Miłe Panie, 10 tygodni temu usnęła moja Mama, Cudowny przez całe lata, radosny, pogodny dla wszystkich, życzliwy i uczciwy człowiek. Taka była zanim zaczęła chorować, później zaczynają się zacierać te wspaniałe cechy. Przez ostatnie lata opiekowałam się Nią i towarzyszyłam całą dobę w bólu wraz z rodziną. Jest to uczucie, o którym nigdy się nie mówi w kontekście osób cierpiących, ale również nas opiekunów tych cierpiących. Obserwowanie przez ostatnie tygodnie Jej trudnego życia, jak gaśnie powoli, a później jak odchodzi było dla mnie okrutne i bolesne. Opieka nad Nią była wyczerpująca, posiadając również rodzinę, cudownych potrzebujących wsparcia i zrozumienia nastolatków, będąc odpowiedzialną kobietą, mamą, córką, żoną, pracownicą z trudną funkcją. Jeszcze jedna rzecz. Opiekunowie osób starszych są najczęściej pozostawieni sami sobie. Przez bliskich, rodziny, ale przede wszystkim przez państwo, które nie dba o zabezpieczenie podstawowych mechanizmów, wspomagających opiekę tak naprawdę nie nad osobą starszą, rodzicem, dzieckiem, bliskim, tylko nad PACJENTEM. My kochamy, jesteśmy wsparciem, całodobowo, przeżywamy, troszczymy się, opiekujemy, karmimy, pielęgnujemy, motywujemy, obserwujemy, uczymy się z dnia na dzień tych zmieniających się osobowości, w tej demencji, w chorobie złożonej, załatwiamy wszystko, będąc prawie tą osobą, walczymy, ale ... NIE JESTEŚMY PERSONELEM WYKWALIFIKOWANYM MEDYCZNIE i ... też mamy swój limit wszystkiego. To są strasznie złożone tematy. Bo prawnie rzecz ujmując jest obowiązek opieki nad rodzicem, bo jest obowiązek alimentacyjny wobec rodzica etc. A człowiek stoi nad łóżkiem w szpitalu i mając w sobie morze odpowiedzialności, wie że już nie podoła tej opiece, bo PACJENT jest w stanie półwegetatywnym, a dla szpitala stabilnym. Trzeba mieć sakramencko mocną psychikę, empatię, ogromne pokłady cierpliwości, woli walki, odwagi jakiejś, żeby się nie poddać i walczyć za Tą osobę, z Tą chorą, cierpiącą osobą "iść" w życiu, nie zatracając siebie i pozostając dla swojej rodziny również odpowiedzialną. To też jest temat rzeka, związany z obowiązkami nas, KOBIET niezłomnych. I w takim kontekście żałoba bywa specyficzna, bo absolutnym pocieszeniem jest fakt, że najbliższa Ci osoba na ziemi MAMA nie cierpi, już Ją nic nie boli. To nie jest rozpacz, to rodzaj wytchnienia w potwornym żalu i smutku. Rozumieją to osoby, które mają niemal identyczne doświadczenia i idą przez życie podobnymi ścieżkami. Dziękuję za tą rozmowę. 🤍Mamo kocham Cię i dziękuję za Życie moje, Twoje, nasze🤍 P.S. Bez kilku przyjaciół, szczególnie TEGO JEDNEGO być może w końcu nie wstałabym. KOCHAM CIĘ mój Aniele Stróżu.
Bardzo pięknie napisane. Byłam tam i czuję dokładnie to samo. Przedwczesne umieranie mamy, pół roku wcześniej ojca, moje rozdarcie pomiędzy dwoma miastami oddalonymi 400 km przy jednoczesnym stałym wypełnianiu obowiązków służbowych i obowiązków matki przy totalnym skostnieniu służby zdrowia. Minęło 3 lata.Tęsknię każdego dnia ale staram kierować się słowami mamy usłyszanymi 3 tygodnie przed jej śmiercią " Masz cudowne życie córeczko, żyj nim dalej i ciesz każdym dniem".
