Kiedyś widziałem jak ktoś na forum pewnej strony napisał coś takiego "Człowiek, który jest głupi i nie zdaje sobie z tego sprawy jeszcze jakoś sobie w życiu poradzi, ale cxłowiek który jest świadomy tego, że jest głupi ma przerąbane życie". Trzeba przyznać, że cytat odbiega od tematu, ale daje wiele do myślenia i pewnych refleksji.
Najlepiej być jak Forest Gump. Niby postrzegano go za głupiego, a zrobił niezłą karierę. Bo myślał w sposób prosty. Czasem najprostsze rozwiązania są najlepsze
@@adamkluska356 w tym przypadku nie było mowy o dziecku żyjącym w biedzie.bogacze mogą robić z dziecmi co chcą? Kto zafundował dzieciom żyjącym np. w Afryce tą biedę? przekupni ludzie u władzy, którzy grabią swoj kraj. Oglądałam film jak to ministery wola inwestować w broń a nie w doprowadzenie wody do wiosek. Temat morze i kończymy.
@@grawa1072 poczytaj o dzieciach Muska, Bezosa, czy im podobnych - mają dzieciństwo bliżej tego chłopca niż dzieci które widzisz na ulicy. Bardzo podobnie do tego dziecka wychowuje się miliony dzieci w Azji - Chiny, Korea, Japonia.
Podejrzewam, ze realia życia społecznego i wiedzy były kompletnie inne 100 lat temu. Cieżko jest z naszej perspektywy to oceniać. Z jednej strony ojciec chciał dla syna dobrze, a wyszło jak zawsze, gdy chce się za dobrze.
Zgodzilbym sie z faktem ze teraz by raczej porzyc mogl dluzej przez szerokie akceptowanie spoleczne introwertykow ale jest tez mozliwosc ze zabil by sie jeszcze w wieku dzieciecym
Szczęście jest parabolą, nie da się być "ciągle szczęśliwym". Dlatego te koncepcje nieba i "wiecznego szczęścia" są dla mnie tak zabawne, bo już u podstaw zawierają wewnętrzną sprzeczność. Nasz mózg się przyzwyczaja do rzeczy. Nie doceniasz tego, że masz noże i widelce w kuchni, bo tak oczywiste to dla ciebie jest. Ale niech je ktoś Ci zabierze na miesiąc, a później odda. Będziesz szczęśliwy jak nigdy...
Wydaje mi się, że obecnie umiejętności „miękkie” są ważniejsze od tych twardych, technicznych, tym bardziej że mamy co raz potężniejsze narzędzia do rozwiązywania problemów typowo logicznych
Umiejętności miękkie są ważniejsze bo taka jest specyfika ludzkiego stada, w pracy w zespole wygadany cwaniak potrafi "ukraść" zasługi inteligentnego wspobka, któremu powinny się należeć bo ludzkie stado to zawsze banda kretynów kierująca się atawistycznymi instynktami, stąd np. takie zachowania jak szukanie kozła ofiarnego lub sympatyzowania ze szkolnymi brutalami a nie z ich ofiarami.
to prawda, często nie są w stanie poradzić sobie z własnym umysłem a co mówić o wykorzystaniu tego potencjału, często do gry wchodzi alkohol oraz stymulanty
Interesujący człowiek, jest idealnym przykładem tego, że inteligencja której wszyscy tak pragną, nie jest tak naprawdę wszystkim co jest wartościowe w umyśle człowieka. A film ciekawie poprowadzony 🙊
I to jest wlasnie problem z posiadaniem dzieci. Wiele osob i slusznie obiektywnie rzecz biorąc wychowuje dzieci zwyczajnie poprawnie, popełniając przy tym masę błędów, ale zapewniajac swojemu dziecku dobre podwaliny pod życie. Sam nie mógłbym wychowac dziecka w ten sposob. Stosowalbym sposoby na maksymalizacje potencjału, tylko wlasnid takie filmy mi uświadamiają, że ciężko jest określić co dokladnie jest potencjałem. Zdecydowanie jestesmy w stanie wychowywac dzieci znacznie lepiej niz to robimy, ale trzeba lat na studiowanie, a nastepnie jeszcze wiecej czasu na wdrożenie z zachowaniem ostrożności, dyscypliny i prawidłowości (wa danym momencie, w oparciu i o postulaty a raczej badania naukowe). Bardzo ciezko temat wychowanie dzieci dla perfekcjonisty. Od kilku lat zglebiam temat i mimo duzej wiedzy wciąż sporo mi brakuje. Mysle nad specjalizacją w wychowaniu dzieci, mianowicie kierowania rodziców co powinni, a czego nie powinni robic w celu osiagniecia danych cech i umiejętności dziecka. Wiem, ze to troche eksperymentowanie a rola jest odpowiedzialna, ale uwazam to za dobry pomysł. Zdecydowanie jest wiecej ludzi takich jak ja, ktorzy nie moga poświęcać tyle czasu na to zagadnienie, mimo tego, ze jest to dla nich bardzo ważne
@@ukaszsokoowski3195 To napisz komentarz w odpowiedzi do filmu, a nie mojego, wątpię żeby ktokolwiek przeglądał to tak dokładnie żeby spojrzeć na poszczególne wątki.
