My name is Guan Felix and I'm a professional hypnotherapist, coach and counselor.
Each week you'll receive new insights into healthcare and especially how to live a healthy life, both physically and mentally.
Please subscribe if you'd like to receive a free notification of weekly new videos. And remember to hit the bell icon so you'll be notified whenever a new video is released.
En weer heel veel herkenning, ik heb gelijk die 4 vragen opgeschreven om tot de kern te kunnen geraken. Zonder de anderen personen de schuld ervan te geven. Ik luisterde niet naar mijn gevoel, wat toch wel signalen aan gaf in het verleden. Dankbaar voor deze uitleg. Werk aan de winkel, ik denk dat dit me nog veel tijd en energie zal gaan kosten...ik heb het er voor over
Kun je een video maken hoe je je zenuwstelsel hersteld / geneest? Ik ben heel benieuwd naar jou antwoord want ik vind dat je het heel helder en goed uit kan leggen. Ik heb al 4 jaar intensief trauma behandeling en er is veel genezen alleen mijn zenuwstelsel is en blijft een issue. Ik voel me gevangen daardoor. Ik mediteer bijna 3/4 uur per dag om balans te houden. Zie maar.. of dat ook een onderwerp is die voor jou aanspreekt 😉
Beste Samantha, dat verschilt per client. Als je met je zenuwsysteem aan de slag wil dan dien je vast te stellen op welke wijze je je gevangen voelt. Wat merk je dan op in je lichaam. En vervolgens ga ik daarmee aan de slag samen met de client. Algemeen kun je zeggen dat we willen dat de ventrale rem weer goed gaan werken waardoor je stress as geremd wordt. Een actieve ventrale parasympathicus remt de sympathicus.
@@GuanFelixOnRU-vid gevangen in de zin van: ik moet heel veel compenseren (meditatie) om activiteit te kunnen doen of andersom als ik activiteit doe dan moet ik dubbel zo veel en lang mediteren of rusten om in balans te zijn/voelen. Ik werk niet, maar sporten doe ik wel. Als ik 1 uur sport dan moet ik 2/3 uur rusten. Terwijl andere mensen sporten en daarna gewoon naar het werk gaan met een gezond zenuwstelsel. Alles is heel overweldigend. Zelfs kleine dingen als koken of boodschappen of huishoudelijke taken.
@@GuanFelixOnRU-vid Opgesloten in de zin van dat ik heel veel moet rusten als ik een activiteit heb gehad. Als ik bijvoorbeeld een uurtje heb gesport dan moet daar 3 uur rust tegenover staan. Terwijl anderen met een gezond zenuwstelsel gaan sporten en daarna naar het werk gaan. Ik voel geen vrijheid omdat ik beperkt word door mijn zenuwstelsel en daarom voel ik me opgesloten. Doorgaan wanneer mijn zenuwstelsel zegt nee dat is geen optie omdat ik dan pijn ervaar, soort van spierpijn of stijfheid. Kleine dingen als boodschappen, koken en huishoudelijke taken bijvoorbeeld voelen heel overweldigend. Elke keer als het overweldigd voelt dan moet ik mijzelf weer terugtrekken.. Ik vind het interessant wat je zegt.
Heel erg bedankt, ik besef steeds meer dat heel mijn leven een ander hun behoefte en wensen voelde ik feilloos aan en deed dat ook .ben er nu mee bezig om te ontdekken wat mijn eigen behoeften en wensen zijn door dat elke dag aan mezelf te vragen, is echt nog moeilijk voor mij .ben nu 60 en werd steeds zieker zonder dat er iets te vinden is .ook door deze video's van u veel besef gekregen. Ik blijf hiermee doorgaan probeer mezelf op de 1e plaats te krijgen ❤
Ik zou zozeer willen dat ik deze video gezien had toen ik mijn -nu helaas overleden- partner gezien had. Dan had ik voor hem beter met zijn situatie om kunnen gaan. Ik hoop dat velen hierop alert gaan zijn ❤!