Piękne Wasze komentarze, dziękuję za nie! Sama nie mam jeszcze doświadczenia odchodzących bliskich - jedynie moich zwierzęcych przyjaciół. Mogę tylko przeczuwać i wyobrażać sobie to, co w takich chwilach się dzieje, co się czuje. Nie wiem, czy kiedyś stanę na wysokości zadania. Kiedy myślę zarówno o eutanazji, jak i aborcji, to z jednej strony mam zrozumienie dla tych, którzy są tak przerażeni wielkością krzyża, który przychodzi wraz z poważną choroba bliskiego lub dziecka, że nie chcą się go podjąć. Z drugiej strony widzę coś mistycznego w doświadczeniach osób zajmujących się chorymi, dowód na głębię człowieczeństwa i istnienie Nieba. I wtedy do mnie przychodzi ta refleksja - że nie sam krzyż jest najtrudniejszy, tylko właśnie ta samotność, brak pomocy w niesieniu go. Mówi się o pomocy państwa, a ja myślę, że zwykle mamy wokół siebie ludzi, ktorych drobny gest, czasem pół godziny pomogłoby ten krzyż podejmować... Niestety nie wszyscy są gotowi być Cyrenejczykem... A przecież to nie jest duża ofiara. Pozdrawiam!
Dziękuję za rozmowę. Jest ogromna potrzeba poruszenia tematu żałoby po śmierci samobójczej bliskiej osoby, w szczególności dziecka. Byłabym ogromnie wdzięczna za poświęcenie jednego odcinka na ten temat tej ciężkiej żałoby. 😢
Dziekuje. Jestem w zalobie po mojej ukochanej suni Kiki. Najwspanialsze przezycia mialam z nia, najwazniejsze stworzenie dla mnie w tym swiecie. Mimo, ze odeszla cztery lat temu, moja zaloba jest swieza i intensywna. Dla mnie to najwieksza strata. Na zawsze ja kocham.
Kochane Panie ♥️♥️... rozstałam się z Partnerem w 2017 roku...to była Miłość niezwykła... byliśmy 11 lat że sobą.. dopiero w ub roku w listopadzie poczułam że to się ZAMKNĘŁO... Ważne jest żeby pozwolić sobie na przeżycie tej Żałoby... jeśli się to robi na siłę i wbrew tym większa moc jest TEGO... dziękuję i pozdrawiam..P.Agnieszko piękne jest to że daje Pani sobie czas by podziękować za komentarz..❤❤ Lidia
@@agnieszka.kozak.ak75 Pani Agnieszko. Proszę o pomoc w sprawie wnuka . Rok temu zmarła nagle moja jedyna córka, miała dwóch synów, jeden z nich starszy 15 latek mieszka z nami dziadkami tak wybral i moje pytanie jest w tej sprawie . Wnuk od chwili informacji o śmierci mamy nie przeżył w żaden sposób żałoby, przy rozmowie stwierdza , iż nie potrzebuje pomocy sam sobie świetnie radzi , przyjął do wiadomości, że mama umarła i zaakceptował sytuacje koniec kropka . Bardzo mnie to martwi , nie wiem co zrobić......? Pozdrawiam serdecznie Maria
Pół roku temu straciłam mamę.🕯️🤍Pomimo upływającego czasu tęsknota za nią jest ciągle taka sama, bardzo często jest mi też smutno i pusto.... Ale z drugiej strony wiem, że jest szczęśliwa, bezpieczna i nie cierpi. 😇🙏Taka jaką zawsze chciałam ją jako córka widzieć. Ta myśl daje mi siłę żeby myślę w miarę łagodnie przejść przez okres żałoby i sprostać wszystkiemu co jeszcze przede mną. Ze swojego doświadczenia mogę napisać, że dla mnie bardzo frustrujące i nie trafione było pytanie: "Jak się czujesz?", a słowa które były otulające to: ''Jak będziesz chciała porozmawiać to dzwoń w każdej chwili." Albo: "Jeśli będziesz mnie potrzebować to jestem." Itd. Kocham Cię mamo i zawsze będę. 💙🕯️🤍 Jestem szczęśliwa bo wiem, że Ty też jesteś. 💙💙💙
Bardzo dziękuję za ten temat. W styczniu ubiegłego roku zmarł mój ukochany mąż. Spędziłam z Nim ponad 20 lat cudownego małżeństwa. Ból, smutek i tęsknota jest duża ale wiem że teraz jest szczęśliwy i czeka na mnie u Boga. Dziękuję Bogu za dar małżeństwa i każdy dzień spędzony z moim mężem. ❤️
Drogie panie słuchając was pojawił się u mnie ucisk w klatce piersiowej pożegnałam na tym świeci męża i mamę ale wiem że tak ma być dziękuję całuski dla pań ❤❤❤❤😊❤❤
5 lat minęło od śmierci mojego Taty, najgorszym momentem dla mnie był mój ślub. Wtedy mocno odczułam brak Taty przy moim boku w momencie wejścia do kościoła. Myślę, że w głębi serca nadal nie zaakceptowałam odejścia Taty. Do teraz rozczulam się gdy odwiedzam go na cmentarzu.
