to oczywiście nic nie dawało, nadal mnie tam wysyłali. Nie docierało to do nich czy coś? To tak trudne do zrozumienia że nie chcę gadać i opowiadać o swoim życiu prywatnym komuś, kogo w ogóle nie znam? Jakbym chciał i miał taką potrzebę to sam bym się tam udał. Nie chciałem rozmów i udawanej uwagi. Chciałem żeby się ode mnie wszyscy wreszcie odpieprzyli i przestali traktować jak dziecko specjalnej troski. Kiedyś w jakieś poradni, dostałem jakieś zadanie diagnostyczne do rozwiązania. Miałem wtedy 16 lat, a zadanie było na poziomie pięciolatka. Spytałem się wprost tej pani czy uważa że jestem debilem i po prostu wyszedłem. Z perspektywy czasu zauważam że zachowywałem się nadzwyczaj lekceważąco i wulgarnie, ale byłem po prostu wkurwiony takim traktowaniem. Nie twierdzę że ci ludzie byli źli, pewnie część z nich naprawdę chciała mi pomóc, tylko że robili to w sposób który powodował u mnie tylko wkurwienie. Naprawdę wolałbym żeby ktoś usiadł, udzielił mi reprymendy i pogadał jak człowiek z człowiekiem. Ale nie, zamiast tego pierdolili farmazony jakby mówili do kogoś opóźnionego w rozwoju, myśląc że pewne kwestie są poza moim zasięgiem rozumienia i trzeba mi tłumaczyć że koło jest okrągłe. Okres pierwszej i drugiej klasy LO był dla mnie dość mocno depresyjny z wielu względów. Znowu zmiana środowiska, z jednej strony pożegnałem osoby które mnie wkurwiały, ale z drugiej zaś strony wszystko było nowe. Nie odnalazłem się zbytnio w nowym środowisku, dodatkowo wiele nauczycieli było gorszych niż w gimnazjum. Co prawda istniały wyjątki, i nasza wychowawczyni była raczej w porządku ale dwóch naszych belfrów wybijało się w rankingu nielubianych przez większość uczniów. Jednym z nich była matematyczka. Nie jestem asem z matmy i nigdy nie byłem. W gimnazjum nauczycielka ogarniała, że pewni ludzie nie są predysponowani do przedmiotów ścisłych i wymagają dłuższego przerobienia materiału. W miarę możliwości tłumaczyła gdzie popełniam błędy, jak rozwiązywać poszczególne zadania i zauważała że robię postępy. Słowem - była solidna w tym co robiła i wywiązywała się z zawodu nauczyciela. Biorąc pod uwagę to, że w klasie większość osób nie była orłami z matematyki i nie wzbijała się ponad trójki czy sporadyczne czwórki, robiła dobrą robotę. Natomiast baba z liceum... Ja pierdolę. Potrafiła pytać nas z rzeczy, których nawet konkretnie nie przerobiliśmy, robić kartkówki jako "karę" za złe zachowanie i pierdolić potem jak to źle się uczymy. Starałem się być na bieżąco, ale materiał był dla mnie zwyczajnie trudny. Jednak szybko oduczyłem się prosić o wytłumaczenie tego co się dzieje na tablicy, bo reakcją na to było "trzeba było uważać a nie patrzeć w telefon". Nawet nie chciało się jej wytłumaczyć co źle zrobiłem na sprawdzianie, powiedziała mi po prostu że "wszystko" było źle i tyle z jej strony. I to nie była niezapowiedziana kartkówka, tylko sprawdzian na który się uczyłem i siedziałem nad tym cholerstwem po szkole, w moim wolnym czasie. Kiedy mimo przygotowania i ćwiczeń na kolejnych sprawdzianach dostawałem pałę albo dwa na szynach, mój zapał do nauki sukcesywnie spadał. Skutkiem czego ledwo zdałem z matmy i to fuksem. W trzeciej klasie LO byłem już zdecydowany co chcę robić po szkole i w jakim kierunku będę kontynuował swoją edukację. Rozpoczął się okres straszenia MATURĄ. Gdyby wierzyć nauczycielom, jest to egzamin tak trudny że opanowanie fizyki kwantowej to przy tym małe piwo. Wszyscy musimy się jeszcze więcej uczyć, chodzić na dodatkowe zajęcia i recytować kanon polskich lektur obudzeni o trzeciej w nocy po zakrapianej imprezie. O ile w drugiej klasie nauczyciele tylko nieśmiało przebąkiwali o egzaminie dojrzałości, to w trzeciej klasie wynieśli egzamin państwowy do rangi przebiegnięcia pustyni bez wypicia jednej kropli wody. Pewnie wydawało im się, że to zmotywuje nas do nauki, na pewno. Wywoływali tylko zupełnie niepotrzebny nikomu stres, potęgowany przez rodziców bo przecież "bez matury będziesz rowy kopał". Paradoksalnie, właśnie w trzeciej klasie mój zapał do nauki pikował i w drugim półroczu osiągnął dno. Jedyne co chciałem, to żeby szkoła się skończyła. Miałem w dupie czy na świadectwie będą dwójki czy czwórki. Byle zdać szkołę, zdać maturę i opuścić mury tej zacnej instytucji. Na lekcje chodziłem tylko po to, żeby mieć te wymagane 51% obecności. Wolałem uczyć się tego, co przyda mi się po szkole i czym będę się zajmował. Moje postępy były odwrotnie proporcjonalne do ocen w dzienniczku, przez co mało brakowało mi do powtarzania trzeciej klasy. Podchodząc do matury jakoś zbytnio się nie stresowałem, bo i tak wynik był dla mnie obojętny. Po opuszczeniu murów szkoły poczułem jakbym wreszcie zrzucił pewien ciężar. Byłem wolnym człowiekiem, mogłem decydować o sobie. Po tych wszystkich latach to było wręcz uwalniające. Poszedłem do szkoły policealnej - pierwszej szkoły w której uczyłem się tego, co chcę i wykorzystywałem wiedzę w praktyce. Teraz mam pracę którą lubię i w której muszę się uczyć nowych rzeczy, ale w odróżnieniu od państwowej szkoły - te rzeczy przydają mi się na co dzień i swoją wiedzę wykorzystuję na bieżąco. Lecz nawet w momentach kiedy zarabiałem minimalną krajową jako pracownik fizyczny NIGDY nie pomyślałem że w szkole było lepiej. W żadnym momencie życia nie chciałem się cofnąć do czasów szkolnych. Dokonywanie własnych wyborów i ponoszenie ich konsekwencji, zarabianie własnych pieniędzy i kierowanie swoim zyciem jest sto razy lepsze. Jeśli jakiś uczeń dobrnął do tego momentu to mam jedną radę - nie patrzcie na oceny. One nie znaczą zupełnie nic. Moim skromnym zdaniem zamiast skupiać się na nich, lepiej znaleźć coś co was interesuje i w tym się rozwijać. Żaden pracodawca nie będzie się pytał o świadectwo i oceny, tylko o konkretne umiejętności w konkretnej dziedzinie. Nawet bez matury można się ogarnąć i zarabiać przyzwoite pieniądze, tylko trzeba mieć łeb na karku i tego chcieć. Nie twierdzę że edukacja jest bez sensu, ale wkuwanie rzeczy pod oceny nie ma sensu, nie miało i nie będzie mieć, niezależnie od tego co twierdzą nauczyciele.

