Poczucie winy - toksyczne czy zdrowe? Dr Agnieszka Kozak i Dr Małgorzata Torój. 

"Nie obrażaj się na mnie, bo to są twoje oczekiwania, a nie moje obietnice." Biorę 😊

Jak zawsze materiał bardzo ciekawy. Chętnie posłuchałabym o ciszy, kiedy ktoś nie lubi w niej zostawać w kontakcie z drugim człowiekiem, rozmowie ,krępuje go, jest nie do wytrzymania , przymus zagadania jej

Toksyczne poczucie winy to dla mnie temat ciągle bardzo "świeży", gdyż było ono narzędziem przemocy używanym przez bliskie mi i mężowi osoby, aby doprowadzić nas do uległości w paru istotnych dla nas kwestiach. Ale my przez całe lata tego rysu przemocowego nie dostrzegaliśmy i nawet nie wiedzieliśmy, że mamy prawo go nie przyjmować... I nie katować się czyimś "zawodem" czy "cierpieniem", które rzekomo powodowaliśmy. Dopiero od niedawna wychodzimy z więzów lęku... Bardzo pomocna jest tutaj terapia (to właśnie tam została nazwana wprost cała toksyczność układu, w jakim funkcjonowaliśmy), ale także warsztaty NVC dzięki którym nabraliśmy odwagi, żeby komunikować się bliskimi z poziomu naszych niezaspokojnych w relacjach z nimi potrzeb. Pomaga nam to patrzeć na siebie z godnością i nie wkręcać się w żale i pretensje za tyle straconych w budowanie bliskości lat... Najważniejsze, że odzyskujemy głos i wychodzimy do życia 👑. Myślę, że pomocny będzie podcast odnośnie strategii prowadzenia rozmów z osobami toksycznymi, więc czekam na niego z zaciekawieniem :).

Dawka treści ogromna ❤ Do diagnozowania toksyczności relacji, również. Kilka ważkich sformułowań... nie działam przeciwko tobie, a dla mojego dobra, zdrowia. Istotny materiał do analizy zachowań własnych i " najbliższych". 💞 Dziękuję Wam, tak elegancko i zrozumiałe przeprowadziłyście przez temat głęboki, a taki powszechny. 🙋‍♀️🍀

Im więcej i dłużej Was słucham mam wrażenie, że przede mną tyle pracy, że będę miała robotę do końca życia. Dla mnie osobiście temat trudny, bo w większości sytuacji mam poczucie winy, że robię coś źle, że ranię innych swoim zachowaniem, że nie mogę odmówić, bo ktoś będzie źle się z tym czuł. Bardzo potrzebuję wolności od ludzkiej opinii, ale na ten moment jest to dla mnie nieosiągalne... 😢 Dziekuje, że jesteście, te rozmowy to zawsze promyk nadziei, że może być inaczej ❤

czuję że będę słuchać nie jeden raz! Dziękuję i pozdrawiam:)

Agnieszko, słucham tego ,co mówicie i czytam swoje życie. Jestem matką 4 dzieci i żona człowieka,którego uczę się kochać ,świadomie rozumieć siebie i rozumieć różnice między czynieniem dobra a manipulacją,bym żyła jego życiem,

Cudownego czasu pod lazurowym niebem Italii, Pani Agnieszko 🌞

Temat tej rozmowy przypomina mi słowa mojej mamy która mi powtarzała "wolisz koleżankę niż własną matkę" teraz mieszkam we Włoszech i widzimy się raz na rok.

Witam ja to przerabiałam z moją mamą,jak również z mężem ale się wyzwoliłam na szczęście ❤ wszystkich pozdrawiam serdecznie ❤️ bardzo ten film jest potrzebny ❤ ostatnio przeprowadziłam rozmowę z moją mamą , która taka była,to co ona chce było ważne nie ja co czuje i miałam takiego samego męża wyzwoliłam się po latach długo to trwało ale warto ❤️❤️❤️

Dzięki paniom w mojej głowie coraz bardziej się rozjaśniają różnice między wartościami a potrzebami ❤

💚 dziękuję już teraz, całości odsłucham niebawem 💚Wasze rozmowy to uczta więc wymaga specjalnego czasu, pozdrawiam!

