Nowoczesne zabawki [TOWARY MODNE 110] 

BRAWO !!!!!!!!!!!!!!

Brawo! Ja to miałem trudnosci z techniką analogową żeby samemu coś wymyslec, zrobić to jeszcze jakoś szło. Pamiętam że gdzieś na 2 roku studiów udało mi się kupić stary oscyloskop no i wtedy dopiero uruchamianie układów zaczęło dużo lepiej wychodzić. Czasy były inne, brakowało części i nawet książek dobrych, teraz się wspomina z sentymentem.

No no to się nazywa mistrz lutownicy. Potrójne brawo !!!

@@jestemfajnyjeden4525 Dziękuję. Teraz jednak zacząłem uczyć się programowania Arduino. Dwa lata temu wykonaliśmy przyrząd trenigowy dla pani która miała wtedy 85 lat. Musiał to być specjalny przyrząd bo bardzo trudno było ją namówić do ćwiczeń. Prawdopodobnie przez brak ruchu skarżyła się ona że jest jej zimno nawet w dobrze nagrzanym pokoju. Wpadłem więc na pomysł że dobrą motywacją do ćwiczenia może być zainstalowanie dodatkowego kaloryfera w głębi pokoju przy którym można usiąść i się do niego przytulić. Warunkiem nagrzania tego kaloryfera było zrobienie chyba 80 obrotów na rowerze treningowym. Sterownik na Arduino wykonał wnuk tej pani

Też tak miałem :))

A co z chwastami które robią zawarcie? Upalały się? Jakaś mokra gałąź też mogłaby zniweczyć plan.

@@MultiKomentator Niestety ten pastuch daje wysokie napięcie ale małe natężenie. Poza tym wełna owcza stawiała duży opór i wystarczało by drutu dotknęło źdźbło aby pasterz przestał działać. Podkaszanie było uciążliwe tym bardziej że drut dla owiec musiał być rozwieszony dosyć nisko. Sąsiad używał mojego pastucha gdy jego uległ awarii. Teraz kupił taki model który upala chwasty

@@iw5757 No właśnie chwasty są problemem pastuchów. Wysoka częstotliwość 50-150kHz mogłaby upalać chwasty i być bezpieczna.

@@MultiKomentator Czy chodzi o naskórkowość przepływu prądu przy takiej częstotliwości?

@@iw5757 Tak, skin effect

Ale to był świat mocno "nierealny", raczej pełen ciekawostek i układów albo zbyt "niepotrzebnych" lub opartych na podzespołach o które już wtedy był problem lub własnie wykraczających poza mozliwości życia w PRLu. Miałem tą książkę i jakoś mimo wszystko moja przygoda zaczęła się dopiero od książek Feszczuka i Masewicza. No i trochę od "elektroniki łatwiejszej niż przypuszczasz" choc większośc treści była żywcem przekopiowana z rozwiązań zachodnich więc tez praktycznie niemożliwych w realizacji w latach 80.

później pojawił się BOMIS, dało się co byle jakoś kupić, jeszcze chyba german

To prawda. Wszystko fajnie, tylko nie było dostępu do części. Mozna było sobie marzyć.

Części zdobywałem z wielkim trudem Pierwsze pochodziły z jakiegoś fragmentu małego radia tranzystorowego. Głód części był niewyobrażalny i jak kumpel mi opowiedział o jakimś zaawansowanym elektroniku że: "jak mu spadnie jakiś tranzystor na podłogę to go nie podnosi tylko bierze następny" to nie mogłem w to uwierzyć. Taki był głod części. Dzisiaj robię czasem tak samo jak ten elektronik. Do dziś został jednak sentyment zostawiania i rozlutowywania różnych płytek. Czasem myślę po co ja to robię? Jestem totalnie zaśmiecony tym.