Dlaczego my jako uczniowie nie oglądamy tego właśnie filmiku na YT? Zamiast tego słuchamy doktorów, którzy (ja tak wywnioskowałam) stwierdzają, że stres to nasza wina (nie mówią tego wprost, ale tak to odczułam). W Ameryce na tyle mają fajnie, że uczniowie układają sobie plan lekcji z tych przedmiotów, które interesują ich i zdają z tego maturę. Jak dla mnie byłby to świetny pomyśł. Osoba, która jest ambitna (mam 20 lat i już ostatnia klasa technikum), powiedziałam sobie DOŚĆ, ZWOLNIJ, oceny to nie wszystko- to powiedziałam sobie w swoje 20-ste urodziny. Moi rodzice NIGDY mnie nie zmuszali do nauki, ani NIGDY mnie nie karcili za oceny (a zdarzały się oceny niedostateczne). Mama zawsze mówiła: "Uczysz się dla siebie, nikt nie może być dobry ze wszystkiego, a uczeń bez jedynki to jak żołnierz bez broni i się tym nie przejmuj". W ciągu tygodnia (już bez zawodowych) mam 45h tygodniowo :), gdzie nauczyciele mają po 25/30h :).

Film idealnie obrazuje moje aktualne odczucia. Najgorsze jest jednak to, że nikt z tym śmiesznym systemem nic nie robi. Przykra rzeczywistość.

Lubię poznawać nowe rzeczy, ale stres od strony niektórych nauczycieli jest nie do zniesienia :/

Płacze jak oglądam ten odcinek 😭. Ostatnia klasa liceum, ostatnia prosta tej męczarni. O ile zwykli uczniowie mogą jeszcze zjeść obiad w domu, położyć się na swoim łóżku i spotkać z partnerem/przyjacielem tak np w szkołach specjalnych z internatem żywienie masowe jest na tragicznym poziomie. Oprócz snu walczysz więc też o to żeby nie być głodnym 😭😭😭 także odbywam edukacje kosztem szkud na moim żołądku, kondycji moich włosów i paznokci i całym zdrowiu i nie wspominając o wszechobecnym pilnowaniu przez wychowawców twoich cnót czyli nacenzurowanie na takie czynności jak przytulanie czy położenie się koło siebie żeby odpocząć co ostatnio podpierane jest też pandemią. Gdy pisze ten komentarz to chcę mi się płakać i cała się pocę. Pozdrawaim

Skończyłem szkołę w tamtym roku szkolnym (2020/21) i się z tego ogromnie cieszę. Około 4 miesiące po tym, jak zacząłem studia (21/22) zauważyłem, że jestem znacznie bardziej usatysfakcjonowany swoim życiem, nie mam ciągłego doła a stresuję się tylko przed jakimś ważnym kolokwium a nie cały czas. Wciąż nie uważam, że mentalnie jestem w idealnym miejscu, ale jak na razie jest znacznie lepiej, niż to, co przeżywałem szczególnie w trzeciej klasie liceum, gdzie ostatnie pół roku fizycznie nie mogłem się zrelaksować, bo czułem się winny że nie powtarzam do matury, a równo 1-go stycznia 2021 nabawiłem się najprawdopodobniej indukowanej stresem insomni, która dokuczała mi do końca roku szkolnego. Od tamtej pory uważam, że szkoła to jest coś porypanego, dosłownie każda osoba, którą znałem czuła się w podobny sposób, cały czas balansowaliśmy na krawędzi depresji i każdy był cały czas zestresowany, nawet jeśli nie reagowali na to tak ekstremalnie, jak ja. Nie mówiąc o tym, że przez szkołę odwróciłem się od wielu potencjalnych hobby - pierwsza na myśl przychodzi mi muzyka, kocham ją i bardzo chciałbym się nauczyć, jak ją tworzyć, ale całą drugą i trzecią liceum odwlekałem to, bo jakbym próbował chodzić na kursy albo czytać teorię to bym nie miał czasu na zadania domowe i powtarzanie do sprawdzianów. A za program po cholerę płacić co miesiąc, jeśli nie miałbym czasu na to, żeby z niego nawet korzystać? Ludzie narzekali na zdalne ale ja czułem się wybawiony, bo przynajmniej wywalało mi cały stres związany z *przebywaniem* w szkole, mam wrażenie, że gdyby te dwa lata nie były zdalne to bym tu teraz nie siedział, żeby móc napisać ten komentarz - najzwyczajniej nie wytrzymałbym mentalnie... Najgorsze jest to, że wszyscy mają to w dupie - dorośli bo sami przez to przechodzili, albo bo oni mają teraz, jako dorośli, mają gorzej/tak samo, więc Ty też masz, a koledzy z klasy bo tak jest więc tak ma być. To cholerstwo zostało tak znormalizowane, że w szkole jeśli zwracałem swoim kolegom uwagę na to, jak bardzo stresująca, wyniszczająca i wypierająca z emocji jest szkoła, to jedyną odpowiedzią, jaką dostawałem było coś w stylu "No tak, i...?" - zdawali się być całkowicie w ogóle zdziwieni, że mnie to obchodzi! Wszyscy uważają, że to trzeba pRzEbOLeĆ, bo tak, bo tak było, tak jest i tak będzie i tego nie zmienimy, więc trzeba się na to zgadzać. Strasznie mnie to wkurzało i strasznie tego nie znosiłem, system szkolny jest do bani ale z jakiegoś powodu wszyscy poza mną zdawali się uważać, że tak ma być. Zgadzali się, że jest źle, ale równocześnie mieli to w dupie. Nie rozumiałem tego i dalej nie rozumiem.

Gdybym w szkole musiał grać w gry komputerowe (oczywiście w rytmie programu nauczania) to w końcu również i do gier zapałałbym nienawiścią. Jak byk.

Ale trafiłeś z tym odcinkiem... Akutat dzisiaj nie byłem w stanie pójść do szkoły, bo byłem tak przemęczony, że już idąc do łazienki się wywaliłem przez zawroty i bóle głowy... Szkoła to jakiś żart...