Ta historia strasznie przypomina mi mojego znajomego. Od małego miał być najlepszy w nauce i jak najbardziej był bardzo dobry w nauce. Poerwszy rok technikum a on już nał materiał na 2 lata w przód. Także pokazał mi jak szybko czytać lepktury bo sa nudne i nic nie wnosza do życia. Ale miał niesamowite problemy z akceptacja otoczenia wszystkich postrzegał jak idiotów. Miał zaszczepione ze nalezy kazdego traktowac z góry dopóki nie pokaże że należy go traktować inaczej. Koniec końców się zakolegowaliśmy co noe oznacza że byla to prosta znajomosc. Jednak widok tego ze pod wzgledem woedzy ścislej nie miałem podejścia to jednak pozostałe jak sztuka życie społeczne były znacznie prostsze dla mnie niż dla niego. I dodzisiaj patrzac jest człowiekiem który został zostawiony bez możliwości do określenia własnych celów... Dawniej były to oceny ale od kiedy jego rodzice uznali ze to jednak jego życie wodze jak ma problem sam znalesc cel do którego będzie dążyć. Gdyż jedyny zapał jaki mu dawano to przymus z góry skoro jestes najlepszy to teraz rób co chcesz... Smutne
Ludzie często nie lubią osób nadmiernie inteligentnych. Chcą rozmawiac w prosty sposób o zwyklych sprawach pożartować bez zagłebiania się w problem. Męczy ich analiza. Zdarza się że ośmieszają przejawy mysli. Musiałam mieć kontakt niedawno z taką kobietą dla której ksiązki to tylko śmiecie. Chociaż wiedza książkowa i nabyta podczas nauki to też nie wszystko. Często ludzie mają bardzo dużą wiedze książkową w sumie inteligentni ale nie mają własnych wniosków przemyśleń. Na każdy temat to najlebiej przedstawili by bibliografie co na ten temat napisał ten a co inny. Ja nie wiem czy jestem taka inteligentna ale analizuje lubie dochodzić co z czego wynika mówić o mechanizmach i chyba zawsze tak było. Nudzi mnie rozmowa towarzyska taka o niczym czy omawianie szczegółowe życia towarzyskiego. Tylko że kiedy miałam np. 22 lata to próbowałam się dostosować bo zależało mi na dobrych kontaktach i akceptacji. Chciałam być w towarzystwie mozna pójśc tu czy tam. To siedziałam i wysłuchiwałam tego starając się uśmiechać. Tłumiłam w sobie pewne tematy aby nie zrazić. Ale teraz nie widze w tym większego sensu. Nauka już za mną podobnie jak wiek sudencki i młodość nie muszę też przebywać w dużych grupach. Nie chce mi się już, aż tak nie jestem uzależniona od ludzi aby podtrzymywać kontakty gdzie nie mogę porozmawiac o tym co mnie interesuje. Bo to przeciez nawet nie dobrzy znajomi czy przyjaciele. Uczestnicze czasami w niektórych spotkaniach bo muszę.
ludzie, są owszem prości to 1, ale często nietolerancyjni i sceptyczni to 2. Jest mały odsetek zarówno geniuszy i debili, co często utrudnia budowanie relacji tym grupom. Osobiście umiem rozmawiać na każdy temat, nawet jeżeli odchodzi od właściwego momentu, ponieważ mnie zależy, aby zarówno ja i rozmówca był spełniony podczas rozmowy.
Ja chodzę do liceum i co prawda większość czasu muszę rozmawiać o niczym tak właściwie bo moi koledzy mnie nie rozumieją za dobrze ale na szczęście chodzę na etykę gdzie rozmawiamy o ciekawych tematach, mam kolegę i koleżankę z którymi mogę rozmawiać o fizyce kwantowej albo na przykład czy bóg istnieje i moja młodsza siostra wydaje mi się że jest inteligentna ale niestety jak ona będzie dopiero iść do 2 klasy to ja już wyjadę na studia
Dr. Hab. Andrzej Dragan, fizyk powiedział w jednym z wywiadów, że to nie jest tak, że Einstein był najbardziej inteligentny na świecie w tamtym czasie. Fakty były takie, że Einstein urodził się w odpowiednim czasie i postawił odpowiednie pytania w odpowiednim czasie jako fizyk. Gdyby on nie postawił tych pytań i nie szukał odpowiedzi, to kilka lat później którykolwiek inny fizyk by to zrobił i by znalazł na nie odpowiedzi. Einstein po prostu stawiał pytania takie, które inni dotychczas nie stawiali i to się przyczyniło do rewolucji z udziałem osoby Einsteina, ale to nie do końca jego geniusz, tylko brak postawionych konkretnych pytań przez innych fizyków. Gdyby Einsten urodził się paręnaście lat później, to zapewne kto inny by był uznawany za geniusza. Urodzić się w odpowiednim czasie, zadać odpowiednie pytanie i znaleźć odpowiednią odpowiedź - Einstenowi zdecydowanie się to udało i dlatego został zapamiętany w historii, co nie oznacza, że jest najbardziej inteligentnym fizykiem w naszej historii.
Einstein w ogóle jest popkulturowym tworem medialnym. Moim zdaniem już na początku XX wieku Max Planck tworząc podstawy teoretyczne zdecydowanie bardziej przyczynił się do rewolucji kwantowej. Poza tym Heinsenberg, Feymann, Bohr, Pauli (wszyscy nobliści) tak samo się przyczynili do rozwoju fizykii kwantowej. Jest jednak wielu powielaczy, którzy cytują jakieś bzdury Einsteina (cytaty, których nigdy nie powiedział) i myślą, że sam wymyślił i opisał teorię xd. Sam Einstein jest przedstawiany jako dziadek z długimi siwymi włosami, który jest karykaturą Einsteina, który mając 24 lata opisał teorię względności, pożniej zdążył jeszcze ją obalić, twierdząc, że jest zbyt nieintuicyjna żeby mogła być prawdziwa.
Nie jest tak, jak mówisz. Einstein nie był jedynym geniuszem, było ich wtedy na pęczki. Choćby słynni Marsjanie z Węgier z najinteligentniejszym człowiekiem tamtych czasów i jednym z najbystrzejszych w historii - von Neumannem. Druga rzecz, że Einstein nie był 'byle geniuszem', inny geniusz noblista Eugene Wigner mówił, że von Neumann ma najszybszy mózg, ale Einstein sięga rozumem najgłębiej. Prace Einsteina rozumiało wtedy parę osób na świecie. To że ludzie z geniuszy kojarzą głównie Einsteina, to tylko świadczy o tych ludziach. Słyszałeś o polskich geniuszach jak Karpiński, Kaliski czy Doliwo-Dobrowolski? Większość nie zna nawet Ulama czy Banacha.
W moim przedszkolu uczono prostych równań matematycznych. Ganiono jednak podopiecznych, którzy łapali szybciej i robili zadania do przodu. Kazano im czekać na słabszych, którzy nie rozumieli ich. Taki zabieg na lata skutecznie zniechęcił mnie do nauki matematyki. Przez to w technikum algebra i prawdopodobieństwo nie sprawiały mi problemu, jednak braki w podstawach mocno dawały mi się we znaki
Dokładnie, dorośli bardzo nie lubią kiedy jakiś "gówniarz" jest mądrzejszy od nich. Od pierwszych cywilizacji dzieci są traktowane w sposób lekceważący, i zmienia się to dopiero od niedawna.