@@jestemfajnyjeden4525 mam to samo :)

@MultiKomentator, to ja odpowiem na ten problem,bo jest to wątek przewijający się często pod tym filmem i nie tylko tym. Moje źródła pozyskiwania elementów były takie: jeśli coś było,to oczywiście kupowałem,nierzadko"na zapas,bo jeszcze się przyda". Ale dużo zależało od miejsca zamieszkania, gdzieś na wsi czy w mniejszych miastach nie było takich sklepów-bomisów,składnic harcerskich. Wtedy przecież nie każdy miał auto,czyli mobilność. Wobec tego wykonywałem serwis czegoś,a w zamian zamiast pieniędzy przytulałem jakiegoś uszkodzonego grata-który natychmiast szedł na części(no chyba,że dawał się naprawić,to naprawiałem i sprzedawałem). Nie zawsze warto opłacało się naprawiać,bo np. po lądowaniu na twardym podłożu rozbita obudowa czy strzaskane płytki. Ale to miało tę zaletę,że to nie musiał być stary sprzęt,a odzyskane detale były sprawne. Albo po prostu kupowałem niesprawny sprzęt za odpowiednią kwotę. Po pewnym czasie otoczenie wiedziało,czym się zajmuję i do kogo się udać z takimi problemami. Inne źródło to np. praca w państwowej firmie m.in. przy elektronice i jej układach-tu warto dodać,że jak nie wykorzystałeś limitu detali na serwis,bo nie wszystkie były uszkodzone,to nikt nie oczekiwał zwrotu nadwyżki,a nawet to mogło być źle widziane-że np. "pracowałeś mniej niż koledzy"... Wszyscy to wykorzystywali na własny użytek,takie to były czasy. I to właśnie była tzw. kreatywność w epoce "braku wszystkiego". Jasne że nie dało się dostać wszystkiego,np.nowych zach. scalaków,ale zapasy pęczniały,a niejednokrotnie taki problem dawalo się jakoś zastąpić czy uprościć. Że to nieprofesjonalne? Ano nie,ale jak nie było innej możliwości to pytałeś zainteresowanych,czy się zgadzają na półśrodek "zastępczy",czy ten jakiś sprzęt ma nadal stać martwy. Zwykle odp. była "rób pan żeby tylko działało". B. prosty przykład "mechaniczny": przerwa przewodu doprowadzającego sygnał na membranie głośnika. Nowy? Zapomnij... Teoretycznie w katalogu,a jego cena... Po usunięciu przerwy i zalaniu kroplą żywicy epoksydowej śmigał jeszcze długie lata, pewnie z o kilka % gorszym pasmem,ale jednak. Sorry za "elaborat".

Tym co nie stać było na sterowanie radiowe do modeli zostawały modele popularnie nazywane "na uwięzi" i też była to niezłą zabawa , może nawet lepsza , bo się nieźle w łepetynie kręciło . A kręciło się bo takowy model na uwięzi czy to samolot czy pojazd kołowy był sterowany dwoma linkami połączonymi z uchwytem trzymanym w rękach i człowiek się kręcił w koło , stojąc w miejscu oczywiści :) Po kilkudziesięciu obrotach człek był jak nawalony :) )

@@mareket Wiem doskonale bo od takich modeli na uwięzi zaczynałem (zawsze bardziej interesowały mnie modele lotnicze). I wcale nie była to zabawa dla biednych bo były rozgrywane nawet mistrzostwa świata w kilku kategoriach takich modeli. Ja miałem to szczęście że mogłem podglądać wielokrotnego mistrza świata w kategorii makiet na uwięzi (modele prawdziwe wykonane w skali) Jerzego Ostrowskiego z Aeroklubu Częstochowskiego. Takie modele jak budował to zasługiwało na podziw. Był także wielokrotnym mistrzem Polski w kategorii modeli akrobacyjnych na uwięzi. Dopóki żył nie miał w Polsce konkurencji. Niestety zmarł młodo w wieku 50 lat i od tej pory nie ma następcy na poziomie światowym. Ale też z aeroklubów pozostały tylko nędzne niedobitki a nie to co kiedyś.

dzis za to nalezy zdawac egzamin na sterowanie dronem ;)

@@gonzogorf7019 Oj znam ten ból. Zdawałem rok temu i jakichś problemów nie było tylko zwykła upierdliwość jesli chodzi o przepisy. Zmieniają się czasy ale "kreatywność" biurokratów nadal nie zaskakuje i są zawsze mądrzejsi od obywatela.