7 lat 5 żałób... Dziękuję za ten materiał. Miesiąc po śmierci mojego ojca-przyjaciela usłyszałam "Odbębniłaś już żałobę" . Dziękuję za ten materiał, bardzo delikatny temat. Wybaczyłam. ❤
Dziękuję obu Paniom za wspaniałą pełną treści rozmowę. Ostatni wątek o śmierci samobójczej bardzo mnie poruszył. Bardzo boli mnie kiedy w księża mylą grzech z chorobą.. czasem w temacie śmierci samobójczej, czasem alkoholizmu.. Widzę ogromna potrzebę edukacji duchownych w tym zakresie. Taka publiczna wypowiedź z ambony nasączona osądem może być strasznie bolesna dla kruchego odbiorcy. Bardzo to dla mnie wierzącej smutne. Pozdrawiam serdecznie
Cała rozmowa była poruszająca i wzruszająca. Moc empatii i zrozumienia nie tylko jednostki. Jesteście panie wspaniałe. Zgadzam się z każdym waszym słowem. Dziękuję ❤❤❤
Bardzo ważna rozmowa - także dla mnie- czuję się rozgrzeszona, wytłumaczona, że w 3 roku po śmierci bliskiej osoby zdarza się mi płakać, wspominać...hmm a nawet wyć w samotności,a jednocześnie żyć, wykonywać swą pracę, cieszyć się z sukcesów Dziecka,swoich, śmiać ,hdy usłyszę żart.To moja żałoba,moje życie,moje uczucie - uff! Dziękuję 🙂
Bardzo pomagały mi rozmowy o zmarłej, bardzo bliskiej mi osobie. Wspominanie miłych, wspólnie przeżytych chwil. Znajomi, rodzina bali się rozmawiać ze mną na takie tematy - unikali ich, szybko zamykali temat bądź nie chcieli się ze mną spotykać. Ja nie naciskałam, sądząc, że oni nie chcą, bo jest im trudno, bo może boją się, że pogłębia to mój smutek, bo nie wiedzą, jak się zachować? Żałobę trzeba przeżyć, jak każde uczucie - oswoić i zintegrować. Każda metoda jest dobra, która przynosi skutek i do której nas ciągnie, która nam odpowiada. Mi akurat bardzo pomogły ustawienia hellingerowskie. Sądzę, że terapia grupowa lub kontakt z jakąś grupą wsparcia też byłby dobrym rozwiązaniem - bądź terapie ciałem. Pozdrawiam serdecznie i dziękuję za temat.
Pani Agnieszko już dziękuję za podjęcie tematu o przeżywaniu żałoby, czekam!!! Pozdrawiam i gorąco dziękuję za wszystko co Pani robi dla nas oglądających i słuchających. Ogromnie potrzebne są ludziom te tematy psychologiczne. Bóg zapłać.
Bardzo dziękuję za tę rozmowę. Poruszenie ważnego w życiu każdego człowieka tematu. Był czas, kiedy panicznie bałam się tego tematu, z powodu kilku nagłych, tragicznych śmierci w mojej rodzinie. Kiedy zaczął chorować mój kochany tato, to myślałam, że tego nie przeżyję. I pojechałam na rekolekcje. Podzieliłam się moim bólem i ksiądz powiedział piękną konferencję o sensie życia i śmierci. Odmieniło mnie całkowicie. Tato żył jeszcze rok i zmarł na mojej dłoni. Było to najpiekniejsze doświadczenie❤
Cieszę się, że był moment na zasygnalizowanie tematu dotyczącej żałoby po śmierci z powodu samobójstwa bliskiej osoby, bo mam wrażenie, że w świadomości zbiorowej wciąż pokutuje przekonanie, że samobójstwo równa się z potępieniem człowieka. Bądźmy uważni na wypowiadane słowa, przekonania i miejmy więcej zrozumienia, współczucia dla wszystkich, którzy doświadczają procesu żałoby w swoim życiu.