To część prawdy. Moim zdaniem osoba o IQ na poziomie +180 IQ jest tak samo upośledzona społecznie jak osoba z IQ poniżej 75 - w obu przypadkach nikt ich nie rozumie i są izolowani. Po prostu w obu przypadkach mają zupełnie inne schematy myślenia i pojmowania niż osoba z IQ w okolicach 100 i własnie dlatego są dyskryminowani.
@@paweoboj5753 Osoby z niższym IQ są izolowane przez ostracyzm, sawantyści może jeszcze są w stanie być akceptowani jednak wyższe IQ samo się izoluje poprzez "odległość" od typowego człowieka, znasz schematy ale podczas rozmowy czujesz jakbyś siedział z tyłu a ktoś za ciebie rozmawiał, świadomie masz włączonego auto-pilota.
Notification squad! Faktycznie wysoka inteligencja i ta naukowa czy emocjonalna wymaga okiełznania i może być niebezpieczna, izolująca od społeczeństwa
Ciekawy sposób warunkowania człowieka można wyczytać w 'Nowy wspaniały świat' od Aldous Huxley. Niby fantastyka, ale nikt nie wie co wydarzy się za kilkaset lat ;)
To niestety nie jest fantastyka, tylko przedstawienie czyjejś propozycji...kontroli ludzi, ten ktoś poprzez tworzenie literatury tworzy dyskusję na ten temat, podobnie było z polskimi wieszczami. To nie jest tak, że ktoś sobie napisał książkę i już, ktoś w ten sposób otwiera dyskusję na jakiś temat, A Huxley w tym przypadku przedstawił jakby on to widział i to w niedalekiej przyszłości, więc to nawet nie jest sci-fi tylko czyjeś plany, co jest przerażające a nie interesujące!
To nie inteligencja, ale dzieciństwo uczyniło z tego człowieka niepełnosprawnego. Inteligencja sama w sobie nie jest dobra ani zła, zły jest brak równowagi.
@@pepedelmar4874 sto lat temu 90 procent dzieci nie miało dzieciństwa, a im dalej w historię to więcej. Wystarczy się wybrać do Indii czy do Afryki by zobaczyć dzieciństwo tych dzieci obecnie. Polecam - bardzo takie doświadczenia otwierają umysł
@@adamkluska356 Zgadzam się, ale to nie zmienia faktu, że takie doświadczenia rujnują zdrowie psychiczne. Zgadzam się również z tym, że warto podróżować w takie miejsca. Byłem wolontariuszem w Afryce, więc mogę potwierdzić z pierwszej ręki, że to niewyobrażalny wake up cool.
@@pepedelmar4874 w tamtych krajach tym dzieciom te doświadczenia nic nie rujnują - one nie mają czasu o tym myśleć. Mają znacznie poważniejsze sprawy jak przeżycie na głowie.
Cieka wymaterial. Sluchając go naszla mnie jednak myśl czy aby na pewno wiadomo że jego ojciec nie opiekował się sferą emocjonalną? Pozdrawiam i dziekuję :)
Chciałbym się odnieść do tezy postawionej w 9m52s, że jako ludzie uwielbiamy rankingi i rywalizację. Na jakiej podstawie jest to oparte, gdyż to nie koniecznie wynika z faktu bycia człowiekiem, a bardziej ze sposobu w jaki jesteśmy wychowywani i nauczani w szkołach, tam jesteśmy ciągle zestawiani z kimś i w naszych społeczeństwach uczy się nas do rywalizowania i konkurowania. Zatem w jakim stopniu jest to cecha gatunkowa a w jakim wyuczona przez pokolenia? Jeśli chodzi o materiał to znakomity! Piękne zestawienie tego jak skomplikowany jest umysł oraz samo wychowanie człowieka.
Nie do końca. Konkurencja jest dość powszechna tak jak u zwierząt tak i u ludzi. Jesteśmy biologicznie zaprogramowani, aby budować swoją pozycje w stadzie, bo to oznacza lepszy dostęp do różnych zasobów.
Wszyscy w komentarzach po raz kolejny będą się wypowiadać o osobach wybitnie inteligentnych, pewnie w połowie przypadków mając na myśli siebie, albo prawie siebie, śmiechu warte, ale nie o tym chciałem napisać. Może nasrępnym razem analiza Chris Chana? Wprawdzia trzeba by się do takiej analizy długo przygotowywać, z racji iż powstał o nim dokument na 77 części, który do teraz trwa, niemniej jednak byłoby naprawdę warto, bo prawie wszyscy amerykanie mają go za idiotę, a moim zdaniem był to człowiek całkiem zdolny. Projektował strony, co nie było proste w dwutysięcznym, ładnie rysował, dobrze sobie radził z komputerami i tak dalej.i tak dalej...i oguem... Właśnie chciałem się wy-powie-dzieć na te...te-n-temat, że może warto by było w sposób godny, rzetelny, uczciwy, okuratny i sprawiedliwy uczcić na tym kanale śmierć niekwestionowanego autorytetu wśród wideoblogerów, Wojciecha Suchodolskiego. Tylko proszę nie pisać mi w komentarzach, że to wiejski idiota, ponieważ internet uczynił ten aspekt czymś względnym. No na razie.
to samo sobie pomyslalem hahah pomimo, ze w tescie mensy uzyskalem dobry wynik (moge do nich dolaczyc) nigdy o sobie nie mowie, ze jestem jakis wybitny ludzie czesto nie rozumieja jak to dziala... owszem jest to niby fajne, bo uczysz sie szybciej, lepiej rozwiazujesz zagadki, jestes bardziej kreatywny i takie tam z drugiej jednak strony sa relacje z ludzmi... ciezko czasem z tym bywa... ale to temat rzeka
@@prejas333 Einstein sam nie wie o tych cytatach xd. Abstrahując od tematu, to większość myśli, że Einstein sam w pojedynkę odkrył i opisał fizykę kwantową.
