Pretensje do... rodziców. 

Dopiero niedawno skończyłam opłakiwać odrzucenie przez swoich rodziców. Opłakiwałam ich brak miłości 20 lat. I po kolejnym roku zaczęłam dopiero cieszyć się relacją z moimi dziećmi i mężem. To jest niesamowite. Kiedy tylko dałam sobie odrobinę przestrzeni dla swoich emocji i SWOJEGO myślenia, to moje relacje zaczęły się zmieniać. Moi rodzice żyją. Nie kontaktuję się z nimi i nie nasączam mojej rodziny ich toksyną i blokadą emocjonalną

pracuję zdalnie i codziennie słucham twoich wypowiedzi. Widzę twoją szczerą twarz i mądre wskazówki. Dodajesz mi otuchy jak mam problem. a ,,smutek ,kołowrotek myśli i wyrzuty sumienia " to moje drugie imię choć staram sie być dobrym człowiekiem

Byłam w stanie wytłumaczyć sobie wszystko, zachowanie innych, moje reakcje. Super dopasowywałam się do mniej lub bardziej subtelnie;) stawianych mi wymagań, resztę narzuciłam sobie sama - sztywno się ich trzymając. Na nic nie miałam czasu, ciągle byłam zajęta, a gdy nie byłam, miałam poczucie winy, ze nic nie robię. Byłam pełna chaosu wewnętrznego.Pozwalałam, by przekraczano moje granice, bałam się zareagować inaczej. Długa historia ... Starałam się być dzielna, silna, bo przecież taki obraz siebie stworzyłam dla siebie, dla innych. Szybko się podniosłam po stracie bliskiej mi osoby ...wszystko szybko, bo przecież musiałam być silna i dzielna. Dziś widzę, to było wmówione, wytłumaczone, przykryte uśmiechem i pozorną energią. Od roku ciało dawało mi sygnały, ze coś jest nie tak. Tłumaczyłam to przepracowaniem, stresem w pracy, brakiem czasu... miesiąc temu pękłam psychicznie po wysłuchaniu wykładu na YT. Teraz już się nie śpieszę, to wszystko toczy się własnym rytmem. Teraz poznaję siebie.

Trauma w mięśniach i trwałe ślady po biciu. Miłość nic nie ma do tego. Ślady na mózgu zostają niczym niewidoczny klucz samozagłady. Prowadzą przy silnym stresie wprost do niepełnosprawności, bo muszą pęknąć. Co wtedy się dzieje? Różnie, czasami rozległy wylew, czasem utrata wzroku, słuchu, węchu itp.

Jesteś bardzo mądrą kobietą. Dziękuję, że jesteś i dzielisz się tym z innymi.

Madziu czuje ze musze powiedziec mamie to co czuje i to co dzialo sei ze mna o tej pory, mimo ze wiem ze to ja zaboli - mam do niej ogromne pretensje nie za to co mi dala w dziecinstwie ale a to jaka ma postawe teraz...wie wszystko najlepiej, zjadla wszystkie rozumy - czy warto "otworzyc puszke pandory" (jak to ujela moja kuzynka)? Pozdrawiam Ewelina

Nie usprawiedliwiaj ich, nie dali bo sami nie otrzymali, dorosła osoba może się uświadamiać szukać wiedzy i samo świadomości W terapiach ,żeby potem jak już mają dzieci dawać im to czego sami nie otrzymali..

Od pewnego czasu czuję, że potrzebuje poradzić sobie z dwoma faktami : tym że po porodzie nie widziałam się z mamą przez nawet dwa dni i drugie, że tata cale życie komunikuje się krzykiem!! i ma swoje kompleksy, a przenosi je na innych.

Ratujesz mi życie i świat... Dosłownie. Tak bardzo upadlam, jestem w jakiejś dolinie ciemności spowodowanej swoim problemem z rodziną szczególnie z relacją z mamą. Gdyby nie te nagrania, pewnie popadłabym w nałóg. Tak bardzo chciałam zagłuszyć to co czuję i tak mocno wstydziłam się swojego autentycznego wnętrza. 30 lat życia w tej załonie wstydu, upokorzenia, umniejszania, pogardy i wiecznego "gonienia" za zaspokojeniem ich oczekiwań wpędziło mnie w ciemny róg. Przez ostatnie lata popełniłam tyle błędów ( w stosunku do innych osób niż rodzice) aby zakryć swój ból, poczuć się lepiej, wyjątkowo, poczuć że ktoś Cię pragnie. Nadal brakuje odwagi by zmienić życie...a wiem że tylko to może mnie uratować. Dziękuję Magda. Codziennie po pracy jeżdżę rowerem nad kanał nad Tamizę, spotykam się z sobą, wewnętrznym ja i słucham Twoich nagrań. To jest jak plaster...może ta rana się kiedyś zagoi, tylko to ja muszę ja najpierw oczyścić! A to tak boli.