Ik herken van mezelf dat ik huilen een teken van zwakte vindt wat komt uit mijn kind tijd en hoe mijn ouders omgingen met mij als ik vroeger mijn verdriet toonde. Ik zit nu samen met mijn man in een zware tijd met gezondheids problemen en ikzelf heb constant een zere onderrug en een hele hoge bloeddruk van de spanningen rondom zijn gezondheid. Het voelt als ik vast zit in een vicieuze cirkel. Elke keer als ik verdriet voel opkomen voel ik mij tegelijk ook zo boos. Precies wat jij zegt. Dus ik heb ook iets ontwikkeld waar ik graag vanaf zou willen. Aan 't einde van jouw filmpje moest ik huilen en ik dacht wat zou ik hier graag anders mee om willen gaan. Mijn man heeft ook een zware kindertijd gehad. Zou 't kunnen dat wij hierom samen biet goed weten hoe we beter met ons verdriet om moeten gaan? En dat we dingen soms op elkaar af reageren zonder dat we dit willen. Want we houden echt heel veel van elkaar!
Onze overlevingsdelen kunnen ook door delen van onze partner getriggerd worden. Inderdaad, daarom kun je soms zo op elkaar reageren, maar eigenlijk zijn het overlevingsdelen die getriggerd worden. Dat gebeurt inderdaad zonder dat je het bewust wil. Fijn om te lezen dat jullie veel van elkaar houden.
Was wel op de hoogte dat het fysieke klachten geeft, maar niet dat het ook invloed heeft op dna. Heel belangrijk om de emoties te voelen en te uiten. Wanneer je geleerd hebt dat huilen niet ok is, ( werd je geslagen ) blijkt steeds weer dat er nog oud verdriet kan loskomen wanneer je er ruimte aan geeft.
Lang gedissocieerd nu hard aan het werk. Inderdaad veel fysieke pijn gehad op jonge leeftijd, nu 19. Ik ben bezig elke dag met bodyscans en mediteren. Ik heb erg veel last van enorm veel angst rondom mijn maag en dat gaat dood tot aan mijn keelgebied. Vaak span ik dat deel aan met een hand op mijn hart en buik. Dan zucht ik diep. Alleen dan komt er zoveel angst vrij dat ik vaak het gevoel heb flauw te vallen. (Achteraf lucht het vaak wel op) het lijkt alsof ik daar veel woede heb zitten maar dat overspiegeld word door angst. Vooral als ik getriggerd word door iets rondom mijn vader. Is het goed dat ik het probeer los te laten ondanks ik dan soms heel duizelig word en bijna flauw val? En heb je tips om dat los te laten, het is heb ik geleerd mijn nervus vagus die heel strak staat
Tips om het los te laten is door overweldigende emoties te zien als van een jonger deel van jezelf. En dan nieuwsgierig worden naar dat deel en mindful een liefdevolle relatie ontwikkelen tot delen die zich zo (angst, verdriet, boosheid) kunnen voelen.
Doe ik wel eens door een eerdere video van u. Bedankt daarvoor, alleen de angst is reuze. het gaat wel langzaam beter, zorgt dit ervoor dat het weggaat of is het een truc ermee leren om te gaan. Het is een enkelvoudig trauma maar het lijkt soms wel complexe ptss
Als je dit herhaalt ontwikkel je vanzelf nieuwe gewoonten die meer rust brengen. Er zijn vele andere dingen die je kunt doen, maar dat kan ik hier niet uitleggen want dat is waar ik mensen mee help in therapie.
Chronische stress heeft vermoedelijk invloed op de fysiologische activiteit in het lichaam met een ontregelende uitwerking. Tijdens de slaap bijvoorbeeld kunnen kaakspieren verspannen en opeengeklemd raken, waardoor je gaat tandenknarsen. Voortdurende stress heeft impact op hart-en vaatziekten, rugklachten, bloedsomloop, suikerspiegel, hoofd- en spierpijn, ademhaling/luchtwegen en mentale klachten etc. en blijkbaar op het dna. Zou fijn zijn als er een methode is om dit proces af te remmen of om te keren. Ontspanning/meditatie/hypnose, expressie/beweging/lachen en muziek in therapie/spelvorm oid. 🤸🌳🆓
Absoluut! - Wat nodig is is lichaamsgerichte therapie die helpt om de parasympathicus te activeren zodat de stress as weer geremd wordt. Oftwel de vagale rem weer activeren. En het doorvoelen van onverwerkte emoties om zo alle opgeslagen energie en spanning los te laten. Belangrijk om dit in kleine stappen te doen waardoor het systeem niet overweldigt raakt.