To coś dla mnie , od jakiegoś czasu próbuje zrzucić z siebie ogromne poczucie winy co do moich dzieci. Jest trochę lepiej ale mie tak jak powinno być . Mam takie odczucia na teraz 🥰

Bardzo dziękuję za przykład z tapetá😊w punkt. Do pracy❤

Witam, super trudny i obszerny temat , brawa za jego podjęcie! Moim zdaniem mozna by utrudnić i zacząć od norm wartości i powinnosci kulturowych,krajowych . Podam prosty ,pozytywny przykład negatywnych nawyków Polaków. Polacy są cenionymi pracownikami za granicą przez ich poczucie winy:) Najgorsze jest to ,ze my budujemy swoje małe ja na bazie poczucia winy 'to za co powinienem stoję i to jestem ja! Racjonalność i subiektywne jej postrzeganie jest winą. Ochydną i negatywną iluzją własnej winy jest to kiedy boimy sie ze czegoś mozemy nie dostać od drugiego czlowieka,dlatego oczekiwania czesto są negatywne,złe koło. Pozdrawiam

Dziękuję, ze nagrywa Pani tak wartościowe materiały, które zachęcają do pracy nad sobą. Jest na tej platformie wiele psychologicznych filmów roznych twórców. Jednak tylko u Pani znajduję to światełko w ciemnej otchłani. Coś wspaniałego. Nie ma dużo grzebania w przeszlosci, tylko rzeczowy research i działamy. Przywraca Pani nadzieję w to, ze mozna byc szczesliwym w życiu. Ogromnie dziękuję i życzę wszystkiego dobrego 💙

Ooo Wow. Świetnie przedstawiony temat. Dużo miałam "acha, no tak" - Dziękuję 🙏❤

Dzień Dobry, obok poczucia winy, poczucia wstydu, przeróżnych "powinnaś" postawiłabym jeszcze "masz być wdzięczna".Czy mogłybyście Panie w podobny sposób rozprawić się z wdzięcznością?Wasze rozmowy są bardzo pouczające.Dziękuję.

Uwielbiamy Was słuchać :)

Powinnaś, jesteś winna, tego że jesteś inna niż ja oczekiwałam. Ważne dla mnie słowa. Pomagają mi zrozumieć więcej w relacjach. Dziękuję

Niedawno stworzylismy utwór, piosenkę o poczuciu winy. W tym bardziej ciemnym, trudnym wymiarze. Mamy nadzieję, ze ujrzy światło dzienne w ciagu najbliższego miesiąca 😊

Dziękuję,bardzo to dla mnie wazne ❤

Pani Agnieszko, bardzo dziękuję za tą rozmowę. Dużo Dużo mi wyjaśniło. Wiem, gdzie popełniłam błąd w myśleniu o sobie, przede wszystkim brak zaufania do siebe, miałam w życiu bardzo często poczucie winy z tego, ze ktoś jest niezadowolony ze mnie. Aby to do mnie dotarło raz na zawsze będę o tej rozmowie pamiętać, gdy znów przyjdzie mi mieć niesłuszne poczucie winy. Muszę przyznać, że nie jest to proste się tak po prostu od tego uwolnić.

Mam często poczucie winy, że nie spełniam czyichś oczekiwań. Jednocześnie oczekuję od partnera większego zaangażowania w związek itd. Jestem depresyjno-nerwicowym człowiekiem, przez co stałam się introwertyczna.. często nie mam ochoty na spotkania i z tego powodu obraża się na mnie siostra. Z resztą dopóki moje życie kręci się wokół problemów w związku, nigdy nie będę towarzyska tak jak potrafię być.

Bardzo ważny temat w kontekście relacyjnym, w szczególności przy wyborze partnera - sprawdzanie jak reaguje w momentach konfliktu, czy idzie w kierunku szczerej komunikacji i dogadania czy wrzucania poczucia winy partnerowi i udowadniania swoich racji. Miałem szczęście raczej do typu drugiego :) W przeszłości byłem bardzo podatny na takie manipulacje - "trzeba dbać o komfort partnera nawet kosztem siebie", "jak mi zwraca uwagę to na pewno ma ważne powody". W zasadzie to byłem w stanie zrobić prawie wszystko byle utrzymać związek i zadowolenie partnerki. W pewnym momencie spróbowałem innej strategii - wyjaśniałem swoje wybory, tłumaczyłem się - co zazwyczaj kończyło się fochami, kłótnią, łzami, cichymi dniami. Po czym nie wytrzymywałem, padało "przepraszam, zwrócę na to uwagę" i relacja wracała na właściwe tory - to strasznie męczyło. Dochodziłem do punktu że chodziłem na paluszkach i mówiłem ściszonym głosem by tylko partnerka się nie zdenerwowała i nie dostać kolejnej porcji poczucia winy. Za głowę się łapę jak to opisuje i jak źle (dla mnie) by się to skończyło gdybyśmy poszli w małżeństwo

Genialny odcinek.

