Złość - dlaczego jej nie wyrażamy? Dr Agnieszka Kozak i dr Małgorzata Torój 

Moja trudność z wyrażeniem złości wzięła się z wychowania, zawsze miałam być posłuszna i uległa, zawsze byłam grzeczną dziewczynką, co się nigdy nie złości. To skutkuje do dzisiaj... i faktycznie odnajduję się w tej wypowiedzi, że np. w relacji w pracy stawiam się w gorszej pozycji, moje granice są przekraczane, a ja nie potrafię zareagować od razu, jakby mnie coś paraliżowało. Praca nad sobą jest bardzo trudna....

W moim przypadku barierą jest lęk przed utratą relacji, przed stratą tego, co się już udało zbudować. Wolę (niestety) ponieść ofiarę, zgodzić się na trud i ustępstwo, niż stracić to, co mam. Zauważyłam przy okazji, że relacja niestety nie jest partnerska - że na starcie postawiłam się niżej. Szkoda, że dopiero teraz trafiłam na ten odcinek, bo tak jak zauważyłyście, im dalej się w to brnie, tym trudniej jest upomnieć się teraz o równość w relacji. Ale czuję w sobie jakąś odwagę i chęć podjęcia tego tematu z osobą, z którą jestem w relacji. Myślę, że to ma szanse się udać :) Dzięki za tak rzeczowe filmy i przede wszystkim za prosty język przekazu.

Odpowiadając na Pani pytanie: dlaczego mam problem z okazywaniem złości - powiem, że to dlatego, że w dzieciństwie stosowano wobec mnie przemoc fizyczną. Moja mama mnie biła (czasem po takim laniu miałam wręcz siniaki na ciele) W dzieciństwie nie umiałam się obronić przed moją mamą. Czułam się "spacyfikowana" jej siłą i agresją...Właściwie bałam się wszystkich ludzi większych ode mnie. Teraz jestem już dorosła i duża :-) a dalej nie potrafię używać swojej ewentualnej złości. Zawsze wydaje mi się, że jestem słabsza niż ktoś z otoczenia i "przegram" w takim starciu. Zatem mam zapisany w pamięci smak tamtej przegranej... Boję się cudzej złości i na wszelki wypadek wolę wtedy zniknąć. Wybieram zniknięcie niż jakąkolwiek konfrontację.

Wspanialy i ważny temat. Dziękuję ❤.

Dziękuję. Ja tak mam, zawsze mi zabraniano złościć się. Byłam karana. Myślę, że obecnie również w chwili stawiania granic jestem karana milczeniem. To często mnie niszczy. Boje się milczenia ...

Witam. Bardzo dziękuję. Zrozumiałam siebie. To największy cud. Tłumiona moja złość to głównie strach przed stratą relacji. Ale widzę dziś że to wielki błąd. Nie jesteśmy sobą tylko "zadowalaczami " innych.. Jeszcze raz dziękuję

Jaki ważny dla mnie temat, dziękuję! Najbardziej rezonuje we mnie wspomnienie o poczuciu bycia nie-okej, podczas gdy inni są okej. Przepraszam, że czuję złość, przepraszam, że jestem podekscytowana, przepraszam, że żyję... Ogólnie wiele z tego, co czuję, lub jak się zachowuję, jest "nie-okej", bo może się nie spodobać innym, mogę przez to zostać odrzucona. Pamiętam z dzieciństwa, jak podczas napadu złości wystawiono mnie za drzwi domu, a tam zawstydziłam się obecnością sąsiadki. Albo jak później mama mówiła mi, że jestem nienormalna, chora - czyli przewrażliwiona w swoich myślach i spostrzeżeniach. Teraz naprawdę trudno mi sobie zaufać, a przede wszystkim zyskać takie poczucie wewnętrznej spójności i osadzenia w sobie. Bo nie wiem, co powinnam czuć i jak się zachowywać. Co jest w rzeczywistości okej, a co nie... Pozdrawiam serdecznie

U mnie wybrzmiało to, że boję się wyrazić złość, żeby nie stracić relacji. Myślę, że muszę ciągle zasługiwać, żeby mnie kochano. Wiem, to z dzieciństwa ale trudno jest się tego wyzbyć i umieć walczyć o swoje dobro i chciałabym umieć też stawiać granice w mojej przestrzeni. A teraz, to mam takie wrażenie, jakbym ja była otwarta księga i każdy może mnie czytać, natomiast ja boję się dotknąć czyjejś okladki. Dziękuję Pani z serca. Pozdrawiam serdecznie.

Świetny, mocny wykład. W moim przypadku problem z wyrażaniem złości wynika z lęku przed : utratą relacji, odrzuceniem, odejściem od społecznie akceptowanego wizerunku osoby opanowanej, lubianej, bezkonfliktowej. W odbiorze społecznym i w rodzinie złość odbiera się jako przejaw agresji i kłótnię, albo chce się tak odbierać, bo jest to najprostszy sposób na tzw. zamknięcie ust drugiej osobie. Takie postrzeganie złości jest więc narzędziem nacisku, dostrzegam ten mechanizm i nierzadko mu ulegam. Obserwuję też, że biorę odpowiedzialność za reakcje i uczucia drugiej strony, a nie powinno tak być, jest to męczące i ograniczające. Niepokoję się także, że mogę wyzwolić jakąś niepożądaną reakcję w drugiej osobie. Cieszę się, że następne spotkanie będzie o tym, jak zdrowo wyrażać złość ❤️ Ps. Pani Agnieszko, w jaki sposób człowiek może podjąć wysiłek wewnętrznego scalenia siebie (oprócz zbudowania zdrowego Dorosłego, Dziecka i Rodzica w sobie) i jak czerpać w tym procesie np. z "Dezintegracji pozytywnej" Kazimierza Dąbrowskiego? Czy może Pani o tym zrobić filmik (w przyszłości).

W moim przypadku nie wyrażam złości, staram się ją przemilczeć, ponieważ boję się utraty bądź pogorszenia relacji, bądź braku akceptacji mojej osoby. Bardzo ciekawa rozmowa Dziękuję. Pozdrawiam.