Ja nareszcie dawno zakończyłem Technikum. Mam więcej czasu na własne pasje i hobby, po prostu idę do pracy, robię i wracam do domu, robiąc swoje, a nie że mam jakieś zadania domowe robić oraz dodatkowo się denerwować. Życie po zakończeniu szkoły staje się piękniejsze :)

System edukacji istnieje ponad 100 lat i od tamtego czasu pozostał pod większości względami niezmieniony. Szkoły zostały w tym czasie zrobione, aby edukować pracowników przemysłowych, mających wykonywać żmudne, powtarzające się zadania. Bez kreatywności i twórczości czy miejsca na dodanie coś od siebie, robiąc wszystko jak w samouczku podano. Dzisiaj w wielu pracach człowiek nie zajdzie daleko podążając tylko za zasadami. Niektóre dziedziny w szkołach zostały wzbogacone o samodzielność, jednak można je wyliczyć na palcach jednej ręki i nie są to jakieś duże zmiany, jednak to jest krok w dobrą stronę. Co do przedmiotów nic nie wnoszących do życia, zgadzam się z niektórymi rzeczami, jednak nie jest to takie proste. Przedmioty takie jak: geografia, biologia, religia, języki obce oprócz angielskiego są po prostu zabieraczami czasu, wpychane w grafik ucznia żeby dojść do tych 6/8 godzin. Jednak niektóre mają praktyczne użytki, np. Geografia to ogólnie trening zapamiętywania żmudnych informacji, wykuwania na pamięć. Zarządy szkół chyba zdają sobie sprawę, że wiedzą o tym, co jest wydobywane w Kenii można się co najwyżej marnie pochwalić. Biologia jest dobra w poznaniu, jak działa organizm ludzki i ewolucja, oraz grupy krwi itd. Jednak większość informacji na ten temat jest w większym stopniu bezużyteczna w zajęciach nie mające nic wspólnego z biologią. Religia to po prostu nudy. Jak ktoś chce być chrześcijaninem czy innym wierzącym na maksa, to niech chodzi częściej do kościoła. Dla większości osób wiara jest poczuciem, że ma się w życiu jakiś cel i że ktoś nad tobą czuwa. Języki obce oprócz angielskiego są w większości bezużyteczne. Z każdą bardziej lub mniej wyedukowaną osobą na Ziemi, nie ważne czy to Francuz, Niemiec, Norweg czy Węgier, porozumiesz się po angielsku, dosłownie po to został zrobiony, aby być językiem powszechnym, żeby zapobiec 70% konfliktom na świecie. Takie powyższe przedmioty moim zdaniem *nie* powinny być wyrzucone w kąt, lecz zostać zamienione na przedmioty dla chętnych, zajęcia poboczne. Jak ktoś lubi geografię, to niech na nią idzie. Jak ktoś nie chce, to niech się zajmuje przedmiotami typu matematyka, historia czy humanistyczne, które są w nowoczesnym świecie wymagające.

Przez ten film mam coraz większą ochotę żeby może jednak wkręcić się w politykę i naprawić ten system dla przyszłych pokoleń

Wypowiem się na temat szkoły bo ten temat mnie dotyczy. Chodziłem do szkoły.. uczyłem się jak należy, nie miałem problemów z nauką gdyż jestem osobą inteligentną ( presja na dobre oceny jest spora ) . Miałem kosę z moim wychowawcą w wieku 13 lat, nie lubił nieodpowiednich/trudnych pytań. Mścił się na mnie nagadując do nauczycieli na moją osobę nie stworzonych rzeczy, na dodatek pod koniec szkoły postanowił mnie wyśmiać przed całą szkołą w dość chamski i perfidny sposób. Przez niego miałem problemy ze sobą, chciałem popełnić samobójstwo... leczyłem się to tu to tam, schudłem kilkanaście kg przez depresje, nie potrafiłem się skupić na lekcji, nie umiałem zapamiętywać, jedyne czego chciałem to wrócić do domu i uciec w samotność. Mam wielki uraz do szkoły a do tego sku**iela jeszcze większy.. Jak go widzę to mam ochotę mu wbić nóż w plecy( mam gorące serduszko ;P ) . Przez niego nie dość że się popsułem to nie skończyłem żadnej szkoły. Kończąc 21 lat dopiero stanąłem na nogi, wyjechałem za granicę do pracy, kupiłem swój dream car, a na dodatek znalazłem pracę w Polsce i układam sobie życie. Boli mnie fakt że ludzie którzy wiedzą że nie skończyłem szkoły mają mnie za idiotę... a jak na swój wiek to już sporo rzeczy załatwiłem. SZKOŁA dziś nic nie znaczy. Dała mi tylko problemy ze sobą. Prawdziwych nauczycieli to ze świecą szukać. Piszę to do ludzi w wieku szkolnym, abyście nie brali wszystkiego do siebie, nawet gdy nie skończycie szkoły możecie WSZYSTKO osiągnąć, jestem chodzącym przykładem.

Wyślijcie ten film do polityków, dyrektorów oraz rodziców, którzy ciągle powtarzają: jak ty możesz być zmęczony, przecież tylko chodzisz do szkoły?!. Ten film powinien trafić do dorosłych, którzy nie rozumieją co to stres i zmęczenie od szkoły.

Cudowne. Pokażę to na mojej prezentacji w szkole i zobaczymy jaka będzie reakcja nauczyciela.

Jeśli nic się nie zmieni w systemie edukacji, zamierzam własnym dzieciom dać ulgę nad osądem w sprawie ich ocen, w szczególności tych z prac domowych i uświadomić ich, by nie przejmowały się złymi ocenami i podejściem nauczycieli, tylko wspólnie odnaleźć im pasję nad którą będą mogły się skupić i ją rozwijać

Szkoła uczy przede wszystkim kombinowania i cwaniactwa. Szkoda, że autor nie poruszył tego tematu.

Bardzo potrzebowałam tego filmu teraz 🥺❤️ Po przerwie świątecznej wróciłam do szkoły na 3 dni ( nie liczę dwóch pierwszych, bo miałam egzaminy zawodowe) i czuję się strasznie wykończona i wypalona. Normalnie się nie stresuje, ale w tym tygodniu chyba codziennie miałam lekki stres wywołany nauczycielką od chemii. Przygotowuje mnie do matury z chemii i przez to że mamy z nią lekcje prawie codziennie teraz zadaje nam dużo zadań do zrobienia, przerabianiu dodatkowego materiału i uczeniu się z lekcji na lekcje. Nie widzi tego, że zaczynam mieć problem z przyswajaniem tak dużego materiału w tak krótkim czasie. Ostatnio uniosła na mnie trochę głos, ponieważ czegoś nie umiałam i przez to teraz przed każdą lekcja z nią się lekko stresuje. Wstawanie wcześnie rano ze względu na dojazdy wcale nie pomaga, zwłaszcza że lubię późno się kłaść spać . Ostatnio jeszcze jest mi strasznie przykro, bo moja studniówka została odwołana i dla wielu osób to nic takiego, ale dla mnie to wydarzenie miało ogromne znaczenie z osobistych powodów. Na co dzień jestem naprawdę energiczna i radosna, ale ostatnio jest mi tak źle z tym wszystkim 😣

Ja : *idę do szkoły* Ja 5 minut po pierwszej lekcji: wypuście mnie WYPUŚCIE MNIE KURWA

Próbowałam porządnie uczyć się w szkole (wszystko powtarzać, przyswoić jak najwięcej) przed ostatni tydzień Po szkole nie miałam NA NIC siły, ochoty ani energii, nawet na to co uwielbiam

Zgadzam się w 100%. Szkoła nie uczy samodzielnego myślenia. Kiedyś na sprawdzianie z geografii trzeba było wymienić przyczyny, dla których ludzie migrują do Azji. Napisałam, że jest to na przykład rozwój gospodarki, nowoczesna technologia i przemysł (np. w Japonii), a pani nie zaliczyła tych odpowiedzi, bo nie były one wymienione w podręczniku. :/