Daleko mi do niego, ale troszkę go rozumiem. Niestety byłem jednym z najmądrzejszych dzieciaków w mojej okolicy i przez to zostawałem bardzo w tyle z rozwojem emocjonalnym, relacjami i wieloma innymi ważnymi rzeczami w życiu. Ciężko mi było znaleźć sobie kolegów, bo to co mnie interesowało nie obchodziło moich rówieśników. Moja inteligencja niewiele mi pomaga, za to przeszkadza prawie w każdym aspekcie życia.
William J. Sidis - wg mnie "zmarnowany potencjał naukowy" PS: mam kilka ciekawych pomysłów na następny odcinek: - wykorzystywanie nieletnich fanów - analiza afery Colleen Ballinger vel "Miranda Sings"; - problem "trzeciej siły" w polskiej polityce (temat z okładki tygodnika "Polityka" 20/'23); - stronniczość mediów w Polsce - analiza zjawiska.
Uważam, że z Coleen to nie taka oczywista sprawa. Myślę, że wiele osób wykopuje stare materiały by wybić się na fali kontrowersji. Czemu ludzie nie pozywają innych mediów, jak np. Gazetka bravo za promowanie anoreksji, naśmiewanie się z rzeczy, z których dziś nie wypada?
Już jakieś 4 lata temu odkryłem historie Sidisa, a rok temu odkryłem anime "COTE" które w zasadzie pokazuje geniusza który zmaga się z dogadywaniem z kimkolwiek pozostając w cieniu, ukrywając swoje prawdziwe ja oraz talenty, wymaksowane zostało u niego wszystko tylko nie emocje. Te dwie rzeczy zaintrygowały mnie aby spróbować właśnie wychować takiego geniusza ale w sposób taki aby zachował swoje człowieczeństwo oraz odczuł miłość od rodziców. Według mnie jest to możliwe ale trzeba bardzo dużo czasu oraz energii na to, trzeba też uważać by społeczeństwo jakie teraz powstaje nie wpłynęło na niego w sposób taki że doprowadzi on siebie do destrukcji. Jako osoba będąca bardzo dużym adoratorem psychologii postaram się to osiągnąć bez przykrych konsekwencji dla dziecka. Ale to tak i siak trochę zajmie bo aktualnie mam 18 lat, jak uda mi się rozkręcić biznes to potem zaplanuje to co napisałem.
Mnie również zaintrygowała postać Ayanokoji Kiyotaki. Mam podobne przemyślenia do twoich. Wydaje mi się że anime a w zasadzie LN te środowisko zostało tak stworzone jakby inteligencja to było wszystko. Gdy jesteś mądry masz wielki szacunek i zdobywasz te punkty, gdy nie jesteś geniuszem przegrywasz. Cóż tak została mniej więcej zaprogramowana ta szkoła oparta na sprycie i geniuszu. Jasno widzimy że osoby inteligentne mają lepiej a ci drudzy źle. Nie można zapominać że w realnym świecie inteligencja to nie wszystko. Owszem spryt jest jak złoto jednakże w anime zostało przedstawione to jakby to było wszystko i od tego zależy twój standard życia. Bardzo zauważalny jest tu kontrast.
taaaa, jeszcze trzeba miec wplywową rodzine ktora cie poprowadzi i hajs na czesne do takiej szkoly i wlasme lokum w ktorym mozna sie rozwijac bez ingerencji z zewnatrz.
Też tak macie, że siedząc przy ognisku nad wodą, oprócz ciesząc się ciepłem, to rozkminiacie dlaczego jest ciepło i że to co się pali, najpierw musiało urosnąć i padało na to światło słoneczne i magazynowało tą energię przez lata żeby w ognisku ją oddać? Ja tak mam. Żałuję czasem że nie jestem idiotą bo oni widząc świat który ich otacza, nad niczym się nie zastanawiają. Po prostu jest. I oni poprostu są... chciałbym tak umieć
W pełni zgadzam się z tym, co zostało tu powiedziane. Jako nauczyciel mam kontakt z dziećmi w szkole podstawowej, i za każdym razem powtarza się ten sam scenariusz - dziecko ogarnia materiał intelektualnie, ale emocjonalnie ten rok jest "do tyłu". I nic by się nie stało, gdyby dziecko zostało posłane do szkoły w wieku 7 lat a nie 6 - jak niektórzy rodzice mają tendencję. Przytoczyłam przykład jednego roku - a ta różnica, która padła w materiale poruszonym powyżej - niemalże mnie przeraża - współczuję temu człowiekowi.
Trochę jak w "Inside Job/Korporacja konspiracji". Ojciec forsujący swoje dziecko w stronę nauki, gdzie w pewnym momencie 10 latek idzie nawet na studia.
Nie jest średnia która się rozkłada podobnie jest średnio tyle samo osób inteligentnych jak i głupich więc te stwierdzenie jest po prostu głupie bo możesz stwierdzić że ludzie głupi żyją w świecie inteligentnych😊
@@radynazycie, właśnie nie. Przeciętną inteligencję (85 115%) ma 68% ludzi, a ok 2% jest poniżej normy, czyli ok 30 % ludzi ma inteligencję ponad przeciętną
Przypomina mi się szkoła. Że te ponadprzeciętne osoby były traktowane właściwie tak samo jak te najgłupsze. Nikt ich praktycznie nie lubił. W szkole było kilka takich osób. Miałem w klasie, w podstawówce dziewczynę, która miała same 5 i 6 ze wszystkich przedmiotów. Była zarówno humanistką jak i ścisłowcem. Z WF-u zawsze była zwalniana po semestrze, bo miała 3 lub 2, bo naprawdę było kiepsko u niej pod tym względem. Raz miałem z jej grupą lekcje wychowania fizycznego i nauczycielka ją praktycznie poniżyła mówiąc, że jak taka inteligentna dziewczyna może nie rozumieć dwutaktu w koszykówce i wszystko tam robiła nie tak. Koleżanka płakała potem w kącie. Oczywiście ta sytuacja była pożywką dla klasy, zwłaszcza dla chłopaków, którzy lubili komuś dopiec. Nie miała koleżanek. Jednak wykazała się poczuciem humoru gdy na informatyce szkolny rozrabiaka odkrył na komputerze jej prywatny folder a w nim jego karykatura narysowana w paincie z jego imieniem i nazwiskiem i dopiskiem "łoś" 🤣 wtedy już do niej się nie odzywał, a i u reszty cisnących miała jakiś szacunek i dano jej spokój. Została chemiczką bodajże.