Muszę ten odcinek ,,przepracować,, 🙂 bo mimo,że wiele ze sobą zrobiłam to temat dla mnie dalej aktualny. Wszystko ,wszystko pasujące do siebie jak dobrze skrojone puzzle. Jak poradzić sobie z bierną agresją partnera, rodzica,dziecka,sąsiada... Bo to dotyczy wielu osób,które nie potrafią przyjąć do siebie ,że ktoś ma granice,swoje zdanie ,swój punkt widzenia i swoje emocje, Swoje przez duże ,,S,,... Dziekuję za ten odcinek. Słuchałam dwa razy i wysłucham jeszcze raz...♥️

❤ w odpowiedzi na Pani prośbę - najtrudniej jest gdy z drugiej strony spotykamy się z agresją i przerzucaniem odpowiedzialności np. „Znowu zaczynasz awanturę” Dziękuję

Ten kawałek, gdzie nie wiem kiedy i gdzie u mnie ta złość się pojawia,czy powstaje, bo nie znam wlasnych granic. Bo tak jest od zawsze, od dziecka, że każdy wie lepiej co powinnam, co należy, jak mam się czuć. Dziękuję jesteście cudowne i wasza praca pomaga i tłumaczy tak wiele zachowań...dziękuję 💚🙏

Mysle, ze szystkie te powody nie wyrażania złości gdzieś tam się przewijały u mnie w domu i u innych z obserwacji. Po pierwsze jest nie danie prawa przez rodzica aby tę złość wyrażać, to niestety pokutuje w zyciu dorosłym i w relacjach z autorytetem ale i tez w tzw rownych relacjach. U mnie w domu, jeśli tę złość się już wyraziło, to raczej nie spotykała się z wysłuchaniem i uszanowaniem, tylko była interpretowana jako atak, lub spotykala sie z atakiem. Na pewno ma to związek ze sposobem, w jaki ta złość była wyrażona (czyli już raczej w formie agresji niż wyrażania złości), a brak umiejętności wyrażania tej złości zwiazany jest z nie uświadomionymi granicami. Na pewno tez obraz siebie tez jest tu istotny, myślę że u mnie hamulcem wyrażania złości jest aby zachować obraz osoby opanowanej (choć w środku się często we mnie gotuje), być może tak też bylam zaprogramowana (oczekiwania spoleczne). Od kad zaczęłam odkrywac swoje granice i swiadomie nadawać sobie prawo do stawiania ich, tez i poczucie winy powoli ustępuje. Bardzo ważne jest tu budowanie zaufania do siebie i własnych potrzeb i także stawianie ich na równi z potrzebami innych. Oczywiście wielka nauka życiowa jest jak te potrzeby wyrażać i obstawać przy nich, nawet jak spotkają się one z dezaprobatą. Dziękuję za wspaniałe materiały i tematy jakie tu Panie poruszają, bardzo mi są pomocne aby poukładać sobie rzeczy w głowie i wziąć odpowiedzialność za siebie i swoje emocje, pozdrawiam serdecznie xx

Uwielbiam wasze rozmowy. Duzo mi.pomogłyście. wszystko jest prosto wytlumaczone. Duzo sobie uswiadomilam dzieki waszym videoblogom. Dziekuje Wam; ) xx 😘

Ten filmik to kopalnia wiedzy

Dla mnie najważniejszy był kawałek o odpowiedzialności za emocje - kiedy byłam mała, słyszałam od mamy: - "Ja się nie chcę na ciebie złościć / krzyczeć, nie lubię się na ciebie złościć / krzyczeć, ale ty się czasem tak zachowujesz, że ja po prostu muszę." - "Jak jestem zdenerwowana, to muszę się wykrzyczeć, bo inaczej stanie mi się coś złego / pęknie mi serce". - "Są domy, w których ludzie na siebie nie krzyczą. No tak, ale tam dzieci inaczej się zachowują..." - "Znowu przez ciebie muszę się złościć / wstydzić / nie będę mogła spać." Kiedy opowiadałam mamie o tym, co ktoś mi powiedział, czy jak mnie potraktował (chodziło o nieprzyjemne sytuacje), to słyszałam: "A co ty takiego zrobiłaś, że ten ktoś tak do ciebie powiedział?!?" Przez to bardzo długo bałam się czyjejś złości i innych negatywnych emocji - nie uczono mnie, że one są sprawą innych ludzi, tylko brałam wszystko bardzo do siebie. Stąd się bierze urazowość. A kiedy mówiłam mamie, że na mnie krzyczy (np. w odpowiedzi na pytanie, czemu jej o czymś nie powiedziałam), to słyszałam: "Przestań robić ze mnie despotkę, przestań robić ze mnie tyrankę, przestań udawać, że się mnie boisz." Najgorsze było właśnie zaprzeczanie: "Kiedy ja tak do ciebie powiedziałam?!", "Ja nic takiego nie pamiętam", "Coś ci się pomyliło", "Musiałaś mnie źle zrozumieć / z kimś pomylić", "To się tak mówi" oraz moje ulubione "Przestań mi wypominać!" i "Ty też na mnie krzyczysz!". Mam wrażenie, że ona chce móc krzyczeć i złościć się, ale żeby jej o tym nie mówić, nie uświadamiać, bo to już jest "znęcanie się", tylko przyjmować i zachowywać się jakby tego nie było.

Dla mnie ciekawy był ten kawałek o tym, że nie jesteśmy "odpowiedzialni" za czyjeś emocje. Jest to dla mnie novum.

Bardzo ważne, kolejna odpowiedź na nurtujące mnie pytania. Mam właśnie taka sytuację, że staram się spokojnie, ale stanowczo wyrażać opinię, ale wychodzi z tego sprzeciw, który jest odbierany jako agresja. Oczywiście w wielkim skrócie. Ponieważ zwykle jest to dłuższa wymiana zdań i ostatecznie ogarnia mnie frustracja i zdaję sobie sprawę, że jest we mnie złość, na pewno jednak nie mam złych intencji.

Dużym problemem blokującym wyrażanie złości u mnie to: 1. Utrata "statusu" bycia grzeczną, miłą i bezkonfliktową. Utrata "uznania" i bycia lubiana przez innych. 2. Wchodzenie do relacji "ja nie Ok, Ty OK"

Kocham Was obie Panie słuchać :), najlepszy duet Pani Agnieszko, świetnie się uzupełniacie w wypowiedziach, jest konkretnie i zrozumiałe, po prostu przyjemność słuchania Was i oglądania i doskonały przekaz:)

Wasz vlog wyświetliło mi dosłownie w kilka sekund po tym,.jak poczułam totalne zniecierpliwienie tym, że nie wyrażam złości, która mnie rozsadza. Nie sżukałam informacji na ten temat, nic nie sugerowałam netowi. Włączyłam telefon a tu bach. Żyjemy w grze, mam dowód. Program podsyła dane. Fascynujące i tchnące zgrozą. Ale to oznacza, że możemy kreować rzeczywistość. Kreować na tyle na ile ta gra pozwala, oczywiście. Za kontent dziękuję z serca, zastosuję w mojej grze. Im więcej "suplajów", tym dla mnie korzystniejsza rozgrywka. Czy też kreacja. W kwestii momentu z trudnością wyrażania złości i tego, w czym widzę swój problem z nią związany, to owe prawa innych, ponad moimi. Odkładanie siebie na półkę, ponieważ inni są tacy bezbronni, potrzebujący, a ja mam zasobów od groma, korzystajcie, jedzcie i pijcie wszyscy. Konsekwencją jest realizowanie cudzych potrzeb i frustracja, ponieważ nie dostaję oczekiwanego odwzajemnienia, choćby w postaci doceniania swojego oddania.