Ja po studiach totalnie nie tęsknie za nimi. Teraz pracuję i to co było na studiach, to w porównaniu do pracy, było dużo gorsze. W pracy mi płacą i czasami może i bywa stresująco ale na studiach, to nie było tak, że masz czas na pracę i na odpoczynek. Tam, to cały czas cos było na głowie. Ciągle jakieś projekty, których nie zrobisz w 1-2 dni, ciagle kolokwia. Nie mogłem się zrelaksować po zajęciach, bo ciągle w głowie, że trzeba coś zrobić. Oczywiście było fajne życie studenckie i to, że mimo wszystko weekend potrafił trwać 3 dni, a wakacje nawet 4 miechy. To rzeczywiście było super i brakuje mi jednak dłuższych okresów urlopowych teraz w pracy ale też katastrofy nie ma. Można pracować zdalnie i jak jest mało roboty, to ten dzień zdalny bywa bardzo przyjemny (czasami tylko 2h popracuje z 8h). Także no teraz, jak już nie muszę się uczyć, to czuję taką wolność. Muszę przemyśleć jeszcze kwestię własnej firmy, bo jednak w pracy na etacie takiej wolności nie ma (ale też odpowiedzialności).

Tak jak to kiedyś trafnie stwierdził Albert Camus~"Szkoła przygotowuje do życia w świecie, który nie istnieje". A wiecie dlaczego tak jest? To proste, obecny system ma za zadanie wyszkolić poddanych obywateli, pozbawionych własnego zdania, którzy ślepo będą podążać za tłumem według określonych reguł panujących w społeczeństwie. Dlaczego w szkole nie uczą tego jak gospodarowac własnymi pieniędzmi, jak komunikować się z innymi ludźmi, czy tego jak być przedsiębiorczym? Z perspektywy czasu okazuje się, że rodzaje roślinek, które występują w górach, nie mają aż tak dużego znaczenia, a gdy zaczynamy zarabiać, musimy podejmować szereg decyzji finansowych i odpowiadać sobie na pytania, które są gorsze niż funkcje na matematyce.

System edukacji ma nauczyć słuchania się "mądrzejszych od nas" polityków, przełożonych itp.

Pierwszy człowiek który uświadomił dorosłym jak zła jest szkoła sub i łapka się należy

*Etap szkolnictwa mam już za sobą. Dla mnie te wszystkie lata nauki to strata czasu, niczego nie wyniosłem z tego okresu poza stresem, depresją i odczuwaniem tego, że jesteś gorszy od innych. System edukacji ma tyle wad, że już dawno powinien zostać zmieniony ale cóż, nic się raczej na przestrzeni kolejnych lat nie zmieni. Rząd woli tresować sobie ludzi podatnych na ich manipulacje. Teraz chodze do pierwszej w moim życiu roboty i przez 3 miesiące pracy nauczyłem się więcej przydatnych rzeczy niż przez 10 ponad lat nauki w szkole. I przede wszystkim, tam nie ma czegoś takiego iż jesteś traktowany inaczej, jako ten gorszy, lepsze towarzystwo też robi swoje. Mam w planach albo szkołe zaoczną albo studia by mieć coś więcej niż tylko mature ale też będzie to strata czasu tylko dla tytyłu przykładowo ministra. Podążajcie za marzeniami i robcie swoje pozdro!*

Uczę w szkole matematyki i informatyki. Zgadzam się z większością spostrzeżeń w tym filmie. Boli mnie, że nie mogę z uczniami pracować nad tym co lubią robić, ponieważ zawaleni są nauka z innych obowiązkowych przedmiotów (których nie lubią i nie będą w nich ekspertami). Nasz system jest słaby i marnuje się w nim sporo czasu. Czas marnują uczniowie ucząc się niepotrzebnych rzeczy, jak też nauczyciele, którzy muszą zmuszać uczniów do zakuwania rzeczy które im "nie idą". To do niczego nie prowadzi. Po co humanista ma tracić swój czas na korepetycje z matematyki? Pozdrawiam

Moje czasy liceum w pigułce. Trzeba było wstać o 6:00, umyć, ubrać, zjeść śniadanie i zdążyć na autobus. Pierwsza lekcja była o 7:30, i miałem tak przeciętnie siedem do ośmiu lekcji. Powrót do domu, jakieś jedzenie i jechałem na angielski, kursy maturalne, albo inne korepetycje. Po powrocie musiałem robić prace domowe, przykładowe testy, czytać lektury, pisać rozprawki i wkuwać na pamięć definicje. Na odpoczynek nie było czasu. Wypaliłem się maksymalnie i omal nie dostałem wtedy załamania nerwowego. Paradoksalnie jako osoba dorosła mam więcej wolnego czasu, niż jako dzieciak. Mimo tego, że miało to miejsce jakieś 15 lat temu, to wciąż pamiętam te czasy.

Dziękuję Ci, twórco tego kanału, tych filmów, za to, co robisz. Przygnębia mnie jednak fakt, że znaczna większość naszej populacji myśli przeciwnie. Kanał ten jest dla mnie światłem w ciemności. Niech prowadzi następne pokolenia ku lepszej przyszłości.

Bylem najlepszy w klasie cala podstawowke, mimo ze mnie to w ogole nie jaralo i nie chodzilo o oceny tylko o tą presje - nie chcialem wyjsc na glupiego w oczach nauczycieli, a potem juz sie zapetlilem, bo skoro mialem same 6 to nie zszedlbym nagle na 3 co nie? Wiec zapierdalalem po nocach majac 13 lat i do tej pory pamietam jak uczylem sie np 50 stron ksiazki z histy na pamiec nocami przed sprawdzianem, mimo ze nic poza ta 6 z tego nie mialem. W liceum postanowilem ze sobie troche odpuszcze, ale okazalo sie to trudniejsze, niz myslalem bo jakby uzaleznilem sie od robienia wszystkiego na maksa i jedyne z czego rzeczywiscie sobie odpuscilem to matma i chemia (z 6 spadlem na jakies 3), tyle ze matma byla rozszerzona, wiec bylo to raczej normalne. Cala 1 lo w chuj sie stresowalem szkola i mialem coraz wieksze poczucie ze marnuje tam czas, pod koniec 1 zaczelo sie zdalne i jak po wakacjach musialem wrocic to nagle cos jeblo i nie dalem rady juz normalnie chodzic do szkoly tzn stresowalem sie tak (sam juz nie wiem czym konkretnie ale najogolniej mowiac ludzmi i tym ze musze ciagle robic cos za co beda mnie oceniac), ze codziennie jak wracalem ze szkoly czulem sie tak zle ze od razu szedlem spac i tak caly tydzien, jedynie w weekendy odreagowywalem ze znajomymi. W pewnym momencie nie dalem juz rady isc do tej szkoly i zdarzalo sie ze wychodzilem, ale w drodze mowilem ze pierdole i caly czas lekcji lazilem gdzies wokol osiedla ze sluchawkami na uszach i probowalem sie odstresowac. No i w koncu stwierdzilem ze pierdole to wszystko i jakims cudem udalo mi sie ogarnac indywidualny tok nauki (gdzie sam sie uczysz i zdajesz egzaminy). Ale kurwa te wszytkie lata kiedy tak duza czesc zycia poswiecalem na szkole gdzie i tak malo z tego pamietam, te wszystkie godziny przesiedziane w szkolnej lawce i odliczanie minuty za minuta juz nie wroca i niczego w zyciu nie zaluje tak jak tego zmarnowanego czasu, tym bardziej, ze od zawsze mialem duzo zainteresowan a jakos w wieku 11 lat zaczalem grac na gitarze tyle ze dla mnie zawsze szkola byla wazniejsza (mimo ze bylo to tylko spelnianie cudzych oczekiwan) i zamiast wziac sie za ta gitare na powaznie nie myslalem wtedy o tym w ogole, dopiero niedawno majac 17 lat zdalem sobie sprawe co chce robic w zyciu, ale kurwa nie moge sobie wybaczyc ze przejebalem tyle czasu. I generalnie jezeli bede mial dzieci to nigdy w zyciu nie posle ich to tej "typowej" polskiej szkoly. Najsmieszniejsze ze rodzice nigdy mnie nie cisneli, po prostu od dzieciaka nauczyciele mieli jezeli chodzi o mnke takie oczekiwania, ze glupio mi bylo odmawiac i np w 7kl bralem udzial chyba we wszystkich konkursach wojewodzkich. Podziwiam jezeli komus chcialo sie czytac xd, pozdro i jak czyta to ktos mlodszy kto tak jak ja bez sensu napiernicza w szkole spelniajac cudze oczekiwania to radze - odpuscie sobie poki czas ;))

