Nummi loquuntur -  

Dobrego oglądania zatem! Pozdrawiam!

Vielen Dank!

Drogi Panie, cieszę się, że dzisiejszy film uważa Pan za przydatny. Aurichalcum lub orichalcum (czyli z greki "złoty brąz") to stop poświadczony już u żyjącego na przełomie III i II w. p.n.e. komediopisarza Plauta (Curc. 1, 3, 46; Mil. 3, 1, 61, Ps. 2, 3, 22), pisze o nim również Cyceron w "De officiis" (3, 23, 92). Jednak w okresie republiki zasadniczo nie wybijano w nim monet - ze "złotego brązu" wybijał natomiast sporo monet główny przeciwnik Rzymu na początku I w. p.n.e. Mitrydates VI. W systemie rzymskich orchalcum zagościło na długie stulecia, gdy w latach trzydziestych I w. p.n.e. zastąpiono najmniejszy nominał srebrny - sesterc o wadze raptem ok. 1 g sestercem brązowym właśnie bitym w szlachetniejszym od miedzi orichalcum. Od I do połowy III w. n.e. w orichalcum bito sesterce, dupondiusy i semisy, zaś asy i quadrantes w miedzi. W II w. skład sesteców i dupondiusów był jednak już dość zmienny w zależności od emisji, co badałem z J. Musielą i M. Sylwestrzakiem i opublikowałem w XII tomie "Notae Numismaticae": mnk.pl/tom-xii-notae-numismaticae-zapiski-numizmatyczne Stemple antyczne rzeczywiście wykonywano w twardszym metalu - stopie zbliżonym do stali. Stempli takich zachowało się bardzo niewiele - głównie z warsztatów prowincjonalnych lub fałszerskich. Widziałem kilka na żywo w zbiorach muzealnych i prywatnych. Na aukcjach tego typu artefakty pojawiają się rzadko - raz na kilka lat. Pozdrawiam serdecznie!

@@bartoszawianowicz1753 może to źle zabrzmiało, każdy jest ważny i interesujący - natomiast akurat dla mnie ten odcinek jest wskazówką czym mam się kierować i jak patrzeć na "sówkę" którą jak Pan wie bardzo chciałbym mieć

@@Dewajtis1944 Drogi Panie, raczej moje pierwsze zdanie można odczytać dwojako - wyraziłem radość, że odcinek się Panu spodobał, absolutnie nie myśląc o tym, że tylko ten. Wiem, że jest Pan moim bardzo aktywnym subskrybentem i we wcześniejszych nagraniach też Pan znajdował przydatne informacje. Pozdrawiam raz jeszcze!

Drogi Panie, problem jest złożony, bo zależy o jakim okresie mennictwa antycznego mówimy. Jeśli bowiem porowatość typowa dla monet o mniejszej zawartości srebra dotyczy np. denarów republikańskich lub imperialnych z I w. p.n.e., wówczas faktura powierzchni powinna budzić masz niepokój (może to być oczywiście efekt naturalnej erozji i korozji, ale w przypadku srebra próby powyżej 90% powierzchnia powinna generalnie być gładka, jeśli nie na całości monety, to przynajmniej w miejscach, których nie dotknęła korozja), ale już porowatości w przypadku emisji denarów lub antoninianów z pierwszej połowy III w., ale także późnych tetradrachm ptolemejskich i seleukidzkich końca II i I w. p.n.e. nie dziwią, bo bardzo różnej jakości stopy wykorzystywano w różnych emisjach, a średnio Ag było mniej niż 50%, co oczywiście wpływało na inne reagowanie monety z innymi związkami w glebie lub wodzie. Problem jest złożony i jeszcze będę do niego wracał w bardziej zawężając grupę omawianych monet, bo np. w przypadku brązów dochodzi jeszcze temat sztucznej patyny, którą pokrywa się monety niekiedy, by ukryć fałszerstwo, ale często też, by oryginał patyny pozbawiony wyglądał lepiej... Pozdrawiam serdecznie!

@@bartoszawianowicz1753 w kręgu moich zainteresowań są cesarskie denary zaczynając od Octawian Augusta, zwierzaki Galiena także do mnie urzekły. Przynajmniej na chwilę obecną skupiam się tylko na denarach. Co do faktury, porowatości to wydawało mi się że efekt ten jest wynikiem jakości i zużycia stempla, może zbyt rzadkiego ich czyszczenia co skutkowało ubytkami w literach a nawet całych liter, itd. Czasami spotykam monety z lustrem z lokalnymi pęknięciami przypominające mocno wysuszoną

@@bartoszawianowicz1753 przepraszam, wycięło wpis, wysuszoną glebą co wiem że to także jest efekt menniczy, bardziej powstały przez niewłaściwe przygotowanie krążka, chyba że coś podkręciłem.