Złość była negatywną emocją, spotykała się z odrzuceniem, a nawet strachem ze strony odbiorców emocji ...ale zauważyłam też że złość jest dla mnie związana z utratą kontroli...ktoś kto się złości to ten który nie potrafił zapanować nad swoimi emocjami..

Wyrażanie złości najtrudniejsze jest z powodu wewnętrznego krytyka, który od razu wyjeżdża z tekstami matki (prawdopodobnie narcyz ukryty, ale na pewno kretynka) słyszanymi przez wiele lat, typu: panuj nad sobą, jesteś nieobliczalny, a co ty się tak złościsz?, chyba masz zły dzień, spójrz na siebie w lustrze jak ty wyglądasz (w czasie złości), cały kipisz, to nie jest powód do złości, nie dramatyzuj, o co Ci chodzi?, ile w tobie złości/nienawiści, coś ty taki wrażliwy, nie zachowuj się jak baba, itd. Jest jeszcze perełka, którą z uwielbieniem stosowała jej matka (to już typ narcyza gwiazdy) szczególnie moim zdaniem niebezpieczna bo powodująca poczucie winy, zamykająca usta, ustawiająca w roli ofiary i zmuszająca do zdradzania siebie a mianowicie: "Bądź miły, daj się lubić". Czyli, jak nie będziesz zaspokajał potrzeb innych z uśmiechem na ustach to nikt cię nie będzie lubił, będziesz sam całe życie, będzie ci ciężko i będzie to tylko i wyłącznie twoja wina. Babka była szczególnie niebezpieczna, intrygantka, kłamca, mówiła to co chciałeś/potrzebowałeś usłyszeć np, opowiadając się za tobą w konflikcie, żeby za chwilę robić to samo odnośnie drugiej strony. Zawsze się stroiła na pokaz, udawała że ma więcej niż faktycznie i takimi tekstami oraz zachowaniem, rozstawiała wszystkich jak pionki na szachownicy. Na szczęście zerwałem z nią kontakt parę lat przed jej śmiercią, mówiąc otwarcie, że jest fałszywa ale i tak nikt z rodziny nie potrafił tego zrozumieć będąc dalej pionkami na jej szchownicy. Niestety wraz z jej śmiercią nie zniknęły problemy, które naprodukowała za życia. Jedynie nie produkuje nowych.

Nigdy nie okazywałam złości, dziś już wiem że to nie ratuje związku. W moim dziesięcioletnim małzeństwie nigdy nie było kłótni. Unikałam jej jak ognia bo w moim w rodzinnym domu była przemoc i fizyczna i psychiczna. Gdy już odważałam się na złość mój ówczesny mąż z łatwością potrafił wzbudzić we mnie poczucie winy... Minęło wiele lat, dziś wiem że złość nie jest zła. Mimo to nie nie oswiiłam jej. Potrafię zawalczyć o innych ale gdy chodzi o mnie staję się tamtym bezbronnym dzieckiem...

U mnie to, że się stawiam z automatu niżej w relacji na pewno jest jedną z ważniejszych przyczyn, że tej złości nie wyrażam. Nawet spisując swoje przekonania na temat złości, zorientowałam się, że najmocniej wybrzmiewa: „złość się nie opłaca.” To znaczy, że dla mnie złościć się to znaczy zużyć mnóstwo energii i nie osiągnąć rezultatu. Mocno też poruszył mnie wątek utraty przywileju. I chęci utrzymania iluzji relacji. Faktycznie bardzo często podtrzymuję iluzję, często chyba dlatego, że nie mam zaufania do siebie, że mówię sobie - może nie masz racji, może coś ci się wydaje, może jutro będziesz inaczej patrzeć na ten związek. Och, dużo wątków, dużo wglądów, ważna rozmowa. Dziękuję.

Rany, jaki mocny kolejny wykład I jakie prawdziwe słowa.... ❤️

Obawa przed wyrażaniem złości bo boje sie zranienia uczuć mojej mamy i tego że przez to poczucie się gorzej, bo odkąd ja żyje mama choruje na paskudna chorobę. Więc ten strach, lęk przed jej gorszym samopoczuciem w wyniku mojego okazania emocji jest tak duży że lepiej czasem coś przemilczeć, "dla świętego spokoju"... Dla mnie bardzo ważny aspekt do poszerzenia tematu

Za okazywanie złości byłam karana często biciem, więc kojarzę ją z agresją jej odbiorcy. Złość kojarzy mi się z agresywnym zachowaniem, nie wyrażam jej bo boję się reakcji drugiej strony, odrzucenia. Nie chcę robić afery i być postrzegana jako taka, której wszystko przeszkadza... Cudowna rozmowa, dziękuję ❤

W moim domu zawsze było dużo przemocy. Słownej i fizycznej, do tego nakazywanie bycia grzeczną w każdym aspekcie i ciągle wypominanie, że jestem niegrzeczna, że nie mam prawa narzekać, że inni mają gorzej. A w tle? Kochająca się rodzina. Rodzice, którzy kochali, ale okazywali to w dość osobliwy sposób... trudna relacja między rodzicami, brak zrozumienia dla mnie. I dziś dorosła ja, ktora przez pierwsze lata małżeństwa nie potrafiła zakomunikować mężowi, że coś mi się nie podoba, że chciałaby inaczej, brak asertywności w każdej dziedzinie, nieadekwatne poczucie własnej wartości, niezrozumienie siebie, nierozpoznawanie emocji, potrzeb i granic. A kiedy złość już wylewała i wylewa się uszami, oczami i całą mną - krzyczę, to moja obrona od zawsze, krzyczę bo nigdy nikt nie słuchał i teraz też mam poczucie, że mąż nie słyszy, dzieci nie słyszą. Czasami jestem przerażona i zostają tylko łzy, jak wtedy kiedy byłam małym dzieckiem i nastolatką.