Heel goed verwoord. Het is echt heel erg dat veel psychiaters, psygologen en artsen het begrip C-PTSS niet eens kennen en therapieën inzetten die absoluut ronduit verkeerd zijn; althans in Duitsland, waar ik in twee verschillende klinieken was en er nóg een trauma bij had. Boek van Pete Walker bracht inzicht en uiteindelijk een online-therapie ( Jan Bommerez)gevonden in Nederland die, net als jij weet wát C-PTSS is . Heel mooi en fijn deze video, waarin bekendheid gegeven wordt en aandacht besteed aan. Een eye-opener voor diegenen die ermee worstelen en hiermee een handreiking gedaan wordt. Hartelijk dank voor deze video ❤
Ja herken er veel in , maar ben het niet eens met dat woordje emotionele verwaarlozing, dat klinkt of de ouder willens en wetens geen aandacht aan jou kon of wilde besteden. Mijn ervaring is meer dat na een jaar ziekte en na het overlijden van mijn vader mijn moeder heel liefdevol met mij om ging, maar ik zag zelf als kind dat mijn moeder ook veel verdriet had en was ik het zelf die niet met mijn narigheden bij haar kwam en juist doordat ikzelf haar al mijn ellende haar wilde besparen net deed alsof ik er al overheen was terwijl dat helemaal niet zo was, maar ik ging mijzelf afzonderen , wilde alleen zijn en dat lag beslist niet aan mijn moeder , die deed echt haar best om mij te helpen , dus dan vindt ik het woordje verwaarlozing niet helemaal terecht. En dan te bedenken dat voor 60 jaar terug er geen exstra hulp was voor kinderen , dat is echt iets van de laatste 30 /40 jaar misschien, maar al die ogen en logen en het woord trauma kende men toen niet eens , het was na de begrafenis ging je weer over tot de orde van de dag , geen meester of juffrouw dacht er aan om eens te vragen hoe het met je ging , nee je kwam weer op school en je kon weer gewoon mee doen zonder 1 woordje aandacht voor jou ellende die je meegemaakt had . Dus vandaar dat je het woordje emotionele verwaarlozing wel in bepaalde situaties moet zien , maar ik kan niet zeggen dat dit bij mij aan de orde was, mijn moeder was juist zeer betrokken en liefdevol naar de kinderen toe , maar in die tijd handelde mijn moeder naar haar beste kunnen , maar ik was zelf die haar niet alles vertelde wat mij nu duur is komen te staan en daar nu nog problemen door ondervindt
Ik begrijp je gedachtengang helemaal. Dank voor het delen van jouw persoonlijke verhaal en je beschouwing op het begrip emotionele verwaarlozing. Soms kunnen we niet krijgen wat we nodig hebben zonder dat we er een schuldige bij kunnen aanwijzen. Zoals je beschrijft, de context kan er soms toe leiden dat we niet aangeven / kunnen geven wat we nodig hebben. Immers als kind denken we ook als kind en zien we niet altijd welke behoeften we echt hebben. Als volwassene kijken we anders naar onze kinderervaringen dan toen we er nog midden in zaten.
Stoornis is echt een verkeerde benaming, je hebt namelijk niet gestoord gereageerd, je hebt volkomen nuttig en adequaat gereageerd op die betreffende gebeurtenissen. Met de term stoornis, werk je hertraumatiserend, alsof er iets mis is met je. Dat is er niet.
Ik ben het helemaal met je eens. Tegelijkertijd kun je wel constateren dat het stress systeem ontregeld is en hyper- en hypoarousal elkaar afwisselen. Ik gebruik de term stoornis hier omdat de S daarvoor staat, ook al vind ik het zelf niet een gepaste term.