Ja rzeczywiście boję się scenariusza w którym urodzi mi się dziecko wybitnie inteligentne albo uzdolnione w jakiejś dziedzinie. W takiej sytuacji bowiem mam dwa główne wyjścia - albo narzucenie mu twardej dyscypliny i boostowanie go (co może mieć negatywne konsekwencje w sferze emocjonalnej), albo olanie tego faktu i wychowywanie go w sposób normalny (co może być zmarnowaniem jego potencjału i o co w przyszłości to dziecko może mieć do mnie pretesje). Jak widać - co by człowiek nie zrobił w takiej sytuacji to zawsze będzie źle. Z normalnym dzieckiem nie będzie takiego problemu.
Ja bym wtedy tę inteligencję olał. Przynajmniej by się rozwijało również w innych kwestiach, a jak będzie się chciało uczyć więcej, to już na własną rękę.
Rozumiem, że normalne wychowanie czyli nie stopuję ale i nie pomagam. Jeśli dobrze to rozumiem to jest i trzecia droga. Pomaganie wedle twoich możliwości w rozwoju jego wybitności, cokolwiek to znaczy.
Pragnę zaznaczyć że w czasach na które przypada dzieciństwo Sidisa stosowano przemocowy model wychowania, no i chłopak miał chorobliwie ambitnych rodziców. Po prostu wychowuj z czułością i wspieraj zainteresowania, jeśli dziecko ma do czegoś dryg to nie trzeba go do tego zmuszać bo samo będzie CHCIAŁO to robić. Wystarczy że będzie miało zapewnione poczucie bezpieczeństwa i miłości. Sidis z całą pewnością był przymuszany do powagi, możliwe że nie bawił się zbyt często z rówieśnikami nie mówiąc już o radosnych wygłupach (które to wybitnie cementują przyjaźnie). Jeśli dziecko się czymś zainteresuje wystarczy mu wskazać skąd brać rzetelne informacje i będzie się samo rozwijać. Na pewno jest to lepsza opcja niż spławić dziecko frazą "nie wiem/nie mam czasu".
Jeśli wybitnie uzdolnionemu człowiekowi nie będzie się przeszkadzać i blokować rozwoju ( np zmuszając do marnowania go w standardowej szkole gdy przedstawia alternatywne opcje) to w świecie z internetem prawdopodobnie i tak rozwinie talent. Jedyne co jest istotne to dbanie o równowagę, czyli choćby rozwój emocjonalny i społeczny oraz kulturowy. I mam myśli bardziej popkulturę niż tzw kulturę wyższą, która jest mniej przydatna społecznie, bo jednak przy grillu częściej warto wiedzieć kim jest Shrek czy Yoda niż znać się na teatrze antycznym czy poezji, itd.
Wiele osób pisze, że to wina rodziców. Ja uważam, że to wina społeczeństwa, które mu dokuczało. To samo się dzieje teraz z każdymi "odmieńcami", na przykład inna orientacja seksualna, inny kolor skóry, albo imigranci itd... Ludzie mają tendencję do krytykowania wszystkiego co "inne". Jesteś mądry, czyli gorszy. Jesteś głupi, czyli gorszy. Jesteś innego koloru, czyli gorszy. Jesteś z innego kraju, czyli gorszy. Jesteś homo, czyli gorszy. Jesteś biedny, czyli gorszy. Jesteś bogaty-pewnie ukradłeś...itd... Najlepiej w tej sytuacji być "przeciętnym", czyli nijakim. Ale wtedy nie będzie rozwoju wprowadzanego przez inteligentnych innowatorów...
Tak, też uważam że poprostu ludzie go zniszczyli, niestety w społeczeństwie mamy zdecydowaną przewagę idiotów nad ludźmi mądrymi intelektualnie ale przedewszystkim emocjonalnie, sam o tym się wiele razy przekonałem wystarczy być od nich w czymś lepszym a zrobią wszystko aby cię ściągnąć na dół a nawet zniszczyć.
Oczywiście nie musisz nawet nikomu szkodzić jak się okazuje, wystarczy co będzie się na temat Ciebie uważać, albo co zostanie podsunięte, żeby uważać, ludzie nawet nie muszą tej osoby znać co ciekawe. Czasem prowadzi to nawet do dehumanizacji zwyczajnie innych i to jest najdziwniejsze, jak można np. rzucić się z nożem na kogoś kto jest po prostu inny? A jak się okazuje można.
Wiemy, co się dzieje, gdy rozwijany jest tylko umysł intelektualny, a nie emocje, np. może to prowadzić do traumy, czy nawet CPTSD i innych zaburzeń neurologicznych.
Myślę, że przykład ten bardzo dobrze pokazuje pewne problemy z edukacją, która skupia się często na wkuwaniu informacji. Osoby które będą siedzieć w domu w celu polepszenia sytuacji w szkole mogą nie mieć czasu na własny rozwój, co może powodować późniejszymi problemami.
Właśnie zaczynam oglądanie ale już kiedyś myślałem na ten temat i doszedłem do wniosku że będąc inteligentnym jest się innym będąc innym ciężko utworzyć głębszą relację z drugim człowiekiem co powoduję wiele niedogodności między innymi może prowadzić do samotności. Ogólnie ludzie szukają zazwyczaj relacji partnerskiej czyli takiej w której czują się na równym poziomie z drugim człowiekiem więc osobie inteligentnej pozostaję: (najlepsza opcja)-znaleźć swoją niszę np lubisz fizykę kwantową znajdź podobnych przyjaciół (chyba że ma się 13 lat to trochę ciężko), można pozostać też samotny (chyba najgorsza opcja) albo można udawać głupszego niż się jest
Szczerze mówiąc nie widzę problemu w byciu singlem. Byłem w trzy letnim związku który owszem był przyjemny, ale zarazem spowodował wiele problemów z czasem i karierą. Wspomnienia są piękne, ale dalej wolę pozostać singlem. Nie mogę się porównywać do prawdziwych geniuszy choć moje IQ jest ponad przeciętne i często doświadczyłem zdziwienia podczas wyrażania własnych myśli. Poznałem zaledwie garstkę osób które potrafiły wytrzymać te udziwnienia.