Bardzo się cieszę, że mogłam tutaj dotrzeć❣ Jestem wdzięczna za przygotowany przez Panie materiał🙏💫 Ja bałam się konfliktów ze strachu przed utratą relacji... bo brak miłości boli. Wstydzilam się pokazać siebie prawdziwą, bez przypudrowanego nosa, bo jestem brzydka, bo "brzydki nie jest godzien ładnego uczucia". Nie wiem dlaczego poszukiwałam tych uczuć tylko na zewnątrz siebie i wobec innych tylko miałam to wymaganie jednocześnie siebie karząc bólem za każdy grymas na twarzy innego pod moim adresem. Teraz potrafie zauważyć jak ten "inny" jest doskonalym odbiciem tego Ja we mnie 🥰

Nie wyobrażam sobie chodzić na paluszkach wokół osób, które przekraczają moje granice... Nie mam problemu z wyrażaniem złości i nigdy z tego powodu nie straciłam relacji, ani pracy... jeśli ktoś się obraża na nasz sprzeciw i ochronę swoich granic to niech spada... Nie chciałabym aby ktoś mi bliski ukrywał swoją złość przede mną, chciałabym wiedzieć co mu przeszkadza, aby więcej tego nie robić. Fajna rozmowa, pozdrawiam

Ja nie wyrażałam złości, by nie dokładać komuś zmartwień. W dzieciństwie blokowałam złość, nie mówiłam o swoich problemach, potrzebach, bo czułam się odpowiedzialna za emocje mamy. (Moja złość, moje potrzeby, moje problemy = ciężar dla mamy). Chroniłam mamę, bo bałam się, że kolejny problem ( =ja ) spowoduje, że się całkowicie załamie. Czasem myślałam nawet, że może umrzeć. Wcześniej zmarł tata. Ten strach powodował, że całe życie udawałam , że jest wszystko w porządku, a w rzeczywistości czułam się opuszczona. Może w ten sposób zapewniałam sobie pozorne poczucie bezpieczeństwa? Zauważam, że do dziś mam trudności z wyrażaniem złości, nie mam odruchu obronnego. Czuję jakby mnie paraliżowalo, zastygam. Myślę też że zastępuję złość smutkiem, żalem, płaczem z powodu bezsilności. Mam trudności z tupnieciem nogą i postawieniem granicy. Złość przychodzi po czasie, ale jest skierowana często na samą siebie, że nie umiałam zareagować w danej chwili.

Wspaniała rrozmowa. Niesłychanie pouczająca. Te życiowe przykłady super!

Jestem niesamowicie wdzięczna za tę rozmowę. Mam ogromny problem z rozpoznawaniem złości. Często unikam konfliktu ze strachu, bylam świadkiem przemocy w złości, przekraczano moje granice niemal bez przerwy, przez rodziców, siostrę, wujków czy rówieśników. Aby uniknąć konfrontacji i byc niewidoczną czyt. bezpieczną zagryzam zęby i tłumię złość.

Każdy przejaw niezadowolenia, upomnienia się o siebie był karany agresją. To przekłada się teraz na wszystkie dziedziny życia. Siedzę cicho, bo nie umiem wyrazić swoich granic, zawsze jest pretensja w głosie. Ludzie to wykorzystują, a ja jestem samotna, bo nie umiem zadbać o swoje granice. Kiedyś byłam świadkiem rozmowy sąsiadki z mężem -"przestań, bo mnie denerwujesz" - powiedziała to spokojnym głosem, bez cienia złości, pozazdrościłam jej tego. Ja nawet do niedawna nie wiedziałam jaki kolor lubię, nie wiedziałam jaki on powinien być, aby partner był zadowolony. W pracy też wszyscy wchodzą mi na głowę.

Równie ciekawa rozmowa o złości to "Złość-co się pod nią kryje". Zarówno rozmowy z p. Małgorzatą, jak i filmiki nagrywane solo:) - oglądam, korzystam, bardzo wartościowe i potrzebne!

Balam sie matki od kiedy pamietam… nie mam kontaktu od lat… Dzieki za przekaz, ciezki ale potrzebny i wartosciowy. Duzo mnie zdrowia i odwagi kosztowalo aby do tej swiadomosci dojrzec. Nie zyje w iluzji.

Wszystkiego najlepszego z okazji Świąt Bożego Narodzenia dla Pani i dla Wszystkich ♥️💙🌟❄️🎄🧡

Dziękuję za kolejną super rozmowę!

Odpowiedzialność za czyjeś emocje, schemat "Ty OK, ja nie OK" oraz nieznajomość swoich granic to główne powody niewyrażania złości przez moją siostrę 🤭

Dziękuję za ten wspaniały i bardzo potrzebny przekaz. Wiele lat mi zajęło zbadanie mojej złości (skąd się wzięła i dlaczego chwilami wybucha tak mocno). To bardzo złożony proces - ma wiele zależności. U mnie tak było (bo już jest wiele lepiej) wpływ miały: zależność, przemoc a co za tym idzie lęk, niemożność wyrażania własnego zdania, brak poczucia własnej wartości, branie do siebie wszystkiego (przejmowanie się wszystkim). Wiem że to dużo ale tak w życiu bywa i dlatego ten proces trwał długo i nadal się uczę 😉 dziękuję za mowienie o złości - to takie ważne. Kiedyś myślałam że złość to coś we mnie złego. Ale odkąd postanowiłam ją poznać i z nią porozmawiać "skad jest i czego ode mnie chce" to zupełnie inaczej na nią patrzę. Jest częścią mnie

Pokrzepiający temat🌹🤗🫶

Dziękuję za uświadomienie częsciowej iluzji relacji z mamą, gdzie obawiam się być czasem szczera, żeby nie sprawiać jej zawodu...

Mam trudnosci okazywac zlosc bo mam trudnosci z rozpoznaniem swoich granic i stawianiem ich i co bardzo Mnie poruszylo To rozpoznanie swoich potrzeb i szanowaniem ich na rowni z potrzebami innych . Dziekuje za bardzo wartosciowy Material

Swietna dyskusja i przedstawienie istoty zlosci. Dziekuje!

Jak zawsze niesamowity wykład pokazujący sedno problemu, dający inspiracje i motywacje aby się zatrzymać i porozmawiać ze sobą i z tym co w środku. Nie wyrażałam jej choć bardzo dawała mi się we znaki przede wszystkim ze strachu przed utratą relacji. Wolałam tłumić to co się we mnie działo (złość pojawiła się z nie zgody na złe traktowanie ale z uwagi, że jestem wierzącą nie "wypadało" być zezłoszczoną bo jakie dam świadectwo i usłyszę tekst "jaka z ciebie chrześcijanka...(pokutuje tendencja, że wierzącym nie wolno wyrażać "złych" emocji)). Bardzo dziękuję za odczarowanie złości. Nie musi nami rządzić

Moja trudność jak myślę na teraz to nie mogę być zła bo chcę być "fałszywie " postrzegana jako ta , która wszystko zrozumie więc nie może się złościć. Kolejno w relacji z bliskimi obawa właśnie co oni o mnie pomyślą i zaraz będę miała wyrzuty że nie powinnam się tak zachować ( zadowolenie innych!), po drugie boję się odrzucenia w relacji , takie "nie przebije się przez czyjeś zarzuty w stosunku do wyrażonej mojej złości" . Zła jestem że przekraczamy swoje granicę że się nadużywamy, że robię to bez patrzenia na się siebie i na to co mi to robi. Jesteśmy wytworem wszystkiego w co nas wtłoczono, ale zawsze jest możliwość zmiany, dziękuję 🤗

Ze zloscia mam taka refleksje ze to zamkniete kolo-rodzic nie pozwala wyrazac zlosc bo jemu nie pozwolono i nie radzi sobie emocjonalnie z czyjas zloscia i tak wychowuje dziecko. Bardzo trudne jest przerwanie tego kregu ale mysle ze warto. Bardzo lubie Pani wywiady i z ta pania Małgorzata sa moimi ulubionymi!:)

Bardzo dziękuję za ten kolejny mocny temat. Dla mnie ważnym punktem jest wstyd w wyrażaniu złości...bo jak ja mogę mieć takie potrzeby czy oczekiwania w pracy wobec przełożonego?!...takie przekonanie, że to ja mam się dostosować pokutuje we mnie i często dopiero, gdy fizycznie odchorowuje to dopasowywanie się, jestem w stanie powiedzieć w przenośni "dość " i zacząć działać jak mój własny przyjaciel dla siebie.