pamiętam jak na lekcji moja koleżanka zapytała pani do czego mogą być w życiu potrzebne wzory Viet'a, to pytanie sprawiło że pani milczała przez jakieś 6 minut aby na nie odpowiedzieć. ostatecznie stwierdziła że to jest potrzebne do jakiejś inżynierii

idealne podsumowanie naszego systemu edukacji (:

Dzięki za twój poświęcony czas bo miło się słucha że ktoś ma te same zdanie co ty i docenia twój wysiłek i prace ale przykre jest to że słuchamy i rozumiemy to tylko my uczniowie ale nauczyciele już powiedzą że to bzdura i wierzymy we wszystko co nam powiedzą i wcisną bo oni jak zwykle mają swoje zdanie i moim zdaniem w Polsce nigdy a przynajmniej w następnych latach nic się nie zmieni

Nawet po przepracowaniu u Januszów biznesu nie sprawiło, że moje wspomnienia ze szkoły stały się lepsze i w oparach nostalgii... To było w czasach gdy szkoła średnia przeszła na model 3-letni, ale materiał nadal dostosowany do modelu 4-letniego. To była jazda bez trzymanki...

O wychodzeniu do toalety i przerwie tylko dla nauczyciela mam nawet krótką historyjkę: mieliśmy raz zastępstwo na jednej lekcji z jednym z dyrektorów (był to zespół szkół, więc i dyrektorów było kilku). Facet miał taki zwyczaj, że nie liczył się zbytnio z dzwonkiem. CAŁA przerwę przesiedzieliśmy w klasie de facto mając przedłużoną lekcję. Dopiero jak zadzwonił dzwonek oznajmiający koniec przerwy to nas wypuścił łaskawie. I w te pędy na drugi koniec szkoły, bo przecież już trwa kolejna lekcja. Ci co nie mogli wytrzymać poszli jeszcze do toalet, ale w zamian dostali spóźnienie. Na lekcji oczywiście już nie wolno było wyjść, bo "mieliście od tego przerwę". Siedziałem te nieszczęsne 45 minut skupiając się tylko na tym, żeby się nie zlać w spodnie. Nic nie napisałem w zeszycie, nawet nie byłbym w stanie powtórzyć jednego zdania, jakie padło na tamtej lekcji.

Tak generalnie to szkoła jest tragiczna. Aktualnie mając 26 lat i opłacając wszystko osobiście mogę nazwać się młodym dorosłym. Pracuję w serwerowni jako pomoc techniczna, nie jest to jakaś super nieosiągalna praca, ale nie jest to też praca na linii produkcyjnej, krótko mówiąc - poziom średni, średnie zarobki, średnie wymogi. Jednakże za nic bym tego nie oddał, żeby wrócić do szkoły. W życiu. Podstawówka i gimnazjum to były tragiczne lata. Zniszczenie pewności siebie, depresja (nieleczona przez lata, zbiera swoje żniwo aktualnie), stres i strach, oraz to upokorzenie społeczne. Po prostu cudna sprawa. Jedynie technikum wspominam dobrze, a przynajmniej większość technikum, a to tylko dlatego, że w tamtym okresie miałem dość spory "bunt" i zupełnie olałem koncept pracy domowej, spałem sobie na zajęciach i żyłem społecznie. I co? Oceny i tak były lepsze niż wcześniej :'D

Skończylam pół roku temu szkołę i się bardzo z tego cieszę. Problemy z sercem, depresja i chorobliwe odsypianie, to wszystko, czego nabawiłam się przez 19 lat edukacji.

Jest okropnie. Nauczyciele wywierają ogromną presję na uczniów. Moja nauczycielka matematyki ciągle powtarza, że ,,możemy popełniać błędy", ale gdy ktoś np. pomyli się w obliczeniach, to od razu zaczyna histeryzować i grozić jedynką. Strach przed wywołaniem do tablicy powoduje, że w praktyce przez całe 45 minut odczuwamy stres. Nie wspominając już o tym, że dla uczniów, u których występują kompleksy na punkcie swojego wyglądu rozwiązywanie zadań przy tablicy to istna męka. To samo jest na WF. Jestem teraz w liceum i mam spoko klasę, ale wciąż pozostał u mnie stres przed WFem z podstawówki. Odczuwam po prostu bezpodstawny niepokój przed tą lekcją. Gdy np. mamy 2 WF pod koniec dnia, to za każdym razem, gdy przypomni mi się, że mamy dzisiaj WF, to zaczyna mnie boleć brzuch. Poza tym jestem introwertykiem i te 8 godzin spędzonych w towarzystwie sprawia, że tracę energię, mimo że moja klasa jest spoko. Po prostu wyczerpuje mi się bateria emocjonalna. To sprawia, że gdy wracam do domu, to nie mam NA NIC siły i przez 1-2 godziny nie robię nic tylko leżę, a potem już nie mam czasu, bo muszę uczyć się na durny sprawdzian/kartkówkę. Boli mnie głowa z nie wiadomo jakiego powodu, pewnie przez ten okropny hałas i nieustający stres. Poza tym jest też zaburzenie, jeżeli chodzi o sen. Wieczorem chcę mieć trochę czasu dla siebie i do 24 czytam książki/oglądam seriale. Od 16 do 20 muszę uczyć/robić zadania domowe. Czasami nawet do 22. Do niedawna było jeszcze tak, że trzeba się było TŁUMACZYĆ Z KAŻDEJ NEGATYWNEJ OCENY, mimo że w ostatecznym rozrachunku liczy się średnia. W dodatku moja nauczycielka matematyki jest niestabilna psychicznie i upokarza uczniów przy tablicy. Ostatnio już nie wytrzymałem i powiedziałem jej po prostu ,,zamknij mordę". A najgorsze jest to, że u uczniów pojawia się poczucie bezsensu, bo nikt nie wie jaki jest cel nauki. Nikt praktycznie nie zwraca uwagę na pozytywy. Liczą się tylko negatywy.