Tak jest :)

niestety pan Śmiałek zbyt ostro krytykuje tą książkę, bo chyba oczekuje lub oczekiwał o niej więcej, niż ona prezentuje., taki to jakiś śmieszny stress ;-)

Że co? :)

Ja kilka zbudowałem. Magnetofon mi działał choć mechanizm zrobiłem z drewna i z części po innym magnetofonie. Był na kasety. Gdy dostałem jakiś czas później mechanizm od MK125 to w połączeniu z elektroniką to było moje pierwsze w życiu stereo. Te projekty w wielu przypadkach to była fajna inspiracja dla wyobraźni młodego człowieka.

mój ojciec kupił Amatora gdzieś okazyjnie, i szybko się okazało dlaczego - nie było „sterea“ (o dziwo czerwona lampka się zapalała). Bezskutecznie próbowałem zmusić ul1601 do pracy, grzebiąc w radiu tylko gdy ojca nie było w domu, bo mi rzecz jasna nie pozwalał („bo zepsujesz“, jakby już nie było zepsute), w końcu wkurzony zbudowałem stereodekoder na ul1621 i wpiąłem do Amatora. Efekt - może przesadą byłoby powiedzieć że zmienił moje życie, ale do dziś pamiętam jak to brzmiało, dla mnie to było jak najwyższej klasy zestaw Hi-Fi! Takie „stracenie dziewictwa“ ze stereofonią... potem z kumplem ukradliśmy z pracowni językowej w szkole słuchawki, leżały nadmiarowe w szafie więc myślimy nikomu krzywdy nie zrobimy, żeby jeszcze więcej się tym shitem napawać...

@@adamdarski8919 ja dorobiłem dekoder stereo do radia Jubilat Stereo. Oryginalny też świecił ale nie działał. One były bardzo kapryśne i łatwo się rozstrajały.

No nie zawsze! Tu zbyt mocno docina Wojciechowskiemu, brak mu obiektywizmu i to mi się bardzo nie podoba, mój szacunek gdzieś wyparował

Docina? Ale mówimy o tym samym filmie?

Super. Bardziej zaawansowane projekty. Mnie oscyloskop nie udał się.

A może jeszcze raz zrobić testy ? Pamietam nasze testy na EC86 (trioda) na falach srednich a za antene robia instalacja C.O. w bloku.. VEF206 odbierał do 300m dalej.. Kiedyś by wprowadzić ówczesny PIR to niektórzy podłączali się pod N sieci energetycznej.. ( a modulacje nadajnika robili z anody stopnia koncowego audio ( zasilanie i modulacja ).. Mimo wielu lat dalej bym zbadał ten pomysł.. w sieci są testy z odbiorem ale z nadawaniem ..

te "ruskie były ruskie" czy nasze poczciwe TG70?

Ile ja mojemu Ojcu rozebrałem prostowników selenowych... Jak w kuchni waliło spalonym lakierem i selenem...

@@grzesiekxitami3264 akurat miałem dostę do ruskich metalowych kapelusików wielkości TG70 ale bez uszu do przykręcenia

Brawo, że Pan to pamięta. W pierwszym wydaniu tej książki podajże z 1962 r. lub 1963 był opis budowy nadajnika KF-27 MHz na lampie GU-29. Moc nadajnika wynosiła tak około 60-80 W w emisji AM. W następnych wydaniach książki, opisu tego nadajnika już nie było. Chyba smutni panowie nakazali usunąć opis, wiadomo z jakich powodów. Pan Wojciechowski wydał też książkę o zdalnym sterowaniu : " Zdalne Sterowanie Modeli" - (radiowe ). A w tej książce był opis budowy aparatury do zdalnego sterowania, na bateriach i lampach miniaturowych . Nadajnik samowzbudny 27MHz, na lampach miniaturowych 3S4T w układzie przeciwsobnym. Zbudowałem z 3 takie komplety.

nie mogłeś. Była nie do zdobycia, praktycznie jak wszystko wtedy. Za to teraz gdyby ją wydano, bez problemu kupiłbyś za stówkę.

Do tego były relatywnie drogie. Dobrym źródłem książek była Księgarnia Techniczna, sprzedająca braki z bonifikatą 80% (nawet taka pieczątka widniała). Co prawda nie miało się rozdziału (albo miało się dwa razy ten sam), ale za 1/5 ceny. Mam kilka takich książek :)

@ Droga była to fakt ale zarobiłem na nią przy żniwach. Dało się.

@@adamdarski8919 Nie było tak źle. Dałem radę. Niestety ktoś ją pożyczył i pooooszła. A szkoda. Z tych czasów mam jeszcze "Poradnik Radioamatora" ale to już z 1983.

Ale Adamowi się nie podoba, bo bardzo tu na to wybrzydza :(

Bo akurat ten rozdział jest dziecinnie naiwny.