Bo widzisz... Ludzie, to zawsze będą jednostki społeczne. Są środkiem tego, w jakim srodowisku się zdnajdują. Dlatego inteligencja, to umiejętność chłonięcia wiedzy. Pozwala tylko doskonale przetwarzać rzeczywistość. Z kolei, to wiedza podpowiada, to co powiedzieć. Mądrość - kiedy. Brak rozwoju emocjonalnego i uspołecznenia sprawił go niemądrym.
Zaraz... On był niedojrzały, czy koledzy z uczelni? Wychodzi na to, że koledzy. On po prostu był za słaby aby się bronić i za mało doświadczony. Nie był zahartowany na przygłupawych kolegów.
Jest to przypadek skrajny, ukierunkowany na wąską sferę w życiu. Ze względu na tę presję zabrakło wypośrodkowania i poszerzenia perspektyw, szczególnie tej emocjonalnej. Złoty środek by się przydał, lecz to był eksperyment na młodym człowieku, jak zostało to określone w materiale. Stąd też trudno doszukiwać się w rodzicach empatii do swojego dziecka, która mogłaby mu przynieść ukojenie w trudnych chwilach i tym samym zaburzyć procedurę samego eksperymentu.
Wnioski w III części filmu intuicyjnie wydają się błędne, bo autor zakłada, że życiowa porażka chłopaka była wynikiem eksperymentów w dzieciństwie (jedynie ta część życia była szczegółowo analizowana, co stanowi pseudo-analizę). Mogła być wynikiem dzieciństwa, ale mogła być też wynikiem błędnych świadomych decyzji w dorosłym życiu np. dołączenia do radykalnych socjalistów.
Mnie też wielokrotnie wyśmiewano w różnych środowiskach za brak/małą ilość kontaktów erotycznych, a nie doceniano moich innych plusów. Dlatego nie dziwi mnie jego chęć prowadzenia samotnego życia, bo lepiej odciąć się od ludzi. Najsmutniejsze w historii życia Sidisa jest to, że pokazuje ona, że pomimo 100 lat, które minęły od jego wycofania się z życia publicznego, to tak naprawdę nic nie zmieniło się w społeczeństwo na lepsze. I - może jestem pesymistą - myślę, że za następne 100 lat nic nie zmieni się na lepsze.
@@wyslanniknewworldorder9525 o tym, że np.: moja aktualna luba wyśmiała mnie gdy usłyszała, że długo nie miałem dziewczyny i że laski często olewały mnie.
Gdzieś jak zacząłem chodzić na studia to zobaczyłem to fanatyczne uwielbienie nauki, języka i to wpajanie, że kariera jest najważniejsza, że bycie nauczycielem to taki piękny zawód. Wkurwiało mnie to i czułem się tam kimś obcym. Zamiast być turbo inteligentnym językoznawcą wolę być sobą. Może mniej inteligentnym, ale szczęśliwym. Posiadającym przyjaciół, zainteresowania i kochającą dziewczynę.
Inteligentni ludzie są nieszczęśliwi, bo widzą, rozumieją i czują więcej niż inni bardziej przeciętni. Wyprzedzają swoich rówieśników intelektualnie, więc trudno im się rowniez odnaleźć spolecznie, to rzutuje też na zycie dorosłe, gdzie czesto też nie mają latwo, gdyz ich przełożeni zwyczajnie sie ich "boją". Sam mialem kolegę, ktory w wieku 29 lat juz miał doktorat, znał biegle 4 obce jezyki, był swietny w swojej dziedzinie... a przez rok nie mógł znaleźć pracy, bo jak pozniej innymi drogami sie dowiadywal - ludzie sie go bali. Dopiero kiedy usunal doktorat z cv, zmniejszyl znajomosc jezykow na 2 i na rozmowach o pracę udawal mniej inteligentnego- wtedy dopiero (I to szybko) dostał pracę.
Sidis jest dowódem na to że pozytywiści nie mieli racji. Człowiek to nie tylko mózg, nauka, fakty, czy sucha kalkulacja. Jest też druga sfera nie materialną, irracjonalna, emocje, charakter, osobowość i duch.
To prawda, jako dziecko wyprzedzalem rowiesnikow pod wieloma wzgledami... ale z czasem moj potencjal jakos sie zmarnowal, rodzice nie dopisali delikatnie mowiac, ja sam mialem pewne braki i coz...
Ja mam lepszą teorię, dlaczego ten człowiek odizolował się od społeczeństwa, bo sam jestem aspołeczny, choć nie aż tak inteligenty. Ten człowiek prawdopodobnie był introwertywny, a do tego w spektrum autyzmu i jest to częsty przypadek, że w takim połączeniu ludzie wykazują niskie zainteresowanie relacjami międzyludzkimi, a ponadto spektrum autyzmu przyczynia się do słabej inteligencji emocjonalnej i niskich umiejętności społecznych. Gdyby cały system wychowania i edukacji próbował takiego człowieka na siłę przystosować i sprawdzić, żeby był bardziej zintegrowany i zsocjalizowany z grupą, to nic by to nie dało i tak, bo u mnie nic to nie dało i tak, za to mogłoby by jeszcze gorzej i zamiast ascety powstałby terrorysta i socjopata jak np. Ted Kaczyński. Zamiast tego polecam jak najmniej ingerować w rozwój i pozwolić na rozwijanie się zainteresowań w sposób spontaniczny. To najlepsza forma rozwoju dla jednostek autystycznych. Wszelkie inne eksperymenty kończą się właśnie, jak w tym filmie. A nawet gorzej, bo można stworzyć socjopatę, który będzie się mścił za to, że go zmuszano do robienia rzeczy, których nigdy nie chciał robić. Zresztą pewne symptomy tego były już nawet w tym filmie pokazane, czyli zainteresowanie wolnościowym socjalizmem, czyli anarchizmem zwanym często lewicowym libertarianizmem (to nie był quasi-libertarianizm tylko prawdziwy) i aktywizmem społecznym. Jednak w pewnym momencie nastąpił zwrot w kierunku ascetyzmu. Po prostu człowiek z wiekiem odkrywa prawdziwą naturę. Jeśli ktoś jest z natury aspołeczny, a wychowanie nałożyło mu maskę i narzuciło rolę społeczną, to z wiekiem to i tak wyjdzie i człowiek powróci do prawdziwej natury (prawdziwej, ale indywidualnej, bo nie ma czegoś takiego jak natura uniwersalna człowieka). W przypadku Teda Kaczyńskiego niestety wszystko poszło całkowicie źle i zamiast człowieka aspołecznego powstał człowiek anty-społeczny, który zamiast socjalisty mógłby się stać faszystą.