Mama mnie nicczego nie nauczyla. Wszystkie o ucze sie teraz z poradnikow, .

Fajny materiał. Dzięki.

Pani Magdo, to wszystko jest o mnie... słucham i płaczę... dziękuję..

Dziękuję za to nagranie. :)

Świetne nagranie własnie to przerabiam i zauważam ,że w momencie jak z tym posiedzę tak jak często to mówisz w swoich nagraniach to to przebaczenie przychodzi niemal samo :P Z tym zamienianiem emocji z jedną na druga to cos jest u każdego to dziła inaczej ja z kolei miałam na odwrót czesto smutkiem przykrywałam złosc na zwnątrz było mi smutno a wewnątrz czesto miałam ochote własnie komus przywalić!

Pani Magdo wielkie podziękowania za to co pani robi...

Bardzo ciekawe, dzięki wielkie. 🍀

Dziękuję ❤

Dziękuję bardzo

Przyszpiliłaś mnie!😍

Ma Pani racje trzeba to wszystko oplakac. Nigdy mi to nie przeszlo na mysl. Krecilam sie tylko jak pies za ogonem,. Bedzie duzo placzu przy przerobieniu wcisnietego mi przekonania przez matke, ze ponoc chciala rozwiesc sie z tata /mam starszego brata-kanocka mamusi/ a ciaza ze mna jej to uniemozliwila wiec prze ze mnie teraz sie meczy. Dzis wiem , ze i tak nigdzie by nie odeszla Gdy kazdego dnia sie klocili myslalam, ze to przeze mnie. Staralam sie byc niewidoczna co stalo sie nawykiem. Wiele lat potrzebowalam aby sobie uswiadomic czy bym byla czy nie na tym swiecie zarli by sie i tak miedzy soba. Albo udawanie trupa tylko dlatego, ze "chcialam zobaczyc ze gdybym umarla to czy bys za mna plakala'. Faktycznie chce to w koncu oplakac aby doznac ulgi.

Kocham Cię .Bardzo pomogłaś .

Dzieciństwo ma ogromny wpływ na nasze dorosłe życie. Warto poczytać o syndromie DDA/DDD. W Polsce w większych miastach od wielu lat odbywają się mitingi Wspólnoty DDA/DDD. Pozdrawiam

Szczerze to nie obchodzi mnie to, że rodzice być może nie mieli tego czy tamtego, nie mogli dać nic więcej, i że "się starali, jak mogli" - oczywista bzdura, nie wszyscy "się starają, jak mogą", wielu idzie po najmniejszej linii oporu. Jak ktoś się nie nadaje, żeby być rodzicem, to nim nie powinien być, nigdzie nie jest napisane, że każdy musi mieć dzieci. Albo niech najpierw idzie na terapię i przerobi swoje szambo, zanim uraczy nim innych. Żeby adoptować dziecko, trzeba przejść testy psychologiczne, mieć środki finansowe itd, a najwyraźniej własne dzieci można męczyć i dręczyć, jak się komu podoba, bo w naszych kulturach dzieci są właściwie własnością rodziców i są zdane na ich łaskę i niełaskę. Sorry za radykalizm, ale tzw. "rodzice" naprawdę potrafią poryć dzieciom psychikę i zniszczyć im życie, w takim wypadku o żadnym "przebaczeniu" mowy być nie może (tym bardziej, że tzw. "rodzice" najczęściej nie chcą tego nawet przyjąć do wiadomości albo wykracza to zupełnie poza ich zdolności percepcyjne). No chyba, że ktoś naprawdę wszystko "przerobi" i się wzniesie do takiego poziomu, gdzie jest samą miłością, co, nie oszukujmy się, bardzo rzadko się zdarza. Także sztucznym "wybaczankom" mówię stanowcze NIE.

Pytanie do autorki filmu, czym jest miłość??? bo definicji i interpretacji jest wiele... interesuje mnie pani definicja ;]

ja próbowałam wybaczyc moim rodzicom, ale na poczatku muszę przyznać sobie prawo czuć się zła, czuć ból, odrzucenie i ważne, ze wiem skąd te uczucia pochodzą. To wzorce, które ktos nam stworzył, to nie my.

Piękny przekaz❤. Kiedyś Barbara Ravensdale powiedziała, ze najpierw uzdrowienie potem wybaczenie, które właściwie samo następuje. Dobrze się Panią słucha. Potrzebowałam tego filmy, dziękuję. Jestem z tego starszego pokolenia, które popełniało „klasyczne” błędy z automatu😢. No i … wysłuchałam pretensji … było mało komfortowo. Podoba mi się Pani podejscie do tego zagadnienia, myślę ze jest zbieżne z tym co przekazuje Pani Barbara Ravensdale.