@ Ale 30 lat temu roboty robiły wrażenie. Dziś to niemal rzeczywistość, drony same wracają do miejsca startu gdy wyczują że akumulator się kończy. Może i naiwne to było, ale na marzeniach się buduje przyszłość:)

postarzała się okropnie, kupujemy Ją my starsi fascynaci czas leci, dla nas starszych panów ma wartość, dla innych zerową

BOMIS i nie pamiętam taki tranzystorek w plastikowej obudowie w trapez, był u Adama BC147?

POPIERAM - tak było !!!!!!!!!!!

tak! przypomniałeś mi te książki - miałem "Elektronika łatwiejsza niż przypuszczać - elementy" i inny tom "układy". Wygrzebałem je w podstawówce ze szkolnej makulatury, kiedy nas zapędzono do pomocy przy załadunku na ciężarówkę (dostaliśmy w nagrodę papier toaletowy! xD). A "Układy scalone" kupiłem w księgarni już w LO i nauczyłem się z niej minimalizacji siatką Karnaugh'a (a może to była książka Układy cyfrowe?). Pewnie gdybym miał wtedy komputer albo komórkę to by mi się nie chciało xD. Muszę sprawdzić u mamy czy po 2 przeprowadzkach ma jeszcze te książki.

Były też sklepy z odpadami elektronicznymi z taśm produkcyjnych zakładów RTV, były giełdy części elektronicznych w NOT (np w Katowicach, gdzie elementy bierne się kupowało na ................. kilogramy!)

@@stanisawk1385 w latach 80tych małych miasteczkach były przede wszystkim śmietniki :) To było moje jedyne źródło czesci elektronicznych, bardzo często radzieckich. Miałem coś w rodzaju 'klastra' ze sklejonych pudełek po zapałkach.

to je zbuduj i nagraj film jak działają, powodzenia 😃

Ciężko, ale da się. Trochę mam patentów z czasów zawodowej zabawy photoshopem (dwa lata uczyłem tego programu w szkole fotografii). Szukać trzeba pod hasłami: rozjaśnianie barw papieru, rozmycie powierzchniowe i podobne funkcje odszumiające struktury drobniejsze od druku, naprzemienne rozmywanie i wyostrzanie itp. sprawy.

@ Jakie fitry w Photoshopie stosujesz do tego?

Same "fabryczne", ale spreparowane w różnych modach. Generalnie z tego, co napisałem wyżej. Ciężko tak powiedzieć na sucho, muszę o tym film zrobić :)

@ Zrób! 😀👍 Ale zmobilizowałeś mnie i... poprawiam skany do mojego kolejnego odcinka. Może nie będą aż tak super, ale są deczko lepsze!

Słodowy znany był z tego że nigdy na wizji nie budował swoich konstrukcji - demonstrował elementy po czym wyciągał spod biurka gotowe projekty, więc ludzie powątpiewali czy w ogóle domowym sposobem można te rzeczy skonstruować.

@@adamdarski8919 Skoro tak twierdzisz, to albo nigdy nie oglądałeś programów z jego udziałem, albo masz amnezję. Większość projektów Słodowego prezentowanych w TVP, była na tyle prosta, że mógł je zrobić każdy, kto miał choć trochę smykałki do majsterkowania, nie mając przy tym drewnianych rąk.

Zgadza się działał. Pamiętam, że coś dodałem własnego, ale frajda była.

W II połowie lat 60. w TV reklamowano tę książkę prezentując właśnie tego cybernetycznego żółwia - to robiło spore wrażenie.

a moment kiedy po dotknięciu palcem bazy usłyszało się Warszawę 1, to było coś

Dokładnie taką rolę wtedy pełniły książki. Te z głupimi memami także były wydawane.