Pięknie wyjaśnione!

wartości, potrzeby, zachcianki - świetny temat, wykorzystam do dyskusji z młodzieżą DZIĘKUJĘ

Mądrość przekazu. Czuję niedosyt❤proszę o więcej. Cieszę się, że tak dużo można nauczyć się przez Internet. Czy można prosić o poruszenie tematu, jak po związku z manipulantem przestać mieć poczucie winy, o tym jak trudno wyjść po rozstaniu z tęsknoty za tym związkiem. Choć było się ranionym.Pozdrawiam ciepło.❤

Ja niestety mam skłonności do obwiniania i źle mi z tym. Branie odpowiedzialności za siebie to coś, co mnie przeraża. W przeszłości jednak też byłam obwiniana. Nie mogłam się zebrać do wysłuchania Pań, ale warto było, jak zawsze ❤️

piękne i jakże logiczne - piękne

Mnie w poczucie winy wpędzała koleżanka, krzyczała na mnie jak zaszłam w ciążę, że jestem złą koleżanką, egoistką, że za mało angażuje się w jej problemy. Bo skupiłam się na ciąży ? Uważam, że nie musiała krzyczeć, i szczerze jej dobrze życzę i nie wiem czemu się doszukała we mnie tyle złego właśnie wtedy, gdy byłam taka wrażliwa i przejęta w ciąży. Wiele stresu mnie to kosztowało i wiele miesięcy miałam poczucie winy, że ją skrzywdziłam, dwa , że pozwoliłam, żeby ona skrzywdziła mnie w takim momencie, że mogło to zalodzić ciąży. Nie postawiłam granicy bo czułam się winna :( W sumie jestem zła za jej wybuch złości na mnie. Co chciała ugrać krzycząc na mnie kiedy ja w ciąży nie chciałam z nią walczyć, chciałam uciec i ochronić dziecko :( W ogóle nie uszanowała tego że ja się nie powinnam wtedy tak stresować :(

Z tego wychodzi ze bylam przez cale zycie manipulowana jako dziecko, a potem jako dorosla osoba, robienie ciagle cos dla kogos i nic dla siebie bo przeciez musze .W malzenstwie ktore trwalo 30 lat stawialam zadowolenie czyjes ponad swoje stalam sie sluzaca az do poniewierania mnie i wysmiewania przed innymi.Ciezko to znosilam ,myslalam ze to moja wina zawsze cos zle i bol zal rozczarowanie .Niszczenie mnie jako czlowieka .Teraz jako 53 latka po rozwodzie juz nie chce nikogo unikam kontaktow z ludzmi aby mnie nikt nie skrzywdzil.Mowia Panie cala prawde ja to przezylam na wlasnej skorze.Stalam sie niewolnikiem do dzis trudno mi odnalesc siebie moje pasje i chec do zycia.Pozdrawiam.

Wiele dzieci ma poczucie odpowiedzialnosci za emocje swoich rodzicow. Trudno z tym żyć.

Wyjechałem ze starszym synem na 5 dni na narty, a była partnerka dzwoniła non stop z pretensjami, że zostawiłem ją z młodszym dzieckiem i wózkiem, a spadł śnieg ("a ja sobie pojechałem"). Kolega miał podobnie - wyjechał na 2 dni na służbowe szkolenie, a jego żona dzwoniła co chwilę z pretensjami, żeby "coś w końcu zrobił", bo dzieci to, czy tamto...

Dziękuję ❤❤ !! To zawsze ważny temat, a sposób przedstawienia problemu przez Panie bardzo czytelny i zrozumialy. Podczas słuchania pomyślałam, że często cudze oczekiwania nazywane są obowiązkami, zwłaszcza w rodzinie. I tak powstaje ta klatka, o której Panie mówiły. Nim to się zrozumie i zweryfikuje to solidna klatka z poczucia winy już mocno stoi. Serdecznie pozdrawiam 😊 !