Rozumiem o co ci chodzi, sam jestem w spektrum autyzmu, i chyba niestety w tą drugą stronę, w stronę Socjopaty (bo chociaż nie mam tego stwierdzonego, to posiadam dużą samoświadomość, i im dłużej dowiaduję się informacji o ogólnie socjopatii i psychopatii, tym bardziej uświadamiam sobie, że mogę być socjopatą, i bardzo dużo rzeczy na to wskazuje, dzeczy z zewnątrz), niektóre osoby z natury są aspołeczne. Nie wymagano na siłę odemnie co prawda bym się uspołeczniał, ale wychowywanie się w rodzinie toksycznej właśnie spowodowało to, co mówiłeś, że "można stworzyć socjopatę, który będzie się mścił, za to, że zmuszano go do robienia rzeczy, których nigdy nie chciał robić", w moim przypadku pewnie tą rzeczą będzie praca na wsi. Każdy człowiek jest na swój sposób indywidualny, wiele osób, może i instytucji, chce by taki indywidualista stał się "taki jak wszyscy", zapominając, że tak to, jaki się jest może się takiej osobie podobać, nie ma nic przeciwko temu, i w żaden sposób nie szkodzi innym, tworzenie osoby, jaką ktoś by chciał by była, nie zważając na potrzeby tej osoby, a tak wiecznie nie da się żyć
Nie ma ludzi aspołecznych. Jedni mniej, inni więcej, ale każdy potrzebuje jakichś relacji, miłości i od czasu do czasu wsparcia drugiej osoby. Problem w tym, że relacje mocno angażują i taka osoba nie ma ochoty poświęcać na nie tak dużo czasu jak inni. Dlatego co jakiś czas unika spotkań że znajomymi, przez co coraz bardziej się izoluje. I jest to wielkim błędem, bo zyskuje chwilę upragnionego spokoju, ale staje się coraz bardziej samotna. Znajomi interpretują to zachowanie błędnie: że ich nie lubi, bo nie poświęca im uwagi. Rozumiem to doskonałe, bo sam przerobiłem. Nikt po mnie nie pozna, że czuję się okropnie w większym towarzystwie, bo opanowałem dobrze small talk i wśród nowo poznanych ludzi mogę uchodzić nawet za duszę towarzystwa, uśmiechać się, sypać kawałami, udawać, że się dobrze bawię na imprezie. Od osób trzecich wiem, że robię dobre wrażenie i ludzie mnie z reguły lubią. Tylko że ja się naprawdę na imprezach nie bawię. Po prostu odgrywam ten teatrzyk dla innych, bo tego oczekują i odhaczam zadania jak w pracy, a po imprezie jestem wykończony. Dobrze zaczynam się czuć, kiedy gadam na ciekawy temat, najlepiej w małej grupie albo sam na sam.
A np Max Verstappen z Formuły 1? Jego ojciec też zmuszał go do wykonania w pewnym sensie jego wizji. Ale nie widać po Max'ie żeby był nieszczęśliwy. Co o tym myślicie?
Znana jest historia ś.p. Majora Suchodolskiego - w momencie aktywacji wyższej świadomości(jak u Sidisa) wygłosił ważną przemowę o orbicie, ktora rzucila nowe swiatlo na księżyc i tzw. żubera, który się tam znajdował, a o którym wcześniej pojęcia nie miał świat nauki Niewątpliwie miał on równie wysokie IQ co bohater filmu, niestety - nie dowiemy się więcej sekretów wszechświata.
Mechanizmy społeczne i ludzka emocjonalność to przyczyny wszelkiego zła i cierpienia na świecie. Wysokie IQ samo w sobie nie jest w żadnym stopniu szkodliwe.
Cechy nie występują pojedynczo. To zestawy lub pary. Każda cecha ma zawsze tak bardzo antagonistyczną kontr-cechę, niekoniecznie na tej samej płaszczyźnie, że z jednej skrajności w duecie tworzy się również druga skrajność. Więc tak - może wysokie IQ samo w sobie nie jest szkodliwe. Lecz ono nigdy nie występuje samo. Nie da się być dopasowanym społecznie, jednocześnie nie będąc jak reszta społeczeństwa. Można grać. Czyste aktorstwo - bardzo dobre, nie da odczuć widzowi drętwoty odgrywania scen. Ale aktor do końca pozostanie świadom sztuczności sztuki. Rozumieć, mówić tak, aby inni rozumieli, nie być rozumianym. Sztuka balansu by przetrwać - adaptacja, aby przetrwać, którą zapewnia inteligencja - gdzie intelekt jest jednocześnie ciężarem umieszczonym tylko po jednej stronie tyczki u lekkoatlety próbującego przejść po linie przez życie, a oczekiwania od takich jednostek są wygórowane, upadki śmiertelne. Nic tylko wcinać popcorn i patrzeć na dziwadła w cyrku objazdowym.