Nie lubię siebie, kiedy się złoszczę. Tego jak wyglądam. Bo nie odpowiada to moim wyobrażeniom o sobie, o tym jak powinnam się zachować i wyglądać. Tak złość piękności szkodzi i nie ma czym szastać

Od buddystów nauczyłam się jak pokonać osoby bardzo toksyczne.Teraz się śmieje z nich w oczy.😁

Witam😊u mnie trudność w wyrażaniu złości jest spowodowana dbaniem o uczucia innych a nie swoje

Jednym z moich powodów jest brak umiejętności mówienia z pozycji " Ja " Boję się też, że popełnie błąd i kogoś ocenie, boję się też tego, że zostanę odrzucona. Jest trochę lepiej w odniesieniu do mówienia ponieważ chodzę na terapię i " uczę się mówić - dla mnie to jest totalna nowość " Bywają też takie sytuacje w których to co mówię nie zostaje przyjęte, wówczas blokuje się i rezygnuje i wycofuje. Kurde rozmawiać i żeby się dogadać wcale nie jest takie proste. Nie mówić " Ty mnie denerwujesz " tylko "Ja się denerwuje gdy ...." Ja już wiem, że poświęcę resztę życia na naukę języka bez przemocy. Te pragnienie wręcz staje się marzeniem, oby nie obsesją.

Dzięki tej rozmowie świadomiłam sobie skąd wziął się mój lęk. Większość osób mówiło mi, że jest to obawa nieuzasadniona, przesadzam. A ja panicznie się bałam, a właściwie nadal się boję pewnej osoby. Teraz wiem, czemu tak reaguję, bo przekroczono w znacznym stopniu moje granice. Niby nic takiego, a jednak dla mnie to dużo i brak bezpieczeństwa został nadszarpnięty. Dla własnego zdrowia odeszłam z pracy.

Strach przed wyśmianiem i brakiem akceptacji dla mojej emocji złości

W moim przypadku, jest to utrata relacji. Jakże znamienne jest to branie odpowiedzialności na siebie za czyjeś emocje... nieumiejętność stawiania granic, w sumie to wszystko do kupy sprawia,że jesteśmy/czujemy się do d...y. Na szczęście już się gały otwierają i maski iluzji spadają. Pozdrawiam wszystkich serdecznie, trzymajmy się razem 😍😍😍😍💖💖💖💖

Dopiero w trakcie terapii uczę się czuć i manifestować złość, choć bywa, że czuje ją dopiero po miesiącu od wystąpienia sytuacji, która ją wyzwoliła.. mam siostrę, która była w zasadzie dla mnie mamą (z prawdziwą mamą nie miałam nigdy relacji) i ona bardzo, ale to bardzo na mnie krzyczała, a ja zawsze tłumaczyłam, że robi to z troski, z bezsilności, z miłości.. kochałam tak bardzo, że chciałam dla niej być idealna, nigdy nie zniszczyć naszej miłości, więc nauczyłam się ucieczki w ciszę i mój własny świat (na etapie dzieciństwa dosłownie stworzyłam sobie swoją własną wyobrażoną rodzine). Do dziś kiedy ktoś (lub ona) na mnie krzyczy stoję w ciszy lub uciekam w swój własny kąt, nie mówiąc w swojej obronie nawet jednego słowa - choć mam już "aż" 34 lata (książki, podcasty, kreatywna twórczość). Mama kiedy tylko byłam "sobą" w swoich emocjach, byłam na nią zła, mówiłam, że źle się czuje z czymkolwiek - płakała, obrażala i obwiniała ("jak możesz, wszystko dla Ciebie poświęciłam, jesteś niewdzięczna, ja bym tak nigdy do swojej matki nie powiedziała, wbijasz mi nóż w serce" itd itd...), więc już jak miałam kilka lat zupełnie przestałam mówić co czuje. Żadna złość nie wchodziła w grę - maratony rozpaczliwego płaczu, krzyków przeplatanych karaniem ciszą były gorsze do wytrzymania niż pozostanie ze swoimi emocjami w środku. Samotnie, ale bezpiecznie..

,, Życie i śmierć jest w mocy języka....,, Przysłów 18, 21

U mnie zdecydowanie problemem jest wchodzenie w relacje ze statusu "ja nie ok, ty ok", ponieważ zawsze miałam silny, buntowniczy temperament, co złościło moich niedojrzałych rodziców, narcystyczną matkę. Nie wolno mi było się wściekać, bo wtedy byłam złą córką, czarną owcą rodziny, karano mnie ciszą i utratą więzi oraz byłam bita, zastraszana, obrażana. Od wszystkich bliskich dookoła słyszałam życzenia urodzinowe, świąteczne żebym w końcu była grzeczna i szanowała matkę, ojca... Nie uporałam się z tym do dziś.

Wysłuchałam audycji o złości. Wróciłam nawet do poprzedniej rozmowy na ten temat. I zrobiło mi się smutno, bo to o mojej nieumiejętności wyrażania złości. Skąd się ona bierze? Osoba wyrażająca niezadowolenie czy złość w sytuacji, na którą inni się w ciszy godzą dostaje etykietkę osoby wiecznie niezadowolonej, narzekającej, problematycznej, dziwnej Jest w pewien sposób odrzucona. (Tu przed oczami mam środowisko zawodowe) Z kolei, kiedy za długo tłumię niezadowolenie, boję się, że wybuchnę, że popłynę w tej złości, że przestanę się kontrolować, że to będzie agresywne, że okażę totalny brak klasy czy kultury. A to byłoby kolejnym kamyczkiem do ogródka pt.: jestem niefajna. (A to nie byłoby miłe dla - tak wątłej - samooceny) Poza tym, czasami nie wyrażam złości, bo mam wątpliwości, czy jest ona uprawniona, czy ja nie przesadzam. (Wychodzi na to, że nie mam zaufania do siebie). Złość w stosunku do rodzica za rzeczy z przeszłości - kiedy człowiek sam zostaje rodzicem, zupełnie zmienia się perspektywa. Mając poczucie jak samemu jest się niedoskonałym (mimo dobrych chęci) rodzicem, czasami lepiej zamknąć usta. Książka o zaklęciach będzie moją lekturą świąteczną.