Ciężko jest wybaczyć, skoro się nie pamięta żadnej dobrej chwili z dzieciństwa związanej z rodzicami, pamięta się tylko bicie, kłótnie, obwinianie mnie o wszystko, co złe, brak jakichkolwiek dobrych emocji, tylko uciekanie z domu, kary... i tak w kółko. Ciężko wybaczyć matce, ktora będąc w związku z alkoholikiem wyżywala się na mnie, a teraz ma takie wspaniale zycie z nowym partnerem, nową rodziną, a ja nigdy nie będę tego miała wlasnie przez zniszczenie emocjonalne. Po prostu nie potrafię jej wybaczyć chyba tego, ze ona nie zdaje sobie z tego sprawy, po prostu ma nowe zycie odcięte od tamtego i chyba po prostu nie mysli o tym, a ja będę myslec o tym juz zawsze..

ciezko jest k .... wybaczyc przemoc od strony matki i ojca ,jesli sie slyszalo ,ze mnie nie chce ,ze jest bekartem , ze jestem glupia ,ze nie umiem sie czegos nauczyc ,nauka i zle oceny byly pretekstem !aby mnie uderzyc wieczne kary ,zakaz wyjscia z domu , nie mowila do mnie po imieniu tylko obrazliwie !nawet dostalam wjeb ,ze z ojca siostra rozmawialam ,co mi po tych slowach !przepraszam !gdy chodzilam do podstawowy mialam psychologa i co i zamiast mnie odebrac do domu dziecka to mnie olala ! pewnej pieknej niedzieli poszlismy do kosciola i tak mnie matka zaskoczyla pytaniem co bylo na kazaniu !ze nic nie odpowiedzialam znow mnie pobila ,brat byl pytany czy ma mi wjebac ,nie kocham jej ,ojca obwiniam o to ,ze nie reagowal wolal zajac sie tarpanami i zukami !spatrzyli mnie tylko ! ! !! ! ! ! ! ! ! !

Prawda

❤

masz piękny i kojący głos. Możesz tak do mnie opowiadać 24h

No i super tylko gdzie te metody by to zrobić.....

🙂

Błagam wypowiedz się,co zrobić jako córka tak toksycznej matki... narcystycznej matki która rywalizuje ze swoją dorosłą córką, jest zazdrosna o sukcesy,związki i urodę córki. Matki która nastawia ojca i młodszą córkę przeciwko starszej córce,co prowadzi do odsunięcia bliskich ode mnie? 😟😟😟

Też ma takie ptaszki moje się całują

Czy, póki rodzice żyją, warto im powiedzieć o swoich pretensjach?

wstyd mi ze wciaz te wszystkie "małe rzeczy" pamiętam.

Dla mnie zapozno na płacz jak płakałam to na drugi dzień miałam depresję i nie wierzę w płacz może dlatego że byłam bita i mnie nie wolno mi było płakać

Pani Magdo jak można dostać sie do Pani na terapie? Gdzie, jak , kiedy?

Moja matka nigdy nie miala poczucia winy jak do mnie mowila krzyczalam wyrzyeala wrecz przeciwnie wzbudzala je we mnie mowiac jestes niedobra zla zlosliwa wredna okrutna .a ona biedna ze nie obchodza mnie jej uczucia jak ona sie czuje ze jestem podla nic nie warta wstretny bachor zmija znajd i tak dalej i tak dalej cos strasznego.w recz mi mowila ZALUJE ZE sie nie wyskrobalam tylko ciebie urodzilam .jestes oslica wariatka niedorozwinieta psychicznie.jak czulam radosc i smiech mowila do mnie smiejesz sie jak glupi do sera lecz sie itd itd .

Jesteś aniołem Magdaleno

Niestety to przeoddechiwanie emocji u mnie za bardzo nie działa, no chyba, że trzeba to robić bez końca przez miesiące..

Madziu a ktory to filmik o procesie ktory Ty robisz z klijemtami to bycie z emocjami ??

ja, gdy panuje taka fajna głupawka w towarzystwie czy pracy, dostaję lęku i wycofania, czuję się okropnie wyalienowana i obca. chciałabyma się wściec tak jak ty. Co to znaczy taka moja reakcja?

Ale u Ciebie to sie zmienia. U mnie jest ciagłe poczucie zawodu, przykrości, zranienia. Już nie checi zemsty czy nienawisci, to fakt. Ale dalej nie rozumiem jak mnie to moglo spotkac. I niby mialam normalna rodzine. Ale np tatus az straszyl, ze zabije matke z pistoletu bo ta smiala przyjsc pozniej z wywiadowki u mnie, byl w wiezieniu przez wlasna glupote, matka mnie odtrącała lub traktowala z politowaniem bo smialam plakac. Wpakowala mnie w malzenstwo bez przyszlosci, wczesniej w durny zwiazek tez bez szans. Niczym kat z obozu koncentracyjnego. Z takim glupim usmiechem, bo przeciez "kobieta nie oze isc przez zycie sama". Chcialabym siebie wtedy przytulic. Matki nie. Ojca tez nie, niech sie tulą sami. To nie moja sprawa. Nie powinni miec dzieci ludzie biedni, zaganiani, bez pomyslu na siebie!