Ik had dit andersom, ik moest mij altijd als een mongooltje gekke autist, onderdanig en minderwaardig opstellen, anders was de boel niet veilig. De gevoelens van mama waren altijd veel belangrijker en anders zwaaide er wat. Ze behandelde mij altijd al zo zonder ik ooit een diagnose had en wanneer we samen naar de psycholoog moesten, verwisselde steeds liever snel van school met mij. Ik heb hier tot 2 jaar geleden echt in geloofd en ik schaam me dood. Echt alles, maar dan ook alles was compleet omgedraaid en volledig onlogisch, en dan buiten mooi weer spelen over de geweldigheid van je eigen kinderen te stelen, hun eigen ik en hele hebben en houden. Opleiding mongool was de opvoeding en ik moet ze eeuwig dankbaar wezen. Eigen groei wordt volledig afgekapt en je geluk alles noem maar op moet voorgeschoteld worden door pappa en mama, zodat ze het je zelf ook weer af kunnen nemen. Het is een op en afbraak cirkeltje, waar ze je zelf niks door kan en mag kunnen. Tot de dood houden ze je daar het liefst in....en dan dankbaar dat je zou moeten wezen, omdat je zelf zogenaamd niks nooit kan. Er word juist geleerd dat je zelf niks kan en mag kunnen ..kijk papa en kijk mama iplv kijk de kinderen. Alles word je volledig ontnomen en alles is met in strijd met ze, alles wat juist geleverd zou moeten worden door ze...echte opvoeding heet dat ook wel. maar ja, je mocht niet eens zelf nadenken of emoties hebben, want dan stelde je je eigen aan...hoe moest mama zich wel niet voelen was het dan. Stoppen met huilen, ander kreeg je een reden. En dan daarmee pronken naar de buitenwereld, het is gewoon een schande :( Want mijn ouders hadden toevallig 3 Mongolen kinderen die zelf nooit niks kunnen en hadden alle 3 dezelfde emotionele en financiële afhankelijkheidsproblemen. God wat toevallig nou zeg... Mijn ouders waren echt zo verschrikkelijk zielig en hadden het maar zo slecht getroffen met deze zogenaamde probleemkinderen, die ze zelf gecreëerd hadden en nooit uit laten komen tot hun eigen dood. Echt zo een belachelijk cirkeltje is het, plus dan nog te stom zijn om zelf te kunnen inzien. Ze planten ook alleen maar zaden van twijfel in je en breken je geluk, contacten en relaties etc allemaal stiekem af. En dan achter je rug om zeggen dat je niet bent wie je lijkt, maar ik ben wel degelijk wie ik lijk en het werdt juist van me gestolen...soort gedaante verwisseling was het altijd. Mensen zien het ook niet eens en vinden het soms ook zelfs wel grappig. Deze shit neem je ook mee de buiten wereld in je verdere leven, hoe je je opstelt tegenover anderen contacten in je verdere leven en levert allemaal problemen op. Zo kom je er nog veel meer van tegen in je leven, van die Narcisten. Het lijkt wel de nieuwste trend, dus ze vallen tegenwoordig ook niet zo meer op en zijn niet de enige gelukkig :) Mijn leven is 1 grote leugen geweest over wat echt bedoeld tegen mij was en wie ik zelf was/ben, terwijl ik zeker weet ik zelf altijd oprecht was en nooit gelogen had, zo een soort van zieke ontknoping was dit na 40 jaar lang zeg maar. Ik heb dus ook nog een broertje en zusje en die kan ik echt niet reden ook al weten ze het zelf ook wel, en worden ze liever ook een beetje zo. Ze vinden dan ook veel omgedraaide dingen normaal en voeren het dan ook weer uit op hun eigen kinderen, erg jammer. Ze kunnen er niks aan doen maar respecteren kan ik ze zeker niet, want dat zou betekenen dat ik nog steeds mij zelf niet kan beginnen te respecteren. En in me buurt hebben kan ik za al helemaal niet, want Ik heb er niks aan dat ik me steeds moet voorbereiden op alle pogingen mij steeds weer heel lief en slangerig proberen af te breken.. eigen groei is in strijd met de familie en wordt totaal niet gestimuleerd, ze proberen mij dan ook constant terug te hooveren of een schuld gevoel aan te praten en al dat soort. De familie regering waar alles in toom gehouden moet worden onder papa en mama en de rest een dreiging vormt. Mijn moeder zei laatst nog wat er met de kinderen zou moeten gebeuren (broertje en zusje van 2x 30 jaar en ikzelf 41 jaar) als ze er straks niet meer was. Dit is natuurlijk volkomen onzin, want anders had ze wel gewoon opvoeding en emotionele steun gegeven en niet juist andersom alles erger gemaakt, om de boel juist in elke vorm afhankelijk van haar te maken. Alles emotioneel afhankelijk te houden zonder enige richting en steun (juist niet), alles constant afbreken altijd en je er de schuld van blijven geven en terug projecten. Deze mensen zijn heel gevaarlijk, want doen dit puur natuur zonder zich schaamte-bewust te kunnen voelen en als dit dan in de opvoeding vernesteld zit, wordt dit normaal, ach ja ...zelfs alle omstanders trappen er in dus ,sja ... Toen ik er ook echt maar ook echt, echt achter was, ook al wist ik het altijd wel een beetje, was ik gestopt met mijn alcohol en drugs verslavingen, in 1 x zonder cravings. Ik zou het nu gewoon doen en meteen weer stoppen al zou ik dat willen, en dit na 25 jaar verslaafd geweest te zijn en gebruikt te hebben tot ik elke keer volledig van de planeet verdwenen was en bij mij het licht uit ging zonder iets van gister te herinneren. Ik had de kern van het probleem eindelijk gevonden en daar ben ik eeuwig dankbaar voor! Het was natuurlijk gewoon emotionele steun en het mijzelf kunnen en mogen wezen zonder consequenties, dit kon echter nooit niet dus nam ik steeds een soort van korte vakantie in een andere realiteit. Er zat ook niks anders op, ik kon geen kant op, maar gelukkig hoeft het niet meer. Heel lang eigenlijk dus al niet maar ja wist ik veel, het moest nog doordringen en gelukkig dat ik dat in mijn leven nog mocht meemaken. Ik denk dat de meeste mensen de kern van hun verslaving nooit vinden en er daarom dus ook nooit uit komen.