Polecam wykorzystywać 100% czasu w szkole. Czyli po kryjomu na lekcjach się uczyć ważnych lekcji, tam robić zadania po kryjomu. Mi się udaje dokonywać tej sztuki i nie muszę się martwić szkołą w domu, a wiedza i oceny są good

Obserwuję od lat wysiłek i ogromne zniechęcenie młodzieży w mojej bliskiej rodzinie do przyswajania z konieczności ogromnej ilosci wiedzy, która można uzyskać w każdym momencie z internetu. Sądzę więc, że nadszedł już czas aby odchudzić książki, co pozwoli uczniom na odpoczynek i wykorzystanie wolnego czasu na takie zajęcia, które sprawia im trochę radości w tym coraz trudniejszym, niespokojnym świecie.

Dziękuję za ten filmik. Mam nadzieję że ktoś z wyższych stref to zobaczy.

Prawda jest taka że każda szkoła czy podstawowa itd. Niszczy doszczętnie ucznia i uczennice przez bezsensowne zasady czy też regulamin jak się ma zachowywać żeby się czuł jak prawdziwy szczęśliwy niewolnik z którego jak wiadomo w szkołach niczego się nigdy nie nauczysz.

16:10 Mój 'kochany' pan fizyk ze szkoły średniej : Gdzie ty z tą wodą/jedzeniem, jak masz do wszystkich to wtedy możesz, poczęstujesz wszystkich itp.. ❤️ Ciekawe jak by zareagował gdyby ktoś serio wstał i zaczął częstować klasę nie wiem, krakersami xp

Czuć w tym lekki wpływ Krzysztofa M. Maja, który każdy z tych tematów pięknie rozwija, świetny materiał!

Jestem przewodniczącym samorządu szkolnego pewnej polskiej szkoły w Kwidzynie. Z własnej decyzji podjąłem decyzję o stworzeniu szkolnego klubu szachowego. Niestety nie przychodzi tam wielu uczniów bo muszą odrobić tony zadań domowych chciałem żeby moja inicjatywa była chwilą wytchnienia dla innych, ale jak szkoła jest taka a nie inna to potem niech się wszyscy nie dziwią,że my uczniowie jesteśmy zmęczeni i nic nam się nie chce. Pozdrawiam wszystkich, którzy to przeczytają i życzę szczęścia wszystkim uczniom w tym dziwnym kraju

Niestety wszystko powiedziane w tym filmie to prawda, ale też mogę dodać coś od siebie na własnym przykładzie. Niestety ludzie zdolni w szkole są zwykle pomijani i przyrównywani do całokształtu klasy, świetnie to opisał Dr.K z na kanale Healthy Gamer w materiale "Why gifted kids are actually special needs". Nauka w okresie podstawówki, gimnazjum oraz początku technikum szła mi dosyć łatwo, na tyle, że nie poświęcałem czasu na naukę w domu. W pewnym momencie przychodzi zderzenie ze ścianą w postaci materiału którego się nie rozumie/nie da łatwo przyswoić, jako iż szkoła sama w sobie nie uczy jak się uczyć to w zasadzie łagodnie mówiąc ma się problem, szczególnie kiedy nie masz nikogo bliskiego albo znajomego który potrafiłby ci to sensownie wytłumaczyć (wtedy pozostają korki czyli wydawanie dodatkowej kasy na informacje które i tak prawdopodobnie wylecą z głowy). Dodatkowo łatwe otrzymywanie dobrych ocen nie sprawia żadnej satysfakcji w efekcie ze "zdolnego ucznia którego stać" stałem się delkiwentem dla którego tytuł "prymusa klasy" jest jedynie obelgą a jedyną motywacją do jakiejkolwiek nauki jest tylko jednorazowe stypendium na półrocze za dobrą średnią. W ostateczności okazuje się, że szkoła zamiast miejsca do nauki staje się długim oczekiwaniem na piątek piąteczek piątunio albo jakieś inne dłuższe wolne, wstawanie wcześnie rano i myślenie: "Jak mi się nie chce znowu iść do tej budy, znowu będzie to samo, 8 lekcji nudy i bezsensownego słuchania". Dzięki za dobry materiał doskonale opisujący z czym muszą mierzyć się uczniowie a tym co doczytali ten wywód do końca dziękuję i życzę miłego dnia.

Bardzo ważny odcinek, często poruszany jest temat wypalenia zawodowego natomiast kwestii edukacji na polskim yt niewiele jest takich materiałów

Hej @Nie wiem, ale się dowiem ! Byłoby super, gdybyście w odpowiedzi zrobili film jak uchronić dziecko przed wypaleniem przez szkołę. Co mogą robić rodzice? Jak wspierać dziecko i pomagać mu przejść przez okres kształcenia? Co mogą robić nauczyciele, którzy de facto problem widzą, ale mają związane ręce? Jak mogą „minimalizować szkody”? Czy warto w tym czasie profilaktycznie korzystać z porad psychologa dziecięcego, aby przygotować młodego człowieka na stres? Jestem młodą mamą, która jest przerażona sytuacją w polskich szkołach i chcę zrobić wszystko, by nauka dla mojego dziecka nie była koszmarem. Sama kończyłam liceum profilowane i nierzadko spędzałam w szkole po 12 godzin, bo tyle wymagano by zmieścić się w programie nauczania. Lekcje od 7.10 do 16.45 - a potem rodzice się złościli, że przychodząc do domu zamiast odrabiać lekcje, idę spać. Przyznam, że same zajęcia i ogrom nauki nie był tak ogromny, jak w najbardziej prestiżowych liceach, dużo było zajęć plastycznych, na których można było się trochę zrelaksować. Ale wciąż był to czas poza domem i w pewnym skupieniu. Mój mąż i szwagierka chodzili do prestiżowych liceów, nauki było tyle, że nie byli w stanie tego ogarnąć. I co im z tego przyszło? Lepsza praca? Miejsce na uczelni? Szersze horyzonty? Nie - tylko nerwica. Z kolei moja mama niedawno przeszła na emeryturę i doskonale pamiętam ostatnie lata jej pracy. Przychodziła przybita, ale nie dlatego że dzieci się nie uczyły, czy coś tam. Było jej żal dzieciaków, które musiały przyswajać na pamięć bzdury, które zawarte były w programie nauczania. Cała masa niepotrzebnych nazwisk i dat z wydarzeń historycznych, które były marginalne. Rzeczy, które nic nie wniosą do ich życia. „Ja nawet na studiach miałam to w przekroju” - mówiła - „Gdzie miejsce na rzeczy, z których będą mogły wyciągnąć wnioski na przyszłość? Są lepsze sposoby na ćwiczenie pamięci, choćby sudoku!”. Drugim powodem przybicia mojej mamy był fakt, że dyrekcja naciskała, aby być na coraz lepszym miejscu w rankingu. Tyle i tyle zorganizowanych konkursów, tyle i tyle tego, tyle i tyle tamtego… W rezultacie w konkursach brały ciągle te same dziewczynki, wymęczone do granic możliwości. Gdy moja mama i jej koleżanka się zbuntowały i powiedziały basta, dyrektorka zrobiła awanturę i to przy dzieciach. Wnioskuję, że sama zestresowana naciskami ze strony gminy i kuratorium. „W końcu na coś bierze pani te pieniądze!” - być może padło z ust kogoś wyżej. Spirala się nakręca. Fiński model byłby cudowny, ale nie łudźmy się. Nasi rządzący nic z tym nie zrobią. W końcu dzieci nie głosują. Ich rodzice tak, ale oni mają często zaprzątnięte głowy czymś innym. Co dla niektórych 500+ jest lepszą zachętą niż reformy szkolne ☹ Co więc mogę zrobić? Co realnie mogę zrobić?... Pozdrawiam

