Bambino: gramofon, na którym lepiej płyt nie kłaść [TOWARY MODNE 35] 

Wszystko ok poza tym że gość za dużo narzeka Reduktor Szumu o niebo lepszy

Bardzo mi miło, chętnie jeszcze "postraszę" :)

Dokładnie.

He he dobre porównanie!

To samo 😁

To prawda, bambino jednak gra wysokimi tonami w przeciwieństwie do lampowych odbiorników AM, które wtedy były standardem. Drugim źródłem dobrego audio w tamtych czasach była telewizja. A może nawet pierwszym, bo szereg telewizorów posiadało oddzielne głośniki wysokotonowe i serwowało naprawdę dobre brzmienie.

@ Przy okazj TV warto wspomnieć, że polskie telewizory z wczesnych lat 60 (na pewno Belweder 2, nie wiem, jak inne) miały na przełączniku kanałów pozycję "radiową". Po jej wybraniu sprzężony wyłącznik wyłączał układy wizyjne (o ile pamiętam: generator linii - a więc i wysokie napięcie i żarzenie kineskopu, chyba gen. ramki też), a odbiornik przestrajał się na zakres UKF. Pokrętłem płynnego strojenia można było dostroic się do stacji - oczywiście "na ślepo" i zapewne bez pokrycia pełnego zakresu. Takie użycie telewizora jest dyskusyjne, ale w tamtych realiach, kiedy kupno radia z UKF było sporym obciążeniem domowego budżetu, dawało przynajmniej wgląd w świat radiofonii FM. W ten sposób rozpoczynałem słuchanie audycji na UKF-ie.

Gdy usłyszałem ten przydźwięk sieciowy od razu poczułem się 30 lat młodszy. Który polski PRLowski sprzęt tego nie miał? :)

@ Ha! Te pierwsze telewizory również miały swoją akustyczną"specjalność" - burczenie proporcjonalne do jasności ujęcia. Zapewne były to źle odfiltrowane impulsy wygaszania. No i ten niezapomniany pisk generatora wysokiego napięcia, dość dokuczliwy dla dziecka. Ale następne modele brzmiały już znacznie lepiej, a kolorowy Rubin - wręcz rewelacyjnie. Funkcji "radio" niestety nigdy nie miałem.

To prawda, w wielu polskich adioodbiornikach transformator głośnikowy montowano bardzo blisko tr sieciowego. Niby obracano go odpowiednio żeby zminimalizować ten przydźwięk ale i tak zawsze buczało.

Elektronik , muzyk ,informatyk ,historyk . Jestem pod wielkim wrażeniem.

Jak to? Nie ma już czerwonego ołówka?

Z lampami nie ma żartów, zawsze miałem kręćka na punkcie bezpieczeństwa i stąd ten pomysł z kondensatorem na wejściu. A pieców kilka w życiu zrobiłem i chętnie bym się tym zajął zawodowo, ale musiałoby mnie być ze dwóch przynajmniej :)

@ Ale masa szła dalej na gitarę. Proponuję dwa kondensatory, albo bardziej eleganckie rozwiązanie - zasilanie trójprzewodowe i gniazdko ze stykiem ochronnym.

U mnie masa jest połączona tylko z ekranami niedostępnymi z zewnątrz. Na strunach nie ma żadnego potencjału.

@ Nawet nie pomyślałem, aby łączyć struny z przetwornikiem, ale i tak przetwornik powinien posiadać wzmocnioną izolację. Pozdrawiam! Znam Pana praktycznie od Muzykanta 3, którym mi Pan zaimponował. Sam wcześniej pisałem program odczytu klawiatury w assamblerze Commodore 64. Dokumentacja gdzieś leży, projekt też, Komplet części do Pańskiego Muzykanta ma u mnie poczytne miejsce. Ale technika idzie do przodu. takie rzeczy robi się teraz na arduino, Ceny jednak spadły na tyle, że nie opłaca się robić. Za 500zł mam solidną klawiaturę sterującą z kilkoma poziomami nacisku. Jeszcze raz pozdrawiam i życzę owocnego YOU-tubowania.

Tak, Muzykanci byli na 51 i pisani w asemblerze. Dziś już nie ma sensu tego rozwijać, a bibliotek na Arduino jest sporo. Sam zresztą zawodowo robię różne rzeczy na tej platformie. No cóż, wszystko się zmienia :)

Podziękowania dla żony, która wklepuje te napisy :) Ogólnie w latach sześćdziesiątych masowy sprzęt audio nie był wysokich lotów i na zachodzie także panoszyły się różne bambina. Tylko tam był wybór, można sobie było kupić naprawdę topowy sprzęt. U nast nie było takich możliwości.