Straciłam nagle męża 2i pół roku temu. trzeba było się szybko pozbierać dla Dzieci a dziś już wiem że pustka które została po Nim się nie zmniejsza wręcz przeciwnie bo nie pozwoliłam sobie na czas żałoby zaraz po śmierci.trzba było być silnym dla dzieci i żeby nie zobaczyli moich łez oraz smutku.A teraz czuję że stoję w miejscu w którym powinnam już mnie nie być. Świadomość że już nie wróci dociera do mnie dopiero po dwóch latach. I pozwalam mu odejść choć tęsknota jest ale wiem że to jest zdrowa Tęsknota. I wiem że mam czas na to żeby móc ułożyć sobie nową życie z innym mężczyzną jak będę na to gotowa a nie w tedy gdy ludzie stwierdzą że już pora. Oraz tez sądziłam że żałoba Matki Siostry jest ważniejsza niż moje bo uważałam że jak go za krótko znałam i powinnam szybciej się także pozbierać . Więc także to uczyniłam. uważałam że mój ból jest mniejszy bo już przeszłam kiedyś żałoba jako nastolatka 14 lat temu zmarła Mama. I sądziłam że znam ten ból straty i wiem jak się z nim uporać. Dziękuję za rozmowę
Pani Agnieszko, moja babcia długo umierała. Byłam z nią blisko, towarzyszyłam. Rozumiem smutek połączony z ulgą, rozumiem że już część żałoby przeżywamy wcześniej. ❤
to trudne tematy i ciężko to zrozumieć gdy obserwuje się z boku - bez doświadczenia raczej nie do zrozumienia, bardzo indywidualne - dzięki za podjęcie tego tematu 👍
Bardzo ważny temat. Dotykający każdego. Zrobiłyście to świetnie. Najbardziej mnie poruszył ten kawałek o samobójstwie i to jak mocno wybrzmiały w tym Wasza wrażliwość i empatia. Mam poczucie, że tylko wrażliwe, kochające serce ma moc obalać mity i odpierać kanciaste oceny. Dziękuję!❤
Ponad rok temu zostałam przez osobę po rozstaniu poinformowana, że chce być sama (beze mnie) w przeżywaniu tzostania. Uwierzyłam i może to był błąd... Dziękuję za ten materiał :)
DZIĘKUJĘ za ten temat❤dziś dopiero odsłuchalam i jak zwykle jest to PIĘKNA i WARTOŚCIOWA treść !!!! Dziękuję bardzo za ten "pier.....niczek stygmatów"....jest to b.trudne dla osoby wierzącej-to prawdziwy smok !! W koncu ktos to nazwał po imieniu !!! Obie Panie pozdrawiam....dziękuje....czekam na kolejne wieczory😊💌
Dziękuję za uświadomienie, że każdy przeżywa żałobę inaczej i w różnym czasie. Dziękuję za uświadomienie, że nie można nikogo oceniać za takie lub inne jej przeżywanie. Temat samobójstwa jest niezwykle trudny. Tak, popełniający je musi być chory lub w totalnej beznadziei. Ale też faktem jest, że również podczas choroby , diabolos kusi do złych wyborów i nie dodaje otuchy i nadziei. Można więc powiedzieć, że mieszał lub maczał w tym palce. Serdecznie pozdrawiam i dziękuję za temat. 😊
Dziekuje za pełen taktu I zrozumienia sposób rozmowy na temat przeżywania żałoby w różnych kontekstach. W jednym z komentarzy pojawiła się wypowiedź na temat poczucia ulgi, „oddechu” spowodowanego śmiercią osoby , która za życia czyniła wiele złego. To też jest temat do rozważań. W ogóle nadal w naszej kulturze jest to temat tabu. Panie o tym mówią, DZEKUJE- fanka Agnieszki .
Bardzo dziękuję za rozmowę, za każde słowo. Teraz, gdy rozmowa się zakończyła, czuję napływające łzy, i jakieś rozprężające się dotychczasowe ściśnięcie w klatce piersiowej wcześniej spłycające oddech..Pozwolić sobie czuć tęsknotę za tymi którzy odeszli to też czuć siebie i dawać temu rangę należną. Te wszystkie mity dotyczące żałoby , Z3 ma być jakaś, mieścić się w w ogóplnoprzyjętym schemacie to był sposób w jaki odcinałam się od tego co czuję z powodu Straty. Nawet teraz , gdy pisałam słowa o schemacie, mitach moje Ciało reagowało zatrzymywaniem oddechu..Dziękuję jeszcze raz za rozmowę, która przyczyniła się do mojego wglądu i refleksji - zakleszczając w schematach siebie i uczucia związane ze stratą, żałobą zatrzymywałam przepływ życia..oddech i bycie w sobie. Serdeczności ślę❤
Moja mama odeszła nagle 2,5 roku temu. Do dziś mam takie momenty, że tęsknota odbiera mi oddech i świadomość. Nie hamuję się, nie powstrzymuję ale jest to wyczerpujące i wiem że nigdy się nie skończy. Tęsknota jest wieczna.