@@user-k48s Podobnie jest w przypadku określenia egoizm w odniesieniu do zachowań(tutaj zaznaczam, że mówienie o zachowaniach w stosunku do ludzi jest przeniesieniem terminologii laboratoryjnej do codzienności tak jakby określać Cię jako obiekt doświadczalny, po co się to dzieje?!), które w ramach medykalizacji pojęć i w ramach tego tworu, który zwie się społeczeństwem - są zdrowe lub niezdrowe, tak jakby w ogóle właściwym byłoby rozpatrywanie ich w tak arbitralnie przedstawionej kategorii, kiedy właśnie pierwsze co ci przychodzi na myśl w odniesieniu do postaw to nie to czy są zdrowe(co jest bzdurą kompletną, ale uchodzącą za normalną przez propagandę eugeniki współczesną ukrywająca się w w gałęziach nauk społecznych i zdrowia w połączeniu ze społeczeństwem a także genetyką) tylko czy są właściwe, moralne, odpowiednie do sytuacji ale już nie czy są zdrowe! I teraz taki człowiek skoncentrowany na zachowaniach dokonuje takiej oceny swojego postępowania i nazywa swoje działanie dotyczące samego siebie egoistycznym(!?!) ponieważ nie jest zrównoważone odpowiednio przesłankami altruistycznymi. I naprawdę Amerykanie w to wierzą, że są jakimiś egoistami jeśli oprócz działania na rzecz innych robią coś kierując się w danym momencie działaniem na rzecz samego siebie! I Ci ludzie głęboko wierzą w swój egoizm! Poważnie! I teraz przecież egoizm - jest na poziomie abstrakcyjnym nazywany działaniem na rzecz siebie, na poziomie świata zewnętrznego egoizmem musiałoby być działanie tylko na rzecz siebie, ale coś takiego nie może istnieć bo ocena postawy nie jest oceną zachowań!!! Więc egoizm u normalnej niepsychopatycznej osoby, może być jedynie przybliżeniem i co więcej mało dokładnym, bo można wyrazić się bardziej konkretnym, ale jak można zauwazyć celem jest pomniejszanie zasobu słow, aby coraz trudniej byłoby wyrazić różnicę i poprzez to coraz łatwiej zastąpić to uogólnionymi pojęciami, stworzonymi ścisłymi kategoriami odwołującymi się deterministycznie do wcześniej stworzonych pojęć i niejako odwrotnie do naturalnego procesu - nakładającego się na interpretację tego co się samemu zaobserwowało. Czyli zamiast zaobserwować coś i ewentualnie posłużyć się pewnym już zdefiniowanym pojęciem, ludzie uczą się oznaczać coś poprzez już zdefiniowane pojęcia i wyrażać tym samym jakie coś może być przez narzut definicji jakiej to co zaobserwowali podporządkowują! I co więcej tak się dzieje nawet w nauce, kiedy naukowiec bredzi głupoty, że wszechświat jest oparty na matematyce albo na fizyce, przecież to są dziedziny ludzkie, gamonie jedne!!! Ale oni w to wierzą, masakra. Oni uwierzą, że to co się im podało w oznaczeniu musi być takie jak na to wskazuje definicja, a jeśli definicja wskazuje inaczej - to coś musi inne lub popełniasz błąd w swojej ocenie rzeczywistości - która najwyraźniej jest już nadrzędnie określona przez definicję pojęc jakimi się posługujesz!!! NIesamowite! Jak w 1984. Kolektywizm zastępuje własne stwierdzenia.
Jesteś inteligentny? Ogarniesz życie i wyjdziesz na tym dobrze. Jesteś ponadprzeciętnie inteligentny? Murowany sukces, o ile masz pieniądze. Jesteś wybitnie inteligentny? Ok, nikt tego nie zrozumie, nie zauważy, a ty będziesz skazany na samotność, produktywność, i wykańczającą pracę, także nad sobą.
@@kamiljanecki6443 oj tak - najgorsze możliwe uczucie gdy założysz za luźne spodnie a on się rozciągnie jak wąż i obija się przyjaciel o kolano - no ale póki wygląda jak tor formuły 1 to problemy nie ma :D
Inteligencja nie jest jedna i tu nie ma nic do rzeczy. Kwestią tutaj było wychowanie, dzieciak utracił tak naprawdę normalne warunki i osobowość. Kazano mu żyć jak człowiek dorosły nie będąc nim. Dorosłość wg psychologii to świadome kosztowanie swojej tożsamości, a jej brak doprowadził to zagubienia. Był jak mniej więcej komputer, lalka, czy manekin. Więzi międzyludzkie są bardzo ważne dla nas, ominięcie ich podmwoduje opłakane skutki. Można w nieskończoność wypisywać błędy wychowawcze jakie zostały popełnione. Jego inteligencja emocjonalna nie mogła się rozwinąć i ustabilizować jego życie. Dzieci bez względu na ich rozwój zawsze będą dziećmi. Pelwcsm sobie wyszukać małpy które były wychowane wśród ludzi jako ludzkie dzieci. Oprócz tego, że wyniki wyparły mi oczu z orbit to proces jaki się tam odbywał był podobny do wychowania jaki przyszedł bohater tego odcinka
Bycie inteligentym jest klątwą bo nikt nie potrafi cię zrozumieć, nie masz przyjaciół i wsparcia a jeżeli wchodzisz w dyskusję to wszyscy myślą że jesteś szalony bo nie myślisz jak oni.
Jego rodzice zrobili co uważali za najlepsze dla swojego dziecka. Problem w tym że to był 19 wiek. Tylko ktoś totalnie głupi ocenia coś z 19 wieku bazując na obecnej wiedzy i poszczeganiu świata
Problemem tego człowieka było to że urodził sie w 19 wieku. Gdyby urodził się obecnie w podobnej rodzinie co ówcześnie nic z tego co go spotkało nie wydarzyło by się.
No właśnie. Też o tym pomyślałem. Chociaż używając Omegle i spotykając tam młodzież, to że dzieci to dalej śmieci. No i było w programie UWAGA o dziecku z Aspergerem, nad którym można by rzec, że nawet rodzice jego kolegów się znęcali. Nie, że rodzice dosłownie się znęcali, ale zwyczajnie mieli w dupie co on może czuć.
@@Vitos268 Tylko jego rodzice byli wykształceni i na poziomie. Gdyby byli obecnie na takim poziomie, dziecko mogło by się uczyć przez internet, tak skończyć studia, mieć indywidualny tok nauczania, stypendia itd. Obecnie ich dziecko miałoby możliwości jakich w tamtych czasach futurologom się nie śniły.