Geen toegang hebben tot je hulpbronnen. Ik heb al jaren gewerkt om mijn delen weer samen te brengen en mijn innerlijke kind te helen. Toch werd ik op mijn werk getriggert door collega, die eisend is, veel ruimte inneemt en erg gestrest overkomt. Ik merkte dat ik dit onveilig vond, angst , maar ook de woede die naderhand losbarste.Gevolg freese, en ik zie nu dat de situatie aan mijn vader refereert. Deze collega kom ik nog regelmatig tegen...ik merk dat mijn lichaam reageert. Ik spreek mezelf toe en geef duidelijk aan wat ik wil. Best een klus moet ik zeggen.😮
Door dit filmpje ga ik mijn overlevingsdoelen herkennen. Door de uitval van de preftontale cortex gebeurd dit dus.....daarom voel ik dit nog steeds. Altijd denkende je weet waar het vandaan komt en je vader leeft niet meer. Waarom zou je bang zijn/angst hebben.
Wat mij vooral goed gedaan heeft is de opleiding trauma opstellingen waar we aan de slag gaan met je traumadeel, overlevingsdeel en gezondedeel zie je het heel duidelijk. Volgende week beginnen we weer met een nieuwe 6 daagse training hier over ik kijk er naar uit om mensen te zien transformeren. 🫠
hallo Guan Felix, duidelijk verhaal dat in hoge mate herkenbaar is en bij mij resoneert. Ik zag het artikel van Sandra Bloom bij de post, maar dit is deel 2. Kun je deel 1 misschien ook beschikbaar maken, svp? mvg, T.
@tonvanrooijen2878 ik heb deel 1 zojuist toegevoegd aan de beschrijving. Je vind het ook hier: sandrabloom.com/wp-content/uploads/2000-Email-from-America-16-Dealing-with-the-Ravages-1.pdf
@@GuanFelixOnRU-vid hoi Felix, erg bedankt voor je snelle reactie en het plaatsen van deel 1 van Sandra Bloom. Andere vraag: doe je ook persoonlijke begeleiding o.i.d.? Hartelijke groet, Ton
Beste Ton, ja, ik bied hulp als coach, counselor of therapeut. Als je interesse hebt, kun je een kennismakingsgesprek maken via mijn website. Of via deze link: calendly.com/afspraakguanfelix/gratis-consult-30-minuten
Gôh ik had echt respect voor U. Maar zodra U Elisabeth Loftus noemt haak ik af. Dat is de vrouw die "wetenschappelijk" bewezen heeft dat ritueel misbruik niet bestaat. De grondlegger van het false memory syndroom. Voor mij bent u door de mand gevallen.
Dank je wel voor je reactie. Ik heb ook mijn kanttekening bij alles wat deze mevrouw beweert en zeker niet met alles eens, maar dat neemt niet weg dat ze onderzoek heeft gedaan naar hoe het autobiografische geheugen vertekend kan raken. Spijt me als ik daarmee een zere snaar heb geraakt. Ik help cliënten die ritueel misbruikt zijn en neem ze zeker zeer serieus.