też tak myślałam, że tęsknota jest wieczna, że ten smutek i płacz się nigdy nie skończy, byłam już wykończona, a tu nagle po 2 latach "klik" jakiś w mózgu i wróciłam do tego stanu przed żałobą. Nasz mózg jest plastyczny i "cuda" jak widać są możliwe, Identycznie miałam z depresją.
Zrozumiałam z tej rozmowy, że trudno jest zważyć czyja żałoba większa. Dla mnie żałoba po dziecku , które się urodziło jest sprawą nieporównywalną z innymi relacjami, które mogły z nią zaistnieć w odniesieniu do innych osób. Dzieci rodzi się po to by żyły.
Dziękuję. Bardzo to mądre. Nie wiem czy będąc w żałobie po kimś najbiższym, jakkolwiek można sobie pomóc ... niezwykłe cierpienie po samobójstwie bliskiej osoby ... nie czas może w dniu pogrzebu mówić o złym duchu, ale jednak to b. realna rzeczywistość ... Bardzo to trudne i wymaga niezwykłej delikatności i uważności ... Jak dobrze że jest JESTEM, jest nadzieja że życie się nie kończy, tylko zmienia
Bardzo wartościowa rozmowa, poruszająca temat szeroko. Ja w dorosłość poniosłam dwie duże żałoby, których nie mogłam w pełni przeżyć wtedy, kiedy straty się wydarzały. Obie otworzyłam po latach i przeżyłam czuję, że do końca, w procesie psychoterapii. Jedna dotyczyła rzeczywistej śmierci dziadka, kiedy miałam 9 lat, z którym miałam więź zastępczą. Był dla mnie mentalnie moją mamą. Druga była przyjęciem i przeżyciem żałoby, że bliska relacja z moją mamą nie była mi dana. Mama wciąż żyje, ale jest w takich deficytach, że samej siebie pomieszczać nie umie. Tym bardziej nie jest w stanie widzieć i czuć drugiego człowieka, nawet własnego dziecka. Ta żałoba była najtrudniejsza do przeżycia.
Kurcze, słucham waszej rozmowy i przypomina mi się zarzut pewnej osoby do innej jej bliskiej osoby że przeżywa dalej śmierć swojej matki. Że żyje przeszłością Śmierć która się wydarzyła kiedy ona miała 17 lat i nie została prawdopodobnie zaopiekowana przez ojca który sam przeżył najpierw swoją żałobę a niedługo potem wszedł w nową relację z inną kobietą (do czego obiektywniemiał prawo). I sytuacja jednej osoby oraz potrzeby są całkowicie zrozumiałe. A ta dziewczyna od ponad 20 lat czuje się nie kochana i nie zaopiekowana w swoich emocjach i uczuciach.
Dziękuję obu Paniom za podjęcie tego tematu. To bardzo potrzebna rozmowa, jednak słucha się jej z ciężkim sercem. Mam w sobie nieprzeżytą żałobę. Zrobię wiele, aby nie była już częścią mnie. Wg mnie na to nieprzeżycie złożyły się deficyty osobowości, ciężka śmierć bliskiej osoby i te narracje, które włączyły się w związku z żałobą, a już nią nie są {dlaczego się to zdarzyło, czy mogłam temu zapobiec). Wątek o tych narracjach jest dla mnie bardzo cenny. Przesyłam wdzięczność za to spotkanie ❤️❤️🩵🩵
Pozdrawiam Was serdecznie drogie Panie jak dobrze że jest ten temat bo jest bardzo ważny w życiu a zarazem zapomniany że to normalna sprawa przeżywania smutku gdy kogoś bliskiego tracimy dziękuję bardzo
❤Bardzo Dzekuje za podjety temat. Mam doswiadczenie odejscia bardzo bliskich mi osob odejsciem samobojczym. Przeszlam caly wachlarz emocji laczenie z "darciem Serca na bardzo drobne kawalki i posypywania sola ". Balam sie terapii choc wiedzialam, ze bylaby przydatna. Niestety, osoby, ktore tak odeszly, byly na terapiach i pod wplywem lekow i widzialam jak ich swiadomosc sie zmienia.:( BARDZO DZEKUJE ZA PODJETY TEMAT
Świetna, głęboka rozmowa. 💜💜💜Bardzo dziękuje za to poukładanie tematu, które prowadziła Pani Małgosia. Za to nazwanie smutku - jako energii wycofania, jedynej wśród innych emocji podstawowych. To dużo implikuje👌❤
Być mądrze blisko... Nasze otoczenie często nie wie jak towarzyszyć , nie umie, chociaż chce wspierać. Dlatego wazny jest sygnal od nas. Dla mnie wazna byla świadomość, ze ktos jest obok, W milczeniu jest tez pieknie...