Chodzę właśnie na praktyki zawodowe 8 godzin. Do szkoły chodzę normalnie 6 godzin lub mniej. I tak *jestem bardzie wyspany gdy wstaję na 8 do praktyk i nawet po tych 8 h jestem mniej zmęczony*, tak fizycznie jak i psychicznie. A na tych praktykach mam dość sporo pracy fizycznej (na tyle sporo że przez tydzień miałem zakwasy). Nie wiem czemu innemu służy szkoła niż męczeniu uczniów. Też nie wiem jak ma być lepsza od pracy.

Aktualnie jestem w klasie maturalnej. Już od dawna odliczam do końca tego kołchozu.

Pamięta jak w podstawówce facetka z polaka kazała nam zrobić dyskusję na temat jakiejś książki i podzieliła nas na 2 grupy, za i przeciw. Wszyscy się kłócili, bo nikt nigdy wcześniej nie nauczył nas wgl czegoś takiego jak racjonalna dyskusja, ja i kilka osób w ogóle mieliśmy w to wywalone i się nie odzywaliśmy. Trwało to 3 minuty i facetka każdemu dała pałę na koniec lekcji bo nie umiemy rozmawiać xDD.

18:55 najbardziej mnie rozpierdolił dodatkowo argument moich rodziców. Ostatnio przeżywałem dość głęboki dół psychiczny i często zacząłem dyskutować jakoś na temat tego, że w sumie w tej szkole to nic nie osiągnąłem oprócz bezsensownych ocen które nijak nie przekładają się na jakość naszego życia i nie wnoszą do niego żadnych praktycznych umiejętności. A dodatkowo usłyszałem od nich, że może i mam straszną chujnię, ale po szkole stanę się kimś i będę miał łatwiej w życiu, a to nie jest prawda, bo będąc w techikum elektrycznym, zamiast kształcić umiejętności manualne i techniczne, to uczę się niepotrzebnych przedmiotów które tak jak autor wspomniał zawalają nasz czas wolny i nie mam po prostu na to czasu. Dodatkowo słyszę przez to, że pomimo niby tego że szkoła zagwarantuję mi niejako przyszłość, to nie interesuję się w ogóle swoim kierunkiem i nie ćwiczę wyżej wymienionych umiejętności i przez to nie dostanę się do pracy xDDD

Wielkie dzięki za stworzenie tego filmu, może teraz więcej ludzi zwróci na ten temat uwagę. :)

Nie nawidzę szkoły głównie za wczesne wstawanie. 2 razy w tygodniu mam na 7:10 i jestem zmuszony wstawać przed 5 aby zdążyć, mam dość.

Po obejrzeniu tego odcinka jestem pewny, że spróbuję pokazać go nie znajomym z klasy, czy lepszym nauczycielom, a całej szkole lub nawet wszystkim szkołom w mieście. Ten film wytyka prawie każdy poważny błąd szkoły i dodatkowo można tutaj dodawać jeszcze więcej argumentów za lub wzmacniać te obecne tutaj (np. dodając, że w stanach zjednoczonych nie ma prac domowych, a jest tam już i tak wysoki odsetek ludzi, którzy są zestresowani szkołą) Czuję jakbym mógł coś z tym zrobić, coś zmienić... Ale wiem, że zaraz to minie, a w poniedziałek znowu będę musiał iść do tego pierdolnika marnować czas siedząc w ławce i prawie zasypiając zamiast w końcu usiąść do nauki programowania, którą tak właściwie porzuciłem od początku roku szkolnego, bo jest zbyt wymagająca na dni robocze. Cóż, zostało chyba tylko obalenie rządu i zmiana tego głupiego systemu w Polsce i namawianie do zmiany w innych krajach xD To się nigdy nie stanie...

Bardzo cenny materiał. System edukacji stoi w miejscu od ponad 100 lat. Nie zostały przeprowadzone żadne zmiany mające na celu poprawienie jakości nauczania oraz życia uczniów. Świetnie wymieniasz absurdy naszego systemu i jestem ci za to wdzięczny bo mogę dzięki tobie porozmawiać o tym filmie z nauczycielami i innymi uczniami.

W końcu po tylu latach powstał materiał o tym dramatycznym systemie szkolnym. Nic się nie trzyma kupy. Masa stresu, zadań, ocen aby później wypchać Cię w świat pracy, w którym okazuje się, że gówno potrafimy bo nie mamy masy umiejętności. Jak opuściłem szkolne mury już chwilę temu to okazało się, że najważniejsza jest w każdej pracy ( o ile nie mamy jej wymasterowanej) chęć nauki, sposób przekazywania wiedzy, czy dana praca koreluje z naszymi wrodzonymi"talentami", czy środowisko w pracy jest sprzyjające nauce nowej pracy. Fantastyczny materiał, mam nadzieję, że zostanie rozpowszechniony w szkołach. Co do zdemonetyzowania filmu- po takim materiale to wykupie patrona. Pozdrawiam i mam nadzieję, że ten film nie zginie

Super by było gdyby ludzie co są odpowiedzialni za system edukacji obejrzeli ten materiał i wyciągnęli z niego wnioski

Ja osobiście zacząłem się uczyć na poważnie, z pełnym zaangażowaniem, dopiero na studiach prawniczych. Zasadnym jest podkreślić, że był to mój CZWARTY kierunek studiów. Gdy odkryłem pasję i zacząłem dostrzegać, dlaczego uczę się konkretnych zagadnień, po co mi to, wtedy emocje i moje nastawienie do nauki zyskały pozytywny charakter. W szkole czy to podstawowej, czy średniej, czy na innych kierunkach studiów, szedłem po najmniejszej linii oporu, imprezując, grając w gry i szlajajac się po mieście z kolegami. Nie dostrzegałem celu w angażowaniu się w szkołę. Tego w mojej opinii brakuje - nikt nigdy nie tłumaczy dzieciom, czym w ogóle jest aspekt celowościowy.

jeśli chodzi o kwestie wczesnego zaczyna nią szkoły to może jest to spowodowane tym, że rodzice mają zazwyczaj na wczesne pory do pracy, a młodsze dzieci same się do szkoły nie przygotują, trzeba je ubrać, ponoć im, odprowadzić, także tutaj to w sumie zrozumiałe. Ale za to uczniowie z techników i innych wyższych szkół powinni zaczynać o późniejszych porach.. Pamiętam jak nauczyciele grozili uczniom że albo nie podchodzą do matury ale za to nie bedą powtarzać ostatniej klasy, albo zapiszą się na egzamin maturalny, ale dany nauczyciel ich "udupi" z tego danego przedmiotu. Należałam do tych lepszych uczniów ale zawsze szkoda mi było moich znajomych, którzy byli w ten sposób traktowani...