@@Victoria-y6z8g absoluut! Ik neem het verhaal van de client serieus. Het is niet mijn taak noch mijn focus om het verhaal van de cliënt te weerleggen. Ik richt mij op de klachten die de cliënt heeft a.g.v. de overweldigende gebeurtenis(sen).
Terecht punt. In therapie met cliënten heeft dat ook mijn aandacht. Hier leg ik uit wat de gevolgen van emotionele verwaarlozing zijn. Helaas wordt het tussen generaties doorgegeven zodat het in families blijft bestaan totdat iemand het doorbreekt.
Het stukje over moeilijker bij herrienringen komen. Ik doe met emdr het beeld van mijn pa vlak voor zijn dood, maar ik twijfel na 11 sessies nog steeds welke richting die op zat
Zoals ik in de video uitleg, als je moeilijk bij autobiografische herinneringen kunt komen is therapie met lichaamsgerichte herinneringen te overwegen.
Ik wil heel graag reageren op de gevolgen van zowel onveilige als ambivalente hechting. Toen mijn moeder haar derde kind kreeg (ik) werd ik volledig overgedragen aan een inwonende tante (zus van mijn vader) die extreem graag een kind wilde maar dit onmogelijk maakte door een relatie met een getrouwde man. Voor mijn biologische moeder was het een uitkomst omdat er al veel problemen waren met haar eerste twee kinderen. Het kan niet anders dan dat voor mij die tante ( die mij extreem veel aandacht gaf en me enorm verwende IN hetzelfde huis waar het hele gezin woonde) mijn moeder was. Rond mijn 2e levensjaar werd die tante "met pek en veren" ons huis uit gejaagd en bevond ik me opeensvtussen mensen die me nauwelijks kenden. Mijn biologische moeder heb ik vanaf dag één naar de ogen gekeken, omdat ze zich niet aan mij kon hechten (me in veel dingen afwees) en de tante heb ik zeker tot mijn 16e ijselijk gemist. Pas heel laat leerde ik mijn partner kennen en mijn belangrijkste drijfveer was dat ik me veilig voelde bij hem. Voor de eerste keer. Zijn overlijden een jaar geleden heeft die veiligheid totaal verstoord. Ik heb nu een therapeut die ik denk te kunnen gaan. vertrouwen Maar mijn leven is een schimmenspel geworden. De (eindelijk uitgebroken) afkeer van met name mijn broers heeft tot grote eenzaamheid geleid. Twee moeders: een niet (meer) beschikbaar en de andere ambivalent. Hoe krijg ik mijn leven terug?
dank je wel Guan ik snap het niet helemaal vandaag vloog het alle kanten op ,ik dacht het aardig onder controle te hebben, maar het lukte me niet , er zit geen knopje op ,nog bedankt voor de boodschap.
Beste Marian, het klopt dat er geen knopje op zit. Opmerken welke delen je ontregelen is wat je kan helpen om weer grip te krijgen. Zoals ik zei meditatie zorgt voor een rustiger brein, maar heeft tijd en herhaling nodig. Wens je vandaag een fijne dag!
Als je heel veel tijd (jaren) investeert in het leveren van waarde krijg je ongevraagd een beloning, soms in de vorm van geld. Dankbaar dat die vorm van waardering er is.
@@GuanFelixOnRU-vid Ik kreeg een poos geleden van mijn zus een hele nare app en daarin noemde ze mij o.a. ook egoïstisch. Dit heeft mij veel verdriet en ik ben toen ook de beslissing genomen om haar los te laten. Dat is nu bijna 2 jaar geleden en ik heb hier zoveel verdriet van maar ik heb ook mijn grenzen. Ik heb al veel breuken meegemaakt met haar maar deze app heeft mij echt diep geraakt.
Voor mij heeft geholpen dat mijn gevoelslichaam, zintuigen en adem altijd verbonden zijn met het hier en nu (als een anker of compas) terwijl de gedachten in mijn hoofd meestal vanzelf opkomen en vaak stoorzenders en herhalingen uit het verleden zijn. Ik probeer vanuit mijn hart, gevoel/emotie en adem te leven, door te voelen wat klopt en wat er aan de orde is. De gedachten in mijn hoofd zijn daarom niet automatisch leidend (het zijn vaak stoorzenders of oude stemmetjes uit het verleden). Als ik bewust een keuze wil maken dan gebruik ik mijn bewuste brein in combinatie met mijn hart en buik (als gevoelslichaam) om een bewuste keuze te maken.