Tuż po śmierci Mamy, 6 lat temu, tuż po śmierci Taty, 10 miesięcy temu, zalała mnie fala rozpaczy, którą musiałam wykrzyczeć, wyjąc jak zranione zwierzę, aż do zmęczenia. Potem przyszedł spokój, smutek, falami przychodzi rwąca serce tęsknota, potem mija, potem znowu wraca, nie wiadomo, kiedy przyjdzie, ale już nie ma tej rozpaczy, pozwoliłam jej się wykrzyczeć. Zaraz po śmierci pojawia się też ulga, bo już się stało, już nie muszę się tego bać, jak to będzie, jak ja sobie z tym poradzę, jak to przeżyję. Znika ten strach i zostaje ulga. Już po. teraz już w tym jesteś. Krok po kroku, kierowana przez przyjacielskie osoby, przechodzisz przez to wszystko, przez co trzeba przejść. To takie ważne, żeby nie być w tym samej, żeby ktoś poprowadził przez te formalności, przez wszystko, co się dzieje. Później trzeba uporządkować rzeczy - znów będzie potok łez, niech płyną... Dla mnie kojące było przygotowywanie zdjęć na ceremonię pogrzebową. Wybrałam ich chyba 70, to mnie tak utuliło, jakby Tato nie zniknął, jakby jeszcze był. Teraz, gdy to piszę, znów oczy robią się mokre. Żałoba trwa, zmienia się, pomalutku rozpuszcza, przypływa i odpływa. Łzy obmywają, wspomnienia koją, choć niektóre bolą i czuję wściekłość - ona też mi pomaga uporać się ze stratą. Niczego nie hamować, nie tłamsić, nie unikać. Niech się przewali, przepłynie, rozpuści w takim tempie, jak komuś trzeba.
Ludzie zadowoleni, uśmiechnięci są lubiani. My nie lubimy stawać do własnego smutku a co dopiero do cudzego. Ka po śmierci ukochanej Przyjaciółki od kolegi z pracy usłyszałam „nie rób cyrku „. Bliska mi osoba odeszła zw wspólnego życia bo nie chciała być ze śmiercią blisko. I odezwała się dopiero gdy się ogarnęłam. Także tabularyzujemy cierpienie. A jak umarł to już bardziej nie umrze mamy zająć się tum co żyje a nie tym czego nie ma. Na smutek są tabletki. A dobrych terapeutów niewielu. Takie mam doświadczenie i niestety człowiek radzi sobie jak umie.
Żałoba..., przeżyłam ją razy 3 kiedy z piątki domowników zostaliśmy z Tatą we dwoje i bardzo szybko nie tylko jako dda ale i przez żałobę musiałam szybciej stać się dorosła i powstrzymywać się od płaczu i być twardą chociaż na pokaz żeby nikt nie mógł mi przygadać albo nauczyć się nie przejmować kiedy chciałam założyć ubranie innego koloru niż czarny a potem ktoś się czepiał że nie powinnam ubierać się na kolorowo miesiąc czy pół roku czy rok po śmierci moich bliskich i też musiałam ogarnąć i dźwigać własny smutek, szkołę i pijącego ojca jako mała dziewczynka i otoczenie które mi dokręcało śrubę nie wiadomo po co żebym tylko czuła się jak najpodlej i jak najmniejsza
Zgodzę się z tym. To nie administracja. Tu nie ma sztywnych ram. Dla jednej osoby proces może trwać miesiąc dla innej zaś cztery lata. Błędnym jest myślenie że -"a żałoba to około dwuch lat i z głowy". To nie tak 😊
Mam wrażenie, że obie Panie boicie się przyznać, że czasem śmierć kogoś to ulga. Że można się cieszyć, że wreszcie można żyć inaczej bez tej osoby, która odeszła. To chyba nadal temat tabu, a jednak znamy takie osoby, którym raczej trzeba gratulować zamiast składać kondolencje. To dopiero są sytuacje w których nie wiadomo jak się zachować, bo kulturowe, to wyrazy współczucia, emocjonalnie zupełnie inny rollercoaster
Ja miałam okres żałoby bardzo glebokiej i długiej po śmierci jednej babci a po drugiej było inaczej. Obie kochałam, jednak głębokość relacji była inna. Cierpiałam ale w różny sposób.