Podzielę się pewnym doświadczeniem. W kolekcji mam dwa gramofony przenośne z dokładnie tego samego roku- 1962. Pierwszy to wczesne Bambino, model WG-252, a drugi to produkowany w Niemczech model Philipsa. Oba zbudowane są mniej więcej według tej samej koncepcji- obudowa z gramofonem i wzmacniaczem mono w dolnej części i głośnikiem w górnej. Aż proszą się o porównanie. Philips to model oznaczony AG 4456- średnia półka cenowa. Sądząc po ilości krążących po Ebayu egzemplarzy bardzo popularny model. Wzmacniacz jest bardziej prymitywny od tego w Bambino- nie posiada transformatora sieciowego, ani prostownika selenowego. Zamiast tego jedna z linii zasilania łączy się bezpośrednio z chassis wzmacniacza, a druga z lampą prostowniczą UY85. Rolę wzmacniacza pełni lampa UCL82. Lampy te żarzone są napięciem stałym, więc nie potrzebują transformatora z uzwojeniem 6,3V. Jedyną ochroną przed porażeniem użytkownika jest kondensator, umieszczony między linią zasilania, a chassis gramofonu- dość ryzykowne rozwiązanie. Podobnie było w gramofonach Karolinka-3, które poprzedzały Bambino. Nowocześniejszy i bezpieczniejszy wzmacniacz to pierwsza i ostatnia realna przewaga Bambino w tym porównaniu. Mechanizm napędowy- w obu gramofonach działa poprawnie. Philips ma coś podobnego do prezentowanego tu Bambino, ale znacznie lepiej opracowane- nigdy nie doświadczyłem żadnych wyraźnie słyszalnych zmian prędkości. Moje Bambino ma inny układ napędowy- zamiast wałka o zmiennej średnicy jest zestaw trzech zamieniających się ze sobą rolek. Co ciekawe ta wcześniejsza wersja mechanizmu działa lepiej od prezentowanej tutaj. Wspomniana w filmie automatyka Bambino właściwie nie jest zbyt automatyczna- pozycję wyłączenia trzeba ustawić. Philips sam wykrywa koniec zapisu na płycie, niezależnie od jej rozmiaru. Potrafi to większość zachodnich gramofonów z tego okresu, a także modele z NRD. Ogólnie rozwiązania techniczne w gramofonach z NRD były wtedy bardziej zbliżone do zachodnich, niż do Polskich, ale to zdecydowanie temat na kiedy indziej. Najważniejsza kwestia- brzmienie. Bambino- podobne do egzemplarza prezentowanego w filmie, tylko z dużo z mniejszymi fluktuacjami prędkości obrotowej. Oczywiście zadowalającej barwy tonu za nic nie da się ustawić. Philips- przydźwięk sieciowy jest jak najbardziej obecny, działanie mechanizmu napędowego też słychać, ale mimo tego brzmienie jest jakoś zaskakująco przyjemne i naturalne- oczywiście nie Hi-fi, ale za to ma fajny klimat vintage. Mimo prymitywnej konstrukcji wzmacniacz ewidentnie ma potencjał. Oczywiście z fabryczną wkładką byłoby zapewne dużo gorzej, nowsza o dwadzieścia lat wkładka zapewne znacznie zwiększa pasmo przenoszenia. Oryginalnej w dobrym stanie chwilowo nie posiadam- są bardzo delikatne. Oczywiście ocena brzmienia jest subiektywna- naukowej analizy nie wykonywałem. Kolejna konkurencja- ramię i wkładka. Nacisk igły w Philipsie był fabrycznie ustawiony na 6g. Ogranicza go sprężyna o regulowanej długości. Wymieniając wkładkę na nowocześniejszą można zmniejszyć nacisk do około 4g. W Bambino (przynajmniej z tego rocznika, nowsze miały nieco mniej) panuje niezmienne 12g. Fabryczna wkładka Philipsa była stereofoniczna (także gramofon był od nowości kompatybilny ze stereo), oczywiście dwuigłowa z wymiennymi igłami, opcjonalnie z diamentową igłą drobnorowkową, zamiast szafirowej. Mocowanie wkładki jest standardowe dla produktów Philipsa, pasują do niego nowocześniejsze wkładki