Ile ja miałem wojen z moimi starymi dlatego ze uczyłem się tego co chciałem z youtube i mialem wyjebane w to co jest w szkole. To jaka wiedzę przydatna do życia samodzielnie nabyłem z youtube, potem z książek- nie nawidziłem czytać podczas nauki w szkole, a teraz kocham. Dodatkowo potrafię nówić w 2 językach obcych. Internet jest najważniejszym wynalazkiem ludzkości

E learning to najlepsza rzecz jaka spotkała mnie od początku edukacji

Jedyne co dała mi szkoła to to że poznałem naprawdę spoko ludzi z którymi łączę się w szkolnej niewoli. Mam nadzieje że nowe pokolenie powstanie przeciwko temu systemowi.

Jestem pod ogromnym wrażeniem tego materiału. Wszystko przedstawione dokładnie tak jak to było za czasów moich lat w liceum. Cieszę się, dzisiejsza młodzież, może skorzystać z przekazywanych tu informacji. Niestety trzeba być niesamowicie silnym psychicznie aby bez szwanku przeżyć czas edukacji i niestety nie każdemu się to udaje. Pozdrawiam gorąco i życzę więcej tak dobrych filmów. :)

Obecnie jestem w klasie maturalnej pewnego dość wysoko notowanego technikum na profilu technik-informatyk i powala mnie jak celny jest ten materiał. Przypominam sobie drugą klasę(kiedy jeszcze była w trybie stacjonarnym) gdzie przez dwa dni odbywało się 9 godzin lekcyjnych(jeden dzień na 8, drugi na 9 jeśli dobrze pamiętam) a następny dzień "jedynie" 8 godzin, ponieważ trzeba było gdzieś upchnąć przedmioty zawodowe a do tego w klasie 2 i 3 odpadał po miesiąc nauki przez praktyki zawodowe, w tamtym okresie wszyscy jechali na 3 lub 4 godzinach snu a popularnym żartem było podchodzenie do okna i zachwycanie się "pięknym zachodem słońca"(zima więc ciemno robiło się chwilę po 16). W tamtym czasie nie byłem w stanie robić niczego konstruktywnego, o nauce nawet nie wspominając. Nauczanie zdalne było, dla mnie osobiście, wybawieniem ponieważ dnia nie rozpoczynał ból głowy i tańczące w niej papieże, okazało się nagle, że materiał którego nie rozumiałem na lekcjach jestem w stanie samodzielnie pojąć, bez większych problemów, korzystając z materiałów dostępnych w internecie. W zeszłym roku dzięki temu, że przycisnąłem kurs CCNA udało mi się nawet znaleźć entry-level posadę w zawodzie by móc dorabiać w weekendy czy święta i nie jestem w stanie kompletnie zrozumieć twierdzenia jakoby praca miała spowodować, że zatęsknię za szkołą. W firmie w której pracuję czuję, że ludzie podchodzą do mnie poważnie i szanują mój czas a nie traktują jak debila który nawet nie jest w stanie stwierdzić kiedy naprawdę musi skorzystać z toalety. System szkolnictwa jaki mamy jest skrajnie patologiczny i prowadzi do wyniszczenia ludzi którzy do niego trafiają, nie da się zrealizować wszystkich założonych przez program aktywności tak by pozostała sensowna ilość czasu i energii na życie prywatne. Nierealizowanie wszystkich powierzonych zadań szkolnych jest po prostu konieczne by mieć jakąkolwiek możliwość osobistego rozwoju, jednak przez wielu nauczycieli jest to traktowane jako lenistwo. Jestem ciekaw ile jeszcze pokoleń będzie musiało przejść przez tą maszynkę do mielenia. Absurdalne jest też dla mnie twierdzenie, że młodzi ludzie przesadzają z przemęczeniem szczególnie, że w szkole do której uczęszczam jest kilka historii samobójstw(pewnie szkoła nie była jedynym czynnikiem ale jestem w stanie się założyć, że dołożyła do tego parę cegiełek).

Z odcinka jest prosty wniosek - szkoła jest do dupy. I bardzo się cieszę, że mam już ten etap życia za sobą.

8:35 3..... 3 to mogą być sprawdziany, ale za to kartkówek może być naprawdę wiele. W pewnym momencie nauczyciele musieli ciągle przekładać testy bo taki przepis... Wiecie jak poradzili sobie z problemem ? Zamiast sprawdzianów zaczęli robić długieee kartkóweczki ;) "Macie dużo kartkówek ? Ale ten przedmiot też jest ważny" ~ prawie każdy nauczyciel

Jak w klasyku internetu: - co wyniosłeś ze szkoły? - oprócz depresji i choroby psychicznej? Kilka kabli RJ45 :D jak ja się cieszę że to gówno skończyłem

Fajny film, treściwy i bardzo dobrze wyjaśnia problem, jak dobrze że za 1,5 roku kończę to więzienie.

Można dodać jeszcze że szkoła nasza opiera się na złym sposobie uczenia, jako że zawszy uczymy się do matury, a nie żeby się nauczyć. Czyli stosowany jest tu stres, strach i kara za błędy, aniżeli nagradzanie za naukę przydatnych w życiu rzeczy.

nie dawno temu dostałam okresu na lekcji matematyki ale nauczycielka nie pozwoliła wyjść do toalety bo bym nie wiedziała co robimy na lekcji później byłam wyśmiana ze względu na czerwona plamę na spodniach przez nią sama

Zgodzenie się z tym filmem to za mało! Mam nadzieje, że trafi on do kogoś mądrego z naszego rządu i może w końcu ktoś zajmie się tym tematem, bo to co dzieje się w polskich szkołach to już naprawdę przesada.

Najgorsze jest to kto publikuje te słowa. Publikuje je zwyczajny człowiek zainteresowany wiedzą a nie Minister Edukacji Narodowej z którego ust właśnie powinny padać takie słowa,wysuwane powinny być takie innowacje.Niestety zatrzymaliśmy się na XVIII wieku i prawdopodobnie przez wiele lat ten system bedzie tak wyglądał.I to jest straszne

w podstawówce jakoś tam się uczyłem. W gimnazjum miałem wyjebane po całości a w technikum zachorowałem(co ciągnie się do dziś) przez stres i negatywne emocje. Zawsze przed wyjściem do szkoły, czułem stres, biło mi mocniej serce, uczucie pieczenia w klatce piersiowej i brak apetytu. Teraz pracuję w zawodzie i wszystkie te objawy które wypisałem wyżej zniknęły. Po za chorobą niestety(jednak się bardzo złagodziła). Uświadomiłem sobie jak bardzo szkoła wyniszcza człowieka od środka nie ważne czy jesteś na wyjebce czy się starasz. Ważne by po szkole odnaleźć się w życiu a nie poświęcać swoje ~20 lat życia tylko w szkołę bo po tym może się okazać, że nie było warto.