Temat żałoby jest trudny nie tylko odnośnie straty osób bliskich. Dla moich pacjentów jest to trudny temat w kontekście utraty substancji, która dotychczas zajmowała ważne miejsce w życiu.
Nie we wszystkich rejonach świata i kulturach tak byle jak i powierzchownie traktuje się żałobę. To Zachód sprowadził nas do roli niewolników pieniądza, a słynne powiedzenie że czas to pieniądz , ruinuje ludzi wewnętrznie. Ludzie stają się okrutni, najpierw wobec samych siebie, a potem wobec bliźnich.
Simon Sinek również mówił o tym pomyślę z 8 min. Mówił że wiadomość o tej treści oznacza (w jego przypadku) potrzebę pomocy (może wsparcia) bo nie zawsze jesteśmy w stanie powiedzieć że potrzebujemy pomocy. Czasem mamy z tym problem a ten "kod" pozwala odu osobom rozumieć że chodzi o wsparcie.
Wspomniały Panie, że nawet po kilku latach od straty mamy prawo do przeżywania. A ja mam pytanie trochę z innej beczki. Jeśli w przeszłości wydarzyło się coś dla nas bardzo trudnego, to czy również mamy prawo przeżywać? Pytam, bo wiele się mówi o przepracowywaniu emocji i spotkałam się z takim podejściem, że jeśli coś z przeszłości wywołuje we mnie emocje, to znaczy, że jeszcze tego nie przepracowałam. Pozdrawiam Panie :)
Sam przeżywam żałobę po zakończeniu przyjaźni. Przyjaźni co prawda wirtualnej ale jednak mocnej. I która teraz zakończyła sie dlatego że 3 lata temu zrobiłem straszne faux pas skierowanym w słowach do niej i o czym dowiedział się mąż. I od tamtej pory nasza znajomość byla dla niego za trudna. A ona sama wtedy obiecała mu zakonczenie znajomosci czego nie zrobiła bo przekonałem ja do powrotu. A kończyliśmy i wracaliśmy kilkukrotnie czego on sam jak przyjaciółka mówi by nie zrozumiał Mam taką cichą nadzieję na spotkanie jesli nie w tym to przyszłym życiu.
Skup się na tym co jest tu i teraz. Nie warto życ marzeniami o wymyślonej/wirtualnej przyjaźni. Warto żyć REALNĄ relacją. Tą na żywo. Poczytaj o stylach przywiązania. Z pewnoscią trzeba nad sobą popracować, by nie tworzyć w przyszłości takich "trudnych" relacji.
@@annaanielska Dziękuję. Obecnie jestem już w zupełnie innym miejscu. Tamte trudne emocje się skończyły, w sierpniu zacząłem terapię. Jest obecnie znacznie lepiej niż 3 miesiące temu. Tęsknota jeśli nawet jest to niewielka. Zmieniłem też nieco podejście do relacji wirtualnych.
@@Wolny_singiel świetnie. Jesteś na dobrej drodze. Zbuduj siebie, swój świat i swój bezpieczny styl przywiązania. A wtedy piękna, realna i oparta na solidnych fundamentach, a nie mżonkach i wyobraźni przyjaźń, a kto wie, nawet i miłośc sama Ciebie znajdzie. Kiedy uczeń jest gotowy, nauczyciel się pojawia. Wszystkiego napiękniejszego dla Ciebie.
z mojej wiedzy powinna być na pogrzebie, trzeba oczywiście prawdę powiedzieć dziecku i być blisko, wpisz sobie hasła: dziecko w żałobie, jak wspierać dziecko w żałobie, itp. i znajdziesz wszystko.