Dziś ten temat jest mnie bliski , nie wyrażałam złości przez wiele miesięcy przed moim partnerem , dziś to zrobiłam , trzasnął drzwiami i wyszedł 🙂 nie przyjmując faktów jak również prawdy , nie czułam się i nie czuje odrzucona jestem zełoszczona na sobie , nie czuje się winna że to zrobiłam też nie poczułam ulgi - jedynie że nie zostałam wysłuchana zignorowana , gdy wrócił poszedł spać bo czuję się źle ...kiedy mu powiedziałam że odpowiednie lub nie na moje pytania pokazanie fochów ,karanie mnie milczeniem, jest przemocą emocjonalną : powiedział znowu się zaczyna , wiem gdzie popełniłam błędy nie zamierzam tego tolerować chcę to zmienić - mimo że jest to trudne .🙂 Dziękuję 🙂 za dobry podcast , wiele mnie dał do myślenia.

Wyrażanie złości wciąż traktowane jest jako coś niestosownego, psującego relację, jako pretensje. Wolimy tłumić tę emocję, żeby uniknąć tego nieprzyjemnego uczucia brania odpowiedzialności za to, co wtedy poczuje nasz rozmówca. Naruszenie mojej granicy jest u mnie wyzwalaczem do wyrażenia złości, nie radzę sobie po wszystkim z myślą, że mnie ulżyło, a innych skrzywdziłam.

Jesli chodzi o zlosc to mi spodobal ten fragment jak pani mowila ,cytuje ,, ja jej tego nie powiem bo moja mama by tego nie wytrzymala,, i drugi fragment rozmowy ,, jak ty mozesz w ten sposob mowic do matki,, czyli musze hamowac swoja zlosc bo ktos sie z tym zle czuje.

Mam wrażenie, że w ogóle nie potrafię wyrażać złości, nie wiem jak to robić, a chyba wszystko to przez wychowanie, mama zawsze wiedziała ode mnie lepiej jak,co i gdzie,jestem najstarsza z rodzeństwa, miałam być grzeczna i zajmować się mlodszymi

Bardzo fajny wywiad 🔥❤️🙂 Rozesłałam do przyjaciół ❤️ Dziękuję i Wesołych Świąt 🌲🌲🌲🌟🌺

Najbardziej wzięty z życia film póki co 👌👌

Wow.,,żeby jej nie było smutno"..biorę odpowiedzialnosc za czyjes emocje,dlatego nie wyrażam złosci!.,,To ja mam chodzic z tym garbem?",,w tej powinnosci gubimy swoje prawa"- jej wolno ale mnie nie..?.genialne!.

Nie wyrażam złości bo łączę ją z agresywnymi zachowaniami typu krzyk, żeby nie powiedzieć wrzask. Mam krótki lont i mam tego świadomość. Nie potrafię wyczuć momentu, kiedy złość przychodzi chociaż po tym co dziś tu usłyszałam poczułam potrzebę bardziej uważnego przyglądania się sobie w wielu trudnych sytuacjach. Najczęściej są to sytuacje związane z tym, że decyzje pewnych osób interpretuję jako formę odrzucenia mnie, nie wzięcia pod uwagę - wówczas moją pierwszą reakcją jest głośne oburzenie i celowane w drugą osobę zarzuty. Kolejną sytuacją jest ta, gdy ktoś pierwszy zaczyna wchodzić na wysokie rejestry bo ja w kimś coś odpalam ( w tym wypadku najczęściej jest to mój dojrzewający syn) i tu nie zawsze potrafię na czas pewne rzeczy sobie w głowie ułożyć i też zaczynam krzyczeć. Bardzo mnie męczy ten temat. Potrzebuję zmian w sobie, ale nieraz jak próbuję to wszystko sobie poukładać to czuję sporą bezradność, jakbym jeszcze czegoś nie widziała, nie rozumiała. Mimo tego ten film jest dla mnie jakimś krokiem naprzód, bo nagle poczułam że to w co do tej pory wierzyłam, że skoro się unoszę to wyrazam złość, jest zwyczajnie fikcją. Nie jest mi z tym zbyt komfortowo, ale tylko trochę. Bardziej jednak cieszy mnie to odkrycie. Nie chcę tak reagować. Chcę zmian. Na koniec zdanie klucz - moja mama tak reagowała na tatę. Mam świadomość schematu. Chcę inaczej. Za dużo straciłam w życiu dobrze zapowiadających się relacji i prawie straciłam tę aktualnie dla mnie ważną z partnerem, nie wspominając o postępującej zgniliźnie w relacji z synem. Aczkolwiek jak pył opada my wpadamy sobie w ramiona, ale już tak nie chcę. Jesteśmy tym po prostu zmęczeni. Będę wypatrywać kolejnych nagrań... Dziękuję że jesteście💙

Czuję ciężar emocji drugiej strony gdy wypowiadam swoją złość choć staralam sie chodzić na paluszkach.. więc zdecydowanie biorę odpowiedzialność za drugą stronę... jiz od małego, gdy czułam ból gdy tata bił mame.... uczę się by tego nie robić i dlatego szczególności dziękuję za ten temat

Klatka piersiowa - czarna dziura. Cięzar nie do wytrzymania. Potęzna, skumulowana złość. Pełna tresura przez matkę. Kazdy rodzaj przemocy. Nie mogłam się skrzywić bo juz była wojna i agresja. Nie miałam prawa mówić, myśleć, czuć jako dziecko nic swojego. To co dawało mi radość było bezwzględnie tępione. Całą swoją zlość, gniew, agresję , poczucie winy ze swojego dzieciństwa przerzucała na mnie. Nigdy nie słuchała i nie widziała mnie, Manipulowała, kłamała, oczerniała - ale glosno i silnie oznajmowala, że jest taką dobrą osoba. To inni są okrutni...Teraz jako dorosła osoba noszę konsekwencje. Mimo uświadomienia sobie wszystkiego, moje cialo ciagle drży. Emanuje ze mnie niechęć, agresja, gotowość do walki kiedy ją widzę. pomalutku uczę się komunikować z ludzmi "normalnie", ale czesciej ich unikam. Ludzie i ich emocje są dla mnie ciężarem. Potworny strach w ciele...I tak...ciągle stawiam się nizej, boję się bronic i wlasciwie to nie wiem jak. Znam tylko wojnę i przemoc. I tak reagowałam jak ktoś mnie wkurzył. Albo znikam i sie chowam...

Ja tak mam od dzieciństwa kiedy nie wolno było mi się złościć,rodzice odpowiadali krzykiem albo gniewem.