Dziękuję 🌹🌿

Cudnie, ❤

Bardzo to do mnie przemówiło. Ja odbieram takie zachowania "wzbudzające poczucie winy" jako formę manipulacji (świadomą czy nie, nie wiem). Notorycznie się z tym spotykałam (zwłaszcza w szkole ) ;)

Jeśli nie wiedziałam co mnie prowadziło przez życie to dziś wiem.Dziękuję

Jak zwykle wspaniała rozmowa 🥰 Wyjaśnia wszystko niezwykle dokładnie, z wieloma przykładami, które doskonale obrazują schemat! Dla mnie jest to mega ważne 🏆 Ja odkąd pamiętam stawiam na rzeczowe i dokładne ustalenie np spotkania, pomocy, wsparcia, przekazania informacji itd, żebyśmy się nie minęli i dobrze zrozumieli ❤ Częściowo wyniosłam to z domu (mój ojciec tak robił), a częściowo uczyłam się tego w liceum pielęgniarskim, wychowując dziecko czy działając w MLM, gdzie trzeba być bardzo dokładnym, żeby być zrozumianym. Zresztą w każdej dziedzinie życia mi się to sprawdza 😊 Chociaż wiem, że i tak mogą wystąpić nieświadome niedomówienia czy niezrozumienie, bo i tak mamy wgrane w podświadomości jakieś założenia np. "no przecież to jest normalne!" 😂 Ważne jest nie mieć z tego powodu poczucia winy. Tego jednak muszę się jeszcze nauczyć. To jeszcze jest dla mnie trudne. Dziękuję bardzo za ten niezwykle ważny dla mnie odcinek! Jak zresztą większość 🌹

Moja mama ma taki pomysł na wzbudzanie poczucia winy, że mówi np.: "Masz piękne włosy, tylko o nie nie dbasz! Dlaczego nie pójdziesz do jakiegoś dobrego fryzjera, żeby ci dobrał fryzurę??" Albo: "Dlaczego nie chciałaś kupić tamtej bluzki? Tak ci w niej ładnie było!" Bo mi się nie podobała, była niewygodna, itepe. "Dlaczego tobie nic nie zależy, żeby ładnie wyglądać? Przecież każdej kobiecie na tym zależy!" No to można by skecze kabaretowe pisać. Oczywiście ona robi to w dobrej wierze, bo się troszczy i nie można tego traktować inaczej, bo się wtedy nie docenia jej dobrych chęci.

❤

Dziękuję ❤❤❤

Trzeba stawiać zdrowe granice...ja za późno się zorientowalam że rodzina mnie wykorzystuje ..caly czas ich zadawalałam...jak powiedzialam dość ..to zaczeli mnie obwiniać..

Dziękuję

2:55 Miłe Panie ..jesteście rewelacyjne w impresji twarzy :))

Piękne 🥰😊

Super 👌❤

Ooo wlasnie o takim rysunku pisalam na linkedin❤❤❤

To jest mi bardzo potrzebne

Potrzeby wartości zachcianki ❤️

p Agnieszko daje Pani radę super 👏💪 - powoli się człowiek odgruzowuje -:)

Dla mnie jest to trudny temat, bo dotyka oczekiwań jakie bliskie mi osoby mają wobec mnie, a często nie chcą lub nie potrafią ich nazwać i wyrazić. Często spotykam się właśnie z takimi „dąsami", zawiedzionymi oczekiwaniami, których nie wyrażono, ale po fakcie dano odczuć że zawiodlo się. Nie wiem jak w takich sytuacjach reagować, bo przecież nic nie dali po sobie poznać, więc niby do czego odnieść się? Odczuwam takie sytuacje jako krępujące. Wiem że „coś wisi w powietrzu" ale nie umiem się do tego odnieść i nie wiem jak zareagować, więc najczęściej milczę albo udaję że nie zauważyłem, co nie jest dobrym rozwiązaniem.

❤️❤️❤️

wina druga od końca na skali Hawkinsa, proces dominujący destrukcja.dziekuje za rozmowę i zakończenie - "żyć swoim życiem" 💚

Cudze zadowolenie nad moje potrzeby...mocne Odmówienie bez poczucia winy...bardzo dla mnie, to o wybieraniu siebie. To o klatce poczułem w klatce... Czy moje przekonania służą życiu? To dla mnie pytanie odcinka. Dojrzałość w relacji to współodpowiedzialność... zachęcające. Materiał wielokrotnego odtworzenia. Dziękuję, pozdrawiam 😊

Historia o tapetach pochodzi książki Martina Seligmana Learned Optimism

Takiego złego poczucia winy uczymy sie tez niestety w szkole. Pytanie, czy dziecko jest w stanie zrozumiec, ze nie jest odpowiedzialne za emocje nauczyciela...