Taki żarcik, tak mówiliśmy w lokalnym środowisku, ale widzę, że nie załapał :)

kurdę "biblioteka radioamatora" jakoś dźwięczy, nie pamiętam

@@grzesiekxitami3264 Była taka seria. Mam do dzisiaj "Młody radioamator", Mieczysław Wargalla , Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1965 rok (kupiłem ją 21 sierpnia 1967 roku, cena 35 zł) "Naprawa i strojenie odbiorników radiowych", Kazimierz Lewiński, Anna Lewińska, 1969 rok (kupiłem ją 30 czerwca 1969 roku, cena 45 zł). Spoza tej serii mam jeszcze "Jak czytać schematy radiowe", Czesław Klimczewski, 1967 rok (kupiłem ją 21 sierpnia 1967 roku, cena 23 zł) oraz "ABC radioamatora", Czesław Klimczewski, 1968 rok (nie zapisałem na okładce daty zakupu ale chyba latem 1968 lub 1969 roku, cena 28 zł). W tamtych latach radioamatorstwo to było moja pasją. Obecnie te książki nie mają praktycznie specjalnej wartości merytorycznej, ale są znakomitym świadectwem tamtych lat - Wydawnictwo Komunikacji i Łączności wspierało miłośników radioamatorstwa. Książka "ABC radioamatora" była świetnym wprowadzeniem w ten temat dla każdego. Kilka lat temu z internety ściągnąłem skany miesięcznika "Radioamator" - numery od lat 30. do lat 60. - też bardzo ciekawe z racji dokumentalnej.

Brawo, pamiętam. Ten temat też mnie interesował. Wiele lat później zajmowałem się wdrażaniem "nowych" technologii, w tym elektrodrążarki wgłębne i drutowe CNC firm szwajcarskich i japońskich np: Mitchubishi, Charmi, Agie. Mikron. Ale to już była technologia "kosmiczna".

Podstawowe komponenty elektroniczne nie były drogie, problemem była dostępność, a raczej jej brak. Sklepy dla elektroników były zaledwie w kilku największych miastach, zaopatrzenie było nieszczególne, a popyt wielki. Oczywiście o jakichkolwiek częściach z zachodu można było tylko pomarzyć.

W sklepach tych zwykle były kolejki. Sklep Telpodu na Zwierzynieckiej w Krakowie to zawsze pół godziny stania, ale to za sprawą zbieraczy oporników, którzy przychodzili z listą setki pozycji po jednej sztuce :)

@ no ale wybór rezystorów na Zwierzynieckiej mieli spory. I zdecydowanie nie były drogie, do dziś mam jeszcze sporo u nich kupionych :)

@@pewalig7 Co nie zmienia faktu, iż za moją dzisiejszą dniówkę mogę kupić laptopa a wtedy ocet z czarnym białym chlebem. Nie wykluczam powrotu do korzeni bo : "shit can happens"

@@adamdarski8919 U mnie na wiosce zwanej Płock były drogie. I niedostępne. Na "łowy" jechało się do nieopodal zamieszkałej wioski zwanej "warszawa" . Pierwszy Led czerwony zakupiony w składnicy harcerskiej zdewastował finanse mojego starego , który ma teraz 93 lata. Oboje są już starzy . Ja zresztą już też.

ja też !!!!!!!!!!!!!

No i drukowanie jej u nas, było najwyższym aktem barbarzyństwa. 2/3 urządzeń nie można było zrealizować z powodu braku podzespołów. Nawet te z polskich, które pojawiały się na fotografiach, były niedostępne. Np. panel z wyświetlaczami siedmiosegmentowymi. Nie wspominając o zachodnich układach scalonych. Nawet nie wszystkie TTLe można było u nas nabyć i należało je "organizować". Nieraz w pracy spotykałem zapasy sprzed 30,40 lat, bo tylko w ten sposób, zamawiając na jakiś większy zakład, można było je załatwić. Mówcie co chcecie, ale to nie były normalne czasy.

Autor: Dieter Nűhrmann, książka wydana w 1979 roku, przez Wydawnictwa Komunikacji i Łączności.

@@steam7087 Zaczynałem właśnie od tej serii, ale w moim przypadku była to już druga połowa lat 80-tych i dawało się większość elementów kupić. Natomiast książka „Nowoczesne zabawki” mnie kompletnie ominęła, może jestem za młody po prostu. ;-)

@steam70 wszystko prawda,ale mimo to te książki rozbudzały zainteresowanie i wyobraźnię,dawały pojęcie nt. elektroniki i poziomu rozwoju technologii. Bardzo często "produkowały" przyszłych zawodowych elektroników, informatyków,serwisantów

Właśnie Sękowski i Słodowy jeszcze mogą być.

W miastach akademickich na terenach politechnik przy wydziałach chemii są sklepy uczelniane, w których kupisz niemalże wszystko.

Historie widzów to mega bonus do tych filmów, zupełnie jak nie na youtube :)