Świetny poprostu świetny wykład i jaki potrzebny 🙏🍀❣️ Wyrażałam złość od dziecka - wolałam się zdrowo pokłócić jak obgadywać. Niestety rodzice którzy są ze sobą skłóceni potrafią świetnie pogrywać takim dzieckiem. W pewnym momencie zaczęłam tłumić ta złość - uznałam siebie winna czyli złość zrównałem z agresja. Byłam w błędzie wiele lat. Tłumienie złości i jej nie wyrażanie wpędziło mnie w ataki paniki. Totalnie przestałam rozpoznawać emocje zwiazane ze złością i ja wyrażać. Kiedy wróciłam do wyrażania złości bez obaw jak to mnie inni odbiorą jak to potracę relacje ,zobaczyłam jak ważne jest wyrażanie i rozpoznawanie negatywnych emocji a w tym złości. Bez tego traciłam kompletnie wsparcie samej siebie i siłę. Tam gdzie się zatraciło wyrażanie złości tak zaczelo się plastelinowe układanie osobowości. Złość jest bardzo ważna emocja. Jednak obie Panie pięknie zauważają jakie mechanizmy wstrzymują nas przed wyrażaniem złości…. Jednak podkreślam ze warto. Naprawdę warto być w życiu autentycznym i dbac o swoje emocje. Moje relacje się przetasowały. Jednak te prawdziwe, w którym mogę być sobie oraz szanuje i doceniam prawdziwość innych zostały i rosna w siłę.

nie mam slow zeby wyrazic swoja wdziecznosc za te wyklady.... wiekszosc terapeutow zamyka sie w swoim gabinecie i nie dzieli sie doswiadczeniami , z kolei webinary jeszcze nigdy mnie tak nie poruszyly jak te .. czuje jakbym przechodzila psychoterapie..genialna praca, dziekuje

jestem po kilku długich psychoterapiach psychodynamicznych, moja tłumiona złość nadal daje mi w kość i stoi za nerwicą lękową. bierze się ze strachu przed konfrontacją i konsekwencjami. w dzieciństwie był strach przed reakcją rodziców, głównie ojca. niestety nadal gdzieś to pokutuje. mam 43 lata, a wciąż nie umiem odważnie okazać złości ojcu, z którym jestem w bliskim kontakcie po śmierci mamy. mam wrażenie, że wciąż jest we mnie dziewczynka i nastolatka, która się go boi, jego agresywnych i niedojrzałych reakcji. nie chodzi o odrzucenie, zerwanie relacji, bardziej o karę. w jego towarzystwie, dłuzszym przebywaniu z nim, rozmowie, czuję się niekomfortowo i spięta. a wszystko odchorowuję fizycznie, a na dodatek przenoszę na inne relacje, w pracy, ze znajomymi pewnie też, w relacjach z mężczyznami - jestem samotna, nie wychodzi mi tworzenie związku. wszystko to wiem, a nadal nie potrafię z tym czegoś do końca konkretnie zrobić.

U mnie mocny jest trn fragment o "niepsuciu" relacji, byciu miłą. Jest też kwestia nie omówiona w rozmowie, że nie wyrażam złości jako rodzic, tzn.kiedy już pękam z gniewu to upuszczam parę, ale baardzo spokojnie i ważąc słowa. Co u podłoża? Poczucie winy za wcześniejsze zaniedbania, nie chcę też obarczać córki swoją frustracją (leczy się na depresję).

Ja kiedys wogole nie odczuwalam zlosci, bo nie wiedzialam, gdzie sa moje granice. Bylam przekonana o tym, ze moge wytrzymac bardzo duzo, bo jestem bardzo silna wewnetrznie i fizycznie. P.S. Oczywiscie im dluzej sie zyje, tym wieksza szansa na to, ze kolejne trudne doswiadczenia zyciowe naprostuja takie zludne przekonania. Kazdy czlowiek ma swoje granice! Polecam, je sobie jak najwczesniej uswiadomic i uszanowac ich istnienie.

Bardzo dziękuję za to, co Panie robią i za ten film. W połączeniu z terapią, w której pracuję głównie nad stłumiona złością, to mi bardzo pomaga lepiej zrozumieć siebie. We mnie mocno zagrało to, że zaraz po złości pojawia się lęk przed reakcją drugiej osoby - czyli tak naprawdę paniczny lęk przed koniecznością wytrzymania ewentualnej separacji wynikającej z konfrontacji. To znaczy lepiej nie będę okazywać swojej złości bo to może wywołać złość w drugiej osobie i np odrzuci mnie, obrazi się, odejdzie, nie zaakceptuje mnie w złości i ostatecznie zostanę sama sobie, co wzbudza we mnie silny lęk. Pozdrawiam serdecznie i czekam niecierpliwie na kolejne filmy! :)

Bardzo fajny wykład :)

Moim zdaniem ludzie często mają problem z wyrażaniem złości, kiedy boją się utracić korzyści z relacji z osobą, która generuje w nich złość. Czyli silny egotyzm, jeśli nie narcyzm. Drugi case to sytuacja, w której nie wyrażamy złości, bo nie ufamy sobie, że mamy prawo się złościć i nasze powody do zloszczenia wg nas nie są zasadne i/lub złość w naszej ocenie to coś niezdrowego, niewłaściwego. Często obserwuję też przywołana sytuację, że ludzie tkwią w fantazji o wspaniałej relacji, i boją się poddać te "super" relację jakiejkolwiek próbie. Nie chcą sprawdzić, czy ich wyobrażenia są prawdziwe. Wola zniknąć dla siebie, niż stracić atrapę, która jakoś tam kulawo obsługuje ich lęki i traumy. Dziękuję za kolejna świetna prelekcje. Super! ♥️😊

Ja nie mogłam wyrażać złości w relacji z siostrą, ktora pochodziła z niezgody na jej zachowanie w stosunku do mamy, bo mama bala się tego co będzie jak ja pojadę do siebie. Przy mnie siostra się hamowała, ale gdy mnie nie było krzyczała na mamę, szarpała ja, zakazywała jej się żalić do innych, twierdzącą ze przez nią źle ludzie na nią patrzą, a sąsiedzi sami pytali czemu ona tak krzyczy na tą mamę. Dużo trzeba by było pisać aby przedstawić całą historię. Nie wyrażamy czasami złości żeby chronić bliskich, którzy się boją i nie maja na tyle siły i odwagi by się temu przeciwstawić. Siostra postanowiła ze bedzie mieszkać z mamą, a mamą mimo takiego traktowania mówiła że nigdy dziecka z domu nie wyrzuci. Taka była jej wola i to uszanowałam, ale czy to było dobre rozwiązanie to nie wiem. Mam się modliła żeby Bóg ja zabrał. Trwalo to 20 lat.

Najmocniej wybrzmiało to ciało, które zapamiętało wzorzec na podstawie doświadczeń bądź świadectwa. To ciało drży przy każdej próbie wyrażenia siebie (nawet teraz gdy piszę komentarz) jednakże najmocniej gdy dochodzi do złości: własnej lub w reakcji na cudzą.