produkowane aż do lat 80-tych, oczywiście nadal piezoelektryczne. W Bambino można zamontować tylko wkładkę UK-3, lub UK-8 (druga jest teoretycznie kompatybilna ze stereo, ale w ogóle nie różni się wyglądem od UK-3, więc mam co do tego wątpliwości). Wkładki także są dwuigłowe, ale igieł nie da się wymieniać, w dodatku obie są szafirowe. To znaczy, ze cała wkładka teoretycznie nadaje się do wyrzucenia po około 1000-krotnym odtworzeniu płyty (dane z instrukcji Bambino, producenci innych gramofonów z epoki podawali zwykle 200 lub 500 odtworzeń). Na dodatek mocowanie wkładki jest bardzo niepewne, przynajmniej dwa razy doświadczyłem wypadnięcia wkładki z mocowania przy przełączaniu się między igłami . Za przełączanie (czyli właściwie obracanie wkładką) odpowiada mechanizm z kulką łożyskową i sprężynką, który jest najbardziej poronionym elementem całości- nie są zamocowane do ramienia, więc jeśli wkładka wypadnie, to kulka zwykle znika gdzieś na wieki. Oczywiście wkładka z igłą spada wtedy prosto na obracającą się płytę (spokojnie, jeżeli już to szelakową, winylowych naprawdę lepiej temu sprzętowi nie powierzać). Generalnie ramię i wkładka to najbardziej beznadziejne elementy Bambino, zwłaszcza wczesnego. Różnica w konstrukcji ramienia i wkładki jest na tyle duża, że Philipsa w mojej obecnej konfiguracji (nowsza wkładka z diamentem i obniżony nacisk) można, bez większego lęku wykorzystać do odtwarzania płyt winylowych, oczywiście niezbyt często bo igły są coraz trudniej dostępne i trzeba oszczędzać. Zdarzało mi się go wykorzystywać do wskrzeszania zapomnianego zwyczaju odwiedzania znajomych z gramofonem i płytami. Sprawdza się prawdopodobnie lepiej niż większość nowych gramofonów walizkowych, które są dość tandetne. Nie wyobrażam sobie wykorzystywania w ten sposób Bambino. Wyciągnąłem go z domu tylko dwa razy i za każdym razem, zanim wróciłem prawie odpadła mi ręka. Gramofon waży około 8kg, niby nie aż tak dużo, ale rączka jest bardzo niewygodna i ręka szybko cierpnie. Philips jest nieco mniejszy i prawie dwa razy lżejszy- to dzięki temu, że oprócz sklejki wykorzystuje także elementy wykonane z plastiku i twardej tektury. Ma też dużo wygodniejszą rączkę. Ostatnia ważna kwestia- jakość wykonania. W Bambino metalowe elementy ozdobne są tak niskiej jakości, że rdzewieją w oczach. Ten problem zdaje się dotyczyć szczególnie wczesnych wersji. Okleina skóropodobna kruszy się, plastikowe elementy maja brzydki kolor i są niedokładnie uformowane. Talerz telepie się przy obrocie, zmieniając wysokość w stosunku do ramienia o dobre 3mm. To też chyba poprawiono nieco w późniejszych wersjach. W Philipsie okleina jest dużo lepsza, plastik wygląda ładniej, chociaż niestety jest dość delikatny. W moim dawcy części zamiennych (podobny model, tylko z obudową w całości z plastiku) od pokrywy walizki bez ostrzeżenia oderwał się wielki kawał plastiku. Kruchy plastik to problem wielu sprzętów z tej epoki:( Za to talerz nie wykazuje absolutnie żadnych śladów skrzywienia. Ogólnie różnica w jakości wykonania i materiałów jest ogromna, a to dokładnie ten sam rocznik. W mojej opinii Philips to znacznie lepszy sprzęt, Bambino przy nim wygląda na gramofon starszy o jakieś 10 lat. Oczywiście porównanie byłoby lepsze, gdyby odnieść Bambino do kilku podobnych gramofonów z zachodu, ale spośród tego, co mam obecnie, tylko AG4456 jest podobnej klasy. Podejrzewam jednak, że rezultaty byłyby podobne z innymi modelami zachodnimi

