Porozmawiajmy o formacji 

Widzę że nie tylko ja mam taką nadzieję na prowadzenie w czasie ignacjańskich przez o. Przema 😁

Cieszę się! Do zobaczenia w ICFD w Gdyni w listopadzie. :)

Dziękuję za komentarz! Pozwolę sobie trochę podyskutować. ;) Proszę, nie bierz tego do siebie, ale jakoś mi się to zdanie ("jeśli ktoś jest czarujący to znaczy, że czaruje") nie podoba... Powiem dlaczego: - bo może tworzyć iluzję wiedzy. Może mi się wydawać, że WIEM o niej, że na pewno ma jakąś niezaspokojoną potrzebę. A tak naprawdę wiem tylko tyle, że JA mam taki a nie inny ODBIÓR tej osoby. Mam dostęp do moich wrażeń, do moich spostrzeżeń dot. zewnętrznych zachowań, a nie do psychicznych źródeł tych zachowań. Mogę sobie tworzyć hipotezy na temat życia wewnętrznego drugiej osoby, ale to zawsze będą tylko moje hipotezy. - bo może mącić w relacji. Wierząc temu zdaniu, będę słuchał tej osoby przez pryzmat tego mojego przekonania na jej temat. Będę traktował ją jako zagadkę do rozwikłania ("jakie nieuświadomione potrzeby ona zaspokaja?...) zamiast jako tajemnicę, która chce mi się objawiać. Przeformułowałbym to zdanie tak: "jeśli staram się być czarujący, to warto, żebym zastanowił się, jakie potrzeby w ten sposób zaspokajam". Zdanie do autorefleksji. A co do innych - chcę im pozwolić na bycie sobą. Mogą sobie być czarujący, odpychający, upierdliwi, oszałamiający, inspirujący - przyjmuję ich takich, jakimi są. Nie próbuję ich analizować. Przyjmuję ich, jednocześnie szanując i uwzględniając moje własne granice. Jeżeli czuję, że ktoś, kto jest dla mnie czarujący, manipuluje mną, albo przekracza moje granice - to to komunikuję. Jeśli ta osoba nie jest w stanie przyjąć komunikatu - wtedy jej unikam. Nie muszę jej "rozkmninić" i dowiedzieć się, co w niej siedzi. Nie muszę próbować zdobyć nad nią przewagi w żaden sposób. Mogę ją puścić wolno, albo uprzejmie wskazać jej drogę do najbliższego wyjścia. :)

@@DuchCiel Bez obaw, nie wezmę do siebie :), ma prawo się Ojcu podobać/nie podobać co tylko Ojca kompas wewnętrzny wskaże. Mi się argumenty Ojca częściowo podobają, natomiast nie do końca mnie przekonują :). Podoba mi się Ojca wersja tego zdania, jednakże nie uchroniłaby młodej dziewczynki, którą wtedy byłam przed kilkoma życiowymi pułapkami, a tego właśnie potrzebowałam ( i dostałam). Podoba mi się postulat przyjmowania drugiego człowieka w poszanowaniu jego wolności i w akceptacji, jednakowoż to nie jest to samo co "w naiwności" i bez używania rozumu. Mogę poznać człowieka, także z jego słabościami i akceptować go takim, jakim naprawdę jest. Trochę odebrałam polemikę Ojca jako namowę do pewnej blokady poznawczej w kontaktach i to już mi się nie podoba. Rozum to cenne narzędzie poznania świata i jest ważne nie tylko do uniknięcia pułapek i rozsądnego nawigowania choćby po tajemniczym i potencjalnie niebezpiecznym morzu relacji damsko męskich ;) (osoby poza celibatem muszą nabyć pewną życiową mądrość w tym temacie) ale też do ostatecznego rozstrzygnięcia ważnych dylematów egzystencjalnych dotyczących zła w świecie - jeżeli będę się czarować różowymi okularami to do końca nie zrozumiem za co Jezus oddał życie. Mogę oczywiście wypierać, racjonalizować, tłumaczyć to co widzę - to będzie właśnie ładne - ale też będzie to próba wygumkowania części świata, bo wydaje mi się, że jestem lepsza, ładniejsza kiedy postrzegam przez różowe okulary. Ja wolę zaufać Bogu, że jest gotów kochać mnie bez manipulowania rzeczywistością. Pan Jezus był bardzo daleki od naiwności i - jedna z rzeczy które w Nim bardzo cenię - potrafił wręcz publicznie demaskować ukryte intencje rozmówców, i to tych, którzy możliwie najbardziej by sobie tego nie życzyli. Co do "zdobywania przewagi" - to już mi się wyraźnie nie spodobało - w żaden sposób czegoś podobnego nie komunikowałam i rozumiem, że Ojciec to sobie dodał, także oczywiście nie będę z tym polemizować, tylko podkreślę, że nie ma nic wspólnego z rozumieniem tego jakie są intencje drugiej osoby wobec mnie. Zwłaszcza w relacjach damsko męskich i zwłaszcza dla kobiet, jest to cenna wiedza - kiedyś chyba podstawowe pytanie które ojciec kobiety kierował do absztyfikanta (raczej nie przyszłoby mu do głowy by zamiast tego zająć się autorefleksją córki nad jej potrzebami). Generalnie widzę, że ma Ojciec dość demoniczny obraz rozumienia innych osób, dla mnie jest po prostu nieuniknione - nie tylko jako dla psychoterapeuty - ale po prostu żeby tego nie robić musiałabym stosować sporo mechanizmów obronnych, po prostu mój mózg pracuje, czasem rejestruje ładne widoki, czasem przetwarza dane, wierzę, że tak widocznie ma być. Oczywiście każda hipoteza jest tylko hipotezą o ile nie zostanie potwierdzona, może pomóc obudzić czujność ale nie może tracić elastyczności.

@@nazywewersy Rety, nie chciałem Cię urazić! Nie twierdzę, że Ty "dążysz do zdobycia przewagi"! Nie chciałem Cię w żaden sposób oceniać! Chciałem tylko a) trochę podyskutować ze zdaniem, które przytoczyłaś, b) podzielić się tym, jak ja przeżywam relacje z osobami, które "czarują". To, co piszę o sobie (w ostatnim akapicie) - to jest tylko o mnie, nie o Tobie. Jest we mnie coś, co chciałoby zdobywać przewagę - ale ja tego nie chcę, więc się temu czemuś nie poddaję. Mówię sobie: "Nie muszę zdobywać przewagi". Puszczam wolno. Jak Ty reagujesz? Nie wiem! Przecież Cię nie znam! Jakkolwiek reagujesz, to wierzę, że starasz się przyjmować drugiego człowieka najlepiej jak potrafisz. Że chcesz być dla innych dobra. Może to jest naiwne, ale ja lubię tę moją naiwność. :)

@@Przemo_Gwadera_SJ Nie uraził mnie Ksiądz, serio, choć faktycznie odczytałam te słowa jako skierowane do mnie. Moje "ego" też ustawicznie pracuje, "przewaga" nie jest precyzyjnie tym czego szuka(m), ale mam swoje pokusy z tej półki, jednak nie łączyłabym ich z próba intelektualnego rozumienia otoczenia. Cieszę się że Ojciec lubi swoją naiwność, pewnie wiele osób podzieli tą sympatię. Mam przy tym nadzieję że Księdza wiara w to, że jestem osobą dobrej woli wynika raczej z przenikliwej, życiowej, na cztery łapy kutej, mądrości 😉.

@@DuchCiel "puścić wolno" bardzo pojemne i celne określenie

Dzięki 🌿😁