Dziękuje za ten jakże ważny i cenny przekaz. W moim przypadku ja boje się wyrażania złości gdyż boje się ze nie potrafię jej wyrażać . Obawiam sie również odrzucenia a potem wyrzutów sumienia 😢 Pozdrawiam i bardzo dziękuje ❤

Witam. Właśnie od jakiegoś czasu próbuję samą siebie przekonać do przeprowadzenia rozmowy w relacji zależnej. Wiem,że to mało dojrzałe, by tłumić emocje złości,ale to co mnie obecnie powstrzymuje to istniejąca już ,,na wstępie,, duża dysproporcja w podchodzeniu do wielu tematów, wynikająca chociażby z różnicy osobowości. Nadmienię, że jestem introwertyczką. Mam sobowość melancholik flegmatyk, a osoba w relacji zależnej jest choleryczką sangwiniczką....mój brak poczucia wartości wynikający z wychowania,wieloletniej choroby przewlekłej prowadzącej do inwalidztwa itd. oraz dotychczasowe obserwacje,,inni ,którzy tworzą z tą osobą iluzję super relacji, wychodzą na tym znaczenie lepiej,bo są komplementowani, doceniani, premiowani.....,, myślę,że w moim przypadku to mnie powstrzymuje przed okazywaniem emocji złości ,a nawet paraliżuje przed rozmową...niby się do niej skłaniam, ale jednak zwycięża strach przed pogorszeniem sytuacji....dziękuję z serca p. Agnieszko i p.Malgosiu za wszystkie filmiki...niewątpliwie naklaniają mnie do refleksji i pracy nad sobą. Pozdrawiam.

Ja tak jakby oduczyłam się wyrażać złość, bo to niczego nie zmieniało. Nauczyłam się za to dusić bezradność przez co zaczęłam wybuchać. Na szczęście bardzo powoli, ale zaczynam mówić zanim wybuchnę. Okazuje się, że jednak potrafię powiedzieć nie obrażając. To dziwne uczucie - nie nakręcać się, tylko reagować od razu

Mam trudność z okazywaniem złości, czy to w relacjach służbowych, czy prywatnych. Zamiast wyrazić, co czuję zaczynam płakać. Myślę, że w dzieciństwie byłam karcona za reagowanie tą emocją. Pozdrawiam

Dziękuję za materiał

Dziękuję ❤️ Słucha się jednym tchem 🙂 Ja mam problem z wyrażaniem złości w odpowiedni sposób jaki bym chciała , krótko mówiąc szybko wyprowadzam się z równowagi , krzyczę itd.pracuje nad tym jeszcze idzie często tak jak z automatu, reaguje jak mała dziewczynka która ma odczucie że nie jest akceptowana przez rodziców. A obrywa się moim najbliższym czyli córką i mężowi. Ja tego nie chcę i zmieniam siebie ❤️ jest dużo lepiej ale jeszcze nie tak jak bym chciała 😥

Ja nie dawałam sobie prawa do bycia "nie doświadczoną" w pracy, co nie usprawiedliwiało mojej szefowej do wykorzystywania mnie, w dodatku była to rodzina.. Pozwalałam na przekraczanie granic, żeby "nie robić afery", było to też trudne dla mnie, emocjonalnie byłam wtedy słabsza. Na koniec usłyszałam że jestem sobie winna, bo "przecież mogłam powiedzieć". Ale rozmiar zaplanowanych działań przeciwko mnie było tak duże, że do tej pory myślę o celowym działaniu. Skutek? Utrata relacji, która zawsze była nierówna, trudna i męcząca. Teraz pracuję nad przebaczeniem, już kilka lat. Dziwne to, ale jestem wdzięczna, nauczka z której wyciągnęłam wnioski, które stosuję i przekładam na różne wymiary życia. Gotowość do podjęcia decyzji jest kluczowa, konsekwencje są nieodwracalne, bo minusy tego kroku też są i będą ze mną do końca. Dziękuję 😘💕

Co utrudnienia jej wyrażanie... " bo w zyciu zakładamy maski żeby uzyskać akceptację otoczenia .. . dostosować się oczekiwań innych "

Kiedy pewnego razu okazałam swoje niezadowolenie a nawet złość usłyszałam …….. czy ty nie rozumiesz , że ja chce żyć w spokoju i nie będę z tobą na ten temat dyskutować , chce mieć spokój ……

Końcówka filmu, gdzie mówicie o tym , że trzeba najpierw zrozumieć jak wyrażać złość. Ja mam poczucie, że żyje w dwóch światach. Jeden gdzie wszyscy mnie znają ale tą inną ja, która nauczyła się żyć w światach innych, bo nie wypada, bo co inni powiedzą, bo się obrazi i ten drugi świat, kiedy zostaje sama i mogę wyrażać siebie, szkoda, że ten MÓJ świat jest taki samotny i nikogo nie umiem zaprosić do niego.

Moim problemem w wyrażaniu złości był ( wciąć bywa) wbudowany bardzo głęboko lęk przed odrzuceniem oraz odkryte całkiem niedawno uczucie bycia nieważną.

Wspaniały wyklad

❤

W odpowiedzi na Pani prośbę Nie wyrażam złości w relacjach z dziećmi, bo się obrażą. Brakuje im wiedzy o emocjach i jak na nie reagować, co doprowadza do ich wniosków, że matka jest niezrównoważona. I w pracy mie wyraża złości, bo nie chcę popsuć relacji. Jakoś tak...

W nie okazywaniu złości u mnie było spowodowane lękiem, który wynikał z zależności. gdybym nie była zależna łatwiej byt mi było wyrazić tę złość

W dzieciństwie, w okresie nastoletnim jak i w części relacji romantycznych moje próby wyrażania złości czy stawiania granic spotykały się z agresją, odrzucaniem, unieważnianiem i ośmieszaniem. Panie przelotnie wspomniały o agresji, jako groźbie zmuszającej nas do milczenia i uległości - wydaje mi się to jednak dość powszechne. Wyrażanie i przyjmowanie złości w naszej kulturze mocno łączy się z agresją, szczególnie wobec osoby kulturowo podległej (dziecka, kobiety, osób młodszych, słabszych).

Ale są osoby, które cały czas złoszczą się z byle powodu. Nie mają oporu przed pokazywaniem ciągłej irytacji nawet na bzdury i drobnostki. Od razu jest pochmurno i kwasy w relacjach. Trudno nie wpaść doły, gdy jest ciągle niezadowolenie i zliszczenue się drugiej osoby. Czasami trochę samokrytyki też przydaje się w życiu i pomyślenie o innych, których się rani swoim zachowaniem.... Bardzo potrzebna rozmowa. Pozdrawiam serdecznie 🥰🥰🥰

Po jakimś czasie kumulowania złości dochodzi do jej upustu. Złość jest potrzebna jak każda inna emocja.