No, daleko mu do doskonałości, ale tak to jest, jak się mało ćwiczy. Doba zbyt krótka, wina doby ;)

Pograłbym chętnie jeszcze wspanialej, ale trzeba dużo ćwiczyć, a tu nie ma kiedy :) Pozdrawiam również.

Bardzo mi miło, pozdrawiam również :)

wspaniale:)

W moim przypadku nie przeżyły modyfikacji, a pierwsze w czym grzebałem to magnetofon szpulowy Wilga

😁

To prawda, mechanizm jest dość standardowy dla epoki. W szczegółach już niestety nie wyszedł, choć to w sumie prosta idea i trudno ją zepsuć. Co ciekawe, w polskich magnetofonach napęd silnikiem indukcyjnym gwarantował stałość obrotów (w ramach częstotliwości sieci).

@ Abstrahując od poślizgu silnika indukcyjnego przy wysychaniu wszystkich łożysk ślizgowych i zwiększaniu obciążeniu. Niektóre magnetofony oraz sławetny Hammond posiadały silnik synchroniczny. Wszystko zależało jedynie od częstotliwości sieci.

Ale za mało gra i ręka niepewna. Doba jest za krótka :)

@ Jeśli chcesz jeszcze bardziej widzów pognębić, to zrób drugi odcinek o gramofonach - tym razem o napędzie. I jako podsumowanie, do czego się tylko nadają to wrzuć na talerz kawał gliny i zacznij lepić garnki i wazoniki jak na filmie „GHOST” gdzie występowali Patrick Swayze i Demi Moore.

Nie przejmuję się, a najbardziej głupie, ale kreatywne zarazem wpisy, kolekcjonuję: przypadkiadama.com/ja.htm

@ :D Niektóre z tych alko-wpisów są całkiem zabawne. Gratuluję, trochę Pan rozruszał tę garstkę mścicieli własnej porażki życiowej :)

Znam ten ból . Mnie po wyłączeniu sprzeta tak kopnął prąd z kondensatora zasilacza że zobaczyłem mgławicę andromedy -:)))

@@JankoWalski-uo2br Dobrze, że nie próbowałeś oddać ;-]

Ciesz się! W starszych radioodbiornikach, tych z prostownikiem lampowym na transformatorze bywało 2x350V. Mnie kiedyś zaatakowało takie 700V.

ludzie pokolenia 70 musieli się znać na wszystkim, bo nic wokoło nich nie było :)

No właśnie :)

O Jolę w peerelu otarł się każdy gitarzysta chyba. Tak przy okazji, chętnie bym zrobił o niej film kiedyś.

@ Będę czekał na taki film, bo lata średniej szkoły spędziłem z "Jolą"😃. Może jeszcze kiedyś filmik o wzmacniaczach estradowych z lat siedemdziesiątych? W technikum grałem w zespole i mieliśmy wzmacniacz "contra 60". Był całkiem przyzwoity, potem zakupiono Eltrona 100 - to była porażka, charczał już w połowie wzmocnienia🙂 Pod koniec lat 70-siątych udało mi się kupić w sklepie muzycznym w Nowej Hucie (niedaleko pomnika Lenina😜) wzmacniacz "vermona 30". To był chyba wynalazek z NRD i mimo że miał tylko 30 watt, bardzo dobrze się sprawował. Miał też pogłos na sprężynie, który super działał i był bezawaryjny🙂 Pozdr.

Grałem na wielu tych wynalazkach i nieszczególnie wspominam. Może dlatego, że na świecie szalało już DX7 albo D50, a ja musiałem nadal gnieść B2 z Eltry.

Gitara jest moim gościnnym instrumentem, bo to klawisz jest pierwszy. Ale na wszelkich wyjazdach łatwiej łazić z gitarą, więc jakoś tak czasem sobie też pogrywam :) Poza tym ciężko ją zrobić na klawiszach, podobnie jak bas - wolę klasyczny niż klepany jednym palcem na klawiaturze.

@ Bajka. Przy muzyce można nieźle odpłynąć. Nie raz siadłem na chwilę koło godz. 22, 23, bo spokój w domku, i nagle się robi 1-2 w nocy. :)

Niestety nie mam takich przywilejów, żeby reklamy serwować nawet na premium :) Widać, yt coś gmera w ustawieniach.

Grzał się mocno, a do tego smaru tam było jak w czołgu :)

To typowy silnik sieciowy o dużej stałości obrotów, zależnej od częstotliwości sieci. Był m.in. w seriach ZK1xx, 2xx, gramofonach z napędem ciernym i wentylatorach. Drugą zaletą była dużo większa trwałość od silników komutatorowych.

Dobry pomysł, a mam nawet lepszy: mam kilka płyt po jakichś awanturach, na których igła przeskakuje, ale są w stanie mało zużytym. Spróbuję naciąć tak ścieżkę, żeby kręciła się w kóło i zapuścimy granie na dłuższy czas, nagrywając je cały czas. Po godzinie będzie 2 tysiące odtworzeń :) Z tego co pamiętam, moje płyty po Emanuelu i kilkudziesięciu odtworzeniach grały gorzej, ale głównie ze względu na rosnącą ilość trzasków. Emanuel wciskał się w płyty z siłą pięciu gramów.

Jeszcze gdy chodziłem do podstawówki ,to był tam taki Paweł i ja jechałem na rowerze i go spotkałem i potem jeszcze pojechałem jeszcze do biedronki na lody i podróże do domu tam go spatkalem i do domu pojechałem