❤️🥰👍

Bardzo wazne slowa dostalam duzo odpowiedzi na swoje pytania a co z poczuciem swojej winy w stosunku do osob ktorych juz nie ma??❤

Dokładnie jest tak jak panie mówią, ale zakorzenione normy długo jeszcze będą pokutować u kobiet

dr Agnieszka Kozak no słucham, słucham i nie mogę się dosłuchać. Bardzo ładnie koleżanka pomogła nazwać problem - poczucie winy spowodowane przekroczeniem czyichś g r a n i c. Czyli mamy wątek granic. Mamy niezdrowe poczucie winy. A nie mamy porady - nie daj się wpędzić w poczucie winy. Toxiki tak funkcjonują, że chcą wpędzić ludzi w poczucie winy. OK. 14 minuta koleżanka znowu naprowadza - czyjś standard osobisty (jakby co, to mi nikt nie przedstawił standardu osobistego na tym kanale, więc poczucie winy mam na poziomie 0, a nawet -10, bo całkiem możliwe, że za zacytowanie nazwy kanału, lepiej zasięg pójdzie :P). Otóż problem dotyczy tego, że w interakcjach często nie znamy czyjegoś standardu, nawet nie osobistego, ale w danej sprawie, chyba nawet lepiej pasuje granica niż standard, chociaż oba wskazują na coś stałego, a to może być incydentalne; takie życie, nie wiemy czego się spodziewać, a wręcz niczego się nie spodziewamy (bo nie wiemy, że zaraz dojdzie do przekroczenia jakiejś granicy) Wkraczamy w sprawę, za chwilę robi się z tego problem, nierzadko nawet nie do końca wiemy o co chodzi i jesteśmy postawieni w dynamice tego zdarzenia. Tu nie ma standardów co do obchodzenia się z problemem. Czy tu w ogóle powinno występować poczucie winy? Czy uczeń powinien mieć poczucie winy, gdy pierwszy raz składa jakieś sylaby? Tylko dlatego, że nauczycielowi coś tam nie zatrybiło w jego pedagogicznym świecie? Nie jestem na tyle ciekawy, żeby czekać jeszcze 30 minut na odpowiedź, no offence :D Poza tym już chyba wyczerpałem limit materiałów, które by mnie interesowały, więc za wszystkie dziękuję i pora się wymeldowywać.

czyli rozumiem że za zrobienie faux pas słownego w któym nie mam złych intencji i nie wiem do końca jak dana osoba zareaguje kiedy coś mówię przepraszać nie trzeba? Wystarczy powiedzenie że jest mi przykro że to kogoś zabolało, że było naruszeniem jego zasad?

Jest szansa, by powstał jakiś materiał dotyczącyc krytyki aluzyjnej, metodach radzenia sobie z nią?

Standardy winy wyniesione z kościola, Standardy dla dla Matki Polki

🤍🤍

wina nie jest poczuciem winy

Errare humanum est

Ja bym coś dodał powiązanego z tym tematem, ale "bliżej ziemi". Jak usłyszycie od menedżera/ lidera w pracy, że on jest/ powinien być również psychoterapeutą, to uciekajcie od takich ludzi. To są skrajni populiści i nieuki z wybujałym ego. Nawet nie mają pojęcia jak duża to jest wiedza, że trzeba przechodzić regularne superwizje, skończyć psychologię i kolejne szkoły psychoterapii. Bardziej obrazowo- nagadają bzdur i będziecie w zimę chodzić w klapkach 😆 Tragikomiczne, ale są u nas tacy- to nie żart. Ja mam jakąś wiedzę powierzchowną (ileś książek przeczytałem/ dyskutowałem, etc.) z neurobiologii/ neurologii/ psychoterapii, ale nigdy nie wpadłbym na to, żeby "bawić" się w psychoterapeutę, bo to złamanie jakichkolwiek podstaw "etyki pracy". Mądry menedżer/ lider wyłapie, że "coś się dzieje" i to koniec jego jurysdykcji i dalej...wyśle na psychoterapię (oczywiście jest jeszcze logoterapia oparta na "sensie", czy coaching i tutaj mogę się jakoś popisywać, ale psychoterapia, to już całkowicie co innego i ogromny zakres wiedzy/ umiejętności). W skrócie- uciekać od populistów, którzy mówią o psychoterapii, że się na niej znają, czy się za nią biorą, bo to może narobić poważnych szkód (w zimę w klapkach😅🙃). Fajny odcinek- wkręciłem się :D Porwało mnie :)

ciekaw jestem od jakiego wieku według Was matka może bezpiecznie, bez krzywdy dla niemowlęcia, zostawić je samo? Samo oznacza bez kontaktu z główną figurą przywiązania.

Masło maślane no nic z tego nie wiem 